Gezien mijn raam geen verduisterend gordijn heeft, vandaag opnieuw vroeg op.
Niet erg, want er staat opnieuw een lange rit op de agenda. 510km.

Na het ontbijt ook de tank van de wagen vullen, nog even het stadje bekijken van op de plaatselijke Anzac heuvel, en dan op weg. Het is kwart voor acht.

Het lijkt druk op de weg, en dat zal de hele dag zo blijven. Er zit nooit meer dan tien minuten tussen 2 wagens die mij tegemoet komen, en dat is toch heel wat meer dan vorige dagen, en zeker meer dan op de ritten naar bijvoorbeeld Winton en Boulia.

Het vroege uur en de rijrichting zorgen er ook voor dat de airco de wagen de gehele dag moeiteloos op een comfortabele temperatuur kan houden. En vreemd genoeg valt het buiten ook nog mee, hoewel het volgens de weerberichten net een paar graden warmer zou moeten zijn. Maar naarmate ik meer naar het zuiden rij wordt de lucht droger, en er staat ook meer wind. Beiden zorgen ervoor dat een mens niet in zweet uitbreekt door gewoon de ene voet voor de andere te zetten.

Na een 100km, een eerste stopplaats: de Devils Marbles. Grote granieten rosten, velen bijna perfecte bollen, liggen rondgestrooid in het landschap, op een relatief kleine oppervlakte te midden van de uitgestrekte bush. Net alsof het inderdaad een knikkerbaan van reuzen of zelfs de duivel zou zijn. Op zoek naar de perfecte foto.

Het landschap verandert niet al te veel, soms komen er eens meer heuvels, soms verdwijnen bomen en struiken om enkele kilometer verder opnieuw op te duiken. Ook hier is de omgeving bijlange nog geen groene oase, maar schuchter probeert vooral het gras langs de bermen een extra kleur aan het landschap te geven. En hier en daar bloeien zowaar bloemen langs de weg.

Verdere stopplaatsen zijn de ruines van een oude “homestead”,  een waterput, en het overschrijden van de steenbokskeerkring.

Rond 14.00 rij in Alice Springs binnen.

Ook deze stad lijkt te zijn gegroeid.

Ik boek een kamer in “Alice in the Territory”, het complex waar we ook 12 jaar geleden verbleven ($89). Het lijkt nog steeds hetzelfde. De kamer is ruim, en goed onderhouden. Ik blijf de rest van de namiddag op de kamer om wat te rusten en een en ander op te zoeken voor de volgende dagen. En tegen 18.00 trek ik opnieuw naar Anzac Hill om te zien of de zonsondergang hier een mooi plaatje oplevert. De heuvel is hier aanzienlijk hoger en biedt ook effectief een goed uitzicht op de stad en z’n omgeving. En ik ben er niet de enige: enkele locals, wat toeristen, en het obligate koppeltje Nederlanders.

Op de terugweg nog even passeren bij Hungry Jack’s, de Australische variant van Burger King.