Het dagelijks leven van een hartpatiënte geboren in 1985
21-09-2014
I survived!!
Wiiiihiii!! Ik leef nog!! Dat is de eerste gedachte die ik mij na de operatie herinner Het is al bijna 2 weken geleden nu. Ik ben van eergisteren terug naar huis mogen komen, iets later dan verwacht. Komt omdat ik een moeilijke start heb gehad. Blijkbaar hoe jonger, hoe meer pijn ge voelt omdat uw zenuwen nog extra goed zijn. En dat heb ik geweten! Heel wat traantjes van de pijn laten vloeien, zelfs overgeven van de pijn. Dat tot de zondag na de operatie. Gelukkig is het intussen beter, al moet ik nog zo goed als de hele tijd liggen.. En mijn wonde ziet niet uit!!
Was wel heel blij dat ik naar huis mocht. Heb dankzij mijn ouders mijn zoontje wel veel kunnen zien daar, dat deed echt goed zo wat vrolijkheid. En over de verpleging heb ik ook bijlange niet te klagen gehad. Zo behulpzaam en vriendelijk!
Het mindere nieuws is wel dat ik een nieuwe kunstklep heb gekregen. De rest van mijn leven aan de bloedverdunners en - het ergste ervan - geen tweede kindje.. Moet ik nog een plaats leren geven hoor.
De eerste dagen na de operatie heb ik trouwens af en toe een lamme linkerarm gehad. Was ook eng, met spoed onder de scan, veel dokters die testen deden enzo. Bleek gelukkig migraine te zijn en geen hersenbloedingen..
Maar ik ga het even hierbij laten. Op de laptop zitten is nog vermoeiend voor mij..
Het is al bijna 2 weken geleden nu. Ik ben van eergisteren terug naar huis mogen komen, iets later dan verwacht. Komt omdat ik een moeilijke start heb gehad. Blijkbaar hoe jonger, hoe meer pijn ge voelt omdat uw zenuwen nog extra goed zijn. En dat heb ik geweten! Heel wat traantjes van de pijn laten vloeien, zelfs overgeven van de pijn. Dat tot de zondag na de operatie. Gelukkig is het intussen beter, al moet ik nog zo goed als de hele tijd liggen.. En mijn wonde ziet niet uit!!
