Een rotweek achter de rug. Mijn gedachten en gevoelens ging compleet met me aan de haal. Ongelofelijk als ik er nu zo op terug kijk. Gevoelens van waardeloosheid alhoewel je zoveel bevestiging om je heen krijgt op het werk, van je kinderen, vrienden... Jezelf verwijten maken zo van 'waarom heb ik het niet gezien', 'kieken dak ben', je wentelen in eenzaamheidsgevoelens terwijl je daar geen reden voor hebt...

Ik zag de wereld aan me voorbijgaan en had het gevoel er zelf geen deel van uit te maken. Maar opeens was daar... de zon. Vanbinnen en vanbuiten. Ik stelde mezelf de vraag, heb ik reden om mezelf zo ellendig te voelen? Naar de primaire behoeftes: heb ik honger? neen... Heb ik geen dak boven me hoofd? neen... Heb ik het koud? neen...

En dan de invulling van de andere behoeftes: heb ik liefde? Ja... Krijg ik respect? Ja... Krijg ik vertrouwen? Ja... Is mijn leven boeiend? Ja...

Wel, over wat zit je dan te janken? Waarom wentel je je in zelfmedelijden? En dat allemaal omdat je je enorm bedrogen voelt door één persoon? Net alsof die ene persoon je hele wereld was... Ja, dat is het, je hebt van die persoon je hele wereld gemaakt. Maar was die wereld dan zo goed? Neen... Vond je het leuk om verstikt te worden? Neen... Vond je het leuk om niet te kunnen zijn en tonen wie je werkelijk bent? Neen... Vond je het leuk dat de ander zich zo afhankelijk van je opstelde? Neen...

En dan verder... de eenzaamheid. Voel je je eenzaam omdat er niemand 'speciaal' is? Ja... Heeft dat iets te maken met de persoon waardoor je je zo bedrogen voelt? Neen... Want met mensen die je vertrouwen hebben beschaamd die laat je links liggen en vind je niet de moeite waard energie en tijd aan te besteden. Waarom geef je er dan nog tijd en energie aan in gedachten? Ja, daar heb je wel een punt... Er zijn zoveel andere fijne dingen en mensen die je energie en tijd wel verdienen.

Nu telt Rhona, niet morgen, niet gisteren, maar vandaag. Verlies dat niet uit het oog.

17-02-2008 om 10:11 geschreven door Rhona  

06-02-2008 om 20:21 geschreven door Rhona  

Liberaal… Doet me automatisch denken aan het woord ‘vrij’ (en verder aan de rabbit-tanden van Verhofstad).

Nu, het woord ‘vrij’ kun je ‘vrij’ interpreteren. En het kan zoveel betekenissen hebben. Maar in politieke zin betekent het vrijheid van de markteconomie. Alles is toegelaten (vrij dus) als het  maar opbrengt.  Dag solidariteit, dag gelijkheid, welkom ‘mister-cash’.

In mijn omgeving hoor ik steeds meer mensen spreken over de beruchte kloof tussen arm en rijk. Dat is natuurlijk niet moeilijk als je werkt voor een vakbond, de vakbond die staat voor ‘de’ vertegenwoordiger van de arbeider. Maar anderzijds, ik hoor mensen die niets  te maken hebben met het syndicaat  ook steen en been klagen. Neen, ik ben dus niet geboren in een chateaux ;-).

Nochtans… als je terugkijkt in de geschiedenis, dan zijn de tijden toch eens beter geweest. The golden sixties… een gevolg van WOII. De schade in het land moest terug worden opgebouwd, en dankzij ‘het rode gevaar’ dat dreigde in het Oostblok, konden de vakbonden ijveren voor een goed uitgebouwd sociaal zekerheidsstelsel. Wat geleid heeft tot één van de beste sociale zekerheidsstelsels van de wereld. Dat maakt me er trots op een belg te zijn. Anderzijds, als ik de evolutie zie van begin jaren ’80 tot nu… Dat maakt me minder trots. Onder het mom van de ‘oliecrisis’ is het beleid stilletjesaan in een ander vaarwater terecht gekomen. Ok, de oliecrisis heeft schade berokkend, maar ondertussen heeft de economische wereld zich allang hersteld. Vanwaar dan nog steeds die neerwaartse spiraal?

Volgens mij omdat het landsbeleid de touwtjes uit handen heeft gegeven, dus wij, jij en ik, hebben onze touwtjes uit handen gegeven door ons kiesgedrag. De politiek bepaalt de manier van regeren, en als de manier van regeren er één is die geen inspraak heeft  of eist en steeds meer macht uit handen geeft ten voordele van het patronaat  (omdat het de partij-politiek is), dan zie ik beelden voor mijn ogen verschijnen van kinderarbeid in mensonterende omstandigheden, mannen die elke dag voor de poort van de fabriek staan in de hoop te kunnen werken….

Dus is de basis eigenlijk ons kiesgedrag. Het bolletje dat jij en ik kleuren in dat hokje. Ok, er is ook een tijd geweest dat ‘de politiek’ met niets deed, maar nu? Vreemd in feite, maar volgens mij is de basis om te kiezen een grondige programmakennis van alle partijen. Zou dat in feite geen opdracht zijn voor het onderwijs? Dat jongeren bewust worden gemaakt van het belang van verkiezingen? En de inhoudelijke verschillen tussen de partijen?

Ga jij stemmen op vlaams belang als je weet dat zij geen syndicaten willen? Als je weet dat ze de vrouw aan de haard willen zetten als fokmachine? Dat zij afbouw willen van de sociale zekerheid?  En dat allemaal omdat je eens last hebt gehad met een ‘bruine’? Het kon ook een blanke geweest zijn….

Of ga je stemmen op lijst Dedecker, die belastingen op arbeid (zowel van werkgever als werknemerzijde) wil afschaffen en dat vervangen door consumptiebelasting? Nogal een éénzijdige benadering, waarbij de hoofdmoot van dat soort belastingen terechtkomt bij de werknemer, want wie consumeert er? Ja idd, wij… En dat allemaal omdat je JM zo’n sympathieke, recht  voor de raap kerel vindt? Mensen, laat jullie toch eens niet verblinden.

En dat doet me komen tot de vraag: wat gaan we doen? Lijdzaam toekijken?

Aanvaarden dat we steeds langer zullen moeten werken en dan op een bepaald moment: baas, ik ben er volgende week niet hoor, het is dan mijn begrafenis.

Gaan we aanvaarden dat we geen recht meer hebben op moederschapverlof? Ik zie me al bezig, sorry collega’s, kunnen jullie even de bureau verlaten, ik moet een kind baren.

Gaan we aanvaarden dat we geen pensioen meer krijgen? En als we pensioen willen een individuele verzekering dienen af te sluiten? En dat de hoogte van pensioen zal afhangen van de premie we betalen? Dus mensen met lage inkomens vallen uit de boot…. En wie zal uiteindelijk weer met de centen (interest) gaan lopen? Ja, idd, the big-money-bosses.

Gaan we ons verworven goed laten sterven?

06-02-2008 om 15:50 geschreven door Rhona  

05-02-2008 om 21:52 geschreven door Rhona  

Loving you
Isn't the right thing to do
How can I ever change things
That I feel
If I could
Maybe I'd give you my world
How can I
When you won't take it from me
You can go your own way
Go your own way
You an call it
Another lonely day
You can go your own way
Go your own way
Tell me why
Everything turned around
Packing up
Shacking up is all you wanna do
If I could
Baby I'd give you my world
Open up
Everything's waiting for you
You can go your own way
Go your own way
You an call it
Another lonely day
You can go your own way
go your own way

Fleetwood Mac

04-02-2008 om 22:39 geschreven door Rhona  

Al ooit het volgende meegemaakt? Stel je voor, je staat op, gaat je douchen, en steeds blijft een stemmetje in je hoofd zeggen: kijk eens in zijn gsm… Jaja, je geeft toe aan dat stemmetje, alhoewel je een hekel hebt aan controletoestanden. Floep, je gaat naar de sms inbox… en naar de outbox, en je ziet… seksueel getinte berichten, afspraken + liefdesverklaringen aan het adres van 4 verschillende vrouwen, en dat allemaal van de dag voordien. Je staat op, gaat naar boven want meneer ligt nog in bed, heeft gisterenavond op zijn minst een bak jupiler in zijn eentje verzet en met een aantal vrouwen…. Ja, wat gedaan? Je wilt er je geen voorstelling van maken. Je zegt:doe je kleren aan, pak je spullen tezamen en zet maar aan. Grijnzend  neemt hij zijn schamele bezittingen bij elkaar, de beruchte laptop in zijn armen, 2 onderbroeken, ‘de’ gsm, zijn leren jas, en je stampt hem letterlijk en figuurlijk de deur uit. Binnenkort zal hij niet meer grijzen, eens hij ten volle beseft. Maar das zijn probleem. Je doet verder de ochtenddinges. Je jongste dochter staat te huilen… ze ziet de belangrijke mannelijke figuur van de afgelopen jaren uit haar leven verdwijnen. Maar dat laat je van je af glijden, want je wilt niet dat een dergelijk figuur het ‘manbeeld’ van een opgroeiend meisje gaat bepalen.

In de auto bereid je je voor op de nakende belangrijke vergadering. Tegen de middag lees je je ‘werkmails’, en opeens begin je te schudden en te beven. Het gevoel alsof je een tientonner over je krijgt. Braakneigingen, vieze smaak in je mond, je voelt je vuil, besmeurd. Je barst in tranen uit, op het werk, in het bureau waar het diensthoofd ook zit. Je zegt gewoon wat er gebeurd is, hij luistert, en helpt nadenken over de praktische kant van de zaak en biedt zelfs aan dat je naar huis gaat. Je geeft daar niet aan toe, en blijft werken.

Je rijdt naar huis. In de auto heb je een onwezenlijk, onwerkelijk gevoel, net of je geen deel uitmaakt van ‘de wereld’. Je komt thuis en begint op te ruimen. Even later ga je kijken naar de carnavalstoet van het school van de kids.

Terug thuis begint het, tel van vriendin nr 1. ’S Avonds tel van vriendin nr2, en nr3 is daar even later ook. Vreemd… Je kunt zelf niet bellen want je gsm is stuk, ook nog een cadeautje van mister zero. Je hebt een voorliefde om bij afgesloten relaties een toepasselijke naam te bedenken, behalve bij de vader van je kinderen. Docter numb , herr flick en mister zero zijn de revue gespasseerd. Een beschermingsreflex om je te distanciëren? Niet meer toe te laten hen als mens te zien?

Na het derde foongesprek ga je naar boven, je bent moe. Je sleurt de besmeurde lakens van het bed, waar de energieën hangen van een aantal vrouwen, en 1 man. Je kruipt tussen verse lakens en laat de gesprekken van de afgelopen uren tot je doordringen. Je ‘wist’ het allemaal. Waarom lag die gsm nooit aan in mijn bijzijn? Waarom had ie een hekel dat je op de pc zat? Waarom was hij zo ziekelijk jaloers? Waarom mocht je nooit mee naar de plaatsen waar hij ‘uithing’? Waarom was er een programma geïnstalleerd op zijn pc die constant de geschiedenis wiste? En dan steeds proberen je de schuld te geven van zijn ‘niet goed voelen. Je uitzuigen, financieel en emotioneel. En dan boos reageren ‘ je zult eens iets mogen doen aan die vermoeidheid van je! Ik ben dat beu! Tja, een mens zou van minder moe worden. Aan het financiële ‘vampieren’ heb je gedeeltelijk toegegeven, had je het volledig aan hem overgelaten dan was de financiële aderlating veel groter geweest. Aan de emotionele daarintegen… dat heeft hij niet kunnen raken. Je weet wat je waard bent en je merkt dat dagdagelijks aan de mensen om je heen.

Je wist het allemaal, maar wilde het niet weten. Steeds maar woorden en geen daden om iets te veranderen. Liters bier drinken op een dag, nietsnutten (jaja, gsm en pc), tuchtprocedure aan zijn broek op het werk… Blijft er nog iets moois over van een mens die zo is? Neen, je hebt je wel jaren vastgehouden aan ‘het mooie beeld’, het beeld dat je van hem gemaakt had, het beeld dat hij zo krampachtig wil tentoonstellen. Maar door een aantal maanden echt samen te leven, is het je duidelijk geworden. Hij kon zich niet meer verbergen achter zijn masker, en iedere dag brokkelde er een stukje van dat masker af, om tot de naakte waarheid van gisteren te komen.

Je heb een diep medelijden met de ouders waar hij terug naartoe trekt. Maar het is jou probleem niet meer. Dat is het in feite nooit geweest, je hebt het jou probleem gemaakt. Uit liefde. Maar het was een gevangen liefde, en dat soort liefde je zoveel ziet om je heen. Je wilt vrij zijn, en niet het soort vrijheid dat mister zero voor ogen heeft.

Een aantal maanden geleden vond je werk, kocht je een auto, vond je een nieuwe woonplaats… en steeds dacht je, er klopt iets niet. Nu weet je wat, je probeerde een stuk van je verleden mee te nemen, een stuk dat niet meer bij je past. Dat stuk hield je ook tegen, tegen om te groeien en de dingen te doen dat je wil. Sinds een tijdje voel je tot in de toppen van je tenen dat er prachtige dingen in het verschiet liggen, en hij zou je maar belemmerd hebben.

02-02-2008 om 12:42 geschreven door Rhona