Oh ja, nog vergeten te vertellen. Vandaag ook oudercontact gehad over ons twee kinderen. Hoewel beide kids ook puntgewijs een fijn rapport hebben, heb ik gepoogd om met mijn facebookstatus een statement te maken. Hé ouders, er is meer in het leven dan punten alleen! Het belangrijkste is toch dat je kinderen gelukkig kunnen opgroeien, met veel fun, veel levensvreugde en veel vriendjes, toch?
mijn status (zonder iets over punten te zeggen): "superfier op haar twee kids: twee zonnetjes in de klas die graag naar school gaan en veel vriendjes hebben. Wat wil een mens nog meer?"
Vooraleer ik in mijn bed kruip, kom ik nog vlug even langs.
Joris is onverwacht naar een vergadering, de kids liggen in bed. het is just me, myself and I. de eerste keer vandaag. Ondanks het feit dat ik thuis ben van het werk, had ik best veel gezelschap. fijn
Vanmorgen is mijn zus een tas koffie komen drinken. We hebben fijn gepraat of niks. het was gezellig. Best lang geleden dat we zo nog samen hebben gezeten. Eigenlijk heb ik best een lieve, grote zus. Want ik weet dat het uit bezorgdheid voor mij is dat ze langs kwam. Ze zegt het niet met zoveel woorden, maar dat hoeft ook niet.
Ondertussen dat wij zaten te keuvelen en te lachen was de poetsvrouw hier in huis bezig. Ook een fijn en aangenaam mens om in huis te hebben rondlopen. En het idee dat nadat ze vertrokken is alles weer proper is, is ook een ontzettend fijn idee.
Later in de voormiddag ben ik een tweede koffie gaan drinken bij ons mama en onze papa. Ik heb niet alleen een superlieve zus, maar ook prachtige ouders!
daarna vlug wat inkopen gedaan en iets gegeten. Dan bezoek van 3 collega's. Die zijn pas vertrokken wanneer de kids alweer thuis kwamen van school.
Wat een super gezellige dag vol met aangenaam gezelschap.
Nu ben ik moe, maar dat was het allemaal best wel waard! morgenvoormiddag een begrafenis op het programma. na de middag complete rust! beloofd!
ok, het is vandaag nog maar eens bewezen dat ik niet gemaakt ben om stil te zitten. Vandaag mijn eerste volledige dag thuis in ziekteverlof. Gisterennamiddag heb ik echt wel de ganse namiddag geslapen. Ik ben zelfs in mijn bed gekropen. Ik had al een paar nachten vreselijk slecht geslapen. Het inhalen van wat slaap heeft me echt deugd gedaan. Het zal ook wel nodig geweest zijn want ook gisterenavond ben ik zonder problemen in slaap geraakt.
Ik heb mezelf voorgenomen om nu echt wel naar mijn lichaam te luisteren. Rusten dus, maar jongens, wat is dat moeilijk. mijn lichaam roept stop maar mijn hoofd helemaal niet. dat roept "bewegen!". Vanmorgen opgestaan met de kids. We hebben ons aangekleed en gegeten en daarna ben ik met hen meegewandeld naar school. Dat is hier maar twee straten verder. Maar zo was ik dan toch alvast even uit het huis geweest. thuisgekomen van school, heb ik dan ook nog maar ineens een toertje gewandeld met de hond. Dat is zo nog een voornemen, elke dag een kleine wandeling met Stan. Zo kom ik buiten én heb ik beweging. Heerlijk ook om te zien hoe Stan er van geniet. Hij is best al een oude hond, maar dan is hij dartel als een jonge puppie.
Het was koud buiten. Maar de lucht was helder blauw en het zonnetje scheen. *zucht* Thuisgekomen heb ik dan eerst alles van het werk afgehandeld. Zo kon ik ook dat allemaal achter me laten. Want ik zat toch nog in mijn hoofd met een aantal onafgewerkte dossiers. Nu is alles doorgegeven en geregeld. Weg met het werk uit mijn hoofd. Ergens ook wel jammer, want ik had wel plezier in het werken. Het gaat niet zo simpel zijn om dat helemaal los te laten. Voor alle zekerheid heb ik mijn mailbox maar dichtgeklikt. Wat ik niet weet, kan ik ook niet in mijn hoofd steken.
en dan... sja, er stonden nog twee wasmachines strijk, de stofvlokken vlogen in het rond, het afwasmachine was nog niet leeggeladen... dan kan ik toch niet gaan zitten, wel? Ik ben er dan maar ingevlogen. Alle was weggewerkt, gestofzuigd, de keuken opgeruimd. Enkel de was moet nog in de kasten geraken. Die ligt nog in de wasmanden.
Niet goed bezig, Jo, doseren zeggen ze dan, rusten... hmmmm, niet gemakkelijk. en nu... sja, nu is het licht even uit. Ik ben in bad geweest. De warmte deed deugd aan mijn pijnlijke spieren. Nu lig ik wél languit op de zetel. ik voel dat ik het nodig heb. Maar ik kan het ook nu pas. Ik kan hier niet een hele dag niks doen. Daar voel ik mezelf heel ongemakkelijk bij. Ik wil toch op zijn minst het huis wat op orde. Ik wil graag op elke dag kunnen terug kijken en kunnen zeggen dat ik elke dag iets gedaan heb wat zinvol was. Anders voel ik me zo nutteloos. Maar ook wel schuldig. schuldig als ik niks doe. Er is niemand die me dat oplegt hoor. Joris doet daar helemaal niet moeilijk over. Het is echt iets wat ik mezelf opleg. Waarom? geen idee. overdrijf ik daarin? waarschijnlijk. moet ik het meer loslaten? uiteraard. Hoe? geen idee...
De kogel is door de kerk. Ik heb een beslissing genomen. Ik heb alle afspraken opzij gezet. Ik heb alles en iedereen losgelaten. ik heb helemaal aan mezelf gedacht en ben vanmiddag naar de dokter gestapt. 2 weken ziekteverlof, terug meer rust. Tijd om te luisteren naar mijn lichaam.
En toch voel ik me er niet helemaal goed bij. Ik heb echt het gevoel dat ik heel wat mensen in de steek laat. Ik ben ook bezig met mezelf voortdurend af te vragen wat men nu eigenlijk over me denken. wat denken mijn collega's? wat denkt mijn coördinator? wat denkt mijn huisdokter? wat denkt Joris? wordt er over me geroddeld? wat wordt er over me gezegd als ik er niet bij ben?
Ik zou het zo graag willen weten. Het zou me een stuk zekerder maken.
Het leven zou zoveel eenvoudiger zijn als alle mensen gewoon echt waren. Als mensen zouden zeggen wat ze denken en voelen. Als je gewoon van mekaar zou weten waar je aan toe bent. Er ontstaan zoveel onzekerheden en misverstanden omdat mensen bang zijn om mekaar de waarheid te zeggen. Zelfs tegen iemand zeggen dat je hem of haar graag hebt, is iets wat ontzettend moeilijk is. het is moeilijk om te zeggen, maar ook moeilijk om te geloven wanneer het tegen jou gezegd wordt.
Ik heb mezelf al een lange tijd voorgenomen om meer "echt" in het leven te staan. Dat lukt me de ene dag al beter dan de andere. ik stel mezelf een stuk kwetsbaarder op. Maar langs de andere kant merk ik ook dat mensen dat dan bij mij ook meer doen. Niet allemaal uiteraard. Maar die mensen die zijn het dan ook niet waard, toch?
pfff, relaties allerhande, we maken ze zo nodeloos ingewikkeld...
