Het dagelijks leven van een hartpatiënte geboren in 1985
05-10-2014
Een terugval
Van woensdagavond is er terug meer pijn, zowel in mijn buik (waar buisjes hebben gezeten), als aan mijn ribben. Had echt pijn die te verdragen was, hoesten ging, niezen ging, maar nu.. Een ferm mentale dip gehad donderdagavond.. Is toch hard hoor: ge houdt vooral rekening met de stijgende lijn.. Voordeel is wel dat ik weer meer lig, waardoor mijn oververmoeidheid wat verdwijnt. Zal het positieve maar inzien ervan hè ;-)
Wil ook nog even wat vertellen over steun die ge wel of niet krijgt. Ik sta ervan te kijken hoe verschillend het soms is van wat ge van bepaalde mensen verwacht. In nood kent men zijn vrienden? Is blijkbaar meer dan waar. Kennissen via de schutterij, bepaalde tantes, nonkels, nichten, neven, die erg met mij meeleven, waar ik zoveel steun niet van had verwacht. En dan familie en vrienden die dichter staan in het gewone leven, waar ik amper iets van hoor. Erg dubbel allemaal.. En soms moeilijk te vatten. Gelukkig zijn er ook mensen die mij niet teleurstellen
En nog iets dat erg begint te frustreren: de afhankelijkheid. Drinken ingieten lukt nog niet, tenzij de fles bijna leeg is (als ik de ijskast al openkrijg), eten en laptop zijn nog steeds in bed, dus moet ik het tafeltje kunnen vragen, mijn zoontje kan ik nog steeds niet erg plezieren met spelen en knuffels,.. Ik wil mijn "verzorgers"gewoon niet tot last zijn. Normaal moet ik achter dik 2 weken weer mogen heffen, maar dat zie ik nog niet gebeuren
Vandaag had mijn kine last minute afgebeld en kan niet echt zeggen dat ik er kwaad voor ben.. Heb vorig weekend echt nog afgezien! Zo snel een snelle en onregelmatige hartslag, ongelooflijk. Ook terug meer pijn, dus de tijd tussen pijnstillers weer verkort. Eigenlijk is het van vandaag weer een beetje zoals een week geleden, daarom dat deze dag rust echt welkom was. Heb trouwens voor het eerst in een week ziekenbezoek gehad. Breekt de dag echt wel, dus er mogen nog volgen Met mijn slaap gaat het intussen ook wat beter. Er zijn meer nachten dat ik tot minstens 6u slaap. Nadeel is wel dat ik dan erge pijn heb en echt moet wachten met opstaan tot de pijnstiller een beetje werkt, wat soms tot een uur kan duren. Zitten lukt nog steeds niet zonder veel pijn, dus uitstapjes zitten er nog niet veel in. Heb mij wel voorgenomen om vrijdagavond bij mijn ouders aan tafel proberen te eten. Ben benieuwd!
Mijn eerste week thuis zit er al op. Van dag tot dag merk ik weinig verschil, maar als ik de pijn en wat ik kan, vergelijk met 1 week geleden merk ik wel beterschap. Heb ook al 5 dagen kine achter de rug. Het zijn zo een simpele oefeningen, die toch erg zwaar zijn omdat ik heel wat spieren en conditie kwijt ben. Sta er dus niet echt dagelijks om te springen. Had gisteren ook een heel zware dag, omdat ik al oververmoeid was. Overal pijn van de moeheid, voor het minste buiten adem en een erg onregelmatige hartslag. Was 's avonds zelfs eng aan het worden. Durfde niet echt in slaap te vallen..
Over slapen gesproken: ik word zowat elke nacht wakker rond 4u, van de pijn. Moet dan een pijnstiller nemen en meestal val ik niet terug in slaap. Ben dus al heel wat uren achter. En een slaappil weiger ik te nemen: moet al genoeg slikken.
De bloedverdunners afstemmen gaat tot nu toe wel nog best vlot. Mijn INR-waarde is nog goed. Volgende controle: maandag.
Wiiiihiii!! Ik leef nog!! Dat is de eerste gedachte die ik mij na de operatie herinner Het is al bijna 2 weken geleden nu. Ik ben van eergisteren terug naar huis mogen komen, iets later dan verwacht. Komt omdat ik een moeilijke start heb gehad. Blijkbaar hoe jonger, hoe meer pijn ge voelt omdat uw zenuwen nog extra goed zijn. En dat heb ik geweten! Heel wat traantjes van de pijn laten vloeien, zelfs overgeven van de pijn. Dat tot de zondag na de operatie. Gelukkig is het intussen beter, al moet ik nog zo goed als de hele tijd liggen.. En mijn wonde ziet niet uit!!
Was wel heel blij dat ik naar huis mocht. Heb dankzij mijn ouders mijn zoontje wel veel kunnen zien daar, dat deed echt goed zo wat vrolijkheid. En over de verpleging heb ik ook bijlange niet te klagen gehad. Zo behulpzaam en vriendelijk!
Het mindere nieuws is wel dat ik een nieuwe kunstklep heb gekregen. De rest van mijn leven aan de bloedverdunners en - het ergste ervan - geen tweede kindje.. Moet ik nog een plaats leren geven hoor.
De eerste dagen na de operatie heb ik trouwens af en toe een lamme linkerarm gehad. Was ook eng, met spoed onder de scan, veel dokters die testen deden enzo. Bleek gelukkig migraine te zijn en geen hersenbloedingen..
Maar ik ga het even hierbij laten. Op de laptop zitten is nog vermoeiend voor mij..
Wat een emotionele dag.. Voel mij echt geliefd hoor, hoe iedereen met mij inzit. Vandaag was de laatste schietwedstrijd van het seizoen. Heel wat moedinsprekingen gehad en ook wel wat traantjes gevloeid, zelfs van mensen waar ik het niet van verwacht had.. Ook een paar kaartjes gekregen. Ze staan al op de vensterbank..
Net mijn zoontje voor (voorlopig?) de laatste keer in zijn bedje gelegd. Wat ga ik het missen.. Heb hem maar een dubbel verhaaltje voorgelezen ;-)
Morgen moet ik om 14u in het ziekenhuis zijn. Heb er zo geen zin in: vannacht waarschijnlijk weinig slapen, die lange autorit en het alleen achterblijven voor de volgende nacht. Zie er echt tegenop..
Het is waarschijnlijk mijn laatste blog, maar ik hoop echt tot heel snel!!
God, wat ben ik zenuwachtig vandaag!! Amper geslapen vorige nacht en aan het wachten op een telefoontje van het ziekenhuis voor meer info wanneer ik maandag binnen moet. Vind het wel vrij laat hoor.. Ben deze week dan maar in baktherapie gegaan om mijn gedachten te verzetten: cake, biscuit en koekjes. Mijn man gaat volgende week alvast geen suikertekort krijgen
Het helpt echt wel om mijn gedachten te verzetten. Het is zo leuk als de voornaamste zorg het opkloppen van boter of eiwit is.. Jammer dat ik 's nachts niet kan bakken.. Ben mijzelf wel aan het oververmoeien, maar heb volgende week genoeg tijd om bij te rusten.
En voor de rest knuffel ik mijn zoontje zowat plat..
Binnen 1 week moet ik naar het ziekenhuis.. Zo onwerkelijk.. De slapeloze nachten zijn in elk geval begonnen. Vandaag al, na veel woelen, van 4u wakker. En eens het piekeren begint, kan ik het slapen vergeten.
Heb nochtans de voorbije dagen mijn best gedaan om mijn zinnen te verzetten. Een dagje naar zee, lang op't schieten blijven hangen (heb trouwens maar 1 misser dit jaar: supercontent!), shoppen met mijn ventjes,.... Maar het helpt allemaal niet 's nachts hè. Och, ik denk maar: als ik het overleef, zal ik in het ziekenhuis tijd genoeg hebben om bij te slapen ;-)
Het jammere is dat ik, behalve nog een druk weekend met de schutterij, niet veel heb gepland deze week. Sowieso quality time met mijn zoontje, maar voor de rest geen uitstapjes. Mijn man gaat ook nog gewoon werken deze week, dus die kan ik ook al niet "vervelen"..
Zo, alweer bijna 2 weken voorbij. De tijd gaat veel te snel! Probeer nog leuke dingen te doen, alleen wil het lichaam niet altijd mee.. Gisteren weer een klein mentaal dipje gehad.. Heb een drukke week achter de boeg, omdat mijn zoontje wat ziekjes was. Minder slapen, meer wenen en heel wat aandacht nodig tijdens het spelen. Hierdoor blijft mijn werk liggen en kom ik ook niet bijgerust. Bovendien al afspraken op de kalender staan. Een avondje bijkletsen met mijn "middelbaarvriendinnetjes"en gisteren naar Planckendael. Maar bij het thuiskomen - stikop als ik al was - moest mijn man naar een afspraak, waardoor ik voor mijn zoontje moest zorgen en nog het huis wat opruimen en afstoffen. Ben op 21u in staking gegaan. Kon echt niet meer.. En voel mij vandaag totaal niet uitgerust. Kan dus de laatste weken niet te veel meer doen, vrees ik..
Maar dus de leukere dingen: dierentuin gisteren was echt fijn! Super om te zie hoe fel ik mijn zoontje dierengericht heb gemaakt ;-) En hij heeft zich ook geamuseerd met rond te lopen enzo. Ander goed nieuws: heb mijn koninginnetitel van vorig jaar bij de schutterij kunnen verlengen. Nu hopen dat ik de kans krijg om volgend jaar te strijden voor de titel van keizerin..
Gisteren is een hartpatiëntje overleden van 4 jaar. Heel Limburg heeft maanden met hem meegeleefd: hij had een kunsthartje gekregen in afwachting van een donorhartje. Bij het krijgen van dat hartje is het na twee weken helaas misgegaan.. Vreselijk om uw kindje te moeten afstaan.. Het vreemde is: bij hem is het ooit ook begonnen met de longslagader en aorta die op de verkeerde plaats stonden. Alleen was zijn lichaam blijkbaar zwakker bij het opereren hieraan, waardoor hij een hartstilstand heeft gekregen. Het laat mij beseffen dat ik echt wel een sterk hart en lichaam heb. Hopelijk sterk genoeg om ook de 9e even vlot te overleven als 12/9/1985..
Zo, vandaag is het aftellen officieel begonnen. Nog 1 maandje te gaan.. Heb nog een kleine bucket-list die ik wil afwerken. Mijn man vat het kort samen als "eten en nog meet eten", maar hij heeft misschien wel gelijk Moet ook eens echt werk maken van alle dingen die ik nog moet regelen. Moeten ook nog goede afspraken rond opvang voor mijzelf en mijn zoontje enzo gemaakt worden. Uitstellen helpt gewoon niet meer nu. Gewoon raar om erover te beginnen. Ook de mogelijke scenario's voor mislopen met mijn man overlopen. Wat ik wanneer wel of niet nog wil dat ze voor mij doen. Best eng allemaal.. Ik kijk nogal veel ziekenhuisseries en als dan een hartpatiënt erin voorkomt, denk ik vaak: hadden ze mij ook maar op spoed moeten binnenbrengen en snel-snel die klep moeten opereren. Was psychisch misschien minder zwaar geweest. Ik kijk echt niet uit naar de laatste week hoor. Veel tranen en veel knuffels voor mijn patoeterke..
Intussen zijn we alweer een heel tijdje verder. Voor mij begint nu de tijd "na de vakantie en afwachten tot operatie er is".. Maar de mindere gedachten zijn voor zodadelijk.
Eerst nog leuk nieuws van voor de vakanties, het laatste schietweekend voor de zomerstop. Ik heb dit jaar voor het eerst een podiumplaats beet bij de regionale koninginwedstrijd van Zand-Leemstreek. Een mooie derde plaats waar ik hard/t voor heb moeten zwoegen. Alleen zoiets geeft mij het gevoel dat het een goede keuze was om die enge operatie uit te stellen tot september..
En dan de eerste vakantie: met de schoonfamilie naar Bitburg (Eifel-gebied in Duitsland). Het is een beetje gegaan zoals gevreesd: mee willen doen met de rest, tot ik op de avond van de derde dag (van de 5) mijn klopje kreeg: hartkloppingen, amper uithouding, enfin: the usual. Was wel mentaal ook een dipje.. De uitstappen waren gewoon te zwaar voor mij, vooral door her reliëf daar. Gelukkig heb ik wel kunnen ontspannen met het zwembad en gezelschapsspelletjes. Na die vakantie wel maar 4 dagen om heel wat was te doen eer we weer vertrokken. Genoeg om moe naar Kroatië te vertrekken! Maar wat is het leuk geweest!! Echt 100% ontspanning: zwembad, all-in (heb mij zelfs nog eens aan cocktails mét alcohol in gewaagd), prachtig uitzicht van het balkon van onze kamer, af en toe een uitstapje op mijn tempo en een superbraaf zoontje! En het vreemde: pas op de voorlaatste dag wat hartkloppingen gehad.. Denk dat de combinatie van niks doen en niks moeten doen en de toch wel zuurstofrijke lucht - ondanks de hitte - een positief effect hebben gehad. Enfin: echt een uitrustvakantie die mij alle zorgen even heeft doen vergeten.
Tot de terugweg.. Bij mijn tweede rijshift - toen mijn man sliep - een ferme huilbui gehad. Kan het gewoon niet vatten dat die stomme operatie echt het volgende belangrijke op mijn kalender is.. Lijkt wel alsof er een soort wachttijd is aangebroken. En nog steeds dat "wat als"-gevoel. Lijk ik echt niet vanaf te komen. Ik heb ook beslist om de week voor de operatie mijn zoontje geen seconde weg te brengen. Geen snel-snel winkelen, geen kine, geen dates met mijn man, helemaal niks. En situaties waarbij ik hem met anderen urenlang moet "delen" ga ik ook proberen te mijden. Beetje egoïstisch misschien, maar ik kan hem - als ik het overleef - maanden niet knuffelen of rondzwieren.. En nu dus alles beginnen te regelen voor D-day: huishoudhulp, verzekering,... Morgen begin ik eraan. Eerst vandaag mijn digicorder wat leger maken: 0% vrij is wel erg weinig, toch? ;-)
Al een hele tijd weer niets geschreven. De reden? Mijn lichaam is ferm aan't tegensputteren de laatste tijd.. Denk dat ik 6 dagen van de 7 tegen mijn man 's avonds zeg dat ik hartkloppingen en duizeligheid heb.. Het lijkt wel alsof mijn hart echt moe is na een normale dag.. Ik moet wel zeggen dat ik te weinig slaap. Deels te wijten aan het WK voetbal en deels aan een halfziek zoontje. En om nu door de dag bij te slapen: ik maak er nog steeds geen tijd voor.
Heb wel wat leuke dingen meegemaakt. Zo ben ik een dagje naar Pairi Daiza geweest om de panda's te bewonderen. Mijn ouders en zus hebben mijn gezinnetje gezelschap gehouden. Was een leuke, ontspannen dag in een gezellig en mooi park! Wat wel wat tegenstak was het weer: veel zon en net wat te warm voor mij, zeker met de niveauverschillen in het park Heb er echt een paar dagen van moeten recupereren.
Zaterdag was mijn verjaardag. De ideale gelegenheid om mij nog eens met bakken uit te leven: cake pops geprobeerd om op het schieten te trakteren en een gateau voor mijn feestje straks. Heb er wel vaak aan gedacht of het mijn laatste verjaardag zou zijn.. Veel mensen zeggen: "Oei, volgend jaar 30" en ik dank dan: "Ik hoop het ja.." Heel dubbel allemaal. Hetzelfde met mijn huwelijksverjaardag donderdag. Volgend jaar zijn zitten we aan 5 jaar en hierbij volledig hetzelfde gevoel..
En dan genieten van de kleine dingen hè, zoals mijn zoontje die zijn eerste pasjes heeft gezet en intussen al heel wat meters heeft afgelegd. Ben zo trots en het is zo schattig!! En aftellen naar de vakanties: nog 3 weken en ik lig aan het zwembad in Kroatië. Can't wait!
Iets te lang geleden dat ik nog iets geschreven heb.. en niet omdat ik het druk heb hoor. Gewoon niet veel beleefd
De week na mijn vorige post, is mijn man 5 dagen weggeweest voor zijn werk. Het waren zware dagen, vooral omdat mijn zoontje op dag 1 besloot ziek te worden. Normaal kan ik het best aan, zo overdag voor hem zorgen en dan de avonden aan mijn man overlaten om de trappen te doen voor pampers en pyjama's. Maar nu was het allemaal voor mij.. Was toch blij toen hij terug was
De voorbije weken ook heel wat slechte dagen gehad. Ik heb het gevoel dat ik niet bijgerust raak. Ik slaap te weinig, omdat mijn zoontje ons ergens tussen 6 en 7 wakker maakt. Ook in het weekend, ook als we eens zo "gek" zijn om tot middernacht op te blijven. En de dagen dat ik mij voorneem om overdag wat te slapen als hij slaapt, beslist meneer niet te veel te slapen of komt er vanal tussen. En dan zijn er nog de wakker-lig-nachten waar ik het vorige post over heb gehad..
Dit weekend wordt weer druk: onze schutterij organiseert de wedstrijd. Ik heb door dat de rest van de ploeg mij gedurende de week al met rust heeft gelaten, maar ik weet niet of ik dat zo super vind.. Gisteren ben ik gaan helpen en het was moeilijk, maar toch vind ik het leuker dan mij nutteloos en afgeschreven te voelen als ik thuis ben. Vandaag en morgen ga ik uiteraard de hele dag helpen. Met af en toe en pauze zal het wel lukken en dan maandag en dinsdag veel rust inlassen. Al valt dat natuurlijk niet te garanderen ;-)
Het mooie weer momenteel doet mij trouwens deugd en maakt dat ik blij ben dat ik de operatie heb uitgesteld. Ben een paar keer met mijn zoontje in de kinderboerderij geweest en eergisteren zelfs 3,5 km gaan wandelen. Het was eerder slenteren, maar was stiekem wel wat trots op mijzelf..
Heb al 2 vrijwel slapeloze nachten achter de rug.. Het overkomt mij soms, zonder veel aanleiding: het besef van "Ik word geopereerd. Aan mijn hárt. Met een openhartoperatie. Voor de tweede keer. Veel littekenweefsel. Een hart dat anders in elkaar zit.". Het kan zijn dat het vlekkeloos verloopt, het kan zijn dat ik lang en moeizaam revalideer.. Allemaal niet zo erg, daar sla ik mij wel door want ik weet dat ik mentaal best wat kan verdragen, ik kan tegen pijn en - het belangrijkste - ik heb een heel vangnet thuis: mijn man, mama, papa, zus,.. Maar erger dan dat allemaal: het kan zijn dat ik er niet meer ben. Dat de knuffel die ik de 8e september aan mijn zoontje geef, de laatste is. Dat de blik van mijn man de 9e de laatste is. Dat ik mijn ouders de 8e een laatste keer zie. Dat ik mijn hond niet meer kan vastpakken.. Zelfs nu krijg ik hiervan de tranen in mijn ogen. Ik probeer - eerlijk waar - optimistisch te zijn. Ik ga heus wel vanal regelen voor als ik uit het ziekenhuis mag. Maar toch, af en toe bekruipt mij die angst en dat gevoel. Ik denk dat het de 8e een héél lange rit vol tranen wordt naar het ziekenhuis.. En ook dat er nog wat traantjes zullen vloeien eer het zover is. Zodadelijk mijn zoontje nog maar eens goed vastpakken..
Zaterdag een topdagje gehad! Ik ben supporter van KRC Genk en mijn papa had een vip-arrangement gewonnen. Mijn mama en zus zijn ook meegegaan. Vervoer van en naar het stadion en een rondleiding. Weet ik ook eens hoe het voelt om op de trainersstoel te zitten.. Toevallig was de rondleiding net gedaan toen een paar spelers toekwamen: foto's jagen dus Dan superlekker gegeten en de match gekeken. Enige nadeel: plaatsen waren een pak slechter dan de plaats van mijn abonnement. Maar dat nam ik er wel voor 1 keertje bij.. Was wel OP toen ik thuiskwam! Zo een namiddag/avond op de been zijn is niet min..
Heb donderdag trouwens nog eens zelf gepoetst. Of toch een poging gedaan tot.. Mijn man had vrij, dus die heeft onder gestofzuigd, terwijl ik heel de rest deed. Was echt veel te zwaar en ben er niet goed van geweest. Had het nochtans goed gespreid over de dag. Goed ervaren dus waarom mama dat nu moet doen. Was ferm blij dat zij vrijdag boven en het sanitair nog kwam doen..
Mijn zoontje is ook heel vorige week vervelend geweest: niet willen eten, niet willen slapen, zich niet zelf bezig kunnen houden, heel veel zeuren.. Echt een ramp en supervermoeiend. Bovendien is hij tegenwoordig voor 7u wakker, dus boet ik aan heel wat nachtrust in, vooral in de weekends. En dat voel ik overdag.. Hij is vandaag wel weer bijna de oude, dus laten we hopen dat zijn kuur over is..
Zoals voorspeld: het druk weekend heeft een ferme weerslag gegeven.. Pas op, het was wel fijn hoor. Alleen wordt alles nog eens extra druk, omdat ik ook een peuterke heb te entertainen, zodat niemand "last" heeft van zijn gezeur als hij moe begint te worden. En tijdens de weekendavonden was ik echt "op".
Maandag had ik enkel behoefte aan de zetel. Maar daar besliste datzelfde zoontje heel anders over: amper willen slapen door de dag en huilerig/zeuren als hij wakker was. Denk dat hij de vorige blog had gelezen En had 's avonds (als ik meestal kan rusten omdat mijn man dan thuis is) een verjaardagsfeestje van mijn zus. Denk niet dat ik geweldig gezelschap was, maja. Hét voordeel: moest niet koken poging 2 tot rusten was dus gisteren en dat is redelijk gelukt in de namiddag. Heb mij 's avonds ook in een goedgevuld bad met de Flair gelegd en voelde mij erna echt ontspannen.
Ben wel al 3 avonden met hartkloppingen gaan slapen. Ik verwijt dit aan de vermoeidheid, dus laten we hopen dat het snel verdwijnt. Ik blijf het echt eng vinden om zo in slaap te vallen..
Even een kleine ode aan mijn klein geluk.. Zo'n 81 cm en 11,4kg: mijn zoontje. Neem nu vanavond: mijn man is tot laat weg voor zijn werk en ik heb mij nog geen moment eenzaam gevoeld. Gewoon, omdat ik mijn zoontje zo fijn zie spelen en zich zie ontwikkelen. En het is nog een vrolijkheid in huis ook (heeft ie van de mama ) De rest van de dag was ook al super: naar het dorp, shoppen in Maasmechelen, op bezoek bij mijn bomma in het rusthuis.. En alles met de lach en zonder gezeur.. Hij is ook volop kleine dingen aan het leren deze week: wijzen, auto's van zijn garage laten rijden, dieren (en mensjes) in de boerderijstal zetten, met de vork eten,... Echt super om te zien! Komt misschien door alle goede stoffen in de paas-chocolade? Hij eet ook alles mee van warm eten met ons. Gisteren zelfs witloof: is mij bij zijn papa zelfs nog niet gelukt.. En luisteren dat hij doet! Als ik zeg dat iets niet mag, zal hij het zelden nog eens proberen. Hier worden dus weinig lades en kasten opengetrokken en de glazen blijven gewoon op de salontafel staan. Heeft ook wel met vertrouwen te maken denk ik. En mijn motto is: niets wegnemen ofzo, want dan leert hij niet dat het niet mag.
Gisteren heb was in Topdokters op VIER een herstelling van de mitralisklep. Dit is dezelfde klep als "de mijne", maar dan aan de linkerkant. De klep waar ze dus veel ervaring mee hebben. Als ik dan zag hoe simpel zo'n herstelling is, vind ik het extra erg dat ik helemaal opengebroken moet worden.. Het was ook wel eng om de operatie te zien - en dan vooral hoe ze het hart stilleggen en een machine het dan overneemt.. Voor wie het nog wil zien (en in België woont): zondagavond is een herhaling.
Het weekend belooft trouwens druk te worden: zaterdag kapper en een babyborrel, zondag een groot familiefeest langs mijn man zijn kant. Morgen doe ik dus alleen de strijk en voor de rest: rusten.
Zo, de albums van 2011 & 2012 zijn ook af. nu nog laten ontwikkelen.. aa 2013 ben ik nog niet begonnen: het gat véél te moeilijk worden om uit al die foto's van mijn zoontje de mooiste te selecteren.. Denk dat die 100 pagina's zo vol gaan zijn ;-)
Het paasweekend was best leuk. Donderdag ben ik met mijn zus (meter van mijn zoontje) en mama eitjes gaan rapen op het rusthuis. Mijn kapoen heeft zich voorbeeldig gedragen! Lang op de schoot van mijn bomma blijven zitten: is voor haar ook leuk
Zaterdag heb ik wel veel last van mijn hart gehad.. Ik denk dat het eraan ligt dat ik 's middags 2 kg appelsienen met de hand heb geperst, want vanaf dat moment was ik snel buiten adem en duizelig. Het leek alsof mijn hart niet wilde bijpompen als het nodig was en het pompte ook hard. Geen fijn gevoel! Was zelfs bang om te gaan slapen. Ben dan ook heel veel wakker geworden en heb maar licht geslapen..
Gelukkig ging het gisteren wel beter. Het enge gevoel was weg, maar de vermoeidheid nog niet. Maar ben de drukke paasdag goed doorgekomen. En mijn zoontje heeft superflink eitjes geraapt! Nooit gedacht dat hij het ging kunnen, maar na 2 keer voordoen had hij de bedoeling toch door En hij heeft zijn record wakker-blijven verbroken: 8u, zónder vervelend te zeuren. Super! Nu smullen van de buit ;-)
Zo, die virusjes zijn bij iedereen verdwenen, behalve bij mij.. Typisch Het maakt wel dat ik mij extra nutteloos voel.. Had het er eergisteren met mijn man over: mijn dagen lijken zo leeg soms. Sinds mijn mama hier komt poetsen (is sinds de katherisatie, nu bijna 2 maanden geleden), besef ik hoeveel tijd hier voor mij in kroop: altijd een kwartiertje werken en dan weer rusten om daarvan te bekomen.. Nu dat weggevallen is, heb ik echt veel tijd op een dag vrij. Geen wonder dat ik mij soms verveel.. Tijdens de "slechte" dagen rust ik veel en voel ik mij daar nog schuldig over. Dus tijdens de betere dagen loop ik soms de muren op. Een strijkmand raakt eens leeg hè ;-) Het probleem is ook gewoon dat ik niet te veel op een dag kan doen, want dan ben ik 's avonds en de volgende dag futloos. Zelfs leuke activiteiten moeten soms gelimiteerd worden. Gelukkig lees ik graag en kijk ik graag tv..
Maar heb deze week een tijdrovende, rustige en toch nuttige bezigheid gevonden: mijn fotoalbums eindelijk eens bijwerken. Ik zat achter van het voorjaar 2010 (!). Elke dag een half jaar en dan kom ik er wel
Mijn zoontje zijn slaapprobleem lijkt bijna opgelost: al 4 nachten rustig gaan slapen. Hij is wel een paar dagen ziek geweest: zo zielig! Aanhankelijk en hij kan dan niet rustig spelen. Maar dat is extra vermoeiend voor mij. Mijn man is bovendien ook wat ziek, dus rusten zat er voor mij niet echt in. En dat begint zich precies te wreken: last van mijn hart vandaag. Het lijkt alsof het te traag klopt, waardoor ik zelfs op mijn stoel duizelig ben. Ook een slap gevoel en bibberen. Alle plannen (auto wassen, strijken,..) dus maar een dagje verzetten.
Heb ook al 2 nachten minder goed geslapen: als ik wakker word, begin ik te piekeren over de operatie. Was nochtans al een tijdje geleden. Maar heb er zaterdag met vrienden over gebabbeld en het zal daar wel door komen.
Opvoedingsproblemen, al is dat nog allemaal relatief. Mijn zoontje wil 's avonds niet meer gaan slapen. En nu hij mobiel is, is het nog moeilijker want hij staat meteen recht. Maar blijven huilen/schreeuwen. We hebben hem een paar avonden laten huilen, maar het eindigt altijd met zuivere lakentjes.. De tip: toch laten huilen. We hebben nu toevallig 2 rustige avonden gehad, dus het laten huilen moet nog komen. Hou er mijn hart voor vast, want ik ben daar geen held in.. Het wordt wel tijd dat hij terug normaal gaat slapen: het gehuil en gejammer weegt op quality time met mijn man. En zo veel huilen is ook vermoeiend. Bovendien pikt ons zoontje ook slaapuren van ons in. Loop er dus oververmoeid bij, waardoor ik sneller buiten adem ben. Hopen op snel beterschap dus
Ik ben trouwens vrijdag naar de controledokter van het ziekenfonds geweest. Hij zei dat ik veel moét rusten, dus ik krijg ziekteverlof tot na mijn operatie. Is wel een hele zorg minder, want zou écht niet meer kunnen werken nu. Als ik een klas op het eerste verdiep zou hebben, zou ik al problemen hebben. En echt dynamisch zou ik ook niet meer kunnen zijn.
Het is al bijna 2 weken geleden nu. Ik ben van eergisteren terug naar huis mogen komen, iets later dan verwacht. Komt omdat ik een moeilijke start heb gehad. Blijkbaar hoe jonger, hoe meer pijn ge voelt omdat uw zenuwen nog extra goed zijn. En dat heb ik geweten! Heel wat traantjes van de pijn laten vloeien, zelfs overgeven van de pijn. Dat tot de zondag na de operatie. Gelukkig is het intussen beter, al moet ik nog zo goed als de hele tijd liggen.. En mijn wonde ziet niet uit!!
Toevallig was de rondleiding net gedaan toen een paar spelers toekwamen: foto's jagen dus 
Dan superlekker gegeten en de match gekeken. Enige nadeel: plaatsen waren een pak slechter dan de plaats van mijn abonnement. Maar dat nam ik er wel voor 1 keertje bij.. Was wel OP toen ik thuiskwam! Zo een namiddag/avond op de been zijn is niet min..
