Omdat de meeste wegen naar de nabij gelegen nationale parken afgesloten zijn, en de interessante begeleide rondritten hun “zomerslaap” houden besluit ik niet langer te blijven, en vandaag al terug naar Katherine te rijden.

Maar eerst nog een bezoek aan de Mirima Hidden Valley.

En dan de lange weg terug. Een beetje jammer, maar het uizicht maakt veel goed.

Het is natuurlijk wel dezelfde weg als gisteren, al bekijk ik nu alles van langs de andere kant.

Geen problemen, zelfs geen controle bij het oversteken van de grens met The Northern Territory.

De branden hebben de weg nog niet bereikt, al ligt het smeulende hout nog steeds te smeulen.

Terug even halt houden in Timber Creek.

En tegen 16.30 (de GSM werd weer 1.5 uur later ingesteld) ben ik terug in Katherine, en ga er op zoek naar de “Ibis Style Katherine”, die net buiten het stadje blijkt te liggen. Voor een kleinigheid meer dan eergisteren heb ik mooie, nette kamer, én een ontbijt. Tja, het kan verkeren.

Ik probeer nog online een tour te boeken in het Nitmiluk Park voor morgen, maar geraak niet binnen. Morgen dan maar op goed geluk ter plaatse proberen.

Net na zonsondergang laat een nieuw onweer opnieuw van zich horen: kletterende donder, en voor zo’n half uurtje BAKKEN water. Als ik onder het afdak voor mijn kamer naar de bliksem sta te kijken geraak ik aan de praat met een buurvrouw, die Nederlandse blijkt ze zijn. Ze is aan het wachten op de wegenwacht, want ze heeft per ongeluk haar sleutels in haar wagen opgesloten. Zij heeft wel een tour voor morgenochtend kunnen boeken, wat mij toch al de zekerheid geeft dat de tours hier wel doorgaan. Duimen voor morgen dus.