Drawing me in, and you kicking me out 

Got my head spinning, no kidding, 

I cant pin you down 

What's going on in that beautiful mind

 I'm on your magical mystery ride 

And I'm so dizzy, don't know what hit me,

 but I'll be alright [Bridge] 

My head's underwater But I'm breathing fine 

You're crazy and I'm out of my mind [Chorus]

 Cause all of me Loves all of you Love your curves and all your edges All your perfect imperfections Give your all to me I'll give my all to you You're my end and my beginning Even when I lose I'm winning Cause I give you all of me And you give me all of you, oh 

[Verse] How many times do I have to tell you 

Even when you're crying you're beautiful too 

The world is beating you down, I'm around through every mood 

You're my downfall, you're my muse 

My worst distraction, my rhythm and blues

 I can't stop singing, it's ringing, in my head for you [

Bridge] My head's underwater But I'm breathing fine

 You're crazy and I'm out of my mind

 [Chorus] Cause all of me Loves all of you Love your curves and all your edges All your perfect imperfections Give your all to me I'll give my all to you You're my end and my beginning Even when I lose I'm winning Cause I give you all of me And you give me all of you, all of you! 

Cards on the table, we're both showing hearts 

Risking it all, though it's hard

 [Chorus] Cause all of me Loves all of you Love your curves and all your edges All your perfect imperfections Give your all to me I'll give my all to you You're my end and my beginning Even when I lose I'm winning Cause I give you all of me And you give me all of you I give you all of me And you give me all, all of you 

De sint heeft weer schromelijk overdreven!

Na een vreselijk slechte nacht met veel hoofd-, nek- en rugpijn al om 6u wakker gemaakt door Rik. Helemaal op van de zenuwen. Ook hij had een slechte nacht gehad. "mama, ik heb 3u en 4u ook op de wekker gezien." Wat doen we die arme kindjes toch aan??? volgend jaar komt de sint 's avonds. Dan hebben ze tenminste een goede nachtrust. Hoewel er van weinig slaap weinig te merken was vanmorgen. Op zo'n momenten heeft zelfs Britt geen ochtendhumeur.

Ochtenden als deze zijn voor mij momenten van opperst geluk. Twee blije kinderen die dartelen tussen snoep en speelgoed, een warm familie-moment. Het zijn die momenten die ik koester.

Gisterenavond een vervelend moment met Joris gehad. Hij kwam kijken op het moment dat ik hier zat te typen. En hoewel het helemaal geen geheimen zijn, wou ik toch nog even niet dat hij kon meelezen. dus klikte ik weg. En dat leek hij niet zo leuk te vinden. (terecht) Ik heb er de hele avond mee verveeld gezeten. Achteraf in bed heb ik hem dat ook nog proberen te zeggen. Als hij wil kan hij lezen. Ik wis geen geschiedenis, ik maak er geen geheim van. Of hij dat ook doet? Geen idee. 

Hij was gisteren trouwens super lief voor me. En nee, niet nadat hij hier gelezen had wat ik schreef, want daar heeft hij de kans niet toe gekregen. Gewoon uit zichzelf, heel zacht, heel lief, heel teder. Weer te snel conclusies getrokken? 

In de living staat ondertussen een grote doos vol speelgoed en snoep klaar. De sint kan zijn werk beginnen doen zodra het stil is boven. Heerlijk om de kids blij te maken.

Al zal ik blij zijn wanneer ze slapen. Ik ben moe en ik heb pijn. Slechte dag vandaag, doeme toch. Er zijn al heel wat dagen geweest waarop ik mezelf afvroeg waarom ik nog thuis was van het werk. Dan voelde ik me er ook wel wat schuldig over. Maar op een dag als vandaag weet ik het weer. 

Ik durf er hier thuis niet veel van zeggen. Dat heeft twee redenen. Ten eerste wil ik niet voortdurend zeuren en zagen. Ik ben af en toe wel eens bang dat Joris mijn gezeur beu gaat worden, dat hij mij beu gaat worden. Dus doe ik me meestal sterker voor dan ik ben. Want ik wil dat hij graag thuis blijft komen. Daarover vertel ik nog wel es meer. Want de angst om te verliezen wat ik allemaal heb is toch wel alom tegenwoordig in mijn leven.

De tweede reden waarom ik er vandaag niks over wil zeggen, is dat Joris al een paar dagen vreselijk verkouden is. Hij zit te snuffen en te hoesten in de zetel. Ik denk dat hij zich echt niet lekker voelt. Dus probeer ik wat eitjes onder hem te leggen. Hij ziet er zo zielig uit met zijn waterige oogjes van al dat snot in zijn hoofd. Al steekt het me wel soms dat hij zelden uit zichzelf eitjes onder mij legt. Soms wil ik ook wel eens onder een fleeceke worden gestopt. (op dagen als vandaag bijvoorbeeld) Hij geeft me soms het gevoel dat nu ik overdag toch altijd thuis ben, ook maar voor alles moet zorgen. Want hij moet wel alle dagen gaan werken. Dus als hij 's avonds thuis komt, wil hij zijn voeten onder tafel en daarna de zetel in. Maar wat hij vergeet (en ik denk echt dat hij het vergeet en niet bewust doet) is dat ik me soms zo slecht voel dat ik ondanks dat ik thuis was ook doodop ben. Ik durf geen hele dag thuis te zijn zonder iets te doen. 

Elke dag probeer ik een aantal dingen minstens gedaan te hebben. Dat zijn: afwasmachine uit en inladen, oprommelen, stofzuigen of keren, huiswerk maken met de kinderen en vers eten maken. én, wanneer joris thuis komt, probeer ik lief te zijn voor hem. Want ik wil dat hij tevreden is en vooral, dat hij voor altijd bij me blijft.

Stomme is dat ik mezelf al die dingen opleg. Want Joris zelf verplicht mij tot niets, geeft nooit opmerkingen. Dus het zit allemaal in mijn hoofd, toch? of zegt hij niks en denkt hij vanalles? ik heb er soms echt het raden naar en dat maakt mij erg onzeker. Ik denk teveel zekers? Dat zegt hij toch...

Hier ben ik dan. Ik ben Joke. een vrouw van 34, getrouwd met Joris en twee schatten van kinderen, Britt (11) en Rik (8). 

Ik weet niet zo goed waar te starten. Er is zoveel te vertellen. Er gaat altijd zo veel door mijn hoofd. Dat is ook de reden waarom ik deze blog startte denk ik. Zo kan ik heel die wervelwind in mijn hoofd af en toe eens van me afschrijven. 

Momenteel waait het buiten even erg als in dat hoofd van mij. De bladeren vliegen door de lucht. Er is storm op komst. Zelfs de hond komt zijn hok niet uit. Dat wil toch al wel iets zeggen, niet? ikzelf lig languit in de zetel met de tv aan, laptop op schoot en de gashaard die brandt. Lekker warm achter glas met de kat naast me. Ik ben thuis, inderdaad, nog tot eind december, ziekteverlof. En dat geeft me momenteel een heel dubbel gevoel. Het voelt een beetje als falen. Ik zou graag terug gaan werken omdat ik mezelf voel falen als collega en als werkneemster. Langs de andere kant denk ik ook dat het goed is dat ik thuis ben, omdat mijn lijf duidelijk "stop" roept uit alle macht. 

Ik heb al een aantal keren bij de dokter gezeten. Telkens met dezelfde vage klachten. een deftig onderzoek is er nog niet gebeurd. De dokter is er van overtuigd dat het tussen mijn oren zit. Dat ik tegen een burnout aanloop of een depressie. Terwijl ikzelf het idee heb dat er maar 1 ding mij depressieve gevoelens bezorgt en dat is dat stomme lichaam van mij. maar mss zit ik volledig in de ontkenningsfase wat dat depressieve betreft??? 

Waar heb ik last van? hoofdpijn, nekpijn, rupijn, slapende pinken en ringvingers, pijne voeten, lastige darmen, misselijkheid, moeheid, slecht slapen.. als ik 's morgens wakker word, lijkt het alsof ik onder een vrachtwagen gelegen heb 's nachts. Net een oud wijf dat uit bed kruipt. 

En met dat stomme lijf probeer ik een goede vrouw, moeder, collega, vriendin, dochter, zus, tante,... te zijn. Want dat wil ik zooooo graag. Dat zal je nog wel merken doorheen heel mijn verhaal hier. 

Ik zal maar beginnen met dat goede moeder zijn en mijn kids van school gaan halen met de auto. Als zelfs de hond door dit weer niet door wil...