Ik word wakker rond 6.00, de meeste van mijn buren slapen nog. Jammer genoeg zijn er geen wombats of kangoeroes te zien.
Ik wandel nog even naar het strand, en vertrek dan.
Er is ook nu niemand in de receptie te zien, dus vannacht heb ik goedkoop geslapen.
Het is nog vrij vroeg, dus niet veel verkeer op de weg. Het landschap verandert langzaam van groene heuvels met veel bebossing, naar glooiende open velden. Grote stukken weiland met schapen en/of koeien. Zeker als ik iets voorbij Bombala de Monaro Highway verlaat en verder rij richting Jindabyne.
Van A kreeg ik een tip voor een bezoek aan het hoogste punt van Australië, Mount Kosciuszko. Dit stond normaal niet op de agenda, maar waarom niet. Ik ben toch in de buurt.
Tot in Jindabyne is het zeer kalm op de weg, maar vanaf daar verandert dit kompleet. Het plaatsje zelf heeft aan het grote meer een ideale toeristische trekpleister, en het ligt op de meest gebruikte route naar de berg.
Kosciuszko ligt in het gelijknamige natuurpark, en er dient een toegang te worden betaald.
Wat verder rij ik Thredbo binnen. Het dorp heeft wat weg van een skioord in de alpen, nu, maar ook in de winter. Thredbo is namelijk een van de weinige plaatsen in Australië waar je ook echt kunt skiën. In feite, de ganse omgeving doet meer aan een mengeling van de Ardennen en de Alpen denken, dan aan Australië.
Het is er druk, en een parkeerplaats vinden duurt even.
Om tot op de top van de 2228m hoge Mount Kosciuszko te geraken kun je eerst een kabellift nemen, en daarna is het nog een 7km wandelen. Ik koop een ticket enkele reis, met de bedoeling de volledige afdaling tot in het dorp te voet af te leggen.
Het is ongeveer 11.30 als ik plaatsneem in de stoeltjeslift, een tiental minuten later begin ik aan de tocht. Om het de wandelaars wat makkelijker te maken, maar wellicht ook om hen weg te houden uit de kwetsbare omgeving, is het ganse traject voorzien van een wandelpad bestaande uit metalen roosters, een twintig tot dertig centimeters boven de grond. Het is mooi weer, maar een sterke wind maakt dat het vandaag zeker niet te warm is. Om nu te stellen dat je een dikke pull moet aantrekken, lijkt mij wat overdreven. Zeker tijdens de tocht naar boven, als je wat goed doorstapt.
Van aan de stoeltjeslift staan er geen bomen meer, en je krijgt er het ene prachtige vergezicht na het andere. Wel ganse velden met bloemen. Bloemen met een Alpien karakter, waarvan er sommigen zelfs iets op Edelweiss lijken.
Vreemd genoeg staan er ook Paardebloemen tussen, ik weet niet of die hier inheems zijn.
Hier en daar nog enkele partijen sneeuw, maar ik betwijfel of die het einde van de zomer halen.
Ik stap goed door en sta rond 13.15 op de top. Veel volk, en ieder wil zijn aanwezigheid hier vereeuwigen. Ook ik maak enkele fotos, stuur een paar sms-jes (vreemd genoeg heb je hier perfect ontvangst) en begin dan aan de lange weg naar beneden.
Tot aan de stoeltjeslift valt dit heel goed mee, maar de verdere afdaling naar het dorp, meestal op een pad doorheen struikgewas en bos, is heel wat steiler en minder makkelijk aangelegd. Het duurt tot 16.00 voor ik terug beneden sta.
Ik heb mijn kilometers er wel opzitten voor vandaag.
In het terugkeren stop ik te Jindabyne nog even bij de plaatselijke Muster (soort rodeo), maar het gebeuren is zo goed als afgelopen.
Ik rij verder tot in Cooma en zal daar een motel zoeken. Na de lange tocht zie ik het niet zitten om in de wagen te slapen. Ik boek uiteindelijk een kamer in het motel waar we ook de vorige keer verbleven, later zal blijken dat het de kamer net naast de vorige was.
Als ik s avonds het stadje intrek om iets te eten moet ik eerst nog door een politiecontrole. Ik moet even terug naar het motel achter mijn internationaal rijbewijs, maar voor de rest is alles ok.
Ik bestel gebraad in een lokale pub, vrij voordelig en best lekker.
Op het gemakje opgestaan. Ontbijt en gelijk ook lunchpakket gemaakt. Vertrokken om 9.00.
Ik ga nog even een kijkje nemen in het dorp, waar oa de vlaggen hangen van alle 27 nationaliteiten die hier hebben gewerkt aan de Snowy Mountain Scheme, een groots opgevat irrigatie en hydro-elektriciteit plan. Ja, er hangt ook een Belgische.
Na het tanken (de benzine is terug goedkoper aan het worden) terug de weg op, richting Canberra.
Ik ga niet te lang stoppen in de hoofdstad, en enkel een kijkje nemen bij het War Memorial. Een monument en museum voor alle oorlogen waar Australië aan heeft deelgenomen. Ik mag het museum niet betreden met de rugzak (waar mn camera en objectieven in zitten), en besluit het dan maar bij de buitenkant te houden. Ik heb toch niet zoveel tijd over. Nog even een foto van het futuristische parlementsgebouw in de verte, en dan terug de weg op.
Langs de route even stoppen te Goulburn, om er de grootste Merino ram te bekijken. Een standbeeld ter ere van het schapenras wat hier zoveel furore maakt(e). Binnenin een korte uiteenzetting over de geschiedenis van de schapenteelt en wolnijverheid in Australië. Er is ook een bijhorende souvenirshop, waar je oa een T-shirt kunt kopen met een afbeelding van de ram, een T-shirt uit 100% katoen (!).
Ik neem niet de kortste route naar Sydney, maar verlaat de snelweg (grotendeels dubbele rijbaan) en volg de toeristische route langs de kust. Ik ben er niet alleen.
Verder op de route: de Fitzroy Falls (jammer genoeg niet veel water), Hampden Bridge (oude, steen en stalen hangbrug) en de Cambewarra Lookout (waar de mist jammer genoeg het uitzicht verhindert). De krinkelende, op en neer gaande weggetjes, de omgeving en het mistige en druilerige weer doen opnieuw aan Engeland denken. Ik kan de volgende keer beter dichter bij huis blijven!
Aan de kust stop ik nog even bij het Kiama Blowhole, maar het is niet het goede moment van de dag, en behalve de vele toeristen valt er weinig te zien.
De rest van de reis naar Liverpool-Sydney verloopt over express en autosnelweg, waar het opletten geblazen is, want de Australiërs hebben een rijgedrag dat vergelijkbaar is met dat in België.
Wat wel opvalt is het vele groen (bomen) langs de weg naar mijn eindbestemming, terwijl de weg toch dicht bij een miljoenenstad ligt.
Bij aankomst kijk ik even vreemd op als ik het hotel bereik. Ik had dit geboekt omdat het zo ongeveer het enige was dat nog kamers beschikbaar had voor de eindejaarsperiode, aan een betaalbare prijs. Het hotel, onderdeel van de Liverpool Catholic Club, is groot en vrij luxueus, zeker het meest luxueuze van de ganse trip. Ik sleep mijn bagage naar boven en ga eten in de club. Verschillende mogelijkheden aan een schappelijke prijs (nog beter als je lid bent).
s Avonds zoek ik op het net naar de beste manier om morgen het vuurwerk te bekijken. Het duurt even, maar uiteindelijk denk ik een oplossing gevonden te hebben.
Geen wekker gezet, maar toch terug wakker rond 7.00
Op het internet nog een plaatst zoeken om de laatste dagen te overnachten. Ik vind er eentje vrij dicht bij het centrum, bij de luchthaven, en bij de plaats waar ik normaal gezien de wagen moet achterlaten. Minder luxueus dan mijn huidige kamer, maar ziet er zeker goed genoeg uit.
Ik bel TAB, om de buyback te boeken en te vragen naar een adres voor de 5000km checkup. Voor dit laatste moet ik woensdag terug bellen.
Hierna op het gemakje alles bijeenzoeken voor deze namiddag en avond, om dan rond 11.00 te vertrekken. Ik heb gisteren een mogelijke locatie gevonden om de wagen achter te laten en een bus naar het centrum te nemen, maar voor de rest weet ik niet goed wat te verwachten. Ik vertrek een beetje op goed geluk.
Onderweg nog even iets eten en dan op de bestemming een geschikt parkeerplaatsje vinden. Ik moet niet te lang rondrijden en heb geluk als er net een wagen wegrijdt bij het Camperdown Memorial Rest Park in Newtown. Ik kijk nog even goed rond, maar blijkbaar mag hier ook door niet residenten geparkeerd worden, en hoef je niet te betalen. Ik laat de wagen hier achter, en hoop hem vannacht terug te vinden, zonder boetes.
Het is een paar honderd meter naar King Street, waar ik de bus naar het centrum moet nemen. Ik kan afstappen op de eindhalte Circular Quay (vlakbij de brug), dus dat is makkelijk. Op de bus zitten, duidelijk herkenbaar, nog feestvierders.
Van de halte tot de Royal Botanic Garden is nog enkele honderd meters stappen. Gewoon het merendeel van de massa volgen.
Ik had op het net gezien dat er blijkbaar delen afgesloten zijn, waarvoor je een ticket moet kopen wil je er binnen geraken. Die tickets waren natuurlijk al allemaal uitverkocht. Ik had gehoopt ergens op de trappen van het operagebouw te zitten, maar dat is dus één van de betalende sites. Een grasveld in het park dat uitziet op de brug en het operagebouw is wel vrij toegankelijk, voor de eerste 6000 gegadigden. Het is nu ongeveer 13.00, en de mensen stromen al aardig binnen. Maar ik (en na mij nog verschillende honderden mensen) kan er nog bij. Omdat ik niet goed wist wat te verwachten heb ik geen plooistoel of matje meegenomen. Wel een boek, 2 plastiek flessen water, wat om te knabbelen, een keukenhanddoek en een hoed. Blijkbaar waren stoelen of een matje geen probleem geweest (en voor een wachttijd van 10 uur zeker welkom), er worden enkel geen blikjes of glas toegelaten. De twee controles op weg naar de ingang moeten hiervoor zorgen. Op de afgesloten zone staan een ganse rij werf-toiletten, een bar (je mag geen alcohol van thuis meebrengen, maar je kan er hier wel kopen), en enkele eetkraampjes. Niet van een keten (à la Verkinderen), maar schijnbaar van lokale zelfstandigen. Prijzen iets aan de hoge kant, maar veel variëteit, en je moet haast nergens langer dan enkele minuten wachten. Alles verloopt vrij gemoedelijk.
Op het veld is het zoeken naar een plekje. Het lijkt wel een topdag op het strand van Oostende. Ieder bakent met zn handdoek een plaatsje af, velen liggen te zonnen. Een schaduwrijk plekje is schaars, en dus meestal al bezet. Het zal nog een lange warme namiddag worden.
Rond 17.00 duikt de zon weg achter de flatgebouwen voor het park, waardoor het een pak aangenamer wordt. Na het ondergaan van de zon trekken enkele koukleumen zelfs een fleece of jasje aan, maar dit is zeker niet nodig. Het blijft de hele nacht een aangename temperatuur.
Om 18.00 worden de festiviteiten gestart met een acrobatische luchtshow van 2 stuntvliegtuigjes. Vanaf dan gebeurt er zo af en toe wel iets: een brandweerboot spuit water, een vliegtuig schrijft letters in de lucht (waarvan ikzelf maar blijkbaar ook de mensen rondom mij geen idee hebben wat ze betekenen), enkele boten met de Aboriginal vlag varen uit voor een ceremonie.
Om 21.00 gaat een eerste vuurwerk van start, bedoeld voor ouders met jonge kinderen die hun kroost niet willen wakker houden tot 24.00 (en hen misschien vooral het gedrum van de terugtocht willen besparen). Mooie opwarmer, maar ik weet niet of hij zijn doel bereikt heeft: ik zie rondom mij toch geen kinderen naar huis trekken.
Na het vuurwerk trekken tientallen met lichtslingers verlichte boten de Circular Quay uit en varen onafgebroken heen en weer in de lange havengeul. Er volgen verschillende lichtprojecties op de brug, en elk half uur worden enkele vuurpijlen afgeschoten.
En dan is het eindelijk zover: op het midden van de brug wordt een stel rode lippen geprojecteerd, die even later beginnen aan de countdown, gevolgd door de finale uitbarsting. Het ganse spektakel duurt een kleine 20 minuten, vuurwerk langs de ganse haven, maar natuurlijk vooral op en rond de brug. Prachtig, zeker vanwege de setting, maar we zijn in België op dat vlak natuurlijk wel een beetje verwend, zeker als je regelmatig naar Duinbergen trekt. Geen nieuwigheden gezien, maar het geheel is natuurlijk wel groots. 7 ton wordt er afgeschoten, kostprijs A$ 6,6.
Na het vuurwerk (en ook tijdens) gejuich alom, en dan de massale tocht naar huis of naar de vele feestjes.
Het moment om enkele sms-jes door te sturen. Dit jaar ben ik er vroeg bij.
Ik had ergens een cijfer van 1,7 miljoen gehoord of gelezen, natuurlijk gespreid over de ganse stad, maar de mensenmassa die hier over de staten stroomt is ongelooflijk. Een heel deel van het centrum is afgesloten en volledig auto vrij (ook geen geparkeerde wagens). De mensenrivier zwelt aan via alle zijstraten en rolt verder de stad in. Maar toegegeven, alles lijkt vrij vlot te verlopen. Ook op het grasveld was alles zeer goed georganiseerd. Het is duidelijk niet hun eerste keer.
Het is een beetje zoeken naar de halte van de bus (ook die is verplaatst voor het gebeuren), maar nog geen half uur na het einde van het vuurwerk zit ik al op een bus op weg naar de auto. Een beetje opletten dat ik mijn halte niet mis, en dan hopen dat de auto er ook nog staat. Blijkbaar geen probleem, en er zit ook niets tussen de ruitenwissers.
De GPS leidt mij perfect terug naar het hotel. Veel verkeer in het begin van de rit, maar dat vermindert geleidelijk. En omdat iedereen hier zo vriendelijk is nooit op het linkervak te rijden, verloopt alles vrij vlotjes (voor mij dan). Rond 2.30 ben ik terug op de kamer.
Vlug het bordje niet storen aan de deurklink hangen. Ik zal wellicht niet de enige zijn.
De nieuwsbulletins berichten over de verschillende festiviteiten hier en in de rest van de wereld, en bevestigen het nummer van 1,5 miljoen (!) toeschouwers voor het spektakel van gisteren nacht. Melbourne moest het met 550000 stellen, toch meer dan 6 keer een volle wei van Werchter.
Verder is men hier al begonnen aan de grote opkuis, en wordt ook even het aantal verkeersslachtoffers van deze nacht vermeld. En blijkbaar zijn er hier en daar ook enkele gewonden en een paar doden gevallen bij uit de hand gelopen ruzies. Hoe zeer men dit hier ook probeert in te dijken (geen alcohol in gewone winkels, leeftijdslimieten, ), ook wat drinken betreft hebben de Australiërs veel gemeen met Engeland.
Ik hou mij rustig vandaag en probeer vooral mijn blogs nog eens up te daten. Is al een tijdje geleden.
s Avonds nog even een stukje van het nieuwjaarsconcert meegenomen. Vreemd, normaal zitten we nu aan het aperitief.
Eerst bellen naar TAB, voor de check-up. Ik moet vrijdag terugbellen, het is er druk, druk, druk.
Vandaag trek ik naar de Blue Mountains, eerst en vooral om wat informatie te verzamelen, en te kijken of hier iets veranderd is tijdens de afgelopen 12 jaar.
Wat onmiddellijk opvalt is dat het er drukker is, véél drukker. Soms wordt het bijna drummen om een foto te nemen.
Zowel te Echo Point Katooma en de Three Sisters, als bij de Leura Cascades en de Wentworth Falls. Ik ga even tot bij de Scenic Cableway kijken, vooral om uit te vissen hoeveel een ticketje zou kosten, maar buiten staat een rij mensen aan te schuiven, wel bijna 50m lang. Ik rij gewoon door.
Dit alles maakt dat ik rond 16.00 al terug in het hotel ben. Nu, ik ben hier nog wel een paar dagen. Misschien ga ik nog wel eens terug, nu kan ik eerst de verzamelde informatieblaadjes doornemen.
Op de terugweg ook nog een lift gegeven aan een kerel die kennelijk afkomstig is uit Israël, maar al 12 jaar de wereld rondtrekt als didgeridoo speler.
Deze avond ga ik nog eens de bistro van de club proberen. O ja, voor wie ik ondertussen nog zou vergeten zijn: een zeer gelukkig 2013 gewenst!
Uitchecken moet voor 10.00, ik ben maar een kwartiertje vroeger.
Gisteren nog een sms naar A gestuurd, ze hebben de sticker nog niet ontvangen. Ik zal het hier proberen op te lossen.
Ik rij op het gemak naar het hotel waar ik de resterende dagen zal verblijven, dichter bij het centrum, en ook dicht bij de luchthaven en de vestiging van TAB. Ik spring gelijk ook eens binnen.
Het is er een komen en gaan van mensen die hun wagen binnenbrengen of oppikken. Ik leg het probleem van de sticker uit aan een vriendelijke oudere dame (ik zou haar toch al pensioengerechtigd achten) en zij vraagt mij even te wachten terwijl ze het kantoor in Darwin opbelt. Het mysterie is vlug opgelost: Darwin heeft de sticker doorgestuurd naar hun kantoor in Melbourne en niet naar A en MJ. Kon hij dat vorige week dan niet zeggen?!
Nu, het is geen groot probleem. Als ik de wagen aan TAB verkoop moeten ze er hun plan maar mee trekken, en mocht ik hem dan toch particulier kwijt geraken, dan kan de nieuwe eigenaar verder met TAB afspreken.
Dan met de wagen tot in het centrum gereden, om hierna te beslissen verdere uitstappen met het openbaar vervoer te doen. Er zijn bus en trein (metro) haltes vlakbij het hotel, en dat is zoveel makkelijker (en goedkoper) dan in het centrum een parkeerplaats te vinden.
Ik kijk ook eens waar er in de omgeving winkels te vinden zijn. Voor fastfood hoef ik alleszins niet te ver, het hotel (een vroegere Formule 1) ligt tussen de McDonalds en de KFC in. Maar er zijn ook voldoende restaurantjes op wandelafstand.
De kamer is duidelijk kleiner dan de vorige, maar dat is de prijs ook. Ze is proper, er staat een deftig bed, en ik kan er ook nog eens een wasje doen. Dat is voor mij voldoende voor de resterende vijf dagen.
Vandaag, en wellicht ook voor de resterende dagen, alles op het gemakske.
Om te verhinderen dat mijn bagage te zwaar wordt bevonden ga ik een pakje maken en dat met de post opsturen. Het postkantoor is hier 200m vandaan, en ik spring al eens binnen om een kartonnen doos te kopen en de tarieven op te vragen.
Na de middag maak ik een wandeling in het park in de buurt: Sydney Park. Redelijk groot park met toch enkele kilometers aan wandelpaden. Er zijn vijvers, bosjes, gazons (met zicht op de flatgebouwen van de binnenstad) en voor de kinderen een speelpleintje met een tuintje waar op paaltjes het alfabet in gebarentaal is afgebeeld. Er is zelfs een kiosk waar je een drankje of een snack kunt kopen.
Het park is toegankelijk voor honden en ze hoeven hier zelfs niet aan de lijn te lopen, een zeldzame uitzondering. Nu, dat is blijkbaar niet altijd goed nieuws, want ik kom enkele keren een man tegen die steeds nerveus om zich heen kijkt, als loopt hij iets te zoeken. Hij is net niet genoeg in paniek om een kind te missen, dus denk ik dat zn hond het op een lopen heeft gezet. Ik kom de hond niet tegen.
Aan de rand van het park staan enkele restanten van een of andere fabriek, met oa drie schoorstenen. Ik vind echter geen informatie.
In de late namiddag belt A mij op, ze zijn ondertussen ook in Sydney aangekomen. Ik vertel hem het nieuws van de sticker. Ik krijg nog enkele tips voor mijn verdere verblijf, en zijn zuster (waar ze nu bij logeren) nodigt mij uit om zondag middag te komen eten. Ze woont net voor de voet van de Blue Mountains.
Verder niets speciaals, s avonds pik ik een filmpje mee van op het filmkanaal.
Vandaag ga ik met de trein naar het centrum, om dan de ferry te nemen naar de Taronga Zoo.
Met de trein is het maar een tien minuutjes rijden. De rijtuigen hebben iets van een kruising tussen de Brusselse metro en de dubbeldek treinen van de NMBS. Maar ze rijden wel degelijk op een treinspoor, met elektrische bovenleiding. Alles is duidelijk aangegeven, de volgende halte verschijnt telkens op een led-scherm in de trein, én wordt nog eens afgeroepen over de intercom. Een ticketje heen en terug kost $4,6.
Ik stap af aan Circular Quay, de kaai waar de ferrys en watertaxis aanmeren, en koop een combiticket voor de overzet en de zoo.
Ook de overzet verloopt zeer vlot, en biedt ondertussen ook een perfect zicht op de havengeul, de brug en het operagebouw.
Nog geen tien minuten later sta ik aan de overkant, en een kabelbaan brengt me naar de top van de heuvel, waar de ingang van de zoo ligt. Ik ben er niet alleen, maar het is een gezellige drukte, geen overrompeling.
Het is geen al te grote zoo, dus je hebt er alle tijd om alles te zien. Verschillende wandel-volières, veel groen, en de meeste dierenverblijven zien er nog vrij nieuw uit. Ook hier hebben ze een kleine olifantenkudde die aardig productief is.
Rond 15.00 sta ik terug aan de ferry.
Op de andere oever maak ik nog een stevige wandeling langs het beroemde operagebouw, in de botanische tuin en in het oude stadgedeelte, genaamd The Rocks. De weekendmarkt is er net gedaan, kraampjes worden opgeborgen.
Terug aan de kade vind ik het welletjes geweest en neem de trein terug naar het hotel.
Tegen 10.00 vertrek ik naar de zus van A. Zij en haar man (Nederlander van geboorte) wonen in Luddenham, aan de voet van de Blue Mountains, zon 60km van mijn hotel. Het eerste deel van de trip loopt via de buitenwijken van Sydney, meestal toegangswegen met veel winkels en handelszaken, 2de hands autodealers en fastfoodrestaurants. Ik zweer het, het is hier geen tien minuten rijden naar de volgende McDonalds. Soms zelfs nog geen 5!
Dan volgt een stuk autosnelweg, en het laatste deel loopt door een meer ruraal ogend landschap. Je passeert al eens een weide met wat koeien.
Zijzelf wonen in een woonwijk, maar toen ze er nog maar pas woonden was dit zowat het platteland. Ook Sydney is een nog steeds uitbreidende stad.
Het wordt een relaxte namiddag, een BBQ, een zelfgemaakt biertje en een babbeltje. Tegen 17.00 neemt ik afscheid en keer terug naar het hotel.
Het zonnetje was vandaag ook weer van de partij, en voor dinsdag wordt een nieuwe hittegolf van 43° voorspeld, wat gelijk ook inhoud dat de waarschuwingsgraad voor bosbranden op catastrophic wordt gezet. Met de al enkele dagen woedende bosbranden in Tasmanië wordt hier dus zeker niet licht over gegaan.
Tegen 8.00 sta ik bij een garage voor het verplichte onderhoud van de wagen. Die zal wellicht pas klaar zijn in de namiddag, dus veel zal er vandaag niet op het programma staan. Ik wandel te voet terug naar het hotel, en zet mij onderweg nog even in een parkje. Deze morgen viel het nog goed mee, maar net voor de middag komt de zon er terug door, en klimt de temperatuur opnieuw naar de 30°.
Het is een beetje zoeken naar de weg (ik heb geen kaart bij), maar ik geraak waar ik moet zijn.
Voor de rest van namiddag blijf ik in het hotel, in de koelte van de airco.
Tegen 16.00 krijg ik een telefoontje, de wagen is klaar. Een goed half uur later (het is toch een kleine 4km stappen) sta ik terug in de garage. De prijs valt mee, en de opmerkingen zijn dezelfde. Behalve dan dat de herstelling die in Adelaide is gedaan (kennelijk de carterplug) blijkbaar niet zo goed werd uitgevoerd. Ik zal het doorgeven aan TAB.
Ik rij nog tot bij de carwash, maar ze zijn al gesloten. Morgen dan maar.
Verder nog wat zaken in orde brengen voor het naderende vertrek en wat tv kijken.
De voorspellingen van gisteren zijn spot on: in Sydney worden vandaag temperaturen gemeten van 43°! In thermometerhut! Als ik in de voormiddag naar de carwash rij is het nog net doenbaar, de hoogste temperaturen worden opgemeten tussen 14.00 en 15.00.
Met de blinkende wagen ook nog enkele boodschappen doen, oa op zoek naar een broek. Om toch een beetje treffelijk voor de dag te komen op het vliegtuig. Een jeans is me te warm, en mijn tropenbroeken hebben zodanig te lijden gehad van het zweet en het stof dat ze niet meer met de pijpen matchen. Ik kan ze wellicht thuis gelijk wegsmijten.
Op de radio wordt nu ook melding gemaakt van bosbranden in Victoria en New South Wales (de laatste is de staat waar Sydney de hoofdstad van is). oa In de omgeving van Cooma, waar ik vorige week nog 1 nacht logeerde.
Alles is hier dan ook kurkdroog, en met die hitte en de hevige landwind was het slechts een kwestie van waar, eerder dan van wanneer. Het steeds weer herhalen van de gevaarlijke condities en het absolute vuurverbod zijn misschien ook net die aanzet voor sommigen om het noodlot nog een handje te helpen: enkele vuurhaarden zijn inderdaad opzettelijk aangestoken.
Wel nog geen meldingen van verwoeste huizen zoals in Tasmanië. De beelden die van het eiland komen tonen mensen die zijn geëvacueerd, voorraad bedelingen die op gang komen en smeulende restanten van woningen waar meestal enkel de schoorsteen nog van rechtstaat. Dit laatste vooral om dat dit vaak het enige deel van het huis is dat uit baksteen werd opgetrokken. Wat mij gelijk al een van mijn slotbedenkingen aanreikt, zie later.
Ik zelf volg vandaag de raad op die steeds weer in de media wordt herhaald: uit de zon blijven, liefst binnen, en voldoende vocht innemen. Mijn laatste volle dag in Australië valt hierdoor wel een beetje in het water (hahaha), maar ik heb helemaal geen zin meer om mij suf te zweten, noch om een plaatsje te zoeken op de toch al overvolle stranden in de buurt. Dit weekend wordt voor Maldegem 5° voorspeld, ik kijk er eigenlijk al naar uit. De volgende totale eclips valt op 20 maart 2015 en is te bekijken vanuit Spitsbergen of de Faeröer eilanden. Het zou al snel moeten gaan met de opwarming van de aarde om het daar ook zo warm te maken.
Tijding maar toch niet te vroeg de wekker gezet. De meeste voorbereidingen voor het vertrek zijn al gemaakt, enkel nog de valies en het postpakketje sluiten. Tegen 9.30 verlaat ik het hotel en rij naar de vestiging van TAB in Mascot, zon 4km verder. Ik moet maar even wachten, en dan is het mijn beurt. Alles wordt vlot afgehandeld: de onderhoudsfacturen zijn ok, de wagen vertoont geen extra gebreken, en de afgesproken prijs wordt betaald. Uiteindelijk niets dan lof voor de organisatie van TAB. Het grappige voorval van de rego-sticker daargelaten, hun service is ok, en alles verloopt correct.
Na de verkoop bel ik een taxi, die me eerst naar de bank voert om de cheque van TAB in te wisselen en daarna naar de internationale luchthaven. Alles kortbij in de buurt.
Nog voor de middag loop ik dus al in de hal van de luchthaven. Ruim op tijd, want het vertrek is pas om 17.40 gepland. Eerste werk is het opzoeken van de vestiging van de Australische Post voor het opsturen van het pakketje. Dit zou binnen de 3 à 7 dagen moeten aankomen, we zullen zien.
Ondanks het pakket blijkt de bagage toch nog anderhalve kg te zwaar, maar ik moet niet extra betalen.
Nu alle formaliteiten afgehandeld zijn, en ik de paspoort- en bagagecontrole gepasseerd ben ga ik eerst iets eten. Keuze genoeg in de transit hal. Ook geen gebrek aan winkels voor het aankopen van een laatste souvenir of een voorraadje taxfree. Ik wordt echter gemeld dat ik geen sterke drank kan aankopen omdat ik in Londen nog een overstap moet maken. Dat zal dan in Londen moeten gebeuren.
Normaal zou het boarding rond 16.30 moeten beginnen, maar de vlucht wordt weergegeven als vertraagd, en het instappen gebeurd pas iets voor 19.00. Het is uiteindelijk rond 19.30 als we opstijgen.
Opnieuw een Airbus 380, en ik heb opnieuw een zitje naast een uitgang. Geen Engelse buurman deze keer, maar een Duits meisje dat haar zus heeft bezocht in New Zealand. Zij en haar medepassagiers hebben hun aansluiting gemist met de vlucht naar Frankfurt, en moeten nu dus via Londen vliegen.
Achter mij zitten twee koppels Vlamingen. Het is op deze reis de eerste keer dat ik iemand uit het thuisland tegenkom (behalve MJ dan).
De vlucht naar en tussenstop in Singapore verlopen vlot, een enkele korte periode van turbulentie niet te na gesproken. Ook op de verdere vlucht naar Londen geen problemen. We krijgen in totaal 2 maal een warme maaltijd en een ontbijt.
Aankomst te Londen net voor 8.00, wat het spannend maakt om de aansluitende vlucht naar België te pakken. Deze vertrekt om 8.50, maar voor we die kunnen inschepen moet er natuurlijk ook nog een controle worden gepasseerd. Haasten, haasten, haasten, om dan om 8.25 aan de desbetreffende gate aan te komen en te horen te krijgen dat het inschepen een kwartiertje wordt vertraagd. Nu, we hebben dus zonder veel problemen de vlucht gehaald.
Tijdens de vlucht trekken de wolken net voldoende open om toch een beetje een zicht te geven op ons Vlaamse landje. Zeebrugge, Maldegem, Gent, Brussel: ze vliegen voorbij. En tegen het vooropgestelde uur van 11.00 staan we in Zaventem. Het is nog even afwachten of ook de bagage de aansluiting naar Brussel niet gemist heeft, maar de tassen rollen braaf de band af.
Het ontvangstcomité staat al klaar, en na een hapje zijn we al op weg naar Vladslo, waar de ouwe trouwe Volvo staat te wachten. Het starten heeft wat hulp nodig, maar dan volgt het laatste stukje van de reis, de rit terug naar Maldegem. Het zit erop.
Voor alle die-hard fans van de blog: ik probeer vanaf die weekend regelmatig ook nog enkele foto's online te zetten. Telkens dit lukt laat ik dit hier even weten.
