Het universum, waar begint het en waar eindigt het? Bij het ervaren van figuurlijke donkere nachten is voor mij een ideaal middel naar de hemel turen, en al de rest valt in het niet...
Mijn fascinatie voor Stonehenge... een van de beroemdste prehistorische locaties op aarde... interessant detail, het is een centrum waar een krachtige leylijn doorheen loopt.
De maan die een grote invloed heeft op de zee... en daarnaast een symbool is voor het vrouwelijke. In iedere vrouw schuilt de maan.
Heksenketel
The life of... a wicked white witch
12-10-2007
Zelfmedelijden
Er zijn zo van die dagen waarin ik me wel eens durf te zwelgen in zelfmedelijden. Het is net of ik me onder een donker laken bevind, en de wereld in een schemer zie voorbij wandelen. Niets dringt dan werkelijk tot me door, enkel maar één bepaalde gedachte waarop mijn zinnen zijn gefixeerd. Dat soort dagen zijn eerder een rariteit geworden, maar toch, ze zijn er nog. Een bepaalde aanleiding voor dat zelfmedelijden is er niet, en soms vraag ik me af waarmee dat te maken heeft. De ene dag sta ik bijna te schreeuwen dat mijn leven ok is, ik een tevreden mens ben enz. En zelfs al krijg ik een heleboel rekeningen in mijn bus of is er slecht nieuws, toch kan mijn dag niet stuk. Maar de dag nadien, is dat laken er Wat me ook al opgevallen is, meestal krijg ik dan een foontje van een vriend of vriendin, die net met hetzelfde gevoel kampt. Doet me denken aan mijn internaatsjaren, toen de maancyclus van mijn vriendinnen en ik op elkaar afgestemd waren. Zou het kunnen dat mensen die dicht bij je staan zich op dezelfde trilling bevinden? Vandaar? Of is dat alweer te ver gezocht?
Nu, zon foontje kan wonderen doen. Dan klaag en zaag je effen tegen elkaar, en je kunt er weer tegen. Of je ziet opeens in hoe belachelijk je wel bezig bent. Eén gedachte helpt dan wel, zelfmedelijden is iets des mensen, dus geen schuldgevoel.
Wat ook wonderen kan doen, is lichamelijke arbeid. Ik krijgt dan opeens een aanval van poetswoede, en je kunt wel zeggen, er is iets mis met Rhona vandaag. Ze is niet in haar normale doen ;-). Maar tijdens die poetswoede krijg je soms de meest geniale invallen. En dat verlegt je aandacht zich van zelfmedelijden naar iets meer constructiefs. Eén van die projecten die uit zon aanval van zelfmedelijden en daaruit volgend poetswoede, is gegroeid, dat ik me misschien een van ga aanschaffen. Weetwel, een bestelwagen, waar we met drie voorin kunnen zitten (me and my 2 kiddies) en nog een hele ruimte achterin hebben. Om grote dingen te vervoeren, of een matras in te gooien en te zigeuneren, of ik weet niet wat nog allemaal. Vind dat zo onvoorstelbaar van mezelf. Ikke?? Een van?? Moet wel weten dat ik vroeger een gekte had voor mooie, snelle wagens. The need for speed plus status en imago Onvoorstelbaar gewoon. Nu kan me dat geen moer meer schelen. Het enige die van belang is, dat het ding me van punt a naar punt b brengt zonder pannes. Kleur, vormgeving en snelheid doen er niet toe. Waar ik me wel mee bezig hou, is het verbruik en de taksen en verzekering. Ben wel heel erg nuchter geworden, amaai, ik word volwassen. Ik zie ons al samen rondtuffen, er breekt onmiddellijk een glimlach door op mijn gezicht. Even zit mijn moeder weer op mijn linkerschouder. Je kent dat wel, een belerend stemmetje: wat ga je nu weer doen? Wat ben je met een bestelwagen? Jij bent toch geen zelfstandige? En wat gaan de mensen nu weer zeggen? Als jij met zon ijswagen rondrijdt? Ondertussen ben ik zover dat ik dat stemmetje direct herken, en kan zeggen:zeg, hou je mond nu es even, jij moet er niet meer rijden! Geef toe, dat is nu toch echt wel het voordeel van de meer gevorderde leeftijd ;-), meer en meer je eigen ding gaan doen, zonder dat iemand anders daar vat op heeft.
Straf toch hé, je begint je dag met een zwart laken, gaat dan nog ferm poetsen en eindigt met een mooie fantasie, en dan nog eentje die haalbaar is. Wat kun je daar meer over zeggen dan dat het een 'beautiful day' was?
U2 - Beautiful Day
The heart is a bloom Shoots up through the stony ground There's no room No space to rent in this town
You're out of luck And the reason that you had to care The traffic is stuck And you're not moving anywhere
You thought you'd found a friend To take you out of this place Someone you could lend a hand In return for grace
It's a beautiful day Sky falls, you feel like It's a beautiful day Don't let it get away
You're on the road But you've got no destination You're in the mud In the maze of her imagination
You love this town Even if that doesn't ring true You've been all over And it's been all over you
It's a beautiful day Don't let it get away It's a beautiful day
Touch me Take me to that other place Teach me I know I'm not a hopeless case
See the world in green and blue See China right in front of you See the canyons broken by cloud See the tuna fleets clearing the sea out See the Bedouin fires at night See the oil fields at first light And see the bird with a leaf in her mouth After the flood all the colors came out
It was a beautiful day Don't let it get away Beautiful day
Touch me Take me to that other place Reach me I know I'm not a hopeless case
What you don't have you don't need it now What you don't know you can feel it somehow What you don't have you don't need it now Don't need it now Was a beautiful day het zelfmedelijden-evangelie van Whitewitch
Wel, het is een bewogen anderhalve maand geweest. Hallo?!? Maar geen nood, de beweging is weer voorbij. Oefff
Heb me voorzichtig weer eens op het liefdespad begeven, of dat het liefdespad was, das natuurlijk een andere zaak. Liefde is als een roos, maar ik had meer het gevoel dat het doornen waren. En op een bepaald ogenblik prikken die nogal sterk in de kont nietwaar?
Stel je voor, je leert iemand kennen, en die praat nog veel over zijn ex. Het schijnt dat dat nogal de gewoonte is bij een kennismaking. Ikzelf heb totaal niet de behoefte om over mijn ex bezig te zijn, mijn ex is mijn ex, en daarmee is in feite alles gezegd. Nu, je schuift dat netjes onder de mat, en denkt bij jezelf, laat dat voor wat het is, en je ziet wel.
Opeens staat je gsm niet meer stil, ook al zo vreemd. Zeker voor een mens als ik; die meestal niet weet waar dat ding ligt, en dan met de vaste foon moet bellen naar de gsm om die terug te vinden. Nu, ok, je zet dat ding gewoon op stil, en reageert af en toe eens. Gelukkig dat ik voldoende gratis smsn heb, want meestal zijn de dingen die via sms gezegd worden niet van levensbelang.
Dan hoor je dat meneer X (laat ons hem maar zo noemen) nog dagelijks bij mama en papa gaat eten? Dat mama de was en de plas doet, en dat papa het gras komt afrijden? En dat ze ook nog eens een oogje in het zeil houden op de financiën van meneer X? En dat terwijl hij ondertussen 33 jaar is? Anderzijds hoor je dan de frustratie dat hij zich zo gecontroleerd voelt? Ja jong, ofwel blijf je onder de rokken van mama zitten, ofwel kies je om op eigen benen te staan hé Make your choise.
En opeens komt de seksuele kant van de zaak aan bod. Tja, met mijn ex deed ik aan bondage en wurgsex, en dat draagt mijn voorkeur. De ex was daar weer eens. Ikke: Ok, geen probleem dat jij daar een voorkeur voor hebt, maar met mij? No way Gozé! Meneer X:Jamaar, wat doe jij dan, heb jij dan geen fantasieën? Ikke: Eumm, neen, niet echt.
Zou het niet kunnen dat mensen die steeds op zoek zijn naar de uitersten in feite fantasieloos zijn? Of die allerlei spelletjes en gadgets nodig hebben omdat ze hun fantasie niet kunnen gebruiken? Want voor mij is goeie seks, gewoon jezelf laten gaan, en dan gebeuren wel de meest onvoorstelbare dingen. Dan heb je al die dinges niet nodig en ben je vrij. Het broebbelt vanzelf. Bondage en wurgsex doen mij ook spontaan denken aan controle hebben over een ander. Heeft in feite niks te maken met liefde of passie. Zou het niet kunnen dat, door de controle van moeders rokken, dit een wanhopige poging is om zelf controle te hebben?
Totaal ander onderwerp, interieur en huissituatie. I confess, ben geen zon huishoudelijk wonder. Mijn gedacht is, morgen komt ook, en waarom jezelf forceren en schuldig voelen? Stel je even mijn huisje voor, in the middle of nowhere, alleenstaand huisje. Het is niet zo dat alles hier zijn vast plaatsje heeft (wat wil je, met twee kids, een kater, een hondje en niet te vergeten ikzelf). Moest ik alles hier kraaknet willen houden, dan heb ik er een dagtaak aan. Sorry, het leven bestaat uit meer dan dat. Kasten die een tweede leven gekregen hebben door er een kleurke aan te geven, verschillende soorten oude stoelen aan mijn keukentafel, schelpkes voor mijn keukenraam die tingelen Je ziet aan mn thuisje dat hier geleefd wordt, het is er gezellig en mijn kids en ik voelen er ons thuis. Vrienden vinden het ook steeds leuk hier even te vertoeven.
En dan kom je terecht in een kraaknet appartement, met een aquarium met plastieken planten erin, afgelikte meubelstijl die qua design bij heel veel mensen terug te vinden is, in iedere ruimte grote fotos van meneer X met zijn ex, en je voelt er een enorme leegte en kilte, zelfs al staat de verwarming op 22°. Je durft er bijna niet te roeren, en zeker geen scheet te laten. Maar misschien had ie een ingebouwde luchtverfrisser? Alvast niet uitgeprobeerd, hahaha. Twee gloednieuwe pcs (voor wat heb je dat in godsnaam nodig als je alleen bent?), maar in de kasten bijna niks eet of drinkbaars te vinden. Dan krijg je de reactie dat je de eerste vreemde bent die in een jaar tijd binnen komt Vrienden??? Waar zijn die dan??? Een joekel van een tv met digitale tv, en dan moet je weten dat ik niet eens kabeltv heb, maar een selfmade antenne, tv kijken is hier steeds een uitdaging omwille van het feit dat je wel af en toe eens aan dat ding moet foefelen. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt kabel of digi aan te schaffen. Tv kijken is voor mij je mond openen, gapen, en inslikken wat ze je allemaal zeggen. Gebruik vooral je eigen verstand niet. Ze zullen je het wel eens vertellen.
Dan zeg je dat je zelf een verwoed lezer bent. Ook te zien in mijn habitat. Woonkamer één muur met boeken, en er zijn hier overal boeken in huis te vinden. Zijn reactie, tja, ik heb maar één boek. Het duurt te lang om een boek te lezen.
Hier zal ik het maar bij houden, en, alle respect hoor, iedereen leeft zoals ze willen, maar het was voor mij weer eens een confrontatie met de modale manier van leven. Dus, ik ben weer op rust, hahaha. Trouwens, ik leef veel meer op rust, dan dat ik met een dergelijk iemand samen ben. Dat is voor mij doodgaan Over contradicties gesproken. Zal wel de eeuwige einzelgänger blijven zeker? No worries, voel me daar uiterst lekker bij.
Er is een tijd geweest dat ik huppelde van de ene job naar de andere Ik moest er maar over dromen, iets nieuws, en daar vloog ik er al heen tot grote verbazing van de achtergelaten collegas en werkgevers. Daardoor groeide het idee, ik moet me maar toeleggen op iets, en ik krijg het, wat ben ik toch geboren onder een gelukkig gesternte In feite had dat niets te maken met een gezond aura of geboren zijn voor het geluk, bah nee gij. Met wat dan wel? Met de goeie arbeidsmarkt op dat moment, lees, heel veeeeel misérie bij de mensen Nu, de misérie is er niet minder op geworden, maar aan expansie van diensten komt een eind hé, zeker al te idealistische projecten die voor een jaartje geld krijgen van de overheid, en daarna de boel mogen opdoeken wegen te weinig succes Daarnaast kon ik me in die tijd heel goed verkopen. Ik was zo straf in aanvoelen wat ze wilden horen, en gezien ik mezelf toen niet kende, kon ik draaien man, ik was net een draaitol . Oosten, zuiden, noorden, of westenwind (doet me trouwens denken aan dat lieke van onze geliefde Dana Winner hé, de naam van dat mens alleen al, die heeft pas een gelukkig gesternte), ik paste me aan. Vandaar mijn constante wisselvalligheid? Als je jezelf niet kent, dan weet je ook niet waar je goed in bent en wat je graag doet
Nu, mijn gelukkig gesternte is weggevallen. Begrijpe wie het begrijpen kan, maar dat maakt me niet triest of ongelukkig. Ik kan zelfs stellig beweren dat ik me veel beter in mijn vel voel dan een paar jaar geleden, toen de sterren me wel goed stonden. Over contradicties gesproken. In het begin dat ik werkloos was, frustratie alom, en solliciteren als een gek noppes, nada, niente kwam er uit de bus. Ondertussen is die gekte al een tijd gekoeld, gelukkig maar, want de psychiatrische instelling van Ieper is hier niet veraf, hahaha. Zie je het al voor je. Een wit camionetje met een rood kruis erop, twee gespierde in het wit geklede mannen voor de deur: mevrouw, we komen u coloqueren, door uw sollicitatiegekte bent u een gevaar voor de maatschappij en voor u zelf Nu, tegen twee gespierde lijven had ik natuurlijk geen nee kunnen zeggen, maar dat is hun truc hé, eens je binnenzit, dan laten ze de verzorging over aan nonnen die hun roeping hebben gemist, neen, dank u, toch maar liever niet. Het was heel plots hoor dat de gekte verdween. Dus mensen, gek zijn, is naast gezond, ook niet voor eeuwig hoor
Daar ik ook niet eeuwig kan thuiszitten, heb ik mezelf gemotiveerd om jobclub te volgen. Twee voormiddagen in de week ga ik er heen. Het is steeds een verbazende plaats. Meestal ongemotiveerde of laaggeschoolde mensen, ik versta dat (wat ik niet versta is hun gezaag over tekort aan geld, maar soit, werkenden zagen daar ook graag over). Soms heb ik echt wel de indruk dat mensen die wat buiten de maatschappij staan, daarmee bedoel ik, hun eigen ideeën hebben, niet met de meute meesjokken, controversieel zijn in hun denken, zichzelf zijn en zich niet laten inpakken door de macht van het geld in feite niet geschikt zijn voor de arbeidsmarkt. Zie je een dergelijk iemand koekjes van de band rapen? En dan een gesprekje met de ploegbaas Wel dame, hoe bevalt het je hier? Ik verveel me hier steendood, het is een brainkiller om hier te werken, en s nachts droom ik niet meer van de bloemetjes en de bijtjes, maar van koekjes!!! Die zou vliegen, met no-return ticket. Correctie, ze zijn wel geschikt voor de arbeidsmarkt, maar dan best in een zelfstandig of semi-zelfstandig beroep. En ja, daar komen centen bij kijken, maar ik zal jullie niet enerveren met gejank over geld.
Nu kom ik tot de bedenking dat er dringend dient te worden gezocht naar een nieuw sociaal zekerheidsstelsel, dat aanvaardbaar is voor werkenden en niet werkenden. Maar ja, dat is serieuze materie, en gezien ik vandaag niet in een ernstige bui ben
Daar zit je dan, in je geleende aftandse auto, op de parking van de plaatselijke vakantiewerking voor kids. Aan je rechterkant een splinternieuwe gezinswagen, met achteraan van die zonnekleppen met winnie the pooh op, en erin twee echte mamas. Links een getunde hemelsblauwe peugot 206, met een verveelde macho papa.
De mamas hebben, gezien hun lichaamstaal, een gesprek over de laatste nieuwtjes van de kinderen. Ik hoor hen al bezig: weet je het al? Gert-Jan is helemaal klaar om naar de 4de klas te gaan, zijn boekentas staat al klaar, en hij ziet het helemaal zitten, hij is zo blij dat het bijna school is. Terwijl Gert-Jan waarschijnlijk niet liever zou willen dat de vakantie voor eeuwig blijft duren. Verder bouwen aan zijn fort op het speelplein, ravotten met vriendjes De andere mama, goh, ik heb gisteren een nieuwe outfit op de kop kunnen tikken van Sarah huppeldepup, heb je dat toch al verteld? Dat mijn schoonzus volgende maand in het huwelijksbootje stapt? Schoonmama zal wel weer opmerkingen hebben op mijn kledij, maar ik zal er schitterend uitzien! Ik laat me door dat mens niet doen. Tja, Peter zal zijn mama wel weer gelijk geven
De macho papa aan de linkerkant zet een verveeld gezicht op. Om de tijd te doden steekt hij een sigaret op. Aan zijn achteruitkijkspiegel hangt een logo van club brugge. Hier zit ik dan, denkt hij. Kon Marina de kids niet komen ophalen? Die heeft toch tijd zat! Ik werk ganse dagen, madam halve dagen, en dan kan ze de kids nog niet eens komen ophalen? Verdomme, moet ik daaraan mijn tijd besteden! Ik kon nog een pint gaan pakken
En daar zit ik Me een voorstelling aan het maken van de levens van de mensen rondom. Ik vraag me af, hoe is de visie van de mamas betreffende liefde? Of zitten ze, zoals ik jaren geleden, in de sleur van het huwelijk? Blijven doorgaan, verstand op 0, hun doelen nastreven? Huisje, tuintje, boompje Geluk afmeten aan de waarde van hun portemonnee? Alles perfect willen doen? Het perfecte huis, de perfecte kids, de perfecte auto, perfecte jobs En de diepe innerlijke leegte proberen op te vullen met alle mogelijke materiële zaken?
En de macho papa, samenwonend met Marina, die ondanks zijn diep ontevreden gevoel over hun relatie, een hekel heeft aan haar constante kritiek, toch bij haar blijft, tot hij in de weide raakt aan de overkant van de straat?
En dan ik Ja, wat over mij? Niet gehuwd, niet samenwonend, niet alleen, maar toch alleen. Tja, wat is dat dan? Een label valt er niet op te kleven. Gestrand in een never ending story. Ondanks het gewurm in de vele boeken, het gefilosofeer met vrienden, het constante diepe zelfonderzoek Toch nog steeds trapped.
Ben ondertussen wel zover dat liefde geen controle is, geen manipulatie Maar wat is het dan wel? Mijn eerste gedacht onvoorwaardelijk. Iemand aanvaarden zoals ie is, zonder oordeel. En omdat je die persoon graag ziet, rekening houden met zijn gevoelens en gedachten. En niet vergeten, vrijheid geven, en ook vrijheid krijgen.Maar wat doe je dan als je merkt dat het éénrichtingsverkeer is?
En wat als je merkt dat je toch toegeeft aan manipulatie? En dat onder het mom van helpen? Alhoewel je weet dat mensen hun eigen fouten moeten maken? Het enige dat je kunt doen is luisteren en steunen? En enkel advies geven als het je gevraagd wordt?
Even dacht ik dat hij inzag dat hij op dergelijke manier zou blijven ronddwalen in ellende dat hij een nieuwe aanpak nodig had. Een paar dagen later zie ik in dat het niet zo is. Maar dan denk ik aan mijn ellendige tijd. Kon ik van het ene moment op het andere een nieuw patroon van leven aannemen? Nee Een aantal externe factoren hebben me wel geholpen, geen auto meer, beperkte financiële mogelijkheden, en de zorg en verantwoordelijkheid over mijn kids. Kan hij dan van het ene moment op het andere een nieuw patroon aannemen? Neen Mijn situatie is weliswaar iets anders dan de zijne ik sta er helemaal alleen voor. Geen hulp van mama of andere familie. Ik moet het hebben van vrienden. Hij heeft, de hulp van mama en papa. Blijven hun hand boven zijn hoofd houden.
Wat doet me denken dat het voor hem nog niet duidelijk is?
Ik hang tussen twee werelden. Enerzijds geloof ik erin dat, als je dergelijke diepe liefde voor iemand voelt, je de liefde als onvoorwaardelijk moet benaderen. Anderzijds denk ik, hoeveel kansen moet ik het nog geven? Hoeveel moet ik blijven investeren, kansen geven, ik word ouder En zo onthou ik mezelf de kans op een beter liefdevoller leven.
Wat ik wel weet, is voor de eerste keer in mijn leven, als dit eindigt, dat het dan niet in woede en haat zal zijn. Eerder iets van, ok, jij bent jij, en dat aanvaard ik, maar het is niet wat ik wil. En heel vreemd, hij manipuleert me om hem te manipuleren En daar voel ik me niet lekker bij. En het put me uit. Moet liefde je geen energie geven?
En ook, door deze drie jaar met hem te doorlopen, ken ik hem enorm goed, alhoewel hij me het idee wil geven dat ik hem niet ken. Maar heel vreemd, door jaren constant op mijn hoede te zijn, ieder klein signaal op te vangen, weet ik Doordat hij zo spaarzaam is geweest met zijn informatie, en ik er werkelijk op zoek naar ben gegaan, ken ik hem. Iedere blik, ieder zeggen en niet zeggen, ieder gebaar is duidelijk.
Hij blijft aan mij vasthangen, niet omdat de liefde zo groot is, maar, omdat hij mij nodig heeft. En ik blijf aan hem vasthangen, omdat ik het zo nodig heb, nodig te zijn. Whitewitch
In elke vrouw zit een krachtige drijfveer, vol goede instincten, gepassioneerde creativiteit en tijdloos weten. Dit is de ontembare vrouw, die de instinctieve natuur van vrouwen representeerd. Maar zij is een bedreigde soort. Hoewel de gaven van een wilde natuur ons bij onze geboorte zijn toebedeeld, heeft de poging van de maatschappij om ons te civiliseren naar een star rolpatroon de diepe, levengevende boodschappen van onze ziel gesmoord.
Een gezonde vrouw heeft veel weg van een wolf: zij is robuust, vol levenskracht, levenschenkend, zich bewust van haar territorium, inventief, loyaal, zwervend. Maar raakt een vrouw gescheiden van de wilde natuur, dan wordt haar persoonlijkheid schraal, zwak, schimmig en spookachtig. als het leven van een vrouw wordt gekenmerkt door stagnatie en verveling, is het de hoogste tijd dat de wilde vrouw te voorschijn komt, dat de scheppende functie van de psyche de delta bevloeit.
Bron: uit de ontembare vrouw van Clarissa Pinkola Estés
Over liefdespenselen, de kroonjuwelen en andere benamingen
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Silvérine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rhona.
Ik ben een vrouw en woon in The middle of nowhere (België) en mijn beroep is Maatschappelijk 'accident'.
Ik ben geboren op 25/04/1975 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, nadenken, filosoferen, schrijven, rondlummelen, de natuur....
Da Vinci, architect, uitvinder, ingenieur, filosoof, sterrekundige, natuurkundige, scheikundige, beeldhouwer, schrijver, schilder... uomo universale, wat was hij niet?
In feite had dat niets te maken met een gezond aura of geboren zijn voor het geluk, bah nee gij. Met wat dan wel? Met de goeie arbeidsmarkt op dat moment, lees, heel veeeeel misérie bij de mensen
Nu, de misérie is er niet minder op geworden, maar aan expansie van diensten komt een eind hé, zeker al te idealistische projecten die voor een jaartje geld krijgen van de overheid, en daarna de boel mogen opdoeken wegen te weinig succes
Daarnaast kon ik me in die tijd heel goed verkopen. Ik was zo straf in aanvoelen wat ze wilden horen, en gezien ik mezelf toen niet kende, kon ik draaien man, ik was net een draaitol 
. Oosten, zuiden, noorden, of westenwind (doet me trouwens denken aan dat lieke van onze geliefde Dana Winner hé, de naam van dat mens alleen al, die heeft pas een gelukkig gesternte), ik paste me aan. Vandaar mijn constante wisselvalligheid? Als je jezelf niet kent, dan weet je ook niet waar je goed in bent en wat je graag doet
