Neen, dit is geen bespreking van de knappe gelijknamige stripreeks van Manu Larcenet. Laten we zeggen dat ik de titel in bruikleen neem. Het is namelijk de perfecte omschrijving voor de dagdagelijkse maalstroom van existentiële mijmeringen die mensen zoals mijzelf en ongetwijfeld vele anderen treft. Wat te doen in dit leven? Wat is het nut van het leven?
Deze week had ik tijd te over om me te laten meeslepen door bedenksels en bovendien werd ik dan ook nog geplaagd door existentiële nachtmerries. Ziek en herstellende bracht ik mijn tijd door met rondhossen in huis, wat oprommelen, het eerste seizoen van Carnivale bekijken, de Knack van achter naar voor lezen en natuurlijk eten (ik waagde me zelfs nog eens aan chips: peper en zout natuurlijk). Op barbaarse wijze wist ik dan ook nog het herstelproces kunstmatig te verlengen met behulp van de substantie whiskey.
Ik heb de voorbije dagen dan eens alles op een rijtje gezet en een beslissing genomen die alleen maar positief kan uitvallen.
Nu is het zo dat ik al meer dan een jaar een soort van trainingsschema volg wat betreft fietsen (en soms lopen). Gewoon omdat ik me zonder een vod voel en als compensatie voor het stilzitten. Ik veronderstel dat ik de endorfines gewoon nodig heb. Ik hou ervan om te testen hoe het lichaam reageert op trainingsprikkels en om de conditie steeds meer op te krikken. Bovendien heb ik ondervonden dat het veel leuker is om eens diep te gaan als men al wat beter in vorm is. Ik heb kleine doelen nodig zoals bijvoorbeeld trainen voor Tilff-Bastogne-Tilff. Om Danilo Di Luca te citeren (even vergeten dat hij een pakker is): Het zaligste moment als renner is het moment dat men een douche neemt na een lange en zware trainingsrit. Bovendien is het effect van sport deugddoender dan een kater na een nacht gezwam en gebral (een vorm van escapisme). Zeker voor een mens met spataders.
Concreet: ik neem mij voor volgende zomer deel te nemen aan enkele duatlons (recreatief) en dit als stimulans om doorheen het jaar een trainingsschema te handhaven. Zonder doelen is plannen onmogelijk voor mij. In combinatie met studie, thesis e.a. zal dit druk worden maar dat is het beste.
Ambitie neen, talent absoluut ook niet, noem het een bezigheidstherapie. Of zingeving. Ik heb absoluut geen zin in een leven van comazuipen of, nog erger, in de ziekte van de postmoderne mens, zoals zo vaak beschreven door de goede groep Porcupine Tree ( en waarvan ik een voorbeeld tref in mijn directe omgeving).
Het Nieuwsblad 19/8/2008. 'Karl Vannieuwkerke heeft het naar zijn zin. "Ik doe niets anders dan naar topsport kijken, croque monsieurs eten op de redactie en slapen. Dit is genieten." Voila, het geheim van de col van Karl is ontsluierd. Plaats eender wie op een régime van croque monsieurs en televisiekijken en de kilo's worden aangetrokken als strontvliegen door stront. Iedere sportman zou dit na twee dagen zo beu zijn als kou pap, maar Karl blijft ons verbazen: "Dit is genieten." Met vreugde kijkt hij uit naar de resterende weken van de Olympische Spelen. Toch vreemd voor een sportman die ooit de Ventoux opreed in 1u15... We vragen ons trouwens meer en meer af hoe het daar eigenlijk aan toe gaat op de VRT-redactie. Het moet daar een ware varkensstal zijn. TV-kijken, een beetje commentaar geven, eten, slapen, eten, slapen enz. Hiermee zijn de bolle wangen van Michel Wuyts meteen verklaard. En dan is er het geval Bart Schols. Schols speelt basket in Aarschot. Insiders weten dat basketters van Aarschot monsters zijn, op alle gebieden. Schols, een zeer sympathieke mens, werd echter eveneens meegetrokken in de negatieve spiraal van de VRT-sportredactie en excuseerde zich openlijk bij het publiek voor zijn niet al te frisse verschijning die het onmiddelijke gevolg was van dagen en nachten aanwezigheid in Brussel. Activiteiten: commentaar geven, tv kijken, eten, slapen, eten, slapen enz. Bij Schols mogen we slapen evenwel uit het lijstje schrappen. Dit in tegenstelling tot Tom Coninckx (zoon van). Deze menselijke uitvoering van Donkey Kong blijkt het grootste varken van de sportredactie te zijn. Al een hele week lezen we niets anders in kranten en dagbladen dan dat Coninckx "te lui" zou zijn. Naar verluid doet Conincks niets anders dan plastrons passen, van kostuum verwisselen, eten, slapen, eten, slapen en zijn haar met styling gel achteruitkammen. In Peking schakelde Tom Coninckx nog een tandje bij wat laksheid betreft, wat de VRT er prompt toe bracht om de reporter naar huis terug te halen.
Gelukkig zijn er nog zekerheden in het leven. Zeg nu zelf: wanneer u het Journaal voorgelezen ziet worden door Jan Becaus denkt u niet aan dergelijke strapatsen die als een zweem van onprofessionaliteit rond het hoofd van Karl en collega's zweven. Neen, dan denkt u enkel aan fijnzinnige betrouwbaarheid en objectieve verslaggeving.
Rusland ontkentent totale oorlog: na de verovering van Zuid-Oessetië (en Abchazië) en de luchtbombardementen boven andere delen van Geörgië trekt het Russisch leger vanuit de opstandige provincies Georgië binnen en begint een veroveringstocht die zowel burgerdoelwitten als legerstellingen treft. Niemand weet wat het doel van Rusland/Poetin is. Op dit moment lijkt een belegering van hoofdstad Tbilisi ondenkbaar en totaal onaanvaardbaar. Maar ondertussen heeft Rusland al getoond dat het lak heeft aan iedere internationale afspraak waarbij het zelf geen voordeel heeft en totaal onbetrouwbaar is bij het opbouwen van een internationaal recht en vredesdenken.
Zelfs de Georgische president Saakashvilli had nooit verwacht dat Rusland zo arrogant te werk zou gaan en grootschalig op Georgisch grondgebied zou gaan opereren. Nu valt zijn masterplan om zijn populariteit op te krikken voor een groot deel in duigen... Saakashvilli volgde enkele jaren geleden ex-Soviet leider Shevardnadze, die zich na de val van de S.U. omschoolde tot nationaal leider, op als president. Dit gebeurde na massale volksprotesten die gevoed werden door de wijdverspreide corruptie en armoede in de ex-Soviet deelstaat. Het toeval wil dat het nog niet zo lang geleden is dat de Georgische bevolking wederom massaal op straat kwam om te protesteren tegen de willekeur en corruptie in regeringskringen, rond Saakashvilli. Deze kon echter aan de macht blijven, mede door steun van het Westen. Saakashvilli ziet een, vooral economische, toenadering tot Europa als de beste garantie op een verhoging van de welvaart. Waarschijnlijk is dit inderdaad de beste oplossing. Europa steunt Georgië in zijn toenaderingspogingen tot de NAVO, tot razernij van Rusland. Om zijn tanende populariteit op te krikken koos Saakashvili voor de historisch beproefde methode van het oorlogsnationalisme of het kunstmatig patriottisme. Indien de president Zuid-Oessetië en Abchazië definitief bij Geörgie had weten te voegen, was hij de held van de natie. Indien Rusland dit belette en het veel kleinere Georgische leger zich na een heldhaftige strijd had moeten terugtrekken, zou de haat tegen de Russen aangewakkerd worden en het samenhorigheidsgevoel binnen Georgië aangezwengeld worden. Het is dus zeker geen toeval dat Saakashvili net op deze moment de opstandelingen tot de orde riep, zelfzeker als hij was door Westerse steun. Nu Rusland echter onverwacht 'overreageert' is Saakashvili er natuurlijk als de kippen bij om een staakt het vuren te tekenen. ..
Rusland beschouwt de ex-Sovietrepublieken nog altijd graag als vazalstaten die hun buitenlands beleid moeten afstemmen op 'Mother Russia'. Dat er dan een absolute dictator aan de macht is, zoals in het bevriende Wit-Rusland van president Loekasjenko, is geen enkel probleem en waarschijnlijk het meest preferabel. De situatie in Rusland zelf is weinig beter. Dictatoriaal en neo-liberaal wordt het land geleid door Vladimir Poetin en zijn clan. Voor de vorm werd Medvedev pas nog president; Poetin werd premier. Dankzij een industriële boom in bepaalde Russische regio's en de huidige machtshebbers is er in Rusland een nieuw soort nationalisme opgekomen. Toch is er nog steeds grote armoede en een groot gebrek aan veiligheid, recht en mogelijkheid tot vrije meningsuiting. Rusland blijft een van de meest vreemde en trieste landen ter wereld.
Poetin's houding in de kwestie Zuid-Oessetië is natuurlijk voor een deel historisch bepaald, maar heden ten dage is de aanwezigheid van Russen in Georgië vooral een dekmantel van de oude stempel voor prestige en economische belangen. Hier in Europa ziet men nog altijd te weinig in dat in de Verenigde Staten en Rusland prestige en economische belangen hand in hand gaan, iets wat in Europa vaak beoordeelt wordt als puur kapitalistisch imperialisme. Amerikanen zijn fier Amerikaan te zijn en geloven hun eigen freedom-boodschap, wat door de regering-Bush extreem uitgebuit werd. Russen wentelen zich in hun eigenheid en hechten belang aan soevereiniteit en willen van niemand afhankelijk zijn, laat staan dat ze de les gelezen willen worden... Poetin is nog niet vergeten hoe het westen hem dwarsboomde in de kwestie Kosovo en is uitermate geprikkeld door het feit dat de V.S. Georgische troepen uit Irak naar huis laat vertrekken. Ook de steun van het grotendeels op Europa gerichte Oekraïne aan Georgië is een doorn in het oog. Bovendien wil Poetin Rusland de absolute macht laten verwerven en behouden over ontginning van natuurlijke rijkdommen van aan de Noordpool tot in Centraal-Azië. Dat Geörgië zonder Russische inmenging olie en aardgas transporteert naar het Westen wil Poetin niet tolereren. Waarschijnlijk willen de Russen nu de Georgische economische structuur zoveel mogelijk ontregelen en vernietigen om nadien een zo goed als definitieve monopoliepositie te verwerven in de regio. Tekenend in deze kwestie is dat de Georgische oliehaven Poti aan de Zwarte Zee alreeds werd aangevallen...
Met zijn optreden in Georgië toont Rusland dat het enkel naar zichzelf kijkt en lak heeft aan internationale conventies of ethiek. Zo wordt weer een rem geplaatst op de vorming en geloofwaardigheid van het internationale recht en het opereren van organisaties zoals V.N. en NAVO. Rusland en internationaal recht en vrede, het zal nog een tijdje duren. Poetin wil ook tonen dat Rusland bereid is de wapens op te nemen, op momenten dat bijvoorbeeld de Europese Unie of de V.N. dit nooit zouden doen. Toch moet het militaire belang van Rusland niet overschat worden: de legerinfrastructuur is nog altijd inferieur aan die van andere landen als de V.S., China en Japan. Bovendien wordt het grootste deel van het Russisch leger bemand door jongemannen die het leger als enige uitweg uit de armoede zien. In ex-Joegoslavië stonden de Russische soldaten ervoor bekend alle NAVO-materieel dat ze konden bemachtigen te verkopen aan de meest biedende...
Hoe het conflict zich verder zal ontwikkelen blijft voorlopig afwachten. Waarschijnlijk zullen de Russen eerst nog wat sloopwerken uitvoeren in Georgië alvorens aan de onderhandelingstafel achter gesloten deuren de oorlogsbuit op te eisen. Van westerse interventie moeten we niet teveel verwachten, zeker niet nu de Franse minister Bernard Kouchner weer op het toneel verschenen is. Deze zak zemelen is gekend van het diplomatieke spel tijdens de oorlog in ex-Joegoslavië. En we weten allemaal wat dit de Bosniërs heeft opgeleverd.
Anti-depressants Controlling tools of your system Making life more tolerable Making life more tolerable
We don't need your democracy. Execute them kindly for me. Take them by their filthy nostrils Put them up in doggy hostels.
I believe that you're wrong Insinuating they hold the bomb Clearing the way for the oil brigade Clearing the way for the oil brigade
Om het met de woorden van Michel Wuyts te zeggen: de Olympische wegrit was een fraai spektakel. De overwinnaar had ik voorspeld (Sanchez of Valverde), de andere aanwezigen vooraan waren geen verrassingen. Wie had het Rebellin niet gegund? Jammer dat Mario Aerts net iets te weinig energie over had om mee te gaan met de besten of aan te sluiten bij Cancellara. Dat 'Le beau Mario' echt wel goed was bewijst zijn late uitval met de herboren Botero die hem een mooie achtste plaats opleverde. Ik hou wel van kampioenschappen. Minder nerveus dan andere koersen door de lange afstand en hierdoor een lange uitputtingsslag waarbij de besten automatisch naar voor komen en zich eerst een hele dag kunnen warmdraaien in het wiel om dan alles in één half uur koers te leggen, waarbij je je mentaal al hebt kunnen opladen door de vele rondjes die je al draaide op het circuit. Daar droomt iedere wielertoerist met een beetje competitiegevoel van. Het WK-parcours van Verona blijft natuurlijk het summum...
Gisteren trok iets geheel anders, niet van een sportieve orde, mijn aandacht. Namelijk het zijn van Karl Vannieuwkerke. Tijdens de presentatie van de Olympische Spelen kon ieder met een aandachtig oog een serieuze welving onder het T-shirt van Karl opmerken. De plagerijen van Renaat Schotte over de buik van Karl tijdens de voorbije Ronde van Italië-uitzendingen waren dus niet uit de lucht gegrepen... Hoewel ik de verdikking van de jeugd op systematische basis een maatschappelijk probleem vind van welzijnsbedreigend belang, kan ik doorgaans begrip opbrengen voor lichte rondingen die verschijnen vanaf pakweg dertigjarige leeftijd. Sommige mensen hebben nu eenmaal meer aanleg tot dikheid en genieten van eten en drinken kunnen we alleen maar aanmoedigen. Sommigen kweken buikjes terwijl ze toch tamelijk wat lichaamsbeweging hebben en karakter tonen in de sport. Maar voor de heer Karl Vannieuwkerke vond ik dit bergachtig landschap toch serieus overdreven. Het is namelijk zo dat Karl vorig jaar geregeld commentaar oogstte bij wielertoeristen door zijn scherpe pen in het VWB-tijdschrift. Vannieuwkerke heeft gelijk dat in column ietwat overdreven mag worden als stijlfiguur, maar zijn uitlatingen durfden zichzelf wel eens deconstrueren. Zo had Karl het over de Ventoux-gekte, gecreëerd door Sporta. Al wie zo trots was op zijn beklimming van de Ventoux had eigenlijk nog niets gepresteerd. De ventoux-was namelijk een "mietjes-berg" in vergelijking met échte bergen zoals men die in de Dolomieten vind (Gavia, Zoncolan, Mortirolo). Pas als men deze kon bedwingen kon men zich wielertoerist noemen. Hierbij komt dat criticaster Karl enkele jaren geleden zelf even als een prof leefde en zich in het eliterenners zonder contract-circuit waagde bij wijze van experiment om de wetten en gewoontes van dit milieu te ontdekken. Een nuttige en positieve onderneming.
Maar nu blijkt dus dat Karl de laatste tijd zelfs geen mietenbergjes meer opgereden heeft, getuige zijn eigen berg die de omvang van een Dolomietencol begint aan te nemen. Dit is zeker niet de geschikte positie om te oordelen over wielertoeristen met misschien minder talent (wat dit betekent heeft Karl zelf kunnen ondervinden in het peloton) die wel het karakter tonen om de Ventoux op te rijden, terwijl velen van hen ook niet veel tijd vrij hebben om te trainen. Verre van de geschikte positie dus, ook al had Karl destijds een klein beetje gelijk.
Gisteren las ik 'De dood van Marco Pantani' uit, een prachtige biografie van Matt Rendell die enkele jaren van zijn leven volledig wijdde aan dit werk. De auteur kent iets van wielrennen (journalist) en laat zijn bewondering voor de sportprestaties van Pantani een objectieve en kritische benadering van de aftakeling van Marco niet in de weg staan. Een absolute aanrader en vlot leesbaar; voor allen die te weten willen komen wat de voorgeschiedenis van de 'plotse' dood van Il Pirata op Valentijnsdag 2004 was. In 1999 wordt Marco Pantani uit de Giro gezet wegens een te hoog hematocrietgehalte. Pantani had de Ronde van Italië op dat moment zo goed als op zak. Later zou blijken dat de nieuwe winnaar, Ivan Gotti, en zovele anderen, in hetzelfde bedje ziek waren. Door onverwachte omstandigheden en/of onvoorzichtigheid was het maskeren van dopinggebruik nu misgelopen. Dit mysterie van Madonna di Campiglio staat centraal in Rendell's boek.
'De dood van Marco Pantani' is eveneens uiterst interessant voor zij die, zoals ik, gefascineerd zijn door het dopinggebruik in het peloton. Wederom komen we terecht bij dokter Francesco Conconi als spilfiguur. Opvallend is dat Conconi aanvankelijk in een door de staat gesponsorde omgeving te werk werd gesteld, nationale ploegen begeleidde en zelfs in anti-dopingverenigingen zetelde... Francesco Conconi. Waarlijk een maniakaal baardmens.
Wat mij vooral bijblijft uit het boek is de tragische levensloop van Marco Pantani. Sinds zijn jeugd geplaagd door psychische problemen bleek de fiets een uitweg voor de onzekere jongeman. Te weinig mensen (waaronder zijn vrouwelijke manager) zagen echter in dat de vedettencultus rond Pantani, het dopingnetwerk en de enorme druk de mens Pantani compleet vernietigden. Enkel een herstel zonder cocaïne en fiets kon hem nog redden, doch Pantani was publiek bezit geworden en was enkel populair als wielrenner...
Zo bleek Pantani één van de vele sporters die opgeslorpt werden door het systeem van doping, roem en geld en nadien door ditzelfde systeem weggeworpen werden als een stuk vuil. En wat dan te zeggen over die vele amateurs die het niet maken zoals Pantani en een roemloze dood (letterlijk of figuurlijk) sterven. Natuurlijk moeten we de sportman ook wijzen op zijn eigen verantwoordelijkheid en zelfbeschikking, maar zolang het gehele systeem van doping (verstrekken en ondersteunen) niet ontmandeld wordt, is pessimisme gerechtvaardigd. Met andere woorden: zolang wielrenners en andere atleten zwaarder gestraft worden dan bondsleden, artsen en dealers kan men niet verwachten dat doping uit de sport verdwijnt. Zoals CONI-dopingjager Sandro Donati stelt: " Diejenigen, die die Augen verschliessen: unehrliche Erwachsene mit Einfluss. Trainer, Arzte und Funktionäre haben eine viel gröszere Verantwortung als die Athleten selbst. Sie sind es, die Generationen von Athleten korrumpieren."
Natuurlijk, alle schuld op de sportman afschuiven is het makkelijkst voor alle betrokken partijen. De sportman als wegwerpproduct.
Tijdens mijn research voor de vorige column stuitte ik voor het eerst op foto's van Elisa Basso, de zus van Ivan Basso en vriendin van Eddy Mazzoleni. Kenners weten misschien dat Elisa Basso zelf ook betrokken was bij de dopingtrafiek van Mazzoleni en broer Ivan. Maar wie herinnert zich nog de herhaaldelijke lyrische beschrijvingen van wielercommentator Michel Wuyts, op tv en in één van zijn boeken, van deze dame? Benieuwd of vrouwe Wuyts even blij was met de adoratie van manlief voor zijn muze. We kunnen evenwel niet ontkennen dat Wuyts een uiterst aimabel man en toegewijde echtgenoot is, na onze kennismaking op de Boekenbeurs van 2005.
Ik ben ervan overtuigd dat deze bijdrage het bezoekersaantal van deze blog spectaculair zal doen stijgen. Oordeelt u zelf of Wuyts gelijk heeft...
Hieronder het spulletje dat mij in de toekomst moet verzekeren van een efficiëntere omgang van het stalen ros met het pereneum (dat van mij persoonlijk met name). Op hoop van zegen en dat mag ook wel voor dat geld. De technologie staat voor niks: leest u maar eens.
Na de enthousiaste getuigenissen van de wielrenners die het zadel al gebruiken, nadat het zadel onderwerp is geweest van een belangrijke medisch-wetenschappelijk onderzoek, zal SMP de serie SMP4BIKE uitbreiden om aan iedere wielrenner het voor zijn lichaamsbouw en gebruikswijze meest geschikte model te kunnen bieden.
Een composit zadelframe bedekt met een nerflederen zadeldek, uitgevoerd met duurzame holle roest vast stalen zadelrails.
Technische details:
Afmeting: 263mm x 129mm (zadellengte x zadelbreedte) Gewicht: 165 gram Wat zeggen de doktoren?
Een greep uit: Journal of Sexual Medecine
Fietszadel volgens nieuw geometrisch ontwerp voor het behoud van de genitale en perineale bloedsomloop
Inleiding: bij wielrenners die lange afstanden afleggen is een toename van het optreden van erectiestoornissen van de penis geconstateerd. Alle theorieën convergeren in de identificatie van de zone rond het perineum als kritiek punt. Doelstellingen: Identificatie van een model fietszadel geschikt voor wielrenners die lange afstanden afleggen, in staat om kneuzingen van de structuur van de bekkenbodem tot een minimum te beperken en zo de bloedcirculatie van de penis te beschermen om mogelijke gevolgen voor de erectie te voorkomen. Materialen e methode: een vergelijking tussen een zadel van nieuw geometrisch ontwerp (SMP)en een van de modellen die regelmatig wordt gebruikt door professionele wielrenners. Waardering van de compressiegraad van de twee zadels op de bloedvatenstructuur van het perineum, door middel van de meting van de gedeeltelijke druk van de transcutane zuurstof van de penis bij 29 vrijwillige gezonde wielrenners. Ontdekkingen van de transcutane druk van 02 iedere 3 en 10 minuten uitgevoerd in statische zitomstandigheden. Vervolgens de vaststelling van de waarden van PtcO2 gedurende 15 minuten tijdens een fietstocht met de persoon op 60° en in stabiele hemodynamische omstandigheden. Resultaten: Statistisch geanalyseerde gegevens (test t Student, onderzoek naar het betrouwbaarheidsinterval). Demonstratie van de netto superioriteit van het SMP zadel bij de voorkoming van de vasculaire compressie van de perineale structuren met statistisch significante resultaten. De echte innovatie van het SMP zadel is zijn capaciteit de bloedcirculatie van de penis bijna niet te beïnvloeden, waarbij de beperkte afmetingen met name in de breedte van het zadel behouden blijven, een parameter die tot op heden beschouwd wordt als essentiële factor bij de bescherming van de compressie op de perineale structuren. De geometrie van dit zadel zorgt ervoor dat het lichaamsgewicht wordt verdeeld over de bilspieren, de tuberositas ischiadicae en over het zitbeen en zo de bekkenbodem vrijlaat. Hierdoor worden kneuzingen van de neuro-vasculaire structuren, die veelal overgaan in tuberositas ischiadica, vermeden. Bovendien zorgt de in het achterste gedeelte aanwezige holte ervoor dat het stuitbeen het zadel niet raakt, waardoor schokken door oneffenheden op het wegdek geen weerslag kunnen hebben op de wervelkolom. In onze studio is het SMP zadel duidelijk doeltreffender gebleken bij de bescherming van de bloedcirculatie in de penis in vergelijking met een van de modellen van zadels die vaker worden gebruikt door professionele wielrenners. Conclusies: bevestiging van de doeltreffendheid van het SMP zadel in het beperken van de compressie op de bekkenbodem, terwijl, met name in de breedte, afmetingen behouden blijven die beantwoorden aan de eisen van wielrenners die lange afstanden afleggen.
Een goede marketing als u het mij vraagt. "Economie is belangrijk."
Onlangs las ik het boek De zaak Festina van wijlen dokter Eric Rijckaert waarin de ex-teamarts van de Festina-wielerploeg op een hoogstaande manier reflecteert over de dopingkwestie, zoals ze ontstond vanaf de Festina-Tour van 1998 en zichzelf een recht van antwoord gunt na de procesvorming in de media destijds. De stellingen van Rijckaert zijn uiterst interessant en zijn relaas over de opkomst van EPO en de gebeurtenissen tijdens en na die vermaledijde Tour de France van 1998 scheppen klaarheid. Zo wordt bijvoorbeeld duidelijk dat de EPO-periode in medisch opzicht een grote 'verbetering' was ten opzichte van de periodes ervoor. Rijckaert levert een integer werk af met veel kennis van zake over de productjes an sich en probeert de kortzichtigheid en het zwart-wit denken van de grote massa, opgejaagd door de media, aan de kaak te stellen. En voor mij slaagt hij hier zeker in, al bedient hij zich wel eens van een vreemde en ietwat exorbitante stijl. Een van de boodschappen van het boek is dat men steeds rekening moet houden met specifieke omstandigheden en milieu's.
Zoals ik de laatste tijd al meerdere malen zei, beschouwt de grote massa de renners en andere topsporters in feite nog altijd als een soort van gladiatoren die strijden in de arena ter vermaak van het volk. EPO mag dus gedoogd worden want dan krijgen we tenminste échte demmarages te zien én kunnen we ons eigen ego in stand houden onder de slogan "ze pakken allemaal". Zelf doet men dan niet aan sport - laat staan competitief - want doping (vitaminen en baxters natuurlijk ook) = slecht! Zwart-wit denken om de eigen zwakheid te verbergen.
Toch kan ik niet akkoord gaan met alle stellingen van Dokter Rijckaert. Zo ben ik tegen een gecontroleerd gebruik van EPO. Volgens mij is dit nog altijd een geheel andere categorie dan suikers, vitaminen, aminozuren en zouten en in strijd met iedere sportmoraal. En wat is dan gecontroleerd? Neen, dat is waanzin. Doping zal altijd blijven bestaan, inderdaad. Maar met een professioneel, wetenschappelijk, belangenloos en goed gesponsord antidopingbeleid dat de ontwikkelingen in de medische wereld op de voet volgt en bloedprofielen aanmaakt is de strijd zeker te winnen, ook al zullen er altijd nieuwe producten op de markt komen.
Het verbaast me trouwens dat ik zo weinig reacties binnenkrijg - zeker over dopingkwesties - op deze blog. Zijn mijn stellingen dan zo oninteressant of is er iets anders aan de hand? Ach, ongetwijfeld heeft het te maken met luiheid én met het hoge niveau van mijn schrijfsels, een niveau dat de intellectuele capaciteiten van de gemiddelde lezer ver overstijgt.
Marta Bastianelli is positief bevonden! Wederom een zware slag voor het wielrennen lijkt het want, voor de leken onder ons, Bastianelli is de huidige wereldkampioene vrouwenwielrennen. Toch is er meer aan de hand dan de kwalificatie 'positief' en de logische redenering die de massa ten gevolge meent te moeten maken. Een redenering over een wijdverspreid dopingprobleem in het wielrennen, ook bij de vrouwen. Maar het blijkt in feite niet om een prestatiebevorderend middel pur sang te gaan. Flenfuramine is namelijk geen vorm van bloeddoping of groeihormoon. Bastianelli was obsessief met haar gewicht bezig (volgens de krant "at ze alleen maar salades") en nam dus een middel om af te vallen. Wat ik mij als sportman dan meteen afvraag is of dit niet eerder een averechts effect heeft op de prestaties van de jonge Italiaanse (21 nog maar). Toch waren de prestaties nog zeer goed: tweede in de Waalse Pijl en derde op het EK beloften. Voor de gezondheid zal het middeltje in ieder geval niet positief zijn. We kunnen ons natuurlijk ook afvragen of Flenfuramine het enige middel is dat Bastianelli gebruikte, maar hierover zijn geen objectieve aanwijzingen. De zaak Bastianelli toont nog maar eens aan hoe flinterdun de grenslijn tussen uiterst professioneel met de sport bezig zijn en obsessief bezig zijn met het lichaam waardoor men vaak eerder kwaad dan goed doet. Het is nu eenmaal zo dat topsporters veel gevoeliger zijn voor middeltjes allerhande. Denken we maar aan het prikken en slikken van amfetamines en ander vergif dat gelukkig zowat uit het peloton verdween met de komst van EPO. EPO dat, ondanks de uiterst negatieve bijklank heden ten dage, veel 'gezonder' en verantwoorder is dan de eerder vernoemde kwakzalverij die vaak werd genomen onder het motto "meer spuiten = sneller rijden".
Kortom, het lijkt er eerder op dat het de mens Bastianelli is die hulp nodig heeft en niet het vrouwenwielrennen. En zo gaat het vaak.
Van de dopingmiserie nu naar mijn eigen miserie. Momenteel heb ik de pest aan alles. Net nu ik zonder twijfel in de beste conditie ooit verkeer heeft een chronische blessure zich weer op een ondraaglijk niveau gemanifesteerd. Dit heeft als gevolg dat ik noodgedwongen moet afzeggen voor de recreatieve tocht Sean Kelly in de Ardennen (http://www.seankelly.be/). Dit slaagt enorm tegen nu ik zowat de perfecte voorbereiding had: goede basisconditie, trainingsweek in de Alpen twee weken geleden en nog twee weken perfecte training met supercompensatie. De vorm zou ongetwijfeld beter dan ooit zijn; dit merk ik aan alles: recuperatie, snelheid, hartslag, gewicht,... Het is enorm frustrerend dat je dit er dan niet kan laten uitkomen op je favoriete terrein. Dit alles te danken aan mijn aanslepend zitvlakprobleem waarvan ik als enige de juiste diagnose had gesteld - je voelt natuurlijk als enige je eigen lichaam aan - die bevestigd werd door dokter Hendrickx. Het is nu hopen op een spoedige en goede revalidatie. Eén troef heb ik alvast in handen: ik kan gebruik maken van een zalfke dat goed bevonden werd door niemand minder dan Kurt Van de Wouwer, die blijkbaar ook veel met dergelijke problemen kampte (zoiets komt men dan te weten bij de doc). De basisconditie zal er nog wel zijn, maak ik me sterk. Het effect van de Alpentochten zal evenwel volledig weggeëbt zijn en dat is toch wel frustrerend.
Wanneer krijgen we nog eens een Belg te zien die zich vooraan weet te plaatsen in het klassement van een grote ronde en de Belgische harten sneller doet slaan? Waarschijnlijk wordt het volgend jaar Devolder en hopelijk ook Maxime Monfort, die ongetwijfeld veel geleerd zal hebben uit zijn eerste Tour. Doch, dit zijn geen renners om een top vijf plaats te ambiëren. Ook Jurgen Vandenbrouck zal volgens mij ook niet aan die hoge norm kunnen voldoen. Eerst maar eens zijn zevende plaats van de Giro bevestigen. Natuurlijk is er Kevin Seeldraeyers als groot klimtalent, maar voor een klassement lijkt hij niet gebouwd. Als er één iemand is die in de toekomst België kan vertegenwoordigen in het Rondewerk is het Francis Degreef. Geboren in 1985, dit jaar eerste jaar bij de profs en met mooie resultaten overgekomen van de beloften. Kenners konden dit jaar in de Giro al zien welk potentieel Degreef wel heeft. Let op mijn woord.
Vreemd ook dat we ons op het gebied van sport meer Belg voelen dan op alle andere cultuurgebieden... En iedereen die het fenomeen nationalisme een beetje bestudeerd heeft weet dat een natie zonder gemeenschappelijke culturele achtergrond weinig of geen reden van bestaan heeft. Zonder hier separatistische of absolute uitspraken te willen doen kunnen we alleen maar zeggen dat de Belgische natie amper nog bestaat. Komt hierbij dat de Belgische staat ook bijna volledig verdampt is én de anti-poltiek van de Waalse politiekers. Zo kom ik tot de conclusie dat de huidige politieke situatie niet meer dan logisch is en een proces waar heel het land doormoet. Kunstmatig rekken zoals Leterme nu doet - met als laatste 'steunpunt' de "goede begroting" - is ronduit ridicuul en een teken van machteloosheid. Zeker als men weet dat ieder met kennis van zake de begrotingen van Didier Reynders (waarop Leterme steunt) als één grote luchtbel beschouwt, ongeacht de politieke voorkeur.
Ondertussen op de 23ste plaats in de Ronde: de al eerder besproken Laurens Ten Dam. En dit op een halfuur van leider Carlos Sastre. Detail: Ten Dam in zijn eerste Tour als beste Nederlander één plaats voor Montfort als beste Belg, eveneens in zijn eerste Tour...
Vandaag een mooie dag voor ongetwijfeld een mooi ritje, bestemming Hoegaarden. Ik groet u.
Gisteren en vandaag kregen we de bergritten te zien die de Tour de France 2008 in zijn definitieve plooi moesten leggen vòòr de beslissende tijdrit van 53 km. Weetje: in 1948 reed men nog individuele tijdritten van 120 (!) km - dit las ik vandaag in Het Nieuwsblad. Waar het vandaag om een 'klassieke' zware bergrit met drie/vier Alpencols (Croix de Fer, Galibier, Lautaret, Alpe d'Huez) ging, kreeg het peloton gisteren een eerder apart parcours voorgeschoteld. Een tocht over twee enorm hoge (2800 m) Alpenreuzen die men amper aandeed in de laatste decennia van de Tour met als sluitstuk een levensgevaarlijke afdaling van de Col de la Bonette... Aan de beelden was duidelijk te zien dat de renners last hadden van de ijle lucht. Vaak noemt men 1600 meter als een 'grens' voor klimmerscapaciteiten, net zoals 2000m. Om deze redenen wordt de Galibier traditioneel ingeschakeld in een bergrit om het afmattingsproces te versterken. Dit proces deed zich des te meer voor op de Bonette daar deze nog honderden meters meer boven de 2000m-grens uittorent dan de Galibier.
Na de top van de Bonette volgde een gevaarlijke afdaling tot aan de streep, zonder ook maar een vlak stuk. De winnaar, Cyril Dessel, had zelfs de tijd niet om de handen in de lucht te steken. Persoonlijk vind ik dit overdreven. Klassementsrenners en coureurs die strijden om de ritzege een dergelijke afdaling af te sturen tot op de aankomstlijn moet zoveel mogelijk vermeden worden. Doch, bij nader inzien kan gesteld worden dat dit soort toestanden bij de professionele wielersport hoort. Wanneer een afdaling (vaak gevaarlijker) genomen wordt in de koers terwijl er nog een slotklim of vlak stuk volgt rijdt men praktisch even snel naar beneden. Toch, wat zou er niet gebeurd zijn als het geregend zou hebben...
En eigenlijk was het al meteen raak. Koploper Augustyn gleed de berg af en kroop als een krab weer naar boven, zonder fiets weliswaar.( http://nl.youtube.com/watch?v=CBTDQBjQMGc ) Zou ASO de renners ook naar beneden sturen bij een afdaling met gigantische ravijnen? Tot nu toe zijn de renners altijd miraculeus ontsnapt aan dodelijke valpartijen van pakweg dertig meter in de diepte, denken we maar aan Johan Bruyneel meer dan tien jaar geleden. Zelfs Frank Schleck hield amper een schrammetje over aan zijn vreselijke val in de Ronde van Zwitserland dit jaar omdat hij gered werd door het bladerdek (dat er niet is op Alpenreuzen). ( http://nl.youtube.com/watch?v=Mbyc0gFvsEI&feature=related ) Toch loopt het niet altijd goed af, denken we maar aan Joseba Beloki in de Tour van 2003. In een ultieme poging om de ongenaakbare Armstrong aan te vallen nam Beloki iets meer risico en kwam hij enorm zwaar ten val door een onregelmatigheid in het wegdek. Voor mij nog altijd de vreselijkste valpartij van de laatste jaren: met een snelheid van pakweg 70 km/h voluit op de heup... http://nl.youtube.com/watch?v=h_8m5-sR6I4
Misschien is mijn afkeer van gevaarlijke afdalingen beïnvloed door mijn hoogtevrees. Feit is dat ik een enorme schrikschijter ben in afdalingen waarbij men imposante dalen naast zich ziet opdoemen en rakelings naast ravijnen rijdt. U kent ze misschien wel, de Alpenwegen afgezoomd door de betonnen blokken. Wanneer deze ravijnen verdwenen zijn en we tussen het bladerdek kunnen dalen verdwijnt de vrees en ontpop ik mij als een niet onaardig daler, zonder al te veel risico's te nemen. Zo had ik een hekel aan de afdaling van de Galibier die ik pas deed, gewoonweg omdat ik te bang was en dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de afdaling van de Ventoux, waar men heel mooi en technisch kan afdalen (vooral de zijde naar Bedoin is een aanrader). Afdalen in koers is natuurlijk nog enkele niveaus erger. Het is nen hondenstiel...
Mede door deze hoogtevrees twijfel ik ondertussen sterk over deelname aan de bekende cyclosportieve 'La Marmotte'. Een tocht over vier Alpencols die ieder jaar verreden wordt begin juli. Op de erelijst wieler'toeristen' die weinig moeten onderdoen voor profs. Zo won de laatste jaren onder andere Laurens ten Dam (toen nog belofte), nu de beste Nederlander in het hooggebergte in de Tour en favoriet van mijn neef Raf. Ten Dam maakte zich trouwens onlangs nog sympathiek door Riccardo Ricco "een klojo" te noemen.
"Ik nam enkel vitaminen" zegt Riccardo Ricco, enkele dagen geleden ontslagen door Saunier-Duval na zijn positieve controle in de Ronde van Frankrijk. Het Italiaanse ettertje put de laatste dagen uit hetzelfde arsenaal excuses dat populair was na de zaak Festina (1998) en de zaak Fuentes/Operacion Puerto (2006). Totale ontkenning dus. Dit terwijl Ricco zelf wegliep (letterlijk) voor de Franse controleurs bij de test die hem fataal zou worden. Renner op de loop voor controleurs: kan het nog opzichtiger? Dit terwijl compagnon Piepoli blijkbaar (al is dit onder voorbehoud) zo goed als bekend zou hebben: "Ik deed net hetzelfde als Ricco". Begrijpelijk dat Piepoli sneller bezwijkt onder de druk daar hij al 36 jaar is en geen jong veulen meer zoals Ricco (al reed hij zo wel bergop). Bovendien werd 'Epoli' vorig jaar al betrapt op extreme preparatie tijdens de Ronde van Italië. Pettacchi werd geschorst voor een dosis salbutamol (astma) die naar verluid vier maal groter was dan de aangetroffen dosis bij Piepoli. "Een paar keer teveel gepuft." De kale Italiaanse berggeit werd echter niet geschorst omdat hij woonachtig is te Monaco en bij de wielerbond van dat land aangesloten is. Arbitrair dus.
Riccardo Ricco, 24 nog maar, had een gigantische carrière in het vooruitzicht. Beste klimmer ter wereld na Alberto Contador en normaal gezien nog progressiemarge. Nu blijkt echter dat 'De Cobra' zijn demmarages bergop entte op bloeddoping: verboden middelen waarvoor geen enkel goedpraten mogelijk is in de wielerwereld en de sport in het algemeen. Ricco prepareerde zich waarschijnlijk al in zijn beloftentijd en lijkt in hetzelfde bedje ziek te zijn als zijn maatjes van CSF-Navigare (Sella). Laten we niet vergeten dat Piepoli en Ricco vorig jaar al de Giro domineerden in het hooggebergte, respectievelijk 35 en 23 (!) jaar. Na de zwaarste bergrit in de Dolomieten werden bij onder andere Ricco en Di Luca hoogst verdachte hormonenwaarden vastgesteld, maar omdat de controleurs hier geen raad mee wisten gingen beide toppers vrijuit... In het peloton was Ricco, zoals geweten, niet populair. Bij de tifosi wilde Ricco echter een nieuwe Pantani-gekte losweken. Hij verwees en verwijst graag naar 'zijn voorbeeld'. Ook de neutrale toeschouwer kon genieten van de renner Ricco. Eindelijk nog eens een echte klimmer die liever wat meer seconden pakt in de bergen dan een metamorfose tot klimmer-tijdrijder te ambiëren. De demmarages bergop en de prachtige eindjump in een sprint na een geaccidenteerd parcours waren om van te smullen. Doch, liever een propere (en sterke!) grijze muis als Menchov dan een geprepareerde, oneerlijke cobra.
Leggen we hier even de nadruk op de link die 'De Cobra' voor zichzelf ziet weggelegd met één van de grootste klimmers aller tijden: Marco Pantani. Ricco had het zelfs al over een reïncarnatie... Voor wie het nog niet doorhad: Ricco wordt niet voor niets 'een beetje gek' genoemd. Na de positieve test wordt wederom de link gelegd met 'Il Pirata'. "Bij Pantani ging het ook zo." "Een complot." De verwanten van wijlen Marco Pantani lieten pas nog hun ongenoegen blijken. Terecht; ook bij mij doen deze uitspraken de maag keren. Marco Pantani koerste in een andere tijd: eveneens gedopeerd, maar om wijlen dokter Erik Ryckaert (FESTINA) te citeren: "De ploegen streden met gelijke middelen.". Ook zonder doping was Marco de betere klimmer van Tonkov, Gotti, Ullrich en in topvorm ook van Indurain en Armstrong. Sinds FESTINA en vooral na Fuentes was duidelijk dat de metamorfose die het peloton willens nillens was beginnen inzetten maar één eindresultaat kon hebben: een dopingvrije wielersport. Ricco, had dit net zoals andere Italianen en Spanjaarden én renners van de vroegere generatie duidelijk nog niet begrepen. Hij streed met ongelijke wapens tegenover renners als Valverde, Evans en Andy Schleck. Bovendien was Marco Pantani een vriendelijke, naieve man met een kinderlijke liefde voor de fiets. Het karakter van Ricco daarentegen is ondertussen bekend. Tot slot: Pantani won Tour én Giro en werd inderdaad geviseerd door het Italiaanse gerecht in een arbitraire kruistocht die de mythe en de mens totaal vereenzaamde en ten gronde richtte. Een fameus verschil dus.
Kortom: poten af Ricco! Enkel een propere comeback kan 'De Cobra' nog redden, ook als mens, maar dit blijft zwaar afwachten...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
