Sinds de geboorte van Hanne moet ik bij de minste tegenslag mijn tranen verbergen. Want ik ben altijd die sterke vrouw, de vrouw die wereld aankan. Maar éénmaal thuis met de deuren gesloten vloeien de tranen. Gelukkig is Hanne te klein om dit alles te beseffen.

En het kan om eender welke reden zijn, alles is goed om te wenen. 

Mijn emmer eens te ledigen want op zo'n moment komt alles naar boven, alle herinneringen, de goede en de slechte, het gemis en het geluk.