Dag mijn superlieve collega's
Ik wil jullie heel graag bedanken voor al die leuke, lieve mailtjes, sms'jes, bezoekjes,... ik ben zoooooo blij dat ik zulke lieve collega's heb! Wat zijn jullie lief dat jullie zo massaal aan mij denken!
Vandaag was het eindelijk zo ver. Ik had mijn afspraak bij de specialist. Ik ga een lang verhaal proberen kort te houden. belangrijk puntje: het zit NIET tussen mijn oren (oef, ben dan toch niet zot aan het worden, of wel??? )
De voorlopige diagnose heet spasmofilie. ik moet dat ook nog es googlen hoor. Zo ver ben ik nog niet.
Verder zijn ook mijn voeten te hol én doorgezakt waarvoor ik steunzolen moet gaan halen.
de komende weken staan er een aantal onderzoeken gepland: een "full body" botscan, een NMR van mijn nek en een spieronderzoek waarvan ik de naam vergeten ben. Na al die onderzoeken wordt er bekeken welke therapie het beste is voor mij.
Voorlopig heb ik nog ziekteverlof bijgekregen tot einde van de maand. De dokter heeft me ook al de opdracht gegeven om na te denken want ik ga moeten leren om beter te doseren. Zij zegt dat mijn "carrosserie" niet gemaakt is voor 3 (bijna) fulltime jobs: werk, huishouden én kinderen. die pech heb ik dus, een carrosserie met productiefouten. Ook neem ik best terug iets van sport op. Maar daar moet ik ook nog grondig over nadenken. Mss moet ik eens iets zoeken wat ik echt graag doe? (bestaat dat????)
Ik bleek ook van mijn hoofd tot aan mijn poep vast te zitten. Dat heeft ze even allemaal losgewerkt. Ik moet zeggen dat ik daar een beetje groggy van ben.
Maar, belangrijk is dat de bal eindelijk (!) aan het rollen is. We zijn vertrokken richting betere tijden.
Ondertussen zit ik op de zetel, onder mijn fleeceke, het stoveke aan, met de pc op schoot. Rusten voor straks want dan ga ik samen met enkele van jullie de kleuren van het CLB verdedigen op de quiz van TISP. en ja, voor zo'n inspanning is rust op voorhand (en achteraf) vereist!
Heel veel groetjes en altijd welkom hier!
Gisteren ben ik samen met mijn ouders naar het huis gereden van mijn overleden grootouders. Ik had nochtans een slechte dag, maar ik had het ons mama beloofd. Ik was eergisteren bij haar thuis en ze was zo verdrietig. Mijn grootvader is nu ruim een jaar overleden. Het huis staat echter nog bijna onaangeroerd met de volledige inboedel nog zoals mijn grootouders het hebben achtergelaten. Ons mama huilde, ze kan de dood van haar ouders niet afsluiten zolang dat huis haar blijft achtervolgen. Mijn grootouders zouden haar in haar dromen opzoeken met de vraag om het op te ruimen. En wat zeg ik dan als ik bij zo'n droevige mama zit? "We rijden er morgen naartoe en we maken een begin" Ik weet dat het niet goed voor mijn eigen lijf is. Ik weet dat ik zou moeten rusten. Maar ik kan ons mama toch ook niet in de steek laten?
Dus gisterenvoormiddag zaten we met z'n drieën in de auto. Tegen dat ik terug thuis was, was ik doodop. Alles deed zeer, ik had kou, ik was moe. Dat kwam niet alleen door de fysieke inspanning denk ik. Het zal ook wel voor een stuk te maken gehad hebben met alle indrukken die ik die dag opdeed, alle herinneringen die boven kwamen. Mijn grootmoeder hield ontzettend veel dingen bij. Zo vonden we al een massa kartonnen dozen in kartonnen dozen in kartonnen dozen. Elke doos die opging was zoals een cadeautje uitpakken. In elke doos, in elk potje, in elk vaasje zat wel iets. Vaak was dat grote rommel, soms waren dat kleine schatten. Geen schatten van grote financiele waarde, wel schatten van emotionele waarde. We hebben een start gemaakt gisteren. Maar het is ongelooflijk wat er nog allemaal staat weggestopt in kasten en dozen. Het lijkt of we nog niks hebben gedaan hoewel we met 3 een ganse dag hebben gewerkt.
Vannacht heb ik slecht geslapen. We hebben ook agenda's gevonden van mijn grootmoeder. Daarin schreef ze bijna dagelijks één zinnetje over haar dag. Soms beperkte zich dat tot het woord "hoofdpijn" of "rugpijn". Maar soms ging dat ook over grotere gebeurtenissen in haar leven: de geboorte van mijn kinderen, mijn huwelijk om enkele fijne gebeurtenissen te noemen. Maar ook over de zelfmoord van mijn moeders broer, haar zoon. Alle zinnetjes en woorden die ze gedurende de vele jaren opschreef, hebben een ganse nacht door mijn hoofd gespeeld. Ook nu zijn er sommigen die ik niet kan loslaten. Het lijkt of ik nu pas mijn grootmoeder echt leer kennen in alle dingen die ze achter liet.
Ondertussen is het bijna tijd om naar het ziekenhuis te vertrekken voor mijn eerste afspraak bij de fysisch geneesheer. na 3 maanden wachten is het zover. Ik ben eens benieuwd...
man man, wat ben ik duizelig vandaag. Ik heb het gevoel dat ik de ganse dag nog niet echt ben wakker geweest. soms duizelt het me zo dat ik me even moet vasthouden.
Rik is naar een trefbaltornooi van de school. Hij is weer een heel stuk beter. Britt is met een vriendinnetje buiten spelen. Ik heb al een klein beetje opgerommeld. en nu heb ik me aan de pc gezet om toch een beetje voor het werk te werken want dat is wel eens nodig. Er staat nu maandag een klasgesprek gepland dat ik moet uittypen. Ik ben eens benieuwd of ik er bij ga kunnen zijn. Dat zal van overmorgen afhangen.
Ik heb de muziek opgezet op de achtergrond via youtube. Ik klik door van het ene liedje naar het volgende. je krijgt rechts altijd zo een lijst met voorstellen. Daar kies ik er eentje uit en zo ga ik door naar het volgende. Het zijn allemaal rustige nummers. Daar kan ik stiekem best wel van genieten. ook kan ik stiekem meezingen. Soms, niet vandaag, want dan ben ik nog duizeliger. Momenteel skinny love van Birdy. De tekst is niet meteen op mij van toepassing maar ik vind het toch een mooi nummer. Vaak vind ik liedjes mooi omwille van de tekst. Als ik me in een tekst kan herkennen, kan ik soms wel 5 keer naar hetzelfde nummer luisteren.
Ik kan ook heel goed liedjesteksten onthouden. Soms wordt daar wel eens mee gelachen. Op quizzen scoor ik daar meestal goed mee. Als er iets moet aangevuld worden, kijkt iedereen naar mij. Ik luister ook altijd naar elke tekst. Ik zing vaak mee. En dan komen al die teksten vanzelf in mijn hoofd. soms zit een tekst zo erg in mijn hoofd dat ik er niet van kan slapen. Dan komt die tekst zelfs boven in mijn dromen.
Over dromen gesproken, ik heb weer zo vreemd gedroomd vannacht, niet normaal. Het valt zelfs niet echt te vertellen want het duizelde van het ene in het andere. (mss daarom dat ik zo zat ben vandaag ;-) ) Ik weet dat ik woonde in het huis van mijn grootouders. Mijn moeder gaf een feest waar we allemaal naartoe moesten. Heel veel volk werd er verwacht, zelfs mijn collega's. Er was ook een thaise vrouw die haar benen wilde waxen. Ze had een pin ter hoogte van haar middenrif die ze moest verwijderen vooraleer ze voorover kon buigen. Ze begon dan heel vies te ademen na het verwijderen van die pin. Ikzelf heb me geschimkt in de keuken van het werk met koffieprut (stel je voor!) Er was ook een man die ik gezoend heb. Hoewel Joris er ook wel bij was hoor. Ik denk niet dat we uiteindelijk op het feest geraakt zijn. In mijn dromen geraak ik bijna nooit op mijn uiteindelijke bestemming. Er loopt altijd vanalles mis waardoor ik nooit op tijd geraak waar ik moet zijn. vaak is dat zelfs nog dat ik van bij mijn ouders thuis naar de middelbare school moet. Deze nacht dus niet, het was een feest van ons mama. Geen idee waarom ze een feest gaf. Vreemde droom...
uitgeteld op de zetel met een afschuwelijke komedie op de achtergrond: the boat trip. Ooit al gezien? serieus, die film is er zo vreselijk over! Maar ik hoef er niet bij na te denken en dat is ideaal voor een eenzame, luie avond als deze.
Joris is naar een vergadering. De kindjes liggen boven in bed. ik voel me een beetje dubbel. Langs de ene kant geniet ik van de rust. Dat ik kan doen en laten wat ik zelf wil. Maar langs de andere kant, mis ik het gezelschap van Joris ook wel. Hij gaat nog niet meteen thuis zijn want er zal nog wel ene (of meerdere) gedronken worden na de vergadering. Dat is Joris zijn maandelijks avondje uit. En dat gun ik hem van harte. het is fijn dat hij sociale contacten heeft en plezier kan maken. Daar maak ik nu es echt geen probleem van. Dat moet gewoon af en toe. Ikzelf kan dan ook best van die avondjes voor mezelf genieten. Even alle tijd voor mezelf en met het idee dat er later ergens in het holst van de nacht een warm mannenlijf naast mij kruipt.
Vandaag vind ik dat een beetje anders. Ik heb nu ik thuis ben al zoveel tijd voor mezelf dat ik van elk beetje gezelschap geniet. al heb ik niet echt te klagen gehad. Rik was nog thuis van school vandaag. Hij heeft er nog es serieus van geprofiteerd. Vermits hij zich tegen de middag al een stuk beter voelde, was hij terug zijn vrolijke zelve. Wat gezelschap telt hij dan gerust voor. Joost, een collega van het werk, is ook nog langs geweest. Hij is hier vanmiddag zijn bokes komen opeten. Het is toch fijn om te weten dat ze me op het werk zo missen. Mss zijn mijn collega's wel ook mijn vrienden geworden gedurende de jaren...
De dag dat ik naar de specialist moet, komt ook al maar dichterbij. Vrijdag heb ik daar mijn afspraak. Ik tel af. Ik ben er ook wel zenuwachtig voor. Wat als die dokteres ook zegt dat het allemaal tussen mijn oren zit? Dat ik het allemaal verzin en dat er eigenlijk psychisch iets mis is met mij? Wat als dit iets is waar ik me gewoon moet overzetten? Iets wat ik zelf in stand houd? ik ben zo onzeker... nog nachtjes slapen...
Zaterdag een heerlijk feestje gehad. Ik heb op voorhand goed gerust en ben er gisteren heel de dag slecht van geweest. Maar dat was het meer dan waard. We hadden met enkele koppels een discofeestje georganiseerd. Iedereen moest in disco-outfit komen. Daar heb ik echt werk van gemaakt. Vooral de zilveren schoenen met zilveren sleehak uit h&m vond ik uitermate geslaagd.
Ik doe dat stiekem best wel graag, mij verkleden. Heerlijk om in de huid van een typetje te kruipen. Mss ook dat wat ik zo leuk vind aan toneel spelen? even niet mezelf zijn. zo'n kostuum haalt toch enkele remmen bij me weg.
gisterenavond was het echte "fever" hier. Ik heb een klein ziek mannetje in huis. Rik kwam rillend van de koorts thuis van de chiro. diagnose van de dokter: serieuze keelontsteking. Wat is hij vandaag ellendig geweest. Maaaaar... wat heeft hij ook genoten van de dag lekker lui thuis dicht bij mij. Morgen blijft hij ook nog thuis van school. Kan hij nog een beetje de "flebbekak" uithangen. Maar toch niks zo fijn als vertroeteld worden door je mama als je ziek bent?
Oh ja, nog vergeten te vertellen. Vandaag ook oudercontact gehad over ons twee kinderen. Hoewel beide kids ook puntgewijs een fijn rapport hebben, heb ik gepoogd om met mijn facebookstatus een statement te maken. Hé ouders, er is meer in het leven dan punten alleen! Het belangrijkste is toch dat je kinderen gelukkig kunnen opgroeien, met veel fun, veel levensvreugde en veel vriendjes, toch?
mijn status (zonder iets over punten te zeggen): "superfier op haar twee kids: twee zonnetjes in de klas die graag naar school gaan en veel vriendjes hebben. Wat wil een mens nog meer?"
Vooraleer ik in mijn bed kruip, kom ik nog vlug even langs.
Joris is onverwacht naar een vergadering, de kids liggen in bed. het is just me, myself and I. de eerste keer vandaag. Ondanks het feit dat ik thuis ben van het werk, had ik best veel gezelschap. fijn
Vanmorgen is mijn zus een tas koffie komen drinken. We hebben fijn gepraat of niks. het was gezellig. Best lang geleden dat we zo nog samen hebben gezeten. Eigenlijk heb ik best een lieve, grote zus. Want ik weet dat het uit bezorgdheid voor mij is dat ze langs kwam. Ze zegt het niet met zoveel woorden, maar dat hoeft ook niet.
Ondertussen dat wij zaten te keuvelen en te lachen was de poetsvrouw hier in huis bezig. Ook een fijn en aangenaam mens om in huis te hebben rondlopen. En het idee dat nadat ze vertrokken is alles weer proper is, is ook een ontzettend fijn idee.
Later in de voormiddag ben ik een tweede koffie gaan drinken bij ons mama en onze papa. Ik heb niet alleen een superlieve zus, maar ook prachtige ouders!
daarna vlug wat inkopen gedaan en iets gegeten. Dan bezoek van 3 collega's. Die zijn pas vertrokken wanneer de kids alweer thuis kwamen van school.
Wat een super gezellige dag vol met aangenaam gezelschap.
Nu ben ik moe, maar dat was het allemaal best wel waard! morgenvoormiddag een begrafenis op het programma. na de middag complete rust! beloofd!
ok, het is vandaag nog maar eens bewezen dat ik niet gemaakt ben om stil te zitten. Vandaag mijn eerste volledige dag thuis in ziekteverlof. Gisterennamiddag heb ik echt wel de ganse namiddag geslapen. Ik ben zelfs in mijn bed gekropen. Ik had al een paar nachten vreselijk slecht geslapen. Het inhalen van wat slaap heeft me echt deugd gedaan. Het zal ook wel nodig geweest zijn want ook gisterenavond ben ik zonder problemen in slaap geraakt.
Ik heb mezelf voorgenomen om nu echt wel naar mijn lichaam te luisteren. Rusten dus, maar jongens, wat is dat moeilijk. mijn lichaam roept stop maar mijn hoofd helemaal niet. dat roept "bewegen!". Vanmorgen opgestaan met de kids. We hebben ons aangekleed en gegeten en daarna ben ik met hen meegewandeld naar school. Dat is hier maar twee straten verder. Maar zo was ik dan toch alvast even uit het huis geweest. thuisgekomen van school, heb ik dan ook nog maar ineens een toertje gewandeld met de hond. Dat is zo nog een voornemen, elke dag een kleine wandeling met Stan. Zo kom ik buiten én heb ik beweging. Heerlijk ook om te zien hoe Stan er van geniet. Hij is best al een oude hond, maar dan is hij dartel als een jonge puppie.
Het was koud buiten. Maar de lucht was helder blauw en het zonnetje scheen. *zucht* Thuisgekomen heb ik dan eerst alles van het werk afgehandeld. Zo kon ik ook dat allemaal achter me laten. Want ik zat toch nog in mijn hoofd met een aantal onafgewerkte dossiers. Nu is alles doorgegeven en geregeld. Weg met het werk uit mijn hoofd. Ergens ook wel jammer, want ik had wel plezier in het werken. Het gaat niet zo simpel zijn om dat helemaal los te laten. Voor alle zekerheid heb ik mijn mailbox maar dichtgeklikt. Wat ik niet weet, kan ik ook niet in mijn hoofd steken.
en dan... sja, er stonden nog twee wasmachines strijk, de stofvlokken vlogen in het rond, het afwasmachine was nog niet leeggeladen... dan kan ik toch niet gaan zitten, wel? Ik ben er dan maar ingevlogen. Alle was weggewerkt, gestofzuigd, de keuken opgeruimd. Enkel de was moet nog in de kasten geraken. Die ligt nog in de wasmanden.
Niet goed bezig, Jo, doseren zeggen ze dan, rusten... hmmmm, niet gemakkelijk. en nu... sja, nu is het licht even uit. Ik ben in bad geweest. De warmte deed deugd aan mijn pijnlijke spieren. Nu lig ik wél languit op de zetel. ik voel dat ik het nodig heb. Maar ik kan het ook nu pas. Ik kan hier niet een hele dag niks doen. Daar voel ik mezelf heel ongemakkelijk bij. Ik wil toch op zijn minst het huis wat op orde. Ik wil graag op elke dag kunnen terug kijken en kunnen zeggen dat ik elke dag iets gedaan heb wat zinvol was. Anders voel ik me zo nutteloos. Maar ook wel schuldig. schuldig als ik niks doe. Er is niemand die me dat oplegt hoor. Joris doet daar helemaal niet moeilijk over. Het is echt iets wat ik mezelf opleg. Waarom? geen idee. overdrijf ik daarin? waarschijnlijk. moet ik het meer loslaten? uiteraard. Hoe? geen idee...
De kogel is door de kerk. Ik heb een beslissing genomen. Ik heb alle afspraken opzij gezet. Ik heb alles en iedereen losgelaten. ik heb helemaal aan mezelf gedacht en ben vanmiddag naar de dokter gestapt. 2 weken ziekteverlof, terug meer rust. Tijd om te luisteren naar mijn lichaam.
En toch voel ik me er niet helemaal goed bij. Ik heb echt het gevoel dat ik heel wat mensen in de steek laat. Ik ben ook bezig met mezelf voortdurend af te vragen wat men nu eigenlijk over me denken. wat denken mijn collega's? wat denkt mijn coördinator? wat denkt mijn huisdokter? wat denkt Joris? wordt er over me geroddeld? wat wordt er over me gezegd als ik er niet bij ben?
Ik zou het zo graag willen weten. Het zou me een stuk zekerder maken.
Het leven zou zoveel eenvoudiger zijn als alle mensen gewoon echt waren. Als mensen zouden zeggen wat ze denken en voelen. Als je gewoon van mekaar zou weten waar je aan toe bent. Er ontstaan zoveel onzekerheden en misverstanden omdat mensen bang zijn om mekaar de waarheid te zeggen. Zelfs tegen iemand zeggen dat je hem of haar graag hebt, is iets wat ontzettend moeilijk is. het is moeilijk om te zeggen, maar ook moeilijk om te geloven wanneer het tegen jou gezegd wordt.
Ik heb mezelf al een lange tijd voorgenomen om meer "echt" in het leven te staan. Dat lukt me de ene dag al beter dan de andere. ik stel mezelf een stuk kwetsbaarder op. Maar langs de andere kant merk ik ook dat mensen dat dan bij mij ook meer doen. Niet allemaal uiteraard. Maar die mensen die zijn het dan ook niet waard, toch?
pfff, relaties allerhande, we maken ze zo nodeloos ingewikkeld...
PowerPoint CVS/fibromyalgie, mijn voorbereiding op een klasgesprek waarin een leerling zit met CVS. (door B. Van Houdenhove)
behoorlijk confronterend met momenten...
- Bij CVS/FM lijkt het stress-systeem door te langdurige of intense belasting bij kwetsbare personen zijn normale veerkracht te verliezen waardoor het niet meer in staat is zijn normale regelende functies te vervullen.
- klachten berusten vermoedelijk op subtiele ontregelingen in het stress-systeem en daarmee verbonden: immuunsysteem, centrale pijnverwerking, slaap-waakritme.
- Wat er aan te doen? "genezing op korte termijn is niet mogelijk"
- Wat betekent "er goed mee omgaan? Ziekte accepteren, aanvaarden van uw beperkingen, zorgvuldig doseren van uw activiteiten, aanpassen van uw kwetsbare grenzen.
- de opbouw van uw belastbaarheid moet zeer voorzichtig gebeuren
- basis van zelfzorg: Zo lang je blijft vechten tegen je ziekte, kun je niet echt beginnen met veranderen. Acceptatie is geen passieve manier om je bij je ziekte neer te leggen, maar een eerste stap naar herstel. je ziekte accepteren vraagt verwerking van verlies.
- CVS/FM patienten die hun ziekte en beperking accepteren en er optimaal mee leren omgaan, hebben de meeste kans op een positieve evolutie.
- De prognose is duidelijk beter bij patienten die hun probleem actief aanpakken.
Ik heb geen idee of ik CVS of FM heb. Al lijken alle symptomen die beschreven worden, wel op mijn lijf geschreven. De huisarts zelf denkt ook aan fibromyalgie. Ikzelf vecht tegen dit verdict. Ik probeer mezelf er op allerhande manieren van te overtuigen dat ik normaal ben. Dat dit allemaal van voorbijgaande aard is. ben ik dan volledig verkeerd bezig? wordt het stilletjes aan tijd dat ik de realiteit onder ogen ga zien? Maar ik wil deze pijn en vermoeidheid niet accepteren! ik wil normaal zijn!
Vannacht echt letterlijk van de wereld geweest. Ik heb heerlijk diep geslapen. En wat heel zeldzaam is, ik heb echt 7 uur aan één stuk geslapen. Uiteraard ben ik ongelooflijk stijf wakker geworden, maar mannekes, zo ver weg geweest. Dat heeft me deugd gedaan. Het leek nog midden in de nacht toen de wekker afliep. Zelfs nu lijk ik niet wakker te geraken. Ik zit te suffen aan mijn bureau hier op het werk. Misschien gelukkig maar dat ik hier momenteel gans alleen zit. Geeft me de kans om het rustig aan te doen.
Eigenlijk tel ik stiekem weer af naar het weekend. het wordt ook nog eens een rustig weekend. Daar heb ik wel eens nood aan. Want feestjes en sociale contacten zijn leuk, maar soms wil ik ook wel eens gewoon thuis zijn en niks gepland hebben. Overdag wat rommelen en 's avonds lui de zetel in, in mijn pyjama, met een fleecen dekentje, dicht tegen mijn ventje. In de weken dat ik niet aan het werk was, vond ik dat ik teveel binnen zat. Maar nu ik weer bezig ben, lijkt het wel alsof er geen enkele dag voorbij gaat zonder dat er wel iets gepland is. Dat komt ook wel voor een groot stuk door de hobby's van de kinderen. Ze zijn nog te jong om ze zelf te sturen, dus speel je al de helft van de week taxi voor allerlei activiteiten. Daarnaast zijn er ook dingen die voor onszelf op het programma staan, al dan niet met de kinderen. En tussendoor probeer je ook nog naar de winkel te geraken om eten in te slaan. Het lijkt me fijn om eens een week te hebben waarin er helemaal niets gepland staat. Enkel gaan werken en thuiskomen. Niemand die ergens naartoe moet. No stress... een utopie...
Enfin, ondertussen zal ik toch nog maar eens een beetje proberen aan het werk te gaan. Ik ben serieus uistelgedrag aan het vertonen. De zin ontbreekt me volledig. Ik heb nochtans nog vanalles dat moet gebeuren. Er ligt een hele "todo-lijst" naast me. Ik denk dat ik maar begin aan de dingen die ik kan doen hier lekker warm binnen aan mijn bureau. Het is te koud en te vies om buiten te komen. De leerlingen die ik nog moet spreken zullen even moeten wachten. Vertelde ik eigenlijk al wat ik voor werk doe??? geen idee eigenlijk... Dat zal ik eens opzoeken. Als ik het nog niet vermeld heb, dan vertel ik het de volgende keer!
Heel vreemd gedroomd vannacht. Ik droomde dat ik de kinderen naar school bracht en daarna terug naar huis reed. Joris zijn auto van het werk stond voor de deur. Vreemd, was die terug gekomen? Binnen in huis stonden alle deuren open. Ik ben echt letterlijk binnengeslopen. Joris zat in de living, voor de pc, heel openlijk te masturberen. Ik was zooooo boos. Ik wilde hem slaan en pijn doen. Ik was niet boos omdat hij masturbeerde of naar porno keek. maar hij had zo gezegd dat hij nooit naar porno keek. Dat hij nooit de geschiedenis wiste nadat hij op internet was geweest. Ik was woedend omdat hij zo gelogen had tegen mij. en dat terwijl we afgesproken hadden dat hij nooit meer zou liegen. ik heb om me heen geslagen. Maar ik leek hem maar nooit echt te kunnen raken.
Ik en mijn dromen... Ik droom vaak heel erg. Hele filmscenario's bij mekaar. en vaak gaat het ook over angsten, onzekerheden waar ik in het echte leven ook mee zit. net zoals deze droom. Ik ben vaak zo bang om Joris kwijt te raken. ben ook zo bang dat hij niet eerlijk tegen me is. Gewoon omdat het ooit zo was. Ik heb hem ooit zo betrapt. meerdere malen, dat hij beloofde om niet meer te liegen en dat het dan toch weer misliep. en die schrik blijft er toch wel inzitten. Ik wil zo graag dat hij volkomen eerlijk tegen me is. Hij zegt dat hij dat is. Ik moet hem daarin geloven. Maar in een droom als deze, komt de onzekerheid toch weer kei hard opzetten.
Zoals ik al eerder schreef, mijn gezin is mijn alles. Nergens voel ik me zo goed als thuis bij de drie belangrijkste mensen in mijn leven. Een beetje normaal dat je soms bang bent om dat kwijt te geraken, toch??? of draai ik door?
Laatst vroeg ik aan Joris naar aanleiding van een tv-programma wat hij mijn minst mooie lichaamsdeel vond. Hij antwoordde: "uw hersenen, je denkt teveel". Misschien heeft hij wel gelijk????
grrrr, boos word ik er van. gefrustreerd tot en met!
Druk weekend achter de rug. Een leuk weekend eigenlijk ook wel. Gezellige feestjes met fijn gezelschap. Heerlijk solden geshopt eerst met ons mama en daarna nog met Joris. Maar dan dat stomme stomme stomme lijf van me. Daar geraak ik zo gefrustreerd van!
Ik ben net echt letterlijk uit de zetel gekropen. Een oud wijf heeft er niks aan. 'k ben verdomme nog maar 34! Dit hoort zo niet!
enfin, proberen te focussen op de positieve dingen? Awel, we hebben een reis geboekt. deze zomer 12 dagen met ons viertjes naar Lanzarote. Ik kijk er al zo vreselijk naar uit! Mijn gezin is mijn alles en daar kan ik zo van genieten. quality-time noemen ze dat zekers?
Gisteren op het feestje van toneel ook nog aan het vertellen geweest tegen Jef. Jef is een man van 32 (denk ik) die nog steeds vrijgezel is en maar geen relatie kan staande houden. Dat is zijn frustratie. en nu het weer net gedaan is met zijn vriendin, moet hij daarover eens kunnen zeuren. awel, dan heb ik met de hand op mijn hart gezegd dat ik zo gelukkig ben met Joris en met mijn schatten van kinderen! ieder zijn frustratie?
Een volle week terug aan het werk. En het gaat me momenteel helemaal niet. Ik weet niet goed waar ik het beste mee doe.
Ik wil zooooo graag normaal zijn. Ik wil zo graag doen alsof ik nergens last van heb. Dat ik functioneer net zoals iedereen. Maar mijn lichaam blijft "stop" roepen. Op het werk valt het nog redelijk te negeren. Maar wie lijdt er dan het ergste onder? Juist ja, de mensen die ik het allerliefste zie van de hele wereld. En is het dat allemaal waard?
Ik weet het niet. Ik probeer alleszins nog even vol te houden. Ik wil op z'n minst geprobeerd hebben. Ik ga eigenlijk best wel graag werken. Zo constant thuis zitten daar word ik zo eenzaam van. en suf. en dan voel ik me zo nutteloos.
moeilijk moeilijk
en ik kan niemand bedenken die me kan helpen te beslissen wat ik moet doen... ook wat eenzaam..
Half 1 's nachts. ik ben terug opgestaan. Hoewel ik aanvankelijk heel blij wat dat ik in bed lag, ben ik er terug uit gemoeten omdat alles zo zeer doet. Ik ben vandaag naar de osteopaat geweest. Hele toffe kerel, maar ik voel me geradbraakt. En dat zint me compleet niet! Ik wil me niet meer voelen zoals nu!!!!
Wat ik voel? mss niet slecht om dat alvast even neer te pennen. Ik zal bovenaan beginnen. Ik heb een enorme hoofdpijn. Zo'n bonkende hoofdpijn die je ook kan hebben bij een geweldige verkoudheid of griep. Mijn hoofd voelt ontzettend zwaar. Er lijkt ook een druk op mijn hoofd en mijn aangezicht te zitten. Achteraan mijn hoofd loopt een elektriciteitsdraad recht naar boven. een hele gevoelige lijn over mijn schedel die amper de aanraking van mijn kussen verdraagt.
Mijn ogen zijn zwaar. En elk spiertje, ligamentje waarmee ze vasthangen in hun kassen voel ik. Het lijkt alsof ik gesport heb met mijn ogen en ze nu stijf zijn. Mijn ogen dichtdoen helpt niets aan dat gevoel.
de plaats waar mijn hoofd zit vastgehecht aan mijn nek voelt aan alsof dat punt helemaal vastzit. Mijn hoofd is te zwaar voor mijn nek.
Mijn vingers, vooral van mijn linkerhand doen pijn. en dan ook nog eens hoofdzakelijk mijn pinken.
Ik heb buikpijn en mijn darmen rommelen er op los. Ik heb geen diarree en ben nog goed naar toilet kunnen gaan vandaag.
Mijn onderrug is stijf. Ik moet voortdurend van houding veranderen omdat mijn onderrug pijn doet.
en dan mijn voetzolen. Alsof ik op hete kolen loop. Jongens, mijn voetzolen doen zeer!!!
Ik ben ook ontzettend moe. Ik wil slapen, maar voel me te ellendig om te kunnen slapen.
Laat dit gevoel morgen beter zijn alsjeblieft. Want momenteel voel ik me een klein beetje doodgaan...
Na een hele drukke kerstvakantie met het hele gezin thuis, is het nu tijd om terug in het echte leven te stappen. Ik ben nog naar de dokter geweest. En hoewel hij me nog thuis wilde houden van het werk, heb ik zelf besloten om toch een kans te wagen. Gisterenvoormiddag al een half dagje op kantoor geweest. Wat een chaos na zolang te zijn weggeweest. een enorme to-dolijst ligt er op mij te wachten nu. Vanaf maandag is het terug volle bak. Het is met een dubbel gevoel dat ik daar aan begin. Langs één kant kijk ik er naar uit om terug deel uit te maken van "de werkende mensen". Langs de andere kant ben ik een beetje bang voor de reactie van mijn lichaam hierop. Het evenwicht tussen deze dualiteit is heel moeilijk te vinden. Ik word van het ene gevoel in het andere gekatapulteerd. Van enthousiast naar ontzettend bang en weer terug. HELP!
Ik hoop ook dat mensen niet constant aan me komen vragen hoe het met me gaat. Wat moet ik hen antwoorden? Nog steeds hetzelfde. Er is nog niets veranderd. Zie ik het dan zitten om te komen werken? ja, nee, misschien, ik weet het niet. Laat me gewoon gerust allemaal! Maar dat kan ik toch moeilijk roepen? Iedereen lijkt zo bezorgd om mij. Fijn maar ook heel vervelend tegelijk. Wéér iets dubbels...
Nog een dikke 4 weken en ik heb een afspraak bij de specialist. Hopelijk heb ik niet teveel hoop op haar gevestigd? Misschien moet ik tegen dan een aantal dingen op een rijtje zetten: klachten, ongerustheden en verwachtingen. Dat is denk ik geen slecht idee. Ik heb nog even tijd daarvoor. Nog
4 volle weken...
Vooraleer ik daar tijd voor maak, is het nu tijd om orde te scheppen in de chaos. En dat begint hier thuis: alle kerstspullen verdwijnen terug op zolder. weg met de lichtjes, glitter en kaarsjes. rust in huis, rust in mijn hoofd. Dan kan maandag het werk aan de beurt komen.
