Ik ben Eric Van Oers. Ik woon in Borsbeek bij Antwerpen. Ik ben geboren op 8/02/1964 en ben dus al een tijdje lid van de "Club 45". Ik werk als nachtverpleegkundige in een dialysecentrum. Mijn hobby' zijn vooral lopen, computeren, lezen en fietsen. Af en toe trekken we er op uit om een mooie wandeling te maken. Ik ben gehuwd met Sandra en heb twee kinderen, Ellen en Jordi. In mijn jonge jaren heb ik steeds gevoetbald en daar hield ik een bijnaam aan over : noezeman. Sinds januari 2010 ben ik bij de Antwerpse club Brabo aangesloten. Ik krik nu mijn conditie op tussen de afstandslopers bij de masters.
Na drie jaar is het me gelukt om de 10 Miles te lopen. Lopen is voor mij stilaan een passie aan het worden. Alleen een halve marathon ontbreekt nog. Wie weet.
27-06-2009
Ochtendtraining
Normaal ging ik dinsdag een rustige loop doen, samen met Sandra. Daar is echter niets van in huis gekomen. Zij had er niet veel zin in en ik heb niet echt aangedrongen. Ik had nog last van stijve spieren en aangezien we woensdag voor twee dagen naar zee vertrokken, wilde ik het risico niet lopen dat ik daar helemaal niet meer uit de voeten zou kunnen. Ik heb enkel woensdag nog wat last gehad met het stappen. Al bij al viel het wel mee. We verbleven in een hotel in Bredene. Daar is weinig tot niets te zien, maar je kan het als uitvalsbasis gebruiken om te wandelen.We besloten om via het strand naar De Haan te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Maar vooraleer we het in de gaten hadden, waren we tussen de naaktbaders van het naaktstrand terechtgekomen. We zijn gewoon verder gewandeld langs de waterkant. Niemand gaf aanstoot aan een paar geklede wandelaars. Moet kunnen, denk je dan. Vrijdag moest de auto binnen voor een onderhoudsbeurt. Ik heb daarvan geprofiteerd om er een kleine training aan te koppelen. Dit was eigenlijk een idee van Sandra (ik had er zelf niet aan gedacht). Iets voor 8u30 gestart voor een kleine 4 km. Ik vond het op dat moment al te warm, maar ik had me voorgenomen om de training af te werken. In het begin ben ik een beetje te snel gestart. Dat moet ik toch terug leren aanvoelen om van bij het begin het goede ritme te pakken te krijgen. Maar dat komt wel. Ik had het zo gepland, dat ik bij de bakker eindigde. Zo kon ik ineens brood meenemen. De stijfheid was helemaal verdwenen en ik had geen last van de knie. Daar was ik wel benieuwd naar nu ik op de weg liep. Dat is weer een zorg minder. De reële afstand bedroeg 3,9 km. Ik heb deze gelopen in 17 min. 35 sec. (13,31 km/u). Valt goed mee dus
Maandag was het dan zo ver. Ik ben voor de eerste keer na mijn artroscopie weer op de piste gaan trainen. Het deed deugd mijn loopschoen aan te trekken. Zoals gepland ben ik gestart met een afstand van 5 km. Het zou een rustige loop worden om te beginnen, kwestie van niets te forceren. Na de eerste kilometer wist ik dat ik te snel van start was gegaan : minder dan 5 min. De terugslag zou later wel komen. Inderdaad, de laatste kilometer ging het een stuk langzamer. Twee maanden verplichte rust laten je voelen dat je de conditie stilletjes terug moet opbouwen. Reken daarbij de warmte bij, de constatatie dat ik vooraf te weinig gedronken had met een kurkdroge mond als gevolg. Hoewel het moeite kostte, was ik tevreden over mijn prestatie : 25 min. 05 over 5 km, een gemidd. snelheid van 11,96 km/u. Ik heb tijdens het lopen geen last ondervonden van mijn knie. Dat geeft zeker een gerust gevoel voor mijn verdere trainingen. Enkel een paar uur nadien had ik een beetje last van een stijf gevoel in de knie, maar dat zal wel overgaan. Dinsdag doe ik een rustige loop samen met Sandra in het park. Dit gaat gelukkig door tijdens de avond. De temperatuur zal een heel stuk aangenamer zijn. Hopelijk kan ik deze week nog een derde sessie inlassen, maar dat is nog niet zeker. Mogelijk trekken we er nog een paar dagen op uit. We zullen wel zien. De eerste week is al geslaagd.
Maandag had ik een kleine training op de fiets gepland. Ik had in het begin het gevoel, dat mijn voorste band stilletjes leeg liep. Ik heb eerst wat afgewacht, maar in de bochten had ik niet zo een veilig gevoel. Na ongeveer 1500 meter vertrouwde ik het toch niet helemaal en ben dan maar terug naar huis gereden. Onterecht bleek achteraf. Na de middag heb ik de voorste band nog eens gecontroleerd en deze was niet verder leeggelopen, een vals gevoel dus. Ondertussen had ik een spelletje tennis op de Wii gespeeld. Eigenlijk waren het een paar spelletjes. Achteraf voelde ik me heel moe en was goed bezweet. De dag nadien goed stijf ter hoogte van mijn borstkas en mijn rechterbovenarm. Toch flink gespeeld blijkbaar. Het werkt wel verslavend. Ondertussen ben ik serieus aan het uitkijken naar volgende maandag. Dan kan ik mijn loopschoenen terug aandoen voor een eerste rustig loop na mijn artroscopie. Ik ga proberen een vijftal km op de piste vol te maken. Benieuwd of ik geen last van de knie zal hebben.
Woensdag was het weer zwemtraining. Zoals gepland heb ik mijn schema een beetje aangepast. Normaal moest ik 1 x 350m + 2 x 100m vrije slag. Ik veranderde dit in 1 x 400m + 2 x 100m. Dit ging redelijk vlot. Op het einde voel je toch dat je al een redelijke afstand begint af te leggen. Na het zwemmen had ik een zwaar gevoel in mijn schoudergewrichten. Na enkele oefeningen en wat uitzwemmen ging dit al heel wat beter. Spijtig genoeg was dit de laatste zwemles voor Jordi voor het verlof. Nu zal het zwemmen er een beetje inschieten. Gelukkig kan ik binnenkort de looptraining hervatten. Vanaf september kan ik dan weer beide trainingen combineren. Mijn conditie zal er alleen maar op verbeteren.
Afgelopen woensdag nog eens een keertje gaan zwemmen. Ik heb mijn schema weer een beetje opgevoerd : 1 x 300m + 8 x 25m. Het ging prima, geen enkel inspanningsprobleem gehad. Ik denk dat ik, wat mijn conditie betreft, eigenlijk al een beetje verder zit dan het opgelegde schema. Volgende keer pas ik mijn schema zelf een beetje aan : 1 x 400m + 2 x 100m. Benieuwd wat dat gaat worden.
Vorige dinsdag ben ik op controle geweest bij de orthopedist. De genezing verloopt perfect. De knie is niet meer gezwollen, er zit zo goed als geen vocht meer in de knie. Ook het plooien gaat prima. Ik kan mijn voet bijna helemaal terug tot tegen mijn zitvlak brengen. Wat betreft het terug beginnen lopen moet ik nog even geduld hebben. Ik moet 6 weken wachten. Dit wil zeggen, dat ik vanaf 22 juni terug mag beginnen trainen. Ik kijk er al naar uit. Ik verwachtte eigenlijk dat ik als eerste terug zou beginnen trainen, maar Sandra start terug volgende week, al zal dit een rustig begin zijn. De pijn in haar rug is al veel beter. Zij heeft oefeningen gekregen van de kinesist, die ze netjes doet thuis. Tegen het einde van de maand zijn we allebei terug bezig. Hopelijk dan zonder blessures.
Vorige vrijdag naar de huisarts geweest. Niet voor mij dit keer, maar voor Sandra. Donderdag had zij op het werk teamvergadering en nadien was er nog een soort van bijscholing. Aangezien de kwaliteit van de stoelen niet al te best was, kun je het gevolg al raden. 's Avonds begon het al : rugpijn. Het was zo erg dat ze haar training moest afbellen. Diagnose bij de huisarts : lumbalgie. Gedurende 3 weken moet zij nu 3 maal per week naar de kinesist. Ook mag ze volgens de dokter 3 weken niet lopen. Voor alle zekerheid gaan we dit bij de kinesist checken. Zij hoopt op een vroeger begin. Het groepje van de Start to Run lopen nu nog altijd samen en ze zou het erg vinden om de anderen te missen. Zo zie je maar. Eerst nauwelijks aan sport doen en nadien popelen van ongeduld om weer te kunnen beginnen. Ik hoop voor haar dat ze snel mag hervatten, maar ik denk dat ik de eerste zal zijn die zijn training mag starten.
Woensdag was het zwemles voor Jordi en voor mij weer een gelegenheid om mijn zwemafstand verder op te bouwen. Het was de eerste keer dat ik het zwembad indook na mijn artroscopie. Ik was benieuwd. Deze keer vobracht ik het schema : 1 x 200m + 8 x 25m. in een rustig tempo. Je voelt toch al het verschil wanneer je dit in vrije slag doet in plaats van schoolslag. Niet dat ik vermoeid was, maar je begint tegen het einde toch al wat weerstand te voelen. Maar daar word je sterker van. Dat kan alleen maar voordelen hebben voor het moment dat ik terug begin te lopen. Ook deze keer heb ik geen problemen ondervonden met de knie. Door de rotaties van mijn lichaam tijdens het zwemmen worden mijn knieën toch een beetje naar buiten geduwd. Aangezien de binnenkant van mijn knie nog altijd gevoelig is, zou je dat op dat moment goed voelen. Maar het viel allemaal reuze mee. Volgende week dinsdag eindelijk op controle bij de orthopedist. Benieuwd wat hij gaat zeggen. Ik hoop dat ik al lichtjes mag beginnen te trainen. Indien niet, dan heb ik maar een beetje geduld. Dan zal het zeker voor de week daarna zijn. Ik kan in ieder geval aftellen. De week kan niet vlug genoeg om zijn.
Aangezien er geen looptraining was gepland (voor Sandra geen training op een feestdag en ik mag nog niet), zijn we afgelopen donderdag gaan wandelen op de Kalmthoutse Heide. Voor mij was het heel lang geleden, dat ik daar nog geweest was. Ik ben namelijk afkomtig van die omgeving, namelijk Wildert (een dorp in de gemeente Essen), dat net voorbij Kalmthout is gelegen. We hadden veel moeite om een plaatsje voor de auto te vinden, maar uiteindelijk was het ons dan toch gelukt. Bij het informatiebord hadden we de keuze tussen vier vaste wandelingen (je hebt ook nog het knooppuntennetwerk). We kozen voor het Duinpad (7,5 km). We vonden dit een geschikte afstand voor iedereen. In het begin, op de gemeenschappelijke weg was het redelijk druk, maar van zodra de Duinroute startte, hebben we niet veel mensen meer gezien. Tijdens deze wandeling ontdekten we hoe stil het nog kan zijn op bepaalde plekken en hoe aangenaam het is om enkel de vogels tegen elkaar bezig te horen. Na de wandeling zijn we natuurlijk nog iets gaan drinken. Na een geslaagde uitstap zijn we tevreden naar huis gegaan. Voor herhaling vatbaar.
Maandag een nieuwe week in de revalidatie. Vandaag had ik een fietstocht gepland. Ik was eerst van plan om mijn omloop van de looptraining (12 km) te fietsen. Op een gegeven moment kon ik niet meer verder wegens wegwerkzaamheden. Ik heb dan maar een andere route genomen. Dit ging redelijk vlot. Ik heb geen last gehad van mijn knie. Er was wel redelijk wat wind, maar daar word je sterk van, nietwaar. In totaal heb ik 14 km afgelegd in een tijd van 36 min. en 5 sec., een gemiddelde van 23,58 km/u. Niet slecht voor de eerste keer. Dit kan alleen maar verbeteren.
Zondag was het dan de grote dag voor Sandra. Na het behalen van haar Start to Run-diploma zou ze laten zien dat ze die 5 km zou halen en liefst nog onder de 40 minuten. Er waren meer dan duizend deelnemers komen opdagen, ongeveer 200 meer dan vorig jaar. Het totaal betreft hier wel de Kidsrun, 5 km en 10 km-loop samen. Het recreatieve krijgt hier voorrang op de competitie. het is er vooral om te doen dat men zich amuseert die dag. Het is natuurlijk altijd leuk om je tijd te verbeteren of om een goede plaats te lopen. Er was met de vaste looppartners afgesproken om zoveel mogelijk bijeen te blijven, kwestie van elkaar te kunnen steunen. Na een gezamelijke opwarming werd dan toch het startschot gegeven. Aangezien er veel deelnemers waren, duurde het voor Sandra minstens een kleine halve minuut vooraleer zij de startlijn passeerde. Halfweg werd men een beetje opgehouden omdat iemand tegen een lantaarnpaal was gelopen en verzorging nodig had. Na een mooie inspanning kwam ze de piste opgedraaid om hierop nog een halve ronde af te leggen. Uiteindelijk passeerde ze de aankomstlijn na 39:39 min. Opdracht volbracht. Dit is wel de officiële tijd. De tijd begon voor iedereen te lopen toen het startschot afging. Zodoende mogen we er nog een halve minuut afdoen. Die tien kilometer kan ik volgend jaar ook meelopen, zodat we dan voor elkaar kunnen supporteren. Stilletjes droomt ze dat ze 10 km kan volbrengen. Dat zal nog eventjes duren denk ik, maar ik ben nu al trots op haar. Al bij al een geslaagde dag.
Maandag was dan zo ver. 's Morgens om 7u in het ziekenhuis gearriveerd voor de artroscopie. Na een paar maanden wachten, weliswaar door mijn eigen keuze, ging men mijn knie repareren. Blijkbaar was het een redelijke scheur. De chirurg heeft nog 1/3 van de meniscus laten zitten. Het probleem zou nu moeten opgelost zijn volgens de dokter. De andere meniscus was intact, zodat hier niets aan moest gewerkt worden. Tegenwoordig moet je hiervoor niet echt meer opgenomen blijven : 's morgens binnen en 's avonds terug buiten. Het vervelendste voor mij is altijd de dag van de ingreep zelf postoperatief. Wat ik een beetje vreesde, is weer uitgekomen. Ik ben altijd misselijk na de operatie, ook nu weer al was het dit keer toch minder. Enkel de thee met suiker is er terug uitgekomen. De suikerwafel heb ik wijselijk mee naar huis genomen. Jordi heeft deze thuis met veel smaak opgegeten. Momenteel doe ik alle dagen mijn oefeningen. Blijkbaar is het niet meer nodig om naar de kinesist te gaan zoals 15 jaar geleden. Ik doe vooral oefeningen om mijn quadriceps terug aan te sterken. Vanaf zaterdag mag ik daar een oefening bij doen om de knie te doen plooien. Na 10 dagen mag ik dan door de benen buigen en de dij optrekken om de knie nog wat meer te doen plooien. Volgende week mag ik al een beetje beginnen te fietsen. Ondertussen houd ik me wat bezig met lichte klusjes. Op 2 juni moet ik op controle. Ik ben benieuwd of ik dan al terug starten met lopen. In principe is dit na een maand, dus is het mogelijk dat ik dan nog even geduld moet hebben. We zijn in ieder geval op de goede weg.
Het aftellen is nu toch begonnen. Nog een week en mijn knie wordt gerepareerd, zodat ik binnenkort de straten weer onveilig kan maken. Het wordt stilletjes aan tijd. Ik begin een beetje ongeduldig te worden. Gelukkig heb ik nog een paar karweitjes in de tuin. Die moet ook proper gemaakt worden. Dat verzet de gedachten. Ondertussen vergezel ik Sandra op haar training. Afgelopen donderdag heeft ze haar diploma van Start to Run gekregen. Het verging haar zo goed dat ze besloten heeft om toch mee te doen aan de Rivierenloop te Deurne (Antwerpen). Dit gaat door op 16 mei in het Rivierenhof. De afstand bedraagt 5 km. We gaan zeker supporteren. Zondag is ze extra gaan trainen, aangezien ze zaterdag geen tijd had om te gaan. Ze liep de 5 km in 38 minuten. Dat is bijna 8 km/u. Dit had ze zelf niet voor mogelijk geacht toen ze hieraan begon. Zo zie je maar.
Zondag zijn we naar Linkeroever afgezakt om naar de 10 Miles te gaan kijken. Hoewel ik door mijn knieprobleem zelf niet kon meelopen, wilde ik dit toch eens meemaken. Voor ons was het heel gemakkelijk om daar te geraken. De auto werd aan de eindhalte van de tram geparkeerd, zodat we met de tram redelijk snel op bestemming waren. Voor de Ladies Run waren we iets te laat, maar we hadden ruim tijd genoeg voor de start van de 10 Miles. Toen ik al die lopers aan de start zag staan, begon het bij mij wel te kriebelen. Ik had daar graag zelf tussen gestaan. De sfeer was goed. Er werd nergens gedrumd. Iedereen wachtte gewoon zijn beurt af om zijn ding te doen. Je staat er toch vesteld van hoeveel volk er eigenlijk mee loopt. Tussen het vertrek van de eersten (competitielopers) en de laatste verliep er 22 minuten. Kun je nagaan hoe veel dat er zijn. Toen de laatste vertrok, waren de eersten al halverwege. Na het vertrek zijn we rustig naar de aankomstzone gewandeld. Op het grote grasveld waren een heleboel tenten geplaatst voor eten en drinken en allerlei randanimatie. Bij de competitielopers werd er snel gelopen. De eerste kwam al na 48 minuten (en een beetje) aan. Nadat we de eerste 3000 lopers hebben zien finishen, zijn we stilletjes huiswaarts vertrokken, kwestie van de grote massa voor te zijn aan de tramhalte. Al bij al een geslaagde dag. Er gaat zich misschien een probleempje voordoen volgend jaar op 25 april. Sandra zou volgend jaar graag de Ladies Run willen meedoen en ik de 10 Miles. Hopelijk is er genoeg tijd tussen om de wacht te wisselen op de kinderen. Anders zullen we iemand moeten inschakelen om een oogje in het zeil te houden. Maar dat zijn problemen voor later. Sandra is intussen goed bezig met haar Start to Run. Ze is aan haar laatste week bezig. Maandag heeft ze 40 minuten aan een stuk gelopen. Indien ze zich op dinsdag goed voelt wil ze terug gaan trainen. Dat wil zeggen, dat ik haar weer kan vergezellen. Vorige week was me dat zeer goed bevallen. Donderdag zal ze dan haar diploma krijgen. Hopelijk zet ze nadien door. Maar ik heb er goed oog in. Het werkt bij haar blijkbaar aanstekelijk. Iets om 1 keer per week samen te doen wanneer ik dan een rustige loop plan.
Dinsdag heb ik Sandra vergezeld tijdens haar trainingsloop van haar Start to Run. Aangezien zij maandag niet kon, heeft zij die sessie verplaatst naar dinsdag. Daar zij niet graag alleen loopt, heb ik mijn loopschoenen maar aangetrokken, kwestie om toch nog wat in beweging te blijven ondanks mijn knie. Het was een rustige loop voor mij. De afstand bedroeg 5 km en dit hebben we afgerond in totaal 40 minuten. Ik ondervond geen enkele last van mijn knie. Voor Sandra was het andere koek. Maar ze heeft toch volgehouden. Zij loopt ondertussen toch al 32 minuten aan een stuk. Haar training omvatte dit keer : 32' + 8'. Dit is volgens mij toch redelijk vlot verlopen. Zij was op het einde wel goed moe, maar wel tevreden met de geleverde inspanning. Zij had nooit gedacht dat ze dit nu al zou bereiken. Hoed af.
Op woensdag voelde ik mijn dijspieren. Ik was vergeten te stretchen na het lopen. Domme fout van mij. Maar als dat het enige is waar ik een beetje last van heb, mag ik zeker niet klagen. In de namiddag ben ik met Jordi gaan zwemmen. Ik heb in het water mijn spieren wat kunnen los maken. De volgende stap van mijn zwemschema is nu ook voltooid : 1 x 50m + 2 x 75m + 4 x 25m. Ik zit nu aan 300m zwemafstand. Nog 700m te gaan.
Vandaag had ik een fietstocht gepland van ongeveer 35 km. Daar is echter niets van in huis gekomen. Morgen is mijn zoon jarig. Dus moest er wat worden voorbereid. Aangezien hij met cake in de klas trakteert, ben ik boodschappen gaan doen om cake te bakken. Ik heb er dan maar een tweede mee gebakken voor thuis. Kwestie om ook nog iets te hebben. Voor de eetgroep 's middags wilde hij met ijsjes trakteren. Zodoende werden er ook ijsjes gehaald. Thuis gekomen ontdekte ik dat de diepvries tjokvol zat. Snel naar de school gebeld en daarna vliegensvlug de ijsjes ginder afgeleverd. Daarna moest ik zorgen dat ik om 16u aan de schoolpoort stond om Jordi op te halen, want we hadden een afspraak om communiefoto's te laten maken. Dat maakt dat het fietsen in het water viel. De ganse dag zat helemaal volgepland. Sandra kon echter niet gaan lopen wegens te weinig tijd. Daarom gaan we morgen na de middag haar verloren training inhalen. Aangezien zij nog niet zo snel loopt, heb ik besloten om haar te vergezellen. Ik denk dat mijn knie dat wel kan verdragen. Voor mij is dat wat rustig los lopen, voor haar zal het meer inspanning kosten. Zo blijft de conditie wat op peil. Het is nodig, want mijn gewicht begint een beetje op te lopen.
Het is zover. Het moment waar ik al een tijdje voor vreesde, is gekomen. Ik ben met Ellen op donderdag een extra zwemtraining gaan doen. Ik heb er mijn schema 'vrije slag' afgewerkt : 8 x 25m (met telkens 10'' rust) en 1 x 50m. Daarna gingen we eens zien wie er nu de snelste was over 100m. Ik vertrok als eerste. Ik voelde dat die 100m iets te lang zou zijn, dus besloot ik na 50m te stoppen. Mijn begintempo was natuurlijk aangepast aan de 100m, maar dat zou toch niets uitmaken. Nadien vertrok Ellen. Zij was na 50m 10 sec. sneller dan ik. Van een afgang gesproken. Dit heb ik nadien enkele keren mogen aanhoren. Ik heb nadien nog een keer aangezet, maar ik bleef toch nog 5 sec. boven haar tijd. Enkele dagen later heb ik kunnen bewijzen dat ik in een sprintje met de fiets en een loopsprintje haar nog mijn rug kan laten zien. Zo is iedereen tevreden kunnen vertrekken naar zee, waar we elke dag toch tussen 7 en 8 km gewandeld hebben door de duinen. Mijn knie heeft het een paar keer mogen voelen. Maar dat is binnenkort ook weer verleden tijd.
Vorige week heb ik enkele keren mijn knie goed bezeerd. Je zal zien dat je je pijn doet aan dat lidmaat dat gekwetst is. In dit geval mijn rechterknie. Ik ben telkens met mijn rechtervoet ergens achter blijven hangen. Op dat moment kun je met 100% zekerheid je zwakke plek aanduiden. Daarom heb ik besloten om geen looptrainingen meer te doen tot na mijn artroscopie op 11 mei. In plaats daarvan ga ik proberen mijn conditie op peil te houden met fietsen en een beetje afstandzwemmen. Daar krijg je ook een goede longinhoud mee, dat zie ik aan mijn dochter. Afgelopen zondag ben ik met Jordi een fietstocht gaan maken. We besloten om eens een ander traject af te leggen. Tot onze verbazing ontdekten we toch nog een aantal rustige wegen, waar praktisch geen auto's voorbij komen. Zalig. Het werd een tocht van ongeveer 20 km. met het laatste kwart een stevige wind op de snoet. Volgende donderdag ben ik van plan om met Ellen een uurtje te trainen in het zwembad. Zij moet zondag wedstrijd zwemmen. Aangezien zij dinsdag haar laatste examen heeft, kan ze op maandag niet gaan trainen. Dus traint zij in principe alleen op dinsdag. Daarom lassen we een extra training in voor haar. Ik ben benieuwd of ik haar nog kan bijbenen.
Met het gewicht gaat het terug de goede kant uit : 67 kg (- 400 gram). Maandagvoormiddag nog een keer een 5 km afgehaspeld op de atletiekpiste. Ik vond het zeer moeilijk om eenzelfde tempo aan te houden. Er stond namelijk een stevige wind over de lengte van de piste. Telkens ik aan de laatste rechte lijn begon, kreeg ik een serieuze wind in mijn gezicht. Ik probeerde telkens mijn tempo aan te houden. Soms kreeg ik de indruk dat ik een beetje te snel liep naar mijn zin. Hoewel ik een beetje benieuwd was naar een tussentijd halverwege, heb ik toch niet gekeken. Ik zou op het einde mijn resultaat wel zien. En inderdaad. Mijn gevoel was juist. Mijn tijd over de 5 km : 24:40. Toch een beetje te snel. Zo spaar ik niet echt mijn knie, denk ik. Volgende training een keertje meer een tussentijd controleren. Dan kan ik sneller corrigeren indien nodig. Ik had in ieder geval geluk met het weer. Ik zag de regenwolken in de verte aankomen. Ik was net op tijd thuis toen het begon te gieten. Ondertussen is Sandra ook goed bezig met haar Start to Run. Ze wilde absoluut naar de training. Ze keek bijna constant naar buiten waar het intussen een serieuze hoeveelheid regen naar beneden kwam. Net op tijd kwam hieraan een eind. Snel omgekleed en vertrokken. Ze was nadien tevreden dat ze was gegaan.
Gewicht op maandag : 67,4 kg , een kleine daling van 200 gram (het is toch iets). Ondanks het meniscusletsel ben ik maandag terug 5 km gaan lopen in een rustig tempo. Vorige week twijfelde ik anders wel een beetje of ik voorlopig zou stoppen met lopen tot na de artroscopie of toch rustige tempolopen zou doen. Vorige maandag ging het heel vlot. Ik had helemaal geen last van mijn knie. Dinsdagavond echter kon ik niet in slaap geraken vanwege een pijnlijke en gevoelige knie. Een voltaren en een kussen tussen de knieën waren prima hulpmiddelen om in slaap te geraken. Nadien een zo goed als probleemloze week gehad. De donderdagtraining heb ik wijselijk links laten liggen. Ik zou wel zien wat de week nadien zou brengen. Ik ben deze keer zeer rustig begonnen. Je voelt wel dat er iets niet in orde is, maar het deed geen pijn. Het was meer een knagend gevoel. Halverwege heb ik het tempo wat opgedreven, zodat ik me toch een beetje in het zweet kon lopen. Toch weer een paar kilometertjes afgehaspeld. Het is niet veel, maar je blijft in het ritme. Ook kan ik weer een paar kilometers invullen in mijn tabel. Ik heb op mijn computer iets ineengeknutseld, zodat ik het aantal gelopen kilometers kan bijhouden. Tevens hou ik mijn gewichtsschommelingen daar ook in bij. Excel is daar een leuk rekenprogramma voor. Het geeft totalen per week, per maand en een jaarlijks totaal weer. Als je wilt, kan je dat ook in grafiekjes gieten. Leuk voor de liefhebbers. Nu maar hopen dat mijn knie het iets beter doet dan vorige week, zodat ik donderdag ook nog wat rondjes kan afleggen.
