Vandaag ben ik niet moeten gaan werken vanwege een feestdag. Er werd namelijk het Holy Colour Festival gevierd.
Om de dag goed te starten hebben Iske en ik weer een nieuw record gevestigd: we hebben kunnen uitslapen tot 8.20 uur! In Nepalese termen wil dat dus zeggen dat we enorm lang in ons bed gelegen hebben.
Daarna zijn we in een bakkerij aan het meer gaan ontbijten en hebben we enorm lang op ons eten moeten wachten. Gelukkig was het wel lekker: een spiegeleitje, toast, tomaat en aardappelen. Op de rekening hebben we ook heel lang moeten wachten. In totaal hebben dus een ontbijt genomen van meer dan 2 uur. Moet het nu echt zo lang duren om een eitje te bakken en een stukje toast in de oven te steken? Het ontbijt was dus typisch Nepalees: bistari bistari (traag traag).
En daarna begon het kleurenfestival! Overal op straat kon je felgekleurde poeder kopen dat je moest vermengen met een beetje water. Dit papje moest je op de voorbijgangers smeren en hen een happy holy wensen. Later op de dag zijn we met de eigenaar van de lodge naar het einde van het meer gestapt, waar het echte feest begon. Daar hebben we samen met een hele groep Nepalezen elkaar volgeschilderd in verschillende kleuren. Er werd gegeten, gedronken en veel gelachen. Zelfs de voorbijwandelende koeien moesten eraan geloven: sommige van hen kregen ook gekleurd poeder over zicht.
Daarna zijn we met de volledige groep langs de hoofdstraat terug naar Lakeside gegaan. Er werd muziek gespeeld (zeer mooie instrumenten) en iedereen moest dansen.
Die Nepalezen zijn echt een ongelooflijk tof volk, zon fantastisch plezante mensen!
En voor de kleren die ik aanhad restte nog maar 1 oplossing: de vuilbak.
Toen we na het feest terug in de lodge aankwamen zijn we direct onder de douche gesprongen. Zalig gewoon, een doucheke heeft nog nooit zoveel deugd gedaan. Ik heb wel hard moeten schrobben om alle kleuren van mijn velleke te krijgen.
Om van al dat gefeest even te bekomen, hebben we voor de rest van de dag in de tuin gelegen en watermeloen gegeten.
Woensdag 11 maart 2009
Toen ik deze ochtend op mijn gemakse de keuken binnenstapte om mijn ontbijt klaar te maken, werd ik enthousiast begroet door de Gurgan de kok. Hij toonde me de krant van vandaag en wat blijkt: er staat een foto met mij erop in de krant! Jaja dat is dus echt GEEN mopje. Gisteren tijdens het festival liepen er zeer veel mensen rond van de pers en die hebben dus ook fotos genomen. Als foto in de krant hebben ze er eentje gekozen waar ik ook op sta. Gurgan vertelde me ook dat ik op alle Nepalese TV zenders te zien was. Hij had naar verschillende nieuwsberichten gekeken en kon me telkens duidelijk zien. Het is dus gebeurd: ik ben een BN (bekende Nepalees).
Maar ook een BN moet iets voor de kost doen en vandaag ben ik dus terug gaan werken.
Ik heb weer de hele dag biomicroscopie onderzoeken meegevolgd met dokter Indra.
Toen we na het werk naar huis fietsen, zagen we over de bergen donkere regenwolken hangen. Nadat we net in de lodge waren toegekomen en onze fietsen hadden weggezet, begon het te stormen. Alles wat in de tuin stond en kon wegvliegen moest snel binnen gezet worden en de winkeltjes in de straat werden gesloten. Doordat het hier nooit regent, was er heel veel stof dat alle kanten opvloog. We hoorden ook een paar harde bonken nadat er ergens iets was weggevlogen en met een smak ergens tegenaan sloeg.
Dat heb ik dan ook weeral eens meegemaakt: een tropische storm.
11-03-2009 om 14:38
geschreven door Katrien
09-03-2009
Een beeldje
Mijn banana lassi en ik!
09-03-2009 om 19:33
geschreven door Katrien
kaartje ontvangen
Zondag 8 maart 2009
Vandaag heb ik het International Mountain Museum bezocht! Toen we middagpauze hadden in het ziekenhuis, kwam een eerstejaarsstudente ophthalmic assistant vragen of we eens wilden meegaan naar het studentenhuis. Alle studenten wonen net als de dokters en assistenten op het domein van het ziekenhuis. De dokters en assistenten hebben ieder een eigen huis waar ze met hun familie wonen, maar de studenten wonen in een studentenhuis. De 6 vrouwelijke eerstejaars slapen allemaal samen op een slaapzaal, en de 4 derdejaarsstudentes slapen ook samen. Een tweedjaar is hier niet, doordat er dat jaar geen inschrijvingen waren.
Toen we bij hen op de kamer zaten, stelden ze voor om met zijn allen naar het museum te gaan. Iske en ik zeiden dat het goed was en wilden onmiddellijk vertrekken, maar dat was niet volgens hun plan. Ze hadden allemaal nog 3 kwartier tijd nodig om zich om te kleden. Kleding werd verwisseld, schoenen werden uitgezocht, haren werden gekamd, crèmekes werden op het gezicht gesmeerd Om het lange wachten een beetje aangenaam te maken voor ons, kregen Iske en ik een paar koekjes en papaja voorgeschoteld.Na 3 kwartier waren ze eindelijk klaar en waren ze helemaal opgetut, en ik zat daar met mijn short en bezweet T-shirtje (want het was vandaag 30° warm).
Het museum zelf was wel interessant. Ik heb wat bijgeleerd over de verschillende bergen en bergbeklimmingen. Het was ook grappig om de uitrusting van de bergbeklimmers doorheen de eeuwen heen te zien.
En, deze avond hebben we omelet met brood kunnen eten. Toen ik deze ochtend naar de bakker ging, lag het bestelde brood klaar.
Maandag 9 maart 2009
Speciaal bericht voor tante Nicole en Krijn: HEEL HARD BEDANKT VOOR HET KAARTJE!!! Ik vind het echt heel tof dat jullie aan mij denken. xxx
09-03-2009 om 13:23
geschreven door Katrien
07-03-2009
warm weer
Donderdag 5 maart 2009
Vandaag ben ik in het ziekenhuis een hele dag in de operatiezaal gebleven. Meestal ging het om cataractoperaties, maar er was ook een meer complexe operatie. Het ging over een kunstlens die een tijdje geleden was ingeplant, maar die niet meer op haar plaats zat. De lens was naar de onderkant van het oog gezakt en dat moest verholpen worden.
Er werd ook een man geopereerd die een enorm grote diepe snede boven zijn linker oog had. Toen ik de wonde zag, moest ik even mijn best doen om niet van mijn stokje te gaan. Het was gewoonweg walgelijk: ik kon het bot zien!De wonde was echt enorm! De dokteres heeft de wonde met 3 verschillende lagen moeten hechten. Heel veel werk dus, de operatie heeft dan ook twee uur geduurd. Ik heb fotos van die wonde, maar het leek me geen goed idee om die op de blog te zetten. Kwestie van de mensen met een zwakke maag een beetje te sparen. Lief van mij hé?
Vrijdag 6 maart 2009
Deze ochtend ben ik in het ziekenhuis op zoek gegaan naar de man die gisteren geopereerd was aan een enorme hoofdwonde. De dokteres had echt heel goed werk geleverd: de wonde was mooi gehecht.
We waren van plan om na het werk naar Mahendra Pool te gaan, maar dat plan is in het water gevallen. De bussen en taxis staken vandaag En om met de fiets te gaan, is het een beetje te ver (en ook een beetje te veel bergop).
Ik weet niet hoe het komt, maar het is hier vandaag ongelooflijk warm. Volgens mij is er een hittegolf op weg naar Nepal. Ik loop hier rond in een korte short en een topje, en nog heb ik het veel te warm. Ik smelt hier gewoon!
Om het een beetje frisser te krijgen heb ik de kok van de lodge gevraagd of hij me banana lassi kon leren maken. Toen ik het vroeg moest hij een beetje lachen: blijkbaar moest ik gewoon banaan en yoghurt mixen. Hoe kon ik nu weten dat het zo simpel was?
En ik moet eerlijk zijn: de banana lassi was overheerlijk!
Zaterdag 7 maart 2009
Vandaag heb ik kunnen uitslapen: tot 7.30 uur! Normaal worden we altijd vroeger gewekt door Aishma (de dochter van de eigenaar van de lodge die boven ons woont), maar vandaag niet. De familie moest gisteren naar een feestje en omdat het een eindje van hier verwijderd was, zijn ze blijven slapen. Eindelijk konden we eens wat langer slapen en werden we niet gewekt door het gezang van Aishma.
Daarna met de taxi naar Mahandra Pool gegaan (de bussen staken nog) om inkopen te doen. En wat blijkt wanneer we daar aankomen: alle winkels zijn gesloten! Gelukkig was de fruitmarkt wel open. We zijn snel naar huis teruggekeerd doordat overal in Mahendra Pool zwaarbewapende politieagenten stonden. Beter geen risicos nemen en vlug terug naar de lodge gaan!
In de namiddag heb ik niks kunnen doen doordat het hier veel te warm was. In de krant stond dat er vandaag een temperatuur verwacht werd van 28-30°. Veel te warm dus.
Ik ben hier ondertussen al meer dan 5 weken en heb al minstens 1 stoflong gecreëerd (misschien zelfs anderhalve stoflong). De lucht is hier enorm hard vervuild en daardoor hangt er een stoffige laag in de stad en is het uitzicht op de bergen niet zo goed. Iedere ochtend wanneer we naar het ziekenhuis fietsen, zijn er mensen langs de kant van de weg hun afval aan het verbranden. Volgens mij zijn mijn luchtpijp en longen verbrand door telkens door die rookwolken te moeten fietsen. Alles verbranden ze hier, zelfs de koeienvlaaien.
Deze avond zouden we graag nog eens zelf koken: omelet met brood. Maar ook hier duiken 2 problemen op:
Probleem numero 1: doordat de winkels gesloten zijn, kunnen we geen eieren kopen.
Probleem numero 2: toen ik deze ochtend naar de bakker ging, bleek dat er vandaag geen brood is. Ah ja waarom niet, een dagje zonder brood. Dat is hier in Nepal de normaalste zaak ter wereld! Ik heb dan maar een brood besteld tegen morgen, ik ben eens benieuwd
In wat voor een land ben ik eigenlijk terechtgekomen?
07-03-2009 om 13:10
geschreven door Katrien
04-03-2009
joehoe
Dinsdag 3 maart 2009
Vandaag heb ik een hele dag in de bibliotheek van het ziekenhuis verbleven. Ik heb er opzoekwerk voor mijn eindwerk verricht.
s Avonds zijn we chowmein gaan eten omdat morgenvroeg Ivonne en Martin op trektocht vertrekken. Later hebben Iske en ik voor de eerste maal getrakteerd op lassi omdat we geslaagd waren voor de examens. Zoals beloofd gingen we dan trakteren. En vanavond was er elektriciteit, dus moesten we ervan profiteren.
Woensdag 4 maart 2009
Vandaag heb ik in het ziekenhuis de hele tijd biomicroscopie onderzoeken gevolgd. De dokter met wie ik samenwerkte vroeg steeds aan mij wat de diagnose zou kunnen zijn. Een paar keer heb ik iets gezegd en was het toevallig goed, maar vaak wist ik het niet. Na een tijdje was ik het zo beu om altijd iets te moeten verzinnen. Ik heb hem dan ook gezegd dat ik geen dokter ben en dus geen diagnose kan stellen. Bij de volgende patiënten heeft hij altijd de diagnose gesteld Hij is tenslotte de dokter!
Wanneer we na het werk naar huis fietsen, rijden we altijd voorbij een fruitmarktje waar ze ook sapjes maken. Vandaag zijn we er gestopt om een rietsuikersapje te drinken. (niet echt een aanrader) We hebben het sapje in een benarde situatie moeten opdrinken, want vlak achter ons stonden drie koetjes. En in mijn Trotter staat dat er in Nepal ooit al iemand gebeten is door een koe! Ik zou niet graag hebben dat er in de volgende editie van Trotter staat dat er al twee gevallen bekend zijn van een koeienbeet
Sorry voor dit enorm oninteressante verhaal, maar mijn inspiratie om iets op de blog te schrijven is op. De voorbije dagen is er gewoon niks spannends gebeurd.
04-03-2009 om 14:18
geschreven door Katrien
02-03-2009
Enkele koetjes op wandel doorheen de straten van Pokhara
Screening kamp
Tijdens de opening van het restaurant
Griet, Iske en ik
02-03-2009 om 12:15
geschreven door Katrien
ranzige rijstpap
Zaterdag 28 februari 2009
Vandaag hebben we weeral afscheid moeten nemen van mensen die we hier leren kennen hebben. Het gaat over een Britse man en een Zweedse vrouw die hier samen op vakantie waren. Deze ochtend hebben ze samen het vliegtuig naar Kathmandu genomen. De man zal naar India vliegen en daar nog een maand rondtrekken, de vrouw zal naar haar woonplaats Parijs vliegen. Deze ochtend hebben we nog afscheid genomen en daarna waren ze weg.
Doordat het vandaag zaterdag is, hebben we een dagje vrij. Hierdoor konden we nog eens een uitgebreid ontbijt gaan eten. Nadat ik 2 eieren, 2 toasten en een glas warme chocomelk (en dat alles voor maar 1,5 euro) achter de kiezen had, had ik genoeg kracht om een eindje te fietsen. We (Iske, Griet en ik) zijn naar het Tibetaans vluchtelingenkamp Tashiling gefietst en hebben daar even rondgewandeld. We hebben vandaag ook de Davis Fall waterval bezocht. Doordat de moesson nu nog niet bezig is, was het niet zo spectaculair. Er was nog te weinig water om een goede waterval te creëren. Jammer maar helaas pindakaas. We zijn dan terug naar de lodge gefietst en hebben voor de rest van de namiddag in de zon gelegen. Speciaal voor diegenen die het nog niet willen geloven: het is hier echt goed weer, snikheet zelfs!
In de late namiddag waren we bij een Nepalese familie uitgenodigd om rijstpap te eten. Het zoontje zit hier altijd in de lodge om met ons te spelen. Hij heeft hier al eens spaghetti gegeten die wij klaargemaakt hadden en wilde iets terugdoen. Zijn mama had een grote kom rijstpap gemaakt en ons uitgenodigd tegen 17 uur. Wij gingen dus beleefd op de uitnodiging in en toen we aankwamen kregen we inderdaad eten rijstpap met aardappelen en ketchup! Waarom? Het eten was echt verschrikkelijk, zo vies! Wie komt er nu op het idee om rijstpap te serveren met aardappelen en ketchup? De aardappelen en de ketchup waren lekker, maar de rijstpap was echt niet te vreten. Er zaten ondefinieerbare brokken in en het smaakte alsof het al eens gegeten was. Bah! Omdat ik niet onbeleefd kon zijn, heb ik de hele schotel opgegeten
Als ik terug thuis ben, zal ik eens goede rijstpap maken. Met room, zoals het hoort!
s Avonds zijn we in het nieuwe restaurant gaan eten dat onlangs zijn deuren geopend heeft. Het eten was er echt lekker. We konden ook bestellen wat we wilden, zonder schrik te moeten hebben voor een voedselvergiftiging. De keuken was kraaknet, er lagen stoffen tafellakens, de obers hadden een kostuum aan
Volgens mij ga ik vannacht nachtmerries krijgen over de rijstpap.
Zondag 1 maart 2009
Vandaag heb ik eindelijk eens iets anders gedaan dan skiascopie, ik ben op screening kamp gegaan. Deze ochtend zijn we in het ziekenhuis met 6 in een piepklein taxietje gekropen. Er zaten 3 personen vooraan en 3 achteraan. Heel oncomfortabel dus.
Toen we na een bewogen rit van anderhalf uur eindelijk aankwamen in het ziekenhuis, zijn we onmiddellijk gaan eten. Ik heb om 10 uur 10.30 uur deze ochtend chowmein gegeten. Dat is een soort van wok met gestoofde groenten en noedels. Spijtig genoeg hadden ze het op een typisch Nepalese manier gemaakt: heel pikant dus. We moesten zo vroeg al lunch eten omdat we voor de rest van de dag geen tijd zouden hebben om pauze te nemen.
Daarna hebben we 232 patiënten getest. De meeste van hen hadden last van conjunctivitis, pingueculum, pterygium Het ging vandaag over een cataract screening, dus de mensen die de ergste vorm van cataract hadden werden naar het ziekenhuis gestuurd. Op het einde van de dag werden 11 mensen met cataract op de bus naar Pokhara gezet. Zij zullen morgen in het Himalaya Eye Hospital gratis geopereerd worden.
Ik heb vandaag ook een albino Nepalees gezien. Heel vreemd: een blanke die Nepalees spreekt en typisch Nepalese kleding draagt.
Toen de screening gedaan was, kregen we nogmaals eten geserveerd en daarna zijn we met de taxi terug naar Pokhara gereden.
Helemaal geradbraakt kwamen we na een lange vermoeiende dag terug thuis.
Deze avond hebben we weer een feestje in de lodge gehouden met Belgisch eten: bloemkool, aardappelpuree en kipfilet. En het was groot feest, want Ivonne was terug!
Maandag 2 maart 2009
Vandaag heb ik een nogal saaie dag in het ziekenhuis gehad. Nu de Gyan weg is, hebben we niemand meer om ons te begeleiden. Dokter Sunu Dulal is er deze week ook niet omdat hij de hele week ergens in een dorpje in de bergen zit om daar cataractoperaties uit te voeren. We werden dus een beetje aan ons lot overgelaten en moesten zelf maar wat zoeken om ons mee bezig te houden. Ik ben de dag gestart in de optiekwinkel van het ziekenhuis en heb toegekeken hoe brillen verkocht worden. De cliënten kunnen maar kiezen uit een zeer beperkt aantal brillen en moeten hun beslissing zeer snel maken. De optiekwinkel is eigenlijk gewoon een toog met een spiegel op. De cliënt heeft niet eens de mogelijkheid om neer te zitten tijdens het kiezen van een mooi montuur. De man die de brillen verkoopt (een heel klein ventje met een kanjer van een machozonnebril in zijn haar) is niet zo aangenaam. De vriendelijkheid tegenover de klanten was ver te zoeken!
Het slijpen van de glazen gebeurt met een automatische slijpmachine (jawel!) Het enige nadeel is dat er niet echt rekening gehouden wordt met het optisch middelpunt en dat de glazen gepolijst worden.
Hierna heb ik toegekeken hoe de oogdruk gemeten wordt, heb ik een babbeltje gedaan met Savitry en heb ik een aantal biomicroscopie onderzoeken meegevolgd.
Ik heb nog een klein vraagje: is er iemand zo vriendelijk geweest om wat Belgische weer op te sturen naar Nepal? Het was vandaag de hele dag bewolkt en redelijk koud. Ik heb zelfs een trui moeten dragen stel je voor!
02-03-2009 om 12:11
geschreven door Katrien
27-02-2009
fotootjes
Gyan de optometrist en ik
Het weer is hier super goed
27-02-2009 om 12:17
geschreven door Katrien
lekker eten
Woensdag 25 februari 2009
Vandaag werd er weer een feestdag gevierd in Nepal. Dit maal was het de beurt aan de Tibetanen om feest te vieren, de reden waarom weet ik niet. Wat nogal vreemd is, is dat deze feestdag niet op voorhand was aangekondigd. Het stond deze ochtend in de krant en er werd beslist dat men vandaag niet moest gaan werken. Doordat wij van het ziekenhuis niets vernomen hadden, zijn we toch gegaan. En maar goed ook, want het ziekenhuis was open.
De patiënten stonden zoals iedere ochtend al voor de deur te wachten.
Doordat ze in het ziekenhuis maar pas van deze ochtend op de hoogte waren van de feestdag, hebben ze beslist om toch te openen. We hebben wel vrijaf gekregen vanaf 13 uur.
We hebben onze namiddag goed besteed door een broodje te gaan halen bij Sheela. Voor de klasgenootjes: het broodje was niet zo lekker als die van het ventje in Brussel. Geen paniek dus, niemand kan het ventje overtreffen. Hij is en blijft de beste broodjesmaker van de hele wereld!
Vervolgens zijn we met de bus naar Mahendra Pull gegaan (de oude stad) om inkopen te doen. Het was weer grappig: een hele bus Nepalezen met 2 blanken, allemaal op elkaar gepropt
Onze voorraad fruit hebben we in de overdekte fruitmarkt gekocht: appels, mandarijntjes, granaatappels, druiven en bananen. We moesten van de eigenaar van het fruitkraam van alles eens proeven, alvorens we besloten om iets te kopen. Typisch Nepalees, ik zie dat in België op de markt niet gebeuren.
s Avonds zijn we naar een super goed restaurant (volgens mijn Trotter toch) geweest. En het eten was inderdaad zeer lekker. Ik heb voor het eerst sinds ik hier ben eindelijk eens iets van vlees gegeten. Ik heb gekozen voor een kippetje gebakken in limoensaus. Ik kreeg er ook nog frieten bij al waren het er maar amper 10. Het is hier triestig gesteld met de frietenindustrie. Jammer!
Donderdag 26 februari 2009
Iske en ik hebben een nieuwe manier gevonden om een lekker ontbijt te nemen. De voorbije weken zijn we s ochtends altijd een soort koffiekoek gaan halen, maar die zijn we nu beu. In plaats daarvan hebben we nu een doos cornflakes gekocht en eten we dat s morgens met een kom fruit. Grote veranderingen in onze dagelijkse rituelen dus!
Toen we deze ochtend op weg waren naar het ziekenhuis, kwamen we een kennis tegen. Met een kennis bedoel ik een Nepalees die in België woont en die we hier leren kennen hebben. In Leuven heeft hij 2 Nepalese restaurant: 1 dicht bij het station en 1 in de Naamsestraat. Als jullie eens een dhal bat willen proeven, moeten jullie naar daar gaan! Deze man is nu voor een aantal weken in Nepal om hier nog een restaurant te openen.
En dus, toen we deze ochtend aan het fietsen waren, hield hij ons tegen. Het restaurant deed vanavond zijn deuren open en hij wilde onze een officiële uitnodiging geven.
Op het werk hebben we een refractie uitgevoerd bij een doofstomme vrouw. Ze was zo schattig en wilde ons vanalles duidelijk maken door middel van gebarentaal.
We hebben vandaag ook contactlensaanpassingen gedaan bij de klas verpleegkundigen. Zon gibbertrienen!
s Avonds was het dan eindelijk zo ver: de grote openingsceremonie van het restaurant. Toen alle gasten er waren, werd er een vreemd ritueel uitgevoerd. Er werd een speciale kaars aangestoken en de eigenaar kreeg van vele mensen een sjaal om zich gehangen. Allemaal heel vreemd En dan kwam men met verschillende soorten hapjes langs. Zo lekker! De kip was zo lekker, allemaal gezellig van 1 groot bord eten. Er was ook gefrituurde ajuin met paneermeel rond. Heel lekker, maar wel super pikant doordat er nog een paar kilo kruiden over de ajuin gestrooid was.
Doordat het eten zo pikant was, kreeg ik tranen in mijn ogen en stonden mijn lippen in brand. Als gevolg daarvan heb ik een aantal keer drinken moeten bestellen om mijn mond te blussen.
Het was een heel gezellige avond en we zijn naar Nepalese normen tot heel laat opgebleven (tot 22.30 uur dus).
Vrijdag 27 februari 2009
Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van Gyan de optometrist. Hij was speciaal naar het Himalaya Eye Hospital gekomen om ongeveer 2 weken les aan ons te geven, maar vandaag moest hij vertrekken. Als bedanking hebben we hem een grote reep côté dor chocolade gegeven. En, het was gemaakt in België, het was geen nagemaakt Nepalees spul!
Vandaag zijn we een groot deel van de dag bezig geweest met het testen van de verpleegsters.
Man, wanneer gaan die eindelijk eens stoppen met gibberen?
27-02-2009 om 12:14
geschreven door Katrien
24-02-2009
Terug werken.
Zondag 22 februari 2009
Vandaag hebben we in het ziekenhuis weer samengewerkt met Gyan. We hebben een aantal patiënten gezien die een heel hoge correctie nodig hadden. Om deze reden raadde Gyan hen aan om contactlenzen te dragen . Het aanpassen van contactlenzen gebeurt hier ook een ietsie pietsie beetje anders dan in België. Thuis gaat het er allemaal heel hygiënisch aan toe, maar hier niet. Als de ene lens niet goed past, wordt ze terug in het potje gestoken en neemt men een andere. Van lenzen reinigen hebben ze hier nog niet veel kaas gegeten. Over kaas gesproken, deze middag hebben we weer in de tuin gepicknickt met 'la vache qui rit'.
Toen we later met de fiets op weg naar de lodge voorbij het vliegveld reden, werd er een vliegtuigje klaargemaakt om op te stijgen. We hebben halt gehouden en even later zoefde het doorheen de lucht, op weg naar Kathmandu waarschijnlijk.
En nog later op onze fietstocht kwamen we voorbij een opstand. We reden voorbij het internetcafé waar we altijd naartoe gaan en zagen dat er ongeveer 50 mensen stonden. We zijn doorgereden doordat het er nogal onrustig werd en hoorden later dat het de maoïsten waren. Ze hebben de trap van het internetcafé afgebroken omdat deze op het voetpad staat en dat willen ze niet.
's Avonds hebben we hier in de lodge een feestje gegeven met dhal bat (weeral!).
Maandag 23 februari 2009
Vandaag was het Shiva Ratri, een feestdag ter ere van de god Shiva. Weeral feest dus!
De 4 Belgen die in de Butterfly Lodge verblijven, hebben deze dag op onze eigen Westerse manier gevierd. In de namiddag zijn we naar het oude stadsgedeelte gegaan om inkopen te doen. We hebben alle ingrediënten gekocht om 's avonds... spaghetti te maken.
En het moet gezegd worden, de spaghettti was heerlijk. Eindelijk nog eens een normale, lekkere en deftige maaltijd!
Met de taxi van het oude stadsgedeelte terug naar de lodge gaan, was ook weer een avontuur. Met 4 hebben we op de achterbank van een piepklein autootje gezeten. Alle ingrediënten werden in de koffer gestopt en bovenop het dag lagen nog een achttal stokken rietsuiker.
Deze rietsuiker hadden we onderweg gekocht om ze 's avonds tijdens het feest te verbranden.
Overal in de stad werden immers enorm grote stapels hout in brand gestoken. Het is de bedoeling dat iedereen zijn stok rietsuiker op de brandstapel legt en hem tot een goede temperatuur laat opwarmen. Daarna neem je de stok uit het vuur en sla je hem heel hard tegen de grond. Op deze manier ontploft de stok en vliegen de vuurvonken overal in het rond. Levensgevaarlijk dus! Doordat de stok ontploft is, kan je het binneste, de echte suiker, opeten. Overal waren knallen te horen, zag je vuur in het rond vliegen en mensen weglopen.
Omdat het vandaag een speciale dag was, heb ik met een rode stip (tikka) op mijn voorhoofd rondgelopen. Iedereen in de lodge kreeg deze stip van de eigenares, dit was haar manier om ons zeer veel geluk te wensen.
Dinsdag 24 februari 2009
Ten eerste zou ik graag een speciaal bericht posten voor Isabelle. GELUKKIGE VERJAARDAG! Je cadeautje zal je later nog wel krijgen... op 3 april. Beetje te laat, maar het kan niet anders.
Ten tweede wil ik een bericht posten voor Kateline.
Kateline vriendin, BEDANKT VOOR HET POSTPAKKET! Je bent een schat!
Vandaag heb ik eigenlijk een doodgewone dag in het ziekenhuis beleefd. Het was wel een hectische dag: deze week komt er een klas verpleegsters stage lopen in het ziekenhuis. Overal waar ik keek, zag ik verpleegsters. Ik was omsingeld door hen! Wie komt me redden?
24-02-2009 om 23:41
geschreven door Katrien
21-02-2009
een vrije dag
Zaterdag 21 februari 2009
Deze ochtend hebben we proberen uit te slapen omdat we een zware nacht achter de rug hadden. Ergens in de buurt van de lodge werd immers een feestje gegeven dat tot 4 uur duurde. Er werd gezongen en gelachen en daardoor was het moeilijk voor ons om te slapen.
In de voormiddag hebben we Rhadjan, de man van de boekenwinkel, geholpen met verhuizen. We waren hem gisterenavond tegengekomen en hij vroeg of we wilden helpen. Hij huurt een nieuw huis en zal er samen met zijn mama, zus en 2 broers in wonen. Natuurlijk wilden we helpen! Al hun bezittingen waren op een vrachtwagen gestapeld en het was onze taak om alles af de vrachtwagen te nemen, naar het huis te dragen en op de eerste verdieping neer te zetten. Ik weet niet wat er allemaal in de dozen/zakken zat, maar sommige dingen waren echt zwaar. Zo werd er bijvoorbeeld opeens een gasfles op mijn schouder gelegd en moest ik die naar boven dragen.
Als bedanking omdat we wilden helpen, zijn we 's middags mogen blijven eten. Rhadjans mama had voor iedereen dhal bat (het nationaal gerecht) klaargemaakt en zo ontstond een gezellige lunch, tussen alle verhuisspullen. Dhal bat is een gerecht waarbij je een ongelooflijk grote stapel rijst krijgt, er hoort ook een linzensoep bij en gekookte groenten. Dit alles wordt op smaak gebracht door er een pikante saus aan toe te voegen.
In de namiddag hebben we de plaatselijke school bezocht, waar iemand van onze lodge haar stage doet. Toen we hier aankwamen, werden we verwelkomd met... een schotel dhal bat. Euh, ik had nog maar net gegeten. Om niet onbeleefd te zijn, heb ik dan toch wat gegeten. Moest het nu een pakje frieten zijn, had ik nog wel wat meer kunnen eten. Ik heb zo'n zin in frieten! Zou er aub iemand zo vriendelijk willen zijn om een frietketel, frietvet en een zakje aardappelen op te sturen? Tegen de persoon die dit doen, zal ik oneindig veel keer dhanyabad zeggen, wat hier dank u betekent.
Deze avond hebben we nog afscheid genomen van Ivonne (een Zwitsers meisje dat we hier leren kennen hebben). Zij vertrekt morgen naar Kathmandu om haar broer op te pikken die haar voor een drietal weken komt bezoeken. Volgende week zien we haar terug, want dan komt ze met haar broer naar Pokhara en zullen ze samen een trektoch maken. We hebben afscheid van elkaar genomen in typisch Nepalese stijl: bij een glaasje thee (dat is hier de nationale drank).
21-02-2009 om 00:00
geschreven door Katrien
20-02-2009
bijna weekend
Donderdag 19 februari 2009
Vandaag ben ik weer naar het Himalaya Eye Hospital geweest en heb ik een interessante dag beleefd. In de voormiddag kwam er een man langs die echt niet goed meer zag: hij had een sterkte nodig van -24 dioptrie. Voor de optiek-leken onder ons: -24 dioptrie is echt veel!
De optometrist zei dat hij ging proberen de man terug beter te laten zien door middel van contactlenzen. Een bijkomend probleem was echter dat hij nog een esotropie had (zijn ogen keken te veel naar binnen).
Er was ook nog iemand die een ontsteking aan zijn oog heeft gehad. Deze man had de pech dat de ontstekingscellen waren samengegroeid met zijn bovenste ooglid. Het gevolg hiervan was dat de arme man zijn oog niet goed meer kon bewegen.
Deze middag hebben we in het ziekenhuis gepicknickt. We hadden s ochtends een brood gekocht en hebben dit in de tuin van het ziekenhuis opgegeten, met La vache qui rit smeerkaas. En, het ging over de echte smeerkaas, gemaakt in Frankrijk (niet van die nagemaakte Nepalese kaas)! Ik was zo gelukkig om eens een gewoon boterhammeke te eten.
Vrijdag 20 februari 2009
Deze ochtend zijn we zoals gewoonlijk weer naar het ziekenhuis gegaan en hebben we een doodgewoon dagje gehad. Echt speciale oogaandoeningen hebben we vandaag niet gezien.
Vandaag heb ik wat informatie opgezocht voor mijn eindwerk. In de bib van het ziekenhuis staan immers een aantal interessante boeken.
Morgen heb ik mijn vrije dag en zijn we van plan om naar de finale van het paragliden te gaan kijken. De voorbije dagen zijn er al kampioenschappen geweest, maar morgen is het de grote finale. Ik ben eens benieuwd.
20-02-2009 om 12:13
geschreven door Katrien
18-02-2009
eindelijk nog eens een bericht van mij
Vrijdag 13 februari 2009
Deze ochtend zoals gewoonlijk met de fiets naar het ziekenhuis gereden. Daar heb ik weer de hele dag in de refractiekamer verbleven. Vandaag was er een ophtalmic assistant afwezig en daadoor moest ik volledig zelfstandig werken. Het was dus best wel een moeilijke dag: de mensen verstaan me hier niet doordat zij geen woord Engels spreken en ik geen woord Nepalees. Daarboven kwam nog het probleem dat de refractiewaarde hier berekend wordt aan de hand van skiascopie. En zoals mijn beste klasgenootjes weten, is skiascopie niet echt gemakkelijk. Hopelijk heb ik de mensen met een juist brilvoorschrift naar huis gestuurd.
Ik sta ondertussen in het ziekenhuis al bekend als het meisje dat op een zeer vreemde manier schrijft. Het is me opgevallen dat er hier zeer veel linkshandige mensen zijn, maar die schrijven op en andere manier dan mij. Ze houden hun blad volledig anders vast. Toen ik hier één van de eerste dagen iets wilde opschrijven, werd het me zelfs verboden om op mijn manier te schrijven! Ondertussen zijn ze het al gewoon en laten ze me gewoon doen.
Morgen wordt er een Valentijn feestje gegeven in de lodge. Men is van plan om momo's klaar te maken. Ik ben benieuwd.
Lies en Liesbet, we hebben hier op jullie aanraden een pot apricot jam gekocht. hij is echt lekker.
Zaterdag 14 februari 2009
Deze ochtend proberen uitslapen. Dat is hier niet zo gemakkelijk omdat iedereen hier ongeveer om 6.30 uur - 7.00 uur wakker wordt. Ik heb toch mijn best gedaan om nog een beetje te slapen, want zaterdag is de enige vrije dag die ik heb. Daarna een goed ontbijt genomen in Pumpernickel Backery. Weeral een andere bakkerij, kwestie van ze allemaal te proberen. Voor de rest van de dag niets gedaan, buiten in de zon liggen. Het weer was hier zeer goed, en wat moet een mens dan doen? In de zon liggen en een boek lezen! 's Avonds hebben we hier op de lodge een Valentijn diner klaargemaakt. Als voorgerecht pocorn en als hoofdgerecht momo's. Als dessert waren er pannekoeken en fruitsla. De 2 zonen van Govinda (de eigenaar van de lodge), de Australische neef, de kok en de schattige werkman schoven bij aan tafel. Verder waren Griet, Niels, Iske en Ivonne er ook. Later op de avond kwamen ook Rhadjan (de enorm vriendelijke eigenaar van de bookschop) en een Amerikaanse vriend van hem nog een bezoekje brengen.
Zondag 15 februari 2009
Deze ochtend weeral naar onze vertrouwde bakkerij: Sheela. Daar snel iets gegeten, want op zondag moeten we gaan werken. Vandaag is de langverwachte optometrist eindelijk in het ziekenhuis aangekomen. We hoorden het nieuws deze ochtend al, en een paar uur later was hij er. Met hem hebben we weer refractie gedaan. Het moet gezegd worden: ik begin stilaan een beetje beter te worden in skiascopie. Het begint zelfs leuk te worden ... Stel jullie dat maar eens voor, kameraden van de klas.
Maandag 16 februari 2009
Vandaag ben ik niet naar het zieknhuis kunnen gaan doordat mijn reisgenootje ziek was. Ze voelde zich al een tijdje niet goed en het werd steeds erger. Deze ochtend zijn we naar een dokter gegaan en heeft ze medicijnen gekregen. Ik wou haar voor de rest van de dag niet alleen laten en ben daarom niet gaan werken. In plaats daarvan heb ik mijn Trotter nog eens goed gelezen en opgezocht wat we hier nog allemaal moeten bezoeken.
Dinsdag 17 februari 2009
Vandaag voelde Iske zich al beter en ben ik wel naar het zieknhuis kunnen gaan, waar ik een interessante dag beleefd heb. Ik heb de hele dag samengewerkt met de optometrist, die trouwens Gyan heet. Wat me van deze werkdag het meest zal bijblijven is het onderzoek van een oudere man. Hij had een infectie opgelopen van de voorste oogkamer. Ik heb zijn oog met de biomicroscoop bekenen, en voelde me een beetje misselijk worden ... Zijn oog zag er helemaal niet meer uit als een oog. Ik kan niet echt beschrijven wat er te zien was, maar het zag er niet appetijtelijk uit. Heel erg voor de man: blind aan 1 oog en hij had ook zeer veel pijn.
Vandaag heb ik in het ziekenhuis ook het bericht gekregen dat ik morgen een dagje vrij krijg. Hier wordt morgen namelijk één of andere feestdag gevierd en het ziekenhuis zal gesloten zijn. Een dagje vakantie dus.
P.S.: deze nacht heb ik een droom gehad waarin ik Engels praatte. Ik begin hier helemaal door te draaien, ik droom in het Engels! Man man, zelfs 's nachts ben ik niet verlost van die taal. Zoals de vriendinnen van het middelbaar weten, Engels was niet mijn sterkste vak.
18-02-2009 om 22:59
geschreven door Katrien
12-02-2009
nog een paar fotootjes
Bhoj Raj, mijn leraar van deze week, en ik
In Cafe Concerto
Uitzicht vanaf het ziekenhuis. Let op de mooie bergen.
1 van de binnentuinen van het ziekenhuis
12-02-2009 om 15:02
geschreven door Katrien
cafe concerto
Woensdag 11 februari 2009
Vandaag was het een slechte dag wat betreft het weer. Het regende en onweerde hier.
Toen we naar het ziekenhuis wilden fietsen had in nog met pech af te rekenen: de ketting van mijn fiets is er 2 keer af gevallen. Gelukkig heb ik het kunnen maken zodat we onze tocht konden verderzetten.
Door al deze tegenslag werd ik een beetje bijgelovig, vandaag zou ik immers mijn resultaten van de examens te weten komen. Normaal ben ik niet bijgelovig, maar vandaag
s Avonds bleek dan ook dat mijn vermoeden klopte: ik kon mijn punten nog niet bekijken want de internetpagina blokkeerde. Het blijft nog spannend wat betreft mijn schoolresultaten.
Mijn reisgenootje is voor alles geslaagd en dat zijn we gaan vieren met een etentje in Café Concerto: volgens mij het beste restaurant in Lakeside. Ik heb een lekkere pizza gegeten en als dessert een banana split!
Een speciaal bericht voor Lies en Liesbet: jullie hadden gelijk, het eten in café concerto is echt goed.
In het ziekenhuis heb ik weer refractie gedaan. Terug met Bhoj Raj. Hij heeft vandaag vaak mijn skiascopie waarden niet eens nagekeken. Hij vertrouwde erop dat ik het wel goed deed. Hij is ook speciaal patiënten gaan selecteren die een beetje engels spreken zodat de communicatie voor ons iets vlotter zou verlopen. Ik hoop dat ik de mensen die ik onderzocht heb, een goed brilvoorschrift meegegeven heb
Donderdag 12 februari 2009
Deze ochtend om 8.30 uur Nepalese tijd heb ik naar huis gebeld om mijn schoolresultaten te weten te komen. Het was toen in België 3.45 uur. Oeps, sorry mammie!
MAAR, ik weet mijn resultaat en alle examens zijn goed verlopen. Ik kon dus met een gerust hart naar het ziekenhuis vertrekken.
Vandaag heb ik 18 cataractoperaties meegevolgd. Tijdens de pauze heeft de dokter verder geopereerd en daardoor zijn we vroeger terug naar de lodge gegaan. Om mijn examenresultaat te vieren zijn we naar Laughing Buddha gegaan. Hier hebben we ook weer zeer lekker gegeten.
Toen we terug naar de lodge gingen, zijn we Ivonne tegengekomen (een Zwitsers meisje dat we hier leren kennen hebben). Ze vroeg ons of me met haar naar Pokhara-stad wilden gaan.
We hebben de bus genomen en weg waren we. Met de bus reizen is hier ook een avontuur: de bus rijdt hier met de deur geopend. Als je wil instappen moet je op de bus kloppen en als je er af wil moet je beginnen fluiten. Een beetje anders dan in België dus.
Pokhara-stad was heel druk en eigenlijk was er niet zo heel veel te zien. Alle winkeltjes verkochten hetzelfde.
Vandaag was het ook weer zeer zonnig. Het uitzicht was ook prachtig doordat de mist verdwenen is. Je kon overal om je heen besneeuwde bergen zien. Prachtig!
12-02-2009 om 14:58
geschreven door Katrien
09-02-2009
hiphoi
8 februari 2009
Op zondag wordt er in Nepal gewerkt! Die mensen hebben dus maar 1 dag per week vrij. Ik vind het helemaal niet erg om op zondag te moeten werken, want in het ziekenhuis is er zeer veel te leren.
Deze ochtend kwamen we aan in het ziekenhuis en kregen we de opdracht dat onze stage vanaf nu echt begint. De voorbije week ging het vooral over observeren, maar vanaf vandaag begon het echte werk. Deze week moeten we refracties uitvoeren. Allemaal heel tof: deze voormiddag heb ik bij een tiental patiënten skiascopie uitgevoerd.
In de namiddag waren er geen patiënten meer, maar we zijn tot 16 uur in het ziekenhuis gebleven. We hebben een babbeltje gedaan met de mensen die in het ziekenhuis werken. We hebben het vooral over de verschillen tussen België en Nepal gehad. In Nepal zijn er zeer veel straathonden, maar ik heb hier nog maar 2 of 3 katten zien rondlopen. Iske en ik vroegen ons af waarom er zo weinig katten zijn en daarom hebben we dit gevraagd. Nu blijkt dat Nepalezen helemaal niet van katten houden en ze daarom allemaal doden. Als er een kat in de weg loopt, moet ze dood. Ziezo, dit is dan nog een weetje over Nepal speciaal voor jullie.
Ik heb vandaag voor het eerst een Nepalese mop gehoord. Toen we met de dokters aan het babbelen waren, vertelden we hen dat we zaterdag naar Sarangkot geweest zijn. Ze vroegen ons het volgende: what will you do when you see a bear in the mountains? Hun geniale antwoord was: open it en drink it. Die Nepalezen hebben echt een geweldige humor
Echt grappig niet dus!
9 februari 2009
Deze ochtend voor het eerst muesli met banaan gegeten. Echt lekker!
Daarna weer met de fiets naar het ziekenhuis en weeral voor de rest van de dag refractie gedaan. Vandaag was er niets spectaculairs te zien in het ziekenhuis, een doodgewone dag dus.
Het was hier vandaag ook niet zo warm. De zon scheen af en toe, maar het was vooral bewolkt. Na het werk hebben we een terrasje gedaan en daarmee was de dag weeral voorbij.
09-02-2009 om 13:31
geschreven door Katrien
07-02-2009
enkele beelden
Speciaal voor de vrienden van den optiek: het Himalaya Eye Hospital
Milk tea drinken voor de operatie
Een beeld van Pokhara
De eerste zonnestralen in Sarangkot
07-02-2009 om 16:30
geschreven door Katrien
sarangkot
06/02/2009
Namasté!
Vandaag een heel interessante dag in het ziekenhuis beleefd.
Eerst ben ik meegegaan met dokter Sunu Dulal, het hoofd van het ziekenhuis. Ik wandelde met het naar de biomicroscopie kamer en merkte dat iedereen zeer veel respect voor hem heeft. Iedereen die we onderweg tegenkwamen begroette hem en sommige mensen bogen nederig hun hoofd. Toen we in de biomicroscopie kamer aankwamen ging hij zelfs een stoel halen voor mij. Zo kon ik vlak naast hem zitten en telkens er iets interessants te zien was, mocht ik ook eens kijken doorheen de biomicroscoop. Hij legde ook steeds uit wat er te zien was en hoe hij de oogaandoening zou behandelen. Allemaal heel tof!
Vervolgens mocht ik mee naar de operatiekamer waar dokter Eliya Shrestha 9 operaties zou uitvoeren. Bij de meeste ging het over een cataract operatie. Voordat we de operatiekamer binnengingen hebben we eerst white tea gedronken, volgens mij is dat een traditie.
Daarna heb ik een operatiepakje aangedaan en mocht ik mee naar binnen (op teenslippers).
Ik heb eerst gezien hoe de patiënten verdoofd worden en daarna kon ik via een microscoop de operatie meevolgen. Er werd ook een baby van 7 maanden geopereerde die aan beide ogen een aangeboren vorm van cataract had. De baby hebben ze geopereerd onder volledige verdoving, maar bij de oudere patiënten wordt alleen het oog plaatselijk verdoofd.
Vandaag hadden we een uurtje vroeger gedaan met werken omdat het weekend is. Toen we terug in de lodge aankwamen, hebben we onze trekkersrugzak genomen en zijn we de bergen in getrokken. Met we bedoel ik een groep van 6 personen: 4 Belgen, 1 Zwitserse en 1 van Nieuw-Zeeland. We zijn naar Sarangkot gewandeld (gestropeld) om daar te overnachten en de zonsopgang te zien.We hebben over de klim 2,5 uur gedaan. Constant bergop, ik word nog moe als ik eraan denk.
s Avonds hebben we er nog een vrouw van Canada en haar Nepalese gids leren kennen. We hebben allemaal samen gegeten en het was heel gezellig.
Hier even een klein maar belangrijk detail: Sarangkot ligt op een hoogte van bijna 1600 meter. Pokhara ligt op ongeveer 800 meter. Dat wil dus zeggen dat ik 800 meter geklommen heb in 2,5 uur tijd. Nogal een geluk dat zot zijn geene zeer doet!
Één ding weet ik zeker: bergsport zal nooit een hobby van me worden. Rare jongens, die bergbeklimmers.
07/02/2009
Deze ochtend om 5 uur opgestaan en nog een stukje hoger geklommen zodat we de zonsopgang goed konden zien. Na een tijdje wachten was de zon er eindelijk. Eerst worden de bergtoppen verlichten en dan komt de zon pas volledig op. Heel mooi!
Daarna eindelijk eens een goed ontbijt gehad. Jammie!
Vervolgens terug naar Pokhara gewandeld. Over de afdaling hebben we maar 1 uur en 15 minuten gewandeld. Flink toch?
De gevolgen van de wandeltocht kan ik in mijn kuiten voelen. Amai amai. Nogal een geluk dat ik goede bergschoenen aanhad, dat maakte het gemakkelijker om over de losliggende rotsen te stappen.
Toen we terug in Pokhara waren, zijn we het succes van de tocht gaan vieren door een terrasje te doen. Voor de toekomstige Nepal reizigers: Lassi Banana is echt goed. Dit is een soort van milkshake, maar veel lekkerder dan in België.
Later op de dag hebben we rust genomen en zijn we in de tuin gaan liggen. Niks meer gedaan, want morgen moet ik terug gaan werken. In Nepal heeft men maar 1 dag per week vrij, namelijk op zaterdag.
Katrien in Nepal
