Ingelmunster? Ja, dichtbij maar er was een doel: een avondje naar het eerste festival van het jaar , Labadoux. Ik maakte de camper klaar en las Marnix thuiskwam donderdagavond, vertrokken we nog richting binnenland. Ver is het niet, dus rond 18u30 waren we ter plaatse. En waren we daar de eerste? Helemaal niet, de camping ging pas open om half zes en was reeds voor meer dan de helft bezet. Man man, ze zijn er hier vroeg bij als je weet dat het eerste optreden pas vrijdagavond begint. Nu, we vinden een plaatsje en laat er nu net nog op vijftig meter een cachke liggen. :) We wandelen nog even rond, bekijken de andere campers en caravans en beginnen dan aan het aperitiefje. Daarna staat er nog een kaasschoteltje op het menu, samen met een wijntje en een babbel. Rond 22u45 duiken we het bedje in.
De volgende dag is de zon weer van de partij. Na het ontbijt wandelen we langs de vaart richting centrum. Daar wandelen we een cachereeks van ongeveer 7-8 km. Er kan zelfs een terrasje gedaan worden onderweg, en even later ook een picknick in het park. We vinden alle caches en ook de prachtig gemaakte bonus. Rond 14u30 zijn we al bij Fons terug. Tijd genoeg om even de stoelen uit te halen en te genieten van de zon en een boekje. Rond 18 u trekken we naar de weide. Eerst eten we nog iets en gaan dan naar de hoofdtent voor het eerste optreden van Michelle David and the Gospel sessions, een madam met een klok van een stem. Maar we genieten nog meer van het volgende optreden : The Chieftains laten ons geen moment vervelen. Het ene moment zit je mee te klappen op de up-tempo Ierse muziek, het volgende moment is het genieten van een balad, dan staan er ineens een bende doedelzakspelers op het podium, of komt er een koor zingen, en kan je ook genieten van de tapdansers die het beste van zichzelf geven. Super! De afsluiter van de avond is Bart Peeters. Tja, den Bart is den Bart é, vol energie en enthousiasme, zijn publiek meeslepend tot het einde. Het is half twee als we proberen de slaap te vatten.
Na het ontbijt op zaterdagmorgen vertrekken we terug huiswaarts. Weer een ervaring rijker.
Barcelona stond al lang op mijn 'to-see' lijstje, en eindelijk was het zover. De Ierse low-cost maatschappij bracht ons weer netjes op tijd op onze bestemming. De warme jas hadden we thuis al achtergelaten, want daar was het ook mooi weer. Een enkel busticketje naar Placa Catalunya kostte ons 5,9 euro en nam een half uurtje in beslag. Na het uitstappen konden we direct een eerste beetje cultuur opsnuiven. Te voet liepen we richting ons hotel Ibis in de wijk Poblenou en kwamen zo voorbij de Arc de Triomphe en het mooie Palau de la musica. Torre Agbar, een 142 meter hoge wolkenkrabber, was onze leidraad richting hotel. Te imponant blijkbaar, want met het hoofd naar bovengericht, loop je zo voorbij de plaats waar je moet zijn. 'keirde ki were' dus, en ja tijd om in te checken, de valiezen uit te pakken en terug op stap te gaan. Deze wijk Poblenou werd nieuw leven ingeblazen door de Olympische spelen van 1992 en is nog steeds in volle ontwikkeling. Het heeft zelfs zijn eigen 'Rambla', die loopt vanaf de Avinguda Diagonal tot aan de zee. Hier loop je tussen eeuwenoude bomen op een verkeersvrije strook en is het moeilijk kiezen tussen de vele restaurantjes en terrasje. Onze dorst is echter groot en we nemen het eerste beste terras. Een grote pint en wat tapa's moeten de eerste honger stillen. De porties zijn echter serieus royaal dat een avondmaal er niet direct meer in zit. We maken nog een avondwandeling tot aan de zee en besluiten de avond in de lobby van het hotel met een laatste glaasje wijn.
De volgende morgen staan we al vroeg aan het ontbijtbuffet. Keuze genoeg en eenmaal de buikjes gevuld, gaan we nog even naar boven om de wandelschoenen aan te trekken. We boekten op voorhand al tickets voor een bezoek aan de Sagrada Famiglia, maar eerst zigzag via enkele bezienswaardigheden en wat caches de juiste richting zoeken. We zien de torenkranen al van ver opduiken, maar eenmaal dichtbij valt dat goed mee. De bouw werd begonnen in 1882 en er wordt verwacht dat het in 2026 volledig klaar zal zijn. Wat een gigantische bouw, in de vorm van een kruis, en met achttien torens die de verschillende personen uit de bijbel representeren. Ook binnen word je overweldigd door het interieurs, de kleurrijke glasramen maken de lichtinval magisch, de zuilen lijken wel een bos...Gaudi was duidelijk een vooruitstrevende mens. Over ieder hoekje, kantje, beeldje, poortje, werd nagedacht. En wat ik er verder kan over vertellen, is nog veel te veel, maar het maakte zeker indruk op ons beiden. Eenmaal terug buiten was het tijd voor een teugsje. Aan de andere kant van de weg in een parkje is er al een terras en een plaatsje vrij. Na dit kleine intermezzo vervolgden we onze weg doorheen Barcelona, waar we telkens nieuwe pareltjes ontdekten. Rond twee uur kwamen we bij de Ramblas, tijd voor een hapje. Helaas waren we niet de enigen met dit idee, een plaatsje vinden in de bekende mercato was dan ook onbegonnen werk. We besloten een straatje innewaarts te nemen en ja hoor, een hip eethuisje serveerde ons een overheerlijk paella aan een democratische prijs. Daarna slenterden we richting zee, konden we de vele chique jachten bewonderen en zo via de boulevard in Barceloneta terug wandelen naar het hotel. Uiteindelijk hadden we toen al 20 km in de benen en hadden we enkel nog de fut om een douche te nemen en weer een tapaatjes te gaan eten.
Op zondag hadden we een bezoek gepland aan Parc Guell. Geen stress om te vertrekken ' s morgens want we hadden een tijdslot -ticket om 14 uur. Tijd om op het gemak te eten en al zigzaggend de weg naar het park te zoeken. Het laatste stuk was klimmen geblazen. We hadden dan nog even tijd om een broodje te eten en even in het niet-betalende gedeelte van het park rond te lopen. Hier kan je een hele dag spenderen als je zou willen , maar na een drietal uur hadden we het wel gezien en snakte vooral ik naar een beetje rust. De beentjes wilden niet zo goed meer mee, dus besloten we een stukje metro te nemen en even in het hotel te verpozen. Daarna lagen we nog een uurtje op het strand, maar helaas was er vandaag een wat frissere wind. Als afsluiter investeerden we in een goeie cocktail met zicht op zee. We aten deze keer binnen, Marnix smulde van lamribbetjes en ik genoot van een pasta met zeevruchten. Nog een korte wandeling en dan zat de dag er al weer op.
Restte ons nog enkel de volgende morgen wat vroeger op te staan en metro en bus terug te nemen naar de luchthaven, vanwaar we opnieuw op tijd een vlucht huiswaarts konden nemen.
Eindelijk nog eens een weekendje zonder verplichtingen, tijd om Fons nog eens te laten rollen. Hij slaagde trouwens netjes voor zijn jaarlijkse keuring, bij deze mag dit ook eens gezegd worden. Het beloofde een mooi lenteweekend te worden. Het leek ons dan ook eens leuk om de zee op te zoeken. Raar om dit zo te zeggen, want die ligt immers in onze achtertuin. De Hollandse zee dan maar. Net als een aantal jaar geleden , wordt er volop gewerkt aan nieuwe wegen om de verbinding met het eiland Walcheren te vergemakkelijken. De toltunnel kost ons 5 euro. Waar is de tijd dat we het bootje vanuit Breskens konden nemen. Dat kan trouwens nog, maar het is enkel voor voetgangers en fietsers.
We zochten een plaatsje op een camping in Nieuw-Abeele, een kleinschalige boerderijcamping. Het gras was nog te nat om met de camper op te staan, dus werden we vriendelijk verzocht op het pad te blijven. Ook goed, we zijn niet zo moeilijk. Het plaatsje Nieuw-Abeele is ongeveer net tussen Middelburg en Vlissingen gelegen. Verder valt er niet zoveel meer over te vertellen. De bezienswaardigheid is een oude Duitse bunker, niets bijzonders zou je zeggen, maar deze werd in zijn oorspronkelijke staat hersteld, met puntdak en opgeschilderde raampjes en deuren, zodat het toen meer op een huis leek vanuit de lucht. Perfecte camouflage!
Na de lunch vertrokken we te voet naar Middelburg, langs het kanaal. Fietsen gaat nog niet door de operatie aan de pols, dus ploeteren we door het gras en enkele caches tot Middelburg. Eerste werk daar : een terrasje en verfrissende pint. We wandelen verder langs enkele leuke plaatsjes en via het centrum en daarna langs de andere kant van het kanaal vervolgen we onze weg terug naar de camping. (14km). De avond wordt opgevuld met aperitieven, eten, een babbel en Marnix luistert ondertussen naar het voetbal.
De volgende morgen worden we gewekt door de vele verschillende vogels , de gans roept, de eenden kwaken, we zien zowaar een fazant in de wei passeren. Zoals gewoonlijk , we doen er echt niet voor, zijn we klaar om te vertrekken rond 10u30. Dit keer gaan we richting Vlissingen. Al gauw worden de jassen uitgespeeld, het zonnetje heeft al duidelijk warmte. We gaan verschillende wegeltjes en wijken in en door en pikken hier en daar wat caches op. We beseffen dat we het plan enerzijds wat moeten aanpassen. Als we zo kriskras blijven doorstappen, zijn we weer midden in de velden rond lunchtijd. We besluiten de kortste weg richting centrum te nemen. We vinden een heerlijk terras in de zon, met zicht op zee, heerlijk!! Het broodje met beenham en mosterdsaus smaakt, en we moeten ons enigszins forceren om op te staan en terug te keren. Eerst nog wat boodschappen bij den Albert, en dan huiswaarts , ja alweer via caches. We gaan door het Nollebos en kunnen daar zowaar een ijsje kopen. Weer moeten we ingrijpen en ons plan wijzigen, als we zo doordoen zijn we voor het donker nog niet thuis. De laatste kilometers zijn loodzwaar, mijn been voelt als duizend kilo. Maar ja , stoppen is geen optie é. Uiteindelijk durf ik pas op de gps te kijken als we bij de camper zijn : eindresultaat : 24 km. We zijn er weer eens over geweest. Er moet wat moed bijeengesprokkelt worden om me te wassen, eten klaar te maken enz maar voor de rest is het rusten en vroeg naar bed.
Zondagmorgen horen we getik op het dak, dju regen en grijs. Niet dat we nog veel plannen hadden, maar leuk is toch anders. We maken ons klaar en vertrekken. We moeten een tijdje wachten alvorens we de tunnel in kunnen rijden, maar daarna gaat het toch vlot ondanks een afgesloten weg en een gigantische omleiding. We rijden eerst nog naar Ertvelde. Daar ligt onze cachestempel. Hoe is die daar geraakt? Wel, blijkbaar lieten we hem op de vorige camperplaats in Genk achter, ik deed een oproep op FB, een mevrouw van daar ging die zoeken, vond hem en gaf hem mee aan andere cachers van in het Gentse. En zo konden we hem nu daar gaan oppikken. Er zijn nog eerlijke mensen op de wereld ! Bedankt!
Het zonnetje kwam er uiteindelijk toch nog, maar daar hebben we dan thuis van geprofiteerd.
Zonnig maar berekoud weer werd er voorspeld. Het woord dat er voor ons uitsprong was : 'zon' !! Op de rest kun je je een beetje voorbereiden : muts, handschoenen, een extra trui, dikke sokken ,.. werden in de weekendtas gepropt. En voor Fons zoeken we een camperplaats met electriciteit zodat we volop energie kunnen benutten. Aangezien collega Marianne altijd zo boft met de camperplaats in Genk, de Kattevennen, besluiten we daarheen te trekken. Na een rit met een aantal files, kan het nog anders in België, komen we na zo'n 2,5 uur rijden aan en gelukkig is er nog een plaatsje vrij. De sleutel voor de electriciteit kan je voor 5 euro afhalen in het cafetaria aan de manège. Omdat het net middag gepasseerd is, besluiten we daar een soepje te bestellen, zodat we daarna nog even een frisse neus kunnen halen. Die frisse neus blijkt iets langer uit te vallen. We hebben namelijk een doel : het oplossen van een geo-art cache. De iets technischer uitleg : thuis losten we zo'n honderdtal raadsels op, we moesten tekeningen omzetten in coördinaten, dit aan de hand van een tabel. Aan de hand van die coördinaten ga je dan op zoek naar caches en als alles goed verloopt, heb je als je alles vindt een virtuele raket op je kaart staan. Die eerste middag doen we het eerste deel. De caches zijn heel tof gemaakt, echte pareltjes. We halen houten raketten uit hun schuilplaats, er hangen manen en sterren in de bomen, ... Nadat we deze toer succesvol afsluiten, is het eventjes rust en dan moeten we nog boodschappen gaan doen. Daarna heb ik het wel wat gehad. Gelukkig is het lekker warm binnen en smullen we van een kaasschotel.
De volgende dag is nog een grotere uitdaging. We combineren twee toeren van 15 km en eentje van 4. Gelukkig kunnen we weer alles vinden en de warme Italian coffee en de Jägertee zijn dan ook een verdiende beloning. Gelukkig moeten we die avond niet meer verder. Voor we zondag terugkeren , doen we nog een kort toertje. Dit stuk bos hebben we nu wel in alle richtingen gekruist. Maar, opdracht volbracht!
Tevreden, en met stramme spieren , keren we huiswaarts.
Het is niet onze gewoonte ergens tweemaal heen te gaan, maar hier willen we wel nog eens terugkomen. We hebben dan ook nog veel te ontdekken, een bezoekje aan het planetarium, de stad Genk eens verkennen, een fietstocht in de bosrijke omgeving, of misschien wel een uitstap naar het nabijgelegen Maastricht of Aken.
Ik had nog een kerstkadootje te goed, niet ééntje in een papiertje gewikkeld, maar ééntje met een strikje rond. Even leken de weergoden tegen te werken, code oranje was van kracht : zware sneeuwval op komst... De trein dan maar ? Ja doen we, al weten we achteraf gezien niet zo goed waarom. Enfin, behalve wat natte sneeuwvlokken, viel het al bij al heel goed mee. En de trein, ... is altijd een beetje reizen. Eenmaal in Antwerpen-Centraal aangekomen, bleek de IC-trein naar Rotterdam afgeschaft. Oei, wat nu. Geen probleem hoor zei de vriendelijke bediende, je neemt gewoon de trein naar Roosendaal en stapt daar over naar jullie eindbestemming. Dat doen we dus hé, geen ander alternatief mogelijk. Kleine sneeuwvlokjes verwelkomen ons, en onder moeder's paraplu zoeken we onze overnachtingsplaats. De gps is deze keer niet onze vriend, hij navigeert ons naar de juiste straat maar naar de volledige verkeerde nummering. Gezond verstand neemt de overhand en na wat logisch denken komen we toch op het juiste plaats terecht. Sam , onze gastheer, wacht ons al op en heeft wat uitleg over het gehuurde appartementje. Alles en meer is er aanwezig en vooral, we hebben een fantastisch zicht op het water.
Genoeg gepraat, we gaan bij een bruin cafeetje op de hoek eerst een tostie eten, en gaan , nog steeds met de paraplu open, op stap. We zoeken een paar caches en komen zo bij een paar leuke plaatsen. Het is echter bitterkoud en we zijn al bij al blij dat we even een supermarkt kunnen binnengaan om een aperitiefje te kopen. In de flat warmen we terug wat op en dan moeten we al onze moed samenrapen om terug naar buiten te gaan en het avondeten op te zoeken. Gelukkig is er Soif, een degelijk restaurantje op de hoek van de straat. Gezellig, lekker, ...
Goed uitgerust en na een zelfgemaakt ontbijtje, gaan we terug op stap, ditmaal onder een stralend blauwe hemel. De cachereeks toont ons de belangrijkste gebouwen in de stad : we beginnen in het historisch Delfshaven , geboorteplaats van Piet Hein. Na de bombardementen in de laatste wereldoorlog, werd de stad volledig heropgebouwd en heeft nu de allures van een wereldstad. De imposante Erasmusbrug, de kubuswoningen, het centraal station, het drijvende paviljoen, de Euromast, de markthal, ... allemaal pareltjes. Dit in combinatie met het overal aanwezige water, de enorme haven, maakt dit een pareltje. Bij de overblijfselen van Loods 24 worden we even stil bij het Joods kindermonument. Hierop staan de namen van 686 kinderen, tussen één maand en twaalf jaar, die samen met de vrouwelijke volwassenen gedeporteerd werden en vermoord.
Bij de markthal aangekomen, is het moeilijk niet aan eten te denken. We slenteren nog even rond, maar kunnen dan toch niet aan de verleiding weerstaan van een Turkse mezzeschotel. Mmm, wat smaakt dit heerlijk! Niet te beschrijven. We hebben er genoeg aan voor het restje van de avond. Dat we trouwens spenderen in de flat. Alles is er aanwezig om te relaxen na de 22 km lange wandeling. We laten het bubbelbad vullen, en warmen de hotstone tafel. Lang houden we het echter niet vol in het warme bad, afkoeling is voor een keer een zegen.
De volgende morgen gaan we even verder ontbijten bij de Olijventuin. Een Turks buffet a volonté staat op het menu. En dat is alweer een voltreffer. Man man, lekker en veel. We 'rollen' terug om de valiezen te nemen en gaan stilletjesaan richting station. Rond de middag begint het weer lichtjes te regenen, net op tijd om de trein van 10 na één op te stappen.
Rotterdam, je hebt ons aardig verrast. Twee fans erbij.
Nu Fons niet meer in een stalling staat en dus op onze oprit de winter slijt, konden we zijn lijden niet langer aanzien. Hij smeekte om de baan op te kunnen, dus wie zijn wie om dat te weigeren. En als dan ook nog het weer een beetje meespeelt, was er geen houden meer aan. De bestemming werd gekozen in functie van een Geocache-event. Dit weekend kon je door het bijwonen van een event een souvenir verdienen, voor de niet-cachers een virtueel souvenir weliswaar. Het was nog even zoeken naar een goeie slaapplaats, maar na een mailtje aan het gemeentebestuur aldaar, kregen we toestemming om voor 48 uur op het gemeenteplein te staan. Bedankt Huldenberg voor de gastvrijheid.
Vrijdagnamiddag waren we tijdens de wandeling tweemaal verrast : door de prachtige omgeving en door de originele caches die we onderweg tegenkwamen. Dit was niet zomaar 'potjes achter een dikke boom' zoeken, maar telkens moesten we even een kleine inspanning doen om ofwel te zoeken ofwel om de cache te kunnen openen. Enige creativiteit was hier aan de orde. Het was genieten tot het laatste moment. In de Rochus werd de dorst gelest en daarna nog een keer in Fons. We besloten uit eten te gaan en zo de plaatselijke middenstand, lees 'Chinees' te steunen. Een culinaire hoogvlieger werd het niet, maar de honger was gestild. We lagen vroeg in bed en sliepen bijna het klokje rond. Zo waren we de volgende ochtend weer paraat om kilometers te malen. De andere kant van Huldenberg werd verkend, veel kleine landweggetjes die kriskras tussen de velden en wijken op en neer kronkelden. Op het eind van dag hadden we 17 km op de teller en waren we ongeveer 33 smileys rijker. Je zou kunnen zeggen dat ik weer bijna de oude ben. Alhoewel, de laatste twee drie kilometers waren zwaar en ik was dan ook blij dat ik even in de camper kon neerploffen en een theetje drinken, terwijl Marnix een taartje was gaan halen. Krantje lezen, een praatje, ... en zo liep het vieruurtje moeiteloos over in aperotijd. Gevolgd door een frietje met stoofvlees bij de frituur om het hoekje. Vanaf 19 u konden we terecht op het Event in de zaal 't Pijlijser. We plaatsten onze naam in het logboek, bekeken de TB's in de doos en dronken iets fris. Wat gebabbel met andere cachers werd moeilijk, blijkbaar was dit hier al een bendje die regelmatig samenkwam. Maar geen nood, zo konden we op tijd terug naar Fons, waar we nog een beetje opbleven om dan weer moe tussen de lakens te duiken.
Na alweer een rustige nacht, maakten we ons klaar en trokken huiswaarts. Maar eerst nog een klein wandelingetje in buurgemeente Overijse. Ook hier vielen de vele afgeronde serres op, de meeste met meer kapotte raampjes dan goeie.
De batterijen waren weer opgeladen. Fons snorde nog eens zo content terug naar zee. En wij, wij kijken weer uit naar het volgend weekendje weg.
Op deze eerste dag van het nieuwe jaar wil ik even terugblikken op het voorbije jaar. Het camperjaar wel te verstaan.
Na de werkzaamheden in ons nieuwe huis kwam er eindelijk wat meer tijd vrij om er wat meer met onze Fons op uit te trekken. Eind februari zetten we het nieuwe camperseizoen in. Daarna volgden 11 weekendjes weg, waarin we zo'n 3690 kilometers meer op de teller kregen. Vlaanderen was daarbij aan de winnende kant, misschien moeten we onze Franstalige buren wat meer bezoekjes brengen? Daar zal mijn wederhelft zeker mee akkoord zijn, want ja, 't is wat te zeggen van die Ardennen. :)
Onze zomerreis maakte Fonske ook mee. We verkenden een stukje Tsjechië, wat ons wel kon bekoren, maar dat stukje zuiders gevoel misten we wel een beetje.
Daarnaast waren we ook een weekje in Ibiza, een weekendje Londen en een paar dagen in Valencia.
Wat of waar dit jaar ons brengen zal ? Geen idee! Maar is dit niet de luxe van een camper op de oprit staan hebben? Gaan waar het zonnetje schijnt, gaan naar het plaatsje waar je op dat moment naar toe wilt? De vrijheid van het reizen. Plannen zijn er altijd, maar plannen zijn er om te kunnen aanpassen. We zien wel, maar één ding is zeker, we houden jullie op de hoogte.
Iedereen een schitterend nieuw jaar : een goeie gezondheid, warme vriendschap, hechte familiebanden, ieder op zijn manier te maken reisjes en voor de cachers onders ons : pak ze!
Ik ben Heidi
Ik ben een vrouw en woon in Bredene () en mijn beroep is Administratief bediende.
Ik ben geboren op 04/04/1965 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, linedance, muziek, lezen, handwerk, wandelen, geocaching.
Weer moeten we ingrijpen en ons plan wijzigen, als we zo doordoen zijn we voor het donker nog niet thuis. De laatste kilometers zijn loodzwaar, mijn been voelt als duizend kilo. Maar ja , stoppen is geen optie é. Uiteindelijk durf ik pas op de gps te kijken als we bij de camper zijn : eindresultaat : 24 km. We zijn er weer eens over geweest. Er moet wat moed bijeengesprokkelt worden om me te wassen, eten klaar te maken enz maar voor de rest is het rusten en vroeg naar bed.
