Half 1 's nachts. ik ben terug opgestaan. Hoewel ik aanvankelijk heel blij wat dat ik in bed lag, ben ik er terug uit gemoeten omdat alles zo zeer doet. Ik ben vandaag naar de osteopaat geweest. Hele toffe kerel, maar ik voel me geradbraakt. En dat zint me compleet niet! Ik wil me niet meer voelen zoals nu!!!!
Wat ik voel? mss niet slecht om dat alvast even neer te pennen. Ik zal bovenaan beginnen. Ik heb een enorme hoofdpijn. Zo'n bonkende hoofdpijn die je ook kan hebben bij een geweldige verkoudheid of griep. Mijn hoofd voelt ontzettend zwaar. Er lijkt ook een druk op mijn hoofd en mijn aangezicht te zitten. Achteraan mijn hoofd loopt een elektriciteitsdraad recht naar boven. een hele gevoelige lijn over mijn schedel die amper de aanraking van mijn kussen verdraagt.
Mijn ogen zijn zwaar. En elk spiertje, ligamentje waarmee ze vasthangen in hun kassen voel ik. Het lijkt alsof ik gesport heb met mijn ogen en ze nu stijf zijn. Mijn ogen dichtdoen helpt niets aan dat gevoel.
de plaats waar mijn hoofd zit vastgehecht aan mijn nek voelt aan alsof dat punt helemaal vastzit. Mijn hoofd is te zwaar voor mijn nek.
Mijn vingers, vooral van mijn linkerhand doen pijn. en dan ook nog eens hoofdzakelijk mijn pinken.
Ik heb buikpijn en mijn darmen rommelen er op los. Ik heb geen diarree en ben nog goed naar toilet kunnen gaan vandaag.
Mijn onderrug is stijf. Ik moet voortdurend van houding veranderen omdat mijn onderrug pijn doet.
en dan mijn voetzolen. Alsof ik op hete kolen loop. Jongens, mijn voetzolen doen zeer!!!
Ik ben ook ontzettend moe. Ik wil slapen, maar voel me te ellendig om te kunnen slapen.
Laat dit gevoel morgen beter zijn alsjeblieft. Want momenteel voel ik me een klein beetje doodgaan...
Na een hele drukke kerstvakantie met het hele gezin thuis, is het nu tijd om terug in het echte leven te stappen. Ik ben nog naar de dokter geweest. En hoewel hij me nog thuis wilde houden van het werk, heb ik zelf besloten om toch een kans te wagen. Gisterenvoormiddag al een half dagje op kantoor geweest. Wat een chaos na zolang te zijn weggeweest. een enorme to-dolijst ligt er op mij te wachten nu. Vanaf maandag is het terug volle bak. Het is met een dubbel gevoel dat ik daar aan begin. Langs één kant kijk ik er naar uit om terug deel uit te maken van "de werkende mensen". Langs de andere kant ben ik een beetje bang voor de reactie van mijn lichaam hierop. Het evenwicht tussen deze dualiteit is heel moeilijk te vinden. Ik word van het ene gevoel in het andere gekatapulteerd. Van enthousiast naar ontzettend bang en weer terug. HELP!
Ik hoop ook dat mensen niet constant aan me komen vragen hoe het met me gaat. Wat moet ik hen antwoorden? Nog steeds hetzelfde. Er is nog niets veranderd. Zie ik het dan zitten om te komen werken? ja, nee, misschien, ik weet het niet. Laat me gewoon gerust allemaal! Maar dat kan ik toch moeilijk roepen? Iedereen lijkt zo bezorgd om mij. Fijn maar ook heel vervelend tegelijk. Wéér iets dubbels...
Nog een dikke 4 weken en ik heb een afspraak bij de specialist. Hopelijk heb ik niet teveel hoop op haar gevestigd? Misschien moet ik tegen dan een aantal dingen op een rijtje zetten: klachten, ongerustheden en verwachtingen. Dat is denk ik geen slecht idee. Ik heb nog even tijd daarvoor. Nog
4 volle weken...
Vooraleer ik daar tijd voor maak, is het nu tijd om orde te scheppen in de chaos. En dat begint hier thuis: alle kerstspullen verdwijnen terug op zolder. weg met de lichtjes, glitter en kaarsjes. rust in huis, rust in mijn hoofd. Dan kan maandag het werk aan de beurt komen.
Gisteren een fijn en warm moment gehad samen met enkele collega's. Het deed ontzettend deugd om te zien dat ze met velen waren om een bezoekje te brengen en te horen dat ze me toch wel een beetje missen.
Het was een even "back to the real life". Want het leven dat ik nu leid, is erg relax, maar niet echt. Ooit zal ik terug elke ochtend op mijn fiets moeten kruipen om te gaan werken. Ooit zal ik terug mijn huishouden, de kinderen en alle rollen die ik te vervullen heb, moeten combineren met een bijna voltijdse job. Dat idee schrikt me een beetje af. Het is zo losjes allemaal nu. Ik heb tijd zat om alles te doen wat ik moet en hou daarnaast ook nog tijd over voor mezelf. Op momenten dat het minder met me gaat, kan ik het me perfect permitteren om helemaal niks te doen en te rusten. heerlijk, maar niet realistisch...
Vandaag heb ik weer een mindere dag. Misschien daarom dat het "echte leven" me vandaag zo afschrikt? Ik haat dagen als deze.
Mijn tante Greet is ernstig ziek. Een goed jaar geleden kreeg ze te horen dat ze een agressieve vorm van maagkanker heeft. Bovenop die kanker liep ze nu ook een dubbele longontsteking op. Vanmorgen was iedereen, inclusief tante Greet, heel erg bang voor de dood.
Angst voor de dood is de grootste vorm van paniek die ik ooit voelde. Na dat moment van intense paniek is mijn leven 180° graden gedraaid en werd ik nooit meer dezelfde. En dat moment was afgelopen zondag net 11 jaar geleden bij de geboorte van mijn mooie dochter Britt. De verjaardag van Britt brengt elke keer weer opnieuw gemengde gevoelens naar boven. Blij en dankbaar om de knappe, gezonde dochter die ik heb. Maar tegelijk herbeleef ik ook weer die afschuwelijke dag.
3 jaar en 3 dagen later maakte Rik een groot deel weer goed. Het moment dat hij op mijn buik werd gelegd na een perfect normale bevalling werkte zo helend voor mij. Ik weet nog dat ik twee dingen dacht nadat hij op mijn buik werd gelegd. Ten eerste: "Jou laat ik nooit meer los." en ook: "Ik leef nog, mijn kindjes hebben nog een moeder."
Ieder jaar tussen 8 en 11 december herbeleef ik alle gevoelens die gepaard gingen met de geboortes van mijn beide kinderen opnieuw. Misschien mar goed dat Rik laatst verjaart. Zo kan ik met de meest positieve ervaring afsluiten.
Oef, voor het eerst sinds lange tijd nog eens heerlijk geslapen. Ik ben echt de ganse nacht van de wereld geweest.
Maar wat een droom! Joris bleek een compleet dubbelleven te leiden: eentje van brave huisvader bij mij en een tweede als seksverslaafde bij massa's vrouwen. heb ik nu goed geslapen of toch niet???
Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh
[Verse]
How many times do I have to tell you
Even when you're crying you're beautiful too
The world is beating you down, I'm around through every mood
You're my downfall, you're my muse
My worst distraction, my rhythm and blues
I can't stop singing, it's ringing, in my head for you
[
Bridge]
My head's underwater
But I'm breathing fine
You're crazy and I'm out of my mind
[Chorus]
Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
Cause I give you all of me
And you give me all of you, all of you!
Cards on the table, we're both showing hearts
Risking it all, though it's hard
[Chorus]
Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
Cause I give you all of me
And you give me all of you
I give you all of me
And you give me all, all of you
Na een vreselijk slechte nacht met veel hoofd-, nek- en rugpijn al om 6u wakker gemaakt door Rik. Helemaal op van de zenuwen. Ook hij had een slechte nacht gehad. "mama, ik heb 3u en 4u ook op de wekker gezien." Wat doen we die arme kindjes toch aan??? volgend jaar komt de sint 's avonds. Dan hebben ze tenminste een goede nachtrust. Hoewel er van weinig slaap weinig te merken was vanmorgen. Op zo'n momenten heeft zelfs Britt geen ochtendhumeur.
Ochtenden als deze zijn voor mij momenten van opperst geluk. Twee blije kinderen die dartelen tussen snoep en speelgoed, een warm familie-moment. Het zijn die momenten die ik koester.
Gisterenavond een vervelend moment met Joris gehad. Hij kwam kijken op het moment dat ik hier zat te typen. En hoewel het helemaal geen geheimen zijn, wou ik toch nog even niet dat hij kon meelezen. dus klikte ik weg. En dat leek hij niet zo leuk te vinden. (terecht) Ik heb er de hele avond mee verveeld gezeten. Achteraf in bed heb ik hem dat ook nog proberen te zeggen. Als hij wil kan hij lezen. Ik wis geen geschiedenis, ik maak er geen geheim van. Of hij dat ook doet? Geen idee.
Hij was gisteren trouwens super lief voor me. En nee, niet nadat hij hier gelezen had wat ik schreef, want daar heeft hij de kans niet toe gekregen. Gewoon uit zichzelf, heel zacht, heel lief, heel teder. Weer te snel conclusies getrokken?
zenuwachtige kindervoetjes op de vloer boven. Ze zijn denk ik elk al 3 keer naar toilet geweest. Wat zal het morgen vroeg dag zijn.
In de living staat ondertussen een grote doos vol speelgoed en snoep klaar. De sint kan zijn werk beginnen doen zodra het stil is boven. Heerlijk om de kids blij te maken.
Al zal ik blij zijn wanneer ze slapen. Ik ben moe en ik heb pijn. Slechte dag vandaag, doeme toch. Er zijn al heel wat dagen geweest waarop ik mezelf afvroeg waarom ik nog thuis was van het werk. Dan voelde ik me er ook wel wat schuldig over. Maar op een dag als vandaag weet ik het weer.
Ik durf er hier thuis niet veel van zeggen. Dat heeft twee redenen. Ten eerste wil ik niet voortdurend zeuren en zagen. Ik ben af en toe wel eens bang dat Joris mijn gezeur beu gaat worden, dat hij mij beu gaat worden. Dus doe ik me meestal sterker voor dan ik ben. Want ik wil dat hij graag thuis blijft komen. Daarover vertel ik nog wel es meer. Want de angst om te verliezen wat ik allemaal heb is toch wel alom tegenwoordig in mijn leven.
De tweede reden waarom ik er vandaag niks over wil zeggen, is dat Joris al een paar dagen vreselijk verkouden is. Hij zit te snuffen en te hoesten in de zetel. Ik denk dat hij zich echt niet lekker voelt. Dus probeer ik wat eitjes onder hem te leggen. Hij ziet er zo zielig uit met zijn waterige oogjes van al dat snot in zijn hoofd. Al steekt het me wel soms dat hij zelden uit zichzelf eitjes onder mij legt. Soms wil ik ook wel eens onder een fleeceke worden gestopt. (op dagen als vandaag bijvoorbeeld) Hij geeft me soms het gevoel dat nu ik overdag toch altijd thuis ben, ook maar voor alles moet zorgen. Want hij moet wel alle dagen gaan werken. Dus als hij 's avonds thuis komt, wil hij zijn voeten onder tafel en daarna de zetel in. Maar wat hij vergeet (en ik denk echt dat hij het vergeet en niet bewust doet) is dat ik me soms zo slecht voel dat ik ondanks dat ik thuis was ook doodop ben. Ik durf geen hele dag thuis te zijn zonder iets te doen.
Elke dag probeer ik een aantal dingen minstens gedaan te hebben. Dat zijn: afwasmachine uit en inladen, oprommelen, stofzuigen of keren, huiswerk maken met de kinderen en vers eten maken. én, wanneer joris thuis komt, probeer ik lief te zijn voor hem. Want ik wil dat hij tevreden is en vooral, dat hij voor altijd bij me blijft.
Stomme is dat ik mezelf al die dingen opleg. Want Joris zelf verplicht mij tot niets, geeft nooit opmerkingen. Dus het zit allemaal in mijn hoofd, toch? of zegt hij niks en denkt hij vanalles? ik heb er soms echt het raden naar en dat maakt mij erg onzeker. Ik denk teveel zekers? Dat zegt hij toch...
Hier ben ik dan. Ik ben Joke. een vrouw van 34, getrouwd met Joris en twee schatten van kinderen, Britt (11) en Rik (8).
Ik weet niet zo goed waar te starten. Er is zoveel te vertellen. Er gaat altijd zo veel door mijn hoofd. Dat is ook de reden waarom ik deze blog startte denk ik. Zo kan ik heel die wervelwind in mijn hoofd af en toe eens van me afschrijven.
Momenteel waait het buiten even erg als in dat hoofd van mij. De bladeren vliegen door de lucht. Er is storm op komst. Zelfs de hond komt zijn hok niet uit. Dat wil toch al wel iets zeggen, niet? ikzelf lig languit in de zetel met de tv aan, laptop op schoot en de gashaard die brandt. Lekker warm achter glas met de kat naast me. Ik ben thuis, inderdaad, nog tot eind december, ziekteverlof. En dat geeft me momenteel een heel dubbel gevoel. Het voelt een beetje als falen. Ik zou graag terug gaan werken omdat ik mezelf voel falen als collega en als werkneemster. Langs de andere kant denk ik ook dat het goed is dat ik thuis ben, omdat mijn lijf duidelijk "stop" roept uit alle macht.
Ik heb al een aantal keren bij de dokter gezeten. Telkens met dezelfde vage klachten. een deftig onderzoek is er nog niet gebeurd. De dokter is er van overtuigd dat het tussen mijn oren zit. Dat ik tegen een burnout aanloop of een depressie. Terwijl ikzelf het idee heb dat er maar 1 ding mij depressieve gevoelens bezorgt en dat is dat stomme lichaam van mij. maar mss zit ik volledig in de ontkenningsfase wat dat depressieve betreft???
Waar heb ik last van? hoofdpijn, nekpijn, rupijn, slapende pinken en ringvingers, pijne voeten, lastige darmen, misselijkheid, moeheid, slecht slapen.. als ik 's morgens wakker word, lijkt het alsof ik onder een vrachtwagen gelegen heb 's nachts. Net een oud wijf dat uit bed kruipt.
En met dat stomme lijf probeer ik een goede vrouw, moeder, collega, vriendin, dochter, zus, tante,... te zijn. Want dat wil ik zooooo graag. Dat zal je nog wel merken doorheen heel mijn verhaal hier.
Ik zal maar beginnen met dat goede moeder zijn en mijn kids van school gaan halen met de auto. Als zelfs de hond door dit weer niet door wil...
