|
Woensdag 25 februari 2009
Vandaag werd er weer een feestdag gevierd in Nepal. Dit maal was het de beurt aan de Tibetanen om feest te vieren, de reden waarom weet ik niet. Wat nogal vreemd is, is dat deze feestdag niet op voorhand was aangekondigd. Het stond deze ochtend in de krant en er werd beslist dat men vandaag niet moest gaan werken. Doordat wij van het ziekenhuis niets vernomen hadden, zijn we toch gegaan. En maar goed ook, want het ziekenhuis was open.
De patiënten stonden zoals iedere ochtend al voor de deur te wachten.
Doordat ze in het ziekenhuis maar pas van deze ochtend op de hoogte waren van de feestdag, hebben ze beslist om toch te openen. We hebben wel vrijaf gekregen vanaf 13 uur.
We hebben onze namiddag goed besteed door een broodje te gaan halen bij Sheela. Voor de klasgenootjes: het broodje was niet zo lekker als die van het ventje in Brussel. Geen paniek dus, niemand kan het ventje overtreffen. Hij is en blijft de beste broodjesmaker van de hele wereld!
Vervolgens zijn we met de bus naar Mahendra Pull gegaan (de oude stad) om inkopen te doen. Het was weer grappig: een hele bus Nepalezen met 2 blanken, allemaal op elkaar gepropt
Onze voorraad fruit hebben we in de overdekte fruitmarkt gekocht: appels, mandarijntjes, granaatappels, druiven en bananen. We moesten van de eigenaar van het fruitkraam van alles eens proeven, alvorens we besloten om iets te kopen. Typisch Nepalees, ik zie dat in België op de markt niet gebeuren.
s Avonds zijn we naar een super goed restaurant (volgens mijn Trotter toch) geweest. En het eten was inderdaad zeer lekker. Ik heb voor het eerst sinds ik hier ben eindelijk eens iets van vlees gegeten. Ik heb gekozen voor een kippetje gebakken in limoensaus. Ik kreeg er ook nog frieten bij
al waren het er maar amper 10. Het is hier triestig gesteld met de frietenindustrie. Jammer!
Donderdag 26 februari 2009
Iske en ik hebben een nieuwe manier gevonden om een lekker ontbijt te nemen. De voorbije weken zijn we s ochtends altijd een soort koffiekoek gaan halen, maar die zijn we nu beu. In plaats daarvan hebben we nu een doos cornflakes gekocht en eten we dat s morgens met een kom fruit. Grote veranderingen in onze dagelijkse rituelen dus!
Toen we deze ochtend op weg waren naar het ziekenhuis, kwamen we een kennis tegen. Met een kennis bedoel ik een Nepalees die in België woont en die we hier leren kennen hebben. In Leuven heeft hij 2 Nepalese restaurant: 1 dicht bij het station en 1 in de Naamsestraat. Als jullie eens een dhal bat willen proeven, moeten jullie naar daar gaan! Deze man is nu voor een aantal weken in Nepal om hier nog een restaurant te openen.
En dus, toen we deze ochtend aan het fietsen waren, hield hij ons tegen. Het restaurant deed vanavond zijn deuren open en hij wilde onze een officiële uitnodiging geven.
Op het werk hebben we een refractie uitgevoerd bij een doofstomme vrouw. Ze was zo schattig en wilde ons vanalles duidelijk maken door middel van gebarentaal.
We hebben vandaag ook contactlensaanpassingen gedaan bij de klas verpleegkundigen. Zon gibbertrienen!
s Avonds was het dan eindelijk zo ver: de grote openingsceremonie van het restaurant. Toen alle gasten er waren, werd er een vreemd ritueel uitgevoerd. Er werd een speciale kaars aangestoken en de eigenaar kreeg van vele mensen een sjaal om zich gehangen. Allemaal heel vreemd
En dan kwam men met verschillende soorten hapjes langs. Zo lekker! De kip was zo lekker, allemaal gezellig van 1 groot bord eten. Er was ook gefrituurde ajuin met paneermeel rond. Heel lekker, maar wel super pikant doordat er nog een paar kilo kruiden over de ajuin gestrooid was.
Doordat het eten zo pikant was, kreeg ik tranen in mijn ogen en stonden mijn lippen in brand. Als gevolg daarvan heb ik een aantal keer drinken moeten bestellen om mijn mond te blussen.
Het was een heel gezellige avond en we zijn naar Nepalese normen tot heel laat opgebleven (tot 22.30 uur dus).
Vrijdag 27 februari 2009
Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van Gyan de optometrist. Hij was speciaal naar het Himalaya Eye Hospital gekomen om ongeveer 2 weken les aan ons te geven, maar vandaag moest hij vertrekken. Als bedanking hebben we hem een grote reep côté dor chocolade gegeven. En, het was gemaakt in België, het was geen nagemaakt Nepalees spul!
Vandaag zijn we een groot deel van de dag bezig geweest met het testen van de verpleegsters.
Man, wanneer gaan die eindelijk eens stoppen met gibberen?
27-02-2009 om 12:14
geschreven door Katrien
|
Katrien in Nepal
