Gisteren een fijn en warm moment gehad samen met enkele collega's. Het deed ontzettend deugd om te zien dat ze met velen waren om een bezoekje te brengen en te horen dat ze me toch wel een beetje missen.
Het was een even "back to the real life". Want het leven dat ik nu leid, is erg relax, maar niet echt. Ooit zal ik terug elke ochtend op mijn fiets moeten kruipen om te gaan werken. Ooit zal ik terug mijn huishouden, de kinderen en alle rollen die ik te vervullen heb, moeten combineren met een bijna voltijdse job. Dat idee schrikt me een beetje af. Het is zo losjes allemaal nu. Ik heb tijd zat om alles te doen wat ik moet en hou daarnaast ook nog tijd over voor mezelf. Op momenten dat het minder met me gaat, kan ik het me perfect permitteren om helemaal niks te doen en te rusten. heerlijk, maar niet realistisch...
Vandaag heb ik weer een mindere dag. Misschien daarom dat het "echte leven" me vandaag zo afschrikt? Ik haat dagen als deze.
Mijn tante Greet is ernstig ziek. Een goed jaar geleden kreeg ze te horen dat ze een agressieve vorm van maagkanker heeft. Bovenop die kanker liep ze nu ook een dubbele longontsteking op. Vanmorgen was iedereen, inclusief tante Greet, heel erg bang voor de dood.
Angst voor de dood is de grootste vorm van paniek die ik ooit voelde. Na dat moment van intense paniek is mijn leven 180° graden gedraaid en werd ik nooit meer dezelfde. En dat moment was afgelopen zondag net 11 jaar geleden bij de geboorte van mijn mooie dochter Britt. De verjaardag van Britt brengt elke keer weer opnieuw gemengde gevoelens naar boven. Blij en dankbaar om de knappe, gezonde dochter die ik heb. Maar tegelijk herbeleef ik ook weer die afschuwelijke dag.
3 jaar en 3 dagen later maakte Rik een groot deel weer goed. Het moment dat hij op mijn buik werd gelegd na een perfect normale bevalling werkte zo helend voor mij. Ik weet nog dat ik twee dingen dacht nadat hij op mijn buik werd gelegd. Ten eerste: "Jou laat ik nooit meer los." en ook: "Ik leef nog, mijn kindjes hebben nog een moeder."
Ieder jaar tussen 8 en 11 december herbeleef ik alle gevoelens die gepaard gingen met de geboortes van mijn beide kinderen opnieuw. Misschien mar goed dat Rik laatst verjaart. Zo kan ik met de meest positieve ervaring afsluiten.
Oef, voor het eerst sinds lange tijd nog eens heerlijk geslapen. Ik ben echt de ganse nacht van de wereld geweest.
Maar wat een droom! Joris bleek een compleet dubbelleven te leiden: eentje van brave huisvader bij mij en een tweede als seksverslaafde bij massa's vrouwen. heb ik nu goed geslapen of toch niet???
