Woensdag 29 juli 2009

Vakantie…. Een tijd waar ik zo naar uitgekeken heb… En nu, en nu kijk ik,  naar mezelf. Vorige maand omstreeks deze tijd stond ik te popelen om met verlof te gaan. Toen dacht ik, een zee van tijd voor mezelf, voor mijn partner, voor mijn kinderen…Van die drie schiet er nog één over, mezelf. Kinderen naar hun vader, partner moet werken, en ik ben bij me myself and I. Begin juni, toen de vakantie in aantocht was, de maanden van hectische drukte thuis en op het werk zijn tol begonnen te eisen, toen kon ik een figuurlijke zak goud geven om tijd te krijgen voor mezelf. En nu ik er heb, ziet alles er zo leeg uit. Een mens is toch nooit tevreden.

Het begon deze morgen met een gevoel van een lange lege dag die voor me lag. Uren tijd, voor, ja, voor wat? Volgens bepaalde auteurs van bekende boeken is leegte, verveling en tijd goed voor de mens. Het zorgt ervoor dat je even kunt stilstaan, tijdloos kunt zijn, kunt rondlummelen, genieten van de schone dingen des leven, de meest creatieve werken worden geleverd en alles wat je er maar kunt bij denken. In tijden van drukte beaam ik dat volledig. Maar als die lege tijd is aangebroken dan zit je er lekker mee. Het meest frappante is, toen ik zat te dagdromen over  het lang uitslapen tot minsten tien uur, daar komt niet veel van in huis. Vrijdagmorgen met de kippen uit de veren. Vijf uur aub!! Tegen 8 uur was de afwas gedaan, de was geplooid, de kinderkamer tot in de puntjes opgeruimd, de woonkamer op orde, en was ik gewassen en aangekleed. Dan ben je, jaja, in verlof.

Het meest vreemde vind ik, als ik word geconfronteerd met die leegte, dan begint het zelfonderzoek. Alle gedachten en emoties neem ik vast, draai ik 200 keer om en bereik ik een diepere laag in mezelf. Soms gaat het zover dat zelfs de boekenkast er aan te pas komt en waarbij ik op zoek ga naar teksten dat ik ooit las over wat in me opkomt. Noem het maar een zielsonderzoek. Maar dat vreet, net zoals kilometers op de teller van een auto, heel wat energie. En dan komt mijn partner thuis, ziet mij in een vermoeide toestand, en vraagt zich af waarom ik zo moe ben en zo in mezelf zit opgeborgen. Dat bevestigd weer mijn overtuiging waarom mensen vluchten in werk, seks, drank, gokken en nog zoveel meer. Dan heb je helemaal geen tijd om op onderzoek uit te gaan, en terecht te komen bij de diepste lagen van jezelf, waar het soms meer hel dan hemel is. Flarden van gebeurtenissen en mensen komen naar boven. Moeilijke gebeurtenissen, moeilijke mensen. Neen, het hangt af van mezelf. Misschien, als ik in een minder grauwe bui ben, en de wereld zie met bloemetjes en bijtjes, dan zouden die gebeurtenissen er ook meer gekleurd uitzien. Hoe moeilijk ze ook waren. Vandaag vroeg ik me af, om de liefde gods, waar is dit goed voor? Wat helpt je dit vooruit? Alles is hoe het is, en laat het zijn. En dat blijft ook mijn overtuiging. Maar bij gebrek aan beter doe ik verder. Of zou dat ook een verslaving zijn? Het dwangmatig op zoek gaan naar ‘de waarheid’?Beter gezegd, ‘mijn’ waarheid? Of is er misschien een universele waarheid?

Nu, zoals een huis een lenteschoonmaak nodig heeft en de auto een groot onderhoud, heeft de mens ook een jaarlijkse beurt nodig. En wanneer? In de vakantie…

07-11-2009 om 20:43 geschreven door Rhona  

De laatste maanden ga ik volledig op in mijn verslaving, en dat is, boeken... Hoe raar dit ook mag klinken. De geur van een nieuw boek, of een verstoft tweedehands exemplaar uit 'De Slegte', zalig. En dan nadien nadenken en praten over de nieuwe inzichten dat ik opdeed, lekker. De schrijfwoede komt wel weer terug, en zal een samenraapsel zijn van ervaringen gelinkt aan boeken...

Dit wil ik jullie alvast niet onthouden, het maakte veel indruk op me:


Het manifest van de luie ouder


We zijn tegen het idee dat het ouderschap een inspannende
bezigheid is.

We beloven plechtig dat we onze kinderen hun gang
zullen laten gaan.

We zijn tegen buitensporig consumentisme
waarmee de levens van kinderen vanaf de geboorte zijn doortrokken.

We lezen hun poëzie voor en fantastische verhalen
 zonder moraal.

we drinken alcohol zonder dat we ons daar schuldig
over voelen.

We zijn tegen de puritein in ons.

We verkwisten geen geld aan gezinsuitjes
 en vakanties.

Een luie ouder is een zuinige ouder.

Een luie ouder is een creatieve ouder.

We blijven zo lang mogelijk in bed liggen.

We proberen ons nergens mee te bemoeien.

We spelen in het veld en in de bossen.

We zetten de kinderen in de tuin en doen de deur
op slot zodat wij het huis kunnen schoonmaken.

We werken beiden zo weinig mogelijk, vooral
 als de kinderen klein zijn.

Tijd is belangrijker dan geld.

Een vrolijke chaos is beter dan verschikkelijk netjes.

Ons huis is vol muziek en vrolijkheid.

We zijn tegen gezondheids- en veiligheidsinstructies.

We verwelkomen verantwoordelijkheid.

Er zijn vele oplossingen.

(bron: 'luie ouders hebben gelijk' van Tom Hodgkinson)

13-09-2009 om 20:07 geschreven door Rhona  

30-08-2009 om 12:03 geschreven door Rhona  

Weten jullie hoe moeilijk het is om een pak gemalen koffie te openen?? Voor iemand die al moeite heeft om de koffiezet te vullen met koffie, er vallen steeds wel korrels naast... dat zegt genoeg zeker? En het vreemde aan de zaak is, wie hier in huis heeft het steeds aan haar been om een pak koffie te openen? Inderdaad, ik... Vanmiddag was het weer van dat. Koffieblik leeg, zin in een kop koffie, ja hoor, open maar een nieuwe pak. Het zweet begon uit mijn poriën te gutsen, mijn handen  trillenden bij het idee... Wat een pak koffie toch niet kan doen hé. Mijn zelfvertrouwen op het vlak van huishoudelijke stompzinnigheden is toch wel bijzonder laag. Ok, ik nam een 'huis'houdschaar uit de keukenlade, de pak koffie uit de kast en daar ging ik dan. Fase 1 leverde geen problemen op, het verwijderen van de verpakking is kinderspel. Fase 2 was een stuk delicater. Het openknippen van de vacuümverpakking is geen lachertje. Voor je het weet zijn een aantal koffiekorrels ontsnapt. Maar ook deze fase leverde geen problemen op, geen korreltje dat erin slaagde om vervelend te doen. Prachtig dacht ik bij mezelf. Ik zal het toch nog leren. Fase 3... het okselzweet begon in straaltjes naast mijn zijden naar beneden te lopen. The final test... Volledig geconcentreerd met mijn focus op het pak en het blik, iedere beweging gecontroleerd... tot mijn handen opeens weer een zenuwtrek vertoonden die niet in het plaatje pasten. En ja hoor, een gigantische berg koffie naast het blik. O jee, zie je wel? Ik zal het nooit leren. Met het koffieschepje de koffieberg gereduceerd tot een minihoopje, maar hoe zal ik dat aanpakken om die restjes koffiekorrels te verwijderen zonder dat die op de keukenvloer belanden? Want dat zou betekenen dat ik de keukenvloer zou moeten dweilen. Ah, neen hé, niet met mij hoor!

Dit was een crisissituatie, dus, even gaan zitten aan de keukentafel met een sigaret, zonder kop koffie... en de ADS methode toegepast. ADS?? Wel ja, analyse, doelstelling en strategie - methode. Een vereiste voor een situatie als dit.
Analyse: de koffiekorrels liggen naast het blik.
Doelstelling: de koffiekorrels verwijderen zonder dat die op de keukenvloer belanden.
Strategie: misschien stoffer en blik? Neen, er kunnen nog korrels ontsnappen. En de korrels met de vaatdoek naar de pompbak vegen? Neen, de vaatdoek is dan heel erg vuil èn verstoppinggevaar voor de pompbak... Eummm, wat zijn de opties dan nog??  Na mijn hersenen langdurig te hebben gepijnigd, DE oplossing!!! De stofzuiger!!!

Wat is dat toch een schitterend apparaat. Het zuigt in een oogwenk alle stofjes, vuiltjes èn koffiekorrels weg. Ik was zodanig in mijn schik dat ook de oven binnenin een stofzuigbeurt kreeg en de keukentafel werd gezogen. En ondertussen een lachstuip van hier naar ginder, zo erg dat ik aan het gezicht van mijn liefste zag dat hij zich vragen ging stellen bij mijn geestelijke gezondheid. Ondertussen is de stuip al over hoor èn zijn er een aantal elementaire huishoudelijke taakjes verricht mèt de stofzuiger.

Wat moet het vroeger toch moeilijk zijn geweest zonder, ik kan het me gewoon niet voorstellen...

Stofzuigergroeten,
Rhona

15-09-2008 om 18:47 geschreven door Rhona  

Moet eerlijk bekennen, in eerste instantie vond ik me totaal niet terug in deze beschrijving. Ondertussen zijn we een tijd verder en zonder verder stil te staan bij mijn 'type', had ik deze namiddag een bezinningsmoment. Tja, als je aan de zetel gekluisterd zit wegens immobiliteit, en je steendood verveelt, wat doe je dan hé? Wel, bij nadere beschouwing kloppen een aantal dingen toch. Zeker het gevoel dat ik meer en meer een observator wordt. In heel veel situaties letterlijk. Ik sta erbij en kijk ernaar. Gisteren stond mijn huisje een ondersteboven. Mijn allerliefste had een wedstrijd gewonnen, een privé optreden van Brahim aan huis. De clou van de zaak was dat hij er zelf niet kon bijzijn... Nu, ik had een aantal mensen uitgenodigd,  het was hier lekker druk. Maar zoals meer en meer in dergelijke situaties, sta/zit ik erbij, en ik kijk ernaar. Waar anderen vol ontzag zijn, zich beschaamd voelen,  één of andere emotie hebben, ben ik 'de watcher'.  Het is een heel rare gewaarwording. Het betekent niet dat ik apatisch ben, ik zou het eerder omschrijven als kijken naar anderen, zien wat er gebeurd, en deze gewaarwording doet me denken aan momenten in mijn verleden waar ik me zo voelde. En ik bekijk wat het doet met hen. Enerzijds zou je kunnen denken dat dit nefaste gevolgen heeft voor mijn sociaal netwerk, maar dat voel ik zo niet aan. Zowieso heb ik minder behoefte aan veel mensen rondom me. Ben nooit een massamens geweest, en meer en meer vergaat me de zin me te begeven onder grote gezelschappen. Mijn vader was ook zo, hij was liefst thuis, en als mijn ma buiten wilde, dan probeerde hij zich daar met een smoes vanaf te maken. Terwijl hij in zijn jonge jaren een echt feestbeest was. Meer en meer begin ik van die karaktertrekjes op te merken, de ene vind ik al leuker dan de andere. Het is ook wel fijn om dit te zien, karaktertrekken die met de genen worden doorgegeven. Ik weet waar ik vandaan kom, maar waar ik naartoe ga? Daar sta ik niet bij stil. Dat doet me ook denken aan kinderen die hun ouders nooit hebben gekend, geen informatie hebben over wie of wat ze waren, niet kunnen zeggen, dit heb ik van ma en dat van pa... triest moet dat zijn.

Mijn kort bezinningsmoment heeft me maar weer eens aangetoond dat alles zo relatief is. Niks is zeker, alles is aan verandering onderhevig. De kunst van het leven zit hem erin om mee te bewegen met de golven van het leven...

07-09-2008 om 20:15 geschreven door Rhona  

26-05-2008 om 17:08 geschreven door Rhona  

Ruud

Zalig de armen van geest. (Mattheüs 5:3)

Rhona komt in de woonkamer. Pa zit in ‘zijn’ zetel, speciaal voor hem gereserveerd, en ‘o wee’ als er iemand plaats neemt, die er niet thuishoort. Hij kijkt haar aan, met een bewonderende blik en een goedkeurend gefluit. Mijn kleine meid is groot geworden, zegt hij stil. Vandaag is Rhona 16 jaar geworden, en ze mag voor de eerste keer uitgaan. Het verjaardagscadeau van haar ma en pa: een met de hand gemaakt jurkje, dat ze zelf heeft gekozen qua snit en stof. Ze is zo trots. Ze voelt zich groot en volwassen. Maar wat is ze nog naïef en beschermd, wat weet zij van de grote wereld, waar ze binnen enkele maanden terecht in zal komen? Vanbuiten een volwassen vrouw, maar vanbinnen nog een klein, kwetsbaar en naakt vogeltje…

Toen ze de dag voordien op school kwam, begonnen verschillende klasgenoten spontaan op de speelkoer te zingen, cadeautjes, mooie kaarten, kussen, felicitaties werden haar aangeboden. Ze had er geen idee van dat ze zo populair is, meedoen met de groep is niet haar ding. Nooit draagt ze labelkledij, pesten van de zwakkeren laat ze aan anderen over, om in de verdediging te gaan voor het zwarte schaap. Wat heeft ze een hekel aan onrechtvaardigheid. Het is zo makkelijk met meerderen één iemand aan te vallen De groep is haar vijand. Diep in haar hart is ze rebels van aard, maar ze durft dit nog niet te uiten. Maar ze is steeds in voor een geintje, en schopt o zo graag figuurlijk tegen de schenen van het ‘wettelijk gezag’. De kick zit er hem in dit onopvallend te doen, zodat de vinger wijst in een andere richting. Meestal komt Rhona af met lumineuze ideeën, om de uitvoering over te laten aan de ‘moedigen’ van de klas. Onlangs had ze weer een schitterend plan. De leerkracht van godsdienst, een onaardse, ascetische man en kapot gestudeerd, hadden ze een ferme poets gebakken. Hij was er zich niet eens bewust van, dat was de clou van het verhaal. Rhona had drie tampons meegebracht, en de blauwe draadjes afgeknipt. Een klasgenoot had de krijtjes verwijderd die bij het bord lagen, en de tampons in de plaats gelegd. Eerwaarde Andriessen kwam de klas binnen, met zijn gebruikelijke verstrooide professorhoofd. Hij grijpt in de krijtbak, neemt een ‘krijtje’, en probeert met veel zwier de les van de dag op het bord te schrijven. Vol verbazing draait hij zich om naar de klas, met de tampon tussen duim en wijsvinger. Het gegniffel begint… Hij legt de tampon op de leraarstafel, en grijpt opnieuw in de krijtbak. En draait zich om, met tampon nummer twee tussen zijn vingers. De lachsalvo’s deinen aan. Zijn les was om zeep, en zeker toen hij de vraag stelde: wat is dit in godsnaam? De dubbelzinnigheid van de vraag, iedereen plat van het lachen, er was geen bijkomen meer aan. Och, de arme man.

En dan die keer dat ze voor het vrij podium een toneeltekst in elkaar had geflanst, met als titel: ‘een kerstverhaal in mei’. Het verhaal was doorspekt met dubbelzinnigheden, de draak steken met het katholicisme, uitdagend van inslag… Rhona was de vertelster van het verhaal, en stond op het podium in bikini… Toen ze het toneeltje brachten op de eerste algemene repetitie van het vrij podium, was ‘herr director’ in zijn gat gebeten, en had hij alles geprobeerd om dat ‘duivelse’ toneeltje eruit te bonjouren. Iets dergelijks in zijn oerconservatief college!!! Het zou branden in de hemel in plaats van in de hel!! Maar enkele invloedrijke, lees fils à papa laatstejaars, hadden daar een stokje voor gestoken. Ze hadden zich rot geamuseerd, zodanig, dat de vertelster middenin haar vertellen de slappe lach kreeg door de kapriolen  van haar vrienden. In feite was het leuker geweest voor hen dan voor de toeschouwers, maar dat is toch de bedoeling, niet? Dingen doen waar je echt plezier aan beleeft, ondanks wat anderen er van denken. Het was laat toen het vrij podium afgelopen was, en toen wilden ze er nog eentje gaan drinken, in een nabijgelegen jeugdcafé. En toen kwam de angst opzetten… welke straf ging weer in de lucht hangen toen ze naar huis trok? Maar dat had Rhona handig omzeild. Ze was samen met de fiets naar huis gereden met Guy, en had het verhaal opgedist dat hij nog moest helpen opruimen, en dat zij het niet zag zitten om alleen, in het pikkedonker de lange rit met de fiets naar huis te rijden. En haar pa had haar geloofd. Oeff.

En dan de vaste kaartdag op vrijdag. Steeds met een groepje van vier mannillen. Het gaat hem niet om het kaartspel op zich, maar om zoveel mogelijk te bedriegen. Wie best bedriegt, die wint. Niet wie best is in het kaartspel. Ze grappen en grollen, en worden dikwijls de studiezaal uitgeschopt door de ‘childkeeper’ omdat ze het zo bont maken. Daarnaast is Rhona lid van de volksdansgroep en van het koor. Iedere middag heeft ze wel iets te doen. Vlug haar boterhammen tussen de kiezen proppen, en dan dansen, zingen of kaarten. Ze kan zich niet inbeelden niets te doen te hebben over de middag, en leeg rond te hangen op de speelkoer, dat is zo saai.

Wat nog vreemder is, Rhona wordt niet gepest op school, alhoewel haar lichaamsbouw daar aanleiding kan toe geven. Ze is groter, en zwaarder dan de rest van de meisjes van haar leeftijd. Maar ze straalt zo’n zelfverzekerdheid uit, dat niemand durft een opmerking geven. Ze is erom gepest geweest, tot haar tiende levensjaar. En toen, toen werd alles anders. Van haar vader geleerd. Wat houdt ze van die man. Op een dag kwam ze heel hard huilend thuis. Gepest, voor de zoveelste keer. Pa kwam naar haar toe en zei: je bent groter dan de rest van je klasgenootjes, en toch laat je met je voeten rammelen. De eerste die je weer pest neem je vast bij de borst, kijk je recht in de ogen, en sla je hard met je vuist op de neus. Zo gezegd, zo gedaan. Rhona was nog maar pas op school, en het was weer zover. Ze ging recht voor haar belaagster staan, en bam, recht op de neus. Gevolg: bloedneus… Zuster directrice totaal over haar toeren, vader werd erbij geroepen, en die kon alleen maar glimlachen. De glimlach van de triomf. Rhona zal dit nooit vergeten. En draagt die zelfverzekerdheid voor de rest van haar leven met zich mee. Anderzijds zal die zelfverzekerdheid haar nog zuur opbreken, de keerzijde van de medaille…

Eva en Sabine, haar twee vriendinnen zijn uitgenodigd om mee te feesten. De mooie, blonde, zachtaardige en intelligente Eva, reeds getekend door de echtscheiding van haar ouders. De speelbal geworden van twee kibbelende volwassenen, die meer kind zijn dan hun kinderen. De lieve Eva, die erin geslaagd is Rhona een beertje te geven voor haar verjaardag, met als opschrift ‘you are the best’. Rhona is zo ontroerd door dit gebaar. Hoe Eva aan het geld is gekomen om dit te kopen, Joost mag het weten, want ze krijg geen zakgeld. Vader en moeder zijn twee vrekken, die denken dat ze al hun rijkdommen meenemen in het graf. Hun geruzie gaat voornamelijk over geld. Geld dat ze niet eens laten rollen, maar oppotten. Het is aan Eva te zien. Het doet Rhona pijn, Eva steeds in de afdragertjes te zien van anderen. Eventjes ging het beter. Vader leerde een nieuwe vrouw kennen, en die gaf echt om Eva en haar zus. En dat was duidelijk te zien aan de uitbreiding van hun garderobe. Maar het mens had al heel vlug door welk vlees ze in de kuip had, en vader werd wandelen gestuurd. Bijgevolg de kinderen ook.

Eva en Rhona maken dikwijls een fietsritje samen. Gelukkig heeft vader ‘Vrek’ niets tegen de vriendschap tussen Eva en Rhona. Op een keer reden ze samen naar de keuneleute, een heuvelachtig en landelijk gebied, niet zo ver van hun thuis. Rhona had taartjes gekocht bij de bakker, en ze gingen midden in een veld op hun rug liggen staren naar de voorbijvliegende wolken, hun diepste zieleroerselen besprekend, genietend van de weidsheid en grootsheid van de natuur. Tot de boer hen kwam verjagen, waar ze nadien hard mee konden lachen. Wat dacht die? Dat ze het gras ging stelen? Ze deden toch niets verkeerd? Die grote, volwassen mensen toch.

En dan Sabine… de atletisch gebouwde zwemster met lange zwarte haren, een kromme neus, en dicht op elkaar staande kleine ogen. Sabine, die zichzelf heeft gebombardeerd als ‘beste’ vriendin van Rhona. En Rhona laat haar maar in de waan. Sabine die zo saai , zo plichtsbewust, zo niet-meer-kind is, en alles zwaar ziet, haar mondhoeken trekken, op haar jonge leeftijd, al  naar beneden. Sabine die alles doet om in de gunst te staan van Rhona. Waarom? Geen mens die het weet. Misschien omdat ze zo saai is? Dat Rhona haar het gevoel geeft te leven? Sabine, die haar dikwijls aanspoort om te studeren, iets waar Rhona een broertje aan dood heeft. ‘Je weet toch wel dat je ma en pa dreigen je volgend jaar op internaat te stoppen als je niet beter je best doet?’ Zegt ze dikwijls op een hoog, nasaal en verwijtend toontje. Pfff, denkt Rhona dan, bemoei je niet. Anderzijds is het dikwijls Sabine die haar huiswerk uitleent, dat Rhona in alle haast, voor de lessen beginnen, in de meisjestoiletten gaat overschrijven, met de kont op de achterkant van het wc, en de voeten op de bril. En dit allemaal om ‘the childkeeper’ te ontlopen, een kast van een vent, een fervent van keunebillen  uitdelen als je tegen de muur staat geleund. Keunebillen heeft Rhona al ontvangen, maar ze is nog nooit gesnapt voor haar ochtendlijke activiteiten op het toilet.

Op een keer werd Rhona door Sabine uitgenodigd bij haar thuis. Haar ouders gingen een weekendje naar de Ardennen, en Sabine mocht een vriendin uitnodigen, om samen op het huis te passen. Rhona was direct akkoord, en fikste het zo dat haar ouders niet wisten dat Rhona en Sabine en alleen thuis waren dat weekend. Moesten ze dat weten, dan zou het noppes zijn… Zo gezegd zo gedaan, en Rhona had al hele scenario’s in haar hoofd, ze zouden kunnen een ‘stapje’ zetten in de omliggende jeugdcafeetjes… maar… Sabine was er niet voor te vinden!!! Streep door de rekening van Rhona. Plan B was, filmpje halen voor de zaterdagavond. Rhona wilde Sabine overhalen een seksfilm te huren, tja, wat had je gedacht, weer noppes!!! Tja, dacht Rhona, ze zal nooit veranderen, eens saai, voor altijd saai… In feite gebruikt Rhona Sabine, maar dat is een wederzijds iets. Sabine heeft Rhona nodig om een plaats te krijgen in het schoolgebeuren. En Rhona kan haar niet aan de kant laten, uit medelijden en opportunisme.

De drie meisjes staan te popelen om te vertrekken. Pa geeft het signaal dat het tijd is. Oeff, daar gaan we dan, denkt Rhona. In de discotheek is het nog rustig, en ze gaan er eerst eentje drinken in een nabijgelegen café. Daarna de stoute schoenen aan, en ze wagen zich binnen. Het is net of je in een andere wereld komt. Muziek die niet Rhona’s genre is, flitsende lichten, draaiende bollen, laserstralen, oplichtende kledij, starende blikken, vleeskeuring, maar daar is Rhona zich niet van bewust. Ze voelt zich ongemakkelijk, maar gelukkig zijn haar vriendinnen mee. Eva laat zich volledig gaan, ze danst, lacht… en Rhona en Sabine kijken toe. Eva slaagt erin om Rhona mee te sleuren, de dansvloer op, eerst beweegt Rhona houterig, maar al vlug laat ze zich volledig leiden door het ritme van de muziek, het ‘plezier’ van de mensen rondom, de onaardse sfeer. De klok tikt steeds verder… en hoe verder de tijd voorbijglijdt , hoe leuker het wordt. Och, verdorie, denkt ze, Pa staat hier binnen een uurtje al weer. Een grote jongeman met brede schouders komt bij haar dansen. Die ogen, helblauw… ze verdrinkt erin. Ze praten even, hij duwt een briefje in haar handen. Ze propt het in haar piepkleine tasje, niet beseffend dat dit het begin is van een patroon, een patroon van jaren…

Hallo, ben ik bij Ruud? Jaja, ik roep hem even, antwoord een doffe stem met een Frans accent.

Hallo?? Dag Ruud, je spreekt met Rhona. Je weet wel, dat meisje van zaterdag in de discotheek.

Ja?? De stem klinkt verbaasd.

Herinner je me nog?

 Ja zeker! Stilte aan de telefoon. Rhona weet niet goed wat  te zeggen. Ze heeft al haar moed samengeraapt om hem te bellen, in het telefoonhokje op het marktpleintje. Wat valt er in feite te zeggen? Elkaar even gezien, ze kan zich niet goed zijn gezicht voorstellen, alleen maar de ogen. Waarom doet ze dit in feite? Ze heeft zin om in te haken. Gelukkig herpakt Ruud zich snel, ‘Wat doe je dit weekend? Ga je ergens naartoe?’ Neen, niets speciaals, zegt ze, alleen maar naar de kermis hier in een nabij gelegen dorpje, met vriendinnen. Wil je dat ik afkom? Vraagt hij. Dat zou ik wel leuk vinden. Ok dan, hoe laat? Rond 14u  aan de kerk, zegt Rhona. Ok, zegt hij. Ik ben blij dat je me gebeld hebt. Voor de beleefdheid antwoord Rhona, ‘ik ook’, maar diep in haar hart is ze daar niet zo zeker van.

De kermis is een plaatselijke gebeurtenis, die heel wat volk trekt. Het is de gelegenheid om vrienden en bekenden te treffen. Een aantal jaar geleden, had ze er de kermis van haar leven meegemaakt. Samen met pa en ma ernaartoe, op een terras met vrienden en familie, waar veel werd gelachen tot een gat in de nacht. Rhona kreeg van iedereen zakgeld, voor de attracties. Ze had er uren het marktplein afgeschuimd met vriendjes. Dat was een zalige avond.

Nu is de situatie helemaal anders. Ze is verschrikkelijk zenuwachtig. Eva heeft zich opgeofferd om haar te vergezellen. Aan de kerk zien ze een blond figuur, zou dat Ruud zijn? Neje, dat kan toch niet! Die ziet er zo oud uit! Help! Hij heeft hen al gezien, en komt hun richting uit. Rhona kan er niet meer vanonder muizen. Shit!

Jij bent toch Rhona hé, vraagt hij verlegen. Ja, zegt ze, wat een stomme vraag schiet er door haar hoofd. Eva staat erbij te gniffelen, en vraagt: gaan we iets drinken? Ok, zegt Rhona, ga je mee Ruud? In de hoop dat hij het aftrapt. Hij zegt onmiddellijk: ‘goed, laten we gaan’. De namiddag verloopt kabbelend, zonder speciale gebeurtenissen, maar Ruud is toch wel lief, denkt Rhona. En ze spreken nog eens af. En nog eens, en nog eens, en nog eens… Rhona wordt verliefd, en nu weet ze eindelijk zijn werkelijke leeftijd. 26 jaar!!! Help, dat is een verschil van 10 jaar… En Rhona wil studeren, ze wil de wereld ontdekken, ze wil nog zoveel. Hij woont nog thuis, werkt, gaat uit, zijn leven verschilt zo van het hare. De puberwereld is voor hem voorbij. Wat ziet hij in haar? En wat ziet zij in hem? Niemand die daar een passend antwoord kan op geven, en zeker Rhona niet. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.

Iedere zondag mag ze weg van 14u tot 18u, en op zaterdagavond van 20 uur tot 00 uur. Regels opgelegd door vader. Ondertussen weten pa en ma dat Ruud 10 jaar ouder is. Rhona merkt de afkeuring van haar ouders, maar toch laten ze haar begaan, op aandringen van haar vader. Hij zei letterlijk tegen ma: ‘we kunnen haar niet in een kooitje stoppen, als ze er mee door wilt gaan, dan kunnen we haar toch niet tegenhouden. Loslaten is de boodschap.’ In het geniep komt Ruud haar soms opwachten aan school, en dan wordt haar fiets in zijn kofferbak gedeponeerd, en hebben ze heel eventjes de tijd om zich over te geven aan de verliefdheid. Op een keer komt Rhona door de schoolpoort met haar fiets, de regen valt met bakken uit de hemel, en wat ziet ze? Haar vader, en Ruud, die staan te praten. Shit, denkt ze. Nu hebben we de poppen aan het dansen. Haar vader tegen haar: ‘stap maar bij je vriendje in de wagen, en de fiets mag in zijn koffer.’ En jij Ruud, je komt dan binnen met Rhona. De eerste keer dat hij bij haar thuis binnenstapt. Rhona in paniek, een oorverdovende stilte in de wagen. Thuis aangekomen weten ze zich geen houding  te geven. En pa begint in stijl van de ‘patriarch’ aan de ondervraging van Ruud, die zich ongemakkelijk heen en weer schuift in zijn stoel. Daarna de boodschap:’ je beseft toch wel dat Rhona nog zeer jong is, ze wil verder studeren, een leven samen zal nog heel lang op zich laten wachten. Ik wil niet dat je haar de kans te studeren ontneemt.’ Ja, zegt Ruud stil. Ik ben me daar bewust van. En nu, zegt vader, is het tijd dat je naar huis gaat.

De weken gaan voorbij, en ze houden hetzelfde patroon aan. Rhona gaat steeds meer twijfelen. Rhona is op bezoek geweest bij Ruud thuis. Haar ogen vielen bijna uit hun kassen. Het was net of ze een andere wereld had betreden. Zijn  moeder is Française, een heel onderdanig, slonzig type, met grote ouderwetse geblokte pantoffels en van die dikke nylonkousen, uit de jaren stilletjes. Vader is een kleine, kaalhoofdige en dikbuikige, brute man en nog onverzorgder dan zijn vrouw. In het huis hing zoveel negativiteit, dat Rhona constant zat te huiveren. Rhona had zich uiterst netjes gekleed voor deze ontmoeting. Haar prachtige blouse van een designersmerk, lange zwarte rok, leren jas, en haar mooiste juweeltjes aan. Toen ze binnenkwam, werd ze van kop tot teen gekeurd, zo van, wat werpen ze hier naar binnen?  Het was er net een duiventil, broers en zusters kwamen en gingen, de tv en de radio stond op, een gesprek voeren was onmogelijk.  En trouwens, Rhona wist helemaal niet wat te zeggen. Wat zou ze ook kunnen zeggen tegen deze mensen? Uit een andere wereld dan de hare? Het was haar eerste ontmoeting met iets dergelijks, en haar verbazing was  groot. Hun meubilair was een allegaartje, en versleten tot op de draad. Het tafeltje waar ze aan plaatsnamen was bedekt met broodkruimels, en vuile bekers. Ze werd een kop koffie aangeboden, dat ze aanvaarde, maar ze had haar bedenkingen bij de hygiënische toestand van de kop. In de living stonden verschillende kooien met parkieten, die kwetterden, en de boel nog lawaaieriger maakten. Wat een tegenstelling met haar nette en rustige thuis. Daar werd na het eten alles opgeruimd en afgewassen. Waar vader op zondagnamiddag in stilte genoot van een boek, terwijl haar moeder buiten even een praatje maakte met de buren. Waar er geen plaats was voor rommel, alles had zijn vast plaatsje.

De auto van Ruud’s vader staat buiten op de oprit geparkeerd, een oud vehikel, overdekt met roestplekken. Bij haar thuis staat een gloednieuwe mercedes in de garage. De auto wordt iedere week opgeblonken door haar vader. Zijn grote droom en trots. Het was voor pa het symbool dat hij het had gemaakt in zijn leven. Ooit had grootvader hem gezegd: jij zult nooit met een mercedes rijden, daar ben je te simpel voor. Pa had zich bewezen tegenover zijn vader, hij had getoond, vader, je had het helemaal mis en daarmee de verwachtingen van zijn vader overstegen. En dit door aandringen van zijn oudste dochter, Jezebel.  Hij hield van alles met wielen, om de vier jaar wilde pa een andere auto. Al jaren was het voorkeursmerk Ford, en zoals gewoonlijk, na 4 jaar, begon het weer te kriebelen. Ma en pa waren naar de fordgarage gereden, en ze waren van plan de grootste en meest luxueuze ford te kopen. Jezebel zei: pa, je hebt steeds gedroomd van een mercedes, waarom koop je die dan niet? Met het geld van die luxueuze ford kun je die droom kopen. Zo gezegd zo gedaan, en 3 maanden later stond zijn droom blinkend in de garage.

Maar nu zat Rhona hier… In een omgeving die zo anders was dan de hare. Ze was opgelucht toen Ruud zei: het is tijd om te gaan. Ze heeft de sessie uitgezeten, maar is niet van plan om dit vlug te herhalen.

25-05-2008 om 12:08 geschreven door Rhona  

Een mijlpaal...
 

 ‘Iedereen heeft een schaduw. Hoe minder deze in het dagelijks bewustzijn van het individu geïntegreerd is, des te zwarter en dichter is ze. Ze vormt in elk geval een onbewuste hinderpaal die zelfs onze beste bedoelingen verijdelt.’ -Carl Jung-

Een duistere, donkere zaterdagnacht. Gaspedaal van de rode sportwagen flink ingedrukt, radio loeihard, muziek van Dead can dance, de ironie… Rhona rijdt naar huis na een mislukt uitje met twee vriendinnen. Ze waren met z’n drieën naar Oostende gereden, de favoriete uitgangsplaats van Rhona, maar het had niet mogen baten. Andere uitgangsavonden, kon Rhona praten tegen een hond met een hoedje op, maar nu was ze stil geweest. Zo Stil dat Aline en Jessie er ongemakkelijk van werden. Rhona bezit een gematigde vorm van uitbundigheid, maar die zo aanstekelijk werkt, dat ze wel iedereen in the mood krijgt, maar vanavond, stilte… Zelfs swingen met Johnsonn, die grappige ouder neger, die gek is op muziek en kan dansen als geen ander, was er niet in geslaagd Rhona uit haar cocon te halen. Johnsonn, die je steeds moest waarschuwen: geen gefriemel!! Want hij is gek op gewrijf en betastingen, die Rhona net iets te ver gaan. Maar Johnsonn kent Rhona, hij weet haar grenzen, en heeft niet bepaald zin in gehannes met haar. Soms lijkt het wel alsof hij een beetje bang van haar is, maar anderzijds, als hij haar ziet, kan hij aan de verleiding niet weerstaan met haar te praten. Toen het Rhona echt teveel werd, zei ze aan Aline en Jessie, sorry, maar ik moet er echt vandoor… Ik kan niet meer blijven.  Ze leken beiden wat opgelucht toen Rhona dat zei.

Maar geen  verwijten naar Aline en Jessie, ze wilden haar alleen maar helpen, helpen vergeten. Ze voelt zich klote…

Ze ziet steeds beelden voor zich van een goeie veertien uur geleden. Beelden van de begrafenis. Veerle, 27 jaar, dood. Veerle, die steeds had geleefd naar ‘de norm’. Lid van het plaatselijk zangkoor, iedere zaterdag naar de eucharistie, gestudeerd, samen met haar vriend thuis inwonend bij haar ouders.  Naar Rhona’s weten had ze nooit iets uitgevreten dat niet door de beugel kon. Iedereen heeft een duistere kant, maar die van Veerle had zich nooit gemanifesteerd. Toch niet naar de buitenwereld toe. Haar leven moest nog beginnen… Een zwart-wit filmpje, Rhona en Veerle, samen spelend, elk aan één kant van de tuinafsluiting, speeltjes doorgevend. Die speeltjes waren heel frequent de oorzaak van woede en tranen. Totdat mémé of mama het spel kwam stilleggen omdat de hele straat het genoegen had twee kibbelende kids te aanhoren. De dag nadien werd het spel hervat, alsof er nooit iets was gebeurd. Wat is kindervriendschap toch mooi en vrij. Maar soms verschrikkelijk hard, kinderen zijn eerlijk, nog niet of weinig aangetast door het ego. Net die eerlijkheid zorgt ervoor dat ze elkaar zo kwetsen. Dan groeien ze op, vergeten stilletjes aan dat bewustzijn, om de kwetsbaarheid te ontlopen. Ze kruipen in hun eigen wereld, identificeren zich meer en meer met hun ‘persoonlijkheid’, die niets te maken heeft met eigen ‘ik’, maar met conditionering vanuit de maatschappij. Konden grote mensen maar meer reageren vanuit hun kindsbewustzijn, dan met wat meer relativeringsvermogen. Maar dat alles moest Rhona nog zelf ontdekken…

Toen de jaren verstreken, werd het contact steeds minder, Rhona was twee jaar ouder dan Veerle, ging eerder naar de middelbare school, had andere vrienden, en steeds groeiden ze verder uit elkaar. De laatste ontmoetingen, gewoon een knikje of een nietszeggend woord. En toch heeft het overlijden Rhona zo hard geraakt. Toen ma haar vertelde dat Veerle op sterven lag, had ze even getwijfeld om nog eens langs te gaan, maar ze vond het haar plaats niet. Veerle’s laatste momenten waren voor de mensen die heel dicht bij haar stonden, Rhona mocht dit niet verstoren. Ze bracht een laatste groet aan het doodsbed. Iets waarvan ze had gedacht, nooit meer. Het doodsbed van haar vader, nu veertien jaar geleden, had ervoor gezorgd dat begrafenissen en laatste groeten taboe zijn. Want telkens Rhona daarmee in aanraking komt, denkt ze weer aan pa. Pa, de grote, sterke man, ruwe bolster met blanke pit. Er is nog steeds geen litteken gegroeid over de wonde van het verlies. Het ligt nog steeds open en rauw, en soms ettert de wonde. Door de begrafenis van Veerle, moest Rhona de confrontatie met de open wonde aangaan. En nu ettert ze weer. De donkere, duistere en kille nacht vertegenwoordigd haar gevoel van binnen.

 Op de begrafenis was Rhona er weer maar eens niet in geslaagd haar mond te houden. Er was erg veel volk, zodanig veel dat Rhona en haar moeder in het portaal van de kerk stonden, en enkel de mis konden horen. De mensen stonden tot ver buiten. Op een bepaald ogenblik, begonnen steeds meer mensen te praten in het portaal. Het begon Rhona danig op de heupen te werken, dat ze met een heldere duidelijk stem zei; ‘we zijn hier om de laatste eer te bewijzen aan Veerle, en ik ben er zeker van dat wat jullie te vertellen hebben kan wachten tot na de dienst’. De stemmen verstomden, en haar moeder keek vol bewondering naar haar op. Later zei haar ma: ‘ik had dat zelf niet gedurfd, en de manier waarop je het zei, ik benijd je erom dat je zo goed uit je woorden raakt’. Een bewonderende blik van ma, dat is heel erg zeldzaam… zo zeldzaam dat het bijblijft…

Maar nu is het nacht…

Verdomme dacht ze, ik wil naar huis, maar ik wil niet naar huis. Thuiskomen in dat grote lege, kille huis, dat nog steeds geen thuis is. Thuis staat voor haar nog steeds synoniem met een gebouw.

Wat is er  in de buurt nog open op dit tijdstip? Vraag ze zich af. Ze woont nog niet lang in I, een tweetal maand. Haar uitgangsbuurt ligt elders. Ze speurt haar geheugen af, ah ja, the black hole, waar ze ooit es met haar ex was beland, na een rampzalig personeelsfeestje. Okay, black hole, here we come.

De muziek hoor je bonken van op de parking, die overvol staat. Een groepje mensen komt aangezwalpt, en zoeken hun auto op. Met een klein hartje stapt Rhona naar binnen. ‘Niet flauw doen, jij met je imago van stoere sterke vrouw, gedraag je ernaar’, fluistert het stemmetje op haar schouder. Haar outfit is compleet, volledig in het zwart leer gehuld, knielaarzen, korte  rok, lange mantel, weelderige haren over de rug. Ze stapt binnen, blikken van  aanwezigen dwalen haar richting uit. Weer het gevoel, run as hell Rhona! Neen! Koel doen, je komt hier een wisky pakken, doe niet onnozel! Fluister het stemmetje weer.

Ze zet zich aan de bar, vraagt Jameson, niet te verkrijgen. Geef dan maar wat je wel hebt, zegt ze tegen de wulpse barvrouw, die haar met een loensende blik taxeert. De constante priemende blikken, Rhona voelt de blikken branden in haar rug. Ze durft bijna niet rondkijken. Ze voelt zich hier zo aliën. Een toneelspeelster in het verkeerde stuk. Jonge vrouwen met aansluitende shirtjes; jeans van één of ander merk, geblondeerde haren, waarvan de uitgroei zichtbaar is. Oudere vrouwen, die  proberen een kopie te zijn van de jonge, of die volledig verwelkt zijn. Jonge mannen met t-shirts van dubieuze oorsprong,  die ze waarschijnlijk hebben meegebracht van hun laatste vakantie in Spanje of Turkije . Oudere mannen, bierbuiken, sigaret tussen de lippen, duidelijk veel alleenstaanden, die geen kaas gegeten hebben van kledingcombinaties en die het blijkbaar niet al te nauw nemen met elementaire lichaamshygiëne. Waar ben ik in godsnaam beland? Djeezes… Na zelf te zijn gewikt en gewogen, komen ze, de jagers. Uiterst origineel, emailadressen en gsm nummers op bierviltjes worden Rhona’s richting uitgeschoven. Ze vindt het grappig, en laat na een tijdje de bewuste viltjes onopvallend onder haar stoel verdwijnen.

Opeens zegt een kerel, wij gaan dan straks dansen. Ze kijkt zijn richting uit, en wat ze ziet, is niet wereldschokkend. Donker haar, gemiddeld postuur, zwart-wit geruit hemdje uit de broek, slobberige jeans, getekend gezicht, zwarte priemende ogen. Rhona had hem niet eerder opgemerkt , en denkt bij zichzelf, jaja, haha.

Even later wordt ze geclaimd door een vrouw met het uitzicht van miss Piggy uit de Muppet show. De verlepte dubbelgangster dan. Dun vettig haar, waar de hoofdhuid doorheen schijnt, hoofd rechtsreeks geplaatst op de borst zonder aanwezigheid van een hals; felblauwe oogschaduw gecombineerd met een bruine slonzige outfit, … Rhona is blij met vrouwelijk gezelschap, vorm en inhoud doen er niet toe. De jagers blijven dan meer uit de buurt. Opeens is ‘shall we dance’ daar weer. Een kaartje met zijn emailadres wordt in haar handen geduwd, en de vraag, ‘zou je het asjeblieft  in je tas willen opbergen?’ Met een veelbetekende, lachende blik onder haar stoel. Rhona barst in lachen uit, en het ijs is gebroken, en wat voor ijsberg… ongelofelijk, ze had hem niet eens gezien… later zouden vrienden haar wijzen op zijn onzichtbaarheid, maar nu staat Rhona daar niet bij stil.

Het gesprek komt op gang, typisch de onbenulligheden van het aftasten, ‘wie ben jij’? Het gaat niet om de inhoud van het gesprek, maar het dieperliggende. Hetgeen niet wordt gezegd is uiterst belangrijk. Na het korte ‘lege’ gesprek verwijdert Jared zich. En daar is miss Piggy weer, vol lof over Jared, dat ze hem reeds lang kent, en de mededeling ‘ik heb nog iets met hem gehad’. Rhona hoogstens verbaasd, ze kan zich niet inbeelden dat hij zich zou inlaten met Miss P. Tja, denkt ze, niets is wat het lijkt, en het gehoorde verdwijnt in de afgesloten ruimte van haar herinneringen. Ondertussen zoekt ze hem met haar ogen. Weer verbazing… Hij zit even verder bij een knappe jonge dame, en het ziet er nogal leuk uit. Een steek van jaloezie doorprikt haar hart. Rhona trekt haar registers open, ze vraagt aan de barvrouw om haar jas en tas te bewaren, en ze gaat in een wildvreemde bar dansen, ze kan niet terugvallen op bekenden of vrienden. Grens numméro uno overschreden. Het dansen werkt… Jared kan aan de uitnodiging niet weerstaan, en komt op haar af. De flirtdans eindigt in een stomende, allesverslindende, adembenemende, wereldvergetende kus. Grens numéro duo overschreden. Geen gekus met mannen bij een eerste ontmoeting.

Rhona duizelt, ze zit op een andere planeet…

De nacht wordt ochtend, de eerste zonnestralen schijnen door de raamverduistering heen. Hoe meer de zon zijn plaatsje opeist, des te zieliger het interieur aandoet. De goedkope tafeltjes en stoelen, een zielige muziekinstallatie, de doorrooktheid van de ruimte, nietszeggende posters tegen de muur.  De bar loopt leeg. De muziek wordt stilgelegd. Het is tijd om te vertrekken. Rhona naar haar auto, hij naar de zijne. De wegen scheiden zich. Om één of andere reden, is de drang bij Rhona groot om Jared te volgen. Ze neemt een bocht van 180° met haar wagen, geeft plankgas, tot ze de zwarte golf in haar vizier krijgt. Grens numéro trio overschreden. Ze flitst met haar autolichten. De zwarte auto stopt, en met een verbaasd gezicht stapt hij uit. ‘Ik dacht je nooit meer terug te zien…’zei hij. En dat meent hij ook, hij denkt dat het een nietszeggende flirt was geweest, terwijl zij denkt dat de wereld er opeens anders uitziet. Maar dit ziet ze nog niet, en het zal nog lang duren vooraleer ze het wel snapt.

Ze staan midden op straat te kussen, de damp van passie omhult hen. Rhona wil niet lossen, en vraagt om bij hem te blijven. Ze wil hem niet meenemen naar huis, stel je voor dat hij blijft plakken, dat het niet lukt hem buiten te bonjouren, dat hij toch niet blijkt te zijn, wie ze denkt dat hij is. Ze wil zelf de touwtjes in handen houden. ‘Ik kan je meenemen naar mij thuis, maar ik woon nog bij mijn ouders, als je daar niets op tegen hebt …’ zegt hij. Och, liever niet, zegt Rhona. Haar hart bonkt in haar keel, stel je voor, de confrontatie met zijn ouders!!! Is die nu helemaal nuts? Maar toch kan ze de stap niet nemen, alleen  naar huis te trekken. Weet je wat? Kom dan maar mee met mij, zegt ze. Grens numéro quattro overschreden. En dat allemaal in een paar uren tijd, begint ze gek te worden ?

Aangekomen bij de witte bungalow, ontstaat er een onwennige stilte. Ze weet zich geen houding te geven, en hij nog minder. In stilte volgt hij Rhona naar de slaapkamer, en de enige woorden dat ze eruit krijgt zijn: ‘ik wil geen gefoefel, ik wil alleen maar bij je slapen, meer dan dat wil ik niet’. zegt ze stil. Ok, zegt hij. Ze glijden naakt onder de koude lakens, Jared neemt haar heel dicht vast, Rhona zucht diep. Ze voelt zich gekoesterd in zijn armen, als een kleine baby aan de borst van haar moeder. Hij kust haar zachtjes haar hals, wrijft zijn neus tegen haar schouder, likt teder aan haar borsten… Maar onder de gordel blijft taboe, hoe hard het beestje daar ook kriebelt. Grenzen genoeg met de voeten getreden… Het samenzijn is als een roes, niet slapen, niet bewust aanwezig zijn, gewoon zweven. Af en toe kijkt Rhona naar de rode cijfertjes van de klok, en hoe meer die verspringen, hoe minder de roes wordt. Haar ratio begint zich op te dringen, ‘wat heb ik gedaan? Waar ben ik mee bezig?’ Tot ze zich niet meer kan houden, en het excuus opdist dat haar kinderen straks thuiskomen, hoewel dit nog enkele uren zal duren. Hij vertrekt, na een laatste innige omhelzing, maar daar voelt Rhona niet veel meer van. Haar hoofd tolt, ze denkt enkel maar ‘hoe is dit kunnen gebeuren’.Ze nestelt zich in een deken in haar zetel, en laat de nacht de revue passeren. De pijn en het verdriet omtrent de dood van Veerle is op de achtergrond verdwenen. Het enige wat haar bezighoudt is Jared. Ze had hem niet eens opgemerkt, niet zijn fysiek trok haar aan. Grote, pezige, langharige mannen genieten haar voorkeur als we het over uiterlijk voorkomen hebben. Wat was het dan? Deze vraag zal ze zich heel lang stellen. Het onbevattelijke van verliefdheid en liefde. De rode draad.

Haar kinderen Morgane en Moriah komen thuis, het gewone leven komt weer op de voorgrond. De confrontatie met Peter, haar ex man, blijft, na anderhalf jaar, nog steeds een hels karwei. Zijn norse houding, zijn tastbare woede naar haar toe, doen Rhona in de verdediging gaan. Van het ogenblik hij in haar gezichtsveld komt, gaan haar stekels rechtop staan. Gelukkig blijft hij niet lang talmen. Ze begrijpt nog steeds niet wat haar vertrek voor hem heeft betekend, ook dit moet ze nog leren. Alleen haar beweegredenen om hem te verlaten, zijn nu van tel. En wat hij denkt of voelt, kan haar een worst wezen. Gelukkig weet ze niet wat er nog allemaal komt. Stel je voor dat ze het wel zou weten? Reden genoeg om onmiddellijk een kuil te graven en erin te gaan liggen. Zich te laten bedekken door de koude natte aarde, en de ogen nooit meer te openen…

12-04-2008 om 14:27 geschreven door Rhona  

Mama, jij zorgt voor ons elke dag.
Je kijkt dan naar ons met een grappige lach.

Op school verlangen we naar jou keer op keer,
en als we naar papa moeten missen we jou meer en meer.

Maar als je verdrietig bent troosten we jou en dan is
mama haar grappige lach daar weer.

Mama, je bent de beste.

E.

12-04-2008 om 13:54 geschreven door Rhona  

24-03-2008 om 00:00 geschreven door Rhona  

Iedere ‘werk’morgen stap ik door de straten van het Venetië van de lage landen. Mijn camionette geparkeerd buiten het stadscentrum, de ‘beurze’ kan het parkeertarief in de binnenstad niet aan. In het begin paaide ik mezelf met de gedachte dat die fikse wandeling goed was voor mijn gezondheid, het is toch een flink kwartier stappen. Nu ben ik zover dat het een gewoonte is geworden, nog iets verder dan dat. Ik geniet ervan.

Winkeliers die het voetpad vegen, de krantenhandelaar die automatisch met zijn hand naar de saffen reikt als hij me ziet, de man met een worstebroodje in de hand die ik bijna iedere morgen ‘kruis’, mezelf afvragend, worstenbroodje ’s morgens? Op een bepaalde dag zal ik waarschijnlijk mijn mond niet meer kunnen houden… Het koppeltje op het binnenpleintje van het zilverpand, iedere morgen met de lippen aaneengeplakt, drinkend van elkaars levensenergie…  doet me  terugdenken aan de tijd dat ik met mijn eerste liefje zo innig verstrengeld zat, ieder afscheid een stukje stervend… De zijdezachte streling van zijn handen,  ieder tonglikje, kus of omhelzing brachten me in hogere sferen. De manier waarop ik toen de liefde zag… onvoorwaardelijk, symbiotisch…

’s avonds bij het verlaten van het gebouw, ziet het Venetië er hectischer uit. Fietsers die elk onbenut gaatje gebruiken, uitlaatgassen die over de straat walmen, voetgangers, zich voorthaasten tussen de drommen toeristen… En ja, ook ik haast me vooruit. Soms heb ik zin om de wereld even op pauze te zetten of op zijn minst in slow motion. Door al de gestresseerde toestanden  vergeten we  rondom ons te kijken, we zijn zodanig doelgericht dat de kleine details ons volledig ontgaan. Kleine details die de wereld er zo anders doen uitzien. Kleine details die een lach of een traan tevoorschijn kunnen toveren. We zijn allemaal zo bezig met onze dagdagelijkse beslommeringen dat we vergeten dat  daarbuiten een hele wereld ligt.

13-03-2008 om 15:37 geschreven door Rhona  

Het woord ‘liefde’ houdt me al een tijdje in de ban. Wat is dat ‘beest’ nu eigenlijk? Kun je het ooit te pakken krijgen?

Nu, al een tijd heb ik last van verliefdheidsgevoelens op het leven. Vraag me niet om een verklaring, misschien ben ik nog gekker geworden…  Maar om toch serieus genomen te worden onderwerp ik mezelf aan een ‘intern onderzoek’. Neen, er komt geen internist aan te pas, alhoewel, misschien zou dat wel leuk zijn, zeker als het een mannelijk exemplaar is met een mooi kontje… Tja, het is eraan te merken dat ik de laatste tijd ‘droog’ sta, maar geen paniek, ooit vliegt de schuur in brand, en dan, dan komt de brandweer!!!

Oeps, even terug de draad opnemen bij mijn intern onderzoek. Hoe vertaalt een intern onderzoek zich voor mij?

-        de was uithangen, te beginnen met de propere onderbroeken, en die met een gaatje binnenshuis ophangen

-        patatten schillen en denken aan de keer dat je als kind in je vinger sneed met het patattenmes om te zien of er bloed in je vinger zat

-        kattenbak uitkuisen, sakkeren omdat het stinkt en je dan afvragen of jou kak niet stinkt misschien…

-        de tuin uitwieden om na te gaan of je nog ‘blaarbestendig’ bent

-        met restjes uit de frigo een maaltijd ineenflansen bij gebrek aan beter en aangenaam verrast zijn door je creatie

-        een knipoogje terug’gooien’ naar een gast die zij aan zij met je in de autofile staat en blijft op de zelfde hoogte rijden (figuurlijk mensen, figuurlijk)

-        een telefonische liefdesverklaring krijgen van je ex-vent op de verjaardag van jullie ex-huwelijk en het gesprek eindigen in wederzijds respect, snif

-        uit bed vallen door een misvallen droom en blij zijn om de buil op je… gat gezien de droom nogal angstaanjagend was

-        eindeloos op zoek zijn naar je sleutels, sleutels belanden de ene dag in de wasmachine en een dag later in de droogkast, proper gewassen en gedroogd.

-        het liedje van de Raymond Van het Groenenwoud ‘meisjes’ dat je maar blijft neuriën/zingen/schreeuwen…

-        een ‘all in one feest’ organiseren, tentjes mee te brengen bij overnachting, dafalgans bij het ontbijt worden voorzien door de gastvrouw

-        je camionet die voor de deur staat geparkeerd blootsvoets en in pyama controleren op een rookbare sigaret, buurman staat nogal verbaasd toe te zien

-        tijdens een nachtelijke sanitaire pitstop jezelf afvragen of Fabiola ook wel eens met haar vinger door het papier schiet

-        je dochter van zeven die je erop wijst dat je toch beter zou proberen de stekker omgekeerd in het stopcontact te steken omdat het gaatje vanboven in het stopcontact zit en dat staafje in dat gaatje moet

-        ….

De tijd is voorbij van het eindeloos zoeken naar antwoorden in boeken, maar ik leef, en hoe langer ik leef hoe meer ik de banaliteit ervan inzie en hoe verliefder ik word…en kom ik bij volgend citaat:

04-03-2008 om 19:26 geschreven door Rhona  

Een rotweek achter de rug. Mijn gedachten en gevoelens ging compleet met me aan de haal. Ongelofelijk als ik er nu zo op terug kijk. Gevoelens van waardeloosheid alhoewel je zoveel bevestiging om je heen krijgt op het werk, van je kinderen, vrienden... Jezelf verwijten maken zo van 'waarom heb ik het niet gezien', 'kieken dak ben', je wentelen in eenzaamheidsgevoelens terwijl je daar geen reden voor hebt...

Ik zag de wereld aan me voorbijgaan en had het gevoel er zelf geen deel van uit te maken. Maar opeens was daar... de zon. Vanbinnen en vanbuiten. Ik stelde mezelf de vraag, heb ik reden om mezelf zo ellendig te voelen? Naar de primaire behoeftes: heb ik honger? neen... Heb ik geen dak boven me hoofd? neen... Heb ik het koud? neen...

En dan de invulling van de andere behoeftes: heb ik liefde? Ja... Krijg ik respect? Ja... Krijg ik vertrouwen? Ja... Is mijn leven boeiend? Ja...

Wel, over wat zit je dan te janken? Waarom wentel je je in zelfmedelijden? En dat allemaal omdat je je enorm bedrogen voelt door één persoon? Net alsof die ene persoon je hele wereld was... Ja, dat is het, je hebt van die persoon je hele wereld gemaakt. Maar was die wereld dan zo goed? Neen... Vond je het leuk om verstikt te worden? Neen... Vond je het leuk om niet te kunnen zijn en tonen wie je werkelijk bent? Neen... Vond je het leuk dat de ander zich zo afhankelijk van je opstelde? Neen...

En dan verder... de eenzaamheid. Voel je je eenzaam omdat er niemand 'speciaal' is? Ja... Heeft dat iets te maken met de persoon waardoor je je zo bedrogen voelt? Neen... Want met mensen die je vertrouwen hebben beschaamd die laat je links liggen en vind je niet de moeite waard energie en tijd aan te besteden. Waarom geef je er dan nog tijd en energie aan in gedachten? Ja, daar heb je wel een punt... Er zijn zoveel andere fijne dingen en mensen die je energie en tijd wel verdienen.

Nu telt Rhona, niet morgen, niet gisteren, maar vandaag. Verlies dat niet uit het oog.

17-02-2008 om 10:11 geschreven door Rhona  

06-02-2008 om 20:21 geschreven door Rhona  

Liberaal… Doet me automatisch denken aan het woord ‘vrij’ (en verder aan de rabbit-tanden van Verhofstad).

Nu, het woord ‘vrij’ kun je ‘vrij’ interpreteren. En het kan zoveel betekenissen hebben. Maar in politieke zin betekent het vrijheid van de markteconomie. Alles is toegelaten (vrij dus) als het  maar opbrengt.  Dag solidariteit, dag gelijkheid, welkom ‘mister-cash’.

In mijn omgeving hoor ik steeds meer mensen spreken over de beruchte kloof tussen arm en rijk. Dat is natuurlijk niet moeilijk als je werkt voor een vakbond, de vakbond die staat voor ‘de’ vertegenwoordiger van de arbeider. Maar anderzijds, ik hoor mensen die niets  te maken hebben met het syndicaat  ook steen en been klagen. Neen, ik ben dus niet geboren in een chateaux ;-).

Nochtans… als je terugkijkt in de geschiedenis, dan zijn de tijden toch eens beter geweest. The golden sixties… een gevolg van WOII. De schade in het land moest terug worden opgebouwd, en dankzij ‘het rode gevaar’ dat dreigde in het Oostblok, konden de vakbonden ijveren voor een goed uitgebouwd sociaal zekerheidsstelsel. Wat geleid heeft tot één van de beste sociale zekerheidsstelsels van de wereld. Dat maakt me er trots op een belg te zijn. Anderzijds, als ik de evolutie zie van begin jaren ’80 tot nu… Dat maakt me minder trots. Onder het mom van de ‘oliecrisis’ is het beleid stilletjesaan in een ander vaarwater terecht gekomen. Ok, de oliecrisis heeft schade berokkend, maar ondertussen heeft de economische wereld zich allang hersteld. Vanwaar dan nog steeds die neerwaartse spiraal?

Volgens mij omdat het landsbeleid de touwtjes uit handen heeft gegeven, dus wij, jij en ik, hebben onze touwtjes uit handen gegeven door ons kiesgedrag. De politiek bepaalt de manier van regeren, en als de manier van regeren er één is die geen inspraak heeft  of eist en steeds meer macht uit handen geeft ten voordele van het patronaat  (omdat het de partij-politiek is), dan zie ik beelden voor mijn ogen verschijnen van kinderarbeid in mensonterende omstandigheden, mannen die elke dag voor de poort van de fabriek staan in de hoop te kunnen werken….

Dus is de basis eigenlijk ons kiesgedrag. Het bolletje dat jij en ik kleuren in dat hokje. Ok, er is ook een tijd geweest dat ‘de politiek’ met niets deed, maar nu? Vreemd in feite, maar volgens mij is de basis om te kiezen een grondige programmakennis van alle partijen. Zou dat in feite geen opdracht zijn voor het onderwijs? Dat jongeren bewust worden gemaakt van het belang van verkiezingen? En de inhoudelijke verschillen tussen de partijen?

Ga jij stemmen op vlaams belang als je weet dat zij geen syndicaten willen? Als je weet dat ze de vrouw aan de haard willen zetten als fokmachine? Dat zij afbouw willen van de sociale zekerheid?  En dat allemaal omdat je eens last hebt gehad met een ‘bruine’? Het kon ook een blanke geweest zijn….

Of ga je stemmen op lijst Dedecker, die belastingen op arbeid (zowel van werkgever als werknemerzijde) wil afschaffen en dat vervangen door consumptiebelasting? Nogal een éénzijdige benadering, waarbij de hoofdmoot van dat soort belastingen terechtkomt bij de werknemer, want wie consumeert er? Ja idd, wij… En dat allemaal omdat je JM zo’n sympathieke, recht  voor de raap kerel vindt? Mensen, laat jullie toch eens niet verblinden.

En dat doet me komen tot de vraag: wat gaan we doen? Lijdzaam toekijken?

Aanvaarden dat we steeds langer zullen moeten werken en dan op een bepaald moment: baas, ik ben er volgende week niet hoor, het is dan mijn begrafenis.

Gaan we aanvaarden dat we geen recht meer hebben op moederschapverlof? Ik zie me al bezig, sorry collega’s, kunnen jullie even de bureau verlaten, ik moet een kind baren.

Gaan we aanvaarden dat we geen pensioen meer krijgen? En als we pensioen willen een individuele verzekering dienen af te sluiten? En dat de hoogte van pensioen zal afhangen van de premie we betalen? Dus mensen met lage inkomens vallen uit de boot…. En wie zal uiteindelijk weer met de centen (interest) gaan lopen? Ja, idd, the big-money-bosses.

Gaan we ons verworven goed laten sterven?

06-02-2008 om 15:50 geschreven door Rhona  

05-02-2008 om 21:52 geschreven door Rhona  

Loving you
Isn't the right thing to do
How can I ever change things
That I feel
If I could
Maybe I'd give you my world
How can I
When you won't take it from me
You can go your own way
Go your own way
You an call it
Another lonely day
You can go your own way
Go your own way
Tell me why
Everything turned around
Packing up
Shacking up is all you wanna do
If I could
Baby I'd give you my world
Open up
Everything's waiting for you
You can go your own way
Go your own way
You an call it
Another lonely day
You can go your own way
go your own way

Fleetwood Mac

04-02-2008 om 22:39 geschreven door Rhona  

Al ooit het volgende meegemaakt? Stel je voor, je staat op, gaat je douchen, en steeds blijft een stemmetje in je hoofd zeggen: kijk eens in zijn gsm… Jaja, je geeft toe aan dat stemmetje, alhoewel je een hekel hebt aan controletoestanden. Floep, je gaat naar de sms inbox… en naar de outbox, en je ziet… seksueel getinte berichten, afspraken + liefdesverklaringen aan het adres van 4 verschillende vrouwen, en dat allemaal van de dag voordien. Je staat op, gaat naar boven want meneer ligt nog in bed, heeft gisterenavond op zijn minst een bak jupiler in zijn eentje verzet en met een aantal vrouwen…. Ja, wat gedaan? Je wilt er je geen voorstelling van maken. Je zegt:doe je kleren aan, pak je spullen tezamen en zet maar aan. Grijnzend  neemt hij zijn schamele bezittingen bij elkaar, de beruchte laptop in zijn armen, 2 onderbroeken, ‘de’ gsm, zijn leren jas, en je stampt hem letterlijk en figuurlijk de deur uit. Binnenkort zal hij niet meer grijzen, eens hij ten volle beseft. Maar das zijn probleem. Je doet verder de ochtenddinges. Je jongste dochter staat te huilen… ze ziet de belangrijke mannelijke figuur van de afgelopen jaren uit haar leven verdwijnen. Maar dat laat je van je af glijden, want je wilt niet dat een dergelijk figuur het ‘manbeeld’ van een opgroeiend meisje gaat bepalen.

In de auto bereid je je voor op de nakende belangrijke vergadering. Tegen de middag lees je je ‘werkmails’, en opeens begin je te schudden en te beven. Het gevoel alsof je een tientonner over je krijgt. Braakneigingen, vieze smaak in je mond, je voelt je vuil, besmeurd. Je barst in tranen uit, op het werk, in het bureau waar het diensthoofd ook zit. Je zegt gewoon wat er gebeurd is, hij luistert, en helpt nadenken over de praktische kant van de zaak en biedt zelfs aan dat je naar huis gaat. Je geeft daar niet aan toe, en blijft werken.

Je rijdt naar huis. In de auto heb je een onwezenlijk, onwerkelijk gevoel, net of je geen deel uitmaakt van ‘de wereld’. Je komt thuis en begint op te ruimen. Even later ga je kijken naar de carnavalstoet van het school van de kids.

Terug thuis begint het, tel van vriendin nr 1. ’S Avonds tel van vriendin nr2, en nr3 is daar even later ook. Vreemd… Je kunt zelf niet bellen want je gsm is stuk, ook nog een cadeautje van mister zero. Je hebt een voorliefde om bij afgesloten relaties een toepasselijke naam te bedenken, behalve bij de vader van je kinderen. Docter numb , herr flick en mister zero zijn de revue gespasseerd. Een beschermingsreflex om je te distanciëren? Niet meer toe te laten hen als mens te zien?

Na het derde foongesprek ga je naar boven, je bent moe. Je sleurt de besmeurde lakens van het bed, waar de energieën hangen van een aantal vrouwen, en 1 man. Je kruipt tussen verse lakens en laat de gesprekken van de afgelopen uren tot je doordringen. Je ‘wist’ het allemaal. Waarom lag die gsm nooit aan in mijn bijzijn? Waarom had ie een hekel dat je op de pc zat? Waarom was hij zo ziekelijk jaloers? Waarom mocht je nooit mee naar de plaatsen waar hij ‘uithing’? Waarom was er een programma geïnstalleerd op zijn pc die constant de geschiedenis wiste? En dan steeds proberen je de schuld te geven van zijn ‘niet goed voelen. Je uitzuigen, financieel en emotioneel. En dan boos reageren ‘ je zult eens iets mogen doen aan die vermoeidheid van je! Ik ben dat beu! Tja, een mens zou van minder moe worden. Aan het financiële ‘vampieren’ heb je gedeeltelijk toegegeven, had je het volledig aan hem overgelaten dan was de financiële aderlating veel groter geweest. Aan de emotionele daarintegen… dat heeft hij niet kunnen raken. Je weet wat je waard bent en je merkt dat dagdagelijks aan de mensen om je heen.

Je wist het allemaal, maar wilde het niet weten. Steeds maar woorden en geen daden om iets te veranderen. Liters bier drinken op een dag, nietsnutten (jaja, gsm en pc), tuchtprocedure aan zijn broek op het werk… Blijft er nog iets moois over van een mens die zo is? Neen, je hebt je wel jaren vastgehouden aan ‘het mooie beeld’, het beeld dat je van hem gemaakt had, het beeld dat hij zo krampachtig wil tentoonstellen. Maar door een aantal maanden echt samen te leven, is het je duidelijk geworden. Hij kon zich niet meer verbergen achter zijn masker, en iedere dag brokkelde er een stukje van dat masker af, om tot de naakte waarheid van gisteren te komen.

Je heb een diep medelijden met de ouders waar hij terug naartoe trekt. Maar het is jou probleem niet meer. Dat is het in feite nooit geweest, je hebt het jou probleem gemaakt. Uit liefde. Maar het was een gevangen liefde, en dat soort liefde je zoveel ziet om je heen. Je wilt vrij zijn, en niet het soort vrijheid dat mister zero voor ogen heeft.

Een aantal maanden geleden vond je werk, kocht je een auto, vond je een nieuwe woonplaats… en steeds dacht je, er klopt iets niet. Nu weet je wat, je probeerde een stuk van je verleden mee te nemen, een stuk dat niet meer bij je past. Dat stuk hield je ook tegen, tegen om te groeien en de dingen te doen dat je wil. Sinds een tijdje voel je tot in de toppen van je tenen dat er prachtige dingen in het verschiet liggen, en hij zou je maar belemmerd hebben.

02-02-2008 om 12:42 geschreven door Rhona  

Potverdikke,

Das lang geleden dat ik hier nog eens 'echt' was...

Tja, daar heb ik tal van redenen voor. Ten eerste tijdsgebrek, eens waren de tijden anders, en wentelde ik me in een zee van tijd. Maar de tijden zijn veranderd en tijd is een schaars goed geworden, alhoewel tijd in feite niet bestaat. Het is louter een uitvinding van de mens.

Stel je voor dat je zou kunnen leven zonder 'tijd'. Wat een prachtige wereld zou het toch zijn. Reeds jaren doe ik effort om te leven zonder tijd, Bewijs daarvan is mijn horlogeloze pols. Het vreemde is... ik heb me al aangepast, ik kan op 5 minuten na de tijd inschatten.... Dus een echte vooruitgang is dat niet geweest. Tja, je kunt maar proberen hé.
Een wereld zonder tijd doet me automatisch denken aan: niet meer rushen om 'op tijd' op het werk te zijn. Toekomen wanneer het je past, je werk doen, en dan vertrekken, al is het midden in de nacht. Hoeveel 'tijd' wordt er niet verspild omdat mensen teveel 'tijd' hebben? Die vervelen zich steendood op hun werk, en proberen met vanalles hun tijd te vullen. En dan heb je anderen, die verdrinken in hun werk, nemen er nog mee naar huis, helpen hun privé en gezinsleven naar de knoppen... Dus het begrip tijd zou moeten verdwijnen, maar ook het begrip werk. Dat zou ook aangepast dienen te worden. Geen fabrieken meer met ploegen, geen diensten meer met 'kantooruren', geen winkels meer met openingsuren. Dan vraag je je af, wat is het alternatief? Even gesnord in de geschiedenis. De middeleeuwen leken me zo slecht nog niet. Mensen leefden op het ritme van de seizoenen, 's winters meer binnen, lente zomer met de zon op en het land bewerken. Maar dat was niet het enige dat ze deden. Naast het land verbouwen, bouwden ze huizen zelf, brood bakken, naaien en breien, het waren in feite echte doe-het-zelvers. Ken je het doe-het-zelf gevoel? Je kunt enorm sukkelen en heel de straat samenvloeken omdat het niet direct lukt, maar het gevoel na het werk, schitterend!!!! Zo van, ik kan het!!! Je bent veel trotser dan dat een zogenaamde 'vakman' (waar je eindeloos hebt moeten op wachten) het had gedaan. En die kleine schoonheidsfoutjes? Die bedek je met de mantel der liefde... Dat brengt me op het aspect 'perfectie'. Veel mensen kunnen niet leven met schoonheidsfoutjes. Is dat een veruitelijking van het innerlijke? Omdat ze niet kunnen leven met hun eigen imperfectie en dat veruiterlijken op het materiële? Maar wat is er mooier dan een oud opgeknapt kastje of een oud huis dat de tekenen draagt van de vorige bewoners? Wat me zo afschrikt, dat zijn bouwbeurzen. Daar worden mensen ingelepeld dat hun intereieur zus of zo moet zijn, anders zijn ze niet 'hip'. Maar wat vandaag 'hip' is, is morgen 'out'. Op het vlak van mode is tijd blijkbaar zeer relatief... Maar ja, als iedereen zijn interieur pas zou aanpassen omdat het versleten is... dan zou het geld niet meer rollen hé, en daar komen we bij de economie waar we allen (ja, ook ik, maar doe mijn best om kritisch te blijven) 'slaaf' van zijn geworden. We zitten zo van de toren te blazen over de slavernij van vroeger, en er wordt gepretendeerd dat we 'vrij' zijn, maar is dat werkelijk zo?

Ongelofelijk toch... ben begonnen met tijd, overgesprongen naar werk, dan naar de middeleeuwen, om over te gaan naar doe-het-zelven, perfectie, de economie en vrijheid... en dat alles in enkele regels... dat hoofd van me... staat nooit stil

tot wat het 'tijds' evangelie van Superwhitewitch kan lei(ijd)den....

31-01-2008 om 22:38 geschreven door Rhona  

 Donderdagmorgen… de radiowekker loopt af. Mijn hand klopt een aantal keer op dat ding, ik ben nog zo moe… De avond voordien was zo zalig… dekbed in het midden van de woonkamer op de grond, kaarsjes er rond, een fles met bubbels, ‘amandel’ massage olie, muziek van ‘dead can dance’, gepaneerde reuzengarnalen… En niet te vergeten, mijn allerliefste en ik… want ja, anders zou het maar een ‘decor’ zijn.

Maar nu… ik raak niet uit bed. Het is er zo lekker, het dekbed over mijn hoofd, voeten die uit bed hangen (mijn voeten kunnen niet tegen de warmte, een trekje dat ik van mijn vader heb geërfd), keppe die zachtjes ligt te ronken tegen mijn rug. Allez Rhona, spring uit bed, je moet gaan solliciteren. In mijn hoofd zegt een stemmetje: zou je niet beter blijven liggen? Het is een examen, hoeveel mede-dingers zullen er nog zijn? Maak je wel een reële kans? Stem, zwijg!! Als ik niets doe en steeds zo reageer, dan zal ik nooit werk hebben! Vooruit, uit bed! Shit, ik heb nog 20 minuten om mezelf en de kids klaar te maken… De douche zal voor later op de dag zijn…de mede-dingers zullen kunnen genieten van mijn erotische geur van amandelolie en…  Oeps, ik vind geen geschikte bloes… Tja, het truitje en jeans van gisteren zal het moeten doen. Zou ik durven mijn gympies aantrekken die ik kocht in Parijs? En mijn leren jasje? Ach ja, waarom niet? Een blazer jas en opgepoetste schoentjes passen toch niet bij mijn outfit. Kids vlug klaarmaken, een douche zal ook voor hen voor vanavond zijn… Vlug de auto in… nog 20 minuten om er op tijd te raken, help!! Klokslag 8u30 ben ik er. Een grote zaal… maar er is… niemand? Ben ik wel juist? Een tel later komt een vrouw binnen, en die zegt, ga maar zitten, we gaan direct van start. Even later komt een man binnen, ‘gaat het examen hier door’? Ja, ga maar zitten. Hij neemt recht tegenover mij plaats. De zenuwachtige vibraties komen mijn kant uit. Hij weet zich geen houding te geven, en begint te tetteren tegen mij. Een man die begint te kletsen? De omgekeerde wereld? Ik blijf stoïcijns kalm, en reageer nauwelijks. Ik wil niet meegaan in zijn zenuwroes. Dat doet me denken aan mijn studententijd, waar het in de gangen ook steeds zo’n hectisch toestand was tijdens examenperiodes, en ik de rust van de bib opzocht. De vrouw zegt, we wachten nog 5 minuutjes op de laatste kandidaat en ze verwijdert zich. Maar 3 kandidaten?? Hoe kan dat? De man blijft maar zeuren… help zeg, kan die niet zwijgen? Niet van aantrekken Rhona. Als observator zit ik erbij, en laat alles van me af glijden. Na 5 minuten komt de vrouw terug en zegt, we gaan eraan beginnen, jammer voor de andere kandidaat. De vragen van deel 1 zijn not my piece of cake… allemaal termen van de economische wereld. Rhona, schrijf op wat je weet, en laat over wat je niet weet. Even later komt een vierde persoon in de zaal en spreekt de man aan. Meneer, in feite zou je hier niet mogen aanwezig zijn?!? Heb je het profiel van de vacature niet gelezen? Jouw diploma voldoet niet aan de voorwaarden. Het heeft geen zin dat je verder deelneemt. Het gezicht van de man wordt groen, paars, blauw. Ik merk dat hij zich boos maakt. Amaai, dat zal hier gezellig worden. Hij begint allerlei excuses uit zijn mouw te schudden, maar daar gaan ze niet op in. Hij druipt af, ziet blijkbaar in dat verder verzet geen zin heeft. En daar zit ik dan… alleen. In een grote zaal, zonder andere mede-dingers. Kan dit wel? Maak ik wel een kans? Gaan ze de vacature opnieuw openstellen wegens gebrek aan kandidaten? Maak je niet druk Rhona, doe gewoon door.

Deel 2 is wel mijn ding. Een scenario opmaken voor een vorming. En deel drie is een presentatie geven over een tekst. Dat zal ook wel lukken. Na het examen heb ik nog een kort gesprek met het hoofd van de dienst vorming en zijn rechterhand. Deze namiddag nemen we terug contact op of je de job al dan niet hebt. In een waas rij ik terug naar huis. Ik heb werk zegt mijn innerlijk stemmetje… Inderdaad, een drietal uur later word ik opgebeld, Rhona, je kunt beginnen op 19 november. Heb je nog bedenktijd nodig? Ikke, eum neen, ik zou anders niet gesolliciteerd hebben. Kan de toestand die ik zonet meegemaakt heb, nog toeval zijn? Een job die ik echt wil doen? Geen anderen kandidaten? En totaal geen aandacht besteed aan mijn uiterlijk ‘zijn’?

Nog een puzzelstukje dat op zijn plaats valt. Waarom heeft de voltooiing van de puzzel zo lang geduurd? Ok, ik besef ten volle dat, met alle veranderingen dat er momenteel gebeuren, er een nieuwe puzzel zal ontstaan, maar waarom nu? Mijn innerlijke stem zegt, omdat, zoals je weken terug aanvoelde, de wind gedraaid is. Je wist dat er een totale omwenteling in de lucht zat… The world upside down. Het doet me denken aan volgend prachtig gedicht:

DE VICIEUZE CIRKEL VAN HET BEELD.

Als ik blijf kijken

zoals ik altijd keek

dan blijf ik denken

zoals ik altijd dacht

Als ik blijf denken

zoals ik altijd dacht

dan blijf ik geloven

zoals ik altijd geloofde

als ik blijf geloven

zoals ik altijd geloofde

dan blijf ik doen

zoals ik altijd deed

als ik blijf doen

zoals ik altijd deed

dan overkomt mij

wat mij altijd overkwam.

14-11-2007 om 16:05 geschreven door Rhona