23 uur, ik kan niet slapen. Ook al is mijn lichaam moe, toch kan ik niet slapen. Het is de avond voor je verjaardag. Ik moet steeds aan je denken, aan je mooie glimlach, je zachte haren, je stem, ... Ik mis je zo.
Volgende maand grijp ik nog een kans, ik moet het proberen, voor jou maar vooral voor mezelf. Hoop echt dat het lukt, kijk er zo naar uit. Ben er klaar voor!
Er zijn de laatste tijd momenten waar ik echt verstomd sta van mezelf. Ben zo rustig en ontspannen. Ik besef dat er meer in het leven zit, ik geniet van elk moment. Zelfs mijn job is ontspanning, bij wijze van spreken dan want het kan er druk zijn.
Mijn leven, heb er soms toch zo'n puinhoop van gemaakt maar nu gaat dit veranderen, ik ben veranderd. Het leven gaat door en ja, af en toe een tegenslag maar ik weet dat er altijd een zonneschijn om de hoek komt kijken. Jij hebt me doen inzien dat het leven meer biedt, dank je hiervoor!
Vind het zalig om nog met je te praten, schrijven, ook al zeg je niets terug, ik weet dat je luistert, dat je er altijd zal zijn. Jij bent het beste wat me ooit is overkomen en nooit zal ik je vergeten, jij bent, was mijn alles!
Het is weer een tijdje geleden dat ik je geschreven heb. Geen nieuws is goed nieuws? Eigenlijk wel...
Ben gestopt op school, geen spanning meer. Weet nog steeds niet wat ik verkeerd heb gezegd of gedaan. Soms denk ik er nog over na maar ben beter dat ik het loslaat. Voel me goed nu, ontspannen, klaar voor een nieuwe start, een nieuw hoofdstuk.
Financieel is het moeilijk, maar moeilijk gaat ook zeker. Ik leef gewoon naar mijn financiële toestand. Geen geld voor luxe, spijtig maar dat overleef ik wel. Het belangrijkste is dat ik me goed voel en meer hoeft het niet te zijn.
Gedaan met school, mijn ontslag is officieel. Spijt? Ja, ik deed het graag, nog steeds trouwens maar de samenwerking verliep het afgelopen schooljaar zo stroef dat het beter was om te stoppen. Ik hoor het je al zeggen, 'opgeven', ja waarschijnlijk wel. Heb de kracht en de moed niet meer om er nog energie in te steken. Ik heb gevraagd wat het probleem was maar geen antwoord gekregen, dus het is beter zo. Met spijt in het hart laat ik het hierbij.
En nu? Ik heb geen idee, financieel wordt het moeilijk, maar moeilijk gaat ook zeker? Voorlopig draai ik enkele euro maar een paar keer rond het kan niet anders eerst lichamelijk genezen en dan zien we wel. Eigenlijk had ik me beter op ziekenkas laten zetten, dan was mijn financieel probleem ook opgelost maar ik vond dat ik dit niet kon maken.
Ach, ga proberen me nog wat te ontspannen en een paar uurtjes te slapen.
Ben die ruzies zo beu, hebben ze nu echt niets anders te doen en waarom moeten kinderen altijd boeten voor de fouten van hun ouders, het is gewoon niet eerlijk. Uiteindelijk draait het allemaal over geld en over wie er wel of niet gelijk heeft. Het kan me allemaal niet meer schelen, dat ze maar doen zolang ze mij maar met rust laten, ik heb genoeg kopzorgen over mezelf.
Deze maand weer starten aan een nieuwe poging. Het is zo moeilijk maar ik moet doorzetten ...
Ben kleine wandeling gaan maken en plots werd het donker en de regen viel met bakken uit de lucht. En weet je, het kon niet schelen dat ik kletsnat werd, de regen voelde zo zalig aan. En toen besefte ik dat een mens gelukkig zou moeten zijn met wat hij bezit, wat voor de één meer is als de andere. Het leven is te kort om kwaad, boos, depressief .... te zijn, het leven bevat meer. Natuurlijk kan er af en toe eens een tegenslag zijn waarbij je het niet meer ziet zitten maar probeer hieruit te leren, te aanvaarden en verder te gaan me je leven. Want geloof me, van de één op andere dag kan het gedaan zijn.
Je kan ademen.
Je kan voelen.
Je kan eten, drinken, rusten, slapen.
Je kan bewegen, dansen, lachen, zingen.
Je kan aanraken, strelen, liefkozen, liefhebben.
Je bent vrij om alles te doen wat je vreugde geeft.
Deze week geen medicatie, geen behandelingen, gewoon rust en op adem komen. En hopen op goed nieuws aan het einde van van volgende week.
Nog 3 weken en het schooljaar begint terug, de deadline komt dichterbij ... Mijn hart heeft al een beslissing genomen maar mijn verstand is het hier niet mee eens dus dat wordt nog even bemiddelen. Alhoewel ik denk dat er veel zal afhangen van de laatste resultaten van mijn behandeling. Nog even afwachten dus.
Ik begrijp meer en meer al de verhalen van de mensen die in hetzelfde bootje zitten. Elke maand weer al die spuiten, onderzoeken om dan uiteindelijk weer teleurgesteld te worden. Hopende dat er ooit een dag komt dat je eindelijk eens goed nieuws te horen krijgt.
Weet je wat me de kracht en de moed geeft om door te gaan? Jij, jij die nog steeds aanwezig bent in mijn hoofd en vooral in mijn hart. Die stem die steeds zegt: 'Doorgaan, je kan het!'. Dus deze week zet ik alles op alles, ik ga ervoor. Nog een paar dagen hard werken en hopelijk krijg ik zaterdag goed nieuws te horen.
Ik heb de kracht gevonden om verder te gaan. Ik trek mijn plan wel en zal er wel komen, beetje bij beetje, dag per dag.
Ze zeggen altijd: uw familie kan je niet kiezen, uw vrienden wel. En ze hebben gelijk ook, mijn familie kent me niet zoals ik ben en zal me nooit begrijpen maar dat deert me niet. Trouwens in elke familie is er wel een buitenbeentje. Maar in mijn vriendenkring wordt het tijd om eens een grondige kuis te houden. Als ze je nodig hebben staan ze daar maar daarna kennen ze je niet. Zo'n vrienden wil ik niet meer. Ik wil niet meer van mij laten profiteren. Dus als ik eens diep graaf in mijn vriendenkring blijft er niet veel meer over maar die vrienden zijn dan ook echte vrienden.
Poging 2 is niet gelukt. Ben zo kwaad op mezelf. Waarom kan ik toch niet goed doen, waarom gaat alles tegen? Ik wil gewoon een klein beetje geluk in mijn leven, is dat dan zoveel gevraagd? Heb ik dan zoveel dingen verkeerd gedaan of gezegd? Waarom toch?
Jij hebt me ooit gezegd: "Geluk dat maak je zelf." Wel ik doe mijn best maar niets helpt en ik ben het zo beu. Nu op dit moment kan iedereen echt ontploffen, voor mij hoeft het niet meer, ik wil niet leven, ik wil ermee stoppen, ik wil jou, ik wil je zien, ik wil je horen, ik wil je voelen. Ik mis je zo ...
Zondagavond, morgen begint er weer een nieuwe werkweek. Ik voel me sinds gisteren zo miserabel, ben ziek. Deze morgen had ik koorts, mijn stem is zo goed als weg, mijn keel doet pijn, ... een goeie verkoudheid dus! Kan deze week ook beginnen aan de tweede ronde maar vrees dat dit niet zal doorgaan omdat ik ziek ben. Afwachten en ondertussen veel vitamines slikken en rusten. Rusten, echt iets waar ik goed in ben, alhoewel ik vandaag niet veel gedaan heb, ik heb gewoon geen fut, ben zo moe.
4 maanden heb ik het volgehouden. Geen woord heb ik op papier gezet maar nu kan ik niet meer. Het moet eruit.
10 mei was de grote dag! Vol goeie moed ben ik eraan begonnen, de laatste weken heb ik op mijn tanden moeten bijten om niemand iets te vertellen. Wou het zo graag aan iemand kwijt maar ik weet nog steeds niet wie ik kan vertrouwen. Maar daar hoef ik me nu geen zorgen meer over te maken, helaas is het de week erna misgegaan. Positief denken is de boodschap!
Nu wil ik even alles laten bezinken en we zien wel weer volgende maand.
Het weekend is weer voorbij, morgen weer een nieuwe werkdag. Zie het eigenlijk niet zo goed zitten om naar school te gaan. Er is iets, ik voel het. Zou het zijn omdat ik ze iets speciaals gevraagd hebben? Misschien zijn ze bang om me teleur te stellen, maar ik zou dit perfect begrijpen als ze het niet zouden zien zitten. Misschien is er iets anders, ik weet het niet.
Heb deze week veel aan jou gedacht, ik mis je zo. Thuiskomen in een leeg huis, het is toch raar, voel me zo eenzaam. Ik zou er veel voor geven om eens een knuffel te krijgen, gewoon even eens vast gepakt te worden. Ik mis dat zoveel, iemand om mee te praten, iemand die luistert, gewoon iemand die er voor je is.
