In de loop der jaren ben ik me steeds meer gaan ergeren aan journalisten die zonder verpinken politicus werden. Belet liep van de nieuwsdienst van de toenmalige BRT naar de de CVP, nu Cd&V, Sterckx stapte naar de VLD. Samen eindigden zij in het Europees Parlement. Sigfried Bracke vond vanuit de Nieuwsdienst van de VRT een onderkomen in de NVA. Een nieuw geval, zij het uit de schrijvende pers, is de overstap van Van Overtveldt, jarenlang hoofdredacteur van Trends, die met de NVA de politiek in wil. Mijn probleem is dat de heren in hun persverleden objectief leken te zijn en hun die status van objectieve waarnemer meenemen in verkiezingen. De nietsvermoedende burger in het ootje nemend. Want ze waren in hun objectiviteit natuurlijk ook al in de ban van de partij waarnaar zij lonkten, of waarmee zij goede vrienden waren.  Ik pleit dan ook al jaren voor een ontluizingspolitiek voor journalisten. Zij zouden minstens een hele tijd aan de zijkant moeten gaan staan vooraleer in de politiek te gaan.  Dat dit niet kan opgelegd worden is duidelijk maar het zou van een goede deontologie getuigen dat diegenen die de stap willen doen minstens een tijdlang niet meer op de eerste rij in de journalistiek zouden opereren. 

Van Overtveldt verwijt in een column in DS de critici van de NVA "voortdurend sloganeske begrippen te herhalen, zonder veel verdere inhoud". Hij pleit voor de inhoud,"meer bepaald het economisch programma". En dan steekt hij van wal.

" Dat je een maatschappij herkent aan de manier waarop ze met haar minstbedeelden omgaat, is een stelling die onderhuids aanwezig is in het hele programma van de NVA"  Het eerste deel van de zin is herkenbaar als cliché want zegt weinig of niets. Maar dat je onderhuids moet gaan in het programma van de NVA wijst er op dat Van Overtveldt hier niet veel woorden wenst aan vuil te maken. Het gaat bij hem om " een stevige economische onderbouw binnen een confederale structuur". Of het zo is dat als de markt goed draait alle problemen zijn opgelost waag ik te betwijfelen want dan blijft het herverdelingsvraagstuk en de vraag naar de prioriteiten in het beleid. En er is de grote onduidelijkheid wat die confederale structuur betekent. Brussel schrappen als derde gewest zal voor de Franstaligen niet kunnen en dus is het voorstel zonder onderwerp. Tenzij men in de NVA toch nog droomt van de afscheuring van Vlaanderen, dus separatisme. Het uitroepen van de staat Vlaanderen zal wel niet van een leien dakje lopen als de bevolking inziet wat dat betekent.

Confederaal " is nodig omdat de verankering van een duurzaam sociaal-economisch niet kan binnen de Belgische structuur" en de regering tekortschoot bij het verhogen van het concurrentievermogen en de publieke financiën. Het eerste deel van deze bewering is een stelling die minstens betwistbaar is. Zeker als de PS als de grote boeman wordt voorgesteld. Het is de gekende formule van de volksvreemde boosdoener die "conservatief en archaïsch" is. Het is wel zeker zo, dat de PS andere waarden en normen verdedigt dan Van Overtveldt en de NVA zodat die PS in de weg zit om een sociaal-economisch beleid te voeren enkel en alleen gebaseerd op de marktideologie.Ook verdedigt de PS de verworvenheden van het verleden zonder de modernisering van de maatschappij te ontmoedigen. Dat dit niet ver genoeg gaat is een kritiek die in de hele oppositie is te horen maar de stelling dat de PS de schuld van alles is moeten we toeschrijven aan een overijverige politicus in spe die een column in DS opvat als een redactioneel commentaar in een rechts weekblad.  

Wat het concurrentievermogen en de publieke financiën betreffen is volgens vele economen het onverstandig om in een sneltreinvaart besparingen door te voeren die de economische heropleving zouden kunnen fnuiken. Het concurrentievermogen opkrikken ten koste van de welvaartstaat, door de overheid op zwart zaad te zetten is geen goed idee. Verstandig besparen in het staatshuishouden is dat wel. Over het concurrentievermogen bestaan vele cijfers. Deze cijfers zijn gebaseerd op verschillende arbeidsmarkten in verschillende landen met verschillende systemen die vergeleken worden. Eén ding is zeker dat de minijobs en het gebrek aan minimumlonern die in ons omringende landen mensen tot wanhoop drijven geen deel kunnen uitmaken van een sociale welvaartstaat.

Van Overtveldt wil ondernemerschap belonen, sparen stimuleren, werkende mensen meer laten overhouden, niet-gesubsidieerde jobscreatie als norm, het profitariaat halt toeroepen en de publieke financiën in orde krijgen. Slogans die een hele wereld verbergen. Ondernemerschap belonen en gesubsidieerde jobcreatie afbouwen betekent dat nog meer dan nu ondernemers het belangrijkst zijn in de samenleving, belangrijker dan leraars of zorgverstrekkers. Dat ondernemers nog meer staatssteun moeten ontvangen dan nu, dat zij nog meer vrijheid moeten krijgen om te ondernemen. Die ondernemerslogica leidt in Vlaanderen, onder de marktdemagogie, reeds tot beslissingen die nefast zijn voor natuur en milieu, voor werknemers in de bouw en transport, . 

Met zoveel woorden zegt Van Overtveklt dat de gesubsidieerde sector moet aangepakt worden om te besparen, wat betekent nog minder geld voor onderwijs en zorg, en zeker niet voor diegenen die uit de boot vallen of dreigen te vallen. Het profitariaat moet een halt worden toegeroepen, wie dat ook zijn, onder welke omstandigheden. Zijn dat de gepensioneerden, de zieken, de werklozen? Deze laatste zeker wel door de verkorting van de werkloosheidstermijnen. Zo'n beleid zou "de perspectieven van de minstbedeelden "versterken. Geen zinnig mens die dat gelooft. Het vergroot enkel de kloof.

"We willen niet meedoen aan de totale verstaatsing van de economie." Het zou interessant zijn te weten wat Van Overtveldt hiermee bedoelt. De verstaatsing van de economie is niet in gang, integendeel, de liberalisering van publieke diensten is in volle gang. De staat bemoeit zich steeds minder met de ontwikkelingen en de ideologie van de markt woekert in volle hevigheid. Nooit werd er meer geld in de banken en ondernemingen gepompt dan nu. De belastingen van grote bedrijven zijn gedaald naar beschamende percentages. De middenstand regeert het land met een beschamend milieubeleid en grote wachtlijsten. Wat Vlaanderen met NVA doet doet het niet beter. .

Het is geen overhaaste conclusie om te stellen dat het offensief dat al jaren in een bepaalde pers aan de gang is om het marktprincipe door te drijven ook in de politiek tot volle wasdom komt. In tijden van crisis, zo leerde Friedman ons, dient men zijn slag te slaan. Crisissen zijn de uitgelezen plekken om datgene wat in een vorige tijd onmogelijk geacht werd, te realiseren. Wie daarvoor in de weg gaat staan krijgt de zwarte piet. De jonge mensen die de stress van de huidige tijd ervaren lijden onder de verwoestende werking van de markt die steeds sneller, steeds meer, steeds nieuwer propageert. De ideologen van deze ontwikkeling zijn in volle opmars, hebben zich op het einde van de vorige eeuw georganiseerd om hun doelstellingen te realiseren. En ze gebruiken daarvoor de politieke kanalen waar zij op kunnen surfen om hun elitedenken doorgang te doen vinden.