Dit is mijn allerlaatste bericht vanuit het verre Nepal. Mijn verblijf van 9 weken zit er op en jammer genoeg moet ik morgen naar huis terugkeren.

Morgenvroeg neem ik het vliegtuig naar Delhi en maak ik (of beter gezegd de piloot) daar een tussenlading. Vanaf Delhi vlieg ik door naar Londen. Misschien vliegen we wel over België. Moest er iemand zo zot zijn om in de tuin te gaan staan en naar ieder vliegtuig te zwaaien, dan zou ik dat zeer appreciëren. Als ik dan eindelijk in Londen aangekomen ben, moet ik nog ongeveer 1 uur op de metro zitten op weg naar het hotel. Jaja, ik blijf gedurende 1 nacht in mijn meest favoriete land slapen. Ik kijk er al naar uit om tussen de Britten te vertoeven (niet dus!).

De volgende dag (3 april) kom ik met de Eurostar naar huis. Ik heb dus een heel lange reis voor de boeg.

De voorbije dagen heb ik in Kathmandu doorgebracht en dit is een klein verslagje van wat we daar gedaan hebben:

Toen we zaterdag aankwamen, zijn we naar een lodge gegaan die Ivonne ons had aangeraden. Toen we daar toekwamen kregen we een kamer toegewezen die volgens ons meer weghad van een tuinhuisje: we sliepen ook echt in de tuin. Ik had een kamer met een badkamer, maar er was een klein mankementje: de douche en wastafel waren niet aangesloten. Ik had dus een badkamer, maar er was geen water! Nog een klein detail: als ik het toilet doorspoelde, spoot de inhoud alle kanten op. Gezellig! Doordat we met Griet de volgende dag in deze lodge hadden afgesproken konden we niet weg en moesten we er dus de nacht doorbrengen. We zijn dan maar een eindje gaan wandelen en waren weer helemaal overdonderd door Kathmandu. Er lopen hier zeer veel mensen rond, iedereen is opdringerig en er is enorm veel verkeer. Je moet echt opletten dat je niet overreden wordt. De lucht is ook heel hard vervuild en het is dus officieel: ik heb gedurende mijn verblijf hier 2 stoflongen gecreëerd.

Zondag hebben we Swayambunath of de Monkey Temple bezocht. We moesten een geweldige trap beklimmen om bij de tempel te raken (na de trektocht was deze trap dus geen probleem meer voor ons). De aapjes liepen echt overal in het rond!

Daarna hebben we Durbar Square bezocht met zijn vele tempels. Dit gedeelte van de stad verloor veel van zijn schoonheid omdat er enorm veel mensen rondliepen. We werden steeds aangeklampt door mensen die onze gids wilden zijn. Nadat er al tien mensen dit gevraagd hebben, ben je het echt beu. Laat ons met rust, we hebben geen gids nodig! Durbar Square vond ik dus minder interessant.

Maandag hebben we Pashupatinath bezocht. Dat is een stadje aan de rand van een rivier waar de hindoes gecremeerd worden. Toen we er waren, waren er 3 crematies aan de gang. De overledene wordt op een brandstapel gelegd en de zoon ervan moet de brandstapel aansteken.

Nadat we dit tafereel aanschouwd hadden, zijn we te voet naar Bodhnath gegaan. Daar hebben we de grootste en belangrijkste stoepa van het boeddhisme gezien. Heel mooi!

Dinsdag zijn we naar Patan gegaan en hebben we weer de hele dag tempels bezocht. Patan wordt ook de stad van de schoonheid genoemd en dat kon ik merken.

Zoals gewoonlijk heeft het ook deze avond geregend en gedonderd. Kletsnat waren we...

Ik heb een vraagje voor het thuisfront: zouden jullie de hoofdschakelaar van de elektriciteit kunnen uitschakelen aub? Dan verloopt de overgang naar de westerse wereld niet zo bruut voor mij. In een huis zonder elektriciteit zal ik me meer thuis voelen en kan ik beter acclimatiseren (wow wat een moeilijk woord). Wat denken jullie ervan? Er moeten dan wel overal kaarsjes gezet worden natuurlijk. En dan moet iedereen een hoofdlamp (zoals de mijnwerkers) dragen, dat heb ik hier de voorbije 9 weken ook moeten doen.

Het eten dat we vrijdagavond eten mag wel Westers zijn. Ik zou het bijvoorbeeld niet zo tof vinden als we rijst zouden eten. Frietjes zijn goed voor mij! Jammie!!! Ik begin hier al te watertanden, krijg hallucinaties en kan de geur van de frietjes al bijna ruiken.

Ik heb hier 9 fantastische weken beleefd en daarvoor zou ik graag de mammie, pappie en zussie willen bedanken. Ik vind het heel tof dat ik deze kans van hen heb mogen grijpen en dat ze me door dik en dun gesteund hebben. Als bedanking heb ik voor hen een aantal souvenirs gekocht, maar ik verklap nog niet welke!

Verder wil ik Lies en Liesbet bedanken voor de vele tips die ze gegeven hebben in verband met deze buitenlandse stagen. Hopelijk komen nog vele toekomstige derdejaarsstudenten optiek en optometrie naar Nepal. Op deze manier zal dit fantastische project blijven bestaan! Het Himalaya Eye Hospital is alvast geïnteresseerd om nog meer Belgische studenten aan te nemen.

En natuurlijk wil in Iske bedanken omdat ze het 9 weken met mij heeft volgehouden. We hebben samen een geweldige tijd beleefd en dat zal ik nooit vergeten.

En met deze woorden sluit ik mijn Nepalees blog-avontuur af.

xxx

Katrien.

01-04-2009 om 07:38 geschreven door Katrien

28-03-2009 om 12:19 geschreven door Katrien

Deze ochtend om 7.30 uur zijn we met de bus naar Kathmandu vertrokken. Na een rit van 7 uur waren we er eindelijk en hebben we een lodge gezocht waar we kunnen slapen. Hierna hebben we al een beetje rondgewandeld in de straten van de hoofdstad. Het was ons meteen duidelijk: we zijn van het rustige Pokhara naar het zeer hectische Kathmandu gereisd. Overal toeristen, heel veel auto's en veel lawaai.

Via dit berichtje weten jullie dus dat ik veilig en wel in Kathmandu ben aangekomen.

xxx

Katrien

28-03-2009 om 12:15 geschreven door Katrien

Ik bedacht me daarnet dat het bijna een week geleden dat ik nog eens iets van mij heb laten horen. Maar geen paniek, alles is hier nog goed!

De voorbije dagen heb ik voornamelijk niets gedaan. Als de zon scheen, lag ik in de tuin een boek te lezen. Het heeft hier ook iedere dag hard gestormd: veel regen, wind en onweer. Dat is eigenlijk niet normaal voor de tijd van het jaar denk ik. De moesson begint normaal gezien pas eind april – begin mei. Dat onweer zorgt er wel voor dat het uitzicht op de allerhoogste bergen hier schitterend mooi is. Iedere ochtend kan je de bergen zien!

Gisterenavond was er ook een zeer mooie sterrenhemel te zien: ik had nog nooit zo veel sterren gezien.

Vandaag (vrijdag 27 maart) is de laatste dag dat ik in Pokhara verblijf. Morgen nemen Iske en ik de bus richting Kathmandu. We zullen daar nog vier dagen verblijven om Kathmandu en de omgeving ervan te bezichtigen. Donderdag 2 april keren we dan terug naar huis… Aan alle mooie liedjes komt een einde.

Het volgende bericht dat jullie op deze blog zullen lezen zal dus vanuit Kathmandu getypt zijn.

xxx
Katrien

27-03-2009 om 08:11 geschreven door Katrien

Zondag 22 maart 2009

Volgens mij heb ik vandaag weer een record gebroken: ik ben erin geslaagd om tot 9.00 uur stipt te slapen. Ik heb 3 keer op mijn horloge moeten kijken voordat ik besefte dat het echt al zo laat was.

Daarna heb ik een douche met ijskoud water genomen: doordat de zon gisteren niet geschenen had, was er geen warm water. Op zo’n moment besef ik weer dat ik in Nepal zit, waar je in primitievere omstandigheden moet leven.

Gelukkig was het weer vandaag weer stralend. Mijn ontbijt heb ik in de tuin gegeten met een short en een T-shirt zonder mouwen aan. Is er iemand in België die dat ook doet? Of zitten jullie binnen aan de verwarming met een dikke trui aan?

Door de regen van de voorbije dagen was het uitzicht ook weer prachtig: ik kon de besneeuwde bergtoppen weer zien!

Vandaag ben ik naar de Butterfly Child Care Foundation gegaan. Dat is een soort kinderopvang die opgericht is door Govinda (de eigenaar van de lodge waar ik verblijf). In deze opvang kunnen de kinderen van de allerlaagste kaste (ja, hier in Nepal geldt nog het kastensysteem) terecht en ’s middags krijgen ze eten. Vandaag was echter een speciale dag want er kwamen 2 goochelaars langs om de kinderen te entertainen. Het was echt schattig om te zien hoe de kindjes zich amuseerden.

’s Middags moesten ze allemaal op een rijtje op de grond zitten en kregen ze ieder een kom rijst. Vandaag kregen ze zelfs ook een stukje kip omdat het een speciale dag was.

In de namiddag heb ik nog een beetje van het goede weer geprofiteerd door in de tuin te liggen.

Maandag 23 maart 2009

Vandaag is er weer een dag voorbij gegaan zonder dat ik iets nuttigs gedaan heb. Ik ben er weer in geslaagd om tot 9.00 uur te slapen en heb daarna een uitgebreid ontbijt gegeten in de tuin. Voor de rest van de voormiddag heb ik in de zon gelegen en ben ik af en toe naar binnen moeten gaan om wat af te koelen.

In de namiddag ben ik binnen gebleven doordat het slechter weer werd. Er kwam steeds meer wind opzetten en de hemel werd donkerder en donkerder. En inderdaad, even later was het zo ver: er brak weer een geweldig onweer los. Ik denk dat dat de eerste tekenen zijn dat de moesson periode steeds dichterbij komt.

24-03-2009 om 06:41 geschreven door Katrien

Dit was ik tijdens de eerste dag van de trektocht: ik zag er dus nog redelijk fris uit.

De zonsopgang op een hoogte van ongeveer 3200 meter

Een heel mooi uitzicht over de allerhoogste bergen

21-03-2009 om 13:25 geschreven door Katrien

Hier ben ik al weer terug! Gisteren om 11.20 uur heb ik de laatste stap gezet van mijn trektocht doorheen het Annapurna gebergte. Normaal waren we (Griet, Iske en ik) van plan om 6 dagen te trekken, maar doordat we zo goed doorgestapt hebben zijn het er maar 5 geworden.

Maandag zijn we vol goede moed vertrokken en hebben we ongeveer 900 meter geklommen. Met klimmen bedoel ik eigenlijk trappen bestijgen. In de voormiddag ging het pad nog geleidelijk omhoog, maar in de namiddag moesten we meer dan 3000 treden trotseren.

Dinsdag moesten we +/- 1200 meter klimmen. Die nacht hebben we op een hoogte van 3150 meter geslapen. Dat is dus een klein beetje hoger dan ik gewoon ben in Bornem.

Woensdagochtend zijn we nog hoger geklommen om de zonsopgang te kunnen zien. We hebben toen voor het eerst tijdens onze trek de allerhoogste bergtoppen gezien. Hiermee bedoel ik die grote mastodonten van 7000 – 8000 meter hoog. Prachtig gewoon: die besneeuwde bergen waar de eerste zonnestralen van de dag opvallen. Daarna hebben we voor de rest van de dag gedaald tot een hoogte van 1940 meter. In de namiddag werd de tocht bemoeilijkt doordat het regende en sneeuwde. Later kwam er ook nog een harde wind opzetten en begon het te onweren.

Doordat het geregend had, was de hemel opgeklaard en zijn we donderdagochtend weer vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien. En deze zonsopgang was zelfs nog mooier dan die van woensdag. De rest van de dag was heel zwaar doordat het warm was (en ik kan helemaal niet goed tegen de warmte). Met mijn petje op mijn hoofd en mijn moed in mijn schoenen strompelde ik de bergen dus op… Ik was blij toen we in een lodge aankwamen! ’s Nachts heb ik nog een ongelooflijke natuurkracht meegemaakt: een geweldig onweer. Zo’n hard lawaai! Het onweer bleef tussen de bergen hangen en bleef een hele tijd nazinderen. Echt ongelooflijk! En de regen kletterde op het dak van het ‘huis’ waar we sliepen. En het gedonder was extra goed te horen doordat we geen raam hadden in de kamer. We hadden wel een raam, maar er zat geen glas in…

Vrijdag zijn we om 8.00 uur vertrokken en hebben we de hele voormiddag gedaald. Tegen de middag zijn we toegekomen in de lodge en heb ik eindelijk een douche kunnen nemen (het was 5 dagen geleden: ik stonk dus een beetje heel veel).

Nadat ik in de lodge toegekomen was, stond me nog een aangename verrassing te wachten: er was een postpakket voor me toegekomen. Speciaal voor mijn verjaardag heb ik een doos vol lekkers gekregen van de mama, papa en zus. Nadat ik hier een beetje van gesnoept had, had ik genoeg kracht om naar Mahendrapool te gaan om inkopen te doen. Toen we de supermarkt wilden verlaten, begon het ook hier in Pokhara te onweren. De ene lichtflits kwam na de andere, gevolgd door donderslagen om U tegen te zeggen. Het begon ook hard te regenen en in dat weer is het niet verstandig om de bus terug naar Lakeside te nemen. We zijn in de winkel blijven schuilen en opeens viel de elektriciteit uit. Geen paniek: iedereen blijft gewoon even stilstaan en wacht tot de elektriciteit terugkomt. Moest dat in een supermarkt in België gebeuren, dan brak er waarschijnlijk paniek uit, maar hier is dat de normaalste zaak ter wereld.

In de supermarkt heb ik een aantal zoetigheden gekocht (en uiteraard ook La vache qui rit) om af te kicken van mijn suikerverslaving die ik tijdens de trek heb opgelopen. Volgens mij heb ik de voorbije dagen een klein diabetesje gecreëerd. Ik heb namelijk nog nooit zoveel suiker gegeten! Alles heb ik gedaan om genoeg energie te hebben om de bergen te trotseren: ik heb chocolade, snoep, koekjes, crackers … gegeten. Ik ben er zelfs in geslaagd om suiker met thee te drinken in plaats van thee met suiker. Voor diegene die zich zorgen moesten maken over mijn gezondheid: geen paniek! Ik kon nog altijd de bergen afstappen en moest er niet afgerold worden. Al deze zoetigheden heb ik wel zelf de bergen op gedragen: ik heb niet iemand ingehuurd die het voor mij zou dragen (een porter dus). Ik heb heel veel porters gezien onderweg en allemaal moesten ze enorm veel dragen. Er waren er die 4 grote sportzakken op hun rug droegen, er was er één die een koffer moest dragen, iemand die een mand met fruit in blik de bergen moest opsleuren… Wat nemen de mensen toch allemaal mee op hun trektocht?

Ik heb ook heel veel ezeltjes gezien die afval vanuit de bergen naar de stad droegen en vers eten vanuit de stad naar de bergdorpjes. Die beestjes moeten ook afzien denk ik. Ik heb zelfs een schattig ezeltje gezien die een mand vol kippen droeg. Een ezel die kippen draagt: zo schattig!

Ik heb tijdens de trek wel zeer vaak hetzelfde moeten eten: chowmein (een soort wok met spaghetti). De menukaarten waren niet zo uitgebreid en vele zaken konden we niet riskeren te eten. Al het eten moet namelijk vanaf de stad naar boven gedragen worden door ezeltjes. Dat eten is dus lang onderweg en vaak niet vers meer… Ik heb ook geen vlees gegeten uit medelijden voor de kippen. Als je kip bestelde, werd het beestje daar ter plekke geslacht! En dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Doordat ik geen kip gegeten heb, loper er in de bergen nog een aantal kipjes meer rond. Joepie, lang leven de kippies! En over beestjes gesproken, ik heb tijdens de tocht een aantal aapjes gezien. We liepen door het bos en opeens stonden we vlakbij een vijftal apen. Later op onze tocht hoorden we de apen in de bomen slingeren en geluid maken. Het voelde aan alsof ik in een documentaire beland was!

Voilà, via dit bericht weten jullie weer dat alles nog steeds goed is met mij. Ik heb de trektocht goed overleefd. Ik ben me wel heel sterk bewust van ieder peesje en ieder spiertje dat ik in mijn benen heb. Maar na een paar dagen is dat gevoel over en kan ik weer vrolijk rondhuppelen.

Hopelijk hebben jullie even mooie en spannende dingen beleefd als ik de voorbije dagen.

xxx

21-03-2009 om 13:18 geschreven door Katrien

15-03-2009 om 14:42 geschreven door Katrien

Donderdag 12 maart 2009

Vandaag ben ik zoals gewoonlijk gaan werken en heb ik weer de hele dag biomicroscopie onderzoeken gevolgd met dokter Indra.

De meest speciale patiënt van vandaag was een vrouw van ongeveer 45 jaar. Toen ik haar oog doorheen de biomicroscoop bekeek, had ik al het gevoel dat er iets niet klopte. Haar pupil reageerde niet op licht, haar iris had een matte schijn en haar slera zag er onnatuurlijk wit uit. Net op het moment dat ik me begon af te vragen hoe dit zou kunnen komen, tastte de vrouw naar haar oog. Voor ik het goed en wel besefte, had ze een kunstoog in haar handen en zat ik naar een lege oogkas te staren. Bleek dat haar oogkas ontstoken was en dat ze dat wilde tonen. In plaats van eerst even te zeggen dat ze een kunstoog had… dan was ik niet zo geschrokken.

Toen ik terug van het werk thuiskwam, heb ik nog even van de zon kunnen profiteren en heb ik in de tuin gelegen met een boek.

’s Avonds zijn we naar de Blues Bar gegaan omdat daar een feestje aan de gang was. Een Nederlands meisje dat Ivonne tijdens haar trek had leren kennen verjaarde en gaf een feestje.

Toen we de bar binnenstapte moest ik even wennen: ik had nog nooit zoveel blanken bij elkaar gezien in Nepal. Er waren maar een paar Nepalezen aanwezig en voor de rest waren het allemaal blanken: heel vreemd!

Het feestje was gezellig tot er één van de aanwezige Nepalezen naast mij kwam zitten. Hij vertelde dat hij eerst alle aanwezige gasten goed had bekeken en dat hij mij had uitgekozen om een gesprek mee te starten … Hij kwam steeds dichter tegen me aan zitten en het gesprek zelf was helemaal niet interessant.

Na een tijdje was ik het zo beu en ben ik teruggekeerd naar de lodge. Iske is nog even in de Blues Bar blijven zitten en die man vroeg haar om mij nog eens aan hem voor te stellen.

Neen dank u!

De mama heeft gezegd dat ik niet met een Nepalees naar huis mag komen, dan zal ik dat maar niet doen zeker?

14-03-2009 om 14:30 geschreven door Katrien

Happy Holy


Precies een kleurenboek

11-03-2009 om 14:42 geschreven door Katrien

Dinsdag 10 maart 2009

Vandaag ben ik niet moeten gaan werken vanwege een feestdag. Er werd namelijk het Holy Colour Festival gevierd.

Om de dag goed te starten hebben Iske en ik weer een nieuw record gevestigd: we hebben kunnen uitslapen tot 8.20 uur! In Nepalese termen wil dat dus zeggen dat we enorm lang in ons bed gelegen hebben.

Daarna zijn we in een bakkerij aan het meer gaan ontbijten en hebben we enorm lang op ons eten moeten wachten. Gelukkig was het wel lekker: een spiegeleitje, toast, tomaat en aardappelen. Op de rekening hebben we ook heel lang moeten wachten. In totaal hebben dus een ontbijt genomen van meer dan 2 uur. Moet het nu echt zo lang duren om een eitje te bakken en een stukje toast in de oven te steken? Het ontbijt was dus typisch Nepalees: bistari bistari (traag traag).

En daarna begon het kleurenfestival! Overal op straat kon je felgekleurde poeder kopen dat je moest vermengen met een beetje water. Dit papje moest je op de voorbijgangers smeren en hen een happy holy wensen. Later op de dag zijn we met de eigenaar van de lodge naar het einde van het meer gestapt, waar het echte feest begon. Daar hebben we samen met een hele groep Nepalezen elkaar volgeschilderd in verschillende kleuren. Er werd gegeten, gedronken en veel gelachen. Zelfs de voorbijwandelende koeien moesten eraan geloven: sommige van hen kregen ook gekleurd poeder over zicht.

Daarna zijn we met de volledige groep langs de hoofdstraat terug naar Lakeside gegaan. Er werd muziek gespeeld (zeer mooie instrumenten) en iedereen moest dansen.

Die Nepalezen zijn echt een ongelooflijk tof volk, zo’n fantastisch plezante mensen!

En voor de kleren die ik aanhad restte nog maar 1 oplossing: de vuilbak.

Toen we na het feest terug in de lodge aankwamen zijn we direct onder de douche gesprongen. Zalig gewoon, een doucheke heeft nog nooit zoveel deugd gedaan. Ik heb wel hard moeten schrobben om alle kleuren van mijn velleke te krijgen.

Om van al dat gefeest even te bekomen, hebben we voor de rest van de dag in de tuin gelegen en watermeloen gegeten.

Woensdag 11 maart 2009

Toen ik deze ochtend op mijn gemakse de keuken binnenstapte om mijn ontbijt klaar te maken, werd ik enthousiast begroet door de Gurgan de kok. Hij toonde me de krant van vandaag en wat blijkt: er staat een foto met mij erop in de krant! Jaja dat is dus echt GEEN mopje. Gisteren tijdens het festival liepen er zeer veel mensen rond van de pers en die hebben dus ook foto’s genomen. Als foto in de krant hebben ze er eentje gekozen waar ik ook op sta. Gurgan vertelde me ook dat ik op alle Nepalese TV zenders te zien was. Hij had naar verschillende nieuwsberichten gekeken en kon me telkens duidelijk zien. Het is dus gebeurd: ik ben een BN (bekende Nepalees).

Maar ook een BN moet iets voor de kost doen en vandaag ben ik dus terug gaan werken.

Ik heb weer de hele dag biomicroscopie onderzoeken meegevolgd met dokter Indra.

Toen we na het werk naar huis fietsen, zagen we over de bergen donkere regenwolken hangen. Nadat we net in de lodge waren toegekomen en onze fietsen hadden weggezet, begon het te stormen. Alles wat in de tuin stond en kon wegvliegen moest snel binnen gezet worden en de winkeltjes in de straat werden gesloten. Doordat het hier nooit regent, was er heel veel stof dat alle kanten opvloog. We hoorden ook een paar harde bonken nadat er ergens iets was weggevlogen en met een smak ergens tegenaan sloeg.

Dat heb ik dan ook weeral eens meegemaakt: een tropische storm.

11-03-2009 om 14:38 geschreven door Katrien

Mijn banana lassi en ik!

09-03-2009 om 19:33 geschreven door Katrien

Zondag 8 maart 2009

Vandaag heb ik het International Mountain Museum bezocht! Toen we middagpauze hadden in het ziekenhuis, kwam een eerstejaarsstudente ophthalmic assistant vragen of we eens wilden meegaan naar het studentenhuis. Alle studenten wonen net als de dokters en assistenten op het domein van het ziekenhuis. De dokters en assistenten hebben ieder een eigen huis waar ze met hun familie wonen, maar de studenten wonen in een studentenhuis. De 6 vrouwelijke eerstejaars slapen allemaal samen op een slaapzaal, en de 4 derdejaarsstudentes slapen ook samen. Een tweedjaar is hier niet, doordat er dat jaar geen inschrijvingen waren.

Toen we bij hen op de kamer zaten, stelden ze voor om met zijn allen naar het museum te gaan. Iske en ik zeiden dat het goed was en wilden onmiddellijk vertrekken, maar dat was niet volgens hun plan. Ze hadden allemaal nog 3 kwartier tijd nodig om zich om te kleden. Kleding werd verwisseld, schoenen werden uitgezocht, haren werden gekamd, crèmekes werden op het gezicht gesmeerd … Om het lange wachten een beetje ‘aangenaam’ te maken voor ons, kregen Iske en ik een paar koekjes en papaja voorgeschoteld.  Na 3 kwartier waren ze eindelijk klaar en waren ze helemaal opgetut, en ik zat daar met mijn short en bezweet T-shirtje (want het was vandaag 30° warm).

Het museum zelf was wel interessant. Ik heb wat bijgeleerd over de verschillende bergen en bergbeklimmingen. Het was ook grappig om de uitrusting van de bergbeklimmers doorheen de eeuwen heen te zien.

En, deze avond hebben we omelet met brood kunnen eten. Toen ik deze ochtend naar de bakker ging, lag het bestelde brood klaar.

Maandag 9 maart 2009

Speciaal bericht voor tante Nicole en Krijn: HEEL HARD BEDANKT VOOR HET KAARTJE!!! Ik vind het echt heel tof dat jullie aan mij denken. xxx

09-03-2009 om 13:23 geschreven door Katrien

Donderdag 5 maart 2009

Vandaag ben ik in het ziekenhuis een hele dag in de operatiezaal gebleven. Meestal ging het om cataractoperaties, maar er was ook een meer complexe operatie. Het ging over een kunstlens die een tijdje geleden was ingeplant, maar die niet meer op haar plaats zat. De lens was naar de onderkant van het oog gezakt en dat moest verholpen worden.

Er werd ook een man geopereerd die een enorm grote diepe snede boven zijn linker oog had. Toen ik de wonde zag, moest ik even mijn best doen om niet van mijn stokje te gaan. Het was gewoonweg walgelijk: ik kon het bot zien!De wonde was echt enorm! De dokteres heeft de wonde met 3 verschillende lagen moeten hechten. Heel veel werk dus, de operatie heeft dan ook twee uur geduurd. Ik heb foto’s van die wonde, maar het leek me geen goed idee om die op de blog te zetten. Kwestie van de mensen met een zwakke maag een beetje te sparen. Lief van mij hé?

Vrijdag 6 maart 2009

Deze ochtend ben ik in het ziekenhuis op zoek gegaan naar de man die gisteren geopereerd was aan een enorme hoofdwonde. De dokteres had echt heel goed werk geleverd: de wonde was mooi gehecht.

We waren van plan om na het werk naar Mahendra Pool te gaan, maar dat plan is in het water gevallen. De bussen en taxi’s staken vandaag… En om met de fiets te gaan, is het een beetje te ver (en ook een beetje te veel bergop).

Ik weet niet hoe het komt, maar het is hier vandaag ongelooflijk warm. Volgens mij is er een hittegolf op weg naar Nepal. Ik loop hier rond in een korte short en een topje, en nog heb ik het veel te warm. Ik smelt hier gewoon!

Om het een beetje frisser te krijgen heb ik de kok van de lodge gevraagd of hij me banana lassi kon leren maken. Toen ik het vroeg moest hij een beetje lachen: blijkbaar moest ik gewoon banaan en yoghurt mixen. Hoe kon ik nu weten dat het zo simpel was?

En ik moet eerlijk zijn: de banana lassi was overheerlijk!

Zaterdag 7 maart 2009

Vandaag heb ik kunnen uitslapen: tot 7.30 uur! Normaal worden we altijd vroeger gewekt door Aishma (de dochter van de eigenaar van de lodge die boven ons woont), maar vandaag niet. De familie moest gisteren naar een feestje en omdat het een eindje van hier verwijderd was, zijn ze blijven slapen. Eindelijk konden we eens wat langer slapen en werden we niet gewekt door het gezang van Aishma.

Daarna met de taxi naar Mahandra Pool gegaan (de bussen staken nog) om inkopen te doen. En wat blijkt wanneer we daar aankomen: alle winkels zijn gesloten! Gelukkig was de fruitmarkt wel open. We zijn snel naar huis teruggekeerd doordat overal in Mahendra Pool zwaarbewapende politieagenten stonden. Beter geen risico’s nemen en vlug terug naar de lodge gaan!

In de namiddag heb ik niks kunnen doen doordat het hier veel te warm was. In de krant stond dat er vandaag een temperatuur verwacht werd van 28-30°. Veel te warm dus.

Ik ben hier ondertussen al meer dan 5 weken en heb al minstens 1 stoflong gecreëerd (misschien zelfs anderhalve stoflong). De lucht is hier enorm hard vervuild en daardoor hangt er een stoffige laag in de stad en is het uitzicht op de bergen niet zo goed. Iedere ochtend wanneer we naar het ziekenhuis fietsen, zijn er mensen langs de kant van de weg hun afval aan het verbranden. Volgens mij zijn mijn luchtpijp en longen verbrand door telkens door die rookwolken te moeten fietsen. Alles verbranden ze hier, zelfs de koeienvlaaien.

Deze avond zouden we graag nog eens zelf koken: omelet met brood. Maar ook hier duiken 2 problemen op:

Probleem numero 1: doordat de winkels gesloten zijn, kunnen we geen eieren kopen.

Probleem numero 2: toen ik deze ochtend naar de bakker ging, bleek dat er vandaag geen brood is. Ah ja waarom niet, een dagje zonder brood. Dat is hier in Nepal de normaalste zaak ter wereld! Ik heb dan maar een brood besteld tegen morgen, ik ben eens benieuwd…

In wat voor een land ben ik eigenlijk terechtgekomen?

07-03-2009 om 13:10 geschreven door Katrien

Dinsdag 3 maart 2009

Vandaag heb ik een hele dag in de bibliotheek van het ziekenhuis verbleven. Ik heb er opzoekwerk voor mijn eindwerk verricht.

’s Avonds zijn we chowmein gaan eten omdat morgenvroeg Ivonne en Martin op trektocht vertrekken. Later hebben Iske en ik voor de eerste maal getrakteerd op lassi omdat we geslaagd waren voor de examens. Zoals beloofd gingen we dan trakteren. En vanavond was er elektriciteit, dus moesten we ervan profiteren.

Woensdag 4 maart 2009

Vandaag heb ik in het ziekenhuis de hele tijd biomicroscopie onderzoeken gevolgd. De dokter met wie ik samenwerkte vroeg steeds aan mij wat de diagnose zou kunnen zijn. Een paar keer heb ik iets gezegd en was het toevallig goed, maar vaak wist ik het niet. Na een tijdje was ik het zo beu om altijd iets te moeten verzinnen. Ik heb hem dan ook gezegd dat ik geen dokter ben en dus geen diagnose kan stellen. Bij de volgende patiënten heeft hij altijd de diagnose gesteld … Hij is tenslotte de dokter!

Wanneer we na het werk naar huis fietsen, rijden we altijd voorbij een fruitmarktje waar ze ook sapjes maken. Vandaag zijn we er gestopt om een rietsuikersapje te drinken. (niet echt een aanrader) We hebben het sapje in een benarde situatie moeten opdrinken, want vlak achter ons stonden drie koetjes. En in mijn Trotter staat dat er in Nepal ooit al iemand gebeten is door een koe! Ik zou niet graag hebben dat er in de volgende editie van Trotter staat dat er al twee gevallen bekend zijn van een koeienbeet …

Sorry voor dit enorm oninteressante verhaal, maar mijn inspiratie om iets op de blog te schrijven is op. De voorbije dagen is er gewoon niks spannends gebeurd.

04-03-2009 om 14:18 geschreven door Katrien

Enkele koetjes op wandel doorheen de straten van Pokhara



Screening kamp



Tijdens de opening van het restaurant



Griet, Iske en ik

02-03-2009 om 12:15 geschreven door Katrien

Zaterdag 28 februari 2009

Vandaag hebben we weeral afscheid moeten nemen van mensen die we hier leren kennen hebben. Het gaat over een Britse man en een Zweedse vrouw die hier samen op vakantie waren. Deze ochtend hebben ze samen het vliegtuig naar Kathmandu genomen. De man zal naar India vliegen en daar nog een maand rondtrekken, de vrouw zal naar haar woonplaats Parijs vliegen. Deze ochtend hebben we nog afscheid genomen en daarna waren ze weg.

Doordat het vandaag zaterdag is, hebben we een dagje vrij. Hierdoor konden we nog eens een uitgebreid ontbijt gaan eten. Nadat ik 2 eieren, 2 toasten en een glas warme chocomelk (en dat alles voor maar 1,5 euro) achter de kiezen had, had ik genoeg kracht om een eindje te fietsen. We (Iske, Griet en ik) zijn naar het Tibetaans vluchtelingenkamp Tashiling gefietst en hebben daar even rondgewandeld. We hebben vandaag ook de Davis Fall waterval bezocht. Doordat de moesson nu nog niet bezig is, was het niet zo spectaculair. Er was nog te weinig water om een goede waterval te creëren. Jammer maar helaas pindakaas. We zijn dan terug naar de lodge gefietst en hebben voor de rest van de namiddag in de zon gelegen. Speciaal voor diegenen die het nog niet willen geloven: het is hier echt goed weer, snikheet zelfs!

In de late namiddag waren we bij een Nepalese familie uitgenodigd om rijstpap te eten. Het zoontje zit hier altijd in de lodge om met ons te spelen. Hij heeft hier al eens spaghetti gegeten die wij klaargemaakt hadden en wilde iets terugdoen. Zijn mama had een grote kom rijstpap gemaakt en ons uitgenodigd tegen 17 uur. Wij gingen dus beleefd op de uitnodiging in en toen we aankwamen kregen we inderdaad eten … rijstpap met aardappelen en ketchup! Waarom? Het eten was echt verschrikkelijk, zo vies! Wie komt er nu op het idee om rijstpap te serveren met aardappelen en ketchup? De aardappelen en de ketchup waren lekker, maar de rijstpap was echt niet te vreten. Er zaten ondefinieerbare brokken in en het smaakte alsof het al eens gegeten was. Bah! Omdat ik niet onbeleefd kon zijn, heb ik de hele schotel opgegeten…

Als ik terug thuis ben, zal ik eens goede rijstpap maken. Met room, zoals het hoort!

’s Avonds zijn we in het nieuwe restaurant gaan eten dat onlangs zijn deuren geopend heeft. Het eten was er echt lekker. We konden ook bestellen wat we wilden, zonder schrik te moeten hebben voor een voedselvergiftiging. De keuken was kraaknet, er lagen stoffen tafellakens, de obers hadden een kostuum aan …

Volgens mij ga ik vannacht nachtmerries krijgen over de rijstpap.

Zondag 1 maart 2009

Vandaag heb ik eindelijk eens iets anders gedaan dan skiascopie, ik ben op screening kamp gegaan. Deze ochtend zijn we in het ziekenhuis met 6 in een piepklein taxietje gekropen. Er zaten 3 personen vooraan en 3 achteraan. Heel oncomfortabel dus.

Toen we na een bewogen rit van anderhalf uur eindelijk aankwamen in het ziekenhuis, zijn we onmiddellijk gaan eten. Ik heb om 10 uur – 10.30 uur deze ochtend chowmein gegeten. Dat is een soort van wok met gestoofde groenten en noedels. Spijtig genoeg hadden ze het op een typisch Nepalese manier gemaakt: heel pikant dus. We moesten zo vroeg al lunch eten omdat we voor de rest van de dag geen tijd zouden hebben om pauze te nemen.

Daarna hebben we 232 patiënten getest. De meeste van hen hadden last van conjunctivitis, pingueculum, pterygium … Het ging vandaag over een cataract screening, dus de mensen die de ergste vorm van cataract hadden werden naar het ziekenhuis gestuurd. Op het einde van de dag werden 11 mensen met cataract op de bus naar Pokhara gezet. Zij zullen morgen in het Himalaya Eye Hospital gratis geopereerd worden.

Ik heb vandaag ook een albino Nepalees gezien. Heel vreemd: een blanke die Nepalees spreekt en typisch Nepalese kleding draagt.

Toen de screening gedaan was, kregen we nogmaals eten geserveerd en daarna zijn we met de taxi terug naar Pokhara gereden.

Helemaal geradbraakt kwamen we na een lange vermoeiende dag terug thuis.

Deze avond hebben we weer een feestje in de lodge gehouden met Belgisch eten: bloemkool, aardappelpuree en kipfilet. En het was groot feest, want Ivonne was terug!

Maandag 2 maart 2009

Vandaag heb ik een nogal saaie dag in het ziekenhuis gehad. Nu de Gyan weg is, hebben we niemand meer om ons te begeleiden. Dokter Sunu Dulal is er deze week ook niet omdat hij de hele week ergens in een dorpje in de bergen zit om daar cataractoperaties uit te voeren. We werden dus een beetje aan ons lot overgelaten en moesten zelf maar wat zoeken om ons mee bezig te houden. Ik ben de dag gestart in de optiekwinkel van het ziekenhuis en heb toegekeken hoe brillen verkocht worden. De cliënten kunnen maar kiezen uit een zeer beperkt aantal brillen en moeten hun beslissing zeer snel maken. De optiekwinkel is eigenlijk gewoon een toog met een spiegel op. De cliënt heeft niet eens de mogelijkheid om neer te zitten tijdens het kiezen van een mooi montuur. De man die de brillen verkoopt (een heel klein ventje met een kanjer van een machozonnebril in zijn haar) is niet zo aangenaam. De vriendelijkheid tegenover de klanten was ver te zoeken!

Het slijpen van de glazen gebeurt met een automatische slijpmachine (jawel!) Het enige nadeel is dat er niet echt rekening gehouden wordt met het optisch middelpunt en dat de glazen gepolijst worden.

Hierna heb ik toegekeken hoe de oogdruk gemeten wordt, heb ik een babbeltje gedaan met Savitry en heb ik een aantal biomicroscopie onderzoeken meegevolgd.

Ik heb nog een klein vraagje: is er iemand zo vriendelijk geweest om wat Belgische weer op te sturen naar Nepal? Het was vandaag de hele dag bewolkt en redelijk koud. Ik heb zelfs een trui moeten dragen … stel je voor!

02-03-2009 om 12:11 geschreven door Katrien

Gyan de optometrist en ik



Het weer is hier super goed

27-02-2009 om 12:17 geschreven door Katrien

Woensdag 25 februari 2009

Vandaag werd er weer een feestdag gevierd in Nepal. Dit maal was het de beurt aan de Tibetanen om feest te vieren, de reden waarom weet ik niet. Wat nogal vreemd is, is dat deze feestdag niet op voorhand was aangekondigd. Het stond deze ochtend in de krant en er werd beslist dat men vandaag niet moest gaan werken. Doordat wij van het ziekenhuis niets vernomen hadden, zijn we toch gegaan. En maar goed ook, want het ziekenhuis was open.

De patiënten stonden zoals iedere ochtend al voor de deur te wachten.

Doordat ze in het ziekenhuis maar pas van deze ochtend op de hoogte waren van de feestdag, hebben ze beslist om toch te openen. We hebben wel vrijaf gekregen vanaf 13 uur.

We hebben onze namiddag goed besteed door een broodje te gaan halen bij Sheela. Voor de klasgenootjes: het broodje was niet zo lekker als die van het ventje in Brussel. Geen paniek dus, niemand kan het ventje overtreffen. Hij is en blijft de beste broodjesmaker van de hele wereld!

Vervolgens zijn we met de bus naar Mahendra Pull gegaan (de oude stad) om inkopen te doen. Het was weer grappig: een hele bus Nepalezen met 2 blanken, allemaal op elkaar gepropt…

Onze voorraad fruit hebben we in de overdekte fruitmarkt gekocht: appels, mandarijntjes, granaatappels, druiven en bananen. We moesten van de eigenaar van het fruitkraam van alles eens proeven, alvorens we besloten om iets te kopen. Typisch Nepalees, ik zie dat in België op de markt niet gebeuren.

’s Avonds zijn we naar een super goed restaurant (volgens mijn Trotter toch) geweest. En het eten was inderdaad zeer lekker. Ik heb voor het eerst sinds ik hier ben eindelijk eens iets van vlees gegeten. Ik heb gekozen voor een kippetje gebakken in limoensaus. Ik kreeg er ook nog frieten bij… al waren het er maar amper 10. Het is hier triestig gesteld met de frietenindustrie. Jammer!

Donderdag 26 februari 2009

Iske en ik hebben een nieuwe manier gevonden om een lekker ontbijt te nemen. De voorbije weken zijn we ’s ochtends altijd een soort koffiekoek gaan halen, maar die zijn we nu beu. In plaats daarvan hebben we nu een doos cornflakes gekocht en eten we dat ’s morgens met een kom fruit. Grote veranderingen in onze dagelijkse rituelen dus!

Toen we deze ochtend op weg waren naar het ziekenhuis, kwamen we een kennis tegen. Met een kennis bedoel ik een Nepalees die in België woont en die we hier leren kennen hebben. In Leuven heeft hij 2 Nepalese restaurant: 1 dicht bij het station en 1 in de Naamsestraat. Als jullie eens een dhal bat willen proeven, moeten jullie naar daar gaan! Deze man is nu voor een aantal weken in Nepal om hier nog een restaurant te openen.

En dus, toen we deze ochtend aan het fietsen waren, hield hij ons tegen. Het restaurant deed vanavond zijn deuren open en hij wilde onze een officiële uitnodiging geven.

Op het werk hebben we een refractie uitgevoerd bij een doofstomme vrouw. Ze was zo schattig en wilde ons vanalles duidelijk maken door middel van gebarentaal.

We hebben vandaag ook contactlensaanpassingen gedaan bij de klas verpleegkundigen. Zo’n gibbertrienen!

’s Avonds was het dan eindelijk zo ver: de grote openingsceremonie van het restaurant. Toen alle gasten er waren, werd er een vreemd ritueel uitgevoerd. Er werd een speciale kaars aangestoken en de eigenaar kreeg van vele mensen een sjaal om zich gehangen. Allemaal heel vreemd… En dan kwam men met verschillende soorten hapjes langs. Zo lekker! De kip was zo lekker, allemaal gezellig van 1 groot bord eten. Er was ook gefrituurde ajuin met paneermeel rond. Heel lekker, maar wel super pikant doordat er nog een paar kilo kruiden over de ajuin gestrooid was.

Doordat het eten zo pikant was, kreeg ik tranen in mijn ogen en stonden mijn lippen in brand. Als gevolg daarvan heb ik een aantal keer drinken moeten bestellen om mijn mond te blussen.

Het was een heel gezellige avond en we zijn naar Nepalese normen tot heel laat opgebleven (tot 22.30 uur dus).

Vrijdag 27 februari 2009

Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van Gyan de optometrist. Hij was speciaal naar het Himalaya Eye Hospital gekomen om ongeveer 2 weken les aan ons te geven, maar vandaag moest hij vertrekken. Als bedanking hebben we hem een grote reep côté d’or chocolade gegeven. En, het was gemaakt in België, het was geen nagemaakt Nepalees spul!

Vandaag zijn we een groot deel van de dag bezig geweest met het testen van de verpleegsters.

Man, wanneer gaan die eindelijk eens stoppen met gibberen?

27-02-2009 om 12:14 geschreven door Katrien

24-02-2009 om 23:41 geschreven door Katrien