in·zicht (het; o; meervoud: inzichten) 1 mening 2 kijk op de zaak 3 besef, bewustzijn: tot inzicht komen. Toestand dat je iets begrijpt.
Van Dale

Ik heb te weinig inzicht. Dat is zeker. Ik heb te weinig inzicht in de materie rond de filosofische vragen van deze tijd. ‘Is dit werkelijk de realiteit waarin wij leven?’, ‘Kan ik zeker zijn dat deze omgeving waarin ik mij begeef en verplaats echt is en lig ik niet gewoon in een oncomfortabele zetel met een plug in mijn hoofd die mij doet leven in een second life -wereld?’ Dergelijke vragen zijn mij niet onbekend, doch ik ontbreek hierin evenzeer een inzicht en daarmee ook een plausibel antwoord. Doch, er is één ding waarin ik misschien wel inzicht heb. Neen, geen inzicht in vrouwen. Wel een inzicht rond een probleem dat mij mateloos ergert, of ergerde. Vrouwen zullen mij altijd een raadsel blijven, maar zoals elk ander probleem, heeft dit inzicht wel te maken met een probleem rond vrouwen. Rond één bepaalde vrouw, uiteraard, want de wereld van de man draait altijd rond één vrouw. Een voorbeeld:

Uit: Humo nr. 3738/17: Interview met Gunter Lamoot:
“Er is niet zoiets als talent hebben voor de liefde: voor een geslaagde relatie moet je vooral op je tanden kunnen bijten. Ik hoor en lees van mensen dat ze trouwen en twee jaar later alweer scheiden. Dat vind ik van hemeltergende luiheid: doe nu toch eens een beetje je best. Blijkbaar geloven veel mensen nog altijd dat de passie van het prille begin voor altijd zal blijven. En zodra het een beetje saai wordt, zetten ze het op een lopen. Terwijl een relatie net op saaiheid berust – op graag zien zonder euforische tralala. Je relatie is niet naar de kloten omdat de spanning en de passie en de lust wat wegebben. Je hoeft geen wilde, elkaar aflikkende paarden te zijn om van een geslaagde liefde te spreken. Dat stopt op een bepaald moment, en dan begint een relatie pas fundamenteel.”

En ik geef hem groot gelijk. Liefde moet toch meer zijn dan bij elke twijfel van idee te veranderen over wat de perfecte relatie is. Uit gesprekken van de afgelopen twee jaar ben ik een inzicht gaan creëren over wat die perfectie juist inhoudt. Mijn idee daaromtrent veranderde vaak, wat logisch is als je met zoveel verschillende mensen, met telkens andere inzichten en meningen, praat. De ene verwenst de relatie, de andere geeft de hoop nooit op. De ene keer kan ze de boom in, de andere keer is ze mijn godin. Uiteindelijk is er maar één conclusie: zij is/was mijn ware. Maar daar is niet alles mee gezegd. Er rijzen vragen over wat het verdere verloop van mijn daden moeten zijn en wat die dan moeten voorstellen. Moet ik ingaan op wat mijn ware gevoelens zijn en alles doen om die liefde terug te winnen of hecht ik meer belang aan mijn eer, mijn mannelijk ego, en laat ik haar voor de goei tijden die er geweest zijn gewoon los, voor eeuwig dan?

Menig mensen beweren dat ze geloven in een soulmate, de ware liefde die zogezegd voor elke mens weggelegd is. Maar is dat niet zuiver afhankelijk van wat je hebt meegemaakt, van de situatie waarin je je op dat moment bevindt? Mensen die in een ‘perfecte’ relatie zitten, zullen zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen dat ze ooit nog hun leven delen met een ander persoon. Laat staan dat vrijgezellen zich kunnen voorstellen hoe de ideale vrouw, voor hen dan, eruit ziet en hoe hun leven samen zou zijn. Ze kunnen zich hier misschien wel iets van voorstellen, maar of het ook effectief nauw zal aanleunen bij de realiteit, dat is nog de vraag. Vreemd genoeg zijn er ook mensen die zich een andere relatie kunnen voorstellen, of alleszins zich kunnen inbeelden dat ze ook met iemand anders gelukkig kunnen zijn, terwijl ze in een stabiele relatie zitten. Dergelijke ideeën en meningen vind ik persoonlijk bizar, maar ook hier moet weer respect voor opgebracht worden. Ik begrijp het niet, maar ik moet niet alles begrijpen. Dus: slikken en doorspoelen.

Maar welke invloed heeft dit nu allemaal op wat ik denk en hoe ik mijn verdere leven wil aanpakken. Ga ik ‘wachten’ op de persoon die mij opnieuw dat ene overweldigende gevoel gaat geven, waar ik waarschijnlijk de rest van mijn leven ga bijblijven - indien ze mij niet verlaat - maar  waar ik misschien nog wel lang op ga moeten wachten. Of ga ik ervan uit dat er maar één persoon, één ware bestaat en doe ik alles waartoe ik in staat ben om die persoon terug in mijn leven te krijgen? Een hekel punt, want mijn verstand en hart zeggen twee verschillende dingen. Het zou natuurlijk makkelijk zijn, moest dit op één lijn liggen, maar dat is het nu niet aan de orde. Wat is dan het sterkste? Wat is doorslaggevend? Nee, wat zou doorslaggevend moeten zijn? Ik voel aan de ene kant de nood aan het zoeken van contact, maar langs de andere kant, gezien de omstandigheden van de afgelopen 23 maanden, is er toch wel iets dat mij serieus tegenhoudt. Langs mijn kant dan toch. En de andere kant? Het enige dat daar in de weg staat - volgens mij - is een begrip. Een begrip dat de waarheid in de weg staat. Een woord. Een drempel. Een belemmering, hindernis of  weerstand, zoals je het ook wil noemen. Een obstakel. Een impediment (dankuwel, google). Éen begrip, één woord: koppigheid. Het is soms sterker dan de waarheid, maar waarheid is zo belangrijk en koppigheid staat vaak in de weg.

Als ik soms overdenk wat mijn gedachtenstroom mij vertelt, dan zou je kunnen zeggen dat ik te overmoedig ben, te gerust in een positieve uitkomst. Vergis u niet, lezers, want ik besef maar al te goed hoe mijn leven er nu uitziet en dat dit het waarschijnlijk is voor mij. Af en toe dwalen gedachten af naar een utopische, ideale wereld. Dit zijn enkel gedachten en ideeën die niet tot uitvoering zullen gebracht worden, maar gedachten niettemin!

Wat ik echt wil, komt dus niet overeen met mijn handelingen. Nu niet, nooit niet. Maar het neemt dus niet weg dat die dromen er wel zijn. En volgens S. Freud zijn ‘dromen de koninklijke weg naar het onbewuste en een bevrediging van een verlangen’. Het is dus niet meer dan normaal dat ik die dromen heb. Ik verlang dan ook naar gewoon een praatje doen, hoewel ik me daar alleen maar zelf mee zou kwetsen. Ik zal hier de welgekende uitspraak van H. Vercammen niet in de mond nemen, maar uiteindelijk is het leven wel lijden. Hoe je het ook draait of keert. Maar je neerleggen bij hoe het leven nu is, er vanuit gaande dat het niet hèt beste leven is, zou niemand mogen doen. Iedereen zou moeten blijven streven naar het opperste geluk. Ofwel ernaar streven, ofwel het trachten te behouden. Want een mens, een man in dit geval, heeft maar één vrouw nodig om te kunnen leven.

10-06-2012, 16:45 geschreven door Fuzzer  

 Kennis vergaren:  ver·ga·ren -gaarde, h -gaard inzamelen, verzamelen; ken·nis de v het geheel van wat iem weet

Van Dale

Het is al langer dan vandaag bekend dat ik niet zo gemakkelijk onderwerpen vind waarover ik kan bloggen. Ik stel mezelf dan ook vaak de vraag waarover ik graag schrijf en waar mijn interesses liggen, om op die manier een geschikt onderwerp te vinden. Doch, als ik hierop zelf geen antwoord kan bedenken, stel ik diezelfde vraag gewoon aan één of meerdere van mijn maten. Zij geven me dan niet altijd een onderwerp waarover ik gráág schrijf, maar alleszins een onderwerp waarover zij graag lezen. En is dat niet belangrijker? Misschien niet, maar wie ben ik, en wie zijn zij, om daarover uitsluitsel te geven. Deze blog is dan ook op deze manier tot stand gekomen. Ik zal ook al wel eens mensen tegen de borst stoten, dat is in het verleden al gebleken, maar zo gaat dat nu eenmaal met invloedrijke schrijvers. Jep, ik noemde mezelf net invloedrijk. Hieronder enkele hersenkronkels bij verscheidene items.

Herman Brusselmans

Ik blijf de boeken van de heer Brusselmans goed vinden, wat mensen ook moge beweren. Deze man zit boordevol kennis en waarheid. Zijn boeken handelen meestal over een personage, of personages, die in bepaalde situaties verzeild geraken, dingen meemaken, fictieve zaken, maar telkens opnieuw ontwar ik delen realiteit, gebaseerd op zijn persoonlijke ervaringen. Ik besef wel dat, wanneer je in een bepaalde situatie zit en je hierover leest, je bepaalde ideeën ontwikkeld die vaak dat verhaal bevestigen. In mijn geval, bij het lezen van ‘Van drie tot zes’ vond ik het grappig –misschien niet de beste woordkeuze- dat wanneer ik las over de problemen van Willem Zundap (het hoofdpersonage, nvdr.) met vrouwen, ik zeer herkenbare situaties zag beschreven. Herkenbaar in die zin dat ik precies ook middenin die situaties zit.  Ik geef toe dat niet alles kan vereenzelvigd worden met je eigen leven, maar dat doet een mens nu eenmaal. Hij probeert zich in te leven door de eigen kennis en ervaringen aan te spreken. Doet een mens dat weliswaar te veel, dan lijkt het al gauw dat deze niet zozeer geïnteresseerd is in de andere persoon (en zijn verhalen), maar meer zijn eigen zeg wil doen en zichzelf in de kijker zetten. In de nieuwe schrijfsels van Brusselmans, niet alleen zijn boeken, maar ook zijn columns, staat natuurlijk veel geschreven over de breuk met zijn soulmate Tania de Metsenaere, en het is in dat opzicht dat ik gelijkenissen herken met mijn bestaan.

Zo schreef hij in de Humo van 5 tot 11 augustus het volgende:

[...]De liefde die ik voor haar voelde was eindeloos, en de liefde die zij voor mij voelde was even eindeloos, tot er een einde aan kwam. Ik neem haar niks kwalijk. Twintig jaar lang wilde ze voor mij door een muur lopen, voor mij van de hoogste brug springen, voor mij met één hand een twintigtonner tegenhouden, en zij was een godsgeschenk in onze keuken, een opperwezen in ons bed, een koningin in ons koninkrijk, en de eerste en laatste vrouwelijke premier van onze republiek. Zonder haar lijkt het alsof ik geen voeten heb, alsof ik geen handen heb, alsof ik geen schedel heb, zodat m’n hersens voor iedereen te kijk liggen, en iedereen die kijkt zal zien dat in m’n hersens geschreven staat: ‘Ik Zal Nooit Meer Gelukkig Zijn’.

Ik ga uiteraard niet beweren dat alles wat deze man zegt automatisch de waarheid is, maar het leunt er alleszins wel dicht tegenaan. Mijn visie is vaak, om het zo te zeggen, in overeenstemming met wat hij vaak schrijft.  

Ik zal nooit meer liefhebben zoals ik heb liefgehad; ik zal nooit meer naar een slapende vrouw kijken zoals ik naar die ene keek met ogen bol van de melancholie; ik zal nooit meer een taal verzinnen die door slechts twee mensen kon worden gesproken en begrepen [...] Nee, geen Vrouw meer voor mij, geen Liefde meer voor mij, geen Zij en Ik meer voor mij.

Mijn lezers zullen ongetwijfeld denken dat ik overdrijf, dat ik me laat meeslepen en verdrinken in die melancholische golf van zelfmedelijden en verdriet. Deels is dat ook wel zo, maar uiteindelijk moet je er wel mee leren omgaan en als dit voor mij de meest ‘aangename’ manier is, dan ga ik logischerwijs niets anders verzinnen.

Mijn kijk op dergelijke zaken zal misschien mettertijd nog wel veranderen, maar dat hoeft voor mij momenteel nog niet. Ik mijmer wel en ik zucht en ik treur, maar al bij al gaat het zijn gang en laat het zo dan maar even zijn gang gaan…

Wat als de olie op is?

Een vaak wederkerende vraag in het gelijknamig boek van Lieven Scheire (bekend

van Neveneffecten, Basta, nvdr.) en Filip Van den Abeele. Misschien geen hoogstaande literatuur, maar voor een ‘leek in de fysica’ –want dat ben ik-  is dit het ideale boek om te starten en te leren over de huidige energiecultuur in de wereld. Het boek behandelt de meest voor de hand liggende energiebronnen, gaande van fossiele brandstoffen over bio-energie en van kernenergie tot ‘onuitputbare’ bronnen zoals water, wind en zonne-energie. Zeer leerrijk, zeer bondig en zeer leesbaar.
Wat als de olie op is? Deze pertinent wederkerende vraag wordt als leidraad gebruikt doorheen het boek. Er wordt een antwoord gezocht, maar nooit echt gegeven. Er worden telkens nieuwe alternatieven aangereikt om de wereld te kunnen voorzien van energie. Als ik dit boek moet geloven, zou er nog zo’n kleine 50 jaar aardolie voorhanden zijn. Dit is voor onze generatie niet echt een probleem, zeker niet omdat er ook nog heel wat onbekende oliereserves in onze aardbol zitten. Reserves die we nog moeten ontdekken en reserves waarvan we de omvang (nog) niet kennen. Wat als de olie op is? Als dat het geval is, is er nog steeds aardgas. We zouden met het aardgas ook nog zo’n 100 à 150 jaar verder kunnen en ook hier weer zijn er nog vele reserves die we nog niet ontdekt hebben. Wat dan? Blijkbaar zijn onze steenkoolreserves, die momenteel voornamelijk in China worden ontgonnen, op aarde nog groter, dus daar moeten we niet voor vrezen. Het enige waarvoor me moeten vrezen is dat naarmate we in tijd vooruit gaan, de vraag naar energie ook groter wordt. Onze reserves zijn wel groot en er kan een schatting gemaakt worden hoelang we hier nog op kunnen teren, maar op de vraag kunnen we enkel alluderen. Wat als onze fossiele brandstoffen op zijn? Momenteel zijn wij ook al bezig met kernfissie (kernsplitsing) en in mindere mate kernfusie (samensmelten van kernen). Deze vormen van energieopwekking zorgen, zoals bekend, voor enorm veel energie, maar ook voor enorm veel vervuiling. Het uranium zou weliswaar nog zo’n 30 jaar meegaan. Het probleem is dat uranium ook gebruikt wordt bij kernwapens. Het uranium zal sowieso opgesoupeerd worden, dus waarom niet gewoon al het uranium massaal gebruiken om energie op te wekken, zodat er geen meer is om kernwapens mee te maken? Dan is dat probleem toch al (denk ik) van de baan!?

Als dàn alles op is, zal er hopelijk al geweten zijn hoe we efficiënt energie van de zon kunnen halen en gebruiken. Nu doen we dat ook al, maar tegen een zeer hoge kostprijs. Zonnepanelen worden enkel met subsidies geplaatst, wat duidelijk maakt dat de energie die we hiervan krijgen, niet overeenstemt met de kostprijs, dus dat we het kostenplaatje op een mensenleven (voorlopig) niet gecompenseerd krijgen door de energie die we eruit halen.

Daarnaast is wind –en waterenergie ook nog beschikbaar, de zogenoemde ‘onuitputbare’ energiebronnen, maar het tegendeel is waar. Windmolens worden enkel bij bepaalde windsnelheden aangezet. Gaat de wind te traag of te snel, dan worden deze turbines

 niet eens ingeschakeld.

In ieder geval heb ik het boek met de nodige aandacht en interesse gelezen. Zeker de moeite waard dus. 
 

Niet de meest conventionele kandidaat: Abraham Lincoln en Barack Obama over ras in Amerika.

Een ander boek dat ik recent las, was ‘Niet de meest conventionele kandidaat’, een boek dat handelt over de gelijkenissen tussen een ‘jonge’ Abraham Lincoln en Barack Obama die beiden toespraken hielden over ras in de VS. Lincoln toen hij reeds president was, Obama die twee toespraken hield, één voor hij president was en één toen hij verkozen was tot de eerste zwarte president van Amerika. Beide presidenten gaan de confrontatie aan met enkele extremisten uit hun tijd, voornamelijk over slavernij en eendracht van de natie. Lincoln gaat het ‘gevecht’ aan tegen John Brown, een man die een gewapende opstand leidde met slaven. Obama daarentegen ging in tegen de controversiële dominee Jeremiah Wright.

Alleszins een interessant boek over deze presidenten die de beginselen van de Amerikaanse Grondwet gebruiken om tegen de slavernij in te gaan. Zeker het lezen waard.

Bijzaak

Om nog even terug te komen op mijn vorige blog. De vakantie is ondertussen half en veel van mijn plannen zijn gewoon (nog) niet kunnen doorgaan. De roadtrip naar het zuiden van Frankrijk (en Spanje) is weliswaar geweldig goed meegevallen en op zich voor herhaling vatbaar. Leuker zou natuurlijk zijn, moest er nog meer volk (lees: maten) meegaan. Doch, volgend jaar zal zich waarschijnlijk weer een trip naar de Ardennen aanmelden, zodat de ‘voorbereiding’ vooral zal bestaan uit fietsen. Ook Werchter was goed! De Fuss is blij dattem eindelijk Linkin Park aan het werk heeft gezien. Daarnaast heb ik natuurlijk nog enkele andere groepen aan het werk gezien, waaronder de Queens of the Stone Age. Ik zal er nog meer bewonderen tijdens Pukkelpop en misschien ook nog enkele kleine dagfestivalletjes, waaronder Hageland, Jour Tibour en Heistival. Naar de Belgische Kust ben ik voorlopig nog niet geweest en een barbecue heeft nog niet op het programma gestaan.

De voorbereiding op het nieuwe seizoen gebeurt vlot, veel wedstrijden, veel trainen, weinig rust, zoals het een echte topploeg betaamt. Rust is natuurlijk belangrijk, maar een sportman zoals ik, kan dat wel aan. Ik nodig iedereen dan ook uit eens te komen kijken naar de roodwitten van Herentals. Desnoods enkel om voor mij te supporteren, of voor de liefhebbers, om mij uit te lachen. Doch, de inkomprijs is vrij hoog, u weze gewaarschuwd.

Zoals hierboven staat beschreven heb ik ook reeds enkele boeken gelezen. Momenteel ben ik een biografie aan het lezen van een jongeman die naar San Francisco is getrokken om daar de kunst van her versieren onder de knie te krijgen. Niet geweldig leerrijk, maar toch. Daarnaast staan er nog enkele boeken van H. Brusselmans te wachten om gelezen te worden en nog een klein (lees: dun) boekje over kernenergie in België, geschreven door een medewerker van de zender één, voormalige VRT.

Fortes fortuna adjuvat

04-08-2011, 15:32 geschreven door Fuzzer  

re·la·ti·ve·ren -veerde, h gerelativeerd op het betrekkelijke van iets wijzen

                                                                                                                                                                                                           Van Dale

Sinds ik weer alleen door het leven ga, sta ik meer en meer stil bij waarden en normen, bij verwachtingen en bij significante waarheden in het leven. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik tijdens mijn relatie nooit stilstond bij deze zaken, deze waarheden, maar toen kon ik toch meer relativeren, de zaken van me afzetten, wetende dat ik een goei vra achter mij had staan. Ik weet, of wist, van mezelf ook dat ik een vrij positief beeld heb van de wereld en van de mensen rondom mij. Ik probeerde altijd het beste te zien in de mensen, waardoor er regelmatig ontgoocheling, maar uiteraard ook opstekers waren. Nu ben ik vaker teleurgesteld in mensen. Ik verwacht meer. Ik verwacht dat mensen zich even hard inzetten als ik. Uiteraard gaat dit gepaard met teleurstelling. Ik wéét dat mensen niet altijd doen wat ze vooraf gezegd hebben, dat mensen niet altijd afspraken nakomen of er zelfs gewoon niet voor opdagen. Net dat soort dingen stoort mij. Ik verlang veel meer naar noodzakelijke stiptheid, in alles. Het is een soort drang om structuur te creëren in mijn leven. Misschien klinkt het daarom ridicuul, maar mijn innerlijke rust is verdwenen. Ik word dagelijks geconfronteerd met een gemis, waar ik moeilijk mee kan omgaan en die hoogstwaarschijnlijk nog geruime tijd zal aanhouden. Dat gemis weerspiegelt zich in momenten van extreme verveling, vooral tijdens schoolvakanties (ik ben nu eenmaal onderwijzer), gewoon omdat ik de energie niet altijd heb om iets te doen waarvoor ik niet hoef na te denken over de situatie waarin ik nu verkeer.  Het lijkt mij op bepaalde momenten gewoon gemakkelijker om niets te doen, thuis te zitten, dan effectief de draad weer op te pikken.  Daarnaast weet ik ook, zoals ik hierboven reeds beschreef, dat ik vrij goed kan (lees:kon) relativeren. Dat was ook een beetje de kunde waarmee ik mijn vriendin op sommige momenten kon kalmeren wanneer ze een stresserend moment had, bijvoorbeeld tijdens haar examens.  Nu dat relativeringsvermogen deels verdwenen is, betrap ik me er dan ook geregeld op doemscenario’s te creëren over het verdere verloop van mijn leven, vooral op korte termijn. Ik ben er zeker van dat ik op lange termijn net zo gelukkig zal worden dan ik voordien was, maar op deze moment lijkt dat van geen belang.  En net omdat ik op dit weinig kan veranderen aan wat er op langere termijn zal gebeuren, probeer ik noodgedwongen mijn leven op korte termijn te plannen, structuur te creëren in de chaos die mijn hoofd nu is.

Tijdens de afgelopen vakanties heb ik op deze noodgedwongen behoeften ingespeeld door activiteiten te plannen zoals een citytrip, waardoor ik niet voortdurend aan mijn persoonlijke strubbelingen moest denken, af te spreken met vrienden, enz.  In navolging daarvan heb ik beslist om mijn grote vakantie (juli – augustus) grondig te plannen. Daar zijn we immers nog maar twee maanden vanaf en plannen neemt vaak  meer tijd in beslag dan de eigenlijke uitvoering ervan. Daarom dat ik hierna enkele van mijn plannen zal opsommen en beschrijven. Moesten mijn lezers zich geroepen voelen om in één  van deze plannen hulp te bieden in de vorm van participatie of financiële hulp, mogen zij zich tot mij wenden en zal ik dit zeker niet, tenzij belachelijk, afwijzen.

Rock Werchter:  Op de eerste dag van de vakantie staat een langverwacht bezoek van mijn lievelingsgroep gepland, waardoor ik het niet kan maken afwezig te blijven. Dit zal uiteraard maar één dag zijn, voornamelijk door de hoge kostprijs van een ticket.

Roadtrip Frankrijk: Als tweede staat er een roadtrip op het programma. Voorlopig heb ik hier slechts één compaan voor gevonden om mee te gaan op deze avontuurlijke autoreis (DDG, nvdr). Het plan is om snelweggewijs richting het Zuiden van Frankrijk te rijden, om aldaar te genieten van de plaatselijke flora en fauna, waarmee ik uiteraard ook de lokale keuken en vrouwelijk schoon bedoel. Zonder haast, zonder verplichtingen, zonder overnachtingen in dure hotels en dit gedurende anderhalve week, waarna we weer zullen wederkeren naar ons belgenlandje, eventueel via alternatieve routes of via Italiaans grondgebied.

Pukkelpop: Eind augustus vindt Pukkelpop opnieuw plaats en ik plan dit jaar wat langer dan één dag aanwezig te zijn. Onderandere de Foo Fighters zullen aanwezig zijn, dus dat is voor mij al een reden te meer om te gaan.

Belgische Kust: Ik ben altijd een fervent aanhanger geweest van onze Belgische Kust. Ook al regent en sneeuwt het, wanneer ik aan de zee ben, ben ik op vakantie. Vandaar ook het plan om eens (of meerdere keren) naar onze kust af te zakken en (hopelijk) te genieten van het goede weer.

Voorbereiding nieuwe seizoen: Uiteraard moet ik me ook voorbereiden op het aankomende nieuwe seizoen bij mijn nieuwe club. Hiervoor zal ik regelmatige bezoeken aan het fitnesscentrum plannen, maar ook vaak fietsen, zwemmen en lopen. Wie graag beroep doet op mijn gezelschap mag zich hiervoor altijd melden.

Lezen: Lezen wordt ook één van mijn belangrijkste doelen tijdens deze vakantieperiode. Hopelijk kan ik enkele interessante boeken op de kop tikken en/of lenen van mijn bonamis.

BBQ: Naar jaarlijkse gewoonte organiseer ik ook een barbecue waarop jullie allen (lees: vrienden en eventueel familie) uitgenodigd worden.

Het enige dat me een beetje stoort aan mijn eigen plannen is het feit dat verscheidene activiteiten vaak maar één dag, of zelfs minder, in beslag nemen. Naar alle waarschijnlijkheid zal ik op de moment zelf wel wat aanbiedingen of ideeën krijgen die ik zal kunnen uitvoeren.  Voor de gewone werkmens, en dat bedoel ik niet negatief, lijkt twee maanden vakantie zeer lang, maar op deze moment is het echt geen geschenk.

Mijn volgende blog zal hopelijk minder persoonlijk getint zijn, maar zoals u weet, ik schrijf enkel over dingen die ik ken. Daarom ook ter afsluiting deze wijze woorden: don’t know, don’t care!

Homines dum docent discunt

25-04-2011, 22:39 geschreven door Fuzzer  

doel het; o -en 1 mikpunt 2 eindpunt ve reis 3 datgene wat men wil bereiken

Van Dale

Het is niet evident om te schrijven over het leven, noch over doelen in dat leven. Het leven is immers te ingewikkeld en te onvoorspelbaar. Doelen stellen in dat leven is al helemaal een opdracht. Een moeilijke opdracht. Vaak moeten er bepaalde gebeurtenissen in het leven plaatsvinden om te realiseren welke doelen je in het leven wil nastreven. Deze gebeurtenissen zijn vaak negatief, merk ik, wat niet wegneemt dat de doelen die je op dat moment stelt, niet positief kunnen zijn. Een negatieve gebeurtenis leidt vaak tot andere en betere inzichten. De doelen die gesteld worden, moeten zowel op lange als op korte termijn uitgevoerd kunnen worden. Teveel plannen mag dan ook weer niet, al is plannen op zich niet slecht, ik plan zelf ook, maar toch moet er ergens ruimte zijn voor spontane activiteiten, onverwachte uitstappen, vreemde experimenten, ed. Nog niet zo heel lang geleden las ik een artikel in de krant over de tien mooiste wegen doorheen het Noord –Amerikaanse continent. Door dit te lezen besefte ik dat er ongelooflijk veel moois in de wereld is waar ik nog geen tiende van heb gezien. Deels besefte ik welke doelen ik in mijn leven wil nastreven, al zal dit naargelang de tijd vordert hoogstwaarschijnlijk nog wel aangepast worden, en anderzijds besefte ik ook dat ik nog maar weinig bereikt heb. Het is eigenlijk de allereerste keer dat ik hierover zo hard nadacht. De breuk met de liefde van mijn leven is zeer hard aangekomen en daardoor ben ik beginnen nadenken over dingen die ik ooit nog gedaan wil hebbe. Eerlijkheidshalve, maar niet geheel onverwacht, moet ik toegeven dat ik tijdens mijn relatie hier nooit zo heb bij stilgestaan. Uiteindelijk wil (bijna) iedereen die een relatie heeft immers hetzelfde: huisje, tuintje, boompje, kindje. En daar is totaal niets mis mee. Als je dat een jaar geleden aan mij had gevraagd, had ik exact dat antwoord gegeven. Niets zou mij gelukkiger maken. Doch, door omstandigheden veranderen zulke situaties, en plannen wat niet wegneemt dat je in een relatie geen persoonlijke doelen kunt hebben. Ook tijdens mijn relatie dacht ik al aan een grote reis naar Australië en eigenlijk stond dat zo goed als vast. Binnen een vijf –tal jaren weliswaar, maar het zou doorgaan. Nog steeds wil ik dat doen en het zal er waarschijnlijk wel van komen, maar enkel zal de persoon met wie ik dat beleef, veranderen. Daarnaast zou ik ook heel graag naar New York gaan. Waarom deze twee bestemmingen mij aanspreken? Mij lijkt dat niet zo verwonderlijk. Beide bestemmingen spreken gewoon tot mijn verbeelding. Australië is immens groot en heeft een fascinerende flora en fauna. En New York is één van de grootste, laat staan dé grootste, steden ter wereld. Als ik er geld voor had, was ik al lang geweest. Helaas draait het leven niet altijd uit zoals je het vooraf in gedachten had. Trouwens, als het van mij afhing, en dat heb ik altijd al gezegd, zou ik niet liever willen dan gewoon een jaar vrij te nemen en vertrekken naar één van deze bestemmingen. Gewoon om weg te zijn. Even te ontsnappen aan de druk en de sleur van het Westerse leven. Ergens klinkt dit wel hypocriet, omdat ik dat, zoals ik reeds aanhaalde, nooit zou doen, moest ik nog een relatie hebben. Zou ik dan minder gelukkig zijn? Absoluut niet. Maar natuurlijk had ik dat graag samen mét haar gedaan.

Daarnaast zijn er ook nog enkele andere doelen in mijn leven. Normaal zou ik dit jaar uit huis gaan, maar financieel blijkt dit toch niet zo’n schitterend idee te zijn, vandaar dat ik nog een jaartje zal thuisblijven, sparen en hopen dat ik het grote lot win. En als dat laatste niet het geval is, zal ik binnen een jaar wel voldoende kapitaal hebben om een lening aan te gaan bij een bank die mijn geld beetje bij beetje afsnoept, zonder dat ik er iets aan kan doen. Ik zal dan wel een appartement of huis bezitten, dus dat sust mijn geweten. Een jaar is natuurlijk lang, maar het gaat niet anders, dus ga ik me er ook niet druk in maken. Op dit moment lijkt dat het meest belangrijke doel. Aangezien geld werk vereist en ook om dat doel na te streven, zal ik eveneens moeten hopen op behoud van mijn huidig werk. En zolang ik geen TADD[1]’er ben, is elk jaar een beetje bang afwachten. Maar dat ter zijde. Ik ga even bij mijn doel blijven: een eigen plek. Ik heb reeds een beeld gevormd van hoe mijn eigendom er zou moeten uitzien. Ik heb dan ook al een aantal investeringen gedaan waarmee ik denk op de goede weg te zitten tot een gezellige woonst. Nochtans besef ik ook dat dit snel kan veranderen en er geen garanties zijn. En net omdat ik al een beeld heb van hoe mijn woonst er moet uitzien, zie ik het ook gewoon niet zitten om met iemand anders, waarmee ik geen diepere relatie heb, samen te hokken. Ik heb geen nood aan grote luxe en comfort, maar er zijn wel bepaalde dingen waarnaar mijn interesse uitgaat, die ik graag in mijn bezit zou hebben. Ik denk dan aan een relatief grote televisie, omdat ik graag film zie. Ik denk eveneens aan een platenspeler, enerzijds omdat muziek een groot deel van mijn leven is, maar anderzijds ook, omdat het old skool cool is om platen te hebben en te draaien. Misschien zijn dat maar details, maar o zo belangrijk in het totaalpakket ‘geluk’.  

Tot slot kom ik bij het meest belangrijke doel in het leven: voortplanting. Dit klinkt ongelooflijk primitief, maar dat is het niet. Uiteindelijk wil iedereen wel een partner om de rest van zijn of haar leven mee te delen. Voor mij is dat niet anders: een goei vraa is belangrijk!

Si vis amari, ama

10-04-2011, 23:51 geschreven door Fuzzer  

on·der·wijs het; o (geregelde) overdracht van kennis of vaardigheden   

Van Dale

Ik had me reeds voorgenomen om op een meer regelmatige basis te schrijven en daar probeer ik me dan ook aan te houden.  In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik niet altijd weet waarover te schrijven, maar na mijn laatste cafébezoek met bonami Hans Vercammen is dit weliswaar veranderd. Een discussie was het niet,  eerder een doorsnee gesprek over opvoeding en onderwijs waarin beide partijen relatief goed overeen kwamen. Bij pot en pint komen immers vaak de meest filosofische gesprekken tot stand. En maar goed ook.

De vraag die de laatste jaren nadrukkelijk naar voor komt, is de vraag of onderwijs opvoeding is.  Hierop een duidelijk antwoord geven, is volgens mij niet mogelijk, mits dat niet voor iedereen hetzelfde is. Zeker niet voor onderwijzend personeel.  Ik betrap me er regelmatig op het huidige onderwijs te vergelijken met mijn eigen jeugd. Vaak kom ik tot dezelfde conclusie: in onzen tijd deden wij dat toch niet? Dit fenomeen doet zich meer en meer voor.  Ik  zal dit met een kort voorbeeld verduidelijken. Nog niet zo heel lang geleden, namelijk vorige week, kreeg ik een verhaal te horen over een jongeman van 12 jaar (!) die op een vrijdagavond rondhing aan het sportcentrum te Herentals. Hij en zijn vrienden hadden 4 flessen wodka gekocht en achterovergeslagen. Deze jongeman werd achtergelaten door zijn vrienden (?) en vervolgens gevonden door toevallige passanten en naar het ziekenhuis gevoerd. Enkele tests in een Leuvens hospitaal later, bleek dat niet alleen zijn maag leeggepompt moest worden, maar dat er ook restanten van marihuana waren gevonden. Aan dergelijke kinderen geef ik dus les, want, u kan het al raden, deze 12 –jarige jongen zat en zit nog steeds in mijn klas. Nu kan u zelf al bedenken dat dit niet verhaal niet in al te goede aarde valt bij de directeur van mijn school, laat staan bij de leerkrachten. Het strafste van allemaal is dat deze jongen, na twee dagen afwezigheid, het verhaal vertelde alsof het allemaal om een grap van zijn vrienden ging. Ik zocht al snel nief maten, moesten ze mij dit lappen.

In ieder geval, dergelijke verhalen komen wel vaker voor, maar toch blijft het een eeuwig discussiepunt of de school al dan niet ‘verantwoordelijk’ is voor zulke zaken. Echt verantwoordelijk is een school in zo’n gevallen nooit, want zolang dit buiten de schooluren gebeurt, kan een school hier niets aan veranderen, laat staan de jongen in kwestie straffen. Het enige dat een onderwijsinstantie kan doen, is de leerling(en), tijdens speciale lessen, wijzen op de gevaren van drugs en alcohol en hopen dat ze hieruit iets leren.  En dan nog… welk effect heeft dit op kinderen die van ’s morgens tot ’s avonds op straat rondhangen. Ik weet ook dat het onderwijs ergens wel een opvoedkundige taak heeft en moet hebben, maar wij kunnen ook maar zoveel doen. Ik ben er 100% van overtuigd dat  ouders nog steeds in eerste instantie de verantwoordelijkheid hebben hun kind(eren) op te voeden en ze de juiste  waarden en normen aan te leren, waar ze niet alleen tijdens hun ganse schoolcarrière naar moeten streven, maar ook mee moeten werken om in het latere leven op een correcte manier geïntegreerd te kunnen worden in de maatschappij.

Ik stel vast dat kinderen meer en meer durven ingaan tegen het gezag van een volwassene, een ouder, een leerkracht. Kinderen worden mondiger. Kinderen zijn mondiger! Iets drie keer moeten herhalen is geen rariteit meer. Nochtans is mondig zijn op zich niet zo heel erg. Je kan perfect beleefd zijn en toch iets tegen een volwassene zeggen, ook al is het niet altijd een positieve of opbouwende boodschap. Ik stoor me eigenlijk meer en meer aan de mentaliteit van kinderen. Kinderen draaien hun rug wanneer je hen persoonlijk aanspreekt. Ik zie mijn lezers al denken: ‘ligt dat dan niet aan u?’. Ik kan garanderen dat dat niet het geval is. Het is een steeds vaker voorkomend probleem bij alle leerkrachten, niet alleen bij de jonge garde. Kinderen rapen enkel iets op als het van hen is. Iets voor een ander doen, is vaak teveel gevraagd. Klasafspraken die worden uitgeschreven, zijn voor veel leerlingen slechts muuropvulling. Ik meen mij toch te herinneren dat wanneer wij de rotzak uithingen, wij daar duchtig voor gestraft werden, op een niet altijd even christelijke manier. Hier overheerst voor mij wel een zeker frustratiegevoel. Leerlingen die het vertikken om van de eerste keer te luisteren of het respect niet hebben te luisteren en te onderbreken, halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Een generatie die zo verschilt van de onze. Doch, we moeten niet alle kinderen  over dezelfde kam scheren. Er is ook de betere massa dat deze waarden en normen nog wel respecteert. En het is toch vooral voor die kinderen dat je het doet. Hoe hypocriet het ook is ten opzichte van de opvatting van de maatschappij (creëren van een betere wereld ter bevordering van bepaalde belangen), toch kan je er niet buiten dat je niet iedereen kan helpen. Hoe jammer dat ook is.

Desalniettemin kan ik in alle eerlijkheid toegeven dat ik met zeer veel plezier in een zesde leerjaar sta en nog lange tijd hoop te staan. Helaas heb ik dat niet zelf in handen.

Vinum et musica laetificant cor

07-04-2011, 19:29 geschreven door Fuzzer  

Quid novi?   Zonder enige impuls aan een blog beginnen, is niet evident en zeker niet mijn sterkste kant.  Ik heb geen enkele politieke, laat staan filosofische invalshoek waarover ik zou kunnen bloggen. Maar nood breekt wet en ik heb nood aan schrijven. Aan een uitlaatklep. En mijn heil zoeken in bier gaat niet altijd, zeker niet op een doordeweekse dinsdag, laat staan een donderdag.  Maar over bier gesproken.  Omer , recent ontdekt en zeker niet slecht, heb ik onlangs voor de eerste keer gedronken (met dank aan W. Hermans) en van genoten. Een traditioneel blond biertje met een behaaglijk alcoholpercentage van 8%.  Alleszins beter dan Stella Nocht, maar dat is nu ook niet zo verwonderlijk. Nooit van mijn leven ga ik dàt duivels bier nog drinken en al zeker niet in combinatie met Duvel, Westmalle en Cristal en ook niet in het Hemelrijk en zéker niet in Hasselt. Al denk ik dat dit ‘choquerende’ verhaal nog wel even in de archieven zal blijven ronddwalen. Over Walen gesproken. Nee, nee… die weg gaan we niet op. Ik weet trouwens bitter weinig over de Walen. Buiten dat het dan een deel is van het nog steeds regeringloos België. Blijkbaar nog geen wereldrecord zonder regering. Ergens in Cambodja hebben ze ooit eens beter gedaan. Meer heb ik er eigenlijk niet over te zeggen en daarmee basta! Over basta gesproken. Het nieuwe, wekelijkse melodramatische (denk aan kalfje Willy) en ondertussen reeds afgelopen cultuurprogramma Basta! van de neveneffecten was alom in het nieuws en de kranten.  Niet verwonderlijk als je het mij vraagt. Dat was nog eens goede televisie. Ik was voornamelijk fan van de Hendriken. ‘Ik heb internet gekocht en hop… delete… alles weg!’. ‘Oh Hendrik, en al die porno dan?’ ‘Daar had ik even niet aan gedacht!’ ‘Geen probleem, dan gaan we lekker naar een bordeel.’ ‘Leuk, lekker analoog surfen’. Misschien niet het meest doordachte gesprek, maar alleszins geniaal gevonden. Wat staat ons nog te wachten. Jammer dat Willy niet werd geslacht. Zo’n lekker, zacht vlees kan je toch niet in de winkel kopen. Over kopen gesproken. Het grote dilemma staat nog steeds overeind: kopen of huren? Uiteraard gaat het hier over een huis/appartement, maar dat hadden mijn trouwe lezers ongetwijfeld reeds door. Het plan om alleen te gaan wonen is dus nog steeds actief. Alleen is dit misschien niet het meest geschikte moment. Al zal er nooit een echt geschikt moment zijn en het moet er uiteindelijk ooit is van komen. Dus waarom deze zomer niet… dus is de vraag: kopen of huren? Kopen zonder een echt vast inkomen - vast benoemd ben ik nog niet -  is moeilijk, omdat een groot bedrag lenen dan enigszins niet mogelijk is, zonder een noemenswaardig kapitaal. Huren is een goede tweede optie, maar ik ben tegen verspilling en huren is gewoon pure geldverspilling.  Ach ja… que sera, sera. Over geld gesproken. In voetbal zit geld, ook in provinciaal voetbal. Het allerbelangrijkste is geluk, zo men zegt, dus ik zou nooit voor ’t geld ergens anders gaan voetballen, doch het draagt wel bij tot een gelukkiger bestaan. Ondertussen heb ik dan ook beslist waar ik volgend jaar zal voetballen. Op een later tijdstip zal ik dat officieel aankondigen, weliswaar zonder enige mediabelangstelling. Nogmaals over geld gesproken. Het leven is duur en zal enkel nog maar duurder worden. Tenzij er op miraculeuze wijze een schat uit de lucht komt gevallen of ik win 69 miljoen met euromillions, doch dan blijft het leven nog duur, ik zou dan gewoon meer geld hebben. Geld dat ik toch opdoe aan allerlei projecten en festivals. Zo ga ik dit jaar toch minstens één dag naar Werchter omwille van de aanwezigheid van Linkin Park, mijn all time favourite band, en die moet ik toch minstens eenmaal in mijn leven gezien hebben. Daarnaast zou ik ook graag naar de Wereldjongerendagen in Madrid willen gaan. Al is het maar voor enkele dagen. Ook opper ik nog steeds voor een roadtrip naar het zuiden van Frankrijk of naar eender welke warme(re) bestemming. Zelfs de Belgische kust zou op dit moment al welkom zijn. En Pukkelpop is natuurlijk nog steeds hoog gerangschikt op het ‘to visit’ lijstje. Over pop gesproken. Dat vind ik nu eens slecht. Geef mij maar Rock of nu metal. Veel beter, me dunkt. Mijn investeringsplan om een platenspeler te kopen, loopt één van de dagen wel af, mits ik effectief een platenspeler ga kopen. Platen heb ik reeds goedkoop gekocht, ergens in een plaatselijke groothandelaar genre mediamarkt, maar dan op zijn Grieks. Over Griekenland gesproken. Daar heb ik, en met mij mijn collega, een zeer, maar dan ook zéér knappe deerne ontmoet die we naderhand nooit meer zullen zien. Desalniettemin heeft ze een indruk nagelaten om u tegen te zeggen. Het is iets raar, die vrouwen! Zeker als er maar eentje is die niet uit je gedachten geraakt. Uiteindelijk kan je maar één ding doen en dat is hopen. Mensen kunnen zeggen wat ze willen, maar als verdergaan geen optie is, moet je wel hopen. En dat is wat ik doe…

Amor omnia vincit!

02-04-2011, 00:00 geschreven door Fuzzer  

WERCHTER 02/07/09 – 05/07/09  Binnen een kleine maand, 28 dagen om precies te zijn, is het weer zover. De weide van Werchter opent zijn deuren voor om en bij de 300 000 festivalgangers en muziekliefhebbers. Ook dit jaar zal ik van de partij zijn. Ik zie er opnieuw naar uit om vier dagen op een broeihete weide rond te lummelen, te genieten van geniale muziek, met een lauw biertje in de ene hand en een vettig frutje in de andere.  En dan nog maar te zwijgen over het onontbeerlijke verblijf op één der campings, al dan niet op korte wandelafstand van de weide.
Ik ga eerst even terug in de tijd. Mijn eerste Werchter gaat al terug naar het jaar 2004, het lijkt nog niet zo lang geleden, maar vijf jaar is toch even. 2004 was het jaar waarin Saakasjvili werd verkozen tot president van Georgië, waarin Erik Dekker Parijs –Tours won en waarin Dragosta din tei de meest verkochte single is.  Ik herinner me in de eerste plaats nog de geweldige optredens van Lost Prophets met het heftige nummer Burn Burn. Na het festival was dat de eerste cd, op basis van een concert, die ik onmiddellijk aankocht. Het ganse concert was een ode aan de new –metal. Ook Metallica was toen van de partij. Ze waren wel een half uur te laat begonnen, maar wat een sfeer, wat een energie. Ook Lenny Kravitz was er toen, gekenmerkt door de ellenlange gitaarsolo’s van hem en zijn bandleden. Ik kende relatief weinig van zijn repertoire, maar wat was dat al een geweldig optreden. Onlangs in het sportpaleis was het ook weer van dat. Daarnaast waren ook Muse, NERD, Daan, Moloko, Placebo en 2 Many DJ’s van de partij. Enkele van de groepen die ik toen aan het werk zag. Ook toen, en later zou blijken dat dit een jaarlijkse traditie is, waren er uiteraard enkele vreselijk slechte groepen die kwamen optreden in Werchter. Denk maar aan Sean Paul, Wu –Tang Clan, Sugababes en The Black Eyed Peas.  Jammer dat deze laatsten ook dit jaar van de partij zijn. Memorabel was natuurlijk de aanwezigheid van den Dolf. Ik denk niet dat hij verwacht had dat er zo weinig thunderdome zou gespeeld worden. Maar ach, het was een belevenis. Het eerste jaar dat je zoiets meemaakt, gebeurt altijd een beetje in een mistige wolk. Het gaat veel te snel voorbij en eigenlijk blijft er relatief weinig van hangen. Daarom ook dat ik het volgende jaar onmiddellijk terugkeerde naar de goddelijke weide. In 2005 traden groepen als The Chemical Brothers, Simple Plan, Green Day, Faithless, Daan, Rammstein, Nine Inch Nails en Interpol op. Achteraf gezien was 2005 een iets mindere versie, maar toch bleef het de moeite waard om te gaan, zeker omdat ik dat jaar het beste concert ooit had meegemaakt, namelijk dat van de Foo Fighters. Jezus Christus, wat een optreden was dat. Ik hoop dat ik ze ooit nog eens mag terugzien, eventueel in het Sportpaleis, maar nog liever op Rock Werchter. Rammstein had ik het jaar ervoor al gezien in het Sportpaleis. Green Day bleef me voornamelijk bij omdat er toen allerlei absurde dingen gebeurden op het podium. Een roos konijn zoop een halve liter vodka op, er werd een gitaar weggegeven aan iemand uit het publiek en wat nog allemaal. Het concert was daarnaast ook wel dik in orde. Op vrijdag en zondag sloten respectievelijk Faithless en REM af en dat waren net zozeer geweldige optredens. Liever zoiets dan Snoop D O Double G of The Game. Al sjaans da zo’n mannen slechts een uurtje kunnen rechtblijven, omdat dan hun overdosis cocaïne is uitgewerkt (of net begint te werken). ’t Feit dat DDG en Der Jaan op bezoek waren geweest, maakte het dan weer eens zo leuk.

Na 2005 werd Werchter een stuk duurder en besloot ik een aantal jaren te wachten vooraleer ik zou terugkeren. Drie jaar om precies te zijn. Toen kriebelde het weer om het festivalgebeuren mee te maken, dus was ik in 2008 opnieuw van de partij.  Er waren een aantal groepen die ik reeds eerder aan het werk gezien had, zoals bijvoorbeeld Lenny Kravitz, REM, The Chemical Brothers en 2 Many DJ’s. Gelukkige stonden er ook een heel aantal nieuwe groepen geprogrammeerd. Air Traffic bijvoorbeeld heeft mij volledig kunnen bekoren. Zij traden de eerste dag op, maar zouden later nog eens terugkomen, met ongeveer dezelfde playlist, omdat er een andere groep had afgezegd. Ook The Black Box Revelation was dat jaar geweldig goed. Een Belgische groep trouwens, slechts twee leden, maar wat een nummers. In de Pyramid Marquee was ik natuurlijk naar de onweerstaanbare Duffy gaan zien. Een geweldig optreden, mede doordat ik de meeste nummers wel kende van de CD die ik vóór Werchter had gekocht. Ook Gossip was geweldig goed, met de iets zwaardere zangers, maar eveneens met geweldige stem en geweldig entertainment. The Killers, Kaiser Chiefs, The Kooks, dEUS en Radiohead vond ik eveneens geweldig. Achteraf gezien had ik wel spijt dat ik Kings Of Leon niet ben gaan zien. Hun cd Only By Night vind ik persoonlijk één van de beste CD’s van 2008.  

Ook dit jaar verwelkomt het bekendste festival van België en omstreken weer om en bij de 50 grootse groepen, fantastische zangers en ravissante zangeressen. Ik zal even overlopen welke groepen ik zeker en vast ga zien en daar ook een reden aan vasthangen, of ook niet, we zien wel. Ik zal trachten chronologisch te werken, althans van dag tot dag. Op donderdag zullen het al zeker The Prodigy, Oasis, Placebo en Fleet Foxes worden. De laatste nieuwe CD van The Prodigy, Invaders Must Die, vind ik wel in orde. Ook hun oudere nummers zijn wel te pruimen. Het valt nog een beetje af te wachten. Tiga is natuurlijk ook niet slecht. Pendulum lijkt mij een heavy metal groepje waarvoor ik niet zo te vinden ben en de Gallagher –broertjes zijn volgens mij een attractie op zichzelf. Placebo heb ik al een keer gezien, maar aangezien ze net een nieuw album uit hebben, wil ik wel weten wat voor innovatieve nummers zij brengen. Laurent Garnier zal gedurende dat optreden haarshampoo’s uitdelen, maar mits ik op een festival niet dousj (hoe vettiger hoe prettiger), ga ik daar hoogstwaarschijnlijk niet naar zien. Ons moeder is fan van Fleet Foxes, dus moet ik wel eens gaan luisteren wat ze daar nu precies zo goed aan vindt. Eerder die dag treden nog enkele groepjes op die ik niet persé moet zien, misschien Lily Allen, het lekker vatsige Britse wijf dat meer met haar tetten bloot loopt dan iets anders, maar ze heeft wel een aantal goede nummers, zoals Fuck You. Vrijdag dan, normaal de beste van de vier dagen. Naar Coldplay ga ik uiteraard kijken! Ik heb ze al twee keer in het sportpaleis gezien, maar ze blijven verdomd goed. Lady GaGa zal haar Love Game allicht niet met mij kunnen spelen. The Killers moet ik natuurlijk ook gezien hebben. Ze waren vorig jaar ook al enorm goed, dus het kan alleen maar beter. Elbow is ook weer zo’n groepje dat ons moeder heel goed vindt, maar aangezien ik er niets van ken, ga ik dat misschien wel eens bekijken. Hoewel The Streets datzelfde moment in de Marquee optreden. Ik heb ze het eerste jaar aan het werk gezien, maar ik vond het toen wat te soft. Eerder die dag treden Amy Macdonald en White Lies nog op. Twee groepjes die ik eigenlijk onvoldoende ken om er een oordeel over te vellen. De rest interesseert mij relatief weinig. Op zaterdag kan het feest helemaal losbarsten. De terugkeer van Limp Bizkit ga ik absoluut niet aan me voorbij laten gaan, al is het maar uit pure nostalgie. ‘I’m doing all this for the nookie!’ Zou Fred Durst zijn rode klak nog steeds hebben? Laat ons hopen. Vooral de weergaloze riffs van Wes Borland, zoals bijvoorbeeld bij The Truth, zullen hopelijk fantastisch klinken op de weide. Blij dat die man teruggekeerd is. Ook op zaterdag nog de Kings of Leon. Hen wil ik zeker aan het werk zien. Use Somebody, Sex On Fire, Closer, … geweldige nummers, neem het van mij aan. 2 Many DJ’s sluit de zaterdag af. Een aardig staaltje drum ’n bass dus. Katy Perry zal ook wel een boysmagnet zijn in de Marquee, maar of ik er naar ga zien, weet ik nog niet. De Jelle ongetwijfeld wel. Verder zal ik enkele nieuwe bands leren kennen, aangezien ik verder niet echt iets moet zien. Over naar zondag dan. Metallica sluit samen met Milk Inc. Werchter af. Op Facebook zie je zowel groepen tegen en vóór Milk Inc. ontstaan. Persoonlijk ben ik ook geen grote fan van deze Belgische dance –formatie, maar er zijn al zoveel rotslechte groepen de revue gepasseerd, dat Milk Inc., onze kleine Belgische trots, met de onverwoestbare Regi, toch niet mag ontbreken. Doch, omdat Metallica gelijk met hen speelt, is de keuze snel gemaakt en zal het voor een andere keer zijn. Sorry Regi. Voor de rest zal het wat heen en weer geloop zijn tussen Main Stage en de Marquee. De Jeugd van Tegenwoordig, Lady Linn, Kaiser Chiefs en Nine Inch Nails zal ik waarschijnlijk ook gaan bewonderen, afhankelijk van de uren waarop ze spelen.

Ik zie er dus zeker en vast met veel enthousiasme naar uit om weer naar het Werchterse af te zakken. Het begin van een zorgeloze vakantie. Als het nog goed weer is dat eerste weekend van juli, dan kan het helemaal niet meer stuk.

Nu alleen nog wachten totdat Linkin Park naar België komt. Hopelijk volgend jaar.

Schluss

04-06-2009, 21:51 geschreven door Fuzzer  

Het einde is nabij! Althans studiegewijs. Nog slechts enkele weken en het studentenleven zit er definitief op. Zeg nooit nooit natuurlijk, maar het echte leven als student zal waarschijnlijk niet meer terugkomen, tenzij ik na onbepaalde tijd het onderwijs beu zou zijn. Dat is voorlopig dus nog niet aan de orde.

Zoals ik reeds zei, nog slechts enkele weken, tot het verdedigen van mijn portfolio. Dat zal het laatste wapenfeit zijn van dit schooljaar, waarna enkel nog de uitreiking van het diploma op de kalender staat. De proclamatie, zoals het in de volksmond wordt gezegd, is een verplicht nummer, maar ik zou het niet willen missen.

 ‘Veu mij telle alleen diploms’, een uitspraak van de Giekes die niet direct toepasselijk is op mij, maar dat neemt niet weg dat ik het een mooie verdienste vindt voor het zesjaar durende streven naar het moment waarop ik mijn tweede diploma in handen zal krijgen. Een ego –strelend moment.

En dan begint het pas echt. Na een welverdiende 2,5 maand verlof natuurlijk. Uitzicht op een job is er momenteel nog niet, maar dat kan elk moment veranderen. In het onderwijs vallen namelijk constant zieken, pensioengerechtigden gaan hun geld opsouperen, vrouwen raken zwanger, … en als man blijkt er nog een genetisch voordeel aan verbonden te zijn ook. We zullen zien waar het mij brengt. De directeur van mijn laatste stageschool vertrouwde mij toch al toe dat ik in zijn bovenste schuifke lag. Hopelijk kan ik daar dus ooit (lees: zo snel mogelijk) beginnen werken. Het zou de kers op de taart zijn, dan moet ik niet ver weg verhuizen om dicht bij het werk te gaan wonen. Eigenlijk ook allemaal zorgen voor later.

Als je aan onderwijzers vraagt waarom ze voor het onderwijs gekozen hebben, is ‘voor de vakanties’ een topantwoord, maar in realiteit kan men de bal niet harder misslaan. Ik geef het u op een blaadje dat een leerkracht van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezig is met verbeterwerk, lessen en toetsen voor te bereiden, administratie en wat nog. Akkoord, een zomervakantie biedt meer ontspanning, maar gedurende 10 maanden is het hard werken geblazen. Men moet dit niet onderschatten, net zoals ik werken in de Gamma of op’t ACV ook niet onderschat.

Gelukkig zijn die vakanties er nog om ontspanning te bieden. Een ideaal moment om hobby’s aan te vatten die tijdens het jaar niet mogelijk zijn omwille van de drukte, het klimaat of andere sportactiviteiten als ijshockey of voetbal. Een ideaal moment om op reis te gaan, een festival mee te pikken, terrasjes te doen, uit te rusten, te zwemmen en nog meer te vogelen dan tijdens het schooljaar.

Drieëntwintig zijn we nu. Stilaan begint de gedachte om alleen of samen te gaan wonen meer en meer door te breken. Al zal het nog wel enkele jaren duren voordat het zover is. Tijd is geld en in dit geval is dat een positief argument. Des te langer ik thuis zal wonen, des te groter mijn spaarboekje zal worden, mits mijn ouders mij geen enorm bedrag gaan afluizen om in hun huis te wonen. Het zijn geen onmensen, dus ik vermoed van niet.

Ik gooi het even over een andere boeg. Kwestie van niet de ganse tijd over hetzelfde onderwerp te zaniken. Over politiek weet ik niets, dus ik ga me er ook niet aan wagen. Over films en series heb ik het al genoeg gehad, doch het blijft altijd wel een interessant onderwerp.

Ik ben recentelijk in het bezit gekomen van House M.D., een ziekenhuisserie over een aan pijnstillers verslaafde diagnosticus die samenwerkt met een drietal jonge dokters. Een vermakelijke serie waarin niet alleen het diagnosticeren, maar ook humor centraal staat. Hij beledigt nogal vaak zijn collega’s waardoor hij ongelooflijk mens –onvriendelijk overkomt, maar uiteindelijk wel altijd gelijk heeft. Een goei serie!

Daarnaast ben ik ook nog begonnen aan Coupling. Het relaas van een aantal willekeurige vrienden, wiens levens op vreemde wijze in elkaar vloeien en de beste vrienden worden. Centraal staat seks, onzekerheid en humor. Ik ben er nog niet volledig van overtuigd, maar ik ga nog wel proberen wat verder te zien. Misschien wordt het nog beter naargelang de serie vordert, zoals ’t Hanske ook bij House dacht.

Wanneer ik op de trein richting Herentals of Hasselt zit en er niemand in mijn buurt is om te communiceren, durf ik mij ook nog wel eens te wagen aan een aflevering van Futurama. De meeste afleveringen heb ik op televisie al wel gezien, maar ik vind het best wel te pruimen om nog eens opnieuw te bekijken. Het futuristische Simpson –afkookskel zie ik alleszins liever dan The Simpsons zelf, dat als het ware even hard is uitgemolken als FC De Kampioenen. Al is dat misschien een overdreven gegeven.

Ik heb nog wel enkele andere series op mijn harde schijf staan, gekregen van ’t Hanske en een kotgenoot, zoals bijvoorbeeld Van Vlees en Bloed, Dexter, Band of Brothers en South Park, maar dat is voor later. Ik wacht daarnaast natuurlijk ook nog op de release van het derde seizoen van Heroes, het vierde seizoen van Prison Break en al jaren op het tweede seizoen van Dark Angel.

Het tweede seizoen van Californication (met David Duchovny) heb ik ondertussen ook al gezien en ik moet zeggen dat ik dit een geweldige serie vind. Ik was al overtuigd na het eerste seizoen, maar hij blijft verbazen. Hopelijk komt het derde seizoen ook snel naar Europa en kan ik dat via ’t Hanske bekomen.

Films zie ik de laatste tijd ook weer terug meer. Ik had me gedurende de maanden maart en april voorgenomen wat te sparen en wat minder te spenderen aan films. Ik heb me daar, tot mijn eigen verbazing en op een uitzondering na, aan kunnen houden. In Mei heb ik alweer enkele dvd’s aangekocht, zoals The Day The Earth Stood Still, We Are Marshal en Mongol. Ik ben ook nog naar X-Men Origins: Wolverine gaan zien in de cinema. Toch wel een geweldige film, al was ik daarvoor ook al fan van het genre. Nu is het enkel nog wachten op Transformers: Revenge of The Fallen, die op 24 juni van dit jaar uitkomt.

Genoeg over films en series. Laat ik toch maar aanhalen waar ik niet omheen kan. De verkiezingen op 7 juni 2009.  Mijn kennis omtrent de verschillende partijen is nihil. Wat ik wel weet is dat we moeten kiezen voor zowel het Vlaamse als het Europese parlement. Wat weet ik niet? Al de rest natuurlijk. Het boeit me echt niet, maar het is onvermijdelijk en net daarom zou ik me er misschien meer mee bezig moeten houden. Ik heb alreeds de stemtest gedaan, tot mijn eigen groot jolijt, dus de kans is groot dat de uitslag daarvan ook mijn keuze zal worden op Vlaams niveau. Op Europees niveau wou ik hetzelfde stemmen, maar misschien dat mijn voorkeur meer naar de heer Verhofstadt gaat, omdat deze man mijn sympathie wel draagt. Maar niets is zeker, dus het zal pas op die eigenste verkiezingsdag zeker zijn op wie of welke partij ik ga stemmen. Over standpunten, programma’s en belangen ga ik me niet uitspreken, want daar weet ik te weinig van af. Het zal voor de volgende verkiezingen zijn!

Voila, me dunkt dat ik weer voldoende gezeverd heb voor een tijd. Hoewel ik er niet zo vaak toe kom, schrijf ik toch al wel eens graag een prachtblog. Hopelijk is het bij deze gelukt.

Auf Wiedersehen.

25-05-2009, 22:26 geschreven door Fuzzer  

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens iets neergeschreven heb. Vreemd, aangezien ik tijd op overschot heb. Ik moet amper leren en heb weinig tot geen voorbereidingen te maken. Meestal  vul ik mijn vrije uren met films. Films of sporten. Nee, films, sporten en avonturen beleven met Evelien. Mijn drie favoriete bezigheden. Doch, in de weinige uren zonder sport en zonder Evelien zie ik film. Anderhalf tot twee uur van de aardbodem verdwijnen, in gedachten verzonken en meegesleept worden in welk avontuur ik dan ook gekozen heb. Er valt heel moeilijk een genre op te plakken. Zoals bij vele zaken hangt het volledig van het moment af welke prent ik bekijk. Als mensen mij vragen of ik nog een film heb en ik toon mijn collectie verbazen ze zich erover hoeveel DVD’s ik heb. Ik besef dat driehonderd een aardige hoeveelheid is, maar waaraan doe ik mijn geld anders op. In tijden van economische en financiële crisis en ook het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk binnen dit en twee jaar op mezelf ga wonen, moet ik misschien ook aan sparen denken, maar wat kan een filmpje nu kwaad. Het huren ervan is in verhouding minstens even duur en ik kan ze nu nog altijd opnieuw bekijken. Ik koop dan ook alleen maar kaskrakers of films die ik echt wil zien/hebben. Recentelijk heb ik ‘The Dark Knight’ opnieuw gezien, nadat ik deze ook al in de bioscoop had bekeken. Dergelijke hoogstaande cinematografie moet ik nu eenmaal in mijn bezit hebben en zo geschiedde. Ik liep vandaag ook nog maar eens door de Mediamarkt in Hasselt en zag ‘The Matrix’ liggen, op dvd. Me dunkt dat ik deze al tien keer gezien heb, maar het is dan ook één van de beste films aller tijden. Soit, ik kocht hem dan maar niet, aangezien ik al vier andere films in mijn handen had en ik ook geen geld schijt natuurlijk. Anderen zullen dit ongetwijfeld tegenspreken, maar geloof me vrij, meer dan één auto (die ik tevens niet zelf heb moeten betalen) kan ik mij niet veroorloven.

Het moet ook gezegd worden dat ik dit schrijven post vlak na het zien van een, hoe kan het ook anders, filmpje: ‘Wanted’, met Angelina Jolie en James McAvoy in de hoofdrollen. Ik meende gehoord te hebben dat dit het degelijke prent zou zijn, maar blijkbaar had ik me vergist. Nu is ‘vergissen’ wel een groot woord, want zo erg was het nu ook weer niet. Buiten het feit dat er kogels konden gebogen worden rond een object was het een ‘gewone’ film over huurmoordenaars die op het einde de slechten alsook elkaar afknallen.

Misschien moet ik wel films gaan reviewen. Zou daar geld mee te verdienen zijn? Ik vraag het me wel af, doch ik weet al onmiddellijk dat ik daar niet genoeg schrijvers –talent voor heb. Anderen zouden dit ongetwijfeld veel beter kunnen en doen. De Giekes bijvoorbeeld. Of den Hans. Nee, den Hans misschien niet. Deze laatste wist mij trouwens nog te vertellen dat ‘Oz’ een goede serie was. Toevallig zag ik deze vijf –seizoenen –durende reeks ook in de Mediamarkt liggen. Honderd euro voor de ganse box. Dan maar op illegale wijze bekijken zeker. Het verhaal leek me wel te kunnen bekoren, beetje zoals Prison Break, maar ongetwijfeld beter.

De website van Free Record Shop staat bij mijn lijst van favorieten in mijn internet browser. Het is dus de logica zelve dat ik daar regelmatig op surf en dvd’s op bestel. Nu heb ik een hele tijd geleden de trailer gezien van ‘Renaissance’, een prachtig staaltje teken –kunst op het witte doek. Noch Free Record Shop, noch Mediamarkt kent deze film. Hopelijk kan ik deze nog bemachtigen. Moest iemand hierover informatie hebben, het mag me altijd meegedeeld worden.

Aangezien de titel ‘bezigheid’ is, zal ik het ook nog maar hebben over mijn andere bezigheid, sport. Nee, ik ga het niet over Evelien hebben en als ge’t toch wilt weten: wij trouwen in 2013 en ja, er zal een feest zijn waar den Hans en de Giekes kunnen zuipen. Dus, sport. Voetbal om precies te zijn. ‘Alweer’, zullen velen denken, wel, waarom ook niet, het is de enige sport die ik in clubverband speel. Ik kreeg onlangs nog een geweldig groot compliment van waarschijnlijk de grootsten tweezak bij mijn ploeg. ‘Dees is’t grootste talent op den sk’, kreeg ik te horen. Maar mij opstellen kan hij niet. Uitleg geven nog minder. Gelukkig maak ik mij er al lang niet meer druk over en is hiermee het laatste ook (voorlopig) gezegd.

20-01-2009, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Ver·za·me·len: -zamelde, h -zameld 1 sparen, bijeenbrengen: postzegels ~ 2 samenkomen: om tien uur ~ bij het station (volgens Vandale).

Verzameldrang is blijkbaar een obsessief –compulsieve karaktereigenschap. Me dunkt dat ik niet compulsief verzamel, maar het is alleszins een feit dat ik al een aardige collectie films heb aangelegd, waardoor het obsessieve dan weer naar boven komt. De reden waarom ik films koop is echter heel simpel. Ik zie graag film. Eenvoudiger kan een reden volgens mij niet zijn. Deze verzameling is in de loop der jaren exponentieel gestegen. In het begin kocht ik enkel klasse –films die ik enkele malen in de cinema had gezien, zoals ‘The Matrix’ of ‘Gladiator’. Later, in de lerarenopleiding, kwam ik via mijn connecties aan nog meer films die ik dan massaal ben beginnen kijken. Daartussen kocht ik ook nog steeds films. Toen ik merkte dat mijn verzameling zich serieus had uitgebreid, besefte ik dat ik nu wel van een ‘verzameling’ kon spreken. En nu huur of koop ik elke maand wel een aantal films. Na korte telling blijkt dat ik in het bezit ben van 102 (ik kan er enkele naast zitten) films. En ik vrees dat dit nog niet het einde is van mijn koopdrang. Gelukkig zit er genoeg  variatie in de films die ik aankoop, want fixeren op één genre doe ik nooit. Komedies, tragedies, thrillers, documentaires, series, … ze komen allemaal aan bod in mijn collectie. Alleen horror vertik ik te zien. Dit om twee redenen. Ten eerste vind ik dit soort films niet aangenaam om naar te kijken en ik er ongetwijfeld nachtmerries van krijg. En ten tweede omdat dit genre meestal gemaakt is door personen die ‘ziek’ zijn in hun hoofd. En voor dergelijke mensen heb ik relatief weinig respect.

Mijn kijk –en koopgedrag garandeert natuurlijk niet dat alle films van een hoog niveau en kwaliteit zijn. Komedies zijn verrevan origineel, zo zijn er twaalf in een dozijn, maar ik bekijk dergelijke films vaak als ontspanning of in gezelschap van mijn vriendin. Als ik echt zin heb in film, een klassieker of kaskraker (Mulholland Drive’, ‘The Green Mile’, ‘Oldboy’, ‘Eternal Sunshine Of The Spotless Mind’, ed.), zal ik dit meestal wel in mijn eentje doen. Dat is gewoon een kwestie van voorkeur.

Tegenwoordig zie ik minder film, maar meer series. De eerste serie die ik echt volgde op televisie, die ik de moeite waard vond op dvd te kopen,  was ‘Dark Angel’. Doch, het heeft jaren geduurd eer ik deze serie op dvd heb aangekocht. Mede doordat deze serie moeilijk te vinden was in België. Het tweede seizoen heb ik zodoende nog steeds niet in mijn bezit. Later begon ik ook ‘Prison Break’ te volgen en dat zal het eerste volledige seizoen geweest zijn dat ik onmiddellijk heb aangekocht. Seizoen twee volgde heel snel. Tegelijkertijd kocht ik ook enkele seizoenen van ‘Friends’. Later werd ik dan in de wereld van ‘Lost’ en ‘Heroes’ getrokken, beide extreem sublieme series, die iedereen gezien moet hebben. Daarnaast zijn er nog enkele andere series die ik blijf goed vinden als ‘American Dad’, ‘Family Guy’, ‘The OC’, aan ‘Californication’ moet ik nog beginnen, ‘Bottom’ en ga zo maar door.

De gierigaards onder ons (den dikke Giekes en de vettigen Hermans bijvoorbeeld) zullen dan weer gaan beweren dat films kopen een dure bezigheid is. Dat is uiteraard correct. Een film is niet goedkoop, zeker niet als hij net verschenen is op DVD. Ik probeer meestal (lees: soms) te wachten tot de film in kwestie goedkoper in de rekken verschijnt of afgeprijsd wordt. Het komt natuurlijk wel eens vaker voor dat je een film onmiddellijk op dvd wilt hebben, omdat hij zo goed is. Ik denk dan aan ‘The Dark Knight’ (komt binnenkort uit), ‘300’ of ‘The Bourne Ultimatum’. Klasse –films die ik onmiddellijk aan mijn collectie wil toevoegen. Ik koop wel niet alle films die ik wil zien. Regelmatige bezoekjes aan de videotheek zijn dan ook niet uit te sluiten, al vind ik dat op zich ook wel vrij duur (€3,50 euro voor een film).

Naast mijn collectie gekochte dvd’s zijn er dus nog heel wat andere films die ik heb gezien. Ik sta bekend om mijn impulsieve aankopen, maar ik ben niet zó impulsief om álle films te kopen die ik wil zien. Zoals ik misschien al eerder vermeld had, pik ik graag een film mee in de bioscoop. De laatste film die ik gezien heb, was ‘Vicky Cristina Barcelona’, een film van Woody Allen. Deze heb ik enkel gezien, omdat de vier zalen waarin ‘Loft’ werd gespeeld, volzet waren. Uiteindelijk maakt het voor een filmfreak als ik niet uit welke film er dan gekozen wordt, zeker omdat ik ‘Loft’ sowieso nog wel zal zien, hetzij in de cinema, hetzij op dvd. Hij zal alleszins, bij het verschijnen in de winkelrekken, aan mijn collectie worden toegevoegd, want een thriller van ‘Woestijnvis’ (samenwerking tussen Erik Van Looy en Bart De Pauw), wordt ook niet alle dagen gemaakt. Maar dus waren we naar ‘Vicky Cristina Barcelona’ gaan zien en deze was recentelijk in het nieuws geweest nadat deze voor wat ophef had gezorgd omwille van de lesbische kusscène tussen Scarlett Johansson en Penelope Cruz, twee van de vrouwelijke hoofdrolspeelsters.  De film ging eigenlijk over twee dames –Vicky (R. Hall) en Cristina (S. Johansson)- die voor twee maanden in Barcelona op vakantie kwamen. De ene dame stond op het punt te trouwen, de andere stond bekend voor haar losbandig leventje. Toen bleek dat beide dames op dezelfde vent vielen, die tevens nog een goede band had met zijn ex –vriendin, Maria Helena (P. Cruz), die geprobeerd had hem te vermoorden, werd er aan trio –vorming gedaan, werd er ontrouw gepleegd en ontzettend veel ruzie gemaakt. Een film van W. Allen staat bekend om zijn lange dialogen, vaak gefilmd vanuit één standpunt en dat was ook in deze film te merken. Deze keer speelde hij zelf wel niet mee, maar zijn muze, Johansson, deed dat dus wel (In ‘Scoop’ bijvoorbeeld speelt Allen wel zelf mee).

Misschien is mijn meest recente aankoop, nog wel het vermelden waard. Dit was namelijk ‘A Beautiful Mind’ van Ron Howard, met Russell Crow in de hoofdrol. Ik heb de kans nog niet gehad deze te bekijken, maar met vier ‘Academy Awards’ kan het niet anders dan dat het een goede film is. Volgens onze pa is dat toch het geval.

De films die ik in mijn bezit heb, zou ik hier nog gerust kunnen plaatsen, maar ik denk niet dat iemand daar een boodschap aan heeft, tenzij iemand een film wil lenen. Het plan was ook nog een top 5 te plaatsen van de beste films, maar dit is alreeds gebeurt op het forum van AC Kamikaze, dus zal ik enkel de link geven, waar u dan uit vrije wil kan naar gaan kijken. (http://ackamikaze.yourbb.nl/viewtopic.php?t=108)

Hieronder vindt u nog wel de link naar de ‘International Movie Data Base (IMDB), waarop u alle films kan bekijken die ik óf in mijn bezit heb, óf gewoon gezien heb:

http://www.imdb.com/mymovies/list?l=38545253