Wentel ik mezelf teveel in zelfmedelijden? soms vraag ik het mezelf af. Ik heb deze week hard gewerkt (op het werk wel te verstaan). Dat heeft geresulteerd in een Joke die niet te genieten was 's avonds thuis: ellendig, moe, slecht gezind, hoofdpijn,... Ik word dan ook een seksloos wezen dat het liefst alleen maar wil slapen en gerust gelaten wil worden in bed.
hmmm, conclusie, mijn gezin heeft het hard te verduren gekregen... Arme Joris en de kids...
Vandaag ben ik best al boos geweest op Joris. Ik ben gisterenavond moeten gaan helpen tijdens de opvoering van het toneelgezelschap waar ik lid van ben. Wat denk je? vanmorgen kreeg ik mezelf amper uit bed. en Joris? die verroerde geen vin. Zelfs toen Rik met zijn ipod muziek kwam maken op onze slaapkamer, speelde Joris dood. Beneden gekomen moet ik dan vaststellen dat het hele huis een puinhoop is: vuile kleren van de kids in de zetel, vuile glazen op de salontafel, lege fles er nog naast, afwas van het avondeten verspreid over het aanrecht, het afwasmachine nog vol proper goed van gisteren, rommel overal,... Heeft joris dan geredeneerd: "zij gaat weg en doet niks, dan doe ik ook niks?" Zo voelt het alleszins wel. Het lijkt vaak dat wanneer ik iets leuks wil doen, ik daar achteraf voor gestraft word. Want dan is het werk dat ik hier thuis in het huishouden heb dubbel zoveel omdat alles blijft staan tot ik terug ben. Joris wéét dan dat ik een zware week achter de rug heb. Ik ben nu ook terug aan het werk, ik heb heel veel last en pijn gehad. Maar me spontaan een beetje helpen en ontlasten zit er dus compleet niet in. Nee, Joke, sta maar als eerste op, zorg voor het ontbijt, zorg er maar voor dat alle afwas in de machine geraakt, alles opgeruimd is, de was in het machine zit, de bedden worden opgemaakt. Zelfs op het knopje duwen om de rolluiken naar boven te laten als hij opstond was er teveel aan.
En ik wéét dat ik al een ganse week niet met hem gevreeën heb. Het spijt me, maar ik was te ellendig om aan seks te denken. Veel moeite heeft hij trouwens ook niet gedaan. maar word ik daar nu voor afgestraft???
Ik voel me eenzaam en in de steek gelaten. Ik ben al zo onzeker over mezelf. ik voel mezelf al op zoveel vlakken falen. Situaties als deze helpen daar niet echt bij. of verdrink ik nu gewoon in zelfmedelijden? Moet ik het meer negeren? mezelf er meer overzetten? ligt heel deze situatie aan mij? Vraag ik teveel van Joris en is het terecht mijn eigen schuld dat hij zich zo gedraagt? misschien wel...
Voila, nog 1 dagje werken en dan is het weekend. Het is duidelijk dat het geen schoolvakantie meer is. De relaxe momenten zijn voorbij op het werk. Ik ben al de ganse week van het ene naar het andere geschoten.
Vandaag ook een succesje geboekt op het werk. Dat zijn dan toch dingen waar ik moed uit put, waar ik het voor doe. Die er voor zorgen dat ik volhoud.
Nog 3 weken en ik heb weer 2 weken vakantie om te recupereren.
Een lange tijd geleden dat ik nog een stukje kwam schrijven. Hoog tijd om nog eens langs te komen.
Ik weet zelfs al niet meer goed waar ik gebleven was? enfin, de krokusvakantie is achter de rug en ik ben alweer een 1.5 week aan het werk. Vorige week verliep dat vrij goed. Ik was blij om terug onder de mensen te komen en het gevoel te hebben iets nuttigs te doen.
Het weekend verliep iets minder vlotjes. ik heb ontzettend veel pijn gehad en voelde me vreselijk ellendig. jongens, daar geraak ik dan zo ontmoedigd van. ik had er zo"n goede moed op! Waarom kan ik me nu niet gewoon fit voelen? Wat is er verdorie mis met mijn lijf, dat stomme lijf van me? kan iemand het eventjes herstellen? upgraden? opnieuw installeren?
Morgen heb ik een afspraak bij de kinesist. Daar ben ik vorige week ook al es geweest. die verklaarde me voor gek dat ik terug aan het werk ben. Maar ik kan toch ook niet voor eeuwig thuis blijven zitten? Ik wil nu echt wel volhouden! ik voel me zo falen anders. Ik wil niet falen! ik wil helemaal niet falen! waarom faal ik telkens?
gisteren ben ik om 8u in bed gekropen. ik was op. gelukkig heb ik goed geslapen en voelde ik me vandaag een heel stuk beter. joris was 2 avonden weg en dat was op zich niet slecht. Dan hoefde hij niet te zien hoe ellendig is me weer voelde. hoe zwak ik weer was. hoe ik weer faalde in dagdagelijkse dingen die voor iedereen evident zijn. Iedereen slaagt erin om te werken, te leven, een gezin te hebben. Wat doe ik? Pffff, dan kan ik toch boos zijn op mezelf. Momenteel ben ik echt boos op mezelf, mijn eigen zwakke zelf.
Verder heb ik morgen ook nog een NMR van mijn nek. Nog eens een onderzoek dus. Daarna nog 2 weken en dan weet ik hopelijk iets meer.
Ik ben aan het zeuren hé? ik weet het... ik wilde eigenlijk niet komen om te zeuren. Maar als je zo alleen thuis bent, heb je massa's tijd en gelegenheid om te piekeren. en sja, eens ik daarmee begin... sorry voor dat! volgende keer zorg ik voor een fijn berichtje, da's beloofd!
