Take time once in a while to just enjoy the moment...
'Take time once in a while to just enjoy the moment...'. Deze spreuk kwam ik vanmorgen tegen op de FB-pagina van een vriendin en ik werd er zowaar een beetje filosofisch van. Al de hele dag zit ik te mijmeren over het waarheidsgehalte van die simpele woorden. Het feit dat de spreuk vergezeld werd door een foto van een logge zeehond die lekker languit aan het zonnen was, laat het hele beeld natuurlijk ook langer op het netvlies gebrand achter, maar toch... een beetje nadenken over deze al dan niet waarheidsgetrouwe uitspraak bracht een zekere melancholie naar boven... Tijd, kan je dat eigenlijk wel 'nemen', dat vraag ik me af en als je het dan al kan, kan het dan ongestraft? Ik vrees dat nadenken over deze vraag pijnlijk duidelijk maakt dat de tijd zelden op je wacht, dat je zelf wel eventjes de trein der traagheid kan opstappen, maar dat de tijd ondertussen op sneltreinvaart blijft verder denderen. Toegegeven, ik maak mezelf wel wijs dat je van tijd tot tijd (what's in a name) eens de tijd moet nemen. Stille getuigen van die overtuiging zijn de vele kleine reisjes die we in ons drukke agenda proberen inplannen. Zalige momenten zijn dat, die ogenblikken waarop je de voordeur achter je dicht trekt en jezelf wijsmaakt dat de tijd nu eventjes kan stilstaan, dat je vrij van zorgen, van gehol en geloop, vrij van verantwoordelijkheden rustig weer jezelf kan gaan zoeken. Pijnlijke momenten ook wanneer je terug thuis komt en merkt dat de tijd die je hebt 'gestolen' je dan vierkant uitlacht in je gezicht door je meteen duidelijk te maken dat de tijd die jij nam om te gaan niksen ook inhoudt dat er thuis ook effectief niets is gebeurd: niemand heeft gekuist, niemand heeft de was gedaan, niemand heeft die dingen voor zijn rekening genomen, waar je net genoeg tijd voor hebt in het dagdagelijkse leven. Resultaat van zo'n tijd-voor-jezelf tripje is dat je net veel minder tijd overhoudt, want je moet dubbele shiften draaien om het werk dat is blijven liggen toch weer gedaan te krijgen... Als je hier te lang over nadenkt, zou je al snel kunnen besluiten dat je al beter gewoon altijd rustig kan verder blijven werken, dat die broodnodige 'eigen tijd' teveel opofferingen eist, dat je beter niet meer uit het vaste patroontje stapt. Jaja, dat zou je kunnen denken, maar gelukkig doen we dat niet, gelukkig denken we ook aan het tweede deel van de spreuk 'enjoy the moment'... Die 'moment' wil ik heel ruim nemen... als je de loop der tijden bekijkt, dan is onze passage op deze aardkloot niet meer dan dat: een 'moment in time', zo weer voorbij en dan kan je er inderdaad best zo veel mogelijk van genoten hebben! Moeilijk is dat niet als je omringd wordt door mooie dingen, door lieve mensen, als alles op wieletjes lijkt te lopen... Het wordt een heel ander verhaal als je in je bestaan ook geconfronteerd wordt met mislukkingen, verlies, pijn, dood, verdriet van anderen dat je raakt tot in je eigen hart. Hoe ga je daarmee om? In het achterhoofd klinkt de zo gehate (wegens niet altijd erg realistische) goede raad dat je die dingen maar zo goed mogelijk moet aanvaarden, dat je ze een plek moet leren geven en dan moet kunnen loslaten. Ha, dat is nu net gemakkelijker gezegd dan gedaan, toch? Zondag is het weer vaderdag en mijn hart weent nog altijd omdat mijn papaatje er niet meer is, ook al is hij al overleden in 1997. Tot zover het aanvaarden en loslaten, dus... Soms wil je gewoon niet loslaten omdat de herinneringen je zo dierbaar zijn... en misschien laat je - door vooral die mooie dingen te herdenken - toch ook weer wèl los. Je laat de ballast van verdriet stilletjes achter, als een klein bootje dat aan de kade vertrekt en stilaan steeds verder weg dobbert... altijd nog wel in het zicht, maar niet meer in staat om nog die grote rimpelingen van in het begin te veroorzaken... In de kleine golven van het dagdagelijkse leven draag je dan zovele herinneringen mee aan zij die er niet meer zijn, herinneringen die je helpen de dood los te laten en het leven weer te omarmen... Als het leven me al iets heeft geleerd, dan wel dit: dat je moet leren het goede te zien in al wat je overkomt, wat het ook moge zijn. De dood is iets vreselijks, maar tegelijkertijd ook refererend naar het leven dat zovele herinneringen biedt... En zo kan ik alleen maar denken aan mijn papa met een lach én een traan, het verdriet is er altijd, maar ook de vreugde om de ontelbare leuke memories die ik aan hem heb... Van hem heb ik geleerd dankbaar te zijn om de kleine dingen in het leven, te genieten van elk moment, te koesteren wat met geen geld te kopen is... Dat heb ik in mijn leven echt geprobeerd en zo heb ik in mijn geheugen oneindig veel kleine tafereeltjes staan, die me allemaal een klein beetje doen glimlachen, die me allemaal zo'n voldaan gevoel kunnen geven. Ik noem er maar enkele: de zonsopgang boven de putten hier in ons dorpje, de eerste meikever die door de tuin zoemt, de snuit van een zeehondje dat bij een vrijlating voor het eerst terug de zee proeft, het egeltje dat elk jaar een bezoekje komt brengen en zich dan telkens eens laat oppakken en ook komt piepen uit het stekelige bolletje, een waterjuffer die schone sier maakt over een vijver, het geluid van ons Fieneke als ze ongetwijfeld wilde dromen heeft over het achtervolgen van één of ander konijn, het telefoontje of mailtje van een verre vriend die opeens eens aan je dacht, de kinderen die gelukzalig een pakje frieten zitten te eten, hand in hand met je man langs het strand wandelen en nog altijd die spreekwoordelijke vlinders voelen, een vlindertje zien zitten op de bloemetjes op het graf van je ouders... Ik zou nog uren kunnen doorgaan, nog vele pagina's kunnen vullen met al die mooie dingen... zovele momenten om gelukkig te zijn, doen me besluiten wat ik al lang wist: dat ik een hele gelukkige madam ben en dat ook altijd zal zijn zolang ik er in zal slagen om in al die kleine dingen zoveel grote wonderen te zien! Met dank aan mijn heel lief papaatje, die me zoveel heeft geleerd!
07-06-2012 om 16:45
geschreven door Hilde
06-06-2012
Een tripje naar Duitsland
Vraag me niet hoe het komt, want ik weet nu al dat ik het antwoord toch schuldig zal moeten blijven, maar ik heb het nooit echt gehad voor Duitsland. Misschien ligt het aan de herinneringen die ik er aan heb overgehouden toen ik als kind met ma, pa, broer en zus door het land reed richting Oostenrijk, het uiteindelijke doel van onze vakantie. Duitsland ligt in mijn memorie ingebed als het land waar ik -opgepropt op de achterbank tussen twee andere gezinsleden- moest proberen een dutje te doen op de parkeerstrook van één of ander wegrestaurant langs de snelweg. Iedereen was gegarandeerd in dromenland, behalve biebie... Ik deed elke keer weer dapper de oogjes dicht, om ze al even snel weer open te doen en me dood te ergeren aan het feit dat iedereen daar zo lag te slapen, terwijl ik dat niet kon... Het is ook het land van de slechte worsten die we dan steevast bij het wakker worden van de rest van de bende gingen eten. Die worsten... die mosterd..., het brengt nog altijd een slechte smaak naar boven... Duitsland was ook altijd al het land van de veel te snelle chauffeurs, die dan steevast mijn pa voorbij staken; zij geraakten tenminste snel weg van die autoweg die verduisterd werd door duizenden bomen... Ja, dat is zo wat altijd het beeld geweest dat ik van Duitsland heb gehad, een duister land met slecht eten en ongemakkelijke autoritten die alleen maar bevestigden dat je daar beter niet te lang kon toeven... Ik heb dan ook mijn hele getrouwde leven de wenkbrauwen gefronst bij het enthousiasme van mijn schoonouders die zo vaak ze konden wel naar ginder wilden trekken. Ze kwamen telkens ook terug met heel erg geanimeerde verhalen van hoe leuk en hoe fijn ze het ginder wel vonden en voor de lieve vrede zei ik dan wel altijd dat ik dat heel goed begreep, maar geen vezel in mijn lijf had daar ook maar enige voeling mee. Duitsland, neen bedankt! Het was zelfs een sport om het onderwerp zo goed mogelijk te proberen vermijden, wat eigenlijk altijd goed gelukt was tot nieuwjaarsdag dit jaar. We zaten bij pit en pépé om de traditionele nieuwjaarsdronk (mét Duitse schuimwijn) te houden, toen mijn schoonmoeder langs haar neus weg constateerde dat het bijna de laatste fles was die ze in de kelder hadden liggen. Waarna mijn schoonvader met tranen in de ogen zei dat er ook geen nieuwe flessen meer zouden bijkomen, vermits ze nu toch echt wel te oud waren om tot ginder te rijden om een nieuwe voorraad... Wie mij kent, weet ook wel dat ik geregeld eerst iets zeg en dan pas nadenk en làp... voor ik het zelf goed doorhad, had ik al gesuggereerd dat Theo wel eens met hen tot ginder zou kunnen rijden, meer nog: ik zou zelf ook wel mee kunnen gaan. En weet je, nu we toch bezig zijn, laat ons er dan meteen een lap op geven en voorstellen dat ook de rest van de kinderen zouden meegaan... Niets zo gezellig als nog eens een keertje de ouders met hun kinderen op stap zien gaan, toch? Mijn domme enthousiasme werkte aanstekelijk en nog geen vijf minuten later zaten de oudjes al met het agenda op de schoot om een geschikte datum uit te kiezen. Nog vijf minuten later waren ook de andere partijen in het complot betrokken door een simpel sms-je 'zeg mannen, hebben jullie soms zin om mee te gaan naar Duitsland voor de verjaardag van pépé?'. Ha ja, best dat je er meteen een reden aan plakt, dat maakt een weigering des te moeilijker... Ik denk dat ze aan de andere kant van de GSM toch iets beter nadenken dan ik, want het duurde wel eventjes, maar uiteindelijk kwam toch twee keer het bericht 'ha ja, zeker...', aarzelend, maar toch positief... De dag erna mailde schoonzus Susy al naar de gekende wijnboer en er werden vier kamers vastgelegd... Er was geen weg meer terug... Eerlijk toegegeven: naarmate de datum van vertrek vorderde, brak het koude zweet me meermaals uit, want de zin om mee te gaan, was heel ver zoek. Maar kijk: een echte Van Hemelryck komt niet zo snel terug op zijn woord en dus ging ik op zoek naar dat kleine bronnetje 'enthousiasme' dat ik met veel overtuiging probeerde aan te boren. Niet gemakkelijk want de pijn van mijn elleboogmiserie ging ervandoor met heel wat kracht en moed, maar toch... de valies geraakte ingepakt en op de vrijdag voor Pinksteren stapten we met vijf de auto in: Theo, de schoonouders, schoonzus en ik... Wat er zich in Duitsland allemaal heeft afgespeeld, ga ik hier nu ook weer niet allemaal vertellen: sommige gebeurtenissen zijn toch een beetje gekleurd door een wijnproeverij en je moet nu eenmaal ook niet altijd het achterste van je tong laten zien, maar dit wil ik wel kwijt: het is allemaal heel erg meegevallen. De spanning op de achterbank voelen stijgen naarmate de oudjes meer en meer dorpjes dichtbij Kröv herkenden, was heel erg bevorderlijk voor het eigen enthousiasme en toen mijn schoonouders de oude wijnboer, waarvan ze overtuigd waren dat ze die nooit meer zouden terugzien, in de armen sloten, waren niet alleen zij zichtbaar ontroerd. Het is dan ook een hele fijne vierdaagse geworden: de schoonouders hebben hun hartje nog eens kunnen ophalen, de zusjes hebben nog eens goed kunnen bijbabbelen, de broers hebben bij momenten geweend van het lachen en de schoonzus voelde zich ook deel van het geheel, kortom: we zijn met hele warme gevoelens van ginder terug gekomen... Orgelpunt was trouwens wel het vertrek ginds, beter nog het moment net ervoor toen we moesten proberen tientallen dozen met flessen wijn in de auto te krijgen. Uiteindelijk is dat ook gelukt en kon de terugreis aangevat worden... Eens thuis was het tijd om het bilan op te maken en het moet gezegd: de slechte ervaringen van vroeger hebben plaats moeten ruimen voor een hernieuwde kijk op Duitsland. Of toch niet? Wel, het land zelf zegt me nog altijd niets, maar het wijndorpje van mijn schoonouders, daar kan ik wel sympathie voor opbrengen. Met heel wat fantasie kan ik het daar zelfs mooi vinden, omdat de natuur er ook zo mooi is: de oneindige wijnvelden, de onooglijk kleine druifjes, bloemen alom en toegegeven: ook de lekkere wijn zorgen ervoor dat Kröv toch een klein plekje in mijn hart heeft gewonnen. Klein, maar groot genoeg om in al dat onnozele enthousiasme meteen ook al te boeken voor volgend jaar. Jaja, met de hele bende terug onder het motto: zolang iedereen er nog is, moeten we van elkaars gezelschap genieten en hoe kan dat beter dan met een fris glaasje wijn? En dat wordt dan nog geconstateerd door iemand die eigenlijk zelden of nooit alcohol drinkt... Dan toch die slechte Duitse invloed?
06-06-2012 om 20:37
geschreven door Hilde
03-06-2012
Vrijlating Slieny
Wanneer je al een tijdje thuis zit omdat je weer eens een operatie achter de rug hebt, dan zijn alle uitstapjes ongelooflijke extraatjes die het saaie dagdagelijkse patroon doorbreken. Sommige uitstapjes doen nog meer... ze geven je weer een boost, weer zin om er nog eens ongelooflijk tegenaan te gaan. Zo'n uitstapje was het vandaag. De spanning begon gisterenavond al: fototoestellen klaarleggen, batterijen nog eens opladen, geheugenkaartjes leegmaken en vooral: de wekker zetten, want stel je voor dat je uitgerekend deze nacht eindelijk eens goed zou doorslapen... en dan te laat op de afspraak zou zijn... Niets daarvan, zo'n risico kan je niet nemen, toch? Uiteraard ben je dan op tijd wakker, zelfs in je dromen zie je al wat de komende dag brengen zal: een zeehondje, recht uit Pieterburen, klaar om eindelijk weer zelf de vrije natuur in te trekken. Het moet wel gezegd dat het in die dromen schitterend weer was en dat die realiteit vandaag toch wel net iets anders was. Bij het opstaan al gemerkt dat het buiten pijpenstelen regende. Oeps, dat wordt een avontuur apart! De kinderen kijken ons al een beetje warrig aan als ze merken dat zelfs deze regen het enthousiasme van de oudjes niet kan drukken. Neen, hoor, voor een zeehondje doen we soms hele rare dingen! En zo vertrekken we rond elf uur richting Renesse, waar we om één uur een date hebben met André van de zeehondencrèche, maar ook met Evelien, leerlinge van onze school die ons geadopteerde zeehondje zal vrijlaten. Evelien, mama en oma zijn al present, van André (naar goede gewoonte) nog geen enkel spoor. Jaap, de verantwoordelijke voor deze regio is wel al van de partij en het is hartverwarmend om zo hartelijk verwelkomd te worden door mensen die je toch maar om de zoveel maneschijnen eens terug ziet. Naarmate de tijd vordert, krijgen we het allemaal kouder en kouder, want het is maar een schamele 10 graden buiten. Wat een verschil met de bijna 30 graden vorige week trouwens... Maar kijk, hoe koud we het ook allemaal hebben, dat is onmiddellijk verleden tijd op het moment dat we de witte vrachtwagen met André en Karst (de echtgenoot van Lenie 't Hart) de parking zien oprijden. Ik ben altijd zo blij mijn maatje uit Pieterburen terug te zien en het moet gezegd: het genoegen is altijd wederzijds. Na de nodige sociale plichtplegingen is het eindelijk tijd om richting strand te trekken. Alleen is het hoog water nu en blijkbaar bijna springtij, waardoor op de afgesproken plek te weinig strand overblijft om de zeehondjes uit te zetten. Dan maar een eindje verder gereden tot aan strandpaviljoen Zuid Zuid West. Daar ruilen we onze eigen auto in voor de aanhangwagen van Jaap en die brengt ons de duinen over, het strand op. Tijd om de zeehonden in hun kistje uit de vrachtwagen in de aanhangwagen te laden. Dat gaat niet zo vlot als anders, want er is warempel een heuse filmploeg van de partij. Er wordt blijkbaar door RTL 4 een jeugdserie opgenomen en daar komt ook een verhaal in over vrijlaten van zeehonden. Voor het eerst van zo dichtbij kennis gemaakt met de filmindustrie en meteen begrepen dat dat niets voor mij is... Veel te veel sier en smuk, veel te veel het idee dat de wereld aan hun gat plakt. Soit, niets kan de pret drukken, ook die crew niet, wanneer de drie kratjes eindelijk op het strand staan, Evelien, een onbekende kleine jongen en ik er bovenop mogen plaats nemen en het sein komt om de zeehondjes vrij te laten. Onze Slieny vindt onmiddellijk haar weg, steekt nog één keer de neus in de wind, ruikt de zilte zee en hobbelt zonder aarzelen het water tegemoet. De twee vriendjes hebben het wat moeilijker om de weg te vinden, zij hobbelen eerst nog eens de andere kant uit, maar gaan daarna ook resoluut het water in. Het was voor ons niet de eerste keer, maar het blijft toch een wonderbaarlijk moment... hier doe je het voor, hoor! Je ziet bijna de herkenning in de oogjes van die zeehonden wanneer ze hun eigen omgeving terugvinden, je voelt bijna de opwinding wanneer ze die eerste spettertjes water aan hun buikjes voelen, je hoort bijna de roep van de zee die hen terug verwelkomt. Wauw, dit is zo fijn, zo mooi, zo ontroerend... En dan zijn ze weg, met z'n drietjes de zee in op zoek naar de rest van de kolonie... Op dit punt kan je alleen maar hopen dat ze het goed zullen doen, het is nu een beetje zoals met je eigen kinderen: het punt komt dat je ze moet vrijlaten en geloven dat ze het kunnen, zo alleen zonder enige hulp! De pret is echter nog niet over, want er zit nog altijd een zeehondje in de vrachtwagen bij André. Blijkt dat die de hoofdrol mag gaan spelen in die serie van RTL en dat ze die gaan vrijlaten verderop op de zandbank... Of we dan nog meegaan, vraagt André... Tuurlijk, zeggen mijn man en ik tegelijkertijd. We gaan terug de aanhangwagen van Jaap op, ik mag op de kist van zeehond Henkie zitten, terwijl Theo aan de ijzeren baren hangt. Het is zo'n grappig moment dat we alletwee zitten te schaterlachen... Zo rijden we een viertal kilometer verder tot het einde van het strand en daar is het tijd om de zeehond zijn welverdiende rol in de film te gunnen. Het is een heel gedoe, hoor... er komen verschillende 'takes' aan te pas om alles netjes op film te krijgen en eigenlijk is dat allemaal wel eens leuk om zien. Zo hebben we heel erg moeten lachen toen één van de actrices eerst met haar Uggs door het zeewater kwam aanploeteren, daarna die laarzen verruilde voor schoenen met hakken... waar ze onmiddellijk diep mee in het mulle zand zakte. 'Hoe een actrice lijden kan', was haar nuchtere commentaar, waarna ze doodleuk haar jasje uittrok en in de gure wind vrolijk ging staan doen naast de kist van Henkie (die in de serie trouwens Tessa moet gaan noemen). Jaja, allemaal leuk om te zien, maar het allermooiste beeld kwam toch van de andere kant... Daar doken in de branding steeds meer kopjes op van zeehondjes. Het leek wel alsof die nieuwsgierig waren naar wie en wat hun Zeeuwse rust kwam verstoren. Dàt was voor mij het beeld van de dag... Het leek bijna alsof we zelf midden de kolonie stonden, getuige mochten zijn van de pret van de zeehondjes die vrij en vrolijk in het koude water dobberden. Hier kon ik mijn ogen niet van af houden, zo mooi, zo onaards... Wauw, is het enige woord dat ik hier lijk gezegd te hebben... Uiteindelijk was het filmen ook grotendeels voorbij en trokken we terug met de aanhangwagen naar het strandpaviljoen. Daar zijn we nog iets lekker warms gaan drinken met André en Karst. Het was verwarmend voor lichaam en geest... Eindelijk eens opwarmen na die koude wind op het strand, maar ook een heel fijne babbel met twee schitterende mannen. Het werd veel te snel laat, tijd om terug te keren naar het thuisfront... En toegegeven: het heeft me wel wat extra pijnstillers gekost om deze dag uit te zitten, maar het was het meer dan waard. Dit is zo'n dag waar je binnen veertig jaar (als ik er dan nog mag zijn) nog altijd met nostalgie aan zal terug denken... Alweer een zeehondje gered, alweer een kleine bijdrage kunnen leveren aan onze fantastische natuur... Aan alle leerlingen die mee een steentje en een centje hebben bijgedragen om dit mogelijk te maken: een hele dikke merci! What a beautiful day!
03-06-2012 om 21:56
geschreven door Hilde
31-05-2012
Bloktijd...
Vandaag kreeg ik een lief berichtje van een achternichtje dat ze het blogje gebruikt als leuk tussendoortje bij de blokperiode... Tja, als je zoiets hoort, dan kan je niet anders dan terug in actie schieten en nog wat schrijfsels bijmaken... Bij deze, Sandrien, dit blogberichtje is speciaal voor jou! 'Den blok', dat is een periode die voor mij al een eeuwigheid geleden lijkt en tegelijkertijd nog zo dichtbij. Zo lang geleden omdat ik toen nog jong en vrij van zorgen was... Ik heb altijd heel graag gestudeerd en de examenperiode was dan ook het hoogtepunt van het hele school- of academiejaar. Eindelijk kreeg je dan de mogelijkheid om die leerkrachten en proffen eens duidelijk te maken dat je ook wel wist waar het over ging. Ik vond het zalig, vooral toen ik al in Leuven zat, om die grote kloppers van cursussen klaar te leggen, het verstand te scherpen en er aan te beginnen. Bladzijden malen, soms wel eens denken dat het deze keer niet in orde zou komen en opgelucht zijn dat ik toch weer ruim van tevoren klaar was met de hele materie. En natuurlijk zijn er verhalen te vertellen over de dingen die wel eens fout liepen. Zo zal ik nooit vergeten dat ik op een bepaald moment bij een prof. die ik nog nooit eerder gezien had mondeling examen moest gaan doen. Ik kon echt niet naar diens les gaan, want dat viel samen met een keuzevak dat ik nodig had voor mijn thesis. Komt de dag van het mondelinge examen, ga ik naar zijn faculteit om daar te constateren dat ik het juiste lokaal niet vind. Dan maar aan de eerste de beste die ik tegen kwam gevraagd waar die professor zat. Bleek het de man zelf te zijn... 'Volgt u me maar, juffrouw, ik ben de man die u zoekt... blijkbaar het hele academiejaar nog niet gevonden hebt.' Amaai, nog nooit eerder me zo opgelaten gevoeld. Gelukkig kende ik de leerstof van voor naar achter en terug en kon hij niet anders dan me mijn welverdiende punten geven! Een andere prof waar het bijna fout bij liep, was prof. Vergote. We hadden hem in onze eerste licentie al als lesgever en toen had ik van het examen niets gebakken. Die man was zo indrukwekkend, ik smolt van pure schrik in mijn schoenen toen ik voor hem zat om examen te doen... Complete black-out, maar gelukkig gedelibereerd omdat de rest zo goed was. Kregen we het jaar daarna maar liefst twee vakken van die man. Ik vond dat mega interessant, maar kreeg wel de kriebels naarmate het examen dichterbij kwam. Mijn vriendin had in de voormiddag examen en ik in de namiddag. Komt die doodleuk naar het kot terug met de mededeling dat die prof de punten van vorig jaar naast hem had liggen, wellicht om onze vorderingen of het gebrek eraan heel goed te kunnen inschatten. Moet het gezegd dat ik stierf van de zenuwen toen het moment daar was dat ik mijn F van het vorig jaar onder ogen moest zien? Waar ik de moed vandaan heb gehaald, weet ik nu niet meer, maar ik slaagde er wonderwel in die man van zijn stoel te blazen en ging van een F naar een AAA met felicitaties van de prof in kwestie. Nu, zo'n 26 jaar later, weet ik nog altijd wat er in de cursussen stond, zo goed had ik dat gestudeerd... Eén afgang, oké, maar een tweede keer wou ik dat absoluut niet meer, hoor! En soms gingen er dingen zo fout dat ze lachwekkend werden. Zo had ik ooit mondeling examen net na een collega van me. Ik mocht al schriftelijk voorbereiden toen zij nog mondeling deed. De vragen vielen zo goed mee, dat ik na een paar minuten rustig kon luisteren hoe zij het ervan afbracht. Tot mijn grote verbazing hoorde ik haar, in plaats van te spreken over bedrijfsorganismen, telkens weer het woord bedrijfsorgasme gebruiken. De prof keek naar mij, ik naar hem en allebei lagen we dubbel van het lachen, tot grote ontsteltenis van mijn vriendin die hoegenaamd niet wist dat zij aan de basis lag van alle hilariteit... Ja, ja, het zijn geweldige herinneringen aan momenten die voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staan.
Ik begon met te schrijven dat het allemaal al zo lang geleden lijkt, maar tegelijkertijd ook nog zo dichtbij. Dat dichtbije ligt vooral aan alle studerende kindertjes rondom mij. De ene is duidelijker heel wat enthousiaster dan de andere, maar je ziet bij iedereen die verdwaasde blik in de ogen, die blik die het ene moment overloopt van zekerheid, het volgende moment duidelijk maakt dat het kantje boordje wordt bij het volgende examen... Ach, die lieve kindertjes van mij... ik zou zo graag hun plaatske innemen en zelf studeren wat zij allemaal in hun bolleke moeten krijgen, maar helaas... het is nu aan hen om te tonen wat ze waard zijn. Voor mij heel veel, nu voor die leerkrachten / docenten nog... En voor Sandrien, om haar een beetje op te peppen in deze drukke studietijden, een bloemetje dat alles met pep te maken heeft, want dit fantastische frêle dingetje wordt ook wel eens gebruikt om dingen te produceren die ik niet wil promoten... Een klaproosje, Sandrien, zie het als verpersoonlijking van mijn boodschap voor jou 'You go girl! You can do it!'
31-05-2012 om 21:15
geschreven door Hilde
20-05-2012
Waar blijft de lente?
Toen ik vandaag buiten keek, kon ik - mits wat
fantasie - me best voorstellen dat het buiten lente was... Het zonnetje scheeb,
de bloemetjes wapperden in de wind hun mooie frisse kleuren los, vogeltjes
kwetterden er lustig op los. Vol goeie moed stapte ik dan ook met niet al te
veel truiengeweld de tuin in, om al heel snel weer rechtsommekeer te maken. Brr,
wat een koude wind, wat een bedrieglijk vertoon van lentezon, wat een manier van
de natuur om je weer even te duiden op je eigen nietigheid. Jaja, wij mensen
denken dan wel dat we alles aankunnen, dat we de hele schepping en alle
onderdelen ervan al lang onder controle hebben, maar zo één stapje - midden in
mei - in een ijskoud noordenwindje doet je al snel anders piepen... Geef nu toe:
wie wil er op dit moment niet al lang dat zalig opwarmend zonnetje op z'n vel
gevoeld hebben, wie droomt niet van een terrasje doen met een fris drankje, wie
kijkt stiekem niet al uit naar het moment dat je toch iets minder tijd nodig
hebt om je aan te kleden 's morgens omdat er dan in die warmte nu eenmaal wat
minder aan te trekken valt? Ik pleit schuldig op alle vlakken en wou dat ik één
of ander magisch gebaar kon stellen waardoor we opeens een heel ander weerbeeld
kregen. Gelukkig misschien dat ik dat niet kan, anders zaten we gegarandeerd het
jaar rond midden in de zomer, liefst nog een graadje of 30 en uiteraard geen
spatje nat dat naar beneden komt vallen. Onze aardbol zou al snel helemaal kapot
gaan aan die dromen van mij...En dus leer ik me maar tevreden stellen met
herinneringen aan mooi weer en zoek ik ondertussen naar manieren om me binnen
ook leuk bezig te houden. Eén van die bezigheden is dit blogje gebleken... Ik
vind het ronduit zalig om eens door mijn gigantisch fotoarsenaal te ploeteren om
net die éne foto die ik zo mooi vond terug te voorschijn te toveren en er dan
ook nog een paar zinnen bij te schrijven. Bij dit blogje zet ik een fotootje van
vorig jaar... Toen was het al eventjes warm geweest, zo warm zelfs dat de
bloemetjes verdroogden en de oh zo zeldzame regendruppeltjes zich tussen hun
overgebleven blaadjes nestelden als een kleutertje op de schoot van z'n moeder.
Uren heb ik naar dat beeld gekeken. Natuurlijk niet uren aan één stuk door, ze
zouden me hier thuis al snel voor gek verslijten, maar toch... Zo'n eenvoudige
druppeltjes die zo'n mooie symboliek tonen, daar kan ik behoorlijk van onder de
indruk zijn. Er schuilt dus duidelijk nog een heel klein kind in mij en kijk...
met zo'n paar druppeltjes was mijn kinderhandje al heel snel gevuld...
20-05-2012 om 18:59
geschreven door Hilde
Grou
Als je louter op de naam afgaat, zou je denken dat Grou maar een heel saai en
sip dorp is, maar niets is minder waar. Grou, dat is nu eens een plekje waar ik
heel graag kom, zie. Het ligt in Friesland, reden genoeg om er je hart te
verliezen, maar Grou heeft toch nog net dat ietsje meer. Ik was er voor het
eerst een paar jaar geleden tijdens de Paasvakantie. Ik ging dat jaar op
eindreis met een klas van onze school en we zouden gaan logeren in de
jeugdherberg in Grou. Natuurlijk moet je zo'n trip wel deftig voorbereiden, dus
waren manlief en ik naar Friesland vertrokken voor een paar dagen. We logeerden
zelf niet in Grou, maar kwamen er wel enkele keren om de hele boel te verkennen.
Van dag 1 was ik verkocht: klein dorpje, reuze sfeer... Enkele weken later was
het zover, kon ik met die fantastische leerlingen vertrekken... Helemaal zonder
problemen verliep de start niet want mijn lieve moedertje was de week ervoor
plots overleden. De week na haar dood was er een van niet goed weten wat te
doen: meegaan, thuis blijven? Elke optie had voor- en nadelen, maar ik besloot
toch mee te gaan en het is wellicht de beste rouwtherapie die ik ooit heb gehad.
Die jonge gasten hebben toen elk op hun eigen manier bijgedragen aan het
draaglijk houden van dat overweldigende verdriet... en raar maar waar: ook het
dorpje Grou bracht de nodige rust in het koppeke. Als ik nu nog terugkijk naar
dat gebeuren, dan denk ik vooral terug aan een plekje aan de haven waar enkele
lieve dames een bezinning hadden gepland laat op de avond. Daar op die plek
vielen alle puzzelstukjes in elkaar, leerde ik dat je het leven niet kan
manipuleren, dat je moet leren tevreden zijn met wat op je pad komt en dat
altijd ten goede moet proberen keren... Een zalig momentje... en het zindert nog
altijd na. Het was dan ook vrij duidelijk dat ik nog terug wou keren naar dat
dorp. We deden dat met twee kameraden, een koppel dat niet alleen familie, maar
vooral ook zielsverwant is. Ook zij waren meteen weg van het dorpje en van de
hele sfeer daar. Het leuke hotelletje aan het water dat we bij toeval hadden
geboekt bleek ook een schot in de roos... Leuke, mooie kamers, geweldig lekker
eten... Elke keer wanneer we er vertrekken, zijn de plannen om terug te keren al
gesmeed... Grou: het is wellicht niet de juiste naam, het had daar beter Blij
genoemd of Zalig of... in mijn gedachten zal het dat daar altijd zijn... oh zo
zalig!
20-05-2012 om 16:09
geschreven door Hilde
17-05-2012
Mijn kindertjes...
Op de achtergrond klinkt het melige liede 'ik heb je lief, wat moet ik zonder jou...'. Niet direct mijn favoriete muziekkeuze, maar manlief zoekt nog een middagdutje te doen en waar val je gemakkelijker van in slaap dan van die oerdegelijke Nederlandse toppers? Ja ja, ik hoorde in de verte ook al Gerard Joling passeren, wat voor mij echt wel een brug te ver was, maar soit... voor elk wat wils, is een motto dat al menig mens gelukkig heeft gemaakt, denk ik dan. De opmerking 'wat moet ik zonder jou...' kwam vanmiddag aan tafel nog ter sprake. Niet dat we hier plannen hebben om voortaan apart door het leven te gaan, verre van, maar ik had het eerder over onze kinderen. Vanmiddag was van de vier er maar ééntje thuis om samen met ons te eten. Er zitten er nog twee bij hun vriend en vriendin en de jongste zit warempel in Parijs... en wat maakt die stilte me toch wel weemoedig... Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin, minstens zeven kinderen, moet kunnen, toch? Toen ik besefte dat ik daarvoor op zoek zou moeten gaan naar een andere man, heb ik maar gepast en is het bij vier kids gebleven. Dat vond mijn wederhelft meer dan voldoende en ik ben hem nog elke dag dankbaar voor zijn gezond verstand. Vier kinderen in deze tijd op weg zetten naar hun eigen toekomst... het is niet zo evident, hoor. Toen ze nog kleintjes waren, verliep dat allemaal reuze gemakkelijk. Op wat kleine akkefietjes na bolde iedereen hier van een onbezorgde kindertijd in de puberteit. Toen ook de hormonen nog wakker werden, was het hek soms helemaal van de dam, maar toch. Die vier van mij, van ons... ze mogen er zijn, al zeg ik het zelf. Stuk voor stuk hebben ze hun eigen persoonlijkheid ontwikkeld en, al liggen hun prioriteiten vaak mijlenver van de mijne, ik hou van ze allemaal evenveel... En daar komt ook de weemoed vandaan, want ik ben nog in de verste verte niet klaar om hen los te laten, om hen te zien vertrekken... en toch voel je, merk je aan oh zo veel kleine signalen dat het moment nadert dat de vogeltjes hier het nest gaan verlaten. Wat zal het hier dan leeg zijn, zonder hun getetter en gekibbel... Met wie moet ik dan aan de tafel bij het avondeten uren napraten, soms zo hard lachen dat ze ons tot buiten horen... Met wie moet / mag ik dan wel en wee delen, het ene moment dubbel liggen van het lachen, het andere moment op de achtergrond mee verdrietig zijn wanneer er iets fout loopt in hun leven? Manlief is er gerust in: "ze vertrekken toch niet allemaal gelijk, ge bolt daar wel geleidelijk aan in en voor ge het weet zijn de kleinkinderen er..." maar toch... ik wil mijn vier koters nog lang thuis weten zijn. Ik troost mezelf met de gedachte, de hoop eerder, dat ze wel weten dat dit huis altijd hun thuis zal zijn, dat ze altijd een eigen plekje hier zullen hebben en dat ze wellicht nog wel eens zullen binnen lopen in hotel Mama... en toch blijft het een akelige gedachte dat ze hier ooit allemaal buiten zullen zijn. Met dat idee in het achterhoofd, heb ik nog eens gezocht naar een foto uit de oude doos waar ze gezellig met z'n vieren op stonden, nog jong en onbezorgd. Er zijn nog veel zo'n foto's, onder andere ook van de vier kleuters op een treintje in het bad, maar ik vrees dat ik nogal wat commentaar zou krijgen als ik hen in hun jonge nakie online zou zetten... Dus maar gekozen voor een waardig alternatief: een foto uit 2006, genomen in Bretagne, toen het leven nog bestond uit zand, zee, een redband en zalig samen spelen... Hopelijk is deze foto ook één van de leuke herinneringen die ze later aan elkaar én aan ons zullen hebben... Mijn kindertjes, ik zie ze toch zo graag...
17-05-2012 om 14:11
geschreven door Hilde
13-05-2012
Mijn moedertje
De pijn van het rouwen is de prijs die je betaalt voor de liefde die er is geweest... een uitspraak die misschien niet letterlijk zo klonk, maar zo heb ik ze me toch herinnerd uit een interview dat ik eens las... Vandaag komt die realiteit weer eens heel erg dichtbij. Moederdag, een leuke dag voor alle moeders die hun kinderen in de armen kunnen sluiten! Mijn hart vandaag gaat ook uit naar alle moeders die hun kind hebben moeten 'afgeven', mama's die hun kind niet langer eens echt kunnen vastpakken. Voor hen moet het vandaag een hele zware dag zijn, een dag waarop de leegte nog leger lijkt dan anders. Dat is het ook wel voor dochters die hun moeders niet meer kunnen verrassen met een mooi bloemetje. Ook ik zou vandaag zoveel liever mijn mammie life 'gelukkige moederdag!' hebben gewenst, maar moest me ook tevreden stellen met een bloemetje op het kerkhof. Misschien heb ik het me ingebeeld, maar toch had ik de indruk dat ze op haar foto net iets meer lachte nadat Theo en ik haar bloemperkje hadden opgefrist... Mijn moedertje toch. Wellicht denkt ze nu 'allez, zenne, dat is toch vandaag geen moederkesdag, dat is pas in augustus!'. Dat zei ze elke keer weer en toch wachtte ook zij stiekem die tweede zondag van mei op een bezoekje mét een extraatje. Ons moedertje... kon ze nog maar even hier zijn, konden de kleinkinderen nog maar even versteld staan van de moed die ze opbracht om haar leed te dragen, konden broer, zus en ik nog maar eens met z'n drieën in de cafetaria van het rusthuis een koffietje drinken met ons moe erbij. Veel zei ze dan niet, maar je zag haar genieten van haar kinderen die haar nog zo op handen droegen. Dat verdiende ze wel, mijn moedertje... Konden we nog maar... Maar helaas... één of ander lot besliste erover dat we niet alleen onze va moesten missen, maar ook ons moe. En wat nu nog rest zijn herinneringen, de ene al leuker dan de andere, maar al bij al kort samengevat: herinneringen aan hele leuke en warme momenten, aan ouders uit de duizend... En daarom: speciaal voor mijn moedertje op de dag der dagen voor de mama's... een extra bloemetje... Moedertje, ik mis je nog elke dag...
13-05-2012 om 17:02
geschreven door Hilde
Moederdag
Tweede zondag van de maand mei. Traditioneel is het dan moederdag en al even traditioneel kondig ik al weken op voorhand aan dat het bijna zover is. Ha ja, stel je voor dat de kinderen die dag zouden vergeten, dan zouden ze met het schaamrood op de wangen staan en dat wil geen mens die arme kindertjes aandoen, toch? Ik zie mijn sloebers zelfs zo graag dat ik hen op voorhand ook vrij duidelijk maak welk cadeautje wel eens een schot in de roos zou kunnen zijn, meer nog: ik voorzie telkens een aantal mogelijkheden, zodat ze toch nog het gevoel hebben zelf te hebben gekozen... Zo gaat het er normaal aan toe, maar niet dit jaar. Neen, nu had ik me voorgenomen om helemaal niet te piepen over die nakende hoogdag voor elke moeder en op een klein incidentje na is dat me ook gelukt. Toegegeven, het was wel een beetje bang afwachten, want stel je voor dat ze het nu echt vergeten waren... Ik hoefde me helemaal nergens zorgen over te maken, want ze waren het niet alleen niet vergeten, ze waren zelfs zo enthousiast over hun aankoop dat ze niet konden wachten tot zondag, maar al op vrijdagavond een hele cadeautjesshow opvoerden. Ik was overdonderd door hun vrijgevigheid en ontroerd dat ze toch aan mij hadden gedacht. En dan de geschenkenreeks zelf... niets geen traditionele bloemen, maar wel een aantal dingen waar ondergetekende al lang van droomt. Misschien moeilijk te begrijpen voor iemand anders, maar el dorado werd mij geschonken in de vorm van een curver box vol leuke kleinigheden, een keukenrasp, een klein kookpotje, een chefsmes, een pot vol leuke houten lepels én -top of the bill- een echte gietijzeren stoofpot. Nu ben ik al bijna 24 jaar getrouwd en nog altijd had ik dat niet in mijn assortiment keukenmateriaal. Eigenlijk ook nog nooit gemist tot ik op een winterachtige dag enkele maanden geleden kennis maakte met het tv-programma Masterchef Australia. Ik was meteen verslingerd aan dat klein uurtje tv dat in de week dagelijks op je afkomt, mits je de juiste zender kiest natuurlijk. Vermits ik toch al een aantal weken dit jaar heb thuisgezeten met een geopereerde elleboog heb ik nog geen aflevering gemist, meer nog: ik heb ondertussen het hele huishouden warm gekregen voor al dat geëxperimenteer in de Aussie-keuken. Menig recept wil ik ook wel eens uitproberen en kijk: dat ene lukte niet zonder die fameuze stoofpot. De jongste dochter des huizes (zelf een echte keukenmiet) smeedde snode plannen met de oudste dochter en samen gingen ze op zoek naar dat ultieme cadeau. De zoons deden wat ze traditioneel doen: alles goedkeuren en de centjes afgeven aan de kopers... En zo stond hier gisteren een kookpot uitnodigend te blinken tot ik er maar aan heb toegegeven en besloot een Aussie recept uit te proberen. We hebben er wel een Belgische schwung aan gegeven, maar het resultaat mocht er zijn. Jammie, het smaakte en het zal straks nog eens smaken. Ha ja, die stoofpot is zo groot dat we voor een twintig man hadden gekookt en we waren gisteren maar met vier zielige etertjes... In ieder geval: wie er niet was, heeft het een en ander gemist!
13-05-2012 om 13:34
geschreven door Hilde
10-05-2012
Ninfeà cea of de paarse waterlelie
Wat het starten van een blogje allemaal kan doen... de hele nacht gedroomd van die prachtige waterlelies die we vorig jaar op vakantie hebben gezien in Le Jardin des Martels. Wees maar zeker dat we er dit jaar weer minstens één keer zullen moeten passeren. Moeten is voor mij niet het juiste woord, maar wel voor mijn reisgezelschap, vrees ik. Het is ook nogal wat: gewapend met drie fototoestellen (een gewone lens, telelens en macrolens in de aanslag) trek ik als heuse ontdekkingsreiziger de tuin binnen. Waar de rest al verveeld kijkt naar veel te veel bloemen en planten wil ik geen enkel bloemetje gemist hebben. Resultaat is dat ik tien meter ver ben, terwijl de rest al honderden meters verder zit te zuchten en zich zit af te vragen hoelang het in 's hemelsnaam nog zal duren vooraleer ons moeder er genoeg van krijgt. Het antwoord is simpel: 'nog héél lang', want ik vind het allemaal zo mooi dat ik er zelfs een hele week zou kunnen doorbrengen. Ik heb al alle trucs geprobeerd om de rest te enthousiasmeren, van het uitlenen van fototoestellen (zodat ze zelf ook die prachtige wereld kunnen ontdekken door dat kleine vizier) tot het beloven van overheerlijke ijsjes na afloop, maar niets lijkt te helpen... Als ik nu het nog maar durf hebben over 'die tuin van vorig jaar, waar we zeker nog eens terug naartoe moeten', dan doen de kids hier de grote verdwijntruc of ze worden plots helemaal doof, maar een reactie krijg ik niet. Ik troost mezelf met de gedachte dat geen reactie nog altijd beter is dan een radicaal 'neen, we gaan niet meer mee', maar toch... ik zal het altijd jammer blijven vinden dat ik die voorliefde voor al wat groeit en bloeit blijkbaar niet heb kunnen doorgeven. Gelukkig is er manlief nog, die wel met zijn madam naar de bloemen wil gaan kijken. Ook hij zal er rondlopen met een fototoestel en, onvoorstelbaar lief als hij is, zal hij nog doen alsof hij het leuk vindt ook ;) Bij deze zijn ze in Giroussens gewaarschuwd: binnen enkele weken loopt er weer een paar keer een gekke Belgische rond die het onderste uit de fotografiekan wil halen...Alvast een voorproefje van mijn favoriet: de ninfeàcea...
10-05-2012 om 11:53
geschreven door Hilde
09-05-2012
Omdat het nog lang geen lente is...
9 mei... een mens zou denken dat het ondertussen wel al lekker lenteweer zou zijn, kwestie van op tijd en stond een BBQtje te houden en zo, maar niets is minder waar! Het weer heeft absoluut lelijke capriolen! Terwijl het buiten weer bubbeltjes regent, denk ik met heimwee terug aan winterweer. Toegegeven, ik ben niet erg fan van de koude, maar des te meer van al die fraaie beelden die je dan overal ziet. Sneeuw, ijs... het kan me wel bekoren omdat het zo'n onaardse schoonheid vertoont. Vooral prachtig is het dan aan de putten in onq dorp, waar je soms als een echte ontdekkingsreiziger de eerste voetstappen in verse sneeuw kan achterlaten. En daarom... speciaal voor iedereen die, net als ik, de mei-se grillen beu is: nog een tripje down memory lane!
09-05-2012 om 20:53
geschreven door Hilde
voor iedere dag een bloem...
Vrouwen en bloemen... naar het schijnt hebben die van nature iets met elkaar. Wel, ik kan me daar helemaal in vinden want ook ik ben altijd verkocht als ik een mooie bloem zie. Voor mij kan trouwens elke bloem mooi zijn, zelfs of misschien vooral dat onooglijk kleine bloempje dat als een dapper onkruidje door wat straatstenen komt piepen... Maar mijn absolute topper, de mooiste bloem die ik in mijn lange leven al heb gezien, dat was er eentje in een serre in le Jardin des Martels in het dorpje Giroussens in het Zuiden van Frankrijk. Ik was misschien de enige in het gezelschap die met heel veel enthousiasme naar die tuin vertrokken was. De kids lagen liever lekker languit aan het zwembad en manlief had ongetwijfeld zijn zinnen gezet op de reportage van de Tour de France op TV, maar toch trok iedereen mee naar wat door sommigen in het gezelschap 'een hoop planten' werd genoemd. Ze hebben het nooit willen toegeven, maar ik ben er zeker van dat ze allemaal onder de indruk waren van wat we daar zagen. Al bij het binnenkomen enkele onvoorstelbaar mooie waterlelies en laat dat nu één van mijn lievelingsbloemen zijn. Moet het gezegd dat ik al snel op mijn knieën zat om met de macrolens te proberen die schoonheden voor altijd vast te leggen? Binnen nog veel meer van dat moois... duizenden en duizenden lotusbloemen, waterlelies en ontelbaar vele andere bloemsoorten, die toch net dat beetje minder aandacht kregen dan die waterlelies. Maar hét wauw-moment kwam in de serre waar exotische waterlelies met hun prachtige kleuren de hele omgeving deden vergeten. Alleen nog die bloem kreeg alle aandacht... van mij toch, want mijn hele huishouden zat al lang op een bankje buiten de serre te puffen en te zuchten toen moederlief eindelijk naar buitenkwam. Mijn smile moet memorabel geweest zijn, want ik was helemaal ondersteboven van al dat fraais. En de foto's... die doen me nog altijd nagenieten. Volgende zomer moet ik trouwens terug, niets aan te doen, dus man en kids zijn gewaarschuwd!
09-05-2012 om 19:54
geschreven door Hilde
Het is bruin, het is onstuimig, het is veel te graag gezien... het is ons Fiene!
Het is nu ongeveer een jaar geleden toen ik op een gewone woensdagmorgen de telefoon nam en belde met een Nederlandse kweker van labradors. Kweker, het roept een beetje een negatief beeld op, want we denken dan wel al eens aan echte broodkwekers waar pups aan de lopende band worden afgeleverd, maar die van ons was helemaal niet zo. Integendeel zelfs, we kwamen terecht bij een onvoorstelbaar lieve Hollandse madam die met zoveel liefde vertelde over haar labradors dat bij ons alle twijfels wegvielen. Niet dat die er nog zo talrijk waren, maar toch: je neemt niet iedere dag zo'n guitig ding in huis... Op 2 juni werden 8 puppies geboren en één daarvan zou de onze worden. Eerste foto's werden uitgewisseld en al na tien dagen reden we vol verwachting richting Wolfaartsdijk om die kleine pluizige bolletjes te bekijken en -tot onze vreugde- ook eens vast te houden. Het duurde nog een paar weken toen we ook onze keuze konden maken en mijn man koos voor het levendigste exemplaar. Ja, dat hebben we ondertussen echt wel geweten want dat toen nog kleine hondje is ondertussen uitgegroeid tot een brok energie van dik 30 kg. Je hoort wel eens dat de liefde die je krijgt van een huisdier quasi grenzeloos is en dat klopt ook wel... Ze is altijd blij je te zien en een klein wandelingetje lijkt wel een onbetaalbaar geschenk. Dat is toch wel wat anders dan bij de kids, hoor... En ja, dat kleine bruine monster is dus ondertussen echt wel een onmisbaar onderdeel van het gezin geworden... Stiekem droom ik van nog zo'n loebas, maar ik vrees dat we de handen al meer dan vol hebben met dit exemplaar... Wordt vervolgd!
09-05-2012 om 17:41
geschreven door Hilde
de Wadden
De Waddenzee... wie heeft er nog niet van gehoord? Geef het in in een zoekrobot en je komt gegarandeerd terecht op allerlei sites waar een verblijf op één van de Waddeneilanden wordt aangeprezen. Terecht overigens, want de eilanden zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. Toegegeven, ik was alleen nog maar op Texel, maar ik zag in de verte ook al Vlieland, Ameland, Terschelling en Schiermonnikoog liggen én ik heb een goeie fantasie, dus lijkt het alsof ik ook al daar was... Staat trouwens zeker nog op mijn to do list om daar ooit eens te komen. Soit, de Wadden dus... ook ik dacht tot voor kort spontaan aan die heerlijke vakanties op Texel, maar dat is ondertussen toch een beetje veranderd. We waren onlangs op vakantie in Anjum, een schitterend Nederlands dorpje niet zo ver van de Waddenzee en daar heb ik de Wadden toch op een heel andere manier leren kennen. Het woord roept nu bij mij niet langer die leuke toeristische trekpleistertjes en dito cafeetjes op, maar wel een onbeschrijfelijk gevoel van wijdsheid en vrijheid. Wandelend op een lange pier in de Waddenzee word je door niets anders omringd dan door een hele luide stilte... Klinkt misschien gek, maar dat is het precies: een stilte die je hier nog zo moeilijk kan terug vinden... Een stilte die daar ook wel doorbroken wordt wanneer weer een hele zwerm met duizenden vogels over je hoofd scheert, want ja: zij zijn hier de baas: de ontelbare vogels in allerlei soorten die hier een zalige broedplaats hebben gevonden. 's Avonds even voor zonsondergang wordt het nog hallucinanter: dan hoor je niets anders dan kwebbelende vogels terwijl de omgeving baadt in een gouden avondzon. Ja ja, als je mij vraagt om het paradijs te omschrijven, dan benadert dit het toch wel, hoor. Laat me nog maar lang genoeg leven om hier van tijd tot tijd even tot rust te komen...
09-05-2012 om 17:13
geschreven door Hilde
Een liefde voor zeehonden...
Zeehonden en ik... het is een combinatie die al heel lang leeft.
Ik herinner het me alsof het gisteren was... We hadden thuis een aftandse zwart-wit televisie, maar toch toverde die in mijn kinderogen de mooiste kleuren en beelden te voorschijn. Eén van die beelden was van een Nederlandse dame, Lenie 't Hart, die in haar tuin een zeehond had opgevangen. Ze had het arme beestje gevonden en wilde het niet aan z'n lot overlaten. Dan maar een oerdegelijke zinken bassin gevuld met water en daar het dier ingezet. Het was meteen de start van een geweldig avontuur voor Lenie, die uiteindelijk zovele jaren later de ziel en het hart zou worden van de zeehondencrèche in Pieterburen. Ook mij liet dit niet onbewogen... sinds ik die beelden zag, lieten ze me niet meer gerust... Het zou uiteindelijk nog heel wat jaartjes duren tot ik uiteindelijk zelf eens in Pieterburen geraakte om van dichtbij kennis te maken met de wondere wereld van de zeehonden. Moet nog gezegd dat ik onmiddellijk verkocht was? Eén blik in die bolle zwarte oogjes en mijn hart smolt. Met tranen in de ogen keek ik overal rond en besloot daar en dan dat ik me zelf ook wou engageren voor dit fantastische gebeuren... We zijn nu enkele jaren later en ondertussen hebben mijn leerlingen en ik al 5 zeehonden geadopteerd, vijf dikke loebassen waarvan er vier - na een fantastische opvang en verzorging in Pieterburen - terug het ruime sop hebben kunnen kiezen... Slieny, onze vijfde zeehond verblijft nu nog altijd in Pieterburen, maar hopelijk kunnen we binnenkort ook die sloeber terug in zee uitzetten. Het wordt ongetwijfeld weer een 'beautiful day'!
09-05-2012 om 16:52
geschreven door Hilde
30-11--0001
Vaderdag...
Ik heb het de voorbije weken meermaals ervaren, elke keer er weer een reclamefolder duidelijk maakte dat het bijna vaderdag was... dat weeë gevoel, die leegte in je lijf die je zegt dat er iets mis is... Ja, er is inderdaad iets mis, want ik mis mijn vader al zo lang, veel te lang. Nu denken wellicht meerdere mensen dat, maar mijn vader was echt de beste vader die je je kan voorstellen. Ik denk dat ik dat als kind al heel snel wist en voelde, want hoezeer ik het me ook probeer voor te stellen, ik kan met geen moeite ter wereld een moment vinden dat ik het niet kon vinden met onze pa. Integendeel, hij was altijd onze 'partner in crime' als er sloeberstreken uit te halen vielen, hielp ons altijd onze iets strengere moeder om de tuin te leiden als dat in ons voordeel uitkwam, enz. Ik zou een hele serie romans kunnen schrijven over het leven met onze pa, maar beperk me tot enkele -oh zo typische- anecdotes... Toen ik nog een heel klein meisje was, was het op zondagavond 'de witte van Zichem' op TV. Mijn onschuldig kinderzieltje vond dat behoorlijk mooie en leuke televisie en ik wilde dan ook heel graag kijken. Dat kon eigenlijk niet, want het was vrij laat op de avond en ons moeder vond dat ik voldoende slaap moest hebben om op school flink mee te kunnen. Mijn vader gaf haar (tot mijn grote verbazing) gelijk, maar stelde meteen (ha, dat was al meer onze pa) voor dat ik toch zou kunnen kijken als ik een middagdutje hield? En weet je wat, om het allemaal nog leuker te maken, mocht ik in het grote bed gaan slapen en onze pa zou me dan wel gezelschap houden. Jaja, ons moeder trapte erin, maar zij wist niet dat onze pa dan stiekem voorleesboekjes meenam naar boven, dat hij heel stilletjes hele verhalen vertelde tot we ons moeder op de trap hoorden komen, we snel de boekjes wegstopten, oogjes dicht deden en er zelfs in lukten om quasi verontwaardigd te reageren omdat we wakker gemaakt werden... Ik moet daar nog altijd zo hard om lachen als ik daaraan terug denk: ons moe zo fier omdat ze die rebelse dochter zo stil kreeg, onze pa zo content omdat ik zo gelukkig was... Een ander verhaal dat op familiefeestjes nog wel eens wordt bovengehaald, was het moment dat we hadden afgesproken om met de ferry naar Engeland te varen. Onze pa werkte toen op de ferry en hij zou ons opwachten aan de kade in Oostende om samen met hem de overtocht te doen. Wij, moeder, broer, zus en ik, waren heel goed op tijd, van onze pa geen spoor te bespeuren. Gelukkig kende mijn broer de weg aan boord en trok hij op zoek naar ons va. Die lag nog in zijn bed, wellicht omdat hij de avond tevoren een beetje te diep in het glas had gekeken. Resultaat: ons moeder razend, onze pa schele hoofdpijn en toch de hele dag moeten doen alsof hij de dag van zijn leven beleefde! Nog zo'n anektode op het schip: mijn zus en broer mochten eens mee een overvaart maken en midden de tocht scheurt mijn zus haar broek. Als een volleerde klusjesman heeft mijn vader dat hersteld met nietjes en tape! Pa was ook een ongelooflijk goede opa! Toen de kindertjes nog heel erg klein waren, moest hij er niet echt veel van weten, hij had altijd zoveel schrik dat hij ze zou laten vallen, of pijn zou doen of zo... maar eens de kindertjes groter werden... dan werd onze pa weer kleiner. Het leek wel alsof hij erin lukte perfect de leeftijdsgenoot van die kinderen te worden. Kropen zij rond tafel, dan kroop hij mee, speelden ze met de legoblokjes, dan bouwde hij mee, was het tijd voor thee met de teddyberen, dan dronk hij gezellig een tasje mee,... Werden de kinderen groter en waagden ze hun eerste stapjes in de wereld van de computer, dan deed pépé Willy lustig mee... Als ik bedenk wat hij allemaal nog kon betekenen in het leven van al zijn kinderen en kleinkinderen, dan kan ik alleen maar boos worden dat hij zo vroeg moest vertrekken. Zo vroeg en zo pijnlijk, want hem zien aftakelen eens de kanker hem volledig in de greep had, was hemeltergend... En toch, toch is hij erin gelukt om uit het leven te stappen zoals hij geleefd had: eerst denken aan de anderen en dan pas aan zichzelf... De dag voor hij stierf, was de hele familie nog bij hem en aan iedereen gaf hij nog een persoonlijke boodschap mee. De allerkleinsten weten uiteraard niet meer wat daar precies gezegd is, maar het gevoel dat hun pépé hen zo graag zag, dat is er nog altijd, hoor, dat gaat ook nooit verloren! Ook mijn liefde voor mijn papaatje zal nooit verminderen. Ik ben hem zo dankbaar om wie hij was en om wie hij ons liet zijn. Op sommige dagen lijkt hij oneindig ver weg, maar op andere is hij weer heel dichtbij. Pa, jong, als er al één reden moet zijn waarom ik in mijn leven boos op je zou zijn geweest, dan wel omdat je maar zo kort gebleven bent... maar zelfs die negatieve gedachte vervalt in het niets bij alle mooie en warme herinneringen. En daarom kan ik ook niet anders dan lachen als ik aan je denk. Voor mij ben je niet dood, voor mij leef je verder in mezelf, in broer en zus, in onze kinderen. Zolang ik er zal zijn, zal jij er ook zijn en daarna... dan zullen we hopelijk echt voor altijd samen zijn! Lieve pa, ik mis je nog elke dag. Ik zie je zo graag... gelukkige vaderdag!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
