Heb wel wat leuke dingen meegemaakt. Zo ben ik een dagje naar Pairi Daiza geweest om de panda's te bewonderen. Mijn ouders en zus hebben mijn gezinnetje gezelschap gehouden. Was een leuke, ontspannen dag in een gezellig en mooi park! Wat wel wat tegenstak was het weer: veel zon en net wat te warm voor mij, zeker met de niveauverschillen in het park Heb er echt een paar dagen van moeten recupereren.

Zaterdag was mijn verjaardag. De ideale gelegenheid om mij nog eens met bakken uit te leven: cake pops geprobeerd om op het schieten te trakteren en een gateau voor mijn feestje straks. Heb er wel vaak aan gedacht of het mijn laatste verjaardag zou zijn.. Veel mensen zeggen: "Oei, volgend jaar 30" en ik dank dan: "Ik hoop het ja.." Heel dubbel allemaal. Hetzelfde met mijn huwelijksverjaardag donderdag. Volgend jaar zijn zitten we aan 5 jaar en hierbij volledig hetzelfde gevoel..

En dan genieten van de kleine dingen hè, zoals mijn zoontje die zijn eerste pasjes heeft gezet en intussen al heel wat meters heeft afgelegd. Ben zo trots en het is zo schattig!! En aftellen naar de vakanties: nog 3 weken en ik lig aan het zwembad in Kroatië. Can't wait!

De week na mijn vorige post, is mijn man 5 dagen weggeweest voor zijn werk. Het waren zware dagen, vooral omdat mijn zoontje op dag 1 besloot ziek te worden. Normaal kan ik het best aan, zo overdag voor hem zorgen en dan de avonden aan mijn man overlaten om de trappen te doen voor pampers en pyjama's. Maar nu was het allemaal voor mij.. Was toch blij toen hij terug was

De voorbije weken ook heel wat slechte dagen gehad. Ik heb het gevoel dat ik niet bijgerust raak. Ik slaap te weinig, omdat mijn zoontje ons ergens tussen 6 en 7 wakker maakt. Ook in het weekend, ook als we eens zo "gek" zijn om tot middernacht op te blijven. En de dagen dat ik mij voorneem om overdag wat te slapen als hij slaapt, beslist meneer niet te veel te slapen of komt er vanal tussen. En dan zijn er nog de wakker-lig-nachten waar ik het vorige post over heb gehad..

Dit weekend wordt weer druk: onze schutterij organiseert de wedstrijd. Ik heb door dat de rest van de ploeg mij gedurende de week al met rust heeft gelaten, maar ik weet niet of ik dat zo super vind.. Gisteren ben ik gaan helpen en het was moeilijk, maar toch vind ik het leuker dan mij nutteloos en afgeschreven te voelen als ik thuis ben. Vandaag en morgen ga ik uiteraard de hele dag helpen. Met af en toe en pauze zal het wel lukken en dan maandag en dinsdag veel rust inlassen. Al valt dat natuurlijk niet te garanderen ;-)

Het mooie weer momenteel doet mij trouwens deugd en maakt dat ik blij ben dat ik de operatie heb uitgesteld. Ben een paar keer met mijn zoontje in de kinderboerderij geweest en eergisteren zelfs 3,5 km gaan wandelen. Het was eerder slenteren, maar was stiekem wel wat trots op mijzelf..

Heb donderdag trouwens nog eens zelf gepoetst. Of toch een poging gedaan tot.. Mijn man had vrij, dus die heeft onder gestofzuigd, terwijl ik heel de rest deed. Was echt veel te zwaar en ben er niet goed van geweest. Had het nochtans goed gespreid over de dag. Goed ervaren dus waarom mama dat nu moet doen. Was ferm blij dat zij vrijdag boven en het sanitair nog kwam doen..

Mijn zoontje is ook heel vorige week vervelend geweest: niet willen eten, niet willen slapen, zich niet zelf bezig kunnen houden, heel veel zeuren.. Echt een ramp en supervermoeiend. Bovendien is hij tegenwoordig voor 7u wakker, dus boet ik aan heel wat nachtrust in, vooral in de weekends. En dat voel ik overdag.. Hij is vandaag wel weer bijna de oude, dus laten we hopen dat zijn kuur over is..

Maandag had ik enkel behoefte aan de zetel. Maar daar besliste datzelfde zoontje heel anders over: amper willen slapen door de dag en huilerig/zeuren als hij wakker was. Denk dat hij de vorige blog had gelezen  En had 's avonds (als ik meestal kan rusten omdat mijn man dan thuis is) een verjaardagsfeestje van mijn zus. Denk niet dat ik geweldig gezelschap was, maja. Hét voordeel: moest niet koken  poging 2 tot rusten was dus gisteren en dat is redelijk gelukt in de namiddag. Heb mij 's avonds ook in een goedgevuld bad met de Flair gelegd en voelde mij erna echt ontspannen.

Ben wel al 3 avonden met hartkloppingen gaan slapen. Ik verwijt dit aan de vermoeidheid, dus laten we hopen dat het snel verdwijnt. Ik blijf het echt eng vinden om zo in slaap te vallen..

Gisteren heb was in Topdokters op VIER een herstelling van de mitralisklep. Dit is dezelfde klep als "de mijne", maar dan aan de linkerkant. De klep waar ze dus veel ervaring mee hebben. Als ik dan zag hoe simpel zo'n herstelling is, vind ik het extra erg dat ik helemaal opengebroken moet worden.. Het was ook wel eng om de operatie te zien - en dan vooral hoe ze het hart stilleggen en een machine het dan overneemt.. Voor wie het nog wil zien (en in België woont): zondagavond is een herhaling.

Het weekend belooft trouwens druk te worden: zaterdag kapper en een babyborrel, zondag een groot familiefeest langs mijn man zijn kant. Morgen doe ik dus alleen de strijk en voor de rest: rusten.

Het paasweekend was best leuk. Donderdag ben ik met mijn zus (meter van mijn zoontje) en mama eitjes gaan rapen op het rusthuis. Mijn kapoen heeft zich voorbeeldig gedragen! Lang op de schoot van mijn bomma blijven zitten: is voor haar ook leuk

Zaterdag heb ik wel veel last van mijn hart gehad.. Ik denk dat het eraan ligt dat ik 's middags 2 kg appelsienen met de hand heb geperst, want vanaf dat moment was ik snel buiten adem en duizelig. Het leek alsof mijn hart niet wilde bijpompen als het nodig was en het pompte ook hard. Geen fijn gevoel! Was zelfs bang om te gaan slapen. Ben dan ook heel veel wakker geworden en heb maar licht geslapen..

Gelukkig ging het gisteren wel beter. Het enge gevoel was weg, maar de vermoeidheid nog niet. Maar ben de drukke paasdag goed doorgekomen. En mijn zoontje heeft superflink eitjes geraapt! Nooit gedacht dat hij het ging kunnen, maar na 2 keer voordoen had hij de bedoeling toch door En hij heeft zijn record wakker-blijven verbroken: 8u, zónder vervelend te zeuren. Super! Nu smullen van de buit ;-)

Maar heb deze week een tijdrovende, rustige en toch nuttige bezigheid gevonden: mijn fotoalbums eindelijk eens bijwerken. Ik zat achter van het voorjaar 2010 (!). Elke dag een half jaar en dan kom ik er wel

Heb ook al 2 nachten minder goed geslapen: als ik wakker word, begin ik te piekeren over de operatie. Was nochtans al een tijdje geleden. Maar heb er zaterdag met vrienden over gebabbeld en het zal daar wel door komen. 

Ik ben trouwens vrijdag naar de controledokter van het ziekenfonds geweest. Hij zei dat ik veel moét rusten, dus ik krijg ziekteverlof tot na mijn operatie. Is wel een hele zorg minder, want zou écht niet meer kunnen werken nu. Als ik een klas op het eerste verdiep zou hebben, zou ik al problemen hebben. En echt dynamisch zou ik ook niet meer kunnen zijn.

Heb gisteren wel een goede dag gehad. Ik zit in een schutterij en dat houdt mij goed bezig en ook sociaal in orde. Zaterdag ging het schieten moeilijk - het gevolg van de auto te wassen de dag ervoor - maar gisteren ging het goed. En goed wil zeggen: niet te veel moeten rusten tussen de schoten. Want hoe miniem zo'n hobby qua inspanning is, het blijft inspanning: concentratie, ademhaling op een bepaalde manier controleren, een zwaar geweer zo stil mogelijk proberen te houden...

Vandaag wordt dus voor de rest een rustdag. Dat zijn mijn maandagen meestal. Tijdens de weekends doet een mens gewoon wat meer en daar moet dan van gerecupereerd worden.

Terwijl ik deze blog schrijf, is mijn mama hier aan't poetsen. Het blijft vreemd hoor, zo "luieren" terwijl uw mama het werk doet. Maar had gisteravond in de living al het stof afgedaan. Resultaat: de rest van de avond stikmoe en hartkloppingen. Dan beseft ge wel dat ge dit nodig hebt. Heb haar al een paar keer gezegd dat ik ook wel een poetsvrouw wil zoeken, maar zolang zij het wil doen houden we het zo.

Gisteren ook mijn zwangerschapskleren en de inmiddels te kleine kleren van mijn zoontje naar de zolder gebracht. Moest eens gebeuren. Hou alles nog bij zolang dat de kans op een tweede kindje nog bestaat, hoe miniem ook..

Had gisteren ook nieuwe blauwe plekken bij mijn lies en de pijn is ook toegenomen. Ik probeer het terug wat rustiger te doen, maar tot nu toe lukt dat niet echt. Gewoon de blauwe plekken behandelen en hopen dat de pijn snel weer verdwijnt. Zolang mijn lies niet terug gezwollen is, ben ik wel gerust.

Wat de operatie betreft, ben ik mijn vrienden op de hoogte aan het brengen. Zou het erg vinden als ze het via via zouden vernemen. Gewoon het proberen zo duidelijk mogelijk uit te leggen - ben tenslotte geen dokter- en te antwoorden op hun vragen. Op het medeleven van mijn schoonfamilie moet ik weer terugkomen. Mijn schoonma had gepraat met een nichtje van wie de moeder enkele jaren geleden is geopereerd. Zij was na 2 maanden alweer aan het werken (bureauwerk in de eigen zaak, maar toch). Conclusie: het zal allemaal wel mee vallen. Ze lijkt nog meer in te zitten met haar andere schoondochter, die waarschijnlijk een hernia heeft.. Ik heb het intussen opgegeven uit te leggen dat mijn geval ietsje gecompliceerder is. Wil nu ook niet de zielenpoot - arme ik enzo - uithangen. Laat ze maar denken en zeggen. Ik hoop in elk geval dat ze gelijk krijgt en ik na 2 maanden alweer de oude ben. Of nog beter: beter dan de oude.

Het telefoontje naar het ziekenhuis is trouwens net gepleegd. Ik heb het maar op 9 september laten staan.  Voor hen was het geen probleem om het dan te doen. Ik blijf het wel fijn vinden dat ze mij hiervoor bellen, gewoon omdat ik "midden september" had gevraagd. Is volgens mij wel een teken dat ze met hun patiënten -  en vooral hun morele welzijn - bezig zijn.

Nadeel van de gemiste telefoontjes is wel dat ik er erg mee in mijn hoofd zit. Waarom zouden ze het misschien willen verzetten? Zou de 15e toch niet beter zijn dan de 9e? Ik ben niet supergelovig, maar geloof wel in "een teken van God". Is dit er eentje? Gevolg: slechte nacht achter de rug en nu een halve zombie. Ben blij dat ik morgen een rustig dagje heb. Een zondag, dus mijn man kan veel voor ons schatje zorgen en ik kan wat bijrusten. Is nodig na een emotioneel en fysieke zware week!

Gelukkig had ik gisteren voor en na het telefoontje afleiding. Mijn zoontje is vandaag voor het eerst jarig (hieperdepiep hoera!) en heb gisteren de hele dag gebakken voor zijn feestje overmorgen. Dan is even de hoeveelheid suiker het belangrijkste En ik moet toegeven: het resultaat is best ok. Morgen nog wat afwerking en cakejes en dan zijn we klaar voor the party.

Vannacht wel gedroomd erover, maar als het zó vlot gaat verlopen, zou het dik ok zijn ;-)

Vandaag naar de dierentuin geweest. Zelden aan de operatie gedacht.. tot een gemiste oproep met voicemailbericht. Ze kunnen de operatie, als ik dat wil, ook een kleine week later doen. Groot dilemma dus, maar zal het maar laten staan. Morgen dus weer eens bellen en het dan proberen uit mijn gedachten te zetten. Mijn zoontje verdient immers een vrolijke mama op zijn feestje.

De tricuspalidus is een hartklep die ze bij "gewone" mensen zelden zullen herstellen/vervangen, omdat hij daar niet zo belangrijk is. Hier dus al niet zó veel ervaring mee. Bovendien maakt mijn vroegere Senning-operatie en het feit dat mijn hart omgekeerd werkt, alles nog wat ingewikkelder. Ze moeten door alle aangelegde omwegen in mijn hart heen, om aan die klep te raken. Vervolgens moeten die omwegen ook weer terug hersteld worden. Ook de chirurg kon niet zeggen of ze voor klepherstel of een metalen klep gaan, al gaf hij aan dat het eerder een metalen wordt. Dit zou voor mij de slechtste optie zijn. De rest van mijn (hopelijk dan nog lange) leven bloedverdunners slikken. Hierdoor is een tweede zwangerschap ook af te raden wegens veel te risicovol. Dat was wel even slikken, want de cardioloog was op dat vlak wat optimistischer. Een biologische klep zou dit probleem wel oplossen, maar dan moet die binnen 8 à 9 jaar weer vervangen, omdat het immuunsysteem zo'n kleppen aanvalt.

Een tweede keer slikken was bij het nieuws dat ze de ervaring hebben dat als ze de  tricuspiladus herstellen, er vaak hartkloppingen optreden. Dit maakt dat de kans reëel is dat ik "later" een pacemaker moet. Hier heb ikzelf minder problemen mee. Heb al wat informatie opgezocht en een pacemaker plaatsen - en erna vervangen - is peanuts tegenover wat mij nu te wachten staat.

De chirurg heeft alles goed uitgelegd en op alle vragen goed en eerlijk geantwoord. Hij wond er geen doekjes om en dat is een aanpak die ik wel kan waarderen. Hij zal zeer waarschijnlijk ook zelf de operatie uitvoeren. Ik heb natuurlijk ook naar mijn overlevingskansen gevraagd en daarin heeft hij mij wel wat kunnen geruststellen: ik heb een sterke hartspier - ook al heeft hij al veel meegemaakt - en ben voor de rest gezond.

Hoe dit nieuws bij mijn omgeving is aangekomen, is nogal moeilijk in te schatten. Mijn man was na het gesprek wel van streek, want hij had zich aan een routine-operatie verwacht. Hij heeft intussen ook ene gesprek gehad met mijn schoonouders en ook die lijken de ernst nu beter in te schatten. begrijp mij niet verkeerd: ik hoef geen medelijden, maar wel medeleven en steun. De operatie moet niet afgedaan worden als "iets wat zoveel mensen laten doen", want dat is het niet.

Ik ben vandag trouwens heel zenuwachtig wakker geworden. Geen idee waarom, mar ik denk dat het met een gemiste oproep van het ziekenhuis gisteren te maken heeft. Ik moet ze terugbellen om een datum vast te leggen en dat gaat het allemaal héél erg "echt" maken..