16 mei 2014 6.30u opstaan; aangezien de toiletvoorziening te wensen overlaat, beslissen we om te wachten tot we in ons hotel toekomen om ons te wassen. 7.30u rijden we het station van Datong binnen. Lijkt een zeer groot, proper station en eenmaal buiten worden we opgewacht door Mr. Ghao. Hier moeten we ook afscheid nemen van Jasper en Eugène (aka Euz) die doorrijden naar Beijing. Eugène pinkt een traan weg. Wij en onze 2 overgebleven nederlandse vrienden Michel en Robin volgen Mr. Ghao naar het hotel; vlakbij het station. We zijn aangenaam verrast. Dit 3* hotel bevalt ons zeer, grote lobby, grote kamer, propere lakens, douche etc. Dat is trouwens het eerste wat we doen, douchen. Om 10u spreken we met z'n 3en af in de lobby om eerst geld (Yuan) af te halen en dan de stad verder te verkennen. En wie staat er reeds in de Bank of China ? ....jawel, Michel & Robin We starten onze ontdekkingstocht door de stad die quasi half (om niet te zeggen helemaal) ligt opengebroken. We banen ons een weg langs de bouwwerf op zoek naar drank (ik bedoel koffie !) Een café of tearoom of iets dergelijks is hier niet te bespeuren. Na hier en daar onze neus te hebben binnen gestoken, vinden we een soort Lunchgarden waar we zeer hartelijk worden ontvangen en onmiddellijk weten we wat ons probleem zal zijn de komende dagen. Met engels kom je hier nergens ! Maar, Cris - voorzienige vrouw - heeft 'Chinees op reis' bij en we ontdekken gauw dit is echt wel van pas zal komen. Coca Cola kan nog net, maar eten dat is plaatjes wijzen en hopen dat je iets kiest dat je lekker vindt .... Deze keer valt het écht wel mee. Voor ons 3, drinken en eten, betalen we 34 Yuan (+/- 4 ); amaai, wij gaan kunnen feesten in China We wandelen verder en zien in de verte "de muur". Als we dichter komen en eromheen wandelen blijkt het het museum van Chinese kunst te zijn, we beslissen om een kijkje te gaan nemen. Waw, onder de indruk, ok - muur is nagemaakt alsook de gebouwen maar het is zeker indrukwekkend en mooi en groot. Bijna 3u wandelen op de muur rond. Dorst ! Op zoek, weeral, naar drank. We weten ons nu al iets makkelijker te orienteren en na 20 minuutjes stappen, gaan we een restaurant binnen en vragen (eerder gebaren) of we iets kunnen drinken. Alles lukt vlotjes; voor 0.80 kiezen Sabine & Cris een fles cola van 1.25L en Danny gaat voor bier. We krijgen van het huis nog een soort kamille thee en watermeloen. Weer voor een habbekrats gedronken laten we fooi achter (= 20 cent). Amper 10 m.buiten komt de dienster ons achterna gelopen en stopt de 3 Yuan terug in Danny's zak. Het is dus duidelijk dat hier geen fooien worden gegeven. Dan steken we die centen maar in de pot. Terug in het hotel kiest Danny toch voor een kleine siesta voor het avondeten. Echt zin om buiten te gaan hebben we niet meer en daarom kiezen we voor het restaurant van het hotel. English ? Ik denk het niet ! Maar, het magische boekje zal wel helpen. De menukaart toont prentjes en een beetje, grappig Engels. We kiezen ieder een gerecht en een biertje; Danny kiest nog een gerecht ... Ieder van ons heeft een dienster achter zich, ons bier wordt per slok die we drinken bijgevuld, enfin we komen niks te kort. Het zit er trouwens vol met Chinezen (vreemd, niet ? ) dus dat is zeker een goed teken. Soit, voor 50 hebben wij met z'n 3-en ons buikje écht wel rond gegeten. De reis begint z'n tol te eisen, amper 20u en we zijn bijna uitgeteld. Dus nog effe bij-bloggen en dan tegen 21.30u onze oogjes toe. Morgen om 7.30u zitten we alweer aan het ontbijt want ons bezoek aan de hangende tempels en de boeddha grot staat op het programma. Slaap wel !
5u - géén sneeuw en wel soep als ontbijt. Onze chauffeur is al klaar, wij ook en worden naar het grote station gebracht, met z'n 6-sen. Toegekomen staat onze trein al te wachten. De russische trein was goed, de mongoolse trein was beter, de chinese trein is .... NIET best. Geen verwarming, geen warm water van de samovar. Zelfs onze chinese buurman vindt dit beneden alle peil voor een chinese trein. We zijn toch een beetje teleurgesteld maar installeren ons naar goede gewoonte en zullen zeker veilig en wel in Datong toekomen. De chinese grens belooft weer voor wat oponthoud te zorgen, maar dat zien we wel als we daar zijn. Ondertussen denderen we door de Gobi woestijn en zien de eerste kamelen in de verte. De Gobi heeft blijkbaar 5 variaties, wij zien voornamelijk droge vlaktes en gesteenten. Oeps, nu is ook het toiletpapier op. Voorzienige vlamingen hebben zelf extra rol bij Effe de bar induiken, ons laatste Tugrits moeten opgedronken worden. We hebben net genoeg voor 2 biertjes, Cris zat erbij en keek ernaar. 19u we naderen de mongoolse grens en naar goede gewoonte moeten er briefjes ingevuld worden; 2 deze keer. Aan de mongoolse grens zijn er 4 ambtenaren gepasseerd. Na een dik uur rijden we verder om om 21u aan de chinese grens toe te komen. Eerst papiertjes afhalen, dan paspoorten afgeven, dan 2 'militairen' die de coupé komen controleren. Weliswaar geen honden deze keer. Het is hier waar het onderstel van de trein zal vervangen worden. Russische en Mongoolse rails zijn breder dan bij ons en dus ook dan in China; we gaan op rails van 1.50m rijden en dus moet ook het onderstel aangepast worden. Spectaculair om te zien, alle camera's in de aanslag. De wagon wordt door een hydraulisch systeem omhoog gebracht, het onderstel wordt losgekoppeld en weggereden en nadien worden de juiste onderstellen gekoppeld. 2u later krijgen we onze paspoorten terug en nog eens een uur later kunnen we vertrekken naar Datong, onze eerste stop in China. We zijn allemaal goed moe en hopen dan ook op een goede nachtrust, dat extra dekentje is welkom want het is verdomd koud op deze trein.
Om 8 u aan het ontbijt. We beginnen met soep ... (?) gevolgd door een eitje. 't Zal niet waar zijn ! Sneeuw ... in een mum van tijd ligt er een wit tapijt van 3 cm. Weer alle fleeces, truien en vesten aantrekken, 't zal wel weer verdomd koud zijn. Om 9 u komt onze gids, Jack, ons afhalen voor de stadstour. In het busje van Tsolmon Travel baant de chauffeur een weg door het gekke verkeer. Onze eerst stop is het Gandan Khiid; een boeddistisch klooster waar nog 600 monniken verblijven. We worden ondergedompeld in een mix van tibetaans en mongools boeddisme. De oudste zoon van ieder gezin wordt op 6-jarige leeftijd door de grootvader naar het klooster gestuurd. We zien de jonge monnikjes de mantra's chanten maar tegelijkertijd spelen ze zoals kinderen van 6 doen. Op hun 18de dienen ze 3 jaar naar de vlaktes te gaan om daar het boeddisme te onderwijzen aan de gerbewoners. Nadien hebben ze keuze om monnik te blijven of het burgerleven in te stappen. We leren van Jack dat, ook al wonen de mensen ver buiten de stad, op het platteland, ver van alles af, er toch een hierarchie is. De grootvader is het gouvernement, de (groot)moeder is dokter, vroed- vrouw en alles wat je je maar kan bedenken in het huishouden. Zo is ook de ger ingericht. Rechts is het 'vrouwenkwartier', links het 'mannenkwartier' en achteraan - achter de kachel - het kinderkwartier, zo krijgen de kinderen de nodige warmte. Na een uitgebreide rondleiding in het klooster, rijden we verder naar het National Museum of Mongolian History.Hier is Jack zeer fier op. Trots vertelt hij over de geschiedenis van zijn land. Wat we niet wisten is dat ook de Turken hier lang hebben gezeten; het mongools blijkt dan ook sterk verwant te zijn met de turkse taal. Mongolie heeft pas 20 jaar geleden z'n grensen geopend. Wist-je-dat-je : Mongolie telt 3 miljoen inwoners en 44 miljoen dieren (koebeesten, schapen, geiten, kamelen, yacks ...) Gevogelte zien we hier niet, eitjes daarentegen krijgen we iedere dag. Wat was er eerst, de kip of het ei ?! We vragen aan Jack of er hier ook Tuvanen zijn. Inderdaad, ook Mongolie heeft keelzangers en Jack vraagt of we interesse hebben om een voorstelling te zien, uiteraard ! Na het museum wandelen we naar het grote Sükhbaatar plein. 's Morgens hebben we de vrieskoude weer moeten trotseren terwijl het nu, net na de middag, een zomerse dag lijkt te worden. De eerste laag kleding gaat al uit. Het grote gouvernementsgebouw wordt voorgezeten door Genghis Kahn, geflankeerd door zoon en kleinzoon aan iedere zijde. Indrukwekkend gebouw. We worden benaderd door een plaatselijke kunstenaar, een schilder. Hij toont ons z'n map met tekeningen, olieverf op doek en verf op leder. OK, dit kan Cris niet weerstaan. Ze dingt af tot 20.000 T voor een olieverf op doek. Uiteraard kan Sabine niet achterblijven en koopt ook wat. Nog samen op de foto met de schilder en we stappen weer wat verder. Damdin Sükhbaatar staat statig op z'n paard in het midden van het plein. Hij heeft de chinezen verjaagd uit Mongolië. Tegen 14 u zijn we terug aan het appartement. Jack vraagt 5 min.om regelingen te treffen voor onze voorstelling vanavo.nd. We maken er een rustig namiddagje van. Sabine daarentegen gaat op zoek naar een manicure. De verantwoordelijke van onze appartement wijst haar graag de weg. 1 1/2u later is Sabine terug met mooi gelakte nageltjes. Om 17u maken we ons klaar voor de avondvoorstelling. Jack pikt ons op en tegen 17.45u zitten we in de mooi versierde 'concertzaal'. Het loopt goed vol, voornamelijk met toeristen. Het is een prachtige vertoning, heel kleurrijk en met - inderdaad - keelzangers. Tegen 18.30u is 't voorbij en brengt Jack ons terug naar onze flat. We zetten de weg verder voor het diner, Mongolian Grill. Heel toevallig ! treffen we daar ook onze nederlandse vrienden, Michel, Robin, Jasper & Eugène. Het is een 'all you can eat' formule en dat is voor Danny het uitgelezen moment om zich eens goed te laten gaan, vlees à volonté. Tegen 21u rekenen we af, 75.000 T voor ons 3 = +/- 30 . Zot ! Bij het buitenkomen zien we in de lucht honderden 'wenslampionnen', tegen de zwarte hemel is het een mooi schouwspel. We zijn moe. We gaan slapen, morgen om 5u op voor pick up en ritje naar station. Eerst verzorgt Cris haar been nog, totnutoe heeft dat alle omstandigheden al goed getrotseerd.
Ergens hebben we een nachtje trein gemist maar voor jullie is dat geen gemist verhaal want de nachten op de trein zijn allemaal hetzelfde.
4 u 's nachts. We worden van de kou. Ons kacheltje brandt niet meer. Danny krijgt het met gemak weer aan de praat maar het duurt toch effe voor het de ger volledig warm krijgt. Nog snel dat extra deken bij leggen en nog een uurtje ofzo proberen te slapen. Om 6u staan we toch maar op. Met alle nodige attributen eerst naar het toilet; wat een opgave. De striemende wind en sneeuw in je gezicht maakt dat je amper je ogen kan openhouden. Danny gaat nog hout sprokkelen want de laatste blok ligt erop. Bij het ontbijt om 9u heeft iedereen hetzelfde verhaal; tegen 3 à 4 u moesten de kacheltjes terug aangemaakt worden. Bij Jasper en Eugène is dat niet gelukt en zijn dus verkleumd aan het ontbijt gekomen. Aangezien wij slechts 1 nacht in de ger hadden voorzien, hadden we gisteren meegegeven dat we tegen 11u naar de stad Ulanbaatar zouden willen vertrekken. De gastvrouw kent haar man en had hem gezegd om 10u te komen, uiteindelijk is het 11.30 dat Bert in het kamp toekomt. Zijn vrouw kent hem dus écht wel goed. De anderen blijven nog een nacht en hebben een paar uur paardrijden op het programma. We wuiven hen uit op hun paard en wij stappen in Bert's Jeep op weg naar de grote stad. De terugweg lijkt wel een jeepsafari met alle hindernissen die we tegenkomen, rotsblokken, kolkende rivieren te doorkruisen, noem maar op. Dat alles is niks in vergelijking met de jungle die het stadsverkeer blijkt te zijn. OK, Istanbul is druk, Cairo is een uitdaging, Parijs is spannend maar niks komt in de buurt van het verkeer in Ulaanbaatar. Toch bereiken we veilig onze homestay. Tsolmon travel (lokaal reisbureau) heeft een verdieping in een appartementsblok en wij krijgen daar een kamer met 4 bedden, keukentje en aparte badkamer met douche & WC. Eindelijk, we kunnen ons opfrissen zoals we dat graag hebben. Het is ondertussen 15u en verkennen effe de omgeving. De 'state departement store' is nu een soort Innovation en op de bovenste verdieping allerlei mongoolse kledij, gebruiksvoorwerpen enz. Sabine kan zich niet inhouden en koopt alvast wat spulletjes. Wij poseren slechts voor de foto (zie facebook). Dorst ! In onze Lonely Planet lezen we over Café Amsterdam waar kunstenaars en artiesten samenkomen. Op het terras, in het zonnejte drinken we daar onze eerste mongoolse pint. We zijn moe van het wandelen op de mongoolse vlaktes en de kou en gaan dus vroeg ons diner zoeken. We gaan naar het restaurantje dat Bert heeft aanbevolen, 100% origineel mongools eten. Ook de dienster is 100% origineel want ze verstaat geen letter engels. Met hand & tand leggen we tot 3x toe uit wat we willen eten; soep en hoofdgerecht. Het was fantastisch lekker maar o zo veel ! Voor ons 3 kostte het 40.000 Tughrit = +/- 14 !! Tegen 21 u ons bed in; want morgen staat er een stadstour op het programma die om 9u begint.
Onze wekker maakt ons wakker om 4u zodat we nog snel een kattewasje kunnen doen en toilet gebruiken. Onze nederlandse buren genieten nog van hun nachtrust en de podovitska klopt op de coupé-deur, "twenty minutes". Eerst nog effe relax maar dan paniek. Met 4-en in een kleine coupé op 15 minuten tijd alles aan kant krijgen is geen evidentie. Ze zijn erin geslaagd. 5.25 u gaan we van boord. Eugène, de nonkel van Jasper, geraakt 'niet' in paniek maar geeft toch effe mee dat hij zijn smart phone niet vindt. Bagage uitladen op het perron; niks te vinden - terug de trein op; niks te vinden - weer bagage doorzoeken; niks te vinden. De paniek begint nu een beetje toe te slaan. Terug de trein op, de podovitska begint zich lichtjes te ergeren. Terwijl Eugène op de trein is; doorzoekt Jasper zijn bagage, en wat denk je ? Jawel, daar is zijn telefoon. Om 6u is het perron leeg en nog 11 mensen staan er; 3 belgen, onze 4 nederlanders, een nederlands koppel met hun dochter en een meisje die de reis alleen doet. Geen Bert de Groot te bespeuren. Iemand van het gezelschap had ergens gelezen dat Bert de gewoonte heeft om te laat te komen. Een mongoolse man zegt ons 'bert de groot ten minutes'; dus een kleine hoop dat hij er in 10 minuten zal zijn. 40 minuten later komt Bert eraan. We moeten de stad uit voor 7u (nog 20 minuten dus) want er is een regel dat vandaag enkel de oneven nummerplaten de stad in mogen. Bagage en passagiers worder verdeeld over Bert's Land Cruiser en een lokale mini bus. Zo, op weg naar onze ger (yurt / tent). Een goeie wegenbouwer zou hier serieus centen kunnen verdienen. 100 m.macadam gevolgd door 200 m. putten en bulten. We krijgen tegelijkertijd een rondrit langs het nieuwe, enorm grote, Gengis Kahn standbeeld; je kan met een lift in het beeld naar boven en in de manen van het paard is een trap zodat je tot het allerhoogste puntje van het paard kunt stappen. Indrukwekkend ! Volgende tussenstop is de 'turtle rock'; rots in de vorm van een schildpad; ook weer enorm groot maar geschapen door de natuur. En nu gaan we dan verder naar onze ger. Waren de wegen voorheen slecht, ze worden alleen maar slechter. Oeps, een rivier... Bert rijdt erdoor met z'n jeep om zo vast te stellen dat de minibus er nièt door kan. OK, beetje bagage overladen op de jeep, 2 extra mensen erbij en Bert brengt de eerste lichting naar het gerkamp. De overigen worden dan later ook met Bert's jeep overgebracht. Vergeet alle luxe, stromend water, electriciteit, gsm, internet, niets van dat is er aanwezig. Het loopt tegen 10 u; we worden ontvangen door Bert's mongoolse vrouw. We stappen door de stal, langs de pasgeboren kalfjes de 'living' binnen. We krijgen ontbijt aangeboden (brood, zelfgemaakte kaas, tomaat, komkommer en zelf gerookt vlees) met een tasje thee of koffie. We laten het ons smaken, weeral. We krijgen onze ger toegewezen alsook sprokkelhout en hout om het kacheltje in gang te houden. Dan trekken we de natuur in en maken een wandeling van een paar uur; gevolgd door de hond des huizes- we noemen hem Poekie. Het is er prachtig mooi, ik kan het zelfs niet omschrijven ! 't Is ook koud en enorm veel wind. Maar als we alle truien en fleeces aandoen die we bijhebben, met nog een K-way erover kunnen we dat wel doorstaan. Tijdens onze wandeling zien we in de verte donkere lucht ... hhmm, regen ? Net op tijd terug in de 'hoofd ger' want het begint te regenen; gevolgd door sneeuw. De gastvrouw biedt koffie & thee en we zien hoe ze onze lunch klaarmaakt; ook nu laten we deze ons welgevallen. De sneeuw en vooral de felle, striemende wind, weerhouden ons ervan om weer de bergen in te trekken. We houden het bij nog een tasje koffie en worden tegelijkertijd geanimeerd door onze nederlandse vrienden. We leren ook weer wat bij van hen over kaas maken. Effe naar onze ger om ons vuurtje te checken; dat is een mannenjob. Oei, vuurtje uit, moet Danny helemaal opnieuw beginnen. Uiteraard krijgt hij dit in een mum van tijd weer aan de gang en effe later is het weer lekker warm in ons tentje. Om 19u worden we in de 'hoofdger' verwacht voor ons gezamelijk diner. Een heerlijk, mongools stoofpotje met rijst. Na het eten nog een tasje koffie en dan - weer - de opgave om naar het toilet te gaan. 2 keuzes, een planken toilet (gat in grond) wat redelijk moeilijk is voor grote boodschap. Dan maar het 'gewone' toilet dat 50 meter verder staat. Een gewoon zittoilet onder een golfplaat zonder stromend water en in openlucht. Voorzien van papieren toiletbril, vochtig toiletpapier, WC rol en pillamp wordt dit vanacht écht wel een expeditie. Oja, na het avondeten laat de gastvrouw ons weten dat het zeker -10° zal zijn vanacht ... Terug in onze ger, weer vuur maken en een uurtje later komt de gastvrouw de kolen om de nacht door te komen op het vuur smijten; geen 10 minuten later is het bloedheet in de tent, we moeten zelfs ons deurtje (1.20m hoog) openzetten. Trouwens, Cris is al 2x tegen de deur gelopen. Nog effe een kaartje leggen bij kaarslicht en tegen 21u ons bed in, klaar om de ijzige kou te doorstaan.
8 u lokale tijd worden we wakker; een nescafé & een speculaas of peperkoek is ons ontbijt. Zo goed en kwaad het kan, wassen we ons, poetsen we onze tanden en wachten in spanning om - weeral - te worden gelucht. Daar begint een mens naar uit te kijken, frisse lucht ! De 2 onbekende nederlanders zijn Eugene & Jasper. Zo, dat schrijft dan weer wat makkelijker. Zo denderen we dan weer verder tot we weer eens gelucht mogen worden. De podovitska komt langs met souvenirs. We kopen een magneet van Baikal, ons herinnering aan het koude, ondergesneeuwde Siberie. Na de tweede luchting, gaat het toilet open voor 20 minuten en dan zal het mogelijks enige tijd duren voor we er nog gebruik van kunnen maken. We naderen Nauschki. De grensstad tussen Rusland & Mongolië. We vernemen dat we hier 2.30u tijd hebben om de buurt te ontdekken. Geloof me, er is niks te ontdekken; een winkeltje waar we cola en een biertje kopen en dat is het. Nog effe door het park gelopen waar compleet onderkomen standbeelden staan en resten van bierflesjes en wodkaflessen. Verder is er niks te beleven. Gelukkig zit hier het weer wel mee en kunnen we van de zon genieten. Oef, we mogen terug de trein op maar - wat blijkt - we vertrekken nog niet. Nu pas begint de douane & paspoort controle. Vreemd, waarom wordt dat niet gedaan tijdens de wachttijd ? Enfin, we stellen ons verder geen vragen... Eerst komt er een beambte langs 'niks aan te geven ?'; dan komt er een tweede langs 'niks aan te geven ?' en checkt ook in onze coupé. Dan komt een derde langs, met hond 'niks aan te geven ?' en deze kijkt minder oppervlakkig, met de pillamp checkt hij ieder hoekje en gaatje. Zo, deel 1 is achter de rug. Dan komen de douane langs die onze paspoorten innemen. Geeft toch eventjes een vreemd gevoel. We zien ze verdwijnen in een kantoortje en we maken allerhande veronderstellingen wat er nu zou kunnen gebeuren. Een uurtje later worden onze paspoorten terugbezorgd met uitgangsstempel uit Rusland. Nu krijgen we 2 papiertjes toegestopt om in te vullen zodat we nu Mongoliê binnen mogen. Héhé, de trein rijdt. Een uurtje later stoppen we alweer, moet de Mongoolse grens zijn want er komt gezwind een scheper door de wagon gelopen gevolgd door een beambte; aan haar moeten we wederom ons paspoort afgeven samen met de declaraties die we hebben ingevuld. Zelfde verhaal, wachten ! Met veel poeha krijgen we dan onze paspoorten en 1 declaratie terug. Het loopt tegen de avond en aangezien er geen restauratiewagen is, maken we een soepje en wat noedels klaar. Waar die samovar al niet goed voor is. Nog wat kaarten en slapen want morgen is het weer extra vroeg uit de veren (5u).
Ons tweede ontbijt, lijkt sterk op eerste, ei met gebakken worst en pannekoeken. We laten het ons smaken. Straks om 21u komt de taxi ons halen om naar het station te brengen. We vullen de dag met wat rondwandelen, drinken (een beetje maar hé), de shoppingmall en de heropgebouwde houten huisjes die nu dienst doen als winkel, restaurant, café enz. Sabine zou Sabine niet zijn als ze zich niet liet verleiden om een 2de ring te kopen. Geloof me, 't is een mooie. We passeren nog eens bij het duits terras, drinken russisch bier en een Timmermans kriek (!) en ja hoor, hier komen Michel & Robin. Robin, hoewel z'n sneakers nu wel droog zullen zijn, is op weg om nieuwe schoenen te kopen. We spreken af elkaar te zien op het perron vanavond. Tegen 18u gaan we in een steakhouse ons laatste 'echte' diner nemen voor de komende 3 dagen. Aangezien onze trein geen restauratie wagon zal hebben, gaan we na het eten inkopen doen : worst, brood, smeerkaas én chocolade voor .... jawel Sabine & Danny. Nog wat water en we voorzien voor de 3de treinreis. Om 20u naar ons gastgezin, we geven een cadeautje (chocolade) als afscheidsgeschenk, pakken onze spullen weer in en daar is de taxi. In het station komen we onze 4 nederlandse vrienden tegen. 17.10 (Moscow tijd) - 22.10 (lokale tijd) (= middg in Belgie) vertrekt de Trans Mongolian Express. Hoeveel een hoog nummer - hoe lager het nummer hoe beter de kwaliteit - blijkt het een zeer recente trein te zijn, met blauwe velour, ingebouwde lampjes, en plaats voor een TV. (neen, geen room for a pony). Naar goede gewoontje installeren we ons slaapkamertje met de toegewezen lakens en wachten tot 1u lokale tijd voor de laatste, langere, stop, we worden dan weer gelucht. Nu is het tijd om te slapen.
De grote dag, de dag van de parade, de dag ter herinnering aan de overwinning van de 2de wereldoorlog. Iedereen in z'n nette kleren, de jonge mensen kopen anjers, mensen dragen foto's van gesneuvelde soldaten. De jongeren zullen later de gekochte anjers aan de ouderen geven uit eerbied, respect & als dank. Mooi om te zien ! De parade begint. Verschillende bataljons staan opgesteld; 2 jeeps met generaals (of zoiets) rijden langs en ieder bataljon wordt aangeroepen en zij antwoorden met 'oera, oera, oera'. Dan begint het echte werk, de manoeuvers beginnen maar wat het grappigst is, op de tune van "The A team" Ze vechten, rollen, schieten, dingen ontploffen, bus wordt gekaapt, ze nemen gijzelaars ... Al bij al best wel leuk vermaak. Na 2 u in de stralende te hebben gestaan, is de 'show' over. Dorst dat je d'er van krijgt .... deze keer duiken we 'London Pub' in. Na onze verfrissing, gaan we nog wat op ontdekking, naar kerken, mooie huisjes enzo. We stappen weer een uurtje of 2 en op een duits terras treffen we de 2 nederlanders (zonder naam tot nu toe). We kletsen wat bij en na 1 (!) glaasje nemen we afscheid. We wandelen verder, langs het water, over de boulevard, overal vinden we kraampjes met eten, drinken enzovoort. Voelen we een hongertje komen ? Ik denk het wel. Na de italiaan van gisteren, houden we het exotisch. We gaan naar 'den duits' eten. De kelder van het 'Bierhaus' is omgebouwd tot klein Munchen, met accordeon spelers (die enkel russische muziek spelen) en eten dat ook zeer russisch is. Soit, 't was er plezant zitten. Op de terug vinden we de nederlanders zonder naam nog steeds het het duis terras, verbroederd met een paar russen, aan de vodka ... ze lijken het spul wel te lusten Tegen 22u, moe en voldoen - weeral - kruipen we stilletjes in ons bed. Het vuurwerk knalt ons in slaap.
8 mei 2014 Na een lekkere nachtrust en de stille hoop dat het zou stoppen met sneeuwen, stellen we vast dat er 5 cm is bijgevallen. Wat wil je, we zitten in Siberie ! Wederom een lekker ontbijtje en dan tweestrijd ... om 14.30 u zullen we worden opgepikt om met het busje terug naar Irkutsk te rijden. Gaan we buiten om dan met natte kledij & schoenen te zitten of kijken we naar het mooie witte landschap en maken we foto's uit ieder raam in het huis. Het laatste dus ... De dolmus brengt ons "zigzaggend" door de bergen naar beneden, de stad tegemoet. We zijn vertrokken in een sneeuwstorm met rondom ons niks dan wit, hoe verder we naar beneden rijden, hoe droger het wordt. Eenmaal in Irkutsk blijkt de zon te schijnen ! Geen sneeuw te bespeuren. Zulk een verschil op amper 80 km, ook dat is Siberie. We worden opgewacht door de lokale touroperator die ons naar ons gastgezin brengt. We hadden een dubbel & een single kamer geboekt. We kregen 2 appartementen toegewezen, ttz. Danny & Cris kregen een bed bij Natalia & haar man (wiens naar ik niet uitspreken, klinkt als 'Genade'); Sabine kreeg een bed bij Galina en haar kleindochter Natasha. Het is duidelijk dat het gebouw dateert uit de sovjetperiode, maar heeft toch nieuwe PVC ramen. Beide appartementjes zijn proper, bedjes mooi opgemaakt met verse lakens maar alles is zo oud, quasi versleten. De mensen kunnen zich niets meer dan dit betalen. (weet je nog, een gepensioneerde heeft slechts 200 ). Toch zijn onze 'oudjes' zeer gastvrij, alsook Sabine's gastvrouw. Galina is trouwens héél blij om russisch te kunnen praten met een gaste. Dat wordt een mooi vriendschap. Ondertussen is het 18 u en onze gids Oxana staat klaar voor de stadstour, te voet. Het leek wel of het kind een CD-tje had ingeslikt en afspeelde zonder 'rewind'. 't Was allemaal best interessant maar teveel vragen naast de kwestie bracht haar in de war. Doch, een klein 'wist-je-dat-je' : Irkutsk heeft geen metro. Reden : pas vanaf 1 miljoen inwoners zal de staat een metro aanleggen. Momenteel wonen er slechts 600.000 mensen. De rijke stad dankt zijn mooie - bijna - westerse huizen aan de bannelingen uit de sovjetperiode. Het waren vooral 'andersdenkenden', zijnde dichters, geleerden, wetenschappers, schrijvers etc. die naar Siberie werden gestuurd. Zij brachten de lokale bevolking finesse bij, en zodoende vonden wij de mooie huizen die er nu nog staan. Spijtig dat ze niet verder worden onderhouden. Zo gaat die rijke geschiedenis beetje verloren. De originele houten huisjes kan je ook nog talrijk in Irkutsk vinden. Pas begin 1900 - na de grote brand - werd er een wet gesteld dat er geen houten huizen noch kerken in het stadscentrum mochten gebouwd worden. 20 u, Oxana laat ons achter bij de BABR (= siberische tijger) en wij hebben dringend nood aan drank ! De Irish Pub brengt soelaas. De halve liters doen ons deugd. Dan gaan we op zoek naar eten, vandaag eens iets helemaal anders, een lekker italiaantje. Net restaurant, mooie inrichting, vrij westers. Maar net zoals we al eerder en vaker hebben vastgesteld, Engels spreken ze hier niet. Vreemd, want we vernomen dat er wel degelijks Engels wordt geleerd op school ... wij blij dat Sabine erbij is. Om 23u, moe & voldoen, gaan we naar ons appartementje. Eerder hadden we de sleutel al meegekregen, dus we hoeven onze gastvrouw (Haziyaka) niet te wekken. Iedereen slaapt al, de lichtjes in onze kamer zijn aan, wij doen ze uit, tijd om te slapen.
