Wat een mooie lentedag vandaag! blote benen-dag Een mens wordt er gelijk vrolijk van!
Ik zou bijna spijt krijgen dat ik niet meer in ziekenverlof thuis zit. Het lijkt me heerlijk om nu wat in de tuin te werken, de tuinmeubels boven te halen en koude schotel klaar te maken! maaaaar, ik ben niet thuis. Ik zit in een muffe bureau en probeer te werken. Tot nu toe is me dat aardig gelukt. Momenteel heb ik ff een dipje. dus ff tijd nemen om hier langs te komen.
Hoe is het thuis afgelopen? Het komt er op neer dat Joris en ik hebben gebabbeld 's avonds, 10 minuutjes. Ik gepraat, Joris gezwegen. Zo gaat dat dan meestal. Ach, hij is geen prater, hij zal dat ook nooit worden. Maar soms zou het toch es fijn zijn als hij in zijn hoofd en/of hart liet kijken. Dan moest ik er niet over fantaseren en zou het waarschijnlijk een pak minder erg zijn dan dat ik het me voorstel. hij heeft in ieder geval geluisterd. Dat is toch al iets. Spijtige was wel dat hij vlak daarna werd opgeroepen door het werk. Het was al nacht wanneer hij terug thuis was. dus echt de kans om het op seksueel vlak weer wat aan de gang te krijgen hebben we die avond niet gekregen. Gisterenavond voorstelling van toneel waar ik moest gaan helpen. Dus ook gisteren hebben we mekaar weinig gezien. Wat zal deze avond brengen???
ondertussen fluiten de vogeltjes buiten een heus concert. Door mijn raam heb ik zicht op de jonge knopjes aan een boom. De bouwvakkers aan de overkant van de straat lopen in korte mouwen. Daar word ik nu es goed gezind van!!! Kan me niet voorstellen dat het morgen een grijze regendag wordt. We gaan daar nog maar niet aan denken. zo meteen ff de benen strekken in het zonnetje buiten tijdens mijn middagpauze. Ik loop gewoon op zonne-energie...
En hoe is het met mijn lieve schat??? X (zijn manier om het goed te maken??? wil hij het echt weten???)
12.07ik:
kan mijn gedachten niet bij het werk houden...
12.09 joris:
en hoe komt dat? (ja, duh, hoe zou dat in godsnaam komen????)
12.09 ik:
stomme vraag denk ik, niet?
12.16 joris:
ik heb verlof opgeschreven van 11/4 tem 15/4 en dat gaan we straks samen regelen. (joris kwam enkele geweken geleden op het luminueze idee om naar eurodisney te gaan. allemaal goed en wel,
maar er is nog steeds niks geregeld.)
12.19 ik:
ik denk dat er nog wel andere dingen moeten "geregeld" worden...en ik ben niet van plan om daar de eerste stap in te zetten
12.22 joris:
wat nog dan? (ja, hallo?????? op welke planeet heb jij de afgelopen dagen gezeten????)
12.24 ik:
Wij, ons, ruzie,...
12.27 joris
We zullen het straks thuis eens uitpraten als dat goed is voor jou? x (ik ben eens benieuwd...)
Gisterenavond nog ruzie gemaakt met Joris. Dit keer was ik degene die boos de kamer uitgelopen is. Dan lig ik in bed te luisteren en te wachten tot hij komt slapen. ook lig ik dan koppig te wezen en te denken "ik zet niet de eerste stap". Uiteindelijk heb ik hem dan toch maar een sms gestuurd met de vraag of hij kwam slapen.
Hij is dan zonder een woord of blik naast me in bed gekropen en vrijwel meteen in slaap gevallen.
Hoe kan je nu slapen met ruzie????? ik heb nog een hele tijd wakker gelegen. Uiteindelijk moet ik ook in slaap gesukkeld zijn. vanmorgen toen ik wakker werd, was hij al naar het werk vertrokken.
en nu? nu kan ik mijn gedachten er op het werk helemaal niet bij houden. ik probeer wel, maar ik dwaal steeds af naar gisterenavond, naar de afgelopen dagen. Buiten was het mooi en zonnig. Maar tussen Joris en mij is het ijs- en ijskoud.
maandag vandaag. een nieuwe werkweek is gestart. We zitten met een aantal moeilijk situaties op het werk. Al is er eentje waar ik echt mijn tanden in vastgebeten heb. het idee dat je alle moeilijk casussen kan oplossen, is een idee dat ik al enkele jaren geleden heb losgelaten. Maar ik ben er wél nog steeds van overtuigd dat je als hulpverlener echt wel het verschil kan maken in een mensenleven. In mijn geval een kinderleven. Als je dan een mailtje krijgt van de directeur van de school waarin hij schrijft dat hij alvast aan de sokkel begint te bouwen voor het standbeeld dat jij verdient, is dat wel heel fijn. waardering voor wat je doet, is zo belangrijk.
hier thuis is die waardering ver zoek. (mss verdien ik ze ook wel echt niet) ik heb joris zaterdag geconfronteerd met alle gedachten die ik hier vorige keer neerschreef. uiteraard deed ik dat niet rustig en kalm maar wel op een compleet verkeerde manier. ik was zo boos en verdrietig dat ik alles eruit gegooid heb. Joris is boos de kamer uitgelopen (terecht waarschijnlijk?) nu, 2 dagen later, is er nog steeds niet over onze ruzie gepraat. joris doet alsof er niks gebeurd is. in mijn hoofd blijft het rondmalen. moet ik de eerste stap zetten om er over te beginnen? ik vermoed van wel. Maar iets in me is gewoon te koppig. hoewel ik gewoon wéét dat joris er nooit uit zichzelf op zal terug komen.
op het werk een standbeeld... hier thuis nog verre van...
Een mens wordt er gelijk vrolijk van!
