Hieronder het spulletje dat mij in de toekomst moet verzekeren van een efficiëntere omgang van het stalen ros met het pereneum (dat van mij persoonlijk met name). Op hoop van zegen en dat mag ook wel voor dat geld. De technologie staat voor niks: leest u maar eens.
Na de enthousiaste getuigenissen van de wielrenners die het zadel al gebruiken, nadat het zadel onderwerp is geweest van een belangrijke medisch-wetenschappelijk onderzoek, zal SMP de serie SMP4BIKE uitbreiden om aan iedere wielrenner het voor zijn lichaamsbouw en gebruikswijze meest geschikte model te kunnen bieden.
Een composit zadelframe bedekt met een nerflederen zadeldek, uitgevoerd met duurzame holle roest vast stalen zadelrails.
Technische details:
Afmeting: 263mm x 129mm (zadellengte x zadelbreedte) Gewicht: 165 gram Wat zeggen de doktoren?
Een greep uit: Journal of Sexual Medecine
Fietszadel volgens nieuw geometrisch ontwerp voor het behoud van de genitale en perineale bloedsomloop
Inleiding: bij wielrenners die lange afstanden afleggen is een toename van het optreden van erectiestoornissen van de penis geconstateerd. Alle theorieën convergeren in de identificatie van de zone rond het perineum als kritiek punt. Doelstellingen: Identificatie van een model fietszadel geschikt voor wielrenners die lange afstanden afleggen, in staat om kneuzingen van de structuur van de bekkenbodem tot een minimum te beperken en zo de bloedcirculatie van de penis te beschermen om mogelijke gevolgen voor de erectie te voorkomen. Materialen e methode: een vergelijking tussen een zadel van nieuw geometrisch ontwerp (SMP)en een van de modellen die regelmatig wordt gebruikt door professionele wielrenners. Waardering van de compressiegraad van de twee zadels op de bloedvatenstructuur van het perineum, door middel van de meting van de gedeeltelijke druk van de transcutane zuurstof van de penis bij 29 vrijwillige gezonde wielrenners. Ontdekkingen van de transcutane druk van 02 iedere 3 en 10 minuten uitgevoerd in statische zitomstandigheden. Vervolgens de vaststelling van de waarden van PtcO2 gedurende 15 minuten tijdens een fietstocht met de persoon op 60° en in stabiele hemodynamische omstandigheden. Resultaten: Statistisch geanalyseerde gegevens (test t Student, onderzoek naar het betrouwbaarheidsinterval). Demonstratie van de netto superioriteit van het SMP zadel bij de voorkoming van de vasculaire compressie van de perineale structuren met statistisch significante resultaten. De echte innovatie van het SMP zadel is zijn capaciteit de bloedcirculatie van de penis bijna niet te beïnvloeden, waarbij de beperkte afmetingen met name in de breedte van het zadel behouden blijven, een parameter die tot op heden beschouwd wordt als essentiële factor bij de bescherming van de compressie op de perineale structuren. De geometrie van dit zadel zorgt ervoor dat het lichaamsgewicht wordt verdeeld over de bilspieren, de tuberositas ischiadicae en over het zitbeen en zo de bekkenbodem vrijlaat. Hierdoor worden kneuzingen van de neuro-vasculaire structuren, die veelal overgaan in tuberositas ischiadica, vermeden. Bovendien zorgt de in het achterste gedeelte aanwezige holte ervoor dat het stuitbeen het zadel niet raakt, waardoor schokken door oneffenheden op het wegdek geen weerslag kunnen hebben op de wervelkolom. In onze studio is het SMP zadel duidelijk doeltreffender gebleken bij de bescherming van de bloedcirculatie in de penis in vergelijking met een van de modellen van zadels die vaker worden gebruikt door professionele wielrenners. Conclusies: bevestiging van de doeltreffendheid van het SMP zadel in het beperken van de compressie op de bekkenbodem, terwijl, met name in de breedte, afmetingen behouden blijven die beantwoorden aan de eisen van wielrenners die lange afstanden afleggen.
Een goede marketing als u het mij vraagt. "Economie is belangrijk."
Onlangs las ik het boek De zaak Festina van wijlen dokter Eric Rijckaert waarin de ex-teamarts van de Festina-wielerploeg op een hoogstaande manier reflecteert over de dopingkwestie, zoals ze ontstond vanaf de Festina-Tour van 1998 en zichzelf een recht van antwoord gunt na de procesvorming in de media destijds. De stellingen van Rijckaert zijn uiterst interessant en zijn relaas over de opkomst van EPO en de gebeurtenissen tijdens en na die vermaledijde Tour de France van 1998 scheppen klaarheid. Zo wordt bijvoorbeeld duidelijk dat de EPO-periode in medisch opzicht een grote 'verbetering' was ten opzichte van de periodes ervoor. Rijckaert levert een integer werk af met veel kennis van zake over de productjes an sich en probeert de kortzichtigheid en het zwart-wit denken van de grote massa, opgejaagd door de media, aan de kaak te stellen. En voor mij slaagt hij hier zeker in, al bedient hij zich wel eens van een vreemde en ietwat exorbitante stijl. Een van de boodschappen van het boek is dat men steeds rekening moet houden met specifieke omstandigheden en milieu's.
Zoals ik de laatste tijd al meerdere malen zei, beschouwt de grote massa de renners en andere topsporters in feite nog altijd als een soort van gladiatoren die strijden in de arena ter vermaak van het volk. EPO mag dus gedoogd worden want dan krijgen we tenminste échte demmarages te zien én kunnen we ons eigen ego in stand houden onder de slogan "ze pakken allemaal". Zelf doet men dan niet aan sport - laat staan competitief - want doping (vitaminen en baxters natuurlijk ook) = slecht! Zwart-wit denken om de eigen zwakheid te verbergen.
Toch kan ik niet akkoord gaan met alle stellingen van Dokter Rijckaert. Zo ben ik tegen een gecontroleerd gebruik van EPO. Volgens mij is dit nog altijd een geheel andere categorie dan suikers, vitaminen, aminozuren en zouten en in strijd met iedere sportmoraal. En wat is dan gecontroleerd? Neen, dat is waanzin. Doping zal altijd blijven bestaan, inderdaad. Maar met een professioneel, wetenschappelijk, belangenloos en goed gesponsord antidopingbeleid dat de ontwikkelingen in de medische wereld op de voet volgt en bloedprofielen aanmaakt is de strijd zeker te winnen, ook al zullen er altijd nieuwe producten op de markt komen.
Het verbaast me trouwens dat ik zo weinig reacties binnenkrijg - zeker over dopingkwesties - op deze blog. Zijn mijn stellingen dan zo oninteressant of is er iets anders aan de hand? Ach, ongetwijfeld heeft het te maken met luiheid én met het hoge niveau van mijn schrijfsels, een niveau dat de intellectuele capaciteiten van de gemiddelde lezer ver overstijgt.
Marta Bastianelli is positief bevonden! Wederom een zware slag voor het wielrennen lijkt het want, voor de leken onder ons, Bastianelli is de huidige wereldkampioene vrouwenwielrennen. Toch is er meer aan de hand dan de kwalificatie 'positief' en de logische redenering die de massa ten gevolge meent te moeten maken. Een redenering over een wijdverspreid dopingprobleem in het wielrennen, ook bij de vrouwen. Maar het blijkt in feite niet om een prestatiebevorderend middel pur sang te gaan. Flenfuramine is namelijk geen vorm van bloeddoping of groeihormoon. Bastianelli was obsessief met haar gewicht bezig (volgens de krant "at ze alleen maar salades") en nam dus een middel om af te vallen. Wat ik mij als sportman dan meteen afvraag is of dit niet eerder een averechts effect heeft op de prestaties van de jonge Italiaanse (21 nog maar). Toch waren de prestaties nog zeer goed: tweede in de Waalse Pijl en derde op het EK beloften. Voor de gezondheid zal het middeltje in ieder geval niet positief zijn. We kunnen ons natuurlijk ook afvragen of Flenfuramine het enige middel is dat Bastianelli gebruikte, maar hierover zijn geen objectieve aanwijzingen. De zaak Bastianelli toont nog maar eens aan hoe flinterdun de grenslijn tussen uiterst professioneel met de sport bezig zijn en obsessief bezig zijn met het lichaam waardoor men vaak eerder kwaad dan goed doet. Het is nu eenmaal zo dat topsporters veel gevoeliger zijn voor middeltjes allerhande. Denken we maar aan het prikken en slikken van amfetamines en ander vergif dat gelukkig zowat uit het peloton verdween met de komst van EPO. EPO dat, ondanks de uiterst negatieve bijklank heden ten dage, veel 'gezonder' en verantwoorder is dan de eerder vernoemde kwakzalverij die vaak werd genomen onder het motto "meer spuiten = sneller rijden".
Kortom, het lijkt er eerder op dat het de mens Bastianelli is die hulp nodig heeft en niet het vrouwenwielrennen. En zo gaat het vaak.
Van de dopingmiserie nu naar mijn eigen miserie. Momenteel heb ik de pest aan alles. Net nu ik zonder twijfel in de beste conditie ooit verkeer heeft een chronische blessure zich weer op een ondraaglijk niveau gemanifesteerd. Dit heeft als gevolg dat ik noodgedwongen moet afzeggen voor de recreatieve tocht Sean Kelly in de Ardennen (http://www.seankelly.be/). Dit slaagt enorm tegen nu ik zowat de perfecte voorbereiding had: goede basisconditie, trainingsweek in de Alpen twee weken geleden en nog twee weken perfecte training met supercompensatie. De vorm zou ongetwijfeld beter dan ooit zijn; dit merk ik aan alles: recuperatie, snelheid, hartslag, gewicht,... Het is enorm frustrerend dat je dit er dan niet kan laten uitkomen op je favoriete terrein. Dit alles te danken aan mijn aanslepend zitvlakprobleem waarvan ik als enige de juiste diagnose had gesteld - je voelt natuurlijk als enige je eigen lichaam aan - die bevestigd werd door dokter Hendrickx. Het is nu hopen op een spoedige en goede revalidatie. Eén troef heb ik alvast in handen: ik kan gebruik maken van een zalfke dat goed bevonden werd door niemand minder dan Kurt Van de Wouwer, die blijkbaar ook veel met dergelijke problemen kampte (zoiets komt men dan te weten bij de doc). De basisconditie zal er nog wel zijn, maak ik me sterk. Het effect van de Alpentochten zal evenwel volledig weggeëbt zijn en dat is toch wel frustrerend.
Wanneer krijgen we nog eens een Belg te zien die zich vooraan weet te plaatsen in het klassement van een grote ronde en de Belgische harten sneller doet slaan? Waarschijnlijk wordt het volgend jaar Devolder en hopelijk ook Maxime Monfort, die ongetwijfeld veel geleerd zal hebben uit zijn eerste Tour. Doch, dit zijn geen renners om een top vijf plaats te ambiëren. Ook Jurgen Vandenbrouck zal volgens mij ook niet aan die hoge norm kunnen voldoen. Eerst maar eens zijn zevende plaats van de Giro bevestigen. Natuurlijk is er Kevin Seeldraeyers als groot klimtalent, maar voor een klassement lijkt hij niet gebouwd. Als er één iemand is die in de toekomst België kan vertegenwoordigen in het Rondewerk is het Francis Degreef. Geboren in 1985, dit jaar eerste jaar bij de profs en met mooie resultaten overgekomen van de beloften. Kenners konden dit jaar in de Giro al zien welk potentieel Degreef wel heeft. Let op mijn woord.
Vreemd ook dat we ons op het gebied van sport meer Belg voelen dan op alle andere cultuurgebieden... En iedereen die het fenomeen nationalisme een beetje bestudeerd heeft weet dat een natie zonder gemeenschappelijke culturele achtergrond weinig of geen reden van bestaan heeft. Zonder hier separatistische of absolute uitspraken te willen doen kunnen we alleen maar zeggen dat de Belgische natie amper nog bestaat. Komt hierbij dat de Belgische staat ook bijna volledig verdampt is én de anti-poltiek van de Waalse politiekers. Zo kom ik tot de conclusie dat de huidige politieke situatie niet meer dan logisch is en een proces waar heel het land doormoet. Kunstmatig rekken zoals Leterme nu doet - met als laatste 'steunpunt' de "goede begroting" - is ronduit ridicuul en een teken van machteloosheid. Zeker als men weet dat ieder met kennis van zake de begrotingen van Didier Reynders (waarop Leterme steunt) als één grote luchtbel beschouwt, ongeacht de politieke voorkeur.
Ondertussen op de 23ste plaats in de Ronde: de al eerder besproken Laurens Ten Dam. En dit op een halfuur van leider Carlos Sastre. Detail: Ten Dam in zijn eerste Tour als beste Nederlander één plaats voor Montfort als beste Belg, eveneens in zijn eerste Tour...
Vandaag een mooie dag voor ongetwijfeld een mooi ritje, bestemming Hoegaarden. Ik groet u.
Gisteren en vandaag kregen we de bergritten te zien die de Tour de France 2008 in zijn definitieve plooi moesten leggen vòòr de beslissende tijdrit van 53 km. Weetje: in 1948 reed men nog individuele tijdritten van 120 (!) km - dit las ik vandaag in Het Nieuwsblad. Waar het vandaag om een 'klassieke' zware bergrit met drie/vier Alpencols (Croix de Fer, Galibier, Lautaret, Alpe d'Huez) ging, kreeg het peloton gisteren een eerder apart parcours voorgeschoteld. Een tocht over twee enorm hoge (2800 m) Alpenreuzen die men amper aandeed in de laatste decennia van de Tour met als sluitstuk een levensgevaarlijke afdaling van de Col de la Bonette... Aan de beelden was duidelijk te zien dat de renners last hadden van de ijle lucht. Vaak noemt men 1600 meter als een 'grens' voor klimmerscapaciteiten, net zoals 2000m. Om deze redenen wordt de Galibier traditioneel ingeschakeld in een bergrit om het afmattingsproces te versterken. Dit proces deed zich des te meer voor op de Bonette daar deze nog honderden meters meer boven de 2000m-grens uittorent dan de Galibier.
Na de top van de Bonette volgde een gevaarlijke afdaling tot aan de streep, zonder ook maar een vlak stuk. De winnaar, Cyril Dessel, had zelfs de tijd niet om de handen in de lucht te steken. Persoonlijk vind ik dit overdreven. Klassementsrenners en coureurs die strijden om de ritzege een dergelijke afdaling af te sturen tot op de aankomstlijn moet zoveel mogelijk vermeden worden. Doch, bij nader inzien kan gesteld worden dat dit soort toestanden bij de professionele wielersport hoort. Wanneer een afdaling (vaak gevaarlijker) genomen wordt in de koers terwijl er nog een slotklim of vlak stuk volgt rijdt men praktisch even snel naar beneden. Toch, wat zou er niet gebeurd zijn als het geregend zou hebben...
En eigenlijk was het al meteen raak. Koploper Augustyn gleed de berg af en kroop als een krab weer naar boven, zonder fiets weliswaar.( http://nl.youtube.com/watch?v=CBTDQBjQMGc ) Zou ASO de renners ook naar beneden sturen bij een afdaling met gigantische ravijnen? Tot nu toe zijn de renners altijd miraculeus ontsnapt aan dodelijke valpartijen van pakweg dertig meter in de diepte, denken we maar aan Johan Bruyneel meer dan tien jaar geleden. Zelfs Frank Schleck hield amper een schrammetje over aan zijn vreselijke val in de Ronde van Zwitserland dit jaar omdat hij gered werd door het bladerdek (dat er niet is op Alpenreuzen). ( http://nl.youtube.com/watch?v=Mbyc0gFvsEI&feature=related ) Toch loopt het niet altijd goed af, denken we maar aan Joseba Beloki in de Tour van 2003. In een ultieme poging om de ongenaakbare Armstrong aan te vallen nam Beloki iets meer risico en kwam hij enorm zwaar ten val door een onregelmatigheid in het wegdek. Voor mij nog altijd de vreselijkste valpartij van de laatste jaren: met een snelheid van pakweg 70 km/h voluit op de heup... http://nl.youtube.com/watch?v=h_8m5-sR6I4
Misschien is mijn afkeer van gevaarlijke afdalingen beïnvloed door mijn hoogtevrees. Feit is dat ik een enorme schrikschijter ben in afdalingen waarbij men imposante dalen naast zich ziet opdoemen en rakelings naast ravijnen rijdt. U kent ze misschien wel, de Alpenwegen afgezoomd door de betonnen blokken. Wanneer deze ravijnen verdwenen zijn en we tussen het bladerdek kunnen dalen verdwijnt de vrees en ontpop ik mij als een niet onaardig daler, zonder al te veel risico's te nemen. Zo had ik een hekel aan de afdaling van de Galibier die ik pas deed, gewoonweg omdat ik te bang was en dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de afdaling van de Ventoux, waar men heel mooi en technisch kan afdalen (vooral de zijde naar Bedoin is een aanrader). Afdalen in koers is natuurlijk nog enkele niveaus erger. Het is nen hondenstiel...
Mede door deze hoogtevrees twijfel ik ondertussen sterk over deelname aan de bekende cyclosportieve 'La Marmotte'. Een tocht over vier Alpencols die ieder jaar verreden wordt begin juli. Op de erelijst wieler'toeristen' die weinig moeten onderdoen voor profs. Zo won de laatste jaren onder andere Laurens ten Dam (toen nog belofte), nu de beste Nederlander in het hooggebergte in de Tour en favoriet van mijn neef Raf. Ten Dam maakte zich trouwens onlangs nog sympathiek door Riccardo Ricco "een klojo" te noemen.
"Ik nam enkel vitaminen" zegt Riccardo Ricco, enkele dagen geleden ontslagen door Saunier-Duval na zijn positieve controle in de Ronde van Frankrijk. Het Italiaanse ettertje put de laatste dagen uit hetzelfde arsenaal excuses dat populair was na de zaak Festina (1998) en de zaak Fuentes/Operacion Puerto (2006). Totale ontkenning dus. Dit terwijl Ricco zelf wegliep (letterlijk) voor de Franse controleurs bij de test die hem fataal zou worden. Renner op de loop voor controleurs: kan het nog opzichtiger? Dit terwijl compagnon Piepoli blijkbaar (al is dit onder voorbehoud) zo goed als bekend zou hebben: "Ik deed net hetzelfde als Ricco". Begrijpelijk dat Piepoli sneller bezwijkt onder de druk daar hij al 36 jaar is en geen jong veulen meer zoals Ricco (al reed hij zo wel bergop). Bovendien werd 'Epoli' vorig jaar al betrapt op extreme preparatie tijdens de Ronde van Italië. Pettacchi werd geschorst voor een dosis salbutamol (astma) die naar verluid vier maal groter was dan de aangetroffen dosis bij Piepoli. "Een paar keer teveel gepuft." De kale Italiaanse berggeit werd echter niet geschorst omdat hij woonachtig is te Monaco en bij de wielerbond van dat land aangesloten is. Arbitrair dus.
Riccardo Ricco, 24 nog maar, had een gigantische carrière in het vooruitzicht. Beste klimmer ter wereld na Alberto Contador en normaal gezien nog progressiemarge. Nu blijkt echter dat 'De Cobra' zijn demmarages bergop entte op bloeddoping: verboden middelen waarvoor geen enkel goedpraten mogelijk is in de wielerwereld en de sport in het algemeen. Ricco prepareerde zich waarschijnlijk al in zijn beloftentijd en lijkt in hetzelfde bedje ziek te zijn als zijn maatjes van CSF-Navigare (Sella). Laten we niet vergeten dat Piepoli en Ricco vorig jaar al de Giro domineerden in het hooggebergte, respectievelijk 35 en 23 (!) jaar. Na de zwaarste bergrit in de Dolomieten werden bij onder andere Ricco en Di Luca hoogst verdachte hormonenwaarden vastgesteld, maar omdat de controleurs hier geen raad mee wisten gingen beide toppers vrijuit... In het peloton was Ricco, zoals geweten, niet populair. Bij de tifosi wilde Ricco echter een nieuwe Pantani-gekte losweken. Hij verwees en verwijst graag naar 'zijn voorbeeld'. Ook de neutrale toeschouwer kon genieten van de renner Ricco. Eindelijk nog eens een echte klimmer die liever wat meer seconden pakt in de bergen dan een metamorfose tot klimmer-tijdrijder te ambiëren. De demmarages bergop en de prachtige eindjump in een sprint na een geaccidenteerd parcours waren om van te smullen. Doch, liever een propere (en sterke!) grijze muis als Menchov dan een geprepareerde, oneerlijke cobra.
Leggen we hier even de nadruk op de link die 'De Cobra' voor zichzelf ziet weggelegd met één van de grootste klimmers aller tijden: Marco Pantani. Ricco had het zelfs al over een reïncarnatie... Voor wie het nog niet doorhad: Ricco wordt niet voor niets 'een beetje gek' genoemd. Na de positieve test wordt wederom de link gelegd met 'Il Pirata'. "Bij Pantani ging het ook zo." "Een complot." De verwanten van wijlen Marco Pantani lieten pas nog hun ongenoegen blijken. Terecht; ook bij mij doen deze uitspraken de maag keren. Marco Pantani koerste in een andere tijd: eveneens gedopeerd, maar om wijlen dokter Erik Ryckaert (FESTINA) te citeren: "De ploegen streden met gelijke middelen.". Ook zonder doping was Marco de betere klimmer van Tonkov, Gotti, Ullrich en in topvorm ook van Indurain en Armstrong. Sinds FESTINA en vooral na Fuentes was duidelijk dat de metamorfose die het peloton willens nillens was beginnen inzetten maar één eindresultaat kon hebben: een dopingvrije wielersport. Ricco, had dit net zoals andere Italianen en Spanjaarden én renners van de vroegere generatie duidelijk nog niet begrepen. Hij streed met ongelijke wapens tegenover renners als Valverde, Evans en Andy Schleck. Bovendien was Marco Pantani een vriendelijke, naieve man met een kinderlijke liefde voor de fiets. Het karakter van Ricco daarentegen is ondertussen bekend. Tot slot: Pantani won Tour én Giro en werd inderdaad geviseerd door het Italiaanse gerecht in een arbitraire kruistocht die de mythe en de mens totaal vereenzaamde en ten gronde richtte. Een fameus verschil dus.
Kortom: poten af Ricco! Enkel een propere comeback kan 'De Cobra' nog redden, ook als mens, maar dit blijft zwaar afwachten...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
