Vrijdag was papa Cis van school gaan halen. Ik kreeg op het werk telefoon; niet echt het aangenaamste gevoel meer als ze van thuis bellen op een vrijdag. Cis had een verrassing! Ik moest het maar raden. Dit kon ik echt nooit raden: Garfield is terug!! Na meer dan 3 maanden niets van zijn lange lokken te tonen, stond hij daar weer, gezond, goed dik, mooie haren, stillekes miauwend, zoals vroeger! Maanden heb ik in het bos gekeken: zou ik hem toch niet zien?? Ik had Cis enkele weken geleden gezegd dat ik vreesde dat we Garfield nooit meer zouden zien. Dat was voor Cis niet echt leuk! Ik zag zijn gezichtje zo veranderen. Hij was blijkbaar nog altijd overtuigd dat hij zou terugkomen. Het doet zo goed onze Garfield terug te zien, met al zijn oude gewoontes. Het was je lievelingspoes. 's Avonds in de zetel heb ik heel voorzichtig tegen papa gezegd: "kon Jannes hier ook maar op een dag terugstaan!" Daar had papa ook al lang aan gedacht! Cis verzorgt Garfield goed! Waarschijnlijk omdat het voor hem ook een stukje van jou is. We laten hem niet meer gaan. Het blijft voor ons jouw poes! Ik zal hem kammen in jouw plaats! En ondertussen zal ik terugdenken hoe jij dat deed, babbelend tegen Garfield, je grote vriend.
