Na een hele drukke kerstvakantie met het hele gezin thuis, is het nu tijd om terug in het echte leven te stappen. Ik ben nog naar de dokter geweest. En hoewel hij me nog thuis wilde houden van het werk, heb ik zelf besloten om toch een kans te wagen. Gisterenvoormiddag al een half dagje op kantoor geweest. Wat een chaos na zolang te zijn weggeweest. een enorme to-dolijst ligt er op mij te wachten nu. Vanaf maandag is het terug volle bak. Het is met een dubbel gevoel dat ik daar aan begin. Langs één kant kijk ik er naar uit om terug deel uit te maken van "de werkende mensen". Langs de andere kant ben ik een beetje bang voor de reactie van mijn lichaam hierop. Het evenwicht tussen deze dualiteit is heel moeilijk te vinden. Ik word van het ene gevoel in het andere gekatapulteerd. Van enthousiast naar ontzettend bang en weer terug. HELP!
Ik hoop ook dat mensen niet constant aan me komen vragen hoe het met me gaat. Wat moet ik hen antwoorden? Nog steeds hetzelfde. Er is nog niets veranderd. Zie ik het dan zitten om te komen werken? ja, nee, misschien, ik weet het niet. Laat me gewoon gerust allemaal! Maar dat kan ik toch moeilijk roepen? Iedereen lijkt zo bezorgd om mij. Fijn maar ook heel vervelend tegelijk. Wéér iets dubbels...
Nog een dikke 4 weken en ik heb een afspraak bij de specialist. Hopelijk heb ik niet teveel hoop op haar gevestigd? Misschien moet ik tegen dan een aantal dingen op een rijtje zetten: klachten, ongerustheden en verwachtingen. Dat is denk ik geen slecht idee. Ik heb nog even tijd daarvoor. Nog
4 volle weken...
Vooraleer ik daar tijd voor maak, is het nu tijd om orde te scheppen in de chaos. En dat begint hier thuis: alle kerstspullen verdwijnen terug op zolder. weg met de lichtjes, glitter en kaarsjes. rust in huis, rust in mijn hoofd. Dan kan maandag het werk aan de beurt komen.
