Eerst nog leuk nieuws van voor de vakanties, het laatste schietweekend voor de zomerstop. Ik heb dit jaar voor het eerst een podiumplaats beet bij de regionale koninginwedstrijd van Zand-Leemstreek. Een mooie derde plaats waar ik hard/t voor heb moeten zwoegen. Alleen zoiets geeft mij het gevoel dat het een goede keuze was om die enge operatie uit te stellen tot september..

En dan de eerste vakantie: met de schoonfamilie naar Bitburg (Eifel-gebied in Duitsland). Het is een beetje gegaan zoals gevreesd: mee willen doen met de rest, tot ik op de avond van de derde dag (van de 5) mijn klopje kreeg: hartkloppingen, amper uithouding, enfin: the usual. Was wel mentaal ook een dipje.. De uitstappen waren gewoon te zwaar voor mij, vooral door her reliëf daar. Gelukkig heb ik wel kunnen ontspannen met het zwembad en gezelschapsspelletjes. Na die vakantie wel maar 4 dagen om heel wat was te doen eer we weer vertrokken. Genoeg om moe naar Kroatië te vertrekken! Maar wat is het leuk geweest!! Echt 100% ontspanning: zwembad, all-in (heb mij zelfs nog eens aan cocktails mét alcohol in gewaagd), prachtig uitzicht van het balkon van onze kamer, af en toe een uitstapje op mijn tempo en een superbraaf zoontje! En het vreemde: pas op de voorlaatste dag wat hartkloppingen gehad.. Denk dat de combinatie van niks doen en niks moeten doen en de toch wel zuurstofrijke lucht - ondanks de hitte - een positief effect hebben gehad. Enfin: echt een uitrustvakantie die mij alle zorgen even heeft doen vergeten.

Tot de terugweg.. Bij mijn tweede rijshift - toen mijn man sliep - een ferme huilbui gehad. Kan het gewoon niet vatten dat die stomme operatie echt het volgende belangrijke op mijn kalender is.. Lijkt wel alsof er een soort wachttijd is aangebroken. En nog steeds dat "wat als"-gevoel. Lijk ik echt niet vanaf te komen. Ik heb ook beslist om de week voor de operatie mijn zoontje geen seconde weg te brengen. Geen snel-snel winkelen, geen kine, geen dates met mijn man, helemaal niks. En situaties waarbij ik hem met anderen urenlang moet "delen" ga ik ook proberen te mijden. Beetje egoïstisch misschien, maar ik kan hem - als ik het overleef - maanden niet knuffelen of rondzwieren.. En nu dus alles beginnen te regelen voor D-day: huishoudhulp, verzekering,... Morgen begin ik eraan. Eerst vandaag mijn digicorder wat leger maken: 0% vrij is wel erg weinig, toch? ;-)