Vandaag arriveren we in Irkutsk, het Parijs van Siberië. Laat naar bed en vroeg op in combinatie met verwarring van uur en tijd, maakt het niet makkelijker. In de sneeuw worden we opgewacht door onze chauffeur. Vreemd, hier rijden auto's met het stuur links of rechts. Blijkbaar is hier veel import uit Japan en vandaar de rechtse sturen. De chauffeur brengt ons eerst naar het kantoor waar onze tickets voor de volgende trein-etappe klaarliggen. Oef, hier zijn we al zeker van. De voorziene boottrip naar Listvyanka valt in 't water (of beter gezegd, de sneeuw). Het wordt ons afgeraden en daarom brengen ze ons met een busje naar Tante Rita; onze gastvrouw in Listvyanka. De discussie die aan het opstappen voorafgaat is levendig. Blijkbaar geeft de chauffeur voorkeur aan mensen ipv bagage; bij toeristen hoort dat uiteraard samen. Soit, na wat onderhandelen en een extra centje, uiteraard, lukt het toch. 5 sardientjes in een busjes, wat is het ? 3 belgen en 2 nederlanders ! Robin, Michel en Sabine achteraan en Danny & Cris krap op een bankje met ergens onze bagage tussengepropt. Het lijkt wel in Turkije, de dolmus zwiept van het ene naar het andere rijvak (moesten er strepen getekend zijn tenminste). Hoedanook, we geraken veilig bij Tante Rita. Het blijkt een lief madammeke te zijn. We krijgen onze dubbel en single kamer toegewezen zoals gevraagd. Alles staat hier in schril contrast met onze gastvrouw en -appartement in Jekaterinenburg. Na 2 uurtjes chillen trekken we alle kleren aan die mogelijk zijn om de siberische koude te trotseren. Na 1 minuut zien we het 1ste café (en enigste dat open blijkt) en verwarmen onze innerlijke mens met, jawel wodca. Hij kan het niet bij 1tje laten, wij (= de vrouwen) drinken - zeer verstandig - een tasje thee. We moeten ons nog een weg banen door de sneeuw om tot aan de bancomat te geraken. Dat is 1.5km stappen en nog terug ook hé. Heen was een makkie maar terug was serieuze wind tegen en gaf speldenprikken in je gezicht. De gevoelstempertuur lag dan ook rond -8° + wind + water = verdomme koud. En toen ... op de terugweg ... komen we daar een café tegen, héél toevallig zenne ! en daar hadden ze lekker eten ! Sabine en Cris kiezen voor omul, dé vis uit het Baikal meer, geloof me, ook hier geen Sergio of Peter Goossens, maar zoveel beter (hoe kan ik dat nu weten ) Danny kiest voor een lekkere varkenssteak vergezeld van aardappeltjes in een spekkejasje. Tegen 20u, moe én voldaan, zijn we weer terug, geploeterd door de sneeuw, met natte voeten wegens enkel zomerstappers bij maar we kunnen zeggen dat we de siberische winter hebben overleefd. Trouwens, Michel en Robin hadden helemaal geen passende kleding bij. Michel heeft een regenjas aangeschaft vandaag en Robin laat momenteel z'n zomersneakers drogen. Morgen om 9u serveert zatte heeuu tante Rita het ontbijt. Met een tasje koffie in de huiskamer en nog effe nagenieten sluiten we de dag vroeg af.
Om 9u worden we fris wakker. De herinnering aan het wiegen toen we nog in onze voiture (zisse voor de bruggelingen) lagen, heeft ons weer een fijne nacht bezorgd. Naar goede gewoonte, poetsen we onze tandjes, wassen we onsen wachten op de lekkere koeken van madame Arrabelle maar ze komt niet opdagen. Hebben de duitsers onze koeken opgegeten .... ? Dan maar onze koffie met speculoos koekjes; zelfs dat smaakt. Nu wachten we tot de volgende lange stop over een uurtje of 4. Ojé, ook de duitsers worden wakker ... de deftige pakjes zijn blijkbaar toch geruild voor een doodnormale pyama en sletsen. Een koele 'hallo' kan er net af. Een half uurtje later zijn ze weer 'stijf in den eik' (heel deftig dus - voor de bruggelingen). We voelen dat het lunchtijd is en maken ons een cup-o-soupje met de restjes worst en brood van gisteren. Het station van Krasnoyarsk nadert. Ene Luc J.zal content zijn met Danny's foto's. Het is een hele uitdaging en onderneming om een locomotief op foto te krijgen. Maar Danny haalt halsbrekende toeren uit om alsnog de ultieme foto te maken. Ook de duitsers worden gelucht, in een hemdje en teensletsen in de Siberische koude terwijl het sneeuwt; echte sneeuw hé mensen; meer dan jullie in België dit jaar hebben gezien. Het begon met 1 vlok, dan 2, 3 .... een korte sneeuwstorm. Het half uur dat we hebben, beperken we tot een 10 minuutjes want het is écht veel te koud. De trein dendert verder langs houten barakken die nu overgaan in betonnen fabriekspanden die ooit heel operatief moeten zijn geweest. Nu slechts vergane glorie. Een industrieel archeoloog kan hier gerust z'n hartje ophalen. De houten huisjes doen ons denken aan de jaren 50 (hoe kan dat nu ? heeft niemand van ons 3 meegemaakt). Je kent dat wel; een huis met een kot achteraan, verlengd met nog een kot en een kleiner kot, kortom koterij. We treinen over de grootste rivier van Siberië, de Yenisey. Onze innerlijke mens denkt dat de bar ons roept, kunnen we niet negeren ! Onze nederlandse vrienden ontdekken eindelijk ook de bar, na 4 dagen op de trein (zij zijn niet afgestapt in Jekaterinenburg). Onze garçon staat te trappelen om ons te kunnen bedienen wat ons dan weer de gelegenheid geeft om deze blog bij te werken. Tegen 16u terug naar ons coupé-tje. Er is weer een lange stop in 't vooruitzicht. We voorzien ons diner net erna. Ons diner bestaat uit; een ceasar slaatje gevolgd door gepaneerde kip en een soort varkensvlees. Buikje rond gegeten en weer weg want de duitsers zijn in aantocht. Na 4 dagen ontdekken we het plezier van het kaartspel. Verder verloopt de avond zoals hij voorheen verliep, rustig en gesappig. Nee Sabine, ik zeg niet dat je hebt gewonnen met kaarten
5 mei 2014 "de trein der dwaasheid" is het nu zondag ? maandag ? is het nu ochtend ? middag ? we geraken stilletjes aan de kluts kwijt. In België is het 5 u eerder, we komen uit Moscow waar het 3 u eerder was en in Jekaterinenburg was het 1 u eerder. We rijden nu richting Omsk; de hoofdstad van West Siberië. Hier komen we aan tegen de middag, in welke tijdzone zitten we nu ? De onzin die we uitkramen zal een combinatie zijn van desorientatie en gebrek aan slaap; maar we lachen tot we tranen huilen. Het landschap glijdt voorbij met weinig variatie. Zilveren berken, sparren maar nergens een koe, een paard of een geit te bespeuren. De vlaktes leuken droog desondanks de sneeuw die hier pas gesmolten is. We veronderstellen dat we koren zien. (ziet dat er hier hetzelfde uit als bij ons ?) In Omsk stoppen we 40 minuten. Tijd om onze lunch te kopen; worst en een donker (pumpernikkel-achtig) brood; nog wat nootjes en knabbeltjes. Op het perron spreken we met de buren van 2 coupé's verder. 2 nederlanders die ook met Mevo hebben geboekt. Zij reizen ook tot in Beijing. Terug in onze coupé laten we onze lunch welgevallen. Net als ons moemoe snijd ik het brood met een (zak)mes. Het blijkt een lekkere combinatie te zijn en dat voor 400 roebel (= 8 ) voor ons drie. en we treinen weer ... zie hier, een koe ! en nog 2 paarden ook. Danny en Cris vinden het nu wel tijd om naar de bar te gaan; Sabine doet effe de oogjes toe. Onze garçon ontvangt ons met een grote glimlach, morst wat bier maar gebaart dat alles in orde is. De helft van de tafeltjes staan gedekt, ttz; een plastiek vorkje en een servietje. Dat blijkt voor een meisjes sportploeg te zijn die onder begeleiding naar hun evement reizen. De meisjes, allen tussen 12 en 14 jaar, nemen plaats. De strenge juf gebaart naar 2 meisjes om ergens anders te zitten, deze 2 springen recht en zonder morren of tegenspreken, verzetten ze zich. Discipline. Kedeng Kedeng we rijden verder langs de houten barakken met zinken daken, betonnen dozen tot we vanavond in Novosibirsk zijn. Voor onze stop van een klein uurtje, gaan we - weer - richting restauratiewagen, tijd voor diner. Sabine kiest Borsjtsj (rode biet is ver te zoeken), Danny & ik Solianka soep = goed gevulde maaltijdsoep en een octopusslaatje gevolgd door biertjes en martini ! ; dat alles voor 2200 roebel (44 ) Ook deze keer geen Peter Goossens maar het smaakt en het vult ons buikje. Eindelijk worden we weer gelucht, we mogen 45 minuten gaan uitwaaien op het perron van Novosibirsk. Ondertussen al 4000 km afgelegd van ons treintraject. (Sabine Heinze stopt hier met lezen)... De duitse invasie ! Onze rustige wagon, die we deelden met ons 2 nieuwe nederlandse vrienden, wordt ingenomen door 14 duitsers. Allemaal deftig in pak of 2-pièceske met harde koffers en meer dan het nodige lawaai. Voor ze nog maar dag zeiden, was er al het nodige commentaar over hun nieuwe accomodatie. Het was lelijk, vies, onhygienisch, ouderwets - DDR toestanden enzovoort. Dit was absoluut niet waar ze voor betaald hadden. En nog erger, ze moesten hun eigen bed dekken ... moeilijk zé. Onze nederlandse vrienden en wij beslissen een coalitie aan te gaan tegen de duitsers; ooit is het ons al eens gelukt en ook nu halen we de bovenhand wel Het lawaai dat die duitsers produceren, zorgt ervoor dat onze provodnitsa op haar hoede was en ze had alvast backup ingeroepen van een stevige, vrouwelijk collega. Gelukkig is er tussen de provodnitsa en provodnik (vrouwelijke / mannelijke hostess) en ons een goede verstandhouding. Slava is een jong russisch manneke van rond de 25 en de eerste die een heel klein beetje engels kan verstaan. Ondertussen gaat de lekkere whiskey en correct bijhorende glazen aan ons voorbij, Danny pinkt een traan weg. Kan het nog luider ? Tegen 1u lokale tijd smijten ze hun deuren toe en lijkt het wel alsof de rust is weergekeerd. Héhé, ook wij gaan slapen.
4 mei 2014 Tegen 6.30u bed uit, douche in. Jelena maakt in de keuken ons russisch ontbijt; omelet met worstjes en tomaat, sneetje brood met rode vis en échte russische 'goei' boter. Blijkt lekker te zijn. Zoals voorzien treffen we om 9 u Irina, perfect duitssprekende gids. Ze is heel hartelijk zeker in vergelijking met onze gastvrouw. We doen een deel van de stad met de auto, stappen uit om toelichting te krijgen en kiekjes te schieten. Heel indrukwekkend is het verhaal over de moord op de Romanov's en de in ere-herstelling dmv de Heilige Bloed Kerk. Binnen in de orthodoxe kerk is een dienst aan de gang; zo anders dan wij het kennen. De kerk is héél rijkelijk versierd met bladgoud, dure gesteenten en relikwieën. Irina's info over de gebouwen ten tijde van Stalin is interessant. In deze bouwstijl herken je de russische symbolen; de sikkel, de hamer, een geweer enz. Zo heeft iedere sovjetleider zich een eigen bouwstijl aangemeten. Wij leren ook dat Jeltsin in Jekaterinenburg is geboren en via het gemeentehuis zich heeft opgewerkt tot leider van de grote natie. Of hij goed of slecht was; laat Irina in het midden. Later in de stadstoer brengt ze ons naar de houten huis die soms mooi geschilderd zijn of volledig onderkomen. Iets tussenis is hier moeilijk te vinden. De rivier Isker heeft bijgedragen aan het ontstaan van de stad. In opdracht van Peter de Grote werd hier een dam gebouwd om zo de industrie uit te bouwen. Om 12u - stipt - laat Irina ons achter, groet ons nogmaals hartelijk en brengt ons bij een origineel russisch restaurant. Hier nemen we onze laatste 'echte' lunch voor we 4 dagen gaan treinen. We mogen pas na 17 u terug bij Jelena binnen (ze had nog een afspraak) daarom besluiten we de 'winkelstraat' in te duiken. Ja, 't is een grote straat, winkels is iets minder. Teneinde van de straat is een shoppingcenter. We treffen hier allerhande moderne winkel van H&M tot Chanel. Effe prijzen vergelijken : zomerbroek bij H&M kost hier 20; een Levis 501 kost hier 100 ; we stellen dat dit toch wel onze prijzen zijn. Hoe kan dan iemand met een pensioen van 200 hier iets kopen ? We wandelen nog wat verder en duiken de Ratskeller in. Een duitse bierstube met, jawel, duits bier. Tegen 17u gaan we met de taxi naar ons gastappartement. Taxirit kost ons 350 roebels = 7 voor een rit van 20 minuten. Toegekomen blijkt dat er nog een gast is, Jelena heeft ook een hond ! Die laat onmiddellijk een kakje acher voor ons. Jelena brengt ons naar het station nadat we alles hebben ingepakt. Aangezien we te vroeg zijn, besluiten we om nog maar eens iets te drinken. Ziet er een deftig café'tje uit, doch binnen zijn grootse werkzaamheden aan de gang (slijpen, breken enz) en verder zitten er dronken russen. Op iedere tafel zie je wel een fles wodca. Ene is zo dronken dat hij niet meer op z'n benen kan staan, ruzie zoekt en plots duikt dan security op. Zo, dat is ook weer opgelost zonder veel woorden aan vuil te maken. Om 22 u stappen we onze trein op. Ervaring heeft ons geleerd hoe we ons in onze coupé moeten installeren, bedje dekken, bagage opbergen, kortom we maken het ons snel comfortabel. Nog effe de restauratiewagen in - uiteraard - voor een Stella & een witte Martini (ikke blij). Om 24u gaat de bar toe en wij dan ook maar Naar goede gewoonte wiegt de trein ons zachtjes in slaap.
) Danny kiest voor een lekkere varkenssteak
