Tijdig opstaan.

Ik maak mezelf een ontbijt en gelijk ook enkele broodjes met ei en spek voor deze middag.

Boven de afwasbak voor het keukengerief hangt maar 1 kraantje, maar dat maakt niet uit. Want ook uit alle koud-water-kraantjes komt hier warm water.

Het is net 8.00 als ik vertrek richting Kununurra, een rit van 520km. Nog eerst eens voltanken en dan weg.

Het beloofd opnieuw een snikhete dag te worden, en op de radio wordt weer gewaarschuwd voor een UV-index van 14.

Het landschap zal onderweg enkele keren veranderen. Maar vanaf iets voor Timber Creek en het oversteken van de Victoria River zal het frisse groen van de laatste dagen toch een stuk minder ogen. Hier is misschien minder regen gevallen, en sommige stukken lijken ook nog maar recent afgebrand. Ik passeer zelfs nog enkele smeulende boomstammen. Er komen ook meer heuvels in het landschap, en meer rotsen.

Ik vul de tank bij in Timber Creek (een 1-wegs dorp), hoewel dit niet echt nodig was.  De benzine is hier iets duurder dan in Katherine, waar ze dan ook weer goedkoper was dan in Darwin, en in Kununurra zal ze nog duurder zijn dan in alle vorige locaties. Er is niet echt een logica in te zien, want blijkbaar is het niet zo dat de meest veraf gelegen plaatsen het duurst zijn. En het verschil kan meer dan 0.5 $ bedragen. Ik denk dat ze op de duurste plaatsen even veel kost als bij ons, wat toch wel een heel verschil is met 12 jaar terug.

Onderweg wordt een paar keer gestopt voor de obligate foto’s en het opeten van de boterhammekes, maar meer ook niet. De landschappen zijn wel indrukwekkend.

Een 70km voor Kununurra steek ik de grens met West Australia over, de grootste van de 7 deelstaten. Ik moet een appeltje achterlaten bij de grenspost, ik kon het jammer genoeg niet meer tijdig opeten (heb mij al moeten forceren met een ander appeltje en ¼ watermeloen). Terwijl ik er geld durf op zetten dat ze hier dezelfde appeltjes, in dezelfde winkelketen, van dezelfde leverancier verkopen. Ik moet er mijn gsm (heb geen uurwerk) ook 1.5 uur achter zetten. Het verschil met het thuisfront is nu maar 7 uur meer.

Dat maakt dat ik rond 14.00 aankom in Kununurra. Op het eerste adres waar ik een kamer wou vragen is de receptie gesloten, en dat blijkbaar al van 12.00. Vreemd.

Het volgende adres heeft wel nog een kamer, wel met gemeenschappelijke badkamers (geen “ensuite”).

Ik informeer hier en bij de VVV naar mogelijke tours naar bv de Bungle Bungles, maar velen zijn al gesloten omwille van het “wet season”. Het is me al vroeger opgevallen dat ze hier wel zéér voorzichtig zijn met hun maatregelen voor het natte seizoen. Wellicht sluiten ze liever de wegen af dan het risico te nemen een gestrande toerist uit de modder te moeten trekken.

Dan maar enkele plekjes die wel toegankelijk zijn in de nabije omgeving gaan verkennen.

Beginnende met Lake Argyle, maar ik wil wachten tot zonsondergang, want het felle licht overdag maakt niet echt zeer interessante foto’s. Ik vertrek rond 16.30 en kom er net op tijd aan. Ja, zonsondergang begint hier al om 17.30 en tegen 18.30 is het hier pikdonker.
Het loont de moeite. Prachtige kleuren en dito landschappen.

Maar dit betekent wel dat ik moet oppassen in het terugkeren, want met de koelte en de schemering komen ook meer dieren de weg op. Ik moet afremmen voor een kangoeroe, even uitwijken voor een slang, en als ik bijna terug in het stadje ben vliegen honderden vrij grote vleermuizen de weg over.

In het passeren nog even een hamburger halen bij Chickentreat (soort plaatselijke KFC variant) en dan het verslag opstellen.