Ik ben Eric Van Oers. Ik woon in Borsbeek bij Antwerpen. Ik ben geboren op 8/02/1964 en ben dus al een tijdje lid van de "Club 45". Ik werk als nachtverpleegkundige in een dialysecentrum. Mijn hobby' zijn vooral lopen, computeren, lezen en fietsen. Af en toe trekken we er op uit om een mooie wandeling te maken. Ik ben gehuwd met Sandra en heb twee kinderen, Ellen en Jordi. In mijn jonge jaren heb ik steeds gevoetbald en daar hield ik een bijnaam aan over : noezeman. Sinds januari 2010 ben ik bij de Antwerpse club Brabo aangesloten. Ik krik nu mijn conditie op tussen de afstandslopers bij de masters.
Na drie jaar is het me gelukt om de 10 Miles te lopen. Lopen is voor mij stilaan een passie aan het worden. Alleen een halve marathon ontbreekt nog. Wie weet.
Zondag was het dan de grote dag voor Sandra. Na het behalen van haar Start to Run-diploma zou ze laten zien dat ze die 5 km zou halen en liefst nog onder de 40 minuten. Er waren meer dan duizend deelnemers komen opdagen, ongeveer 200 meer dan vorig jaar. Het totaal betreft hier wel de Kidsrun, 5 km en 10 km-loop samen. Het recreatieve krijgt hier voorrang op de competitie. het is er vooral om te doen dat men zich amuseert die dag. Het is natuurlijk altijd leuk om je tijd te verbeteren of om een goede plaats te lopen. Er was met de vaste looppartners afgesproken om zoveel mogelijk bijeen te blijven, kwestie van elkaar te kunnen steunen. Na een gezamelijke opwarming werd dan toch het startschot gegeven. Aangezien er veel deelnemers waren, duurde het voor Sandra minstens een kleine halve minuut vooraleer zij de startlijn passeerde. Halfweg werd men een beetje opgehouden omdat iemand tegen een lantaarnpaal was gelopen en verzorging nodig had. Na een mooie inspanning kwam ze de piste opgedraaid om hierop nog een halve ronde af te leggen. Uiteindelijk passeerde ze de aankomstlijn na 39:39 min. Opdracht volbracht. Dit is wel de officiële tijd. De tijd begon voor iedereen te lopen toen het startschot afging. Zodoende mogen we er nog een halve minuut afdoen. Die tien kilometer kan ik volgend jaar ook meelopen, zodat we dan voor elkaar kunnen supporteren. Stilletjes droomt ze dat ze 10 km kan volbrengen. Dat zal nog eventjes duren denk ik, maar ik ben nu al trots op haar. Al bij al een geslaagde dag.
Maandag was dan zo ver. 's Morgens om 7u in het ziekenhuis gearriveerd voor de artroscopie. Na een paar maanden wachten, weliswaar door mijn eigen keuze, ging men mijn knie repareren. Blijkbaar was het een redelijke scheur. De chirurg heeft nog 1/3 van de meniscus laten zitten. Het probleem zou nu moeten opgelost zijn volgens de dokter. De andere meniscus was intact, zodat hier niets aan moest gewerkt worden. Tegenwoordig moet je hiervoor niet echt meer opgenomen blijven : 's morgens binnen en 's avonds terug buiten. Het vervelendste voor mij is altijd de dag van de ingreep zelf postoperatief. Wat ik een beetje vreesde, is weer uitgekomen. Ik ben altijd misselijk na de operatie, ook nu weer al was het dit keer toch minder. Enkel de thee met suiker is er terug uitgekomen. De suikerwafel heb ik wijselijk mee naar huis genomen. Jordi heeft deze thuis met veel smaak opgegeten. Momenteel doe ik alle dagen mijn oefeningen. Blijkbaar is het niet meer nodig om naar de kinesist te gaan zoals 15 jaar geleden. Ik doe vooral oefeningen om mijn quadriceps terug aan te sterken. Vanaf zaterdag mag ik daar een oefening bij doen om de knie te doen plooien. Na 10 dagen mag ik dan door de benen buigen en de dij optrekken om de knie nog wat meer te doen plooien. Volgende week mag ik al een beetje beginnen te fietsen. Ondertussen houd ik me wat bezig met lichte klusjes. Op 2 juni moet ik op controle. Ik ben benieuwd of ik dan al terug starten met lopen. In principe is dit na een maand, dus is het mogelijk dat ik dan nog even geduld moet hebben. We zijn in ieder geval op de goede weg.
Het aftellen is nu toch begonnen. Nog een week en mijn knie wordt gerepareerd, zodat ik binnenkort de straten weer onveilig kan maken. Het wordt stilletjes aan tijd. Ik begin een beetje ongeduldig te worden. Gelukkig heb ik nog een paar karweitjes in de tuin. Die moet ook proper gemaakt worden. Dat verzet de gedachten. Ondertussen vergezel ik Sandra op haar training. Afgelopen donderdag heeft ze haar diploma van Start to Run gekregen. Het verging haar zo goed dat ze besloten heeft om toch mee te doen aan de Rivierenloop te Deurne (Antwerpen). Dit gaat door op 16 mei in het Rivierenhof. De afstand bedraagt 5 km. We gaan zeker supporteren. Zondag is ze extra gaan trainen, aangezien ze zaterdag geen tijd had om te gaan. Ze liep de 5 km in 38 minuten. Dat is bijna 8 km/u. Dit had ze zelf niet voor mogelijk geacht toen ze hieraan begon. Zo zie je maar.
Zondag zijn we naar Linkeroever afgezakt om naar de 10 Miles te gaan kijken. Hoewel ik door mijn knieprobleem zelf niet kon meelopen, wilde ik dit toch eens meemaken. Voor ons was het heel gemakkelijk om daar te geraken. De auto werd aan de eindhalte van de tram geparkeerd, zodat we met de tram redelijk snel op bestemming waren. Voor de Ladies Run waren we iets te laat, maar we hadden ruim tijd genoeg voor de start van de 10 Miles. Toen ik al die lopers aan de start zag staan, begon het bij mij wel te kriebelen. Ik had daar graag zelf tussen gestaan. De sfeer was goed. Er werd nergens gedrumd. Iedereen wachtte gewoon zijn beurt af om zijn ding te doen. Je staat er toch vesteld van hoeveel volk er eigenlijk mee loopt. Tussen het vertrek van de eersten (competitielopers) en de laatste verliep er 22 minuten. Kun je nagaan hoe veel dat er zijn. Toen de laatste vertrok, waren de eersten al halverwege. Na het vertrek zijn we rustig naar de aankomstzone gewandeld. Op het grote grasveld waren een heleboel tenten geplaatst voor eten en drinken en allerlei randanimatie. Bij de competitielopers werd er snel gelopen. De eerste kwam al na 48 minuten (en een beetje) aan. Nadat we de eerste 3000 lopers hebben zien finishen, zijn we stilletjes huiswaarts vertrokken, kwestie van de grote massa voor te zijn aan de tramhalte. Al bij al een geslaagde dag. Er gaat zich misschien een probleempje voordoen volgend jaar op 25 april. Sandra zou volgend jaar graag de Ladies Run willen meedoen en ik de 10 Miles. Hopelijk is er genoeg tijd tussen om de wacht te wisselen op de kinderen. Anders zullen we iemand moeten inschakelen om een oogje in het zeil te houden. Maar dat zijn problemen voor later. Sandra is intussen goed bezig met haar Start to Run. Ze is aan haar laatste week bezig. Maandag heeft ze 40 minuten aan een stuk gelopen. Indien ze zich op dinsdag goed voelt wil ze terug gaan trainen. Dat wil zeggen, dat ik haar weer kan vergezellen. Vorige week was me dat zeer goed bevallen. Donderdag zal ze dan haar diploma krijgen. Hopelijk zet ze nadien door. Maar ik heb er goed oog in. Het werkt bij haar blijkbaar aanstekelijk. Iets om 1 keer per week samen te doen wanneer ik dan een rustige loop plan.
Dinsdag heb ik Sandra vergezeld tijdens haar trainingsloop van haar Start to Run. Aangezien zij maandag niet kon, heeft zij die sessie verplaatst naar dinsdag. Daar zij niet graag alleen loopt, heb ik mijn loopschoenen maar aangetrokken, kwestie om toch nog wat in beweging te blijven ondanks mijn knie. Het was een rustige loop voor mij. De afstand bedroeg 5 km en dit hebben we afgerond in totaal 40 minuten. Ik ondervond geen enkele last van mijn knie. Voor Sandra was het andere koek. Maar ze heeft toch volgehouden. Zij loopt ondertussen toch al 32 minuten aan een stuk. Haar training omvatte dit keer : 32' + 8'. Dit is volgens mij toch redelijk vlot verlopen. Zij was op het einde wel goed moe, maar wel tevreden met de geleverde inspanning. Zij had nooit gedacht dat ze dit nu al zou bereiken. Hoed af.
Op woensdag voelde ik mijn dijspieren. Ik was vergeten te stretchen na het lopen. Domme fout van mij. Maar als dat het enige is waar ik een beetje last van heb, mag ik zeker niet klagen. In de namiddag ben ik met Jordi gaan zwemmen. Ik heb in het water mijn spieren wat kunnen los maken. De volgende stap van mijn zwemschema is nu ook voltooid : 1 x 50m + 2 x 75m + 4 x 25m. Ik zit nu aan 300m zwemafstand. Nog 700m te gaan.
Vandaag had ik een fietstocht gepland van ongeveer 35 km. Daar is echter niets van in huis gekomen. Morgen is mijn zoon jarig. Dus moest er wat worden voorbereid. Aangezien hij met cake in de klas trakteert, ben ik boodschappen gaan doen om cake te bakken. Ik heb er dan maar een tweede mee gebakken voor thuis. Kwestie om ook nog iets te hebben. Voor de eetgroep 's middags wilde hij met ijsjes trakteren. Zodoende werden er ook ijsjes gehaald. Thuis gekomen ontdekte ik dat de diepvries tjokvol zat. Snel naar de school gebeld en daarna vliegensvlug de ijsjes ginder afgeleverd. Daarna moest ik zorgen dat ik om 16u aan de schoolpoort stond om Jordi op te halen, want we hadden een afspraak om communiefoto's te laten maken. Dat maakt dat het fietsen in het water viel. De ganse dag zat helemaal volgepland. Sandra kon echter niet gaan lopen wegens te weinig tijd. Daarom gaan we morgen na de middag haar verloren training inhalen. Aangezien zij nog niet zo snel loopt, heb ik besloten om haar te vergezellen. Ik denk dat mijn knie dat wel kan verdragen. Voor mij is dat wat rustig los lopen, voor haar zal het meer inspanning kosten. Zo blijft de conditie wat op peil. Het is nodig, want mijn gewicht begint een beetje op te lopen.
Het is zover. Het moment waar ik al een tijdje voor vreesde, is gekomen. Ik ben met Ellen op donderdag een extra zwemtraining gaan doen. Ik heb er mijn schema 'vrije slag' afgewerkt : 8 x 25m (met telkens 10'' rust) en 1 x 50m. Daarna gingen we eens zien wie er nu de snelste was over 100m. Ik vertrok als eerste. Ik voelde dat die 100m iets te lang zou zijn, dus besloot ik na 50m te stoppen. Mijn begintempo was natuurlijk aangepast aan de 100m, maar dat zou toch niets uitmaken. Nadien vertrok Ellen. Zij was na 50m 10 sec. sneller dan ik. Van een afgang gesproken. Dit heb ik nadien enkele keren mogen aanhoren. Ik heb nadien nog een keer aangezet, maar ik bleef toch nog 5 sec. boven haar tijd. Enkele dagen later heb ik kunnen bewijzen dat ik in een sprintje met de fiets en een loopsprintje haar nog mijn rug kan laten zien. Zo is iedereen tevreden kunnen vertrekken naar zee, waar we elke dag toch tussen 7 en 8 km gewandeld hebben door de duinen. Mijn knie heeft het een paar keer mogen voelen. Maar dat is binnenkort ook weer verleden tijd.
Vorige week heb ik enkele keren mijn knie goed bezeerd. Je zal zien dat je je pijn doet aan dat lidmaat dat gekwetst is. In dit geval mijn rechterknie. Ik ben telkens met mijn rechtervoet ergens achter blijven hangen. Op dat moment kun je met 100% zekerheid je zwakke plek aanduiden. Daarom heb ik besloten om geen looptrainingen meer te doen tot na mijn artroscopie op 11 mei. In plaats daarvan ga ik proberen mijn conditie op peil te houden met fietsen en een beetje afstandzwemmen. Daar krijg je ook een goede longinhoud mee, dat zie ik aan mijn dochter. Afgelopen zondag ben ik met Jordi een fietstocht gaan maken. We besloten om eens een ander traject af te leggen. Tot onze verbazing ontdekten we toch nog een aantal rustige wegen, waar praktisch geen auto's voorbij komen. Zalig. Het werd een tocht van ongeveer 20 km. met het laatste kwart een stevige wind op de snoet. Volgende donderdag ben ik van plan om met Ellen een uurtje te trainen in het zwembad. Zij moet zondag wedstrijd zwemmen. Aangezien zij dinsdag haar laatste examen heeft, kan ze op maandag niet gaan trainen. Dus traint zij in principe alleen op dinsdag. Daarom lassen we een extra training in voor haar. Ik ben benieuwd of ik haar nog kan bijbenen.
Met het gewicht gaat het terug de goede kant uit : 67 kg (- 400 gram). Maandagvoormiddag nog een keer een 5 km afgehaspeld op de atletiekpiste. Ik vond het zeer moeilijk om eenzelfde tempo aan te houden. Er stond namelijk een stevige wind over de lengte van de piste. Telkens ik aan de laatste rechte lijn begon, kreeg ik een serieuze wind in mijn gezicht. Ik probeerde telkens mijn tempo aan te houden. Soms kreeg ik de indruk dat ik een beetje te snel liep naar mijn zin. Hoewel ik een beetje benieuwd was naar een tussentijd halverwege, heb ik toch niet gekeken. Ik zou op het einde mijn resultaat wel zien. En inderdaad. Mijn gevoel was juist. Mijn tijd over de 5 km : 24:40. Toch een beetje te snel. Zo spaar ik niet echt mijn knie, denk ik. Volgende training een keertje meer een tussentijd controleren. Dan kan ik sneller corrigeren indien nodig. Ik had in ieder geval geluk met het weer. Ik zag de regenwolken in de verte aankomen. Ik was net op tijd thuis toen het begon te gieten. Ondertussen is Sandra ook goed bezig met haar Start to Run. Ze wilde absoluut naar de training. Ze keek bijna constant naar buiten waar het intussen een serieuze hoeveelheid regen naar beneden kwam. Net op tijd kwam hieraan een eind. Snel omgekleed en vertrokken. Ze was nadien tevreden dat ze was gegaan.
Gewicht op maandag : 67,4 kg , een kleine daling van 200 gram (het is toch iets). Ondanks het meniscusletsel ben ik maandag terug 5 km gaan lopen in een rustig tempo. Vorige week twijfelde ik anders wel een beetje of ik voorlopig zou stoppen met lopen tot na de artroscopie of toch rustige tempolopen zou doen. Vorige maandag ging het heel vlot. Ik had helemaal geen last van mijn knie. Dinsdagavond echter kon ik niet in slaap geraken vanwege een pijnlijke en gevoelige knie. Een voltaren en een kussen tussen de knieën waren prima hulpmiddelen om in slaap te geraken. Nadien een zo goed als probleemloze week gehad. De donderdagtraining heb ik wijselijk links laten liggen. Ik zou wel zien wat de week nadien zou brengen. Ik ben deze keer zeer rustig begonnen. Je voelt wel dat er iets niet in orde is, maar het deed geen pijn. Het was meer een knagend gevoel. Halverwege heb ik het tempo wat opgedreven, zodat ik me toch een beetje in het zweet kon lopen. Toch weer een paar kilometertjes afgehaspeld. Het is niet veel, maar je blijft in het ritme. Ook kan ik weer een paar kilometers invullen in mijn tabel. Ik heb op mijn computer iets ineengeknutseld, zodat ik het aantal gelopen kilometers kan bijhouden. Tevens hou ik mijn gewichtsschommelingen daar ook in bij. Excel is daar een leuk rekenprogramma voor. Het geeft totalen per week, per maand en een jaarlijks totaal weer. Als je wilt, kan je dat ook in grafiekjes gieten. Leuk voor de liefhebbers. Nu maar hopen dat mijn knie het iets beter doet dan vorige week, zodat ik donderdag ook nog wat rondjes kan afleggen.
Gewicht voor deze week : 67,6 kg. Ik had me vorige vrijdag voorgenomen om na het weekend te proberen of ik niet rustig wat enkele rondjes op de atletiekpiste kon lopen. Het is een relatief nieuwe piste. Je voelt meteen dat deze zachtlopend is. Maandag mijn trainingsplunje aangetrokken en naar de piste gereden. Je mag daar elke weekdag van 8 tot 16u gratis op. Er stond veel wind, die over de lengte van de baan blies. Je voelde het onmiddellijk wanneer je de bocht uitkwam. Tijdens het lopen had ik geen last van mijn knie. Het plan was om 5 km te lopen in een relatief rustig tempo. Ik had geen last van korte bochten, zodat ik mij niet al te erg op mijn knie moest focussen. Dat loopt toch redelijk ontspannend. Het deed me goed om de wind terug langs mijn gezicht te voelen, om eens lekker te kunnen zweten. Ondanks ik niet echt vermoeid was, was ik toch een beetje verwonderd over de tijd : 25:12 voor de 5 km (gem. 11,90 km/u). Tijdens mijn nachtdienst voelde ik toch mijn knie, was wat gevoeliger dan anders. Maar dit kan de pret niet drukken. Ik heb trouwens toch al een datum voor mijn artroscopie : 11 mei. Nadien kan het alleen maar hogerop.
Allereerst mijn gewicht noteren : 67,5 kg, zo goed als status quo. Dat valt mee na een weekje vakantie aan zee, waar nergens naar wordt omgekeken. Wat mijn knie betreft, is het verdict gevallen. De orthopedist bevestigde inderdaad wat ik al vermoedde : meniscusletsel. Hij zei dat het normaal gezien nog net zou kunnen om de 10 Miles te halen, maar ik wilde het risico niet nemen. De artroscopie zal ergens in mei gebeuren. Daarna heb ik hopelijk het mooie weer aan mijn kant om volop terug op te bouwen. Nu viel natuurlijk mijn training aan zee in het water. Ik had al een traject voor ogen (dijk - duinen - stand). Toen ik daar dan nog andere joggers aan het werk zag, kriebelde het toch. Het zal iets voor volgende keer zijn, moet je maar denken. Toen ik gisterenavond mijn nachtshitft begon, zag ik een nota aan het bord hangen. Je kon je als werknemer van het ziekenhuis inschrijven voor de 10 Miles. Men gaat na welk bedrijf de beste resultaten boekt. Toch spijtig dat dit niet doorgaat voor mij. Met de Start to Run van Sandra gaat het prima. Men loopt er al 9 minuten aan een stuk en ze heeft geen enkele keer moeten stoppen. Ik sta er een beetje van te kijken. Ik weet wel dat ze een doorzetter is, maar zij is niet echt sportief aangelegd om het voorzichtig uit te drukken. Toch fier op haar. Nu heb ik tijd om voor haar te supporteren ; dat is ook leuk.
Maandag op de weegschaal : 67,4 kg. 400gr er bij. Mijn gewicht schiet stilaan de hoogte in nu ik noodgedwongen stil lig. Vorige vrijdag een MRI van mijn knie laten doen. Dezelfde dag las ik het resultaat ervan; een voordeel dat je zelf in het ziekenhuis werkt. Ik vreesde een beetje wat ik te lezen kreeg. Een scheur in de laterale en een scheur in de mediale meniscus. Daar bovenop was er een beginnende vorming van een Bakercyste te zien. Waarschijnlijk ten gevolge van het meniscusletsel. Benieuwd wat de orthopedist zal zeggen donderdag. Ik denk dat de 10 Miles in het water zullen vallen. Als dat zo is, dan train ik voor het volgende jaar. Eventueel zoek in een andere wedstrijd uit om te testen wat ik waard ben. Nu eerst maar zien dat alles in orde komt.
Vandaag was ik benieuwd hoe ik het er vanaf zou brengen op de weegschaal. Het was namelijk een feestweekend. Vorige week was het zoontje van mijn schoonzus (zus echtgenote) jarig. Aangezien het niet mogelijk was om iedereen die dag samen te krijgen, werd het afgelopen zaterdag gevierd. Daan is 2 jaar geworden. Iedereen in de auto's en naar Nederland gereden. Mijn schoonzus is met een Nederlander getrouwd en is "ginds in den vreemden" gaan wonen. Op het laatste nippertje kregen we de opdracht om een verjaardagstaart te bestellen (een Bumbataart), aangezien men dat in Nederland niet heeft. Dus ginder flink wat taart gegeten. Zondag was het mijn beurt om te vieren. 45 is een mooi getal, al zeg ik het zelf. Gevolg : weer taart gegeten. Dit maal kreeg ik het cadeautje : het vijfde boek van de reeks " De Aardkinderen" : Een vuurplaats in steen. Ik heb alle vijf de boeken reeds gelezen via de bibliotheek. Nu heb ik ze bijna allemaal in de boekenkast staan. Alleen het vierde deel ontbreekt nog (dit was niet in de boekhandel). Resultaat van het feestvieren : 67 kg. ( + 500 gr). Al bij al valt het nog mee, aangezien ik nu een volledige week buiten strijd ben met mijn knieprobleem. Hopelijk kan ik binnen niet al te lange tijd weer mijn loopplunje aantrekken. Nu gaat het nog niet. Ik heb al eventjes geprobeerd, maar ik voelde toch wat pijnscheuten. Dus wachten we de onderzoeken maar verder af.
Maandag was ik toch even geschrokken toen ik op de weegschaal ging staan. Deze duidde 67,7 kg aan, een toename van maar liefst 800 gr op een week tijd. Blijkbaar had de weegschaal de maandagziekte. Ik wist niet dat weegschalen dit ook kon overkomen. Dinsdag was ik uit nieuwsgierigheid (en waarschijnlijk ook uit ongeloof) nog eens op de weegschaal gaan staan. Tot mijn verbazing stond er nu 66,5 kg te lezen. In plaats van een toename van 800 gr was ik toch gewicht verloren. Toch iets positiefs te melden deze week. Nu ik terug mijn medicatie ben beginnen nemen, gaat het alweer een beetje beter met het stappen. Vandaag was het zwemles voor Jordi. Ik had weinig last van de knie in het water. Je voelt wel dat het niet vlot gaat, maar ik geraakte toch op mijn gewone tempo vooruit. Volgende week gebeurt het MRI-onderzoek. Nadien kan ik op 19 februari bij de orthopedist langs, weliswaar privé, maar dat is toch al sneller dan in het ziekenhuis. Daar kon ik pas in april langskomen. Ik wilde absoluut bij hem, omdat hij tenslotte mijn knie heeft geopereerd tien jaar geleden. Toen wist hij me meteen te vertellen wat er scheelde en hij had enkel mijn knie vastgenomen. Toch benieuwd wat het verdict zal zijn. Duimen maar.
Ben deze morgen op de weegschaal gaan staan. Was me dat even schrikken : 67,7 kg. Dit is een toename van maar liefst een toename van 800 gr. op een week tijd. Ik geef toe, ik ben niet altijd redelijk geweest. Een paar keer ijs gegeten, wat gebak en op het werk toch redelijk wat gesnoept. en het zal er voorlopig niet gemakkelijker op worden nu ik noodgewongen een rustperiode inlas wegens mijn knieprobleem. Na enkele dage Voltaren te hebben geslikt, was de pijn verdwenen. Ik kon ook vlot stappen. Ik ben dan maar gestopt met de pillen, want deze zijn niet bevordelijk voor de maag. Echter de pijnscheuten komen terug, dus ik zal maar terug beginnen slikken totdat ik helemaal pijnvrij ben. Nu ik aan de kant sta, kan ik mijn echtgenote meer steunen. Sandra is dan toch begonnen met de Start to Run. Nadat ik het geld had overgeschreven, kon ze niet meer terug. Ze houdt toch goed vol, ook al is het nog maar het begin van de tweede week. Vorige week kon ze niet op zaterdag. Dus is ze op zichzelf gaan trainen op zondag. Ik ben met haar meegegaan om te chronometreren. Het was ijzig koud op de atletiekpiste. De wind had er trouwens vrij spel. Maar ze heeft haar opgelegde minuten uitgelopen. Op dit moment denkt ze nog altijd dat ze de eindmeet niet zal halen, 5 km in 40 minuten. ik ben benieuwd of het ze zal lukken. Ik duim voor haar.
Donderdag heb wegens tijdsgebrek geen 12 km kunnen lopen. In plaats daarvan ging ik nog eens mijn toertje van 6 km van in de beginperiode. Ik had besloten om er een kleine intervaltraining van te maken. Na ongeveer een kilometer rustig te hebben ingelopen, deed ik mijn eerste ritmeversnelling gedurende 800 meter. Dit ging redelijk vlot, in ieder geval voor de benen. Wat betreft de ademhaling voel je toch dat je even doortrekt. De volgende 500m waren dus voor uit te blazen, een welkome afwisseling. Daarna heb ik nog een drietal versnellingen gedaan tot ik in totaal 5 km had gelopen. De laatste kilometer zou ik rustig uitbollen. Toen ik de straat overstak en rustig weer op gang trok, voelde ik een klein krakje aan de binnenkant van mijn rechterkie. Dit is mijn geopereerde knie van 10 jaar geleden (kruisbandherstel). Ik ben nog rustig doorgelopen. Af en toe eventjes gewandeld. Thuis aangekomen heb ik mijn stretchoefeningen nog vlot kunnen doen. Tegen de avond werd mijn knie wat stijf en voelde pijnlijk aan. Ik heb er ijs op gelegd en voor het slapen goed ingesmeerd. Vrijdagmorgen kon ik mijn knie bijna niet plooien. Ongerust ben ik dan maar langs de huisarts geweest. Zij dacht dat er iets scheelde met die kruisband. Ik vermoed eerder iets aan de meniscus. Op 13/02 laat ik een MRI - onderzoek doen om na te kijken wat er gaande is. Ik hoop dat het niet al te erg is. Anders denk ik dat de 10 Miles in het gedrang komen. Ik had mij er zo op verheugd. Maar ja, als het niet gaat, gaat het niet. Ik ga er toch alles aan doen om mijn doel te bereiken, al moet het wel in mijn mogelijkheden liggen. We zien wel wat er van komt.
Zondag hebben we weer binnen gezeten. Niet thuis, maar in het zwembad. Mijn dochter had een wedstrijd. Het was een sprintwedstrijd. het waren allemaal wedstrijden over 50m, in alle stijlen. Ze deed het niet slecht. Ze had nog geen tijden voor vlinderslag (tegenwoordig spreekt men meer van dolfijnslag) en rugslag. Ze was twee keer de beste van haar reeks. In haar leeftijdscategorie bleek dat in de middenmoot te zijn. Ik sta er toch van versteld hoe die jeugdige snaken die vlinderslag onder de knie krijgen. Dit vind ik toch de moeilijkste stijl om aan te leren. Je moet zelf maar eens proberen om je beide armen tegelijk uit dat water naar voor te heffen. Toch een leuke namiddag gehad. Ik heb me enkele malen goed laten gaan tijdens het supporteren. Maar dat moet je toch doen als papa.
Maandag met een nieuwe omloop gestart. Aangezien ik mijn aantal kilometers ging verhogen, was ik een beetje verplicht om in een andere richting te lopen. Dit maakt het ook interessant. Zo moet je je weer aanpassen. Je gaat nieuwe aanknopingspunten zoeken om conditie van dat moment te controleren. Vandaag wilde ik absoluut 1 uur aan een stuk lopen. Met een omloop van 12 kilometer zou dat wel lukken. De start ging zoals altijd redelijk vlot. In het begin moest ik mij zo niet concentreren op het traject. De eerste 3 kilometer zijn hetzelfde. Daarna was het een paar keer opletten dat ik bij een splitsing de juiste kant op ging. Ik had mijn les goed geleerd. Ik wist perfect hoe ik moest lopen. Ik had wel het voordeel dat ik op vele stukken reeds had gefietst met mijn zoon tijdens de zomermaanden. Toen ik halverwege was, heb ik mijn tijdscontrole gedaan. Over de eerste 6 kilometer liep ik iets meer dan 28 minuten. Dit vond ik voor mezelf te snel. Voor de tweede helft van het traject heb ik mijn tempo dan ook wat aangepast. Nu kon ik wel mijn beogde tempo van 12 km/u aanhouden. Zodoende eindigde ik mijn eerste 12 km in een tijd van 58 : 25. Op het eind voel je toch het verschil. Het zijn maar 2 km meer, maar toch. Adem had ik nog genoeg, geen probleem daar mee. Je voelt je spieren beter. Het was echter niet lastig. Het was een goed "spannend" gevoel. het smaakt in ieder geval naar meer. De nieuwe omloop is me goed bevallen. Het was er aangenaam rustig om te lopen. ik ben een paar fietsers gepasseerd. Ik denk wel dat je de wind goed zult voelen wanneer deze zijn registers open trekt zo tussen de velden. Maar dat geeft dan weer een heerlijk gevoel. Hopelijk heb ik donderdag nog tijd genoeg voor een training, want ik heb ook nog een afspraak bij de kapper. Normaal duurt dat niet lang, dus ik denk wel dat dat er in zit.
Regen of geen regen, ik zou op donderdag gaan trainen. Kwestie van te kunnen weten of mijn goede prestatie op maandag geen toevalstreffer was. Dus om 14u30 van start gegaan onder de gietende regen met daarbij een zeer stevige wind. Dat heb ik geweten. Ik heb in het begin zoals maandag een snellere start genomen, alleen wat minder lang. Kwestie van niet voor het enige rode licht dat ik passeer te moeten stoppen. Het was telkens aanpassen wanneer ik van richting veranderde en zodoende dan weer eens een stevige tegenwind in mijn gezicht kreeg. Van de regen had ik weinig last. Het was zelfs heel verfrissend. Dit schrikt me niet af. Vroeger met het jeugdvoetbal speelden we ook verder in de gietende regen. Toch probeerde ik regelmatig de plassen te ontwijken. Het is immers niet aangenaam wanneer je van in het begin met natte sokken loopt, Uiteindelijk beginnen je voeten dan te schuiven in je schoenen, met blaren tot gevolg. Daar bleef ik gelukkig van bespaard. Na driekwart hield het op met regenen. Ik heb mooi mijn tempo kunnen aanhouden en kon op het einde zelfs nog een beetje versnellen. Ik heb dit bewust niet lang gedaan, daar ik mijn tempo niet de hoogte in wilde jagen. Ik heb iets trager gelopen dan maandag, maar dat komt volgens mij door de felle windstoten. Je wordt toch telkens verrast wanneer je een felle windstoot in je gelaat krijgt. Zelfs met rugwind moest ik zien dat ik niet te snel ging. Ik had soms het gevoel dat ik door de wind werd voortgestuwd. Mijn tijd bedroeg 47 min 40 sec. met een gemiddelde snelheid van 12,59 km/u. Ik blijf onder de 50 minuten. Daarom schakel ik maandag over naar 12 km. Ik wil absoluut gedurende een uur kunnen lopen. Wanneer ik de 10 Miles wil uitlopen, moet ik meer dan een uur aan een stuk kunnen lopen. Mijn nieuwe omloop is reeds uitgestippeld. Ik weet op welk punt ik halverwege zal zijn voor een eerste tijdscontrole. Het is ook een omloop met minder zig-zagmomenten, veel lange rechte stukken en weinig korte bochten. Dan kan je jouw tempo makkelijker gelijk houden. Ik ben benieuwd wat maandag zal brengen.
