24-03-2008 om 00:00 geschreven door Rhona  

Iedere ‘werk’morgen stap ik door de straten van het Venetië van de lage landen. Mijn camionette geparkeerd buiten het stadscentrum, de ‘beurze’ kan het parkeertarief in de binnenstad niet aan. In het begin paaide ik mezelf met de gedachte dat die fikse wandeling goed was voor mijn gezondheid, het is toch een flink kwartier stappen. Nu ben ik zover dat het een gewoonte is geworden, nog iets verder dan dat. Ik geniet ervan.

Winkeliers die het voetpad vegen, de krantenhandelaar die automatisch met zijn hand naar de saffen reikt als hij me ziet, de man met een worstebroodje in de hand die ik bijna iedere morgen ‘kruis’, mezelf afvragend, worstenbroodje ’s morgens? Op een bepaalde dag zal ik waarschijnlijk mijn mond niet meer kunnen houden… Het koppeltje op het binnenpleintje van het zilverpand, iedere morgen met de lippen aaneengeplakt, drinkend van elkaars levensenergie…  doet me  terugdenken aan de tijd dat ik met mijn eerste liefje zo innig verstrengeld zat, ieder afscheid een stukje stervend… De zijdezachte streling van zijn handen,  ieder tonglikje, kus of omhelzing brachten me in hogere sferen. De manier waarop ik toen de liefde zag… onvoorwaardelijk, symbiotisch…

’s avonds bij het verlaten van het gebouw, ziet het Venetië er hectischer uit. Fietsers die elk onbenut gaatje gebruiken, uitlaatgassen die over de straat walmen, voetgangers, zich voorthaasten tussen de drommen toeristen… En ja, ook ik haast me vooruit. Soms heb ik zin om de wereld even op pauze te zetten of op zijn minst in slow motion. Door al de gestresseerde toestanden  vergeten we  rondom ons te kijken, we zijn zodanig doelgericht dat de kleine details ons volledig ontgaan. Kleine details die de wereld er zo anders doen uitzien. Kleine details die een lach of een traan tevoorschijn kunnen toveren. We zijn allemaal zo bezig met onze dagdagelijkse beslommeringen dat we vergeten dat  daarbuiten een hele wereld ligt.

13-03-2008 om 15:37 geschreven door Rhona  

Het woord ‘liefde’ houdt me al een tijdje in de ban. Wat is dat ‘beest’ nu eigenlijk? Kun je het ooit te pakken krijgen?

Nu, al een tijd heb ik last van verliefdheidsgevoelens op het leven. Vraag me niet om een verklaring, misschien ben ik nog gekker geworden…  Maar om toch serieus genomen te worden onderwerp ik mezelf aan een ‘intern onderzoek’. Neen, er komt geen internist aan te pas, alhoewel, misschien zou dat wel leuk zijn, zeker als het een mannelijk exemplaar is met een mooi kontje… Tja, het is eraan te merken dat ik de laatste tijd ‘droog’ sta, maar geen paniek, ooit vliegt de schuur in brand, en dan, dan komt de brandweer!!!

Oeps, even terug de draad opnemen bij mijn intern onderzoek. Hoe vertaalt een intern onderzoek zich voor mij?

-        de was uithangen, te beginnen met de propere onderbroeken, en die met een gaatje binnenshuis ophangen

-        patatten schillen en denken aan de keer dat je als kind in je vinger sneed met het patattenmes om te zien of er bloed in je vinger zat

-        kattenbak uitkuisen, sakkeren omdat het stinkt en je dan afvragen of jou kak niet stinkt misschien…

-        de tuin uitwieden om na te gaan of je nog ‘blaarbestendig’ bent

-        met restjes uit de frigo een maaltijd ineenflansen bij gebrek aan beter en aangenaam verrast zijn door je creatie

-        een knipoogje terug’gooien’ naar een gast die zij aan zij met je in de autofile staat en blijft op de zelfde hoogte rijden (figuurlijk mensen, figuurlijk)

-        een telefonische liefdesverklaring krijgen van je ex-vent op de verjaardag van jullie ex-huwelijk en het gesprek eindigen in wederzijds respect, snif

-        uit bed vallen door een misvallen droom en blij zijn om de buil op je… gat gezien de droom nogal angstaanjagend was

-        eindeloos op zoek zijn naar je sleutels, sleutels belanden de ene dag in de wasmachine en een dag later in de droogkast, proper gewassen en gedroogd.

-        het liedje van de Raymond Van het Groenenwoud ‘meisjes’ dat je maar blijft neuriën/zingen/schreeuwen…

-        een ‘all in one feest’ organiseren, tentjes mee te brengen bij overnachting, dafalgans bij het ontbijt worden voorzien door de gastvrouw

-        je camionet die voor de deur staat geparkeerd blootsvoets en in pyama controleren op een rookbare sigaret, buurman staat nogal verbaasd toe te zien

-        tijdens een nachtelijke sanitaire pitstop jezelf afvragen of Fabiola ook wel eens met haar vinger door het papier schiet

-        je dochter van zeven die je erop wijst dat je toch beter zou proberen de stekker omgekeerd in het stopcontact te steken omdat het gaatje vanboven in het stopcontact zit en dat staafje in dat gaatje moet

-        ….

De tijd is voorbij van het eindeloos zoeken naar antwoorden in boeken, maar ik leef, en hoe langer ik leef hoe meer ik de banaliteit ervan inzie en hoe verliefder ik word…en kom ik bij volgend citaat:

04-03-2008 om 19:26 geschreven door Rhona  

Een rotweek achter de rug. Mijn gedachten en gevoelens ging compleet met me aan de haal. Ongelofelijk als ik er nu zo op terug kijk. Gevoelens van waardeloosheid alhoewel je zoveel bevestiging om je heen krijgt op het werk, van je kinderen, vrienden... Jezelf verwijten maken zo van 'waarom heb ik het niet gezien', 'kieken dak ben', je wentelen in eenzaamheidsgevoelens terwijl je daar geen reden voor hebt...

Ik zag de wereld aan me voorbijgaan en had het gevoel er zelf geen deel van uit te maken. Maar opeens was daar... de zon. Vanbinnen en vanbuiten. Ik stelde mezelf de vraag, heb ik reden om mezelf zo ellendig te voelen? Naar de primaire behoeftes: heb ik honger? neen... Heb ik geen dak boven me hoofd? neen... Heb ik het koud? neen...

En dan de invulling van de andere behoeftes: heb ik liefde? Ja... Krijg ik respect? Ja... Krijg ik vertrouwen? Ja... Is mijn leven boeiend? Ja...

Wel, over wat zit je dan te janken? Waarom wentel je je in zelfmedelijden? En dat allemaal omdat je je enorm bedrogen voelt door één persoon? Net alsof die ene persoon je hele wereld was... Ja, dat is het, je hebt van die persoon je hele wereld gemaakt. Maar was die wereld dan zo goed? Neen... Vond je het leuk om verstikt te worden? Neen... Vond je het leuk om niet te kunnen zijn en tonen wie je werkelijk bent? Neen... Vond je het leuk dat de ander zich zo afhankelijk van je opstelde? Neen...

En dan verder... de eenzaamheid. Voel je je eenzaam omdat er niemand 'speciaal' is? Ja... Heeft dat iets te maken met de persoon waardoor je je zo bedrogen voelt? Neen... Want met mensen die je vertrouwen hebben beschaamd die laat je links liggen en vind je niet de moeite waard energie en tijd aan te besteden. Waarom geef je er dan nog tijd en energie aan in gedachten? Ja, daar heb je wel een punt... Er zijn zoveel andere fijne dingen en mensen die je energie en tijd wel verdienen.

Nu telt Rhona, niet morgen, niet gisteren, maar vandaag. Verlies dat niet uit het oog.

17-02-2008 om 10:11 geschreven door Rhona  

06-02-2008 om 20:21 geschreven door Rhona  

Liberaal… Doet me automatisch denken aan het woord ‘vrij’ (en verder aan de rabbit-tanden van Verhofstad).

Nu, het woord ‘vrij’ kun je ‘vrij’ interpreteren. En het kan zoveel betekenissen hebben. Maar in politieke zin betekent het vrijheid van de markteconomie. Alles is toegelaten (vrij dus) als het  maar opbrengt.  Dag solidariteit, dag gelijkheid, welkom ‘mister-cash’.

In mijn omgeving hoor ik steeds meer mensen spreken over de beruchte kloof tussen arm en rijk. Dat is natuurlijk niet moeilijk als je werkt voor een vakbond, de vakbond die staat voor ‘de’ vertegenwoordiger van de arbeider. Maar anderzijds, ik hoor mensen die niets  te maken hebben met het syndicaat  ook steen en been klagen. Neen, ik ben dus niet geboren in een chateaux ;-).

Nochtans… als je terugkijkt in de geschiedenis, dan zijn de tijden toch eens beter geweest. The golden sixties… een gevolg van WOII. De schade in het land moest terug worden opgebouwd, en dankzij ‘het rode gevaar’ dat dreigde in het Oostblok, konden de vakbonden ijveren voor een goed uitgebouwd sociaal zekerheidsstelsel. Wat geleid heeft tot één van de beste sociale zekerheidsstelsels van de wereld. Dat maakt me er trots op een belg te zijn. Anderzijds, als ik de evolutie zie van begin jaren ’80 tot nu… Dat maakt me minder trots. Onder het mom van de ‘oliecrisis’ is het beleid stilletjesaan in een ander vaarwater terecht gekomen. Ok, de oliecrisis heeft schade berokkend, maar ondertussen heeft de economische wereld zich allang hersteld. Vanwaar dan nog steeds die neerwaartse spiraal?

Volgens mij omdat het landsbeleid de touwtjes uit handen heeft gegeven, dus wij, jij en ik, hebben onze touwtjes uit handen gegeven door ons kiesgedrag. De politiek bepaalt de manier van regeren, en als de manier van regeren er één is die geen inspraak heeft  of eist en steeds meer macht uit handen geeft ten voordele van het patronaat  (omdat het de partij-politiek is), dan zie ik beelden voor mijn ogen verschijnen van kinderarbeid in mensonterende omstandigheden, mannen die elke dag voor de poort van de fabriek staan in de hoop te kunnen werken….

Dus is de basis eigenlijk ons kiesgedrag. Het bolletje dat jij en ik kleuren in dat hokje. Ok, er is ook een tijd geweest dat ‘de politiek’ met niets deed, maar nu? Vreemd in feite, maar volgens mij is de basis om te kiezen een grondige programmakennis van alle partijen. Zou dat in feite geen opdracht zijn voor het onderwijs? Dat jongeren bewust worden gemaakt van het belang van verkiezingen? En de inhoudelijke verschillen tussen de partijen?

Ga jij stemmen op vlaams belang als je weet dat zij geen syndicaten willen? Als je weet dat ze de vrouw aan de haard willen zetten als fokmachine? Dat zij afbouw willen van de sociale zekerheid?  En dat allemaal omdat je eens last hebt gehad met een ‘bruine’? Het kon ook een blanke geweest zijn….

Of ga je stemmen op lijst Dedecker, die belastingen op arbeid (zowel van werkgever als werknemerzijde) wil afschaffen en dat vervangen door consumptiebelasting? Nogal een éénzijdige benadering, waarbij de hoofdmoot van dat soort belastingen terechtkomt bij de werknemer, want wie consumeert er? Ja idd, wij… En dat allemaal omdat je JM zo’n sympathieke, recht  voor de raap kerel vindt? Mensen, laat jullie toch eens niet verblinden.

En dat doet me komen tot de vraag: wat gaan we doen? Lijdzaam toekijken?

Aanvaarden dat we steeds langer zullen moeten werken en dan op een bepaald moment: baas, ik ben er volgende week niet hoor, het is dan mijn begrafenis.

Gaan we aanvaarden dat we geen recht meer hebben op moederschapverlof? Ik zie me al bezig, sorry collega’s, kunnen jullie even de bureau verlaten, ik moet een kind baren.

Gaan we aanvaarden dat we geen pensioen meer krijgen? En als we pensioen willen een individuele verzekering dienen af te sluiten? En dat de hoogte van pensioen zal afhangen van de premie we betalen? Dus mensen met lage inkomens vallen uit de boot…. En wie zal uiteindelijk weer met de centen (interest) gaan lopen? Ja, idd, the big-money-bosses.

Gaan we ons verworven goed laten sterven?

06-02-2008 om 15:50 geschreven door Rhona  

05-02-2008 om 21:52 geschreven door Rhona  

Loving you
Isn't the right thing to do
How can I ever change things
That I feel
If I could
Maybe I'd give you my world
How can I
When you won't take it from me
You can go your own way
Go your own way
You an call it
Another lonely day
You can go your own way
Go your own way
Tell me why
Everything turned around
Packing up
Shacking up is all you wanna do
If I could
Baby I'd give you my world
Open up
Everything's waiting for you
You can go your own way
Go your own way
You an call it
Another lonely day
You can go your own way
go your own way

Fleetwood Mac

04-02-2008 om 22:39 geschreven door Rhona  

Al ooit het volgende meegemaakt? Stel je voor, je staat op, gaat je douchen, en steeds blijft een stemmetje in je hoofd zeggen: kijk eens in zijn gsm… Jaja, je geeft toe aan dat stemmetje, alhoewel je een hekel hebt aan controletoestanden. Floep, je gaat naar de sms inbox… en naar de outbox, en je ziet… seksueel getinte berichten, afspraken + liefdesverklaringen aan het adres van 4 verschillende vrouwen, en dat allemaal van de dag voordien. Je staat op, gaat naar boven want meneer ligt nog in bed, heeft gisterenavond op zijn minst een bak jupiler in zijn eentje verzet en met een aantal vrouwen…. Ja, wat gedaan? Je wilt er je geen voorstelling van maken. Je zegt:doe je kleren aan, pak je spullen tezamen en zet maar aan. Grijnzend  neemt hij zijn schamele bezittingen bij elkaar, de beruchte laptop in zijn armen, 2 onderbroeken, ‘de’ gsm, zijn leren jas, en je stampt hem letterlijk en figuurlijk de deur uit. Binnenkort zal hij niet meer grijzen, eens hij ten volle beseft. Maar das zijn probleem. Je doet verder de ochtenddinges. Je jongste dochter staat te huilen… ze ziet de belangrijke mannelijke figuur van de afgelopen jaren uit haar leven verdwijnen. Maar dat laat je van je af glijden, want je wilt niet dat een dergelijk figuur het ‘manbeeld’ van een opgroeiend meisje gaat bepalen.

In de auto bereid je je voor op de nakende belangrijke vergadering. Tegen de middag lees je je ‘werkmails’, en opeens begin je te schudden en te beven. Het gevoel alsof je een tientonner over je krijgt. Braakneigingen, vieze smaak in je mond, je voelt je vuil, besmeurd. Je barst in tranen uit, op het werk, in het bureau waar het diensthoofd ook zit. Je zegt gewoon wat er gebeurd is, hij luistert, en helpt nadenken over de praktische kant van de zaak en biedt zelfs aan dat je naar huis gaat. Je geeft daar niet aan toe, en blijft werken.

Je rijdt naar huis. In de auto heb je een onwezenlijk, onwerkelijk gevoel, net of je geen deel uitmaakt van ‘de wereld’. Je komt thuis en begint op te ruimen. Even later ga je kijken naar de carnavalstoet van het school van de kids.

Terug thuis begint het, tel van vriendin nr 1. ’S Avonds tel van vriendin nr2, en nr3 is daar even later ook. Vreemd… Je kunt zelf niet bellen want je gsm is stuk, ook nog een cadeautje van mister zero. Je hebt een voorliefde om bij afgesloten relaties een toepasselijke naam te bedenken, behalve bij de vader van je kinderen. Docter numb , herr flick en mister zero zijn de revue gespasseerd. Een beschermingsreflex om je te distanciëren? Niet meer toe te laten hen als mens te zien?

Na het derde foongesprek ga je naar boven, je bent moe. Je sleurt de besmeurde lakens van het bed, waar de energieën hangen van een aantal vrouwen, en 1 man. Je kruipt tussen verse lakens en laat de gesprekken van de afgelopen uren tot je doordringen. Je ‘wist’ het allemaal. Waarom lag die gsm nooit aan in mijn bijzijn? Waarom had ie een hekel dat je op de pc zat? Waarom was hij zo ziekelijk jaloers? Waarom mocht je nooit mee naar de plaatsen waar hij ‘uithing’? Waarom was er een programma geïnstalleerd op zijn pc die constant de geschiedenis wiste? En dan steeds proberen je de schuld te geven van zijn ‘niet goed voelen. Je uitzuigen, financieel en emotioneel. En dan boos reageren ‘ je zult eens iets mogen doen aan die vermoeidheid van je! Ik ben dat beu! Tja, een mens zou van minder moe worden. Aan het financiële ‘vampieren’ heb je gedeeltelijk toegegeven, had je het volledig aan hem overgelaten dan was de financiële aderlating veel groter geweest. Aan de emotionele daarintegen… dat heeft hij niet kunnen raken. Je weet wat je waard bent en je merkt dat dagdagelijks aan de mensen om je heen.

Je wist het allemaal, maar wilde het niet weten. Steeds maar woorden en geen daden om iets te veranderen. Liters bier drinken op een dag, nietsnutten (jaja, gsm en pc), tuchtprocedure aan zijn broek op het werk… Blijft er nog iets moois over van een mens die zo is? Neen, je hebt je wel jaren vastgehouden aan ‘het mooie beeld’, het beeld dat je van hem gemaakt had, het beeld dat hij zo krampachtig wil tentoonstellen. Maar door een aantal maanden echt samen te leven, is het je duidelijk geworden. Hij kon zich niet meer verbergen achter zijn masker, en iedere dag brokkelde er een stukje van dat masker af, om tot de naakte waarheid van gisteren te komen.

Je heb een diep medelijden met de ouders waar hij terug naartoe trekt. Maar het is jou probleem niet meer. Dat is het in feite nooit geweest, je hebt het jou probleem gemaakt. Uit liefde. Maar het was een gevangen liefde, en dat soort liefde je zoveel ziet om je heen. Je wilt vrij zijn, en niet het soort vrijheid dat mister zero voor ogen heeft.

Een aantal maanden geleden vond je werk, kocht je een auto, vond je een nieuwe woonplaats… en steeds dacht je, er klopt iets niet. Nu weet je wat, je probeerde een stuk van je verleden mee te nemen, een stuk dat niet meer bij je past. Dat stuk hield je ook tegen, tegen om te groeien en de dingen te doen dat je wil. Sinds een tijdje voel je tot in de toppen van je tenen dat er prachtige dingen in het verschiet liggen, en hij zou je maar belemmerd hebben.

02-02-2008 om 12:42 geschreven door Rhona  

Potverdikke,

Das lang geleden dat ik hier nog eens 'echt' was...

Tja, daar heb ik tal van redenen voor. Ten eerste tijdsgebrek, eens waren de tijden anders, en wentelde ik me in een zee van tijd. Maar de tijden zijn veranderd en tijd is een schaars goed geworden, alhoewel tijd in feite niet bestaat. Het is louter een uitvinding van de mens.

Stel je voor dat je zou kunnen leven zonder 'tijd'. Wat een prachtige wereld zou het toch zijn. Reeds jaren doe ik effort om te leven zonder tijd, Bewijs daarvan is mijn horlogeloze pols. Het vreemde is... ik heb me al aangepast, ik kan op 5 minuten na de tijd inschatten.... Dus een echte vooruitgang is dat niet geweest. Tja, je kunt maar proberen hé.
Een wereld zonder tijd doet me automatisch denken aan: niet meer rushen om 'op tijd' op het werk te zijn. Toekomen wanneer het je past, je werk doen, en dan vertrekken, al is het midden in de nacht. Hoeveel 'tijd' wordt er niet verspild omdat mensen teveel 'tijd' hebben? Die vervelen zich steendood op hun werk, en proberen met vanalles hun tijd te vullen. En dan heb je anderen, die verdrinken in hun werk, nemen er nog mee naar huis, helpen hun privé en gezinsleven naar de knoppen... Dus het begrip tijd zou moeten verdwijnen, maar ook het begrip werk. Dat zou ook aangepast dienen te worden. Geen fabrieken meer met ploegen, geen diensten meer met 'kantooruren', geen winkels meer met openingsuren. Dan vraag je je af, wat is het alternatief? Even gesnord in de geschiedenis. De middeleeuwen leken me zo slecht nog niet. Mensen leefden op het ritme van de seizoenen, 's winters meer binnen, lente zomer met de zon op en het land bewerken. Maar dat was niet het enige dat ze deden. Naast het land verbouwen, bouwden ze huizen zelf, brood bakken, naaien en breien, het waren in feite echte doe-het-zelvers. Ken je het doe-het-zelf gevoel? Je kunt enorm sukkelen en heel de straat samenvloeken omdat het niet direct lukt, maar het gevoel na het werk, schitterend!!!! Zo van, ik kan het!!! Je bent veel trotser dan dat een zogenaamde 'vakman' (waar je eindeloos hebt moeten op wachten) het had gedaan. En die kleine schoonheidsfoutjes? Die bedek je met de mantel der liefde... Dat brengt me op het aspect 'perfectie'. Veel mensen kunnen niet leven met schoonheidsfoutjes. Is dat een veruitelijking van het innerlijke? Omdat ze niet kunnen leven met hun eigen imperfectie en dat veruiterlijken op het materiële? Maar wat is er mooier dan een oud opgeknapt kastje of een oud huis dat de tekenen draagt van de vorige bewoners? Wat me zo afschrikt, dat zijn bouwbeurzen. Daar worden mensen ingelepeld dat hun intereieur zus of zo moet zijn, anders zijn ze niet 'hip'. Maar wat vandaag 'hip' is, is morgen 'out'. Op het vlak van mode is tijd blijkbaar zeer relatief... Maar ja, als iedereen zijn interieur pas zou aanpassen omdat het versleten is... dan zou het geld niet meer rollen hé, en daar komen we bij de economie waar we allen (ja, ook ik, maar doe mijn best om kritisch te blijven) 'slaaf' van zijn geworden. We zitten zo van de toren te blazen over de slavernij van vroeger, en er wordt gepretendeerd dat we 'vrij' zijn, maar is dat werkelijk zo?

Ongelofelijk toch... ben begonnen met tijd, overgesprongen naar werk, dan naar de middeleeuwen, om over te gaan naar doe-het-zelven, perfectie, de economie en vrijheid... en dat alles in enkele regels... dat hoofd van me... staat nooit stil

tot wat het 'tijds' evangelie van Superwhitewitch kan lei(ijd)den....

31-01-2008 om 22:38 geschreven door Rhona  

 Donderdagmorgen… de radiowekker loopt af. Mijn hand klopt een aantal keer op dat ding, ik ben nog zo moe… De avond voordien was zo zalig… dekbed in het midden van de woonkamer op de grond, kaarsjes er rond, een fles met bubbels, ‘amandel’ massage olie, muziek van ‘dead can dance’, gepaneerde reuzengarnalen… En niet te vergeten, mijn allerliefste en ik… want ja, anders zou het maar een ‘decor’ zijn.

Maar nu… ik raak niet uit bed. Het is er zo lekker, het dekbed over mijn hoofd, voeten die uit bed hangen (mijn voeten kunnen niet tegen de warmte, een trekje dat ik van mijn vader heb geërfd), keppe die zachtjes ligt te ronken tegen mijn rug. Allez Rhona, spring uit bed, je moet gaan solliciteren. In mijn hoofd zegt een stemmetje: zou je niet beter blijven liggen? Het is een examen, hoeveel mede-dingers zullen er nog zijn? Maak je wel een reële kans? Stem, zwijg!! Als ik niets doe en steeds zo reageer, dan zal ik nooit werk hebben! Vooruit, uit bed! Shit, ik heb nog 20 minuten om mezelf en de kids klaar te maken… De douche zal voor later op de dag zijn…de mede-dingers zullen kunnen genieten van mijn erotische geur van amandelolie en…  Oeps, ik vind geen geschikte bloes… Tja, het truitje en jeans van gisteren zal het moeten doen. Zou ik durven mijn gympies aantrekken die ik kocht in Parijs? En mijn leren jasje? Ach ja, waarom niet? Een blazer jas en opgepoetste schoentjes passen toch niet bij mijn outfit. Kids vlug klaarmaken, een douche zal ook voor hen voor vanavond zijn… Vlug de auto in… nog 20 minuten om er op tijd te raken, help!! Klokslag 8u30 ben ik er. Een grote zaal… maar er is… niemand? Ben ik wel juist? Een tel later komt een vrouw binnen, en die zegt, ga maar zitten, we gaan direct van start. Even later komt een man binnen, ‘gaat het examen hier door’? Ja, ga maar zitten. Hij neemt recht tegenover mij plaats. De zenuwachtige vibraties komen mijn kant uit. Hij weet zich geen houding te geven, en begint te tetteren tegen mij. Een man die begint te kletsen? De omgekeerde wereld? Ik blijf stoïcijns kalm, en reageer nauwelijks. Ik wil niet meegaan in zijn zenuwroes. Dat doet me denken aan mijn studententijd, waar het in de gangen ook steeds zo’n hectisch toestand was tijdens examenperiodes, en ik de rust van de bib opzocht. De vrouw zegt, we wachten nog 5 minuutjes op de laatste kandidaat en ze verwijdert zich. Maar 3 kandidaten?? Hoe kan dat? De man blijft maar zeuren… help zeg, kan die niet zwijgen? Niet van aantrekken Rhona. Als observator zit ik erbij, en laat alles van me af glijden. Na 5 minuten komt de vrouw terug en zegt, we gaan eraan beginnen, jammer voor de andere kandidaat. De vragen van deel 1 zijn not my piece of cake… allemaal termen van de economische wereld. Rhona, schrijf op wat je weet, en laat over wat je niet weet. Even later komt een vierde persoon in de zaal en spreekt de man aan. Meneer, in feite zou je hier niet mogen aanwezig zijn?!? Heb je het profiel van de vacature niet gelezen? Jouw diploma voldoet niet aan de voorwaarden. Het heeft geen zin dat je verder deelneemt. Het gezicht van de man wordt groen, paars, blauw. Ik merk dat hij zich boos maakt. Amaai, dat zal hier gezellig worden. Hij begint allerlei excuses uit zijn mouw te schudden, maar daar gaan ze niet op in. Hij druipt af, ziet blijkbaar in dat verder verzet geen zin heeft. En daar zit ik dan… alleen. In een grote zaal, zonder andere mede-dingers. Kan dit wel? Maak ik wel een kans? Gaan ze de vacature opnieuw openstellen wegens gebrek aan kandidaten? Maak je niet druk Rhona, doe gewoon door.

Deel 2 is wel mijn ding. Een scenario opmaken voor een vorming. En deel drie is een presentatie geven over een tekst. Dat zal ook wel lukken. Na het examen heb ik nog een kort gesprek met het hoofd van de dienst vorming en zijn rechterhand. Deze namiddag nemen we terug contact op of je de job al dan niet hebt. In een waas rij ik terug naar huis. Ik heb werk zegt mijn innerlijk stemmetje… Inderdaad, een drietal uur later word ik opgebeld, Rhona, je kunt beginnen op 19 november. Heb je nog bedenktijd nodig? Ikke, eum neen, ik zou anders niet gesolliciteerd hebben. Kan de toestand die ik zonet meegemaakt heb, nog toeval zijn? Een job die ik echt wil doen? Geen anderen kandidaten? En totaal geen aandacht besteed aan mijn uiterlijk ‘zijn’?

Nog een puzzelstukje dat op zijn plaats valt. Waarom heeft de voltooiing van de puzzel zo lang geduurd? Ok, ik besef ten volle dat, met alle veranderingen dat er momenteel gebeuren, er een nieuwe puzzel zal ontstaan, maar waarom nu? Mijn innerlijke stem zegt, omdat, zoals je weken terug aanvoelde, de wind gedraaid is. Je wist dat er een totale omwenteling in de lucht zat… The world upside down. Het doet me denken aan volgend prachtig gedicht:

DE VICIEUZE CIRKEL VAN HET BEELD.

Als ik blijf kijken

zoals ik altijd keek

dan blijf ik denken

zoals ik altijd dacht

Als ik blijf denken

zoals ik altijd dacht

dan blijf ik geloven

zoals ik altijd geloofde

als ik blijf geloven

zoals ik altijd geloofde

dan blijf ik doen

zoals ik altijd deed

als ik blijf doen

zoals ik altijd deed

dan overkomt mij

wat mij altijd overkwam.

14-11-2007 om 16:05 geschreven door Rhona  

22-10-2007 om 17:39 geschreven door Rhona  

 Zaterdagmorgen, in mijn eentje, niemand in de omgeving, ik alleen met mijn gedachten. Koffietje, sigaretje, de zon schijnt buiten… zotte pops op mijn schoot die ligt te snorren van genot…

En ik… overdenk de gebeurtenissen van de afgelopen week. What is happening? Ik weet het niet, maar de lucht hangt vol met onbekende vibraties, het enige dat ik weet is, het is tijd om ‘iets’ te doen. Het is tijd om het bekende pad van de afgelopen jaren te verlaten. De lucht zegt het me.

Er komen dingen uit de lucht gedwarreld, waarvan ik alleen maar had kunnen dromen. Via een vriendin van me terecht gekomen in de bank. Met de vraag of ik, met mijn inkomen in staat ben om een lening aan te gaan om me een auto aan te schaffen. Ik doe het al meer dan twee jaar zonder… en dat in the middle of nowhere. Na 8u ’s avonds kun je nergens meer naartoe, je hebt steeds hulp nodig van buitenaf. Het meest prangende, het bemoeilijkt mijn zoektocht naar een job. Want om alle dagdagelijkse dingen te doen lukt dat openbaar vervoer wel. Moeilijk gaat ook. Wat blijkt? Ik kan een lening afsluiten om een auto aan te schaffen. Had dat nooit gedacht… Mijn zoektocht naar een geschikte wagen kan beginnen.

Gisterenavond zit ik te praten met een andere vriendin, en die vertelt me… dat nog een andere vriendin samen met haar vriend een huis heeft gekocht. En dat ze vertrekt uit haar huurhuis. Het staat te huur, niet via immo, rechtsreeks aan de eigenaar zelf, het is een prachtig huis, met alle nodige voorzieningen. In een dorp gelegen, maar dichtbij alle nodige faciliteiten. Helemaal anders waar ik woon. Een boerengat in het gat van pluto. Onbekend en onbemind. En de proef op de som, de huurprijs ligt veeeel lager dan hier. Afgesproken met die vriendin, ik ga er dinsdag naar kijken.

Dat doet me weer inzien dat de vriendschappen die ik heb zo waardevol zijn. In feite zijn mijn vrienden mijn familie.  Het is niet zo dat ik constant in contact met hen sta, of dat ik hen veel zie, maar ze zijn er, en ik ook. Mijn letterlijke familie… daar heb ik de banden mee verbroken. En ok, er blijft altijd een band bestaan, een bloedband. Maar als je merkt dat je niet kunt voldoen aan de verwachtingen van, dat je niet meer bereid bent om je te plooien naar hun wensen, dan is het beter om (tijdelijk) afstand te nemen. Ik wil geen ‘hulp’ accepteren waarbij de verwachting is dat ik dan moet doen wat zij zeggen. Ik leef mijn leven, op mijn manier. Het grote voordeel hiervan is, ik kan alleen maar kwaad zijn op mezelf als ik verkeerde beslissingen neem, en ik neem er dan zelf ook de verantwoordelijkheid voor op. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn leven. Het nadeel is soms het gevoel van alleen op de wereld te staan, geïsoleerd te zijn, maar mijn vrienden zijn er…

Vriendschap, zo ongelofelijk belangrijk in het leven, en niet met om het even wie, maar met mensen die op dezelfde vibratie zitten, die je nemen zoals je bent, en je de vrijheid geven… Waar ik woon, daar heb ik dat soort vriendschap kunnen opbouwen. Ondertussen wonen zij hier niet meer, en steeds als ik in de richting kijk van het huis waarin zij woonden, gaat er nog een steekje door mijn hart. In het jaar dat we niet ver van elkaar woonden, is er een vriendschap ontstaan, maar geen gewone vriendschap, het gaat zoveel dieper dan dat. Door het veelvuldige contact in die periode hebben we ons, van beide zijden uit blootgegeven, en das volgens mij de enige manier om vriendschap te hebben. Ik heb geen nood aan vrienden, waarbij het contact zich beperkt tot het uitwisselen van small talk of oppervlakkigheden. Ik hou van mensen die bereid zijn de confrontatie aan te gaan met zichzelf, en die ook mij confronteren, en waarmee je echt kunt praten, en natuurlijk het plezier dat er is tijdens de contacten. Uit mijn vorige woonplaats heb ik ook zo’n vriendschap overgehouden, die vele stormen heeft getrotseerd. En het straffe hieraan is, zelf al is er een hele tijd geen contact meer, de vriendschap blijft. In feite heb ik door mijn eigen gedrag in het verleden een aantal dergelijke vriendschappen kwijtgespeeld. Waarom? Door mijn eigen onbetrouwbaarheid. Ik maakte een afspraak met persoon a, kwam persoon b tegen, bleef bij b plakken, en liet niets weten aan a. Ik ben geen mens voor vastgelegde afspraken, maar het minste dat je kunt doen is verwittigen. Dan kun je de persoon nog steeds met opgegeven hoofd tegemoet treden… hoef je je niet schuldig te voelen.

Ondertussen zijn we maandagavond… Het huis gaan bekijken, en ik zie het zitten. Maar wat blijkt? Mijn hartje is bang om het bekende te verlaten. Ikke, die steeds nieuwsgierig is naar nieuwe dingen, er nooit mee inzit om iets nieuws te doen, heb angst? En ontelbare vragen… Maar ik weet, ik moet de geijkte paden verlaten, mijn leven heeft een totale ommezwaai nodig, de lucht zegt het me. Morgen zal een drukke dag worden… informeren en regelen. Het is tijd.

22-10-2007 om 17:32 geschreven door Rhona  

 Fred Astaire… die het liedje ‘Heaven’ zingt. Dat melodietje is gewoon niet uit mijn hoofd te bannen vandaag.

 Heaven, I'm in Heaven,
And my heart beats so that I can hardly speak;
And I seem to find the happiness I seek
When we're out together dancing, cheek to cheek.

Heaven, I'm in Heaven,
And the cares that hang around me thro' the week
Seem to vanish like a gambler's lucky streak
When we're out together dancing, cheek to cheek.

Oh! I love to climb a mountain,
And to reach the highest peak,
But it doesn't thrill me half as much
As dancing cheek to cheek.

Oh! I love to go out fishing
In a river or a creek,
But I don't enjoy it half as much
As dancing cheek to cheek.

Dance with me
I want my arm about you;
The charm about you
Will carry me thro' to Heaven

I'm in Heaven,
and my heart beats so that I can hardly speak;
And I seem to find the happiness I seek
When we're out together dancing cheek to cheek.

 Waarom? Ik voel me zo gigantisch, formitastisch ‘schitterend’. Een nacht en dag achter de rug… die niet te beschrijven valt. En weer zo onverwacht… Ik begin er meer en meer van overtuigd te raken dat onverwachte momenten steeds de beste zijn. Geplande zaken, daar hang je automatisch verwachtingen aan. Dat kan ‘uitkijken naar’ zijn, maar meestal valt de belevenis veel meer tegen dan je had verwacht. Natuurlijk heb je de andere zijde, ‘opzien tegen’, en dikwijls valt het dan veel beter mee,  net omdat je zo’n negatieve voorstelling van het gebeuren had gemaakt.  

Over vannacht en vandaag had ik me totaal geen voorstelling gemaakt. Ik was vannacht zelfs al in mijn bed gerold en de eerste slaap kwam opzetten. De goesting was totaal ‘over’. Maar eens ik hem zag, vielen alle maskers weg, een tintelend gevoel van m’n tenen tot  mijn haartoppen, een warme  stroom door heel mijn lijf …  Wat doet hij met mij? Een filmster is hij niet ( voor alle duidelijkheid, ik ook niet ;-)). Wat heeft hij dan wel? Vuur in die diepe donkere, bijna zwarte ogen, en ok, ogen zijn maar ogen, maar ogen zeggen zoveel… Soms is dat vuur uitgedoofd, en heel raar, die ogen zijn dan lichter van kleur. Zijn humor… soms cynisch, soms sarcastisch, maar het is ofwel humor met inhoud, of humor die zodanig banaal is… Het is mijn soort humor, he makes me smile… En hij is zo lief meneer… zo ontzettend lief, tenminste als hij niet teveel in zijn hoofd zit. Dat merk ik ook bij mezelf, als ik teveel in mijn hoofd zit, dan is er geen plaats meer voor liefde. Het enige dat dan overblijft is angst, verwarring, in de toekomst of in het verleden ronddwalen… En dat brengt je geen stap verder. Anticiperen wat er nu gebeurd, dat maakt dat je leeft. Hij en ik... we 'kennen' elkaar. Geen 'gewoon' kennen, maar een diep gevoel van kennen en herkennen. De liefde valt niet te omvatten, niet te omschrijven, en toch bezondig ik me steeds aan analyse, de aard van het beestje zeker? Maar als ik dat kan loslaten, dan ziet mijn wereld er zoveel mooier uit. Maar je zult me niet horen beweren dat analyse niet goed is, het zorgt ervoor dat je jezelf gaat kennen, en dat je bewuster door het leven gaat. Eerst jezelf zoeken en bewuster gaan leven, daarna zoveel mogelijk dingen proberen los te laten, en dat leidt tot een gelukkiger leven?

Nu, aantrekking heeft volgens mij niks, maar dan ook niks te maken met uiterlijk. Raar toch dat de meeste mensen zich daaraan vergalopperen.   Niets is wat het lijkt. En daar heb ik vandaag alweer een toonvoorbeeld van gehad. 

Vorige week kreeg ik een uitnodiging in de bus om langs te gaan bij het plaatselijk werkgelegenheidsagentschap. Allez, uitnodiging, zeg maar verplichting. Bon, ik daar vandaag naartoe. Even een korte beschrijving geven van mijn uiterlijk: zwarte gympies (meegebracht uit Parijs ;-)), een grijze jeans, zwart truitje, en mijn oud leren jasje ( 15 jaar geleden meegebracht van Londen ;-)). Achter een bureautje een typisch ‘bureauvrouwtje’. Uiterst verzorgd, geen haartje die de verkeerde richting opging, netjes gestyld, ik vraag me echt af hoe bepaalde mensen dat toch kunnen… Ze zei me , ga zitten (geen goeiedag, kost blijkbaar teveel geld), ik werd even getaxeerd. Haar ogen en houding spraken uit: weer zo eentje die liever op den dop blijft… Ze neemt een formulierke, en gaat direct over tot het invullen ervan. Ik was al even verbaasd dat ze geen formulieren hebben op pc, maar ja, we zijn hier in the middle of nowhere, dus vooral niet teveel verwachten. Hier houden ze nog steeds van pen en papier. En ik kan ze geen ongelijk geven. Want was is onpersoonlijker dan sms’en, mailen, online formulieren invullen enz? Een handgeschreven document heeft geschiedeniswaarde. Stel dat er een grote wereldramp komt, en binnen 500 jaar handgeschreven documenten worden teruggevonden, zullen die dan niet veel meer waarde hebben dan getypte documenten? Dan gaan ze  uitgebreid onderzoek kunnen doen naar handschriften. Of misschien gaan ze meer waarde hechten aan gedrukte formulieren? Och ja, dat zijn alleen maar veronderstellingen. Laat het er ons op houden dat ik meer ‘waarde’ hecht aan handgeschreven brieven omwille van de persoonlijke toets.

Welke opleiding heb je genoten? Maatschappelijk assistent. Heb je je diploma behaalt? vroeg ze alsof dat dat onvoorstelbaar was. Ja, antwoordde ik. Wat voor jobs heb je gedaan? Bij het aanhalen van de functies dat ik uitgeoefende, zakte ze steeds een beetje dieper in haar bureaustoel, en haar stemintonatie veranderde volledig van timbre. Ze werd steeds vriendelijker… Raar toch, dat mensen andere mensen afwegen tov wat ze doen of gedaan hebben én aan hun uiterlijk, ipv aan hun innerlijke ‘zijn’. Ok, uit hetgeen je doet kun je het één en ander afleiden, maar hetgeen ik ‘nu’ doe, dat betekent niks, en heeft geen ‘waarde’ in de ogen van de huidige maatschappij. Betekent dat dan dat ik niks waard ben? Voor alle duidelijkheid, ik vind mezelf heel waardevol,  en wat anderen denken… You love me, or you hate me ;-). Na dat interessant gesprekje (ik vind alle gesprekjes boeiend, uit alles leer je), ging ik de straat op, zoekend naar saffies. Op straat vind je die niet ;-), maar ik passeerde naast drie oude heertjes, die keken me aan, en die begonnen spontaan te glimlachen. Zagen ze de warmte die ik voelde stromen door mijn lichaam? Zagen ze dat mijn voeten de grond niet werkelijk raakten? Oude mensen zijn veel gevoeliger voor dergelijke zaken is me al opgevallen. Is het omdat ze meer tijd hebben om ‘echt’ te kijken naar iemand? Of speelt de ervaring dat ze hebben opgebouwd ook een rol? Dat ze daardoor ‘weten’? Ik denk dat het een combinatie is tussen die twee factoren. Ik heb hen een stralende glimlach terug geschonken, en mijn ‘zoektocht’ verdergezet.

Intussen speelt het liedje ‘heaven’ nog steeds door mijn hoofd, de afgelopen dagen zijn hemels geweest, en als de hemel er zo uitziet en zo aanvoelt, dan is het dringend tijd dat ik mijn plaatsje daar verzeker ;-).

Ik ben een gelukkig mens.

Whitewitch

17-10-2007 om 11:46 geschreven door Rhona  

16-10-2007 om 19:39 geschreven door Rhona  

 “Belle, ik heb het gedaan gemaakt met J. Het was niet wat ik wilde…” Belle, een lieve vriendin, die anders leeft dan ik maar waar ik ‘iets’ mee heb, op dezelfde trilling mee zit, zegt me

“Ik wist het… Dat was geen gast voor jou, jij bent meer waard dan dat. Jij hebt meer nodig. Maar das geen reden om terug te hollen naar je neverending story hé! Anders kom ik je persoonlijk een shot onder je kont verkopen!”

“Maar nee Belle, geen haar op mijn hoofd die daaraan” zeg ik vol overtuiging. En dat méén ik op dat moment ook. Belle weet hoeveel pijn de situatie met neverending story me al heeft gedaan.

Even later ben ik bij Eva. We hebben afgesproken om eens ferm de bloemetjes buiten te zetten. De herwonnen vrijheid ‘vieren’. De avond bij haar verloopt weer volgens ons geijkt patroon. Ik die arriveer met mijn oude leren rugzak, die ondertussen al wat van de wereld heeft gezien. We vliegen in elkaars armen, want het is al een tijdje geleden dat we elkaar zagen. “Eva, heb jij soms een paar kousen voor me? Ik vond er geen, moest mijn bus halen, die wacht niet… “ Eva schiet in een lach, typisch Rhona, die wel altijd iets tekort heeft, en deze keer is ze op pad op  blote voeten in haar lange laarzen. Even later zitten we aan haar keukentafel te aperitieven. Ons geliefd ‘merk’, witte martini. De belevenissen van de afgelopen weken vliegen op tafel, er wordt gezeverd en gelachen. Even later sta ik op blote voeten aan het fornuis. Eva die geen keukenwonder is, laat graag het kokkerellen over aan mij. Ondertussen wordt het gezever verder gezet. Na het eten (en het drinken) gaan we samen, arm in arm op pad. Eerst naar het ‘stadscafé’, maar vanavond valt er niet veel te beleven. Even later staan we weer buiten, vinger met speeksel natmaken, vanwaar komt de wind? We laten de wind bepalen wat ons volgend plaatsje zal zijn. Ondertussen komen we Jamal, een 19-jarige Pakistaan tegen. Bijna iedere keer als Eva en ik samen op weg zijn, kruist die ons pad. Jamal, een prachtig gebouwde jongen, café au lait velletje en nog steeds gefrustreerd dat hij geen vriendinnetje heeft. Hij maakt aanstalten om samen met ons op pad te gaan, maar Eva en ik trekken ons voorzichtig terug uit het gesprek, we geven aan dat we niet weten waarnaar we op pad zijn. Een korte conversatie met hem is steeds leuk, maar een hele avond samen op stap te zijn? Neen, liever niet… De wind heeft ‘de rock’ uitgekozen, een heavy metal cafeetje, en daar vallen we binnen. Eva ziet een vriendin, en we sluiten aan. Mijn blaas begint op te spelen, wat wil je, na enkele witte martini’s, een sloot witte wijn… Bij de toiletten kijk ik naar mijn gsm, drie sms’n en twee gemiste oproepen? Wie heeft mij nu nodig? Neverending story… Sms 1 van een aantal uur geleden “wat doe je vanavond? Ik kom naar Luc’s, jij ook? Sms 2, gehoord van je nieuwe vlam, kalend met bril, grijze metallic auto, buschauffeur… Sms 3: waar ben je?

Kan aan de verleiding niet weerstaan om te reageren. Na een aantal sms’n heen en weer, staat opeens ‘neverending story’ voor mijn neus. Had hem niet eens herkend. De welbekende kriebels komen weer naar boven… Wat doet die man toch met me? Ondanks alle pijnlijke momenten ik met hem beleefde, ondanks het feit dat hij soms een echte ‘lul’ is, word ik onweerstaanbaar door hem aangetrokken. “Gaan we naar Parijs” vraagt hij. Tja, zoiets moet hij maar één keer vragen. We verlaten de rock om 3u ’s nachts en vertrekken naar Parijs.

In de auto hangt het oude vertrouwde gevoel, praten en lachen met hem, een intimiteit die niet te omschrijven valt, ik voel me geborgen en veilig. Het is net of ik thuiskom.

Ondanks het feit dat we tot 10u30 ’s morgens zoeken naar een hotel, ik verschrikkelijke pijn in mijn voeten heb, ongelofelijk moe ben… voel ik me ‘schitterend’. Het verleden vervaagt, de toekomst telt niet, ik ben bij de man die me tot in het diepst van mijn hart heeft geraakt.

We slapen een uur of twee, en trekken daarna de stad in . Tegen de avond komt de tweelingbroer van neverending story naar boven. Een gesloten, afstandelijk iemand, die zo moeilijk te benaderen is. Hij zit weer in zijn eigen gesloten wereldje. Zou dat inderdaad kunnen te maken hebben met het feit dat hij tweeling van horoscoop is? ’S Nachts valt dat masker weer weg, we vrijen heerlijk. Ik voel me zo dicht bij hem, er is geen hij en ik meer, er is ‘ons’. ’S Morgens is de tweelingbroer er weer. Terug in België scheiden onze wegen zich, zonder afspraken, zonder iets…

Een paar dagen heb ik geteerd op de liefde die ik voelde, maar nadien komen de vragen weer…Het ongeloof dat dergelijke momenten beleven met iemand niets betekenen. Of maak ik mezelf iets wijs? Het idee dat zo’n liefde toch tot ‘iets’ moet leiden?

Het diepe verlangen en gemis borrelen alweer een aantal dagen in mijn buik. Ik ben verslaafd aan hem… Verslaafd aan de momenten waarin verleden en toekomst geen rol spelen, iets wat ik met geen enkele man eerder beleefde. Maar eens het verleden en de toekomst weer naar boven komen, dan blijft alleen datgene over wat ‘niet’ is…

Is dat mijn les? Leven in het nu? Niet gisteren, niet morgen, niet vandaag, maar nu?

14-10-2007 om 23:01 geschreven door Rhona  

Er zijn zo van die dagen… waarin ik me wel eens durf te zwelgen in zelfmedelijden. Het is net of ik me onder een donker laken bevind, en de wereld in een schemer zie voorbij wandelen. Niets dringt dan werkelijk tot me door, enkel maar één bepaalde gedachte waarop mijn zinnen zijn gefixeerd. Dat soort dagen zijn eerder een rariteit geworden, maar toch, ze zijn er nog. Een bepaalde aanleiding voor dat zelfmedelijden is er niet, en soms vraag ik me af waarmee dat te maken heeft. De ene dag sta ik bijna te schreeuwen dat mijn leven ok is, ik een tevreden mens ben enz. En zelfs al krijg ik een heleboel rekeningen in mijn bus of is er ‘slecht’ nieuws, toch kan mijn dag niet stuk. Maar de dag nadien, is dat laken er… Wat me ook al opgevallen is, meestal krijg ik dan een foontje van een vriend of vriendin, die net met hetzelfde gevoel kampt. Doet me denken aan mijn internaatsjaren, toen de maancyclus van mijn vriendinnen en ik op elkaar afgestemd waren. Zou het kunnen dat mensen die dicht bij je staan zich op dezelfde trilling bevinden? Vandaar? Of is dat alweer te ver gezocht?

Nu, zo’n foontje kan wonderen doen. Dan klaag en zaag je effen tegen elkaar, en je kunt er weer tegen. Of je ziet opeens in hoe belachelijk je wel bezig bent. Eén gedachte helpt dan wel, zelfmedelijden is iets des mensen, dus geen schuldgevoel.

Wat ook wonderen kan doen, is lichamelijke arbeid. Ik krijgt dan opeens een aanval van poetswoede, en je kunt wel zeggen, er is iets mis met Rhona vandaag. Ze is niet in haar normale doen ;-). Maar tijdens die poetswoede krijg je soms de meest geniale invallen. En dat verlegt je aandacht zich van zelfmedelijden naar… iets meer constructiefs. Eén van die projecten die uit zo’n aanval van zelfmedelijden en daaruit volgend poetswoede, is gegroeid, dat ik me misschien een ‘van’ ga aanschaffen. Weetwel, een bestelwagen, waar we met drie voorin kunnen zitten (me and my 2 kiddies) en nog een hele ruimte achterin hebben. Om grote dingen te vervoeren, of een matras in te gooien en te ‘zigeuneren’, of ik weet niet wat nog allemaal. Vind dat zo onvoorstelbaar van mezelf. Ikke?? Een ‘van’?? Moet wel weten dat ik vroeger een ‘gekte’ had voor mooie, snelle wagens. The need for speed plus status en imago… Onvoorstelbaar gewoon. Nu kan me dat geen moer meer schelen. Het enige die van belang is, dat het ‘ding’ me van punt a naar punt b brengt zonder pannes. Kleur, vormgeving en snelheid doen er niet toe. Waar ik me wel mee bezig hou, is het verbruik en de taksen en verzekering. Ben wel heel erg ‘nuchter’ geworden, amaai, ik word volwassen. Ik zie ons al samen ‘rondtuffen’, er breekt onmiddellijk een glimlach door op mijn gezicht. Even zit mijn moeder weer op mijn linkerschouder. Je kent dat wel, een belerend stemmetje: ‘wat ga je nu weer doen? Wat ben je met een bestelwagen? Jij bent toch geen zelfstandige? En wat gaan de mensen nu weer zeggen? Als jij met zo’n ijswagen rondrijdt?’ Ondertussen ben ik zover dat ik dat stemmetje direct herken, en kan zeggen:’zeg, hou je mond nu es even, jij moet er niet meer rijden!’ Geef toe, dat is nu toch echt wel het voordeel van de meer ‘gevorderde leeftijd’ ;-), meer en meer je eigen ding gaan doen, zonder dat iemand anders daar vat op heeft.

Straf toch hé, je begint je dag met een zwart laken, gaat dan nog ferm poetsen en eindigt met een mooie fantasie, en dan nog eentje die haalbaar is. Wat kun je daar meer over zeggen dan dat het een 'beautiful day' was?

U2 - Beautiful Day

The heart is a bloom
Shoots up through the stony ground
There's no room
No space to rent in this town

You're out of luck
And the reason that you had to care
The traffic is stuck
And you're not moving anywhere

You thought you'd found a friend
To take you out of this place
Someone you could lend a hand
In return for grace

It's a beautiful day
Sky falls, you feel like
It's a beautiful day
Don't let it get away

You're on the road
But you've got no destination
You're in the mud
In the maze of her imagination

You love this town
Even if that doesn't ring true
You've been all over
And it's been all over you

It's a beautiful day
Don't let it get away
It's a beautiful day

Touch me
Take me to that other place
Teach me
I know I'm not a hopeless case

See the world in green and blue
See China right in front of you
See the canyons broken by cloud
See the tuna fleets clearing the sea out
See the Bedouin fires at night
See the oil fields at first light
And see the bird with a leaf in her mouth
After the flood all the colors came out

It was a beautiful day
Don't let it get away
Beautiful day

Touch me
Take me to that other place
Reach me
I know I'm not a hopeless case

What you don't have you don't need it now
What you don't know you can feel it somehow
What you don't have you don't need it now
Don't need it now
Was a beautiful day

het zelfmedelijden-evangelie van Whitewitch

12-10-2007 om 22:47 geschreven door Rhona  

Wel, het is een bewogen anderhalve maand geweest. Hallo?!? Maar geen nood, de beweging is weer voorbij. Oefff…

Heb me voorzichtig weer eens op het liefdespad begeven, of dat het liefdespad was, das natuurlijk een andere zaak. Liefde is als een roos, maar ik had meer het gevoel dat het doornen waren. En op een bepaald ogenblik prikken die nogal sterk in de kont nietwaar?

Stel je voor, je leert iemand kennen, en die praat nog veel over zijn ex. Het schijnt dat dat nogal de gewoonte is bij een kennismaking. Ikzelf heb totaal niet de behoefte om over mijn ex bezig te zijn, mijn ex is mijn ex, en daarmee is in feite alles gezegd. Nu, je schuift dat netjes onder de mat, en denkt bij jezelf, laat dat voor wat het is, en je ziet wel.

Opeens staat je gsm niet meer stil, ook al zo vreemd. Zeker voor een mens als ik; die meestal niet weet waar dat ding ligt, en dan met de vaste foon moet bellen naar de gsm om die terug te vinden. Nu, ok, je zet dat ding gewoon op stil, en reageert af en toe eens. Gelukkig dat ik voldoende gratis sms’n heb, want meestal zijn de dingen die via sms gezegd worden niet van levensbelang.

Dan hoor je dat meneer X (laat ons hem maar zo noemen) nog dagelijks bij mama en papa gaat eten? Dat mama de was en de plas doet, en dat papa het gras komt afrijden? En dat ze ook nog eens een oogje in het zeil houden op de financiën van meneer X? En dat terwijl hij ondertussen 33 jaar is? Anderzijds hoor je dan de frustratie dat hij zich zo ‘gecontroleerd’ voelt? Ja jong, ofwel blijf je onder de rokken van mama zitten, ofwel kies je om op eigen benen te staan hé… Make your choise.

En opeens komt de seksuele kant van de zaak aan bod. Tja, met mijn ex deed ik aan bondage en wurgsex, en dat draagt mijn voorkeur. De ex was daar weer eens. Ikke: Ok, geen probleem dat jij daar een voorkeur voor hebt, maar met mij? No way Gozé! Meneer X:Jamaar, wat doe jij dan, heb jij dan geen fantasieën? Ikke: Eumm, neen, niet echt.

Zou het niet kunnen dat mensen die steeds op zoek zijn naar de uitersten in feite fantasieloos zijn? Of die allerlei spelletjes en gadgets nodig hebben omdat ze hun fantasie niet kunnen gebruiken? Want voor mij is goeie seks, gewoon jezelf laten gaan, en dan gebeuren wel de meest onvoorstelbare dingen. Dan heb je al die ‘dinges’ niet nodig en ben je ‘vrij’. Het broebbelt vanzelf. Bondage en wurgsex doen mij ook spontaan denken aan controle hebben over een ander. Heeft in feite niks te maken met liefde of passie. Zou het niet kunnen dat, door de controle van moeders rokken, dit een wanhopige poging is om zelf controle te hebben?

Totaal ander onderwerp, interieur en huissituatie. I confess, ben geen zo’n huishoudelijk wonder. Mijn gedacht is, morgen komt ook, en waarom jezelf forceren en schuldig voelen? Stel je even mijn huisje voor, in the middle of nowhere, alleenstaand huisje. Het is niet zo dat alles hier zijn vast plaatsje heeft (wat wil je, met twee kids, een kater, een hondje en niet te vergeten ikzelf). Moest ik alles hier kraaknet willen houden, dan heb ik er een dagtaak aan. Sorry, het leven bestaat uit meer dan dat. Kasten die een tweede leven gekregen hebben door er een kleurke aan te geven, verschillende soorten oude stoelen aan mijn keukentafel, schelpkes voor mijn keukenraam die tingelen… Je ziet aan mn thuisje dat hier geleefd wordt, het is er gezellig en mijn kids en ik voelen er ons thuis. Vrienden vinden het ook steeds leuk hier even te vertoeven.

En dan kom je terecht in een kraaknet appartement, met een aquarium met plastieken planten erin, afgelikte meubelstijl die qua design bij heel veel mensen terug te vinden is, in iedere ruimte grote foto’s van meneer X met zijn ex, en je voelt er een enorme leegte en kilte, zelfs al staat de verwarming op 22°. Je durft er bijna niet te roeren, en zeker geen scheet te laten. Maar misschien had ie een ingebouwde luchtverfrisser? Alvast niet uitgeprobeerd, hahaha. Twee gloednieuwe pc’s (voor wat heb je dat in godsnaam nodig als je alleen bent?), maar in de kasten bijna niks eet of drinkbaars te vinden. Dan krijg je de reactie dat je de eerste ‘vreemde’ bent die in een jaar tijd binnen komt… Vrienden??? Waar zijn die dan??? Een joekel van een tv met digitale tv, en dan moet je weten dat ik niet eens kabeltv heb, maar een selfmade antenne, tv kijken is hier steeds een uitdaging omwille van het feit dat je wel af en toe eens aan dat ding moet foefelen. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt kabel of digi aan te schaffen. Tv kijken is voor mij je mond openen, gapen, en inslikken wat ze je allemaal zeggen. Gebruik vooral je eigen verstand niet. Ze zullen je het wel eens vertellen.

Dan zeg je dat je zelf een verwoed lezer bent. Ook te zien in mijn habitat. Woonkamer één muur met boeken, en er zijn hier overal boeken in huis te vinden. Zijn reactie, tja, ik heb maar één boek. Het duurt te lang om een boek te lezen.

Hier zal ik het maar bij houden, en, alle respect hoor, iedereen leeft zoals ze willen, maar het was voor mij weer eens een confrontatie met de ‘modale’ manier van leven. Dus, ik ben weer op rust, hahaha. Trouwens, ik leef veel meer op ‘rust’, dan dat ik met een dergelijk iemand samen ben. Dat is voor mij… doodgaan… Over contradicties gesproken. Zal wel de eeuwige einzelgänger blijven zeker? No worries, voel me daar uiterst lekker bij.

Het rust-evangelie van whitewitch

12-10-2007 om 13:16 geschreven door Rhona  

Er is een tijd geweest dat ik huppelde van de ene job naar de andere… Ik moest er maar over dromen, iets nieuws, en daar vloog ik er al heen… tot grote verbazing van de achtergelaten collega’s en werkgevers. Daardoor groeide het idee, ik moet me maar toeleggen op iets, en ik krijg het, wat ben ik toch geboren onder een gelukkig gesternte… In feite had dat niets te maken met een gezond aura of geboren zijn voor het geluk, bah nee gij. Met wat dan wel? Met de goeie arbeidsmarkt op dat moment, lees, heel veeeeel misérie bij de mensen… Nu, de misérie is er niet minder op geworden, maar aan expansie van diensten komt een eind hé, zeker al te idealistische projecten die voor een jaartje geld krijgen van de overheid, en daarna de boel mogen opdoeken wegen te weinig succes… Daarnaast kon ik me in die tijd heel goed verkopen. Ik was zo straf in aanvoelen wat ze wilden horen, en gezien ik mezelf toen niet kende, kon ik draaien man, ik was net een draaitol . Oosten, zuiden, noorden, of westenwind (doet me trouwens denken aan dat lieke van onze geliefde Dana Winner hé, de naam van dat mens alleen al, die heeft pas een gelukkig gesternte), ik paste me aan. Vandaar mijn constante wisselvalligheid? Als je jezelf niet kent, dan weet je ook niet waar je goed in bent en wat je graag doet…

Nu, mijn gelukkig gesternte is weggevallen. Begrijpe wie het begrijpen kan, maar dat maakt me niet triest of ongelukkig. Ik kan zelfs stellig beweren dat ik me veel beter in mijn vel voel dan een paar jaar geleden, toen de sterren me wel goed stonden. Over contradicties gesproken. In het begin dat ik werkloos was, frustratie alom, en solliciteren als een gek… noppes, nada, niente… kwam er uit de bus. Ondertussen is die gekte al een tijd gekoeld, gelukkig maar, want de psychiatrische instelling van Ieper is hier niet veraf, hahaha. Zie je het al voor je. Een wit camionetje met een rood kruis erop, twee gespierde in het wit geklede mannen voor de deur: mevrouw, we komen u coloqueren, door uw sollicitatiegekte bent u een gevaar voor de maatschappij en voor u zelf… Nu, tegen twee gespierde lijven had ik natuurlijk geen nee kunnen zeggen, maar dat is hun truc hé, eens je binnenzit, dan laten ze de verzorging over aan nonnen die hun roeping hebben gemist, neen, dank u, toch maar liever niet. Het was heel plots hoor dat de gekte verdween. Dus mensen, gek zijn, is naast gezond, ook niet voor eeuwig hoor…

Daar ik ook niet eeuwig kan thuiszitten, heb ik mezelf gemotiveerd om jobclub te volgen. Twee voormiddagen in de week ga ik er heen. Het is steeds een verbazende plaats. Meestal ongemotiveerde of laaggeschoolde mensen, ik versta dat (wat ik niet versta is hun gezaag over tekort aan geld, maar soit, werkenden zagen daar ook graag over). Soms heb ik echt wel de indruk dat mensen die wat ‘buiten’ de maatschappij staan, daarmee bedoel ik, hun eigen ideeën hebben, niet met de meute meesjokken, controversieel zijn in hun denken, zichzelf zijn en zich niet laten inpakken door de macht van het ‘geld’… in feite niet geschikt zijn voor de arbeidsmarkt. Zie je een dergelijk iemand koekjes van de band rapen? En dan een gesprekje met de ploegbaas… Wel dame, hoe bevalt het je hier? Ik verveel me hier steendood, het is een brainkiller om hier te werken, en ’s nachts droom ik niet meer van de bloemetjes en de bijtjes, maar van koekjes!!! Die zou vliegen, met no-return ticket. Correctie, ze zijn wel geschikt voor de arbeidsmarkt, maar dan best in een zelfstandig of semi-zelfstandig beroep. En ja, daar komen centen bij kijken, maar ik zal jullie niet enerveren met gejank over geld.

Nu kom ik tot de bedenking dat er dringend dient te worden gezocht naar een nieuw sociaal zekerheidsstelsel, dat aanvaardbaar is voor werkenden en niet werkenden. Maar ja, dat is serieuze materie, en gezien ik vandaag niet in een ernstige bui ben…

Vele ‘werk’groeten,
Whitewitch

11-10-2007 om 00:00 geschreven door Rhona  

Daar zit je dan, in je ‘geleende aftandse auto’, op de parking van de plaatselijke vakantiewerking voor kids. Aan je rechterkant een splinternieuwe gezinswagen, met achteraan van die zonnekleppen met winnie the pooh op, en erin twee echte mama’s. Links een getunde hemelsblauwe peugot 206, met een verveelde macho papa.

De mama’s hebben, gezien hun lichaamstaal, een gesprek over de laatste nieuwtjes van de kinderen. Ik hoor hen al bezig: weet je het al? Gert-Jan is helemaal klaar om naar de 4^de klas te gaan, zijn boekentas staat al klaar, en hij ziet het helemaal zitten, hij is zo blij dat het bijna school is. Terwijl Gert-Jan waarschijnlijk niet liever zou willen dat de vakantie voor eeuwig blijft duren. Verder bouwen aan zijn fort op het speelplein, ravotten met vriendjes… De andere mama, goh, ik heb gisteren een nieuwe outfit op de kop kunnen tikken van Sarah huppeldepup, heb je dat toch al verteld? Dat mijn schoonzus volgende maand in het huwelijksbootje stapt? Schoonmama zal wel weer opmerkingen hebben op mijn kledij, maar ik zal er schitterend uitzien! Ik laat me door dat mens niet doen. Tja, Peter zal zijn mama wel weer gelijk geven…

De macho papa aan de linkerkant zet een verveeld gezicht op. Om de tijd te doden steekt hij een sigaret op. Aan zijn achteruitkijkspiegel hangt een logo van club brugge. Hier zit ik dan, denkt hij. Kon Marina de kids niet komen ophalen? Die heeft toch tijd zat! Ik werk ganse dagen, madam halve dagen, en dan kan ze de kids nog niet eens komen ophalen? Verdomme, moet ik daaraan mijn tijd besteden! Ik kon nog een pint gaan pakken…

En daar zit ik… Me een voorstelling aan het maken van de levens van de mensen rondom. Ik vraag me af, hoe is de visie van de mama’s betreffende liefde? Of zitten ze, zoals ik jaren geleden, in de sleur van ‘het huwelijk’? Blijven doorgaan, verstand op 0, hun doelen nastreven? Huisje, tuintje, boompje… Geluk afmeten aan de waarde van hun portemonnee? Alles perfect willen doen? Het perfecte huis, de perfecte kids, de perfecte auto, perfecte jobs… En de diepe innerlijke leegte proberen op te vullen met alle mogelijke materiële zaken?

En de macho papa, samenwonend met Marina, die ondanks zijn diep ontevreden gevoel over hun relatie, een hekel heeft aan haar constante kritiek, toch bij haar blijft, tot hij in de weide raakt aan de overkant van de straat?

En dan ik… Ja, wat over mij? Niet gehuwd, niet samenwonend, niet alleen, maar toch alleen. Tja, wat is dat dan? Een label valt er niet op te kleven. Gestrand in een never ending story. Ondanks het gewurm in de vele boeken, het gefilosofeer met vrienden, het constante diepe zelfonderzoek… Toch nog steeds ‘trapped’.

Ben ondertussen wel zover dat liefde geen controle is, geen manipulatie… Maar wat is het dan wel? Mijn eerste gedacht… onvoorwaardelijk. Iemand aanvaarden zoals ie is, zonder oordeel. En omdat je die persoon graag ziet, rekening houden met zijn gevoelens en gedachten. En niet vergeten, vrijheid geven, en ook vrijheid krijgen.  Maar wat doe je dan als je merkt dat het éénrichtingsverkeer is?

En wat als je merkt dat je toch toegeeft aan manipulatie? En dat onder het mom van ‘helpen’? Alhoewel je ‘weet’ dat mensen hun eigen fouten moeten maken? Het enige dat je kunt doen is luisteren en steunen? En enkel advies geven als het je gevraagd wordt?

Even dacht ik dat hij inzag dat hij op dergelijke manier zou blijven ronddwalen in ellende… dat hij een nieuwe aanpak nodig had. Een paar dagen later zie ik in dat het niet zo is. Maar dan denk ik aan mijn ellendige tijd. Kon ik van het ene moment op het andere een nieuw patroon van leven aannemen? Nee… Een aantal externe factoren hebben me wel geholpen, geen auto meer, beperkte financiële mogelijkheden, en de zorg en verantwoordelijkheid over mijn kids. Kan hij dan van het ene moment op het andere een nieuw patroon aannemen? Neen… Mijn situatie is weliswaar iets anders dan de zijne… ik sta er… helemaal alleen voor. Geen hulp van mama of andere familie. Ik moet het hebben van vrienden. Hij heeft, de hulp van mama en papa. Blijven hun hand boven zijn hoofd houden.

Wat doet me denken dat het voor hem nog niet duidelijk is?

Ik hang tussen twee werelden. Enerzijds geloof ik erin dat, als je dergelijke diepe liefde voor iemand voelt, je de liefde als onvoorwaardelijk moet benaderen. Anderzijds denk ik, hoeveel kansen moet ik het nog geven? Hoeveel moet ik blijven investeren, kansen geven, ik word ouder… En zo onthou ik mezelf de kans op een beter liefdevoller leven.

Wat ik wel weet, is voor de eerste keer in mijn leven, als dit eindigt, dat het dan niet in woede en haat zal zijn. Eerder iets van, ok, jij bent jij, en dat aanvaard ik, maar het is niet wat ik wil. En heel vreemd, hij manipuleert me om hem te manipuleren… En daar voel ik me niet lekker bij. En het put me uit. Moet liefde je geen energie geven?

En ook, door deze drie jaar met hem te doorlopen, ken ik hem enorm goed, alhoewel hij me het idee wil geven dat ik hem niet ken. Maar heel vreemd, door jaren constant op mijn hoede te zijn, ieder klein signaal op te vangen, ‘weet’ ik… Doordat hij zo spaarzaam is geweest met zijn informatie, en ik er werkelijk op zoek naar ben gegaan, ken ik hem. Iedere blik, ieder zeggen en niet zeggen, ieder gebaar… is duidelijk.

Hij blijft aan mij vasthangen, niet omdat de liefde zo groot is, maar, omdat hij mij nodig heeft. En ik blijf aan hem vasthangen, omdat ik het zo nodig heb, nodig te zijn.

Whitewitch

11-10-2007 om 00:00 geschreven door Rhona