Een mijlpaal...
 

 ‘Iedereen heeft een schaduw. Hoe minder deze in het dagelijks bewustzijn van het individu geïntegreerd is, des te zwarter en dichter is ze. Ze vormt in elk geval een onbewuste hinderpaal die zelfs onze beste bedoelingen verijdelt.’ -Carl Jung-

Een duistere, donkere zaterdagnacht. Gaspedaal van de rode sportwagen flink ingedrukt, radio loeihard, muziek van Dead can dance, de ironie… Rhona rijdt naar huis na een mislukt uitje met twee vriendinnen. Ze waren met z’n drieën naar Oostende gereden, de favoriete uitgangsplaats van Rhona, maar het had niet mogen baten. Andere uitgangsavonden, kon Rhona praten tegen een hond met een hoedje op, maar nu was ze stil geweest. Zo Stil dat Aline en Jessie er ongemakkelijk van werden. Rhona bezit een gematigde vorm van uitbundigheid, maar die zo aanstekelijk werkt, dat ze wel iedereen in the mood krijgt, maar vanavond, stilte… Zelfs swingen met Johnsonn, die grappige ouder neger, die gek is op muziek en kan dansen als geen ander, was er niet in geslaagd Rhona uit haar cocon te halen. Johnsonn, die je steeds moest waarschuwen: geen gefriemel!! Want hij is gek op gewrijf en betastingen, die Rhona net iets te ver gaan. Maar Johnsonn kent Rhona, hij weet haar grenzen, en heeft niet bepaald zin in gehannes met haar. Soms lijkt het wel alsof hij een beetje bang van haar is, maar anderzijds, als hij haar ziet, kan hij aan de verleiding niet weerstaan met haar te praten. Toen het Rhona echt teveel werd, zei ze aan Aline en Jessie, sorry, maar ik moet er echt vandoor… Ik kan niet meer blijven.  Ze leken beiden wat opgelucht toen Rhona dat zei.

Maar geen  verwijten naar Aline en Jessie, ze wilden haar alleen maar helpen, helpen vergeten. Ze voelt zich klote…

Ze ziet steeds beelden voor zich van een goeie veertien uur geleden. Beelden van de begrafenis. Veerle, 27 jaar, dood. Veerle, die steeds had geleefd naar ‘de norm’. Lid van het plaatselijk zangkoor, iedere zaterdag naar de eucharistie, gestudeerd, samen met haar vriend thuis inwonend bij haar ouders.  Naar Rhona’s weten had ze nooit iets uitgevreten dat niet door de beugel kon. Iedereen heeft een duistere kant, maar die van Veerle had zich nooit gemanifesteerd. Toch niet naar de buitenwereld toe. Haar leven moest nog beginnen… Een zwart-wit filmpje, Rhona en Veerle, samen spelend, elk aan één kant van de tuinafsluiting, speeltjes doorgevend. Die speeltjes waren heel frequent de oorzaak van woede en tranen. Totdat mémé of mama het spel kwam stilleggen omdat de hele straat het genoegen had twee kibbelende kids te aanhoren. De dag nadien werd het spel hervat, alsof er nooit iets was gebeurd. Wat is kindervriendschap toch mooi en vrij. Maar soms verschrikkelijk hard, kinderen zijn eerlijk, nog niet of weinig aangetast door het ego. Net die eerlijkheid zorgt ervoor dat ze elkaar zo kwetsen. Dan groeien ze op, vergeten stilletjes aan dat bewustzijn, om de kwetsbaarheid te ontlopen. Ze kruipen in hun eigen wereld, identificeren zich meer en meer met hun ‘persoonlijkheid’, die niets te maken heeft met eigen ‘ik’, maar met conditionering vanuit de maatschappij. Konden grote mensen maar meer reageren vanuit hun kindsbewustzijn, dan met wat meer relativeringsvermogen. Maar dat alles moest Rhona nog zelf ontdekken…

Toen de jaren verstreken, werd het contact steeds minder, Rhona was twee jaar ouder dan Veerle, ging eerder naar de middelbare school, had andere vrienden, en steeds groeiden ze verder uit elkaar. De laatste ontmoetingen, gewoon een knikje of een nietszeggend woord. En toch heeft het overlijden Rhona zo hard geraakt. Toen ma haar vertelde dat Veerle op sterven lag, had ze even getwijfeld om nog eens langs te gaan, maar ze vond het haar plaats niet. Veerle’s laatste momenten waren voor de mensen die heel dicht bij haar stonden, Rhona mocht dit niet verstoren. Ze bracht een laatste groet aan het doodsbed. Iets waarvan ze had gedacht, nooit meer. Het doodsbed van haar vader, nu veertien jaar geleden, had ervoor gezorgd dat begrafenissen en laatste groeten taboe zijn. Want telkens Rhona daarmee in aanraking komt, denkt ze weer aan pa. Pa, de grote, sterke man, ruwe bolster met blanke pit. Er is nog steeds geen litteken gegroeid over de wonde van het verlies. Het ligt nog steeds open en rauw, en soms ettert de wonde. Door de begrafenis van Veerle, moest Rhona de confrontatie met de open wonde aangaan. En nu ettert ze weer. De donkere, duistere en kille nacht vertegenwoordigd haar gevoel van binnen.

 Op de begrafenis was Rhona er weer maar eens niet in geslaagd haar mond te houden. Er was erg veel volk, zodanig veel dat Rhona en haar moeder in het portaal van de kerk stonden, en enkel de mis konden horen. De mensen stonden tot ver buiten. Op een bepaald ogenblik, begonnen steeds meer mensen te praten in het portaal. Het begon Rhona danig op de heupen te werken, dat ze met een heldere duidelijk stem zei; ‘we zijn hier om de laatste eer te bewijzen aan Veerle, en ik ben er zeker van dat wat jullie te vertellen hebben kan wachten tot na de dienst’. De stemmen verstomden, en haar moeder keek vol bewondering naar haar op. Later zei haar ma: ‘ik had dat zelf niet gedurfd, en de manier waarop je het zei, ik benijd je erom dat je zo goed uit je woorden raakt’. Een bewonderende blik van ma, dat is heel erg zeldzaam… zo zeldzaam dat het bijblijft…

Maar nu is het nacht…

Verdomme dacht ze, ik wil naar huis, maar ik wil niet naar huis. Thuiskomen in dat grote lege, kille huis, dat nog steeds geen thuis is. Thuis staat voor haar nog steeds synoniem met een gebouw.

Wat is er  in de buurt nog open op dit tijdstip? Vraag ze zich af. Ze woont nog niet lang in I, een tweetal maand. Haar uitgangsbuurt ligt elders. Ze speurt haar geheugen af, ah ja, the black hole, waar ze ooit es met haar ex was beland, na een rampzalig personeelsfeestje. Okay, black hole, here we come.

De muziek hoor je bonken van op de parking, die overvol staat. Een groepje mensen komt aangezwalpt, en zoeken hun auto op. Met een klein hartje stapt Rhona naar binnen. ‘Niet flauw doen, jij met je imago van stoere sterke vrouw, gedraag je ernaar’, fluistert het stemmetje op haar schouder. Haar outfit is compleet, volledig in het zwart leer gehuld, knielaarzen, korte  rok, lange mantel, weelderige haren over de rug. Ze stapt binnen, blikken van  aanwezigen dwalen haar richting uit. Weer het gevoel, run as hell Rhona! Neen! Koel doen, je komt hier een wisky pakken, doe niet onnozel! Fluister het stemmetje weer.

Ze zet zich aan de bar, vraagt Jameson, niet te verkrijgen. Geef dan maar wat je wel hebt, zegt ze tegen de wulpse barvrouw, die haar met een loensende blik taxeert. De constante priemende blikken, Rhona voelt de blikken branden in haar rug. Ze durft bijna niet rondkijken. Ze voelt zich hier zo aliën. Een toneelspeelster in het verkeerde stuk. Jonge vrouwen met aansluitende shirtjes; jeans van één of ander merk, geblondeerde haren, waarvan de uitgroei zichtbaar is. Oudere vrouwen, die  proberen een kopie te zijn van de jonge, of die volledig verwelkt zijn. Jonge mannen met t-shirts van dubieuze oorsprong,  die ze waarschijnlijk hebben meegebracht van hun laatste vakantie in Spanje of Turkije . Oudere mannen, bierbuiken, sigaret tussen de lippen, duidelijk veel alleenstaanden, die geen kaas gegeten hebben van kledingcombinaties en die het blijkbaar niet al te nauw nemen met elementaire lichaamshygiëne. Waar ben ik in godsnaam beland? Djeezes… Na zelf te zijn gewikt en gewogen, komen ze, de jagers. Uiterst origineel, emailadressen en gsm nummers op bierviltjes worden Rhona’s richting uitgeschoven. Ze vindt het grappig, en laat na een tijdje de bewuste viltjes onopvallend onder haar stoel verdwijnen.

Opeens zegt een kerel, wij gaan dan straks dansen. Ze kijkt zijn richting uit, en wat ze ziet, is niet wereldschokkend. Donker haar, gemiddeld postuur, zwart-wit geruit hemdje uit de broek, slobberige jeans, getekend gezicht, zwarte priemende ogen. Rhona had hem niet eerder opgemerkt , en denkt bij zichzelf, jaja, haha.

Even later wordt ze geclaimd door een vrouw met het uitzicht van miss Piggy uit de Muppet show. De verlepte dubbelgangster dan. Dun vettig haar, waar de hoofdhuid doorheen schijnt, hoofd rechtsreeks geplaatst op de borst zonder aanwezigheid van een hals; felblauwe oogschaduw gecombineerd met een bruine slonzige outfit, … Rhona is blij met vrouwelijk gezelschap, vorm en inhoud doen er niet toe. De jagers blijven dan meer uit de buurt. Opeens is ‘shall we dance’ daar weer. Een kaartje met zijn emailadres wordt in haar handen geduwd, en de vraag, ‘zou je het asjeblieft  in je tas willen opbergen?’ Met een veelbetekende, lachende blik onder haar stoel. Rhona barst in lachen uit, en het ijs is gebroken, en wat voor ijsberg… ongelofelijk, ze had hem niet eens gezien… later zouden vrienden haar wijzen op zijn onzichtbaarheid, maar nu staat Rhona daar niet bij stil.

Het gesprek komt op gang, typisch de onbenulligheden van het aftasten, ‘wie ben jij’? Het gaat niet om de inhoud van het gesprek, maar het dieperliggende. Hetgeen niet wordt gezegd is uiterst belangrijk. Na het korte ‘lege’ gesprek verwijdert Jared zich. En daar is miss Piggy weer, vol lof over Jared, dat ze hem reeds lang kent, en de mededeling ‘ik heb nog iets met hem gehad’. Rhona hoogstens verbaasd, ze kan zich niet inbeelden dat hij zich zou inlaten met Miss P. Tja, denkt ze, niets is wat het lijkt, en het gehoorde verdwijnt in de afgesloten ruimte van haar herinneringen. Ondertussen zoekt ze hem met haar ogen. Weer verbazing… Hij zit even verder bij een knappe jonge dame, en het ziet er nogal leuk uit. Een steek van jaloezie doorprikt haar hart. Rhona trekt haar registers open, ze vraagt aan de barvrouw om haar jas en tas te bewaren, en ze gaat in een wildvreemde bar dansen, ze kan niet terugvallen op bekenden of vrienden. Grens numméro uno overschreden. Het dansen werkt… Jared kan aan de uitnodiging niet weerstaan, en komt op haar af. De flirtdans eindigt in een stomende, allesverslindende, adembenemende, wereldvergetende kus. Grens numéro duo overschreden. Geen gekus met mannen bij een eerste ontmoeting.

Rhona duizelt, ze zit op een andere planeet…

De nacht wordt ochtend, de eerste zonnestralen schijnen door de raamverduistering heen. Hoe meer de zon zijn plaatsje opeist, des te zieliger het interieur aandoet. De goedkope tafeltjes en stoelen, een zielige muziekinstallatie, de doorrooktheid van de ruimte, nietszeggende posters tegen de muur.  De bar loopt leeg. De muziek wordt stilgelegd. Het is tijd om te vertrekken. Rhona naar haar auto, hij naar de zijne. De wegen scheiden zich. Om één of andere reden, is de drang bij Rhona groot om Jared te volgen. Ze neemt een bocht van 180° met haar wagen, geeft plankgas, tot ze de zwarte golf in haar vizier krijgt. Grens numéro trio overschreden. Ze flitst met haar autolichten. De zwarte auto stopt, en met een verbaasd gezicht stapt hij uit. ‘Ik dacht je nooit meer terug te zien…’zei hij. En dat meent hij ook, hij denkt dat het een nietszeggende flirt was geweest, terwijl zij denkt dat de wereld er opeens anders uitziet. Maar dit ziet ze nog niet, en het zal nog lang duren vooraleer ze het wel snapt.

Ze staan midden op straat te kussen, de damp van passie omhult hen. Rhona wil niet lossen, en vraagt om bij hem te blijven. Ze wil hem niet meenemen naar huis, stel je voor dat hij blijft plakken, dat het niet lukt hem buiten te bonjouren, dat hij toch niet blijkt te zijn, wie ze denkt dat hij is. Ze wil zelf de touwtjes in handen houden. ‘Ik kan je meenemen naar mij thuis, maar ik woon nog bij mijn ouders, als je daar niets op tegen hebt …’ zegt hij. Och, liever niet, zegt Rhona. Haar hart bonkt in haar keel, stel je voor, de confrontatie met zijn ouders!!! Is die nu helemaal nuts? Maar toch kan ze de stap niet nemen, alleen  naar huis te trekken. Weet je wat? Kom dan maar mee met mij, zegt ze. Grens numéro quattro overschreden. En dat allemaal in een paar uren tijd, begint ze gek te worden ?

Aangekomen bij de witte bungalow, ontstaat er een onwennige stilte. Ze weet zich geen houding te geven, en hij nog minder. In stilte volgt hij Rhona naar de slaapkamer, en de enige woorden dat ze eruit krijgt zijn: ‘ik wil geen gefoefel, ik wil alleen maar bij je slapen, meer dan dat wil ik niet’. zegt ze stil. Ok, zegt hij. Ze glijden naakt onder de koude lakens, Jared neemt haar heel dicht vast, Rhona zucht diep. Ze voelt zich gekoesterd in zijn armen, als een kleine baby aan de borst van haar moeder. Hij kust haar zachtjes haar hals, wrijft zijn neus tegen haar schouder, likt teder aan haar borsten… Maar onder de gordel blijft taboe, hoe hard het beestje daar ook kriebelt. Grenzen genoeg met de voeten getreden… Het samenzijn is als een roes, niet slapen, niet bewust aanwezig zijn, gewoon zweven. Af en toe kijkt Rhona naar de rode cijfertjes van de klok, en hoe meer die verspringen, hoe minder de roes wordt. Haar ratio begint zich op te dringen, ‘wat heb ik gedaan? Waar ben ik mee bezig?’ Tot ze zich niet meer kan houden, en het excuus opdist dat haar kinderen straks thuiskomen, hoewel dit nog enkele uren zal duren. Hij vertrekt, na een laatste innige omhelzing, maar daar voelt Rhona niet veel meer van. Haar hoofd tolt, ze denkt enkel maar ‘hoe is dit kunnen gebeuren’.Ze nestelt zich in een deken in haar zetel, en laat de nacht de revue passeren. De pijn en het verdriet omtrent de dood van Veerle is op de achtergrond verdwenen. Het enige wat haar bezighoudt is Jared. Ze had hem niet eens opgemerkt, niet zijn fysiek trok haar aan. Grote, pezige, langharige mannen genieten haar voorkeur als we het over uiterlijk voorkomen hebben. Wat was het dan? Deze vraag zal ze zich heel lang stellen. Het onbevattelijke van verliefdheid en liefde. De rode draad.

Haar kinderen Morgane en Moriah komen thuis, het gewone leven komt weer op de voorgrond. De confrontatie met Peter, haar ex man, blijft, na anderhalf jaar, nog steeds een hels karwei. Zijn norse houding, zijn tastbare woede naar haar toe, doen Rhona in de verdediging gaan. Van het ogenblik hij in haar gezichtsveld komt, gaan haar stekels rechtop staan. Gelukkig blijft hij niet lang talmen. Ze begrijpt nog steeds niet wat haar vertrek voor hem heeft betekend, ook dit moet ze nog leren. Alleen haar beweegredenen om hem te verlaten, zijn nu van tel. En wat hij denkt of voelt, kan haar een worst wezen. Gelukkig weet ze niet wat er nog allemaal komt. Stel je voor dat ze het wel zou weten? Reden genoeg om onmiddellijk een kuil te graven en erin te gaan liggen. Zich te laten bedekken door de koude natte aarde, en de ogen nooit meer te openen…

12-04-2008 om 14:27 geschreven door Rhona  

Mama, jij zorgt voor ons elke dag.
Je kijkt dan naar ons met een grappige lach.

Op school verlangen we naar jou keer op keer,
en als we naar papa moeten missen we jou meer en meer.

Maar als je verdrietig bent troosten we jou en dan is
mama haar grappige lach daar weer.

Mama, je bent de beste.

E.

12-04-2008 om 13:54 geschreven door Rhona