De Transsiberië Expres 2014 De Transsiberië Expres 2014
14-05-2014
13 mei 2014
13 mei 2014
Ergens hebben we een nachtje trein gemist maar voor jullie is dat geen gemist verhaal want de nachten op de trein zijn allemaal hetzelfde.
4 u 's nachts. We worden van de kou. Ons kacheltje brandt niet meer. Danny krijgt het met gemak weer aan de praat maar het duurt toch effe voor het de ger volledig warm krijgt. Nog snel dat extra deken bij leggen en nog een uurtje ofzo proberen te slapen. Om 6u staan we toch maar op. Met alle nodige attributen eerst naar het toilet; wat een opgave. De striemende wind en sneeuw in je gezicht maakt dat je amper je ogen kan openhouden. Danny gaat nog hout sprokkelen want de laatste blok ligt erop. Bij het ontbijt om 9u heeft iedereen hetzelfde verhaal; tegen 3 à 4 u moesten de kacheltjes terug aangemaakt worden. Bij Jasper en Eugène is dat niet gelukt en zijn dus verkleumd aan het ontbijt gekomen. Aangezien wij slechts 1 nacht in de ger hadden voorzien, hadden we gisteren meegegeven dat we tegen 11u naar de stad Ulanbaatar zouden willen vertrekken. De gastvrouw kent haar man en had hem gezegd om 10u te komen, uiteindelijk is het 11.30 dat Bert in het kamp toekomt. Zijn vrouw kent hem dus écht wel goed. De anderen blijven nog een nacht en hebben een paar uur paardrijden op het programma. We wuiven hen uit op hun paard en wij stappen in Bert's Jeep op weg naar de grote stad. De terugweg lijkt wel een jeepsafari met alle hindernissen die we tegenkomen, rotsblokken, kolkende rivieren te doorkruisen, noem maar op. Dat alles is niks in vergelijking met de jungle die het stadsverkeer blijkt te zijn. OK, Istanbul is druk, Cairo is een uitdaging, Parijs is spannend maar niks komt in de buurt van het verkeer in Ulaanbaatar. Toch bereiken we veilig onze homestay. Tsolmon travel (lokaal reisbureau) heeft een verdieping in een appartementsblok en wij krijgen daar een kamer met 4 bedden, keukentje en aparte badkamer met douche & WC. Eindelijk, we kunnen ons opfrissen zoals we dat graag hebben. Het is ondertussen 15u en verkennen effe de omgeving. De 'state departement store' is nu een soort Innovation en op de bovenste verdieping allerlei mongoolse kledij, gebruiksvoorwerpen enz. Sabine kan zich niet inhouden en koopt alvast wat spulletjes. Wij poseren slechts voor de foto (zie facebook). Dorst ! In onze Lonely Planet lezen we over Café Amsterdam waar kunstenaars en artiesten samenkomen. Op het terras, in het zonnejte drinken we daar onze eerste mongoolse pint. We zijn moe van het wandelen op de mongoolse vlaktes en de kou en gaan dus vroeg ons diner zoeken. We gaan naar het restaurantje dat Bert heeft aanbevolen, 100% origineel mongools eten. Ook de dienster is 100% origineel want ze verstaat geen letter engels. Met hand & tand leggen we tot 3x toe uit wat we willen eten; soep en hoofdgerecht. Het was fantastisch lekker maar o zo veel ! Voor ons 3 kostte het 40.000 Tughrit = +/- 14 !! Tegen 21 u ons bed in; want morgen staat er een stadstour op het programma die om 9u begint.
Onze wekker maakt ons wakker om 4u zodat we nog snel een kattewasje kunnen doen en toilet gebruiken. Onze nederlandse buren genieten nog van hun nachtrust en de podovitska klopt op de coupé-deur, "twenty minutes". Eerst nog effe relax maar dan paniek. Met 4-en in een kleine coupé op 15 minuten tijd alles aan kant krijgen is geen evidentie. Ze zijn erin geslaagd. 5.25 u gaan we van boord. Eugène, de nonkel van Jasper, geraakt 'niet' in paniek maar geeft toch effe mee dat hij zijn smart phone niet vindt. Bagage uitladen op het perron; niks te vinden - terug de trein op; niks te vinden - weer bagage doorzoeken; niks te vinden. De paniek begint nu een beetje toe te slaan. Terug de trein op, de podovitska begint zich lichtjes te ergeren. Terwijl Eugène op de trein is; doorzoekt Jasper zijn bagage, en wat denk je ? Jawel, daar is zijn telefoon. Om 6u is het perron leeg en nog 11 mensen staan er; 3 belgen, onze 4 nederlanders, een nederlands koppel met hun dochter en een meisje die de reis alleen doet. Geen Bert de Groot te bespeuren. Iemand van het gezelschap had ergens gelezen dat Bert de gewoonte heeft om te laat te komen. Een mongoolse man zegt ons 'bert de groot ten minutes'; dus een kleine hoop dat hij er in 10 minuten zal zijn. 40 minuten later komt Bert eraan. We moeten de stad uit voor 7u (nog 20 minuten dus) want er is een regel dat vandaag enkel de oneven nummerplaten de stad in mogen. Bagage en passagiers worder verdeeld over Bert's Land Cruiser en een lokale mini bus. Zo, op weg naar onze ger (yurt / tent). Een goeie wegenbouwer zou hier serieus centen kunnen verdienen. 100 m.macadam gevolgd door 200 m. putten en bulten. We krijgen tegelijkertijd een rondrit langs het nieuwe, enorm grote, Gengis Kahn standbeeld; je kan met een lift in het beeld naar boven en in de manen van het paard is een trap zodat je tot het allerhoogste puntje van het paard kunt stappen. Indrukwekkend ! Volgende tussenstop is de 'turtle rock'; rots in de vorm van een schildpad; ook weer enorm groot maar geschapen door de natuur. En nu gaan we dan verder naar onze ger. Waren de wegen voorheen slecht, ze worden alleen maar slechter. Oeps, een rivier... Bert rijdt erdoor met z'n jeep om zo vast te stellen dat de minibus er nièt door kan. OK, beetje bagage overladen op de jeep, 2 extra mensen erbij en Bert brengt de eerste lichting naar het gerkamp. De overigen worden dan later ook met Bert's jeep overgebracht. Vergeet alle luxe, stromend water, electriciteit, gsm, internet, niets van dat is er aanwezig. Het loopt tegen 10 u; we worden ontvangen door Bert's mongoolse vrouw. We stappen door de stal, langs de pasgeboren kalfjes de 'living' binnen. We krijgen ontbijt aangeboden (brood, zelfgemaakte kaas, tomaat, komkommer en zelf gerookt vlees) met een tasje thee of koffie. We laten het ons smaken, weeral. We krijgen onze ger toegewezen alsook sprokkelhout en hout om het kacheltje in gang te houden. Dan trekken we de natuur in en maken een wandeling van een paar uur; gevolgd door de hond des huizes- we noemen hem Poekie. Het is er prachtig mooi, ik kan het zelfs niet omschrijven ! 't Is ook koud en enorm veel wind. Maar als we alle truien en fleeces aandoen die we bijhebben, met nog een K-way erover kunnen we dat wel doorstaan. Tijdens onze wandeling zien we in de verte donkere lucht ... hhmm, regen ? Net op tijd terug in de 'hoofd ger' want het begint te regenen; gevolgd door sneeuw. De gastvrouw biedt koffie & thee en we zien hoe ze onze lunch klaarmaakt; ook nu laten we deze ons welgevallen. De sneeuw en vooral de felle, striemende wind, weerhouden ons ervan om weer de bergen in te trekken. We houden het bij nog een tasje koffie en worden tegelijkertijd geanimeerd door onze nederlandse vrienden. We leren ook weer wat bij van hen over kaas maken. Effe naar onze ger om ons vuurtje te checken; dat is een mannenjob. Oei, vuurtje uit, moet Danny helemaal opnieuw beginnen. Uiteraard krijgt hij dit in een mum van tijd weer aan de gang en effe later is het weer lekker warm in ons tentje. Om 19u worden we in de 'hoofdger' verwacht voor ons gezamelijk diner. Een heerlijk, mongools stoofpotje met rijst. Na het eten nog een tasje koffie en dan - weer - de opgave om naar het toilet te gaan. 2 keuzes, een planken toilet (gat in grond) wat redelijk moeilijk is voor grote boodschap. Dan maar het 'gewone' toilet dat 50 meter verder staat. Een gewoon zittoilet onder een golfplaat zonder stromend water en in openlucht. Voorzien van papieren toiletbril, vochtig toiletpapier, WC rol en pillamp wordt dit vanacht écht wel een expeditie. Oja, na het avondeten laat de gastvrouw ons weten dat het zeker -10° zal zijn vanacht ... Terug in onze ger, weer vuur maken en een uurtje later komt de gastvrouw de kolen om de nacht door te komen op het vuur smijten; geen 10 minuten later is het bloedheet in de tent, we moeten zelfs ons deurtje (1.20m hoog) openzetten. Trouwens, Cris is al 2x tegen de deur gelopen. Nog effe een kaartje leggen bij kaarslicht en tegen 21u ons bed in, klaar om de ijzige kou te doorstaan.
8 u lokale tijd worden we wakker; een nescafé & een speculaas of peperkoek is ons ontbijt. Zo goed en kwaad het kan, wassen we ons, poetsen we onze tanden en wachten in spanning om - weeral - te worden gelucht. Daar begint een mens naar uit te kijken, frisse lucht ! De 2 onbekende nederlanders zijn Eugene & Jasper. Zo, dat schrijft dan weer wat makkelijker. Zo denderen we dan weer verder tot we weer eens gelucht mogen worden. De podovitska komt langs met souvenirs. We kopen een magneet van Baikal, ons herinnering aan het koude, ondergesneeuwde Siberie. Na de tweede luchting, gaat het toilet open voor 20 minuten en dan zal het mogelijks enige tijd duren voor we er nog gebruik van kunnen maken. We naderen Nauschki. De grensstad tussen Rusland & Mongolië. We vernemen dat we hier 2.30u tijd hebben om de buurt te ontdekken. Geloof me, er is niks te ontdekken; een winkeltje waar we cola en een biertje kopen en dat is het. Nog effe door het park gelopen waar compleet onderkomen standbeelden staan en resten van bierflesjes en wodkaflessen. Verder is er niks te beleven. Gelukkig zit hier het weer wel mee en kunnen we van de zon genieten. Oef, we mogen terug de trein op maar - wat blijkt - we vertrekken nog niet. Nu pas begint de douane & paspoort controle. Vreemd, waarom wordt dat niet gedaan tijdens de wachttijd ? Enfin, we stellen ons verder geen vragen... Eerst komt er een beambte langs 'niks aan te geven ?'; dan komt er een tweede langs 'niks aan te geven ?' en checkt ook in onze coupé. Dan komt een derde langs, met hond 'niks aan te geven ?' en deze kijkt minder oppervlakkig, met de pillamp checkt hij ieder hoekje en gaatje. Zo, deel 1 is achter de rug. Dan komen de douane langs die onze paspoorten innemen. Geeft toch eventjes een vreemd gevoel. We zien ze verdwijnen in een kantoortje en we maken allerhande veronderstellingen wat er nu zou kunnen gebeuren. Een uurtje later worden onze paspoorten terugbezorgd met uitgangsstempel uit Rusland. Nu krijgen we 2 papiertjes toegestopt om in te vullen zodat we nu Mongoliê binnen mogen. Héhé, de trein rijdt. Een uurtje later stoppen we alweer, moet de Mongoolse grens zijn want er komt gezwind een scheper door de wagon gelopen gevolgd door een beambte; aan haar moeten we wederom ons paspoort afgeven samen met de declaraties die we hebben ingevuld. Zelfde verhaal, wachten ! Met veel poeha krijgen we dan onze paspoorten en 1 declaratie terug. Het loopt tegen de avond en aangezien er geen restauratiewagen is, maken we een soepje en wat noedels klaar. Waar die samovar al niet goed voor is. Nog wat kaarten en slapen want morgen is het weer extra vroeg uit de veren (5u).
Ons tweede ontbijt, lijkt sterk op eerste, ei met gebakken worst en pannekoeken. We laten het ons smaken. Straks om 21u komt de taxi ons halen om naar het station te brengen. We vullen de dag met wat rondwandelen, drinken (een beetje maar hé), de shoppingmall en de heropgebouwde houten huisjes die nu dienst doen als winkel, restaurant, café enz. Sabine zou Sabine niet zijn als ze zich niet liet verleiden om een 2de ring te kopen. Geloof me, 't is een mooie. We passeren nog eens bij het duits terras, drinken russisch bier en een Timmermans kriek (!) en ja hoor, hier komen Michel & Robin. Robin, hoewel z'n sneakers nu wel droog zullen zijn, is op weg om nieuwe schoenen te kopen. We spreken af elkaar te zien op het perron vanavond. Tegen 18u gaan we in een steakhouse ons laatste 'echte' diner nemen voor de komende 3 dagen. Aangezien onze trein geen restauratie wagon zal hebben, gaan we na het eten inkopen doen : worst, brood, smeerkaas én chocolade voor .... jawel Sabine & Danny. Nog wat water en we voorzien voor de 3de treinreis. Om 20u naar ons gastgezin, we geven een cadeautje (chocolade) als afscheidsgeschenk, pakken onze spullen weer in en daar is de taxi. In het station komen we onze 4 nederlandse vrienden tegen. 17.10 (Moscow tijd) - 22.10 (lokale tijd) (= middg in Belgie) vertrekt de Trans Mongolian Express. Hoeveel een hoog nummer - hoe lager het nummer hoe beter de kwaliteit - blijkt het een zeer recente trein te zijn, met blauwe velour, ingebouwde lampjes, en plaats voor een TV. (neen, geen room for a pony). Naar goede gewoontje installeren we ons slaapkamertje met de toegewezen lakens en wachten tot 1u lokale tijd voor de laatste, langere, stop, we worden dan weer gelucht. Nu is het tijd om te slapen.
De grote dag, de dag van de parade, de dag ter herinnering aan de overwinning van de 2de wereldoorlog. Iedereen in z'n nette kleren, de jonge mensen kopen anjers, mensen dragen foto's van gesneuvelde soldaten. De jongeren zullen later de gekochte anjers aan de ouderen geven uit eerbied, respect & als dank. Mooi om te zien ! De parade begint. Verschillende bataljons staan opgesteld; 2 jeeps met generaals (of zoiets) rijden langs en ieder bataljon wordt aangeroepen en zij antwoorden met 'oera, oera, oera'. Dan begint het echte werk, de manoeuvers beginnen maar wat het grappigst is, op de tune van "The A team" Ze vechten, rollen, schieten, dingen ontploffen, bus wordt gekaapt, ze nemen gijzelaars ... Al bij al best wel leuk vermaak. Na 2 u in de stralende te hebben gestaan, is de 'show' over. Dorst dat je d'er van krijgt .... deze keer duiken we 'London Pub' in. Na onze verfrissing, gaan we nog wat op ontdekking, naar kerken, mooie huisjes enzo. We stappen weer een uurtje of 2 en op een duits terras treffen we de 2 nederlanders (zonder naam tot nu toe). We kletsen wat bij en na 1 (!) glaasje nemen we afscheid. We wandelen verder, langs het water, over de boulevard, overal vinden we kraampjes met eten, drinken enzovoort. Voelen we een hongertje komen ? Ik denk het wel. Na de italiaan van gisteren, houden we het exotisch. We gaan naar 'den duits' eten. De kelder van het 'Bierhaus' is omgebouwd tot klein Munchen, met accordeon spelers (die enkel russische muziek spelen) en eten dat ook zeer russisch is. Soit, 't was er plezant zitten. Op de terug vinden we de nederlanders zonder naam nog steeds het het duis terras, verbroederd met een paar russen, aan de vodka ... ze lijken het spul wel te lusten Tegen 22u, moe en voldoen - weeral - kruipen we stilletjes in ons bed. Het vuurwerk knalt ons in slaap.
8 mei 2014 Na een lekkere nachtrust en de stille hoop dat het zou stoppen met sneeuwen, stellen we vast dat er 5 cm is bijgevallen. Wat wil je, we zitten in Siberie ! Wederom een lekker ontbijtje en dan tweestrijd ... om 14.30 u zullen we worden opgepikt om met het busje terug naar Irkutsk te rijden. Gaan we buiten om dan met natte kledij & schoenen te zitten of kijken we naar het mooie witte landschap en maken we foto's uit ieder raam in het huis. Het laatste dus ... De dolmus brengt ons "zigzaggend" door de bergen naar beneden, de stad tegemoet. We zijn vertrokken in een sneeuwstorm met rondom ons niks dan wit, hoe verder we naar beneden rijden, hoe droger het wordt. Eenmaal in Irkutsk blijkt de zon te schijnen ! Geen sneeuw te bespeuren. Zulk een verschil op amper 80 km, ook dat is Siberie. We worden opgewacht door de lokale touroperator die ons naar ons gastgezin brengt. We hadden een dubbel & een single kamer geboekt. We kregen 2 appartementen toegewezen, ttz. Danny & Cris kregen een bed bij Natalia & haar man (wiens naar ik niet uitspreken, klinkt als 'Genade'); Sabine kreeg een bed bij Galina en haar kleindochter Natasha. Het is duidelijk dat het gebouw dateert uit de sovjetperiode, maar heeft toch nieuwe PVC ramen. Beide appartementjes zijn proper, bedjes mooi opgemaakt met verse lakens maar alles is zo oud, quasi versleten. De mensen kunnen zich niets meer dan dit betalen. (weet je nog, een gepensioneerde heeft slechts 200 ). Toch zijn onze 'oudjes' zeer gastvrij, alsook Sabine's gastvrouw. Galina is trouwens héél blij om russisch te kunnen praten met een gaste. Dat wordt een mooi vriendschap. Ondertussen is het 18 u en onze gids Oxana staat klaar voor de stadstour, te voet. Het leek wel of het kind een CD-tje had ingeslikt en afspeelde zonder 'rewind'. 't Was allemaal best interessant maar teveel vragen naast de kwestie bracht haar in de war. Doch, een klein 'wist-je-dat-je' : Irkutsk heeft geen metro. Reden : pas vanaf 1 miljoen inwoners zal de staat een metro aanleggen. Momenteel wonen er slechts 600.000 mensen. De rijke stad dankt zijn mooie - bijna - westerse huizen aan de bannelingen uit de sovjetperiode. Het waren vooral 'andersdenkenden', zijnde dichters, geleerden, wetenschappers, schrijvers etc. die naar Siberie werden gestuurd. Zij brachten de lokale bevolking finesse bij, en zodoende vonden wij de mooie huizen die er nu nog staan. Spijtig dat ze niet verder worden onderhouden. Zo gaat die rijke geschiedenis beetje verloren. De originele houten huisjes kan je ook nog talrijk in Irkutsk vinden. Pas begin 1900 - na de grote brand - werd er een wet gesteld dat er geen houten huizen noch kerken in het stadscentrum mochten gebouwd worden. 20 u, Oxana laat ons achter bij de BABR (= siberische tijger) en wij hebben dringend nood aan drank ! De Irish Pub brengt soelaas. De halve liters doen ons deugd. Dan gaan we op zoek naar eten, vandaag eens iets helemaal anders, een lekker italiaantje. Net restaurant, mooie inrichting, vrij westers. Maar net zoals we al eerder en vaker hebben vastgesteld, Engels spreken ze hier niet. Vreemd, want we vernomen dat er wel degelijks Engels wordt geleerd op school ... wij blij dat Sabine erbij is. Om 23u, moe & voldoen, gaan we naar ons appartementje. Eerder hadden we de sleutel al meegekregen, dus we hoeven onze gastvrouw (Haziyaka) niet te wekken. Iedereen slaapt al, de lichtjes in onze kamer zijn aan, wij doen ze uit, tijd om te slapen.
Vandaag arriveren we in Irkutsk, het Parijs van Siberië. Laat naar bed en vroeg op in combinatie met verwarring van uur en tijd, maakt het niet makkelijker. In de sneeuw worden we opgewacht door onze chauffeur. Vreemd, hier rijden auto's met het stuur links of rechts. Blijkbaar is hier veel import uit Japan en vandaar de rechtse sturen. De chauffeur brengt ons eerst naar het kantoor waar onze tickets voor de volgende trein-etappe klaarliggen. Oef, hier zijn we al zeker van. De voorziene boottrip naar Listvyanka valt in 't water (of beter gezegd, de sneeuw). Het wordt ons afgeraden en daarom brengen ze ons met een busje naar Tante Rita; onze gastvrouw in Listvyanka. De discussie die aan het opstappen voorafgaat is levendig. Blijkbaar geeft de chauffeur voorkeur aan mensen ipv bagage; bij toeristen hoort dat uiteraard samen. Soit, na wat onderhandelen en een extra centje, uiteraard, lukt het toch. 5 sardientjes in een busjes, wat is het ? 3 belgen en 2 nederlanders ! Robin, Michel en Sabine achteraan en Danny & Cris krap op een bankje met ergens onze bagage tussengepropt. Het lijkt wel in Turkije, de dolmus zwiept van het ene naar het andere rijvak (moesten er strepen getekend zijn tenminste). Hoedanook, we geraken veilig bij Tante Rita. Het blijkt een lief madammeke te zijn. We krijgen onze dubbel en single kamer toegewezen zoals gevraagd. Alles staat hier in schril contrast met onze gastvrouw en -appartement in Jekaterinenburg. Na 2 uurtjes chillen trekken we alle kleren aan die mogelijk zijn om de siberische koude te trotseren. Na 1 minuut zien we het 1ste café (en enigste dat open blijkt) en verwarmen onze innerlijke mens met, jawel wodca. Hij kan het niet bij 1tje laten, wij (= de vrouwen) drinken - zeer verstandig - een tasje thee. We moeten ons nog een weg banen door de sneeuw om tot aan de bancomat te geraken. Dat is 1.5km stappen en nog terug ook hé. Heen was een makkie maar terug was serieuze wind tegen en gaf speldenprikken in je gezicht. De gevoelstempertuur lag dan ook rond -8° + wind + water = verdomme koud. En toen ... op de terugweg ... komen we daar een café tegen, héél toevallig zenne ! en daar hadden ze lekker eten ! Sabine en Cris kiezen voor omul, dé vis uit het Baikal meer, geloof me, ook hier geen Sergio of Peter Goossens, maar zoveel beter (hoe kan ik dat nu weten ) Danny kiest voor een lekkere varkenssteak vergezeld van aardappeltjes in een spekkejasje. Tegen 20u, moe én voldaan, zijn we weer terug, geploeterd door de sneeuw, met natte voeten wegens enkel zomerstappers bij maar we kunnen zeggen dat we de siberische winter hebben overleefd. Trouwens, Michel en Robin hadden helemaal geen passende kleding bij. Michel heeft een regenjas aangeschaft vandaag en Robin laat momenteel z'n zomersneakers drogen. Morgen om 9u serveert zatte heeuu tante Rita het ontbijt. Met een tasje koffie in de huiskamer en nog effe nagenieten sluiten we de dag vroeg af.
Om 9u worden we fris wakker. De herinnering aan het wiegen toen we nog in onze voiture (zisse voor de bruggelingen) lagen, heeft ons weer een fijne nacht bezorgd. Naar goede gewoonte, poetsen we onze tandjes, wassen we onsen wachten op de lekkere koeken van madame Arrabelle maar ze komt niet opdagen. Hebben de duitsers onze koeken opgegeten .... ? Dan maar onze koffie met speculoos koekjes; zelfs dat smaakt. Nu wachten we tot de volgende lange stop over een uurtje of 4. Ojé, ook de duitsers worden wakker ... de deftige pakjes zijn blijkbaar toch geruild voor een doodnormale pyama en sletsen. Een koele 'hallo' kan er net af. Een half uurtje later zijn ze weer 'stijf in den eik' (heel deftig dus - voor de bruggelingen). We voelen dat het lunchtijd is en maken ons een cup-o-soupje met de restjes worst en brood van gisteren. Het station van Krasnoyarsk nadert. Ene Luc J.zal content zijn met Danny's foto's. Het is een hele uitdaging en onderneming om een locomotief op foto te krijgen. Maar Danny haalt halsbrekende toeren uit om alsnog de ultieme foto te maken. Ook de duitsers worden gelucht, in een hemdje en teensletsen in de Siberische koude terwijl het sneeuwt; echte sneeuw hé mensen; meer dan jullie in België dit jaar hebben gezien. Het begon met 1 vlok, dan 2, 3 .... een korte sneeuwstorm. Het half uur dat we hebben, beperken we tot een 10 minuutjes want het is écht veel te koud. De trein dendert verder langs houten barakken die nu overgaan in betonnen fabriekspanden die ooit heel operatief moeten zijn geweest. Nu slechts vergane glorie. Een industrieel archeoloog kan hier gerust z'n hartje ophalen. De houten huisjes doen ons denken aan de jaren 50 (hoe kan dat nu ? heeft niemand van ons 3 meegemaakt). Je kent dat wel; een huis met een kot achteraan, verlengd met nog een kot en een kleiner kot, kortom koterij. We treinen over de grootste rivier van Siberië, de Yenisey. Onze innerlijke mens denkt dat de bar ons roept, kunnen we niet negeren ! Onze nederlandse vrienden ontdekken eindelijk ook de bar, na 4 dagen op de trein (zij zijn niet afgestapt in Jekaterinenburg). Onze garçon staat te trappelen om ons te kunnen bedienen wat ons dan weer de gelegenheid geeft om deze blog bij te werken. Tegen 16u terug naar ons coupé-tje. Er is weer een lange stop in 't vooruitzicht. We voorzien ons diner net erna. Ons diner bestaat uit; een ceasar slaatje gevolgd door gepaneerde kip en een soort varkensvlees. Buikje rond gegeten en weer weg want de duitsers zijn in aantocht. Na 4 dagen ontdekken we het plezier van het kaartspel. Verder verloopt de avond zoals hij voorheen verliep, rustig en gesappig. Nee Sabine, ik zeg niet dat je hebt gewonnen met kaarten
5 mei 2014 "de trein der dwaasheid" is het nu zondag ? maandag ? is het nu ochtend ? middag ? we geraken stilletjes aan de kluts kwijt. In België is het 5 u eerder, we komen uit Moscow waar het 3 u eerder was en in Jekaterinenburg was het 1 u eerder. We rijden nu richting Omsk; de hoofdstad van West Siberië. Hier komen we aan tegen de middag, in welke tijdzone zitten we nu ? De onzin die we uitkramen zal een combinatie zijn van desorientatie en gebrek aan slaap; maar we lachen tot we tranen huilen. Het landschap glijdt voorbij met weinig variatie. Zilveren berken, sparren maar nergens een koe, een paard of een geit te bespeuren. De vlaktes leuken droog desondanks de sneeuw die hier pas gesmolten is. We veronderstellen dat we koren zien. (ziet dat er hier hetzelfde uit als bij ons ?) In Omsk stoppen we 40 minuten. Tijd om onze lunch te kopen; worst en een donker (pumpernikkel-achtig) brood; nog wat nootjes en knabbeltjes. Op het perron spreken we met de buren van 2 coupé's verder. 2 nederlanders die ook met Mevo hebben geboekt. Zij reizen ook tot in Beijing. Terug in onze coupé laten we onze lunch welgevallen. Net als ons moemoe snijd ik het brood met een (zak)mes. Het blijkt een lekkere combinatie te zijn en dat voor 400 roebel (= 8 ) voor ons drie. en we treinen weer ... zie hier, een koe ! en nog 2 paarden ook. Danny en Cris vinden het nu wel tijd om naar de bar te gaan; Sabine doet effe de oogjes toe. Onze garçon ontvangt ons met een grote glimlach, morst wat bier maar gebaart dat alles in orde is. De helft van de tafeltjes staan gedekt, ttz; een plastiek vorkje en een servietje. Dat blijkt voor een meisjes sportploeg te zijn die onder begeleiding naar hun evement reizen. De meisjes, allen tussen 12 en 14 jaar, nemen plaats. De strenge juf gebaart naar 2 meisjes om ergens anders te zitten, deze 2 springen recht en zonder morren of tegenspreken, verzetten ze zich. Discipline. Kedeng Kedeng we rijden verder langs de houten barakken met zinken daken, betonnen dozen tot we vanavond in Novosibirsk zijn. Voor onze stop van een klein uurtje, gaan we - weer - richting restauratiewagen, tijd voor diner. Sabine kiest Borsjtsj (rode biet is ver te zoeken), Danny & ik Solianka soep = goed gevulde maaltijdsoep en een octopusslaatje gevolgd door biertjes en martini ! ; dat alles voor 2200 roebel (44 ) Ook deze keer geen Peter Goossens maar het smaakt en het vult ons buikje. Eindelijk worden we weer gelucht, we mogen 45 minuten gaan uitwaaien op het perron van Novosibirsk. Ondertussen al 4000 km afgelegd van ons treintraject. (Sabine Heinze stopt hier met lezen)... De duitse invasie ! Onze rustige wagon, die we deelden met ons 2 nieuwe nederlandse vrienden, wordt ingenomen door 14 duitsers. Allemaal deftig in pak of 2-pièceske met harde koffers en meer dan het nodige lawaai. Voor ze nog maar dag zeiden, was er al het nodige commentaar over hun nieuwe accomodatie. Het was lelijk, vies, onhygienisch, ouderwets - DDR toestanden enzovoort. Dit was absoluut niet waar ze voor betaald hadden. En nog erger, ze moesten hun eigen bed dekken ... moeilijk zé. Onze nederlandse vrienden en wij beslissen een coalitie aan te gaan tegen de duitsers; ooit is het ons al eens gelukt en ook nu halen we de bovenhand wel Het lawaai dat die duitsers produceren, zorgt ervoor dat onze provodnitsa op haar hoede was en ze had alvast backup ingeroepen van een stevige, vrouwelijk collega. Gelukkig is er tussen de provodnitsa en provodnik (vrouwelijke / mannelijke hostess) en ons een goede verstandhouding. Slava is een jong russisch manneke van rond de 25 en de eerste die een heel klein beetje engels kan verstaan. Ondertussen gaat de lekkere whiskey en correct bijhorende glazen aan ons voorbij, Danny pinkt een traan weg. Kan het nog luider ? Tegen 1u lokale tijd smijten ze hun deuren toe en lijkt het wel alsof de rust is weergekeerd. Héhé, ook wij gaan slapen.
4 mei 2014 Tegen 6.30u bed uit, douche in. Jelena maakt in de keuken ons russisch ontbijt; omelet met worstjes en tomaat, sneetje brood met rode vis en échte russische 'goei' boter. Blijkt lekker te zijn. Zoals voorzien treffen we om 9 u Irina, perfect duitssprekende gids. Ze is heel hartelijk zeker in vergelijking met onze gastvrouw. We doen een deel van de stad met de auto, stappen uit om toelichting te krijgen en kiekjes te schieten. Heel indrukwekkend is het verhaal over de moord op de Romanov's en de in ere-herstelling dmv de Heilige Bloed Kerk. Binnen in de orthodoxe kerk is een dienst aan de gang; zo anders dan wij het kennen. De kerk is héél rijkelijk versierd met bladgoud, dure gesteenten en relikwieën. Irina's info over de gebouwen ten tijde van Stalin is interessant. In deze bouwstijl herken je de russische symbolen; de sikkel, de hamer, een geweer enz. Zo heeft iedere sovjetleider zich een eigen bouwstijl aangemeten. Wij leren ook dat Jeltsin in Jekaterinenburg is geboren en via het gemeentehuis zich heeft opgewerkt tot leider van de grote natie. Of hij goed of slecht was; laat Irina in het midden. Later in de stadstoer brengt ze ons naar de houten huis die soms mooi geschilderd zijn of volledig onderkomen. Iets tussenis is hier moeilijk te vinden. De rivier Isker heeft bijgedragen aan het ontstaan van de stad. In opdracht van Peter de Grote werd hier een dam gebouwd om zo de industrie uit te bouwen. Om 12u - stipt - laat Irina ons achter, groet ons nogmaals hartelijk en brengt ons bij een origineel russisch restaurant. Hier nemen we onze laatste 'echte' lunch voor we 4 dagen gaan treinen. We mogen pas na 17 u terug bij Jelena binnen (ze had nog een afspraak) daarom besluiten we de 'winkelstraat' in te duiken. Ja, 't is een grote straat, winkels is iets minder. Teneinde van de straat is een shoppingcenter. We treffen hier allerhande moderne winkel van H&M tot Chanel. Effe prijzen vergelijken : zomerbroek bij H&M kost hier 20; een Levis 501 kost hier 100 ; we stellen dat dit toch wel onze prijzen zijn. Hoe kan dan iemand met een pensioen van 200 hier iets kopen ? We wandelen nog wat verder en duiken de Ratskeller in. Een duitse bierstube met, jawel, duits bier. Tegen 17u gaan we met de taxi naar ons gastappartement. Taxirit kost ons 350 roebels = 7 voor een rit van 20 minuten. Toegekomen blijkt dat er nog een gast is, Jelena heeft ook een hond ! Die laat onmiddellijk een kakje acher voor ons. Jelena brengt ons naar het station nadat we alles hebben ingepakt. Aangezien we te vroeg zijn, besluiten we om nog maar eens iets te drinken. Ziet er een deftig café'tje uit, doch binnen zijn grootse werkzaamheden aan de gang (slijpen, breken enz) en verder zitten er dronken russen. Op iedere tafel zie je wel een fles wodca. Ene is zo dronken dat hij niet meer op z'n benen kan staan, ruzie zoekt en plots duikt dan security op. Zo, dat is ook weer opgelost zonder veel woorden aan vuil te maken. Om 22 u stappen we onze trein op. Ervaring heeft ons geleerd hoe we ons in onze coupé moeten installeren, bedje dekken, bagage opbergen, kortom we maken het ons snel comfortabel. Nog effe de restauratiewagen in - uiteraard - voor een Stella & een witte Martini (ikke blij). Om 24u gaat de bar toe en wij dan ook maar Naar goede gewoonte wiegt de trein ons zachtjes in slaap.
3 mei 2014 Wat blijkt, gedeng gedeng bevordert de nachtrust; Sabine hoort niemand snurken, tuurlijk niet, wij snurken dan ook niet Tegen 7 u zijn we wakker. Onze vriend zit braafje buiten onze coupé te wachten met een boekje tot we wakker zijn. Zo goed en kwaad het kan, frissen we ons op. 't Is net iets minder dan een kattewasje maar we hebben toch het idee dat we proper(der) zijn. Een uurtje later is er weer een langere stop waar alle kraampjes koopwaar allerhande aanbieden. Wij kopen pryanik (russische peperkoek gevuld met confituur). Dat samen met een nescafé koffie hebben we een ontbijt. De grootste en de kleinste zagen tegen de middelste dat ze teveel koffie drinkt ... so what ? Het voorbijglijdende landschap varieert van vlakten met zilverberken naar bossen, houten huisjes met links en rechts nog sneeuw, soms zwarte sneeuw (letterlijk). De huisjes zijn niet de buitenverblijfjes (Dacha's) wat we dachten maar eerder houten barakken waar mensen leven. Houten muren, zinken daken omringd door overstroomde velden (gesmolten sneeuw). Toch proberen ze door een likje verf hun huisje kleur te geven. Tegen 20u Moscow tijd zullen aankomen in Jekaterinburg, dat is 22 u lokale tijd. Hopelijk krijgen of vinden we nog avondeten.
