Het universum, waar begint het en waar eindigt het? Bij het ervaren van figuurlijke donkere nachten is voor mij een ideaal middel naar de hemel turen, en al de rest valt in het niet...
Mijn fascinatie voor Stonehenge... een van de beroemdste prehistorische locaties op aarde... interessant detail, het is een centrum waar een krachtige leylijn doorheen loopt.
De maan die een grote invloed heeft op de zee... en daarnaast een symbool is voor het vrouwelijke. In iedere vrouw schuilt de maan.
Heksenketel
The life of... a wicked white witch
07-11-2009
Het heilige seksuele
Tijdschriften, internet, boeken, films, soap series, posters enz. geven aan dat de seksuele bevrijding van de mens een feit is geworden. Vroeger stond ik daar niet zo bij stil, maar nu vraag ik me af of dit werkelijk zo is. Ik krijg de indruk dat de seksuele bevrijding een maatschappelijk fenomeen is, laat ons zeggen een trend. Op internet en in de krant lees je teksten over de gemiddelde frequentie, de duurtijd van een orgasme, favoriete standjes en nog zoveel meer. Media die dit onderwerp behandelen zijn zeker van kijkcijfers, bezoekers en lezers. Ik krijg er steeds de kriebels van, en neen, in dit geval niet om te sporten. Eerder het vervelende gevoel van een mier die in je onderbroek zit, en die ik hier en nu wil verdelgen. Waarom? Het alom bekende verhaal van de kwaliteit versus de kwantiteit. Wat kan het mij nu schelen hoeveel keer de Vlaming het doet? En met wie? En of hij of zij al dan niet een orgasme krijgt? Mijn bekommernis gaat eerder uit naar de kwaliteit van het ganse gebeuren.
Seksualiteit is iets heiligs. Alhoewel ik helemaal niet katholiek ben, gebruik ik het woord heilig, er is gewoon geen passender woord voor. Seksualiteit is zoiets intiems, je geeft jezelf zo bloot als een pasgeboren baby, letterlijk en figuurlijk, en je beleeft la petite mort in de armen van een ander levend wezen. Hoe intiemer kun je nog zijn? De woorden dat geliefden elkaar toefluisteren ik wil sterven in je armen zijn letterlijk van toepassing. Maar als je de media mag geloven, is het iets dat je moet doen, minstens drie keer in de week volgens de statistieken. Ik zie beelden van mensen voor me op sexchatrooms die het heilige seksuele ontheiligen. Ik zie mannen en vrouwen die zich vergalloperen aan de kwantiteit, blijven zoeken en steeds verder gaan in het experimenteren seksdating sites waar mensen elkaar vinden om vlug een afspraakje te regelen, of een snelle webcamsessie en daarna al even vlug weer bezig zijn met de volgende afspraak. Mannen en vrouwen die zichzelf te koop zetten in de krant, op het internet, tijdschriften, het lichamelijke in een vergaande vorm van matrialisme. Als ik denk aan de behoeftenpiramide van Maslow, dan staat seksualiteit aan de basis van de behoeften, op het zelfde niveau als eten en drinken. Het wordt omschreven als een instinct die nodig is om onze soort in stand te houden. En inderdaad, het is een instinct, maar wij, de westerse wereld, die onszelf als zo beschaafd beschouwen, staan wij dan nog zo dicht bij de oerinstincten? Voor een deel van het menselijk ras geldt inderdaad nog dat ze moeite hebben om in de basisbehoeften te voldoen. Eten en drinken zijn nog steeds geen verworvenheid. Het is een dagelijkse strijd om zichzelf in stand te houden, en ja, ik kan me ook inbeelden dat seksualiteit dan een oerdrift is. Maar voor een heel deel van de westerse bevolking is de trap van het voldoen aan de basisbehoeften al lang voorbij. Ook de behoefte aan veiligheid (een dak boven je hoofd) en de behoefte aan menselijk contact (alhoewel ik dit dikwijls in vraag stel gezien het hoge aantal depressies en de vereenzaming dat ik om me heen zie) is in veel gevallen voldaan. En toch kan ik me niet ontdoen van de indruk van verdierlijking op seksueel gebied bij een bepaalde categorie mensen, en heel vreemd, dikwijls zijn dit mensen met een hoge maatschappelijke status. Het feit dat we geboorteregeling zelf in de hand hebben, toont voor mij aan dat het nog weinig met instinct te maken heeft. Of zie ik dat verkeerd? Wat zoeken ze dan toch? Volgens mij het heilige seksuele.
Om bij dat heilige te raken moeten een aantal voorwaarden voldaan worden. Als ik terugdenk aan mijn eerste keren dan zijn die echt niet om naar huis te schrijven. Het kennen en herkennen van de ander is van groot belang. Ik weet ook wel dat de kick van het onbekende groot is, zo naïef ben ik ook weer niet. Maar telkenmale het onbekende tegemoet treden zorgt er uiteindelijk voor dat het onbekende bekend is geworden... Steeds meer grenzen moeten overtreden worden om nog dezelfde kick te halen. Maar toch blijven bepaalde mensen maar doorgaan met hun zoektocht. Het is geen zoektocht meer, maar eerder een martelgang geworden.
Naast een martelgang is het ook een egoïstische en mishandelende bezigheid. Niet dat ik beweer dat de ene de dader is en de andere het slachtoffer, neen, want uiteindelijk zijn er twee partijen nodig om het spel te spelen. Dader en slachtoffer zijn geen tegengestelden maar onderdeel van elkaar. Zonder het ene heb je het andere niet. Met mishandelende bezigheid bedoel ik zelfmishandeling. Het is een kortstondige bevrediging, die als doel heeft de innerlijke leegte van de mens op te vullen, maar via dit kanaal kan de leegte nooit gevuld worden. Het is overtreden van de eigen grenzen totdat er een stadium van grenzeloosheid is aangebroken. En grenzeloosheid staat voor mij synoniem aan zelfmishandeling.
Heilige seksualiteit betekent ook en zelfs in de 1ste plaats vrijheid. Vrijheid van geest, zelfs leegte van geest, om volledig open te staan voor de ander. Open te staan voor gevoel, emotie en aanraking. Niet enkel lijfelijk aanraken, maar aanraking tot in de ziel. In feite kun je het vergelijken met meditatie, gedachteloos ondergaan van zintuiglijke ervaringen. Van het ogenblik gedachten aan de orde zijn, is het heilige verdwenen. En bij wie kun je je op een dergelijke manier open stellen? Bij iemand dat je kent en herkent en je veilig voelt Als ik terugkeer naar de piramide van maslow, dan denk ik dat dit de top is, het transcendente, hetgeen de mens overstijgt. Het goddelijke en heilige. En dat kan pas worden voldaan, als de rest van de behoeften zijn vervuld. Ieder van ons heeft zijn weg af te leggen en de sleutel van dit alles, zoals met zoveel andere themas in het leven, is bewustwording. Met vallen en opstaan
Vakantie . Een tijd waar ik zo naar uitgekeken heb En nu, en nu kijk ik,naar mezelf. Vorige maand omstreeks deze tijd stond ik te popelen om met verlof te gaan. Toen dacht ik, een zee van tijd voor mezelf, voor mijn partner, voor mijn kinderen Van die drie schiet er nog één over, mezelf. Kinderen naar hun vader, partner moet werken, en ik ben bij me myself and I. Begin juni, toen de vakantie in aantocht was, de maanden van hectische drukte thuis en op het werk zijn tol begonnen te eisen, toen kon ik een figuurlijke zak goud geven om tijd te krijgen voor mezelf. En nu ik er heb, ziet alles er zo leeg uit. Een mens is toch nooit tevreden.
Het begon deze morgen met een gevoel van een lange lege dag die voor me lag. Uren tijd, voor, ja, voor wat? Volgens bepaalde auteurs van bekende boeken is leegte, verveling en tijd goed voor de mens. Het zorgt ervoor dat je even kunt stilstaan, tijdloos kunt zijn, kunt rondlummelen, genieten van de schone dingen des leven, de meest creatieve werken worden geleverd en alles wat je er maar kunt bij denken. In tijden van drukte beaam ik dat volledig. Maar als die lege tijd is aangebroken dan zit je er lekker mee. Het meest frappante is, toen ik zat te dagdromen overhet lang uitslapen tot minsten tien uur, daar komt niet veel van in huis. Vrijdagmorgen met de kippen uit de veren. Vijf uur aub!! Tegen 8 uur was de afwas gedaan, de was geplooid, de kinderkamer tot in de puntjes opgeruimd, de woonkamer op orde, en was ik gewassen en aangekleed. Dan ben je, jaja, in verlof.
Het meest vreemde vind ik, als ik word geconfronteerd met die leegte, dan begint het zelfonderzoek. Alle gedachten en emoties neem ik vast, draai ik 200 keer om en bereik ik een diepere laag in mezelf. Soms gaat het zover dat zelfs de boekenkast er aan te pas komt en waarbij ik op zoek ga naar teksten dat ik ooit las over wat in me opkomt. Noem het maar een zielsonderzoek. Maar dat vreet, net zoals kilometers op de teller van een auto, heel wat energie. En dan komt mijn partner thuis, ziet mij in een vermoeide toestand, en vraagt zich af waarom ik zo moe ben en zo in mezelf zit opgeborgen. Dat bevestigd weer mijn overtuiging waarom mensen vluchten in werk, seks, drank, gokken en nog zoveel meer. Dan heb je helemaal geen tijd om op onderzoek uit te gaan, en terecht te komen bij de diepste lagen van jezelf, waar het soms meer hel dan hemel is. Flarden van gebeurtenissen en mensen komen naar boven. Moeilijke gebeurtenissen, moeilijke mensen. Neen, het hangt af van mezelf. Misschien, als ik in een minder grauwe bui ben, en de wereld zie met bloemetjes en bijtjes, dan zouden die gebeurtenissen er ook meer gekleurd uitzien. Hoe moeilijk ze ook waren. Vandaag vroeg ik me af, om de liefde gods, waar is dit goed voor? Wat helpt je dit vooruit? Alles is hoe het is, en laat het zijn. En dat blijft ook mijn overtuiging. Maar bij gebrek aan beter doe ik verder. Of zou dat ook een verslaving zijn? Het dwangmatig op zoek gaan naar de waarheid?Beter gezegd, mijn waarheid? Of is er misschien een universele waarheid?
Nu, zoals een huis een lenteschoonmaak nodig heeft en de auto een groot onderhoud, heeft de mens ook een jaarlijkse beurt nodig. En wanneer? In de vakantie
Ik ben Silvérine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rhona.
Ik ben een vrouw en woon in The middle of nowhere (België) en mijn beroep is Maatschappelijk 'accident'.
Ik ben geboren op 25/04/1975 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, nadenken, filosoferen, schrijven, rondlummelen, de natuur....
Da Vinci, architect, uitvinder, ingenieur, filosoof, sterrekundige, natuurkundige, scheikundige, beeldhouwer, schrijver, schilder... uomo universale, wat was hij niet?
