Vandaag, en wellicht ook voor de resterende dagen, alles op het gemakske.

Om te verhinderen dat mijn bagage te zwaar wordt bevonden ga ik een pakje maken en dat met de post opsturen. Het postkantoor is hier 200m vandaan, en ik spring al eens binnen om een kartonnen doos te kopen en de tarieven op te vragen.

Na de middag maak ik een wandeling in het park in de buurt: Sydney Park. Redelijk groot park met toch enkele kilometers aan wandelpaden. Er zijn vijvers, bosjes, gazons (met zicht op de flatgebouwen van de binnenstad) en voor de kinderen een speelpleintje met een tuintje waar op paaltjes het alfabet in gebarentaal is afgebeeld. Er is zelfs een kiosk waar je een drankje of een snack kunt kopen.

Het park is toegankelijk voor honden en ze hoeven hier zelfs niet aan de lijn te lopen, een zeldzame uitzondering. Nu, dat is blijkbaar niet altijd goed nieuws, want ik kom enkele keren een man tegen die steeds nerveus om zich heen kijkt, als loopt hij iets te zoeken. Hij is net niet genoeg in paniek om een kind te missen, dus denk ik dat z’n hond het op een lopen heeft gezet. Ik kom de hond niet tegen.

Aan de rand van het park staan enkele restanten van een of andere fabriek, met oa drie schoorstenen. Ik vind echter geen informatie.

In de late namiddag belt A mij op, ze zijn ondertussen ook in Sydney aangekomen. Ik vertel hem het nieuws van de sticker. Ik krijg nog enkele tips voor mijn verdere verblijf, en zijn zuster (waar ze nu bij logeren) nodigt mij uit om zondag middag te komen eten. Ze woont net voor de voet van de Blue Mountains.

Verder niets speciaals, ’s avonds pik ik een filmpje mee van op het filmkanaal.