Alexander III de Grote hakte in 333 v.C. de Gordiaanse knoop door. Het orakel van de tempel van Zeus te Gordium - toendertijd beschouwd als het middelpunt van de wereld - waar deze onontwarbare knoop bewaard werd, had voorspeld dat wie de knoop kon losmaken zou heersen over de hele wereld.

Voor de communautaire onderhandelaars en initiatiefnemer Jean-LucDehaene was BHV ook even het middelpunt van de wereld. En misschien voelde Alexander De Croo – zoon van notoir Belgicist en royalist Herman – zich wel geïnspireerd door zijn klassieke naamgenoot toen hij besloot het onontwarbare BHV-kluwen bruusk te bombarderen? De Croo junior krijgt momenteel de banbliksems van alle andere partijen en vele burgers over zich heen. The man who did too much, de man die de regering wederom liet vallen. Het is natuurlijk al te gemakkelijk om de eigen handen te wassen in onschuld en de Open VLD en Alexander De Croo tot zondebok te bestempelen. Beweren dat er bijna een akkoord was, is pertinent onwaar. Vraag dit maar aan Dehaene, die zeer snel was om zijn handen van de zaak af te trekken en die naar verluid zelfs zijn nota’s boos over de onderhandelingstafel gooide. Onderhandelen over BHV lijkt sowieso onmogelijk met Maingain aan tafel, de voorzitter van een partij die electoraal alleen kan overleven door ‘non’ te zeggen op alles wat uit een Vlaamse mond komt. Het grootste bewijs dat de onderhandelingen sowieso op niets gingen uitdraaien, werd overigens geleverd door de andere partijen zelf. Er werd besloten om niet verder te onderhandelen en regeren met de overgebleven partijen. Ook stonden er geen oppositiepartijen te springen om de positie van Open VLD in te nemen. Geen minderheidsregering of partijwissel dus, wel nieuwe verkiezingen.

“Uit de gebeurtenissen na de federale verkiezingen van 2007 hebben we geleerd dat we al bij de regeringsvorming een akkoord moeten maken over de staatshervorming, want anders zijn we weer vertrokken voor jaren van immobilisme. En dat kan voor ons natuurlijk niet. Ook de andere hervormingen die ons land nodig heeft, zoals de sanering van de openbare financiën, de arbeidsmarkt, de pensioenen en justitie, hebben trouwens een communautaire dimensie. Daarnaast is het onmogelijk om de begroting weer in evenwicht te brengen tegen 2015, zoals Europa eist, zonder de financieringswet aan te passen. Er is dus een groot akkoord nodig.” Deze woorden komen niet uit de mond van Bart de Wever, maar wel uit die van Alexander De Croo himself. De nieuwe voorzitter van Open VLD zegt ook dat zijn partij zijn vel zeer duur zal verkopen bij regeringsonderhandelingen. Toen Yves Leterme zoiets drie jaar geleden zei, was hij kop van jut voor VLD. Nu Yves Leterme zich ontpopte tot een nieuw soort Verhofstadt en het voluntaristisch sjacheren op korte termijn ging verkiezen boven een lange termijn visie, veranderde Open VLD opeens van koers aangestuurd door de vlucht van Verhofstadt naar Europa. Benieuwd hoe lang De Croo junior rechtlijnig kan blijven. We mogen in ieder geval al opgezet zijn met de manier waarop voorlopig weerwerk wordt geboden aan blijvende bemoeienissen van Verhofstadt in de Belgische politiek.

Zoals de woorden van De Croo jr. aangeven, staat er deze verkiezingen heel wat op het spel, in tegenstelling tot wat sommige antipolitieken of teleurgestelden beweren. Het gaat inderdaad vooral over de organisatie van een staat. Alle andere thema’s en hun financiering, zoals pensioenen, werk, begroting, vergrijzing,… zijn afhankelijk van de manier waarop onze staatsstructuur al dan niet verbeterd zal worden. Transparanter en efficiënter zijn een must, op welke manier dan ook – rechttrekken van het federale misbaksel of de stap naar confederalisme. Democratischer zou ook moeten, maar hierin ben ik nog pessimistischer.

En toch lijkt het verkiezingsdebat maar traag op gang te komen. De campagnes spitsen zich amper toe op een lange termijn visie op onze staat, onze maatschappij en onze toekomst. Neen, de campagnes zijn uiterst voorspelbaar in het uitkiezen van de thema’s en vaak ronduit hilarisch; de campagnes bevestigen alleen maar de bestaande theorieën inzake politiek.

Op kop natuurlijk de Spa onder leiding van Den Baard. In de context van de economische crisis en in de wetenschap dat SPa nooit punten heeft kunnen scoren op communautair vlak is het alleen maar logisch dat de socialisten terugrijpen naar echte socialistische thema’s zoals herverdeling, werkgelegenheid en pensioenen. Klinkt allemaal zeer mooi in theorie, maar het hele discours van Van de Lanotte is eerder waardeloos zolang hij niet erkent dat hij fouten heeft gemaakt ten tijde van de paarse regering en vooral gezondigd heeft tegen het socialisme zelf. Zo pleit Van de Lanotte er nu bijvoorbeeld voor om de notionele interestaftrek af te schaffen voor banken. Geen haar op zijn hoofd dat er aan denkt zich te excuseren voor het invoeren van de notionele interestaftrek.

Ook bij Open VLD komen we niet bij van het lachen. De Croo jr. beweert dat begrotingen in evenwicht onmogelijk zijn zonder de financieringswet aan te passen. Laten we vooral niet vergeten dat de paarse regeringen van Verhofstadt deze financieringswet vervaardigd heeft. En over de begrotingen van Den Baard weten we ondertussen ook dat ze qua betrouwbaarheid vergelijkbaar zijn met beloftes van Dick Advocaat of Georges Leekens. Open VLD en Spa komen door hun impliciete kritiek op het eigen beleid – al dan niet van een vorige politieke generatie – dus ongeloofwaardig over.

Over Lijst Dedecker moeten we het niet hebben; die partij kon na de vorige (regionale) verkiezingen de boeken al dichtdoen bij gebrek aan toekomstperspectief. Aan partijen die gebaseerd zijn op een racistische ideologie maak ik geen woorden vuil. Bij Groen! vervolgens is het jammer genoeg op dit moment nog altijd warm noch koud blazen bij gebrek aan een realistisch en toch radicaal en duurzaam humanistisch toekomstbeeld. Vooral de vertaling naar een nationale context blijkt uitermate problematisch. En is Groen! nu opeens voorstander van confederalisme nu de SLP van Geert Lambert opgeslorpt is, of is Lambert simpelweg de mond gesnoerd? Wat is eigenlijk de mening van Groen! over de staatshervorming, buiten de stelling dat er ‘constructief onderhandeld’ moet worden?

En dan komen we terecht bij CD&V, een partij die zich door haar koppositie in de peilingen rustig en zonder zware uitspraken in de campagne kan bewegen. Zij heeft ook vooral baat bij het bekampen van haar grote concurrenten in het politieke centrum: Spa en Open VLD. Om redenen die hierboven geschetst worden is dit eigenlijk geen al te zware opdracht. Bovendien heeft CD&V voor zichzelf heel strategisch het voordeel gecreëerd in alle bestaande regeringen zoveel mogelijk postjes te bezetten, wat altijd gratis zichtbaarheid en dus bekendheid en stemmen oplevert. Enkel de verdere opmars van NVA kan CD&V verontrusten. Ik denk dan ook dat we de uitspraken van Jan Renders (ACW) en Luc Cortebeeck (ACV) over de verkiezingen in dit licht moeten zien. CD&V zal vooral stemmen verliezen door het communautaire thema. Hier zullen zij altijd verliezen, relatief gezien. Net zoals alle andere Vlaamse partijen. Want zoals de woorden van Alexander De Croo en die van vele andere politici van de traditionele partijen in individuele interviews laten blijken, geven zij NVA eigenlijk gelijk in hun communautaire discours. In feite wordt zo bewezen dat NVA in 2007 visionair was en dat de anderen zich vastreden in de holle retoriek van het zogenaamde historisch bewezen succes van het Belgische compromis. Maar net dit onderhandelen en verder regeren op basis van het Belgische compromis heeft de huidige staatsstructuur en immobilisme gecreëerd. Aldus, het enige wat CD&V, Spa en Open VLD tijdens deze campagne kunnen doen is met andere thema’s op de proppen komen en de NVA in de radicale hoek duwen door hen te beschuldigen van het onmiddellijk willen opblazen van België.

16-05-2010 om 14:07 geschreven door Gielat  

“ Geen koninginnebrij zonder koningin.”

Herman Van Rompaey

“Get a grip on yourself…get a grip on yourself…JA! Get a grip on yourself, natuurlijk, get a grip on yourself! Ik kan het nie zenne, Jos…”

J.M.H. Berckmans

Brussel- Halle-Vilvoorde heeft weer eens voor de val van de federale regering gezorgd. In een soap die ondertussen al drie jaar duurt zagen we in de media weer alle clichés passeren. “We moeten solidair zijn, de gemiddelde burger ligt niet wakker van BHV.” “Vlaanderen onafhankelijk!” “Laten we eens onderzoeken wat de inwoners van de faciliteitengemeenten er zelf van vinden…” “Wie zal Leterme opvolgen, Ivan weet jij het?” etc, etc.

De laatste dagen hebben enkele politologen de geniale ingeving gehad om de zaak BHV eens vanuit een ruimer perspectief te bekijken. Brengt dit politiek immobilisme en voortdurend gebekvecht onze welvaart niet in gevaar? Wat zijn de gevolgen voor onze economie? Zijn we op weg naar confederalisme? Mij is het echter een raadsel waarom deze bredere kijk zolang afwezig bleef tijdens de BHV-verslaggeving. Uiteindelijk gaat het maar om een administratief fenomeen. Weliswaar een administratief fenomeen dat door het politieke gewicht dat eraan gegeven is en ons ondemocratisch kiessysteem geperverteerd is tot symbooldossier dat onze federale politiek heeft lamgelegd – gelukkig is het boerkaverbod er nog snel doorgejaagd…

Pas gisteren, op de dag van da arbeid, hadden de Vlaamse socialisten door dat de huidige beleidscrisis wel eens grote gevolgen kan hebben voor het inkomen en pensioen van de Belgische burger. Bravo voor deze ingeving en bravo voor de populistische manier waarop de boodschap veel te laat aan de man gebracht werd. Bravo ook voor de erg cynische manier waarop nu de terugkeer van Vande Lanotte in de federale politiek wordt aangekondigd. Cynisch, omdat Vande Lanotte – vanaf nu door mij Den Baard genoemd in navolging van Koen Meulenaere omdat ik dit nu eenmaal zo gewend ben – samen met Guy Verhofstadt zelf de huidige problemen heeft veroorzaakt.

Ik zal u dan nu proberen uit te leggen dat er iets grondig mis is met ons bestuur in België en dat BHV dus niet het probleem is, maar slechts een symptoom of een onvermijdelijk gevolg, een culminatiepunt van structurele spanningen.

1. Den Beire. België is nog steeds een koninkrijk. Op zich is koningschap totaal niet meer van deze tijd, eerder een artefact uit het Ancien Régime en volledig in strijd met het gelijkheidsbeginsel. En al wie dacht dat onze koning een louter ceremoniële functie had, kwam deze week wel bedrogen uit. Meneer nam het ontslag van de regering als een absolute heerser koppig “in beraad”. Eén man beslist dus of een gekozen regering nog wat langer mag aanblijven of niet. Laten we ook niet vergeten dat Albert II niet geïnteresseerd is in politiek, systematisch liegt over zijn gigantische fortuin en zijn buitenechtelijke dochter en nog steeds weigert zijn excuses aan te bieden aan het Congolese volk voor het gedrag van de Belgische kolonisator en het beschamende optreden van Boudewijn tijdens de Congolese onafhankelijkheidsplechtigheid. En dan hebben we het nog niet over het cliëntelistische systeem dat buiten de wet om nog steeds door het koningshuis en zijn vriendjes in stand wordt gehouden.

2. Geld over de balk. Zeer zeker onvermijdelijk in een kapitalistische democratie en inherent aan iedere beleidsvoering, maar er zijn natuurlijk grenzen. In mijn vorige tekst duidde ik al op het wanbeleid op het ministerie van Financiën, wat ons niet alleen een groot deel inkomsten doet mislopen, maar ook een hypotheek legt op toekomstige inkomsten en geen buffer creëert tegen nieuwe financiële crises. Ongelooflijk veel geld wordt verspild aan subsidies aan grootbedrijven, multinationals onder het mom van subsidiëring om werkgelegenheid te handhaven. Alsof dergelijke bedrijven zich hierdoor laten beïnvloeden; zij innen het geld en marchanderen verder, in België of elders. Door onze federale structuur zijn er ook weer zoveel verschillende regeringen die dergelijke subsidies verstrekken. Voor Arcelor-Mittal, Opel, Fortis, KBC en co hebben we miljarden over. Aan de toekomst denkt de federale overheid niet: de enige kans voor België om economisch te overleven is actief om te schakelen naar de derde industriële revolutie en in te zetten op kenniseconomie. Klassieke arbeidspatronen via multinationals zullen op termijn toch vertrekken naar landen met lagere loonlasten. Frankrijk, Nederland en Duitsland investeerden 0,7% van hun BBP in onderzoek en ontwikkeling, het Europese gemiddelde ligt op 0,65%. België houdt het op een schamele 0,45%. Fons Verplaetse, eregouverneur van de Nationale Bank van België: “Ik ben een grote voorstander van het Rijnlandmodel, een sociaal gecorrigeerde markteconomie gekenmerkt door stabiliteit en lage inkomensongelijkheid. We moeten nu dat Rijnlandmodel overgieten met een Scandinavisch sausje: veel mensen die werken, zin voor innovatie, focus op onderzoek en ontwikkeling… Dat is de weg die de landen van de eurozone en zeker België moeten bewandelen.”

3. Politieke cultuur. Misschien is er wel iets aan van het gezegde dat een volk de politici krijgt die ze verdient. Ik heb genoeg van Twitterende politici die er steeds even zonnebankbruin uitzien en om de haverklap in tv-programma’s opduiken om hun ego te strelen en irritant sympathiek te komen doen. In België is de uitvoerende macht en de partijtop te machtig waardoor de stem van de burger ontmanteld wordt. Vermenging tussen politieke en zakelijke belangen is bovendien te sterk verspreid. Jan Peumans nam als voorzitter van het Vlaams Parlement al initiatief om de te hoge politieke weddes te verlagen. Tijd om meer beperkende maatregelen op te leggen wat betreft partijfinanciering, afbreken van politieke ambten, cumuleren van politieke en zakelijke functies en belangenvermenging. Hoe kunnen we immers anders een einde maken aan wantoestanden zoals het doordringen van kapitalisten als Didier Reynders in de politiek en het economisch knechten van een bevolking zoals in het cliëntelistische systeem van de PS?

4. Staatsbestel. Een volk krijgt de politici die ze verdient, maar in België kunnen we onze politici niet afstraffen. Ons kiessysteem is ondemocratisch. In een land met zoveel gemeenschappen en regio’s en drie culturen, waar alle unitaire partijen gesplitst zijn in een Vlaamse en een Waalse tak die vaak openlijk ruzie maken, kunnen we telkens maar op de helft van de partijen stemmen; de andere helft van volksvertegenwoordigers wordt door een ander deel van de bevolking in de regering gedropt. Dat dit alleen maar tot polarisering leidt, bewijst BHV. In België is men echter uiterst conservatief over mogelijke hervormingen van het kiessysteem. Het lijkt evenwel zeker de moeite om eens te gaan kijken naar het Duitse kiessysteem en een combinatie te maken van een nationale kieskring met kleinere kieskringen gebaseerd op de gemeenschappen en regio’s. Zoals de SPa nu duidelijk stelt is het inderdaad alleen maar positief om regionale en federale verkiezingen samen te laten vallen in tijd, of simpelweg samen te ballen. Om het allemaal wat beter onderbouwd te maken, kunnen we best meteen onze federale structuur aanpassen.

Inderdaad, het Belgische federalisme zoals het nu bestaat en gecreëerd werd door eerst Jean-Luc Dehaene en vooral Verhofstadt en Den Baard met hun financieringswetten is het grote probleem voor de werking van onze politiek, het uitvoeren van de politieke plichten tegenover de bevolking en het waarborgen van onze pensioenen. Knack rekende uit dat twee derde van het Belgische begrotingstekort structureel is. En toch blijven onze federale politici de blijde boodschap verkondigen over de begroting. Geen geld resulteert in geen beleid. De federale overheid zit op droog zaad en toont zich bovendien een heel slechte beheerder. De huidige financiering van de regio’s en gemeenschappen is niet werkzaam gebleken en draagt te weinig verantwoordelijkheidsmechanismen in zich. Doch, alleen al het woord confederalisme, doet bij vele Belgen om de een of andere reden de haren op de armen rechtkomen.

De Belgische financieringswetten, de hervorming van het kiesstelsel door Verhofstadt in 2002, misleiding door middel van lege dozen als het Zilverfonds, het niet op de agenda plaatsen van een lange termijn visie inzake werkgelegenheidsgraad en sociale zekerheid en politici die enkel verantwoording moeten afleggen aan één segment van een natie: dit alles kan onmogelijk goed beleid genoemd worden en is door de gecreëerde structuren voor de meeste burgers een verwarrend, bevreemdend kluwen geworden. Wie is nog echt overtuigd dat hij in het stemhok de juiste keuze heeft gemaakt? Wie ziet door het bos de bomen nog? Waar zit de poen van uw pensioen? Het zit in de pocket van een politieke generatie die meer aan de volgende verkiezingen en de electorale gevolgen van een symbooldossier als BHV denkt, dan aan de economische welstand van zijn bevolking over twintig jaar. Geen probleem, als u gaarne tot uw zeventigste gaat werken.

Nu Den Baard reeds terugkeert; hoe lang zou het nog duren vooraleer Verhofstadt zijn terugkeer in de Belgische politiek aankondigt? En hoe sterk zal de Belgische, pardon Vlaamse, kiezer dan weer aan geheugenverlies lijden wanneer hij in het stemhokje kruipt? We zien nu eenmaal door het bos de bomen niet meer.

Epiloog: En wat betreft BHV, blijf ik bij mijn oorspronkelijke idee dat heel de crisis vermeden had kunnen worden door vijf minuten politieke moed (haha). Mits het om een administratieve kwestie gaat, een geschil over de kieswetgeving hadden de onderhandelaars hun land een dienst kunnen bewijzen door de uitwerking van een oplossing te delegeren aan niet gepolitiseerde en bekwame mensen. Het Grondwettelijk Hof stelde dat de hervorming van het kiesstelsel een schending van het gelijkheidsbeginsel inhield en dat er een oplossing moest zijn voor de volgende verkiezingen. Waarom beslisten de onderhandelaars niet om een oplossing te laten uitwerken door dit Grondwettelijk hof – paritair samengesteld immers – en zich allen ongeacht het resultaat te binden aan de uitspraak van dit hof? Akkoord, het Grondwettelijk Hof mag officieel niet aan beleidsvorming doen, maar dit valt wel te omzeilen door het laten uitwerken van ‘een aanbeveling’, ‘een beleidsvoorstel’ of andere loodgieterij van dit soort.

02-05-2010 om 13:53 geschreven door Gielat  

In dit stukje zal ik u proberen te overtuigen dat wij allen als burgers dringend op onze strepen moeten gaan staan om een herstel en herwaardering van de scheiding der machten in ons politieke bestel te bekomen. We moeten meer democratie en minder particratie eisen, zodat ons parlement de rol kan vervullen die ze volgens de Grondwet moet vervullen, de almacht van bepaalde politieke zwaargewichten doorbroken kan worden en de volksvertegenwoordiger het volk ernstig kan vertegenwoordigen.

Scheiding der machten – wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht - is een concept waarop westerse democratieën trots zijn en voor een deel hun legitimiteit baseren en dat samen met een ander belangrijk politiek concept, scheiding van Kerk en Staat, tot rijping kwam in de periode van Verlichting en Franse Revolutie. Het nut van de scheiding tussen Kerk en Staat lijkt me ondertussen historisch voldoende bewezen. Regimes waarin religie de overhand gaat nemen en de politiek gaat sturen of dwingen, leiden onvermijdelijk tot verstarring, corruptie, minachting voor de mensenrechten. Uiteindelijk leidt religie vaak door foute politieke beslissingen tot een gedaalde levensstandaard en verminderd welbevinden bij de eigen bevolking, in wiens naam men pretendeert te regeren. Voorbeelden zijn legio: Saoedi-Arabië, Jemen, Afghanistan, Somalië, Soedan en Iran, om de bekendste te noemen. Ook het wanbeleid van streng-evangelische conservatieven in de VS dat tot de inval in Irak leidde, kan gelinkt worden aan een tekort aan scheiding van Kerk en Staat. Zie ook mijn vorig stukje over deze problematiek in de VS.

De scheiding tussen Kerk en Staat lijkt mij dus een basisvoorwaarde voor verantwoord politiek bestuur. Geldt dit ook voor de scheiding der machten? Want laat ons eerlijk zijn: van een echte scheiding der machten is in vele Europese democratieën geen sprake. Ook in België ligt alle macht bij de partijtop van de leidende partijen. Onze Kamer van Volksvertegenwoordigers is in feite verworden tot een stemmingsmachine voor de regering waarin de politieke zwaargewichten van de eigen partij de touwtjes in handen hebben. Van een scheiding tussen wetgevende en uitvoerende macht is nog weinig te merken. En wanneer deze tendens zich te sterk doorzet, wordt de kiezer die via zijn vertegenwoordigers in de Kamer de uitvoerende macht zou moeten controleren, uitgeschakeld. Dan gaan partijleiders de beslissingen in besloten kring bedisselen, eventueel tijdens het gezamenlijk bijwonen van een match van de favoriete voetbalclub in het Luikse of het Brusselse en helt de balans te ver over van democratie naar particratie.

Nu probeer ik deze tamelijk theoretische uiteenzetting te staven aan de hand van een concreet voorbeeld dat ons allen bezighoudt en aanbelangt: de financiële en economische crisis. Ik som even op welke sommen onze federale regering naar aanleiding van de crisis aan de grootbanken geschonken heeft. Fortis: 15 miljard euro, KBC 3,5 miljard euro, Dexia: 1 miljard euro, Ethias 500 miljoen euro. De gewesten schonken bovendien nog voor 5 miljard euro aan de genoemde banken. Dit alles te samen voor ongeveer 2000 euro per Belg. U leest het goed: 2000 euro, 2000 euro van uw belastinggeld van het voorbije decennium!
In ruil voor deze steun kreeg de overheid bij iedere bank die gered werd, twee bestuursmandaten. De Federale Participatie-en Investeringsmaatschappij (FPIM) werd opgericht om erop toe te zien dat de banken hun geld en dan vooral het geld dat van de overheid en dus van de belastingbetaler komt, voortaan goed beheerd zou worden. Omdat de burger er van overtuigd was, kon de overheid niets anders dan een ‘nieuwe cultuur’ eisen bij de grootbanken. Want, voor alle duidelijkheid, de crisis was de schuld van de rijken, van de grootbanken. Eerst in de VS en daarna in Europa hebben banken en grootspeculanten te grote risico’s genomen bij het speculeren en het opzetten van ingewikkelde investeringsconstructies om steeds meer (virtueel) geld te creëren. De kleine man die hoogstens wat simpele aandelen bezat van enkele beursgenoteerde bedrijven of zich liet verleiden tot investeringen in fondsen die werden aangeraden door hun banken, troffen geen schuld in de crisis.
De overheid moest dus op mandaat van de gedupeerde burger zorgen voor risicomanagement bij de banken, voor een transparantere communicatie en verantwoord en ethisch bankieren en investeren. Ondertussen blijkt echter dat onze overheid volledig verstek geeft in zijn controlefunctie op de banken, niet in het minst door de rol die de grote liberale roerganger Didier Reynders hierin speelt – de man van de bewuste Panorama uitzending over het wanbeleid op het Ministerie van Financieën.

De FPIM wordt gestuurd door het kabinet Reynders. Parlementsleden krijgen evenwel geen antwoord van Reynders op vragen over de positie van de overheid in de besturen van de banken. De controlefunctie van het parlement op de regering is zo goed als onbestaande inzake de overheidsparticipatie in de banken. Reynders draait rond de pot en de benoemingen die hij deed spreken boekdelen over zijn ingesteldheid. De overheidsbestuurders van Reynders verdienen in goede bankierstraditie tussen de 50.000 en 125.000 euro per jaar. Bij Dexia zetelt een ex-kabinetschef van Reynders, bij KBC de huidige kabinetschef en bij BNP Paribas Fortis zetelt Michel Tilmant, samen met Emiel van Broekhoven die eerder aan de Open-VLD gelinkt wordt. Van Broekhoven is een typische kapitalist van de oude stempel. Zo beschouwt hij ethische groene investeringen als malinvestments. Michel Tilmant op zijn beurt, was voor de bankencrisis hoofd van ING en werd voor zijn risicovol beleid in volle crisis door de Nederlandse regering die het noodlijdende ING moest redden prompt buitengewerkt.

Vele waarnemers wijzen er op dat de kapitalistische cultuur bij de banken zoals die werkzaam was vóór de crisis, ondertussen gewoon doorleeft en er dus geen sprake is van zelfregulering of regulering onder druk van de overheid. Jean Luc Dehaene werd eind 2008 op vraag van Yves Leterme aangesteld als hoofd van Dexia. Hij stelt: “Bij mijn weten heeft de regering de aanbevelingen van de bijzondere commissie voor de bankencrisis nog niet omgezet in een reglementair kader. Evenmin heeft de staat als aandeelhouder ons via de overheidsbestuurders al uitdrukkelijk richtlijnen gegeven.”
Wat is het nut van het oprichten van parlementaire commissies als deze genegeerd worden? De Commissie over de financiële crisis vermeldde in haar rapport van eind 2009 maakte duidelijke richtlijnen op die steunen op een breed draagvlak bij de bevolking, vakbonden en zelfs de meeste politici, althans als we hun discours moeten geloven. Men heeft het over het afschaffen van het absolute bangeheim waardoor belastingontwijking en illegale activiteiten via belastingparadijzen kunnen worden aangepakt. Men heeft het over ethisch en risicogematigd beleggen. Men heeft het over het invoeren van een transactietaks (zie mijn stukje getiteld ‘Flutsocialisme’). Prediken in de woestijn? Fortis, KBC en Dexia hebben nog steeds vele dochterondernemingen en fondsen in belasingparadijzen als de Caymaneilanden, Bermuda en Jersey en beheren nog steeds evenveel miljoenen euro’s in onethische beleggingen (beleggingen in ondernemingen die hun voeten vegen aan mensenrechten en/of milieunormen). Een transactietaks is er ook nog steeds niet en ook Europa laat op zich wachten om de zogenaamde ‘Robin Hood tax’ in te voeren.

Over het falen van overheden om vooral in de jaren negentig van de vorige eeuw kapitalistische tendensen die tot de financiële en economische crisis zouden gaan leiden, te ontmaskeren en te gaan reguleren, had Frank Vandenbroucke (Spa) het onlangs naar aanleiding van de ‘viering’ van 125 socialisme. “Ja, het was in de jaren negentig nodig om de afkeer van marktmechanismen af te zweren en de nuttige rol van een ‘getemd kapitalisme’ ten volle in te schatten. Maar op het ogenblik dat toonaangevende sociaal-democraten dat met veel tamtamgeroffel deden, begon datzelfde kapitalisme zich opnieuw te ontketenen – onder meer door gebrekkige regulering in de financiële markten. Dat hebben we niet zien aankomen. Het eerste antwoord daarop moet een gemeend mea culpa zijn. Het tweede antwoord is een herdenken van de analyse, niet op basis van oud-linkse schema’s waarbij alles wat markt is opnieuw verdacht wordt, maar wel op basis van nieuwe inzichten in hoe je het kapitalisme van de 21^ste eeuw opnieuw kunt temmen en nuttig maken.”

Het lijkt wel tekenend voor het Belgische politieke systeem dat mensen als Frank Vandenbroucke die inzien dat de oorzaken van de crisis nog steeds niet aangepakt zijn door hun eigen partijtop nota bene buitenspel gezet worden. Herinner u goed hoe bij de liquidatie van Vandenbroucke de wil van de kiezer volledig genegeerd werd. Democratie? En terwijl Vandenbroucke zich rustig kan bezig houden met het schrijven van interessante analyses over 125 jaar socialisme, delen de vertegenwoordigers van de kapitalistische crisis-cultuur rustig verder de lakens uit, Didier Reynders op kop, lastige parlementsleden simpel van zich afhoudend en de riante lonen van de bankiers in stand houdend dankzij ons belastinggeld.

05-04-2010 om 16:53 geschreven door Gielat  

“For NASA, Space is till a high priority!”

George W. Bush

“The future will be better tomorrow.”

George W. Bush

Onlangs werd mijn aandacht getrokken door een interessant stukje duiding op Radio 1. Het ging erover dat het wetenschappelijke leven er op achteruitgaat in de VS en hoe dit de internationale positie van de VS als hegemoon ondermijnt. De NASA zou al jaren in een neerwaartse spiraal zitten en als symbool fungeren van de wetenschappelijke neergang. De Koude Oorlog was natuurlijk een belangrijke motor voor dit prestigieuze instituut, dus na 1989 was een decompressie wel te verwachten. Maar er is meer aan de hand, veel meer. NASA en andere Amerikaanse instellingen en private bedrijven kampen met een tekort aan genieën, aan hoogopgeleide wetenschappers, ingenieurs en wiskundigen. Barack Obama had dit al een tijdje in het snotje en probeert het tij te keren door jongeren aan te moedigen terug meer te kiezen voor wiskunde en natuurkunde en de wetenschap in ere te herstellen.

Obama heeft ongetwijfeld door dat na jaren van door neocons opgezweepte hoogmoed, de basis van de Amerikaanse internationale macht begint af te brokkelen. Namelijk, minder hoogtechnologische kennis impliceert een negatief effect op de gehele economie en hogere werkloosheidscijfers onder de gehele bevolking. Concreet trekken meer en meer multinationals weg uit de VS. En dit is niet, zoals kapitalisten willen laten verstaan, de schuld van vakbonden. De laksheid van de Amerikaanse banken en burgers die onder andere leidde tot de kredietcrisis en uiteindelijk tot een wereldwijde financiële en later economische crisis is zonder twijfel gerelateerd aan de Amerikaanse hubris.

Heeft de VS zijn hoogtepunt als internationale hegemoon bereikt en is de neergang ingezet? Het lijkt onvermijdelijk. De geschiedenis is nog niet ten einde. Is de Amerikaan zo decadent geworden dat hij zijn eigen succes begint te ondergraven? De Amerikaanse suprematie werd definitief gevestigd na Wereldoorlog II en is gebaseerd op leiderschap in het internationale kapitalistische systeem waarbij militaire macht als fundering fungeert. In het Amerikaanse discours ging het zowel nationaal als internationaal evenwel altijd om vrijheid, recht en democratie, maar dat is natuurlijk maar holle retoriek van charismatische leiders. De Amerikaanse leidende klasse heeft altijd haar internationale economische belangen in het achterhoofd gehouden. Zo ook J.R. Pauwels: “De ontwikkeling van de kapitalistische economie in de VS vereist dat de Amerikaanse sociale, economische en dus ook politieke elites consequent hun klassenbelangen nastreven in eigen land en overal ter wereld, met vreedzame middelen of met geweld, met de hulp van democraten of van dictators en zonder veel respect voor de waarden van democratie, vrijheid en recht waarvan Amerika nochtans in theorie de grote kampioen is.” Begrijp me niet verkeerd, het is het recht en zelfs de plicht van iedere staat  – we leven nu eenmaal in een wereld waarin nationale staten een van de belangrijkste actoren zijn – om zijn economische belangen te verdedigen. Doch, het gaat erom op welke manier dit gebeurt en hoe een staat zijn beleid verantwoordt aan de eigen burgers en andere staten. En zoals uit ontelbare voorbeelden kan blijken, heeft de VS niet altijd koosjer gehandeld en vaak met een schandalig gebrek aan respect voor mensen overal ter wereld. In deze economisch gedreven staatsopvatting geschetst door J.R. Pauwels en anderen neemt wetenschap natuurlijk een belangrijke plaats in. Hoe komt het dan dat dit de laatste jaren verandert is. Zijn de anderen – China, EU, Japan,… machtiger geworden – of zijn er andere tendensen te ontwaren?

Het gaat inderdaad om diepere maatschappelijke verschuivingen, zo lijkt. Neo-koloniale en religieuze superiortiteitsgevoelens en verdoken racisme zijn na WOII terug meer en meer in het staatsapparaat binnengedrongen en hebben de rol van de federale overheid als bewaker van de ratio in een zeer divers land waarin iedere staat zijn eigen raciale, politieke, sociale en religieuze configuratie heeft zwaar ondergraven. Religieuze opvattingen speelden een niet onbelangrijke rol in de manier waarop beleidsvoerders en burgers in de VS het volledig geconstrueerde discours voor de oorlog in Irak zelf gingen geloven. Je kan president van de VS worden als je niet blank bent. Je kan geen president van de VS worden als je atheïst bent. Met Obama aan de macht wordt het probleem van de VS des te duidelijker. De Tea Party Movement, met de gekke heks Sarah Palin in haar middens, is in korte tijd zeer populair geworden. Deze groep herbergt gefrustreerde kortzichtigen die tonen dat ze de geschiedenis niet goed begrepen hebben door zichzelf als erfgenamen van de Boston Tea Party te plaatsen, de symbolische verzetsdaad tegen de centralistische Britse kroon die als een soort officieel begin van de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd wordt beschouwd. De Tea Party Movement heeft het gevoel dat hun land naar de bliksem gaat. Ze zijn gefrustreerd over de mislukkingen in Irak en Afghanistan, de tanende militaire macht van de VS en alles wat naar religieuze openheid ruikt. Boven alles willen ze met rust gelaten worden door de federale overheid. Obama is de vijand, want een communist; John McCain heeft hen in de steek gelaten omdat hij de verkiezingen verloren heeft en te soft was. De Tea Party Movement denkt natuurlijk dat ze gelijk heeft, want God staat aan hun kant. En omdat God aan hun kant staat snappen ze niet waarom zij zelf het economisch zo slecht doen. Een clubje van gefrustreerden dus.

Aan Tea Party’ers vragen in te zien of hun houding van het grote gelijk mischien niet bijdraagt tot het probleem van de afglijdende Amerikaanse competitiviteit, tekenend is voor de kern van het probleem, is natuurlijk onmogelijk. Met een zionist valt ook niet te praten over mensenrechten voor Palestijnen. Maar hoe kan je in godsnaam (!) je economie op peil houden zonder wiskundigen, ingenieurs, informatici als je op scholen de evolutieleer wil bannen? Hoe wil je kritische, wetenschappelijke geesten vormen als je je kinderen wil vormen volgens het woord van God, wat dat ook moge zijn. Van dinosaurussen heeft Sarah Palin nog nooit gehoord. Voor dergelijke mensen is het ongetwijfeld ook moeilijk te vatten dat alle mensen overal ter wereld gelijk zijn en dat er dus geen uitverkorenen zijn. It’s all fucking shit, Larry!

 Om even duidelijk te stellen dat principes als uitverkorenen, ware gelovigen en predestinatie onzin zijn: het genetisch materiaal van om het even welke twee mensen is voor meer dan 99,9% gelijk. De variatie doet zich bovendien vooral voor op het niveau van kleine gemeenschappen, zoals dorpen of families en dus zeker niet tussen rassen, laat staan naties. Geneticus Spencer Wells: “De meeste Palestijnen zijn genetisch niet te onderscheiden van de meeste Joden.” Wat blijft er dan nog over? Cultuur natuurlijk.  Cultuur wordt evenwel nooit vastgelegd in DNA, maar geleerd door ervaringen. Cultuur is omgevingsgebonden. Een cultuur waarin het kritische element afgevoerd is, zoals vele religieus gestuurde culturen, is dus sowieso indoctrinerend. Lesgeven volgens het woord van God is vaak ronduit misdadig.

Palin en co die uiting geven aan een sterke onderstoom in de Amerikaanse maatschappij die traditioneel aansluiting vind bij de Republikeinse Partij zijn door hun geloven in de eigen superioriteit (“God bless America”) blind geworden voor de realiteit. Het is de taak van Obama en medestanders om dit te bestrijden, hoe uitzichtloos de situatie ook mag lijken. Want hoe sterk het ambt van Obama ook getypeerd kan worden door ‘vechten tegen de bierkaai’, is dit toch de enige aan te meten attitude.

20-03-2010 om 11:16 geschreven door Gielat  

Keren we even terug naar het groene thema van mijn vorige blog: op basis van mijn opvattingen wordt ik wel eens ‘een groene’ genoemd. Groen! was vroeger AGALEV en dat stond voor Anders GAan LEVen, vandaar. Daar zit waarschijnlijk wel iets in. Bij stemtesten scoort Groen! altijd tamelijk hoog bij mij – al vraag ik me af bij wie niet…

Ik heb het echter nog nooit over mijn hart gekregen om voor Groen! te stemmen in nationale, regionale of lokale verkiezingen. Niet omdat zij “sowieso te weinig stemmen halen”, dat vind ik weer zo’n belachelijk argument. Wél omdat er altijd wel iets niet snor zit: verkeerde boegbeelden, vreemde campagnes en vooral een grondig meningsverschil op het vlak van milieu, energie en toekomst. Groen! blijft een radicale tegenstander van kernenergie. Volgens mij is dit een onverantwoorde en zelfs kortzichtige visie. Het enige echt groene alternatief voor kernenergie is, als ik me goed ingelicht heb, wind- en waterenergie. Maar om de een of andere reden loopt onze overschakeling naar windenergie enorm traag. En tot zolang blijven we afhankelijk van kernenergie, of we dat nu willen of niet.

Doch, volgens mij gaat het in het geval van kernenergie niet alleen om realistisch denken maar ook om een bewuste toekomstvisie. Kernenergie staat niet stil, kernenergie verandert. Ook in Vlaanderen wordt er tamelijk veel onderzoek gedaan naar kernenergie. Weinig mensen weten dit, maar in de Kempen is wel degelijk een befaamd research centrum gevestigd. Natuurlijk kan zoiets niet draaiende blijven zonder overheidssteun. Oktober en november 2009 zouden op dat vlak een kantelmoment geweest zijn, maar vreemd genoeg heb ik in deze niets meer vernomen van onze media. Hopelijk heeft men voor de vooruitgang gekozen.

Ondertussen kennen we al vier generaties kernenergie waarbij iedere generatie weer veiliger, milieuvriendelijker en beter te beheren is. Het is vooral zaak om zo snel mogelijk over te schakelen naar de nieuwste technologieën en het onderzoek naar beheer en afbraak van kernafval op een hoog niveau te houden. Misschien is mijn visie als leek op het kerndossier te utopisch, maar volgens mij hebben we ook geen ander alternatief. Het zou de ultieme triomf van de mens zijn: in harmonie kunnen leven met de natuur door eindelijk te stoppen met haar grondstoffen uit te putten doordat we onze energie zelf kunnen opbouwen, beheersen en afbreken. Geen roofbouw meer, wel teren op de eigen wetenschappelijke kennis.

Onlangs kwam de partij Groen! nog eens in de aandacht. De overschotten van de SLP van Geert Lambert werden opgeslorpt. Het was weer grappig hoe verschillende politologen de zaak aangrepen om zich als ‘wijzen’ voor te doen. Groen en SLP zouden niet bij elkaar passen omdat de ene partij groen is en de andere sociaal-liberaal. Dat slaagt natuurlijk op niets. Iedere wijze mens beseft toch dat groen denken vervat zit in sociaal-liberaal denken. En politologen die nu zo graag met de vinger wijzen moeten dan ook maar zwijgen wanneer ze Groen! verwijten nog steeds de partij van de geitenwollen sokken te zijn, de partij zonder bredere maatschappijvisie. Dat politologen geen alwetenden zijn, werd trouwens keer op keer bewezen door hun commentaar bij de recente voorzittersverkiezingen binnen de VLD. Bovendien verdenk ik politologen als Carl Devos ervan de term sociaal-liberalisme te negeren en af te doen als utopisch (gehersenspoeld door Verhofstadt?)  Kortweg, volgens mij is het samengaan van SLP en Groen! een logische gang van zaken. Het kan Groen! alleen maar helpen nieuwe en betere mensen te rekruteren en volwassener te worden. Wat mij bij de vorige verkiezingen opviel was hoe sterk het programma van de SLP mij aansprak, met duidelijke punten en concrete voorstellen gebaseerd op de realiteit in andere landen, terwijl de website van Groen! mij absoluut niet kon overtuigen. Nochtans haalde Groen! in mijn stemtest een score die bijna even hoog was als die van SLP (ook de nieuwe voorzitter van Groen! verwees onlangs naar deze stemtestoverlapping).

Rest ons natuurlijk nog de vraag wat het verschil is tussen sociaal-liberalisme en socialisme. Het enige antwoord dat ik hierop kan verzinnen is dat het sociaal-liberalisme een brede beweging van humanistische liberalen is met een langere historische traditie dan het socialisme, maar zonder echte politieke traditie in Vlaanderen, België. Het liberale denken is hier inderdaad sterk gekaapt door het economisch liberalisme van de VLD-MR. Het socialisme geeft –paradoxaal?- een grotere rol aan de overheid. En in de praktijk blijkt dit zeer vaak nodig te zijn, hoe aantrekkelijk het idee van de minimale staat ook mag lijken. Maar waarom bevindt het socialisme als politieke beweging zich dan bijna overal in Europa in een lamentabele staat? Los van deze cultureel-historische reflectie blijft het natuurlijk een feit dat socialisme een term blijft waarmee je alle kanten op kan. Ook stalinisten, maoïsten en dictators in Korea en Birma noemen zich socialisten. Persoonlijk heb ik het altijd moeilijk gehad met mensen die zich overtuigd socialist noemen en zich vanuit dat denken afzetten tegen alles wat niet socialistisch is, ook als blijkt dat mensen uit andere partijen een beter beleid voeren of als blijkt dat de socialistische boegbeelden niet meer bekwaam zijn.

Als toemaatje vertel ik u graag waarom ik op het te misbruiken medium Facebook geen lid ben geworden van de aantrekkelijke groep die zich kant tegen NSV-erkenning in Leuven. De initiatiefnemers blijken COMAC-mensen te zijn. COMAC noemt zich socialistisch, maar enige research kan geen kwaad. Zo heeft deze linkse beweging een duidelijk en interessant lijkend tien punten programma (voor de liefhebbers: voor een gratis, democratisch en kwaliteitsvol onderwijs, voor gelijke politieke en sociale rechten voor iedereen – tegen racisme en extreem-rechtse partijen, voor de vrede en het verzet tegen oorlog, voor een gezond en kwaliteitsvol leefmilieu, voor goede communicatiemiddelen en een goed en gratis openbaar vervoer, voor een gezondheidszorg en rechtsbijstand toegankelijk voor allen, voor een vast en menselijk werk, voor de verdediging van de democratische rechten, voor een toegankelijke, progressieve en internationalistische cultuur). Het tiende punt luidt echter: “voor het socialisme”. Waarom staat dit erbij? Dit is toch overbodig? Zoiets maakt mij zo sceptisch dat ik zelfs afhaak voor een onnozele Facebookgroep. Ik beschouw mezelf als sociaal-liberaal en men zou sociaal-liberalen kunnen verwijten dat ze utopisch denken. Maar als ik socialisten één ding zal blijven verwijten is het dat zij zelf gescheiden werelden blijven creëren, blijven polariseren en dit blijkbaar graag doen. En dan heb ik het niet alleen over COMAC.

01-01-2010 om 13:51 geschreven door Gielat  

“Der Mensch gehört nicht in die Luft”

Rammstein

“Ik ga nooit op reis, hoogstens naar de Belgische kust.”

Herman Brusselmans

“Slecht voor ’t milieu!” De laatste tijd gebruik ik deze slagzin te pas en te onpas. Naar mijn aanvoelen vooral te onpas, afgaande op de reacties die hoofdzakelijk variëren van norsheid (“guyke, ge zijt ne zageman”) tot de start van een totaal onzinnige discussie waar ik me dan moet uitpraten. Natuurlijk, alles wat we doen is in zekere zin slecht voor het milieu, en het is vooral de ‘groene hypocrisie’ van het laatste half jaar die mij heeft aangezet tot het bezigen van mijn slagzin. Maar zoals zo vaak heb ik weer het gevoel te vechten tegen de bierkaai. We sussen blijkbaar liever ons geweten met zogenaamd groene producten en energie dan even wat kritischer stil te staan bij deze producten. Ethisch gezien, volgens Kant dan toch, is deze groene golf nog niet even erg als het koudweg ontkennen van de opwarming van de aarde, de destructie van ons leefmilieu en onze schandalige consumptiemaatschappij op de kap van de derde wereld, maar an sich draait ze ons alleen maar een rad voor de ogen. We denken dat we het milieu aan het redden zijn met onze biobrandstoffen en groene producten, maar in feite breken we de natuur lustig verder af.

Ik stel mij meer en meer vragen bij zogenaamde progressieven, linkse figuren die steevast verbaal korte metten maken met zogenaamd rechts krapuul ten tijde van verkiezingen, bij voorkeur hun steun betuigen aan vele cultureel verworden linkse projecten (Facebook!), als het even kan ook nog de vegetariër uithangen om tegelijkertijd zoveel mogelijk het vliegtuig op te stappen om drie keer per jaar een derde wereldland te bezoeken. Hier klopt iets niet. Dit is toch tegenstrijdig met alles waar linkse rakkers voor moeten staan? De extreem goedkope vliegtickets in het westen die leiden tot enorme luchtvervuiling – natuurlijk niets in vergelijking met de industriële vervuiling, maar dat is de kwestie niet – zijn als het ware het symbool van onze westerse hypocrisie en consumptiemaatschappij. Vegetariërs mogen het ganse jaar door zoveel gaan winkelen in de wereldwinkel als ze willen, op Caroline Gennez stemmen en protesteren tegen NSV-betogingen in Leuven, uiteindelijk wordt dat alleen maar ongeloofwaardig op het eind van het jaar als men dan zonder scrupules op de vlieger stapt om veel meer koolstofdioxide te produceren dan de rest van het jaar tezamen. Waarom is een vliegtuigticket vaak goedkoper dan een lange reis met het openbaar vervoer? Persoonlijk vind ik het hallucinant dat er nog altijd geen kerosinetaks bestaat, zoals dit ook het geval is met een taks op benzine, overal in de westerse wereld. En voor die kerosinetaks mag medunkt stevig doorgerekend worden, als compensatie voor de schade die aangebracht wordt aan het milieu. Voorwaarde is natuurlijk dat de kerosinetaks ons luchtverkeer drastisch doet dalen en het geld van de belasting in milieuzaken gepompt wordt.

Ik weet ook wel dat een vakantie in het buitenland zalig en verrijkend kan zijn, maar op deze manier gaat het voor mij te ver. Waarom moeten wij twee maal per jaar voor veel geld in de neo-koloniale Turkse zon gaan liggen, terwijl we aan het thuisfront de toetreding van Turkije tot de EU dwarsbomen en ons druk maken over een minaret meer of minder? Het vliegtuig wordt louter als een verlengstuk van auto en trein gezien. Wie links wil zijn, moet ook maar eens zijn verantwoordelijkheid nemen en niet vervallen in hedonistische selectiviteit onder het motto “alleen kan ik het verschil niet maken”. Stop dan ook maar meteen met uw scheldtirades jegens zogenaamde rechtse conservatieven. Neen, ik heb het niet met die selectieve kritische houding.

U begrijpt dat ik hier overdrijf, maar ik hoop zo mijn punt duidelijk te maken. Ik besef ook dat niemand vrij van zonden is, ook ik niet. Ik geef toe dat ik vooral probeer mijn geweten te sussen door te schenken aan goede doelen en verder weinig actief participeer. Ik hoop echter wel dat mijn eeuwige strijd om mensen kritischer en bewuster te maken (ten opzichte van maatschappij en nationale en globale politiek), af en toe zijn vruchten afwerpt. Ik beschouw dit als een erezaak, net zoals mijn strijd tegen brommerkes, Verhofstadt en voorkeursbehandelingen voor religie. Ik vind het gewoonweg al te makkelijk om alle verantwoordelijkheid en schuld af te schuiven op politici en wereldleiders onder het motto “allemaal zakkenvullers, op wie wij stemmen speelt gene rol.”

De eeuwige strijd tussen structuur en individu is niet zo zwart-wit als velen denken. Als iedereen zijn individuele verantwoordelijkheid zou proberen op te nemen, zou de wereld al een veel betere plek zijn.

31-12-2009 om 13:29 geschreven door Gielat  

De malaise bij de Vlaamse socialisten blijft zich doorzetten. Politoloog Carl Devos raadde de SPa onlangs nog aan eindelijk eens op de proppen te komen met een duidelijke strategie. Een progressieve ‘Bert-Anciaux-partij’ of een socialistische partij die eindelijk terug écht samenwerkt met de socialistische vakbond. Niet voor niets werd ondertussen al meerdere malen gewezen op de vrees voor het ontstaan van een nieuwe (populistische) linkse partij in Vlaanderen. Zoiets zou zo goed als het einde betekenen van de Spa omdat deze dan zowel aan haar linkerzijde als aan haar rechterzijde electoraal zou gaan inboeten. Anderzijds lijkt het draagvlak voor een dergelijke partij – vergelijkbaar met de SPD ‘afsplitsing’  Die Linke in Duitsland – in Vlaanderen voorlopig veel te klein. Zelfs in tijden van economische crisis.

Wat met de Waalse socialisten? Electoraal doet de PS het nog zeer goed, maar de partijtop ligt ondertussen al enkele jaren serieus onder vuur, zowel in Wallonië als in Vlaanderen; in Vlaanderen wordt vooral het gebrek aan goed bestuur en kortzichtig najagen van electoraal succes door de PS gelaakt, aangewakkerd door begrijpelijke frustratie over het gedrag van figuren als Michel Daerden, José Happart en J.-Claude Van Cauwenberghe. In politologisch jargon heeft men het wel vaker over de ‘PS-satrapen’, oudgedienden die op basis van vriendendiensten en regionale machtsbasissen zo sterk in hun schoenen staan dat ze in feite kunnen doen wat ze willen en er vaak van goed bestuur niet veel meer in huis komt. Tot voor kort stonden Rudy Demotte en Elio di Rupo bekend als ‘geleidelijke zuiveraars’ van de partij.

Maar wat zagen we deze week? Eveneens aangetast door het bolsjevistisch getinte cliëntelistisch systeem van de PS maakte Di Rupo een bocht van 180° in het dossier van het algemeen rookverbod. De  alternatieve coalitiepartners van het rookverbod en vooral pleitbezorger CD&V reageerden logischerwijze verbijsterd. Minister van Volksgezondheid en partijgenote van Di Rupo, Laurette Onkelinx, kan als voorstander van een rookverbod niets anders meer doen dan dubbelzinnig en weinig over het onderwerp te gaan praten.

Politiek gezien hoeft het manoeuvre van Di Rupo evenwel niet te verbazen; de Lange Wapper kwestie bewees onlangs nog maar eens dat politici en partijen bij momenten hun kar wel heel opvallend durven keren onder invloed van drukkingsgroepen en publieke opinie. Op zich is daar natuurlijk niets mis mee en hoort het voor een deel bij het democratische systeem. Maar Di Rupo kiest hier toch duidelijk voor een volledig contra-intuïtief standpunt. Enkel en alleen uit vrees voor electorale schade en onder het mom van de economische crisis wordt gekozen voor een anti-sociaal standpunt. Historisch gezien is het doel van het socialisme de ontvoogding en verheffing van het volk. Een algemeen rookverbod is zondermeer volksverheffend. En ontvoogdend, vraag dat maar aan uw huisarts.

Di Rupo is blijkbaar in hoofdzaak bezig met het beveiligen van de electorale positie van de PS en laat zich zo gijzelen in bepaalde dossiers. Na zijn heftig pleidooi voor een belasting voor de banken en taksen op speculatie enkele maanden geleden, bleef het zo stil op dit vlak dat men de indruk krijgt dat Di Rupo’s uitval vooral te herleiden is tot populisme en het willen sussen van de goedmenende socialist. Maar zitten de echte socialisten in Wallonië niet vooral bij Ecolo?

De discussie over het algemeen rookverbod legde overigens nog een totaal andere onhebbelijkheid van onze politiek bloot. De liberale familie is het in feite aan haar achterban verplicht om tegen een algemeen rookverbod te zijn - de meeste horeca-uitbaters geloven nu eenmaal dat een rookverbod nadelig voor hen is (terwijl voorbeelden uit het buitenland en studies het tegendeel bewijzen. Hierbij verzetten ze zich echter ook openlijk tegen de ‘rookverbod coalitie’ die zoals gezegd gebruik maakt van een alternatieve meerderheid d.w.z. afhakers uit de regeringscoalitie worden vervangen door voorstanders uit de oppositie om toch aan een meerderheid te komen. MR-fractieleider Daniel Bacquelaine: “Het is nooit vertoond dat een alternatieve meerderheid in de Senaat een beslissing van de Kamer ongedaan maakt. En we zullen dat nooit toelaten.” Onze politieke cultuur staat blijkbaar zeer vijandig tegenover minderheidsregeringen en/of alternatieve meerderheden. Nochtans bewijst de praktijk dat minderheidsregeringen in een stabiele democratie tot degelijker beleid en duidelijkere cesuren tussen de partijen leiden, wat alleen maar een positief effect kan hebben op de politieke betrokkenheid van de burger. Deze weet als het ware welk standpunt iedere partij inneemt in een bepaald dossier en kan er beter op vertrouwen dat partijen deze standpunten gaan verdedigen omdat ze anders te ongeloofwaardig worden. De politieke tactiek van vaagheid valt zo dus weg. Om eens over na te denken dus.

03-12-2009 om 19:01 geschreven door Gielat  

Habemus Rompum! Rumpy for president! De kogel is eindelijk door de kerk. Sarkozy en Merkel hebben hun wil doorgedreven en een betrouwbaar compromisfiguur op de stoel van ‘Europees president’ gekregen. De manier waarop de Britten protesteerden tegen Van Rompuy sprak boekdelen: de zaak was al zo goed als beklonken.

Grootste bedenking: alsof de Britten een betere kandidaat aanboden… Tony Blair is tot nader orde nog altijd een corrupte leider. Zou hij nog altijd beweren dat het de morele plicht van de westerse wereld was om Irak binnen te vallen? Of zou hij ondertussen al toegegeven hebben dat hij niet meer was dan een vazal van George W. Bush ten tijde van de Irak-indoctrinatie.

Of we blij moeten zijn met Rumpy als ‘Europees president’ – de term voorzitter is meer op zijn plaats – is natuurlijk de vraag. Los van alle tijdelijke patriottische gevoelens in Vlaanderen en België, is er de vraag naar de toekomst van de EU en de nood aan boegbeelden. Rumpy is natuurlijk geen boegbeeld, geen kat die de man kent buiten België. Waarschijnlijk was het beter geweest om een figuur met meer charisma en duidelijke Europese visie te kiezen, iemand die gekend is bij het brede publiek. Enkele namen die in me opkomen zijn Vaclav Havel, Lech Walesa en de laatste Habsburgse Kaiser. Anderzijds is het ook zo dat de functie an sich minder geschikt is voor dergelijke figuren. De macht blijft sowieso bij de nationale regeringsleiders en de Europese raad. De Europese ‘president’ heeft zelf geen macht om het Europese proces te versterken.

Een beter en sterker Europa hangt volgens mij samen met het versterken van het Europees Parlement en een grotere transparantie en democratische representatie naar de Europese burgers. We hoeven echter niet op voorhand pessimistisch te zijn. Het verdrag van Lissabon is een stap vooruit. Ook al gaat het heel traag en geleidelijk, maar het is een stap vooruit. Rumpy past bij de job, Rumpy belichaamt geleidelijke evolutie. In het opzicht van een sterkere Europese integratie en samenwerking lijkt de bevestiging van Barroso als voorzitter van de Europese Commissie mij problematischer dan de keuze voor Van Rompuy.

En de gevolgen voor België? Doemdenken is volgens mij niet nodig. De nationale politiek hangt niet af van één politicus. De problemen blijven dezelfde. Een crisis over BHV hangt volledig af van de houding van de Franstaligen. Daar kunnen individuele initiatieven weinig aan veranderen. En hoewel ik geen fan ben van Yves Leterme is het misschien niet meer dan logisch dat ‘de keuze van de kiezer’ het mandaat krijgt.

  
Wat Europa betreft blijk ik met zeer veel vragen zitten. Zijn we op de goede weg, of blijven we halfslachtig handelen. In feite stuurt Duitsland ondertussen het Europese proces. Dit hoeft op zich natuurlijk geen probleem te zijn. Als we kijken hoe het er in Italië, Spanje, Frankrijk en Groot-Brittannië politiek aan toe gaat kunnen we alleen maar tevreden zijn dat de Duitse degelijkheid als motor van Europa fungeert. Duitsland verkeert natuurlijk in een luxueuze positie. Als sterkste speler zitten zij aan het stuur; zij kunnen de Europese besluitvorming sturen en aanpassen aan nationale wensen. Andere landen kunnen dit niet. Significant is dat de wetgeving van de Duitse deelstaten niet ondergeschikt is aan Europese wetgeving, volgens het Duitse grondwettelijke hof.

Kunnen de grootmachten het handhaven van hun eigen belangen in het Europese kader niet combineren met een meer positieve houding ten opzichte van Europa als internationale speler? Studies en experts blijven erop wijzen dat een politiek verenigd Europa – vooral op lange termijn – sowieso voor iedere soevereine staat positief is. In plaats van telkens opnieuw de eigen nationale belangen te verdedigen (zero-sum denken) is duidelijke Europese coöperatie waarbij af en toe enkele landen in bepaalde dossiers toegevingen moeten doen aangewezen. Een voorbeeld: energie. Europa is grotendeels afhankelijk van Russische energie, het ene land al wat meer dan het andere. Ieder land onderhandelt grotendeels op eigen houtje met Rusland, waardoor allen zwakker staan tegenover Moskou. Een eengemaakt Europees energiebeleid zou ervoor zorgen dat de Europese staten eindelijk eerlijk kunnen onderhandelen met Rusland. Diversificatie zou veel makkelijker zijn (aansluiting op de Aziatische projecten via Turkije bijvoorbeeld). Doch, onlangs onderhandelde Duitsland met Rusland de afronding van de zogenaamde Nordstream energieverbinding door de Baltische Zee.

Een gemeenschappelijk buitenlands beleid is een ander teer punt. In dit opzicht lijkt de aanstelling van de onbekende Britse kandidate weinig hoopgevend. Fransen en Britten handelen waarschijnlijk nog altijd liever op eigen houtje. Dit leidt tot nu toe vooral tot halfslachtige en tegenstrijdige houdingen in verschillende internationale dossiers waardoor het respect voor Europa er zeker niet op verbetert. Voorbeeld: in plaats van een duidelijk en krachtig (want Europees) standpunt omtrent de Israëlisch-Palestijnse apartheid, zien we vooral een combinatie van nationale en Europese initiatieven. Er wordt veel geld gegeven, maar werkende controle- en afdwingingsmechanismen zijn er niet, of ze hebben geen gezag. Schandalig hoe laks Europa het laatste jaar reageert op Israëls politiek. Zelfs de VS is ondertussen kritischer voor Israël dan Europa. Woorden en daden zijn vereist.

Europa wil en kan een voorbeeld zijn in de wereld. Voorlopig neemt het die functie te weinig in. De situatie zal niet verbeteren door krampachtig vast te houden aan onze welvaart zonder innovatie, ons er van af te maken door vooral veel geld te doneren en door cultureel relativisme te cultiveren. Dit doen we wel door voor de vlucht vooruit te kiezen en het nationale sterker te koppelen aan het Europese - hoe komt het dat de waterstofauto alleen nog maar in Duitsland rondrijdt en niet in heel West-Europa? Tegenstrijdige nationaal-economische belangen moeten toch gekaderd kunnen worden in een overkoepelend eenduidig Europees beleid dat de positie van ieder Europees land in de wereld op lange termijn versterkt en dat tegelijkertijd bijdraagt tot meer gelijkheid en rechtvaardigheid in de wereld. Europa mag zijn welvaart verdedigen op voorwaarde dat het anders gaat leven en zijn historische verantwoordelijkheid tegenover de rest van de wereld niet vergeet. Besluit: samenwerken als hefboom tot meer economische zekerheid én internationale zekerheid en solidariteit.

24-11-2009 om 13:59 geschreven door Gielat  

Als de financiële en economische crisis ons één ding geleerd heeft dan is het dat het echte socialisme helemaal uitgerangeerd is in België. De toestand van de SP – de ‘a’ staat wederom ter discussie – in Vlaanderen is lamentabel. Louis Tobback en gelijkgezinden kennen misschien wel wat van politiek maar hebben er zelf voor gekozen de nationale politiek vroegtijdig vaarwel te zeggen en het is dan ook ongepast en onnodig om ‘de nieuwe generaties’, ook van de eigen partij,  publiek af te vallen. Steve Stevaert is de ergste in dit soort en moet zo snel mogelijk van mijn en uw scherm verdwijnen. Waarom heeft iemand die altijd maar weer benadrukt dat hij niet meer aan politiek doet zoveel macht binnen een partij? Een partij hoeft absoluut niet democratisch georganiseerd te zijn, dat is simpelweg niet werkzaam, maar hoe de kliek Stevaert-Vandelanotte via Caroline Gennez aan de touwtjes trekt is “werkelijk hallucinant.” De afrekening met Frank Vandenbroucke was evenwel de druppel die de emmer deed overlopen, deed denken aan het oude Rome en getuigde van een totaal gebrek aan respect voor de eigen partijmensen, de kiezer en het democratisch proces.

Maar wat ik hier vooral wil aanduiden is het feit dat de SP ondanks de financiële en economisch crisis steeds verder achteruit lijkt te gaan, volgens mij omdat ze haar belangrijkste thema uit het oog verloren heeft. Socialisten worden nu eenmaal geassocieerd met sociale ontvoogding, sociale zekerheid en sociale rechtvaardigheid. En net nu de kans zich voordeed om de partij heruit te vinden – de crisis in Europa is volledig op naam te schrijven van kapitalistische bankiers – wentelt men zich in interne ruzies en weinig eenduidige oppositie op federaal vlak. In de Vlaamse regering gaat het de SPA misschien iets beter voor de wind onder de vleugels van CD§V, maar ook hier klinkt de echte socialistische visie niet echt overtuigend en eerder opportunistisch.

Als de financiële crisis die vervolgens een economische crisis veroorzaakte, op rekening te schrijven is van bankiers die teveel risico’s namen door overdreven winstbejag zijn het toch vooral de socialisten die dit moeten aankaarten en dit thema op de agenda moeten houden. Volgens sommige economen is de crisis voorbij omdat we terug economische groei kennen. Maar de term economische groei is ondertussen zo verouderd, eng en manipuleerbaar gebleken dat we vooral naar andere cijfers moeten kijken. De werkloosheid is nog altijd zeer hoog, en zal de komende jaren nog stijgen. Bovendien wijzen vele experts erop dat de banken allemaal terug in hun fouten van voor de crisis vervallen – in de stijl van Lippens’ “je ne regrette rien.” De controle van de regeringen op de banken valt in de praktijk zeer mager uit. Spaarboekjes brengen niks meer op en de banken maken terug vele winsten met het geld dat ze van de overheden gekregen hebben.

Wat hadden de socialisten moeten doen? Enkele weken voor het afronden van de nieuwe federale begroting, die wederom met haken en ogen aaneenhangt in de beste Baard en Konijn traditie, moesten zij eensgezind thema’s als vermogensbelasting en responsabilisering van de banken op de agenda plaatsen. Elio di Rupo profileerde zich in Wallonië door zijn vurig pleidooi voor belastingen op speculatie en het ‘eisen van geld van de banken’. Jammer genoeg hebben we hier nadien nog maar weinig van gehoord en hoewel de Waalse socialisten een belangrijke positie innemen in de regering van Van Rompuy is er van vermogensbelasting, belasting op speculatie en afspraken met de banken niet veel in huis gekomen. De uitspraken van Di Rupo hadden hierdoor veel weg van een kunstmatig sussen van de traditionele achterban. Vlaamse socialisten hadden zich ook enorm kunnen profileren door middel van deze thema’s. Iedere mens die zich socialist noemt, is toch voorstander van progressieve vermogensbelastingen en progressieve taxen op speculatie? En ook bij de kiezers van andere partijen bestaat er goodwill in deze kwesties. De socialistische vakbond en de christelijke vakbond komen bijvoorbeeld zeer goed overeen in zaken als deze.

Laten we hopen dat dit soort van flutsocialisme zich niet te lang meer doorzet want een coalitie van socialisten en ACW-CD§V’ers is mijns inziens noodzakelijk om onze sociale zekerheid en levenskwaliteit op lange termijn veilig te stellen. Een verdeelde SP zonder duidelijke visie en een opportunistische PS zijn te missen als kiespijn.

15-11-2009 om 13:21 geschreven door Gielat  

VDB est mort. Frankie Boy maakte hoogstwaarschijnlijk in een schemerzone tussen bewust en onbewust gedrag zelf een einde aan zijn leven. Naast zijn bed, in een hotel in Senegal, werden slaappillen, angstremmers en insuline gevonden. Insuline is een levensgevaarlijk product voor iedereen die geen suikerziekte heeft. Voor labiele mensen als VDB zijn zogenaamde vakanties naar verre landen altijd gevaarlijk en een teken aan de wand van een extreem zoeken naar isolement. De woorden van Nico Mattan vandaag spraken in dit opzicht boekdelen.

Het Belgische wielerpubliek verliest hiermee zijn grootste idool. VDB was ondanks het uitblijven van prestaties nog altijd even populair als Tom Boonen. Doch, tekenend voor zijn sportieve toestand is dat de man uit Ploegsteert zijn palmares heeft afgesloten met een overwinning in een kermiskoers in Olen, of all places. Vandenbroucke is echter altijd de man van de hoop geweest. Een inspiratiebron. God. De nieuwe Merckx? Qua talent had hij het misschien wel in zich. Iedereen is het erover eens dat VDB zelfs in zijn topperiode nog veel meer uit zijn carrière had kunnen en moeten halen. Maar het was vooral de manier waarop die tot de verbeelding sprak. We worden weer om de oren geslagen met de filmpjes van VDB in actie in 1999, zijn topjaar. Frank en Bartoli op La Redoute op een monsterachtige versnelling (buitenplaat?), Frank en Boogerd op St. Nicolas, Frank die Zarabeitia degradeert in Avila… Wie kon die man stoppen in Verona? Enkel een onnozele valpartij zo bleek.

Het blijven prachtige beelden, zonder meer. Maar jaren later kan ik een gevoel van onbehagen niet onderdrukken bij het bekijken van deze machtsexploten. Ze zijn namelijk onlosmakelijk verbonden met de manier waarop VDB nu aan zijn eind is gekomen. Frankie Boy was dermate geprepareerd tijdens zijn topjaren dat hij voor alles, niet alleen voor de koers, naar medicijnen ging grijpen. De medicijnen leverden de brandstof voor de bovenmenselijke ups en downs en demmarages in onder andere Luik en Spanje. De medicijnen namen echter zijn lichaam en stilaan zijn geest over. Een tendens die onlosmakelijk samenhangt met praktisch gedoogd dopinggebruik, zoals dit tijdens EPO-tijdperk I het geval was toen het toenmalige hoofd van de UCI, Hein Verbruggen, liever een arbitraire hematocrietgrens opstelde om het collectieve geweten te sussen dan het dopingprobleem publiek te maken en aan te pakken. Zo werd de gezondheid van alle profrenners ter wereld op het spel gezet en de deur opengezet voor verdere excessen. Voor het publiek was er voorlopig geen vuiltje aan de lucht. Zij zagen spektakel. En de Belgische fans bejubelden Museeuw en VDB.

De renners van EPO-tijdperk I waren niet de slimsten en dachten dat het niet anders kon. Brood en spelen ten top. VDB over dopinggebruik ten tijde van zijn overwinning in Luik: “Ja, maar ik streed met gelijke wapens.” Hij zat er niet ver naast. Bartoli en co lepelden uit dezelfde potjes en waren eveneens clowns in een cirkus. Frank Vandenbroucke was simpelweg de beste aller gladiatoren. Maar een gladiator blijft een geketend man, ongeacht zijn onbegrensd succes in de arena.

Toen Vandenbroucke in een van zijn minder heldere momenten zelf de vergelijking tussen zichzelf en Marco Pantani maakte, maakte hij eigenlijk al duidelijk dat hij liever als een mythe afscheid zou nemen van het publiek dan als een oude grijsaard. Een laatste wanhopig, nostaligisch streven naar erkenning.

Virtuozen als José Maria Jimenez en Marco Pantani gingen eerder al tenonder aan de combinatie van een labiel streven naar erkenning en genialiteit in de arena en het gemedicaliseerde bestaan waartoe de wielerwereld hen veroordeelde. Verschillen in palmares en persoonlijkheid tussen Jimenez, Pantani en VDB zijn hier niet van belang. Wat er toe doet is de vraag die de wielerfans, -pers en –beleidsvoerders zich moeten stellen: willen we terug  brood en spelen of kiezen we voor de moreel hoogstaander versie van het wielrennen zoals we die nu proberen te verkrijgen?

Laten we de banale discussies over whereabouts er toch maar bijnemen…

13-10-2009 om 17:25 geschreven door Gielat  

Opel Antwerpen. Het lijkt een staatszaak geworden. Iedere dag in het nieuws, iedere dag een paar emotionele arbeiders die hun zegje mogen doen voor de camera of in de krant. Niemand weet nog hoeveel banen er eigenlijk op het spel staan. Niemand weet nog hoeveel geld er echt op het spel staat of virtueel verschoven wordt tussen de verschillende spelers. De Vlaamse regering beloofde naar verluid alreeds 500 miljoen euro aan Magna-Sberbank. Een peulschil in vergelijking met de bedragen die door Merkel en co beloofd worden. Met alle respect voor de arbeiders van Opel Antwerpen, maar geen enkele vestiging van een multinationial in België is volgens mij zoveel geld waard. Geld dat afgegeven wordt zonder garanties op lange termijn! Economisch gezien lijkt het mij ook eerder geld ‘wegsmijten’. Volgens mij kan het geld, de tijd en de energie die in Opel Antwerpen gepompt wordt duizend maal beter gebruikt worden. De economische crisis laat overal z’n sporen na. Voor België is het nu vooral belangrijk om op tijd de omschakeling te maken en op economisch gebied niet in het verleden te blijven leven. Zeggen alle experts niet dat de auto-industrie in België geen toekomst meer heeft? En als Kris Peeters werkelijk denkt dat Vlaanderen een rol kan spelen in de bouw van de ‘auto van de toekomst’, neem dan concrete maatregelen hieromtrent en doe dit los van Magna-Sberbank. Een budget voor een project een begeleide opvang van Opel-werklozen lijkt economisch veel rendabeler en veel meer opportuun.

Politici mogen het grote plaatje niet uit het oog verliezen. Het risico hierop is in Vlaanderen natuurlijk wel erg groot met de zeer snelle opeenvolgingen van verkiezingen in de tijd. Misschien even aandacht voor de nieuwe wegen die de Belgische overheid moet inslaan volgens denktank Itinera. 1. Een herziening en rationalisering van de financiering van de regio’s. De regio’s moeten vooral meer verantwoordelijkheid dragen voor hun uitgaven. 2. Om een kenniseconomie te zijn, moet de kwaliteit van ons onderwijs naar boven worden gehaald. 3. Rationalisering en kwaliteitsverbetering van de verschillende ambtenarenkorpsen. 4. Arbeidsmarktbeleid moet geregionaliseerd worden en op de sociale zekerheid moet niet bespaard worden. Aanpassingen zijn wel nodig: werkwilligen openstaande vacatures moeten bij elkaar gebracht worden.

Itinera biedt voor ieder punt een zeer logisch klinkende argumentatie. Het is echter duidelijk dat het vooral om zeer moeilijke dossiers gaat die bij politici niet populair zijn. Een blinde ziet vanuit zijn bed dat België in de toekomst des te meer op kennis en transport zal moeten spelen wil het niet verworden tot kneusje van West-Europa. In dit opzicht is de Antwerpse haven –om het over de kwestie transport te hebben -  dus vele malen belangrijker dan Opel Antwerpen, hoeveel mensen hier ook mogen werken. En hier knelt het schoentje. Alle overheden gaan al jaren lang veel te laks om met de verdieping van de Westerschelde (enkele heuvels in de rivierbedding aftoppen). Vooral federale ministers van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht en Yves Leterme mogen met de vinger gewezen worden. De feiten liegen niet. Ik citeer de altijd gevatte en realistische Rik van Cauwelaert van Knack: “De uitdieping van de Westerschelde, die nog geruime tijd in beslag zal nemen, kan eigenlijk niet langer worden uitgesteld. De Italiaanse rederij MSC, die goed is voor 60 procent van de Antwerpse containertrafiek, bouwt momenteel een dertigtal schepen met een grote diepgang. Zonder de voorziene uitdieping van de Schelde worden die zeekastelen gedwongen uit te wijken naar Rotterdam, naar Maasvlakte 2, de gigantische containerhaven in aanbouw.”  De rol van Nederland, en vooral Balkenende, is dus wel erg dubieus in deze zaak. Dit riekt naar protectionisme. Kan dit nog in een eengemaakt Europa? De megaregio Amsterdam-Antwerpen-Brussel is na Groot-Tokio, Boston-Washington en Chicago-Pittsburgh de meest productieve ter wereld en volgens Van Cauwelaert de “economische motor van de Europese Unie” Jammer genoeg wordt het potentiële rendement van onze megaregio drastisch verlaagd door onnozele nationale grenzen. Heel België lijdt economisch gezien onder de huidige gebeurtenissen. Kosten noch moeite mogen in geen geval bespaard worden om ervoor te zorgen dat Nederland zijn kant van het verdrag naleeft. Volgens experts kan België zelfs Zeeuws-Vlaanderen terug opeisen als onze noorderburen moeilijk blijven doen. Aan onze politici om veel meer lawaai te maken en te laten zien dat ze echte vertegenwoordigers van het volk zijn.

Er is nood aan meer kennis, rede en eerlijkheid in onze politiek, blijkt eens te meer. Ego-politici, stemmentellers en onverantwoordelijke beheerders (“de kracht, de hoop, de visie”) kunnen we missen als kiespijn. Uit het nog steeds actuele dossier van de Oosterweelverbinding lijkt de belangrijkste les wel dat dossiers die in een te grote mate gepolitiseerd worden haast automatisch tot onverantwoorde keuzes op lange termijn leiden. Het dossier van de Lange Wapper uit handen van politici halen en toewijzen aan experts lijkt nog de enige oplossing. Maar dit natuurlijk klinkt vooral als theorie. En waar vinden we nog ‘experts’ zonder politieke of professionele binding? Misschien moet het maar echt tot een politieke crisis komen omtrent de wapper, waarna een crisisberaad snel duidelijkheid kan brengen en de rede terug primeert op emotie en politieke spelletjes.

Vandaag ook een voorzitter van een parlement gezien die zelf ijverde voor een verlaging van zijn salaris omdat het “onverantwoord hoog” was. Dergelijke ethische bezwaren zijn aan de andere kant van de taalgrens nog altijd tamelijk zeldzaam. Di Rupo had het onlangs dan wel over het laten meebetalen van de banken voor de crisis, maar ondertussen legde José Happart wederom zeer hautaine verklaringen af, ditmaal over de (hoge) vergoedingen die de voorzitter van het Waals parlement toegeschoven krijgt. En ik dacht dat diegenen die de crisis veroorzaakt hebben mee moesten betalen voor het herstel? Ik ben dan ook prompt ‘aanhanger’ geworden van de Vlaamse parlementsvoorzitter. Op Facebook natuurlijk – men kan op dit medium zelfs fan worden van ‘de scheiding der machten’, waarbij je eigenlijk verklaart tegenstander te zijn van Yves Leterme.. Hilarisch land, dit Belgenland.

Gelukkig is er nog Berlusconi om te bewijzen dat onze politici goed bezig zijn…

28-09-2009 om 20:48 geschreven door Gielat  

“Liggend op de imaginaire snede tussen vrijheid en gelijkheid
is de liberale staat een onstabiel concept gebleken.”

Filosoof-drankorgel Lars Weckhuysen

“Mogen mosselen schelpen dragen?”

Radio 1-luisteraar naar aanleiding van discussies

over hoofddoekverbod en verse mosselen.

Het hoofddoekendebat is volledig losgebarsten. De etterbuil van conflictueuze meningen waarbij het niemand aan goede bedoelingen ontbreekt, is ontploft en kreeg zelfs een gezicht: ‘de imam van Antwerpen’. De hetze die nu ontstaan is over de oprechtheid en extremistische aspiraties van imam Nordine Taouil is tekenend voor het opvallend grote ludieke karakter van wat in de grond een essentiële discussie over de beginselen van de zelfpretenderende liberale  democratische staat zou moeten zijn. Debby en Nancy en Los Zand, dat is geen goede televisie. Neen, debatten met imam Taouil en Bart Dewever, dat is echt genieten, al is het gezwets van Steven van Herreweghe soms ook niet te versmaden natuurlijk.

Vrijheid  - van religie en meningsuiting - of gelijkheid  - van alle burgers en dan met name in de publieke sfeer? Deze twee fundamenten van de westerse wereld komen in het hoofddoekendebat in botsing met elkaar. Wat primeert? Of is een verzoening mogelijk? Ieder kamp onderbouwt de eigen redenering telkens met de term ‘algemeen belang’. Blijkbaar is de inzet van het debat vooral het redden van één generatie moslimmeisjes uit de sociale marginaliteit…

Naar mijn mening zouden beleidsmakers en analisten zich eens wat meer moeten bezinnen over het zijn van onze liberale staat. Nu men de grondwet bij de discussie heeft gesleurd zal dit waarschijnlijk ook wel gebeuren. Het gedachtegoed van de humanisten, politieke denkers, philosophes  uit de Nieuwe Tijd en de Franse Revolutie ligt weliswaar aan de basis van vele westerse staten die gebouwd zijn op een liberale grondwet, maar doet nog altijd, ja nog altijd,  deels haar werk als façade. Is het niet aan grondwettelijke hoven en dergelijke om inspiratie te putten uit de Europese maatschappelijk-filosofische geschiedenis en tradities? Of is vooruitgangsgeloof echt iets voor negentiende-eeuwse dromers? En waarom worden de teksten van Moore, Erasmus, Rousseau, Mill, Montesquieu, Kant en co – en Darwin! - niet uitvoerig op school onder de loep genomen en bediscussieerd? Dát zou pas tot de vorming van kritische burgers leiden (men heeft er nu toch het debat over ‘identiteitsontwikkelend onderwijs’ bijgehaald, al is dit in feite een andere discussie).

‘Gelijkheid’ heeft voorlopig het pleit gewonnen in België. Geen hoofddoeken dus (in het gemeenschapsonderwijs). Onder het mom van vrijheid van onderwijs zullen er misschien dra nieuwe islamitische scholen uit de grond gestampt worden. De islamofobie die dit gegeven bij velen doet rijzen, is hier van weinig belang, grotendeels misplaatst én net één van de redenen van de ontsporing van de situatie. Inderdaad, vooroordelen en discriminatie spelen waarschijnlijker sterker dan we denken in België. Het is natuurlijk ook rampzalig voor de perceptie dat clowns als Taouil zich uitroepen als spreekbuis van ‘de moslimgemeenschap’. De stelling die uit onderzoek aan de K.U.L. naar voren kwam dat er in België absoluut niet gesproken kan worden van een ‘moslimgemeenschap’ wordt nu alleen maar bevestigd. Organen die door de overheden worden opgericht om de moslimstem te versterken, worden door de vertegenwoordigers van de verschillende groeperingen genegeerd. Moslims zijn uitermate verdeeld over etnische, nationale en levensbeschouwelijke breuklijnen.

Kunnen we nog wel spreken van een liberale staat als we ‘gelijkheid’ laten primeren op ‘vrijheid’? Volgens mij niet. Het concept van de liberale staat gaat er van uit dat de hele gemeenschap uiteindelijk beter wordt van tolerantie. Iedereen is dan gelijk, juist door die tolerantie. En het gaat hier niet alleen om een strijd van opvattingen, maar ook om de praktische gevolgen voor een maatschappij. Inderdaad, uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat staten waar men zich niet bedient van mechanismen als ‘ een verbod op opzichtige religieuze symbolen’ en andere beperkingen op lange termijn veel meer integratie en minder polarisering kennen. En laten we wel wezen, religie is het niet waard om zo omzichtig behandeld te worden. Door religie en andere vormen van bijgeloof niet te gaan ‘bestrijden’, maar gewoon te negeren – dit valt dus ook onder tolerantie – creëer je veel minder problemen dan door met allerhande regeltjes en uitzonderingen op deze regeltjes te gaan goochelen. Hoe je het ook draait of keert: dit draagt altijd een element van polarisering in zich. En je verleent de religieuzen hiermee alleen maar ‘een speciale status’, terwijl de mening van een religieus iemand absoluut niet meer waard is dan die van iemand anders. Gelijkheid verdorie! De geschiedenis heeft bovendien meermaals uitgewezen dat het verlenen van zo’n speciale status aan religie, vaak dramatische gevolgen heeft voor een gehele maatschappij. Denken we bijvoorbeeld maar aan het evangelisch-christelijke apocalyptische denken dat  ingreep op de buitenlandse politiek van George W. Bush. Religie is bijgeloof als een ander en moet ‘genegeerd’ worden, ontdaan worden van zijn absurde en gevaarlijke kanten en meer naar de private, persoonlijke sfeer verbannen worden. Dát is ook een taak van goed onderwijs: nadenken over, interpreteren en bediscussiëren van verschillende religieuze stromingen. Volgens mij gaat dit ook veel beter in een onderwijsnet dat niet bestaat uit gescheiden werelden.

Jammer dat men zich in België laat leiden door details, emoties en kettingreacties in ‘het hoofddoekendebat’. Even afstand nemen en dan rationeel nadenken wat op lange termijn de meest gezonde oplossing is voor een staat die graag goochelt met termen als democratie, liberalisme en multiculturalisme is aangewezen en zou onze beleidsvoerders tot een andere conclusie moeten leiden. Wordt hopelijk vervolgd…

15-09-2009 om 12:53 geschreven door Gielat  

De Vuelta d’Espagna staat voor de deur en de laatste grote ronde belooft net zoals de Giro en de Tour weer een groot spektakel te worden met spanning tot op het einde. De doorgezette professionalisering van de wielersport en de voorlopige dopingban hebben geleid tot spannende koersen met renners die geen EPO-vleugeltjes meer aangeplakt hebben en dus op hun tellen moeten letten. Het gemiddelde ligt echter meestal even hoog of zelfs hoger dan tijdens EPO-tijdperk I en II. Dit is vooral te wijten aan de toegenomen kwaliteit van het gehele peloton. Renners rijden echter geen drie dagen achter elkaar meer in turbo drie cols over. Of de relatieve nivellering aan de top hiervan een gevolg is, is natuurlijk de vraag. Feit is dat vele ‘supporters’ liever gedopeerde immer demmarerende coureurs zagen dan de zogenaamde angsthazen van nu. Persoonlijk prefereer ik een propere koers, een eerlijke afvallingskoers en een natuurlijke strijd van iedere renner tegen de andere renners, maar ook tegen zijn eigen limieten. Genoeg echter over doping – ik kan het niet laten. Wat ik vooral wil zeggen: het staat vast dat we dit jaar weer een mooie en spannende ronde te zien zullen krijgen. Een blik op het deelnemersveld spreekt boekdelen.

Door de pers worden vooral Samuel Sanchez, die zijn seizoen volledig afstemde op de ronde van zijn land, en Alejandro Valverde Belmonte naar voren geschoven als favorieten op de eindzege. Inderdaad, met vijf aankomsten bergop en een gering aantal tijdritkilometers lijkt deze ronde gemaakt voor deze toprenners die ongetwijfeld via de Vuelta eveneens hoge ogen zullen gooien op het WK. Op papier zijn de grootste uitdagers van de twee Spanjaarden de broers Schleck. Andy Schleck is zonder twijfel de sterkste ronderenner van het moment, op Alberto Contador na. Maar wat kunnen de Schlecks nog na een slopende Tour de France en in welke mate zitten zij met het WK in Mendrisio, dat op hun maat gesneden lijkt, in hun hoofd? Voor mij zijn Cadel Evans en Christian Vandevelde misschien wel de grootste kandidaten op de eindzege. De eerste wil met Vuelta en WK zijn reputatie redden na een mislukte Tour en de tweede moet dit seizoen eigenlijk nog op stoom komen. Weinig terrein prijsgeven in het gebergte en op regelmaat en tijdritcapaciteiten toeslaan is voor deze heren de boodschap. Het lijkt er op dat Andreas Klöden uiteindelijk dan toch zal starten. Het is zoals steeds weer gissen naar de conditie en motivatie voor deze ronde bij de stijlvolle Duitser die altijd kandidaat is voor een podium. Kijken we bovendien naar de top vijf van vorig jaar dan zien we dat de volledige top drie met Alberto Contador, Levi Leipheimer en Carlos Sastre afwezig blijft. Ook tweevoudig ex-winnaar Denis Menchov is afwezig. Op basis van de uitslag van vorig jaar zou de berggeit Ezequiel Mosquera tot favoriet uitgeroepen moeten worden… En dan is er nog een overvloed aan kandidaten voor een topklassering in het eindklassement. Ik noem enkele bekende namen: Robert Gesink, Ivan Basso, Joaquim Rodriguez, Igor Anton, Kim Kirchen, Vladimir Efimkin, Tadej Valjavec, Damiano Cunego en last but not least José Angel Gomez Marchante… Jammer evenwel dat Mauricio Soler niet kan deelnemen omdat zijn ploeg Barloworld niet uitgenodigd is.

De startlijst oogt indrukwekkend, maar de opvallendste naam op de startlijst is toch die van Alexandre Vinokourov. De leugenachtige Kazach is terug in het peloton na zijn dopingschorsing van twee jaar. Het heeft echter bloed zweet en tranen gekost voor Vinok en zijn Kazachse kompanen om hem in de Astana-selectie te krijgen. Men zou denken dat problemen met de UCI hiervan de oorzaak waren, maar dit was niet het geval. Het was de tirannieke – in tegenstelling tot Michel Wuyts kan ik dit zeggen want ik werk niet voor Sporza - Johan Bruyneel die er weer voor veel tussen zat. Wees er maar zeker van dat er een serieuze koehandel heeft plaatsgevonden om Vinok aan de start te krijgen van de Vuelta, die overigens in Nederland start. Bruyneel heeft weer enorm veel uit de brand gesleept. Het was al zo goed als zeker dat bijna alle niet Kazachse renners Bruyneel en Armstrong zouden volgen naar de nieuwe Radioshack-ploeg. Let op de namen en u weet dat Astana volgend jaar volledig gedevalueerd aan het seizoen zal beginnen: Leipheimer, Horner, Brajkovic, Popovich, Paulinho, Rast, Muravyev, Zubeldia, Rubiera,… Rond Andreas Klöden blijft het voorlopig stil, maar de sterkste Kazach Maxim Iglinskiy lijkt dan weer op weg naar Katjoesja.. In ieder geval liggen vele van de door Bruyneel gegeerde renners nog onder contract.bij Astana en moet hierover dus een akkoord bereikt worden. De toetrede van Vinokourov tot Astana is hier ongetwijfeld de pasmunt geworden. Dit zal echter gigantische gevolgen hebben voor Astana volgend jaar … en voor de Tourwinnaar.

Lance Armstrong heeft al laten horen volgend jaar Alberto Contador te willen verslaan met behulp van een sterkere ploeg. Je moet het maar durven zeggen natuurlijk als je net de halve ploeg hebt gestolen van je vorige kopman. Het belooft nu al een ongemeen interessante Tour 2010 te worden met een duel naast de fiets tussen Armstrong en Contador. Of het ook een duel op de fiets zal worden hangt volgens mij vooral af van de Tourorganisatoren: willen zij Armstrong net zoals dit jaar bevoordelen door een ploegentijdrit op te nemen in het parcours? Alberto Contador ziet de bui al een tijd hangen. Hij kan natuurlijk motivatie putten uit de underdog-rol waarin zijn ploeg volgend jaar gedompeld zal worden, maar misschien zet hij in de winter nog wel alles op alles om onder zijn contract bij de Kazachen uit te komen. Want al bij al zijn er daar toch wel te veel vraagtekens opgekomen: het geld van de ploeg is op, het management lijkt niet al te betrouwbaar, de helft van de ploeg vertrekt (niet-renners incluis) en misschien wordt het probleem Armstrong wel vervangen door het probleem Vinokourov volgend jaar. En heeft Astana nog wel een toekomst als Contador vertrekt? Zit de Tourdirectie wel te wachten op Vinokourov?

Contador heeft naar verluid al een voorkeur laten blijken voor Caisse d’Epargne en in de pers lekten contacten tussen Contador en Garmin uit. Caisse d’Epargne lijkt als opvolger van Banesto met zijn Spaanse cultuur en sterke rondeploeg in de breedte inderdaad zeer geschikt om Contador te ondersteunen in de Tour (Valverde, LL Sanchez, Uran, Soler,…). Maar misschien is Garmin wel de interessantste keuze voor de strijd Armstrong-Contador. Met Contador erbij moet Garmin zeker op gelijke voet kunnen staan van Armstrongs ploeg in een eventuele ploegentijdrit en met onder andere Vandevelde, Wiggins en Martin staat deze ploeg ook bijzonder sterk in de breedte. Belangrijker echter, Bertje Contador zal van Garmin de volledige steun krijgen in de strijd tegen Armstrong en zijn kompanen. Zoals in de Tour van dit jaar nog maar eens bleek is het kamp van Garmin bevolkt met mensen die omwille van dopingperikelen uit het US-Postal verleden in conflict liggen met The Boss en Bruyneel en het liefst van al hun ‘Amerikaanse vrienden’ een poepje zouden laten ruiken…

25-08-2009 om 21:59 geschreven door Gielat  

Facebook, er zijn blijkbaar alleen maar voor- en tegenstanders. Net zoals bij elke nieuwigheid is er altijd een deel van de samenleving die onbewust of bewust niet op de trein springt en is er verzet. Het lijkt er echter op dat vooral degenen die bewust kiezen om niet gebruik te maken van de netwerksite Facebook zich zeer actief ‘verzetten’, hoewel men vaak niet eens weet wat Facebook juist inhoudt en men enkel afgaat op verhalen die men hier en daar opving. Grappig is ook de manier waarop gefulmineerd wordt tegen Facebook. Velen storen zich blijkbaar veel sterker aan een onschuldige internettoepassing dan aan bijvoorbeeld het maffiose gedrag van D. Reynders of de malaise in onze magistratuur. Soms lijkt het wel of je een prostituee bent als je lid bent van de netwerksite, als je het discours van sommige ‘analisten’ moet geloven althans. Wat is het nut van Facebook? Deze vraag wordt dan vaak op een agressieve manier gesteld, alsof men zich op de een of andere manier bedreigd voelt omdat men zelf ‘nog niet’ actief is in de wereld van Facebook. Alsof zo’n internettoepassing waarvan men vrijwillig lid kan worden een nut moet hebben. Facebook is vooral gericht op ontspanning, punt uit. Natuurlijk speelt er voor sommige leden ook een element van creatie van een bepaald imago of het strelen van het eigen ego.

Wat de creatie van het imago betreft: de laatste tijd lijkt het de tendens om Facebook in te schakelen om zich te begeven op de arbeidsmarkt. Een eerste manier hiervoor is om het lidmaatschap van de netwerksite op te zeggen ‘omdat werkgevers op zoek gaan naar uw profiel en zo dingen te weten kunnen komen’. Belachelijke redenering natuurlijk. Facebook maakt deel uit van de privésfeer en werkgevers moeten niet de dedective gaan uithangen. Ik ben zeker dat hier wetgeving over bestaat. De werknemer en dus ook de potentiële werknemer heeft zijn rechten. Een zwangere vrouw hoeft bij een sollicitatie ook niet te melden dat ze zwanger is op die moment. Het enige wat werkgevers trouwens kunnen bekijken is zo’n standaardpagina waarop te zien is dat je lid bent van Facebook en een kleine selectie uit je vrienden, interesses en groepen waar je lid van bent. Dus zolang je vrienden niet allen een Hitlermoustache hebben gecultiveerd en je niet enkel lid bent van Blood and Honour-groepen is er dus geen gevaar. Wat kan een werkgever nu in godsnaam concluderen op basis van deze summiere informatie? Iemand die de Palestijnse zaak steunt op Facebook wordt niet aangenomen omdat hij een oproerkraaier is of zoiets? Ik kan me natuurlijk wel voorstellen dat wie fan is van Tom Boonen op Facebook meteen verdacht wordt van cocaïnegebruik door de werkgever, en dat kunnen we natuurlijk missen op de werkvloer…

Het is duidelijk: zolang je werk en privé een beetje gescheiden houdt, is er geen enkel probleem. Je moet natuurlijk niet je bazen en al je collega’s gaan toevoegen op Facebook, dat is zowat het domste dat je kan doen. Een tweede manier waarop Facebook ingeschakeld wordt in het arbeidsleven is het creëren van een bepaald neutraal profiel zonder ‘gevaarlijke’ meningen waarbij positieve eigenschappen in de verf gezet worden of gecreëerd worden. Mensen die dit doen zullen ook niet alleen ‘vrienden’ toevoegen als vriend op de netwerksite. Persoonlijk vind ik dit een triestige manier van doen, maar dit terzijde.

Vandaag ving ik het nieuwsbericht op dat twee studenten gestraft zijn voor examenfraude op basis van de conversaties die zij op Facebook voerden over hun fraude. Vreemd genoeg wordt niet vermeld op welke manier de school aan deze informatie geraakt is. Ofwel heeft één van de ‘vrienden’ van de fraudeurs hen verlinkt bij de school ofwel hebben de studenten werknemers van de school/leerkrachten als vriend toegevoegd op de netwerksite. Ofwel is er iets anders aan de hand dat volgens mij niet door de beugel kan.

25-08-2009 om 00:00 geschreven door Gielat  

Sport is gezond en zorgt voor een stevige mentale buffer. Topsport is extreme lichamelijke inspanning en verwijst naar het ontstaan van de mens. De hormonen die vrijkomen door te bewegen, zijn al eeuwenlang overgeërfd vanuit de tijd dat lichamelijke kracht, snelheid en behendigheid nog van groot belang waren voor het overleven van de menselijke soort en het menselijke individu.  Muziek is cultuur en werkt vooral ontspannend. Muziek is één van die dingen die ons onderscheiden van de rest van de dierenwereld. Muziek en sport zijn allebei uiterst populair, zowel actief als passief.

Toch zijn er grote verschillen in de benadering van de sportwereld en de muziekwereld. Het gaat dan ook om twee totaal verschillende dingen. Maar er is iets waar ik mij enorm aan stoor en waarvoor we beide zaken gerust kunnen gelijkstellen. Topsporters en muzikanten zijn allemaal burgers. Waarom worden sporters die betrapt worden op doping als misdadigers naar de slachtbank geleid en uitgespuwd door media en publiek terwijl muzikanten ongestoord drugs mogen consumeren, soms wel publiek? Iedereen weet het en er wordt niets aan gedaan. Het wordt simpelweg getolereerd. Waarom doet de politie nooit een razzia in de backstages van grote festivals zoals dit wel gebeurt in de Zillion?

Zijn muzikanten dan meer waard dan de gewone burger? Natuurlijk niet. Zij hebben gewoon bepaalde talenten en buiten die uit. Terecht, maar dit wil niet zeggen dat zij zich buiten de wet moeten plaatsen. Drugs en doping zijn verboden en algemeen gezien schadelijk voor het individu, meestal nog meer voor de omgeving van het slikkende en spuitende individu. Bij sporters worden drugs en doping niet getolereerd. Terecht. Bij muzikanten dus wel. Waarom, omdat het de sportieve competitie vervalst? Dit argument wordt inderdaad vaak aangehaald als de reden waarom de zuiverheid van sporters veel belangrijker is dan die van muzikanten, maar het is naast de kwestie. Vaak heeft men het ook over een voorbeeldfunctie van bekende sporters. Hebben muzikanten dan geen voorbeeldfunctie? Toch wel, medunkt en waarschijnlijk veel meer dan sporters. Belangrijker, zijn muzikanten geen burgers meer zoals u en ik? Het argument dat zoveel geniale platen gemaakt zijn door de consumptie van verboden middelen, is een loos argument. Andere muzikanten kunnen het wel zonder spul. Sporters die doping nemen spreken vaak ook meer tot de verbeelding dan de zuiveren. Drugs en doping zijn gewoonweg schadelijk en dus illegaal. Maar allemaal goed en wel, wat ik hier vooral wil aantonen is dat het hier fundamenteel om een ethische kwestie gaat. Een kwestie van onverantwoordelijkheid, voorkeursbehandeling en ongelijkheid. Muzikanten mogen niet buiten de wet staan, net zoals ook ministers, magistraten, joden, moslims en andere bijgelovigen dit niet mogen.

Het is misschien een taak voor de burgemeester van Rotselaar om eens een kleine steekproef te organiseren op Rock Werchter. De Schuur mag dan kankeren zoveel hij wil – zijn reacties zijn zeer voorspelbaar – hij behoort toch tot een andere partij (hehehe). Of zou de burgemeester het te druk hebben met het combineren van zijn ambten van sherrif, senator én zakenman?

14-08-2009 om 13:32 geschreven door Gielat  

De Tour is een week ver. Tijd voor enkele bemerkingen.

 1. Wat de organisatie van de Giro ook moge beweren, de beste renners rijden nog altijd mee in de Tour, al zal het verschil in kwaliteit tussen Giro en Tour dit jaar niet al te groot geweest zijn. We vragen ons echter af wat dit Tour-peloton de kijkers had voorgeschoteld op een attractiever parcours als dit van de Giro. We merken wel op dat Danilo Di Luca en anderen (Garzelli) wel zeer sterk gediend waren met het parcours van de meest recente Giro. Geen echt hooggebergte zoals de jaren ervoor met moordenaars als Zoncolan, Stelvio, Gau, Gavia of Trecime di Lavaredo, wel veel aankomsten bergop en ‘Luik-Bastenaken-Luik-ritten’. In de Giro krijgen we in ieder geval ieder jaar veel attractievere koersen te zien. De Tourrit van gisteren die bestempeld werd als een bergrit was tekenend. In feite ging het om een overgangsrit waarin de top van de laatste beklimming veel te ver van de aankomst ligt. Zulke parcours maken de favorieten monddood en geven een vrijgeleide aan lange ontsnappingen. Bij de passage in de Vogezen krijgen we zelfs drie dagen achter elkaar ongeveer hetzelfde rittenprofiel te zien… Het parcours determineert nog altijd voor een tamelijk groot deel de uitslag. Zo is het ook wel zeer opvallend dat net het jaar dat Astana terug deelneemt aan de Tour, met de sterkste ploeg ooit, er terug een ploegentijdrit geprogrammeerd staat. En dit in de eerste week na de start met een leuke (maar zware) tijdrit. Het is dan wel zeer vreemd om te horen dat de Tour-directie niets liever wil dan een spannende koers met een beslissing die pas valt op de Ventoux (voorlaatste rit). Favorieten als Mensjov en Evans zijn alreeds uitgeschakeld en enkel een miraculeuze verrijzing, iets wat enkel Jezus Christus en Floyd Landis konnen, kan deze mannen nog helpen…

2. Sinds kort hoor ik meer en meer ‘liefhebbers van de koers’ beweren dat de Tour vroeger leuker was. Deze misplaatste nostalgie verwijst zelfs vaak expliciet naar doping. “Toen kon men tenminste verschillende malen per dag en verschillende dagen achter elkaar démmareren, nu hebben ze teveel schrik” wordt gezegd. Laten we vooral niet vergeten dat de Tours onder Lance Armstrong zowat de saaiste ooit waren, terwijl deze toch overeenkwamen met Epo-tijdperk II. Het is duidelijk dat mensen die deze mening zijn toegedaan zelf nog nooit in het gebergte gaan fietsen zijn. Het is duidelijk dat deze mensen liever hadden dat Sella, Ricco, Schumachter, Kohl, Rebellin en co niet betrapt waren op CERA. Doctore Ryckaert en Fuentes zullen het graag horen. Neen, nu de dopingstrijd eindelijk op het goede spoor zit – niet zoals na de Festina Tour – is het tijd dat het publiek zich ook eens aanpast aan nieuwe tijden en hierbij wat meer respect toont voor nieuwe generaties renners. Maar voor jan met de pet zal de koers evenwel altijd brood en spelen blijven. Om deze reflectie te besluiten nog even de link leggen met mijn eerste bemerking: de attractiviteit van de koers hangt inderdaad ook voor een deel af van de inventiviteit van de parcoursbouwer, iets wat ze in Frankrijk waar men zich nog altijd graag door economische, gastronomische en toeristische motieven laten leiden nog niet helemaal begrepen hebben…

3. De laatste tijd erger ik mij mateloos aan de manier waarop bepaalde ploegleiders opgehemeld worden. “Meester-tacticus Bruyneel”, “Tactisch genie Riis” ,… De rol en het genie van ploegleiders, maar vooral deze twee, wordt zwaar overschat en ik vind het dan ook zeer vreemd dat kenners als Wuyts en Vannieuwkerke deze mythe blijven bestendigen. Ten eerste zijn tactische plannen in de koers nog altijd voor 98% afhankelijk van de benen van de renners die men ter beschikking heeft (en natuurlijk ook van het hoofd van de renners, maar laten we hier hypothetisch uitgaan van een peloton met enkel ‘slimme coureurs’). Ten tweede is het makkelijk om meester-tacticus te worden als men de prestaties van de renners kan opkrikken met ongeoorloofde middelen (Armstrong, Basso, Ullrich, Beloki, Heras, Vinokourov). Achteraf zijn het dan ook altijd toevallig de genieën Godefroot, Saiz, Bruyneel en Riis die “geen flauw benul hadden van ongeoorloofde middelen”. Waarschijnlijk zijn bepaalde hersenhelften aangetast door de preparaten die de heren zelf toegediend kregen tijdens hun carrière… Ten derde zien we van vele zogenaamde genieën ook wel eens onbegrijpelijke beslissingen waarbij de eigen ploeg vaak onnodig afgebeuld wordt. Het is waar dat Bruyneel er als eerste in geslaagd is om rationeel om te gaan met het afwentelen van de verantwoordelijkheid om op kop van het peloton te rijden en hij deze logica ingang heeft doen vinden bij de andere ploegen. Vooral bij Franse ploegen die vaak voor niet meer dan een peulschil en veel publiciteit rijden. Laat één ding duidelijk zijn: ploegleiders zijn geen genieën en zijn ook niet almachtig of alwetend. Het was Carlos Sastre zelf en niet Riis die vorig jaar de tactiek bepaalde die de Spanjaard de Tourzege zou bezorgen. Het zijn Contador en Armstrong die de beslissingen nemen als puntje bij paaltje komt en de eigen kansen te sterk in het gedrang komen. Bruyneel mag de rest van de ploeg in het gareel houden, de psycholoog spelen, bemiddelen en de andere ploegleiders bespelen. De bijnaam van Lance Armstrong is en blijft echter The Boss…

12-07-2009 om 11:49 geschreven door Gielat  

Tom Boonen blijft een held in Vlaanderen. Sinds vandaag is Beans zelfs zo goed als volledig witgewassen van zijn derde en meest recente betrapping op cocaïne en dus normaal gezien verzekerd van een Tourdeelname. Iedereen en vooral de ‘Dedecker van de koers’, Patrick Lefevre, opgetogen dus. De heldenstatus van Boonen kan volledig in ere hersteld worden en de eerdere cocaïnevergrijpen en het zelfverklaarde drankprobleem kunnen voor het gemak vergeten worden. Voor de meerderheid van de fans was de zaak ‘triple-coke’ echter sowieso van weinig belang, getuige de massale belangstelling voor Boonen in de eerste kermiskoersen na de zaak. Brood en spelen, Tom Boonen ziet er goed uit, is een vlotte prater en heeft charisma. En het belangrijkste: hij wint topkoersen (voor het gemak wordt dan ook de beste Belgische renner van het moment over het hoofd gezien “want het is een Waal”).

Laten we eerlijk zijn, de mensen en de media kunnen soms onvoorstelbaar hard zijn voor Boonen, vooral bij het zogezegde ‘uitblijven van prestaties’. Doch, wat Jan met de pet betreft, zien we eerder een omgekeerde dynamiek. Arrogant en weinig verantwoord gedrag wordt foutief aanvaard als kattekwaad. Kattekwaad dat bijvoorbeeld ook Niels Albert en Bart Wellens zo populair maakt bij de modale supporter. Zo groef Niels Albert naar eigen zeggen reusachtige valkuilen op het veld, met dennenmasten overdekt om tractors in te laten crashen. Bart en Geert Wellens reden koers rond het huis en bekogelden elkaar hierbij met bakstenen en ‘de riek’…

Bij de held Boonen kunnen we echter niet meer van kattekwaad spreken, of zijn we al zijn strapatsen al vergeten?. Het wordt hem allemaal vergeven. Liever zit men op de kap van zogenaamd ‘loempe coureurs’ als Gert Steegmans. Omdat Steegmans wat meer te kampen heeft met blessures, het verhaal van de mentale problemen een eigen leven gaan leiden is en hij wat meer dan andere renners de risico’s schuwt in massasprints. Welke rationele mens kan hem dit laatste kwalijk nemen? Om een massasprint te rijden moet men ofwel half of volledig gaar zijn ofwel coke gesnoven hebben. Recentelijk ligt Steggels ook weer onder vuur in verband met zijn juridisch dispuut met zijn Russisch team Katjoesja. Weer geen reden tot vitten op Steegmans: eindelijk een renner met verstand die tegen de willekeur van ploegen en UCI ingaat  - en wie weet renners wat meer juridische zekerheid verzekert in de toekomst door een precedent te creëren. Maar goed, voor het publiek zal Steegmans wel altijd de clown en de domme renner blijven en Tom Boonen de held, hij was namelijk wereldkampioen en is altijd zeer vriendelijk voor de camera en op zijn fandagen…

Men zou beter moeten weten. Was het niet Boonen die morteldronken gespot werd in een bar de dag dat hij zijn extravagante Lamborghini in de prak zou rijden tegen een paal. Uitgeweken voor een kat natuurlijk. Vandaar dat Boonen in geen velden of wegen meer te bespeuren was en de volgende dag last van zijn maag had. Was het niet Boonen die volgens Tom Vannoppen coke aan hem gedeald had? Waarschijnlijk in een louche bar in het Chicago van de Kempen, Mol, waar Boonen zo graag toeft. Wat gebeurt er zoal in Mol? In het weekend worden hier des nachts wekelijks burgers in elkaar en halfdood getrapt door krapuul en dit onder het oog van de ‘wakende politie’. In Mol kan zoiets want daar “worden geen verklaringen afgelegd”. De rechtgeaarde inwoner van Mol die zich over deze wantoestanden beklaagt bij politie en pers wordt simpelweg wandelen gestuurd en de politiechef die zulke zaken tolereert wordt beloond met een promotie. Het is nu net in deze habitat dat onze held Tom Boonen zich echt thuis voelt en zijn sportwagens komt showen, al brallend rondjes draaien op de markt. O ja, Boonen is ook nog twee keer betrapt op het snuiven van cocaïne, iets zwaarder spul dan Postel, het bier afkomstig van de abdij uit de gemeente waar Boonen al eens vergeet op zijn kilometerteller te letten.

Wie is hier dan de clown en domme renner? In het onbekende en landelijke Houtvenne, eveneens in de Kempen, kent men een traditie van spreekwoorden die zowel de waarheid perfect omschrijven als uitblinken in expressieve gevatheid. Een klein en corpulent mannetje, bijvoorbeeld Patrick Lefevre, omschrijft men zo treffend als ‘kop en kloten ineengestoten’. Het is hier, in deze rustieke gemeente, dat men het heeft over “den Boonen” als “ne prutser”...

17-06-2009 om 18:39 geschreven door Gielat  

België heeft afgedaan door  Geert Van Cleemput.

De auteur doceert o.m. nationalisme aan de George Washington University in Washington, DC. De zeer scherpe pen en energieke stijl van Van Cleemput zijn te wijten aan zijn overtuigde Vlaams-nationalisme. Hij was zelfs lid van het Vlaams Belang tot 2003 (studiedienst). Van Cleemput zegt dat echte Vlaams-nationalisten niet thuishoren in het VB. Bovendien is de clan-Dewinter - Dewinter zegt zelf apolitiek en geen vlaams-nationlist te zijn, we weten allen wat hij dan wel is - oppermachtig. Door het racistische discours geeft VB zijn vijand, de belgische staat, een prachtig wapen in handen om alle Vlaams-nationalisten zwart te maken.
Of ik zelf een Vlaams-nationalist ben weet ik niet. Ik weet alleen dat van Cleemput hier duidelijk de vinger op de Belgische wonde legt: twee culturen die naast elkaar leven, twee democratieën die op een ondemocratische en kunstmatige manier samengevoegd worden en de mythe van een mooi Belgisch gezamelijk verleden waardoor het Belgische politieke niveau compleet verlamd is, wat de burger ongelooflijk veel geld kost.

"De oproep van enkele academici om belgië te redden ( België heeft toekomst , DS 13 mei) heeft me verbaasd en verheugd.

Verbaasd omdat de argumentering (door intellectuelen!) onbestaande of zeer slecht is. Verheugd om net dezelfde reden. Holle slogans, verdraaide feiten, en al te doorzichtige sofismen, dat is de essentie van de oproep. Dat is ook wat deze staat in leven houdt. Desondanks sleept deze fundamenteel ondemocratische staat zich naar zijn einde. Wereldvreemde (hun belgië komt niet overeen met de werkelijkheid) intellectuelen zullen dat niet kunen beletten.

De schrijvers vinden belgië "een zeer waardevol samenlevingsmodel", maar geven geen enkel voorbeeld daarvan. Hier enkele suggesties uit heden en verleden.

Hebben zij het misschien over het misprijzen dat de oorspronkelijke bevolking van Brussel ontvangt van (veel leden van) het herenvolk dat hen tot een minderheid in eigen hoofdstad heeft herleid? Of hebben zij het over de weigering van de Franstaligen om de splitsing van BHV (niet dat die nodig is in een democratie omdat de meerderheid die wel wil) en de taalintegriteit van Vlaanderen (iets wat zij als vanzelfsprekend vinden voor Wallonië) te aanvaarden? Of hebben zij het over de zo geslaagde verfransing van Wallonië dat de Walen met een enorm identiteitsprobleem zitten en over de (gelukkig) deels mislukte pogingen om ook Vlaanderen te verfransen? Of hebben ze het over de haatcampagne van de RTBF (waar we nooit een woord Nederlands horen) en Le Soir tegen Vlaanderen? Leuk samenlevingmodel dat belgische!

Waar halen zij het dat twee onafhankelijke staten betekent dat die elk op zichzelf zullen terugplooien? En waarom kan men enkel solidair zijn als de staat belgië heet en niet Vlaanderen, dat jaarlijks 10 miljard euro naar het nabije zuiden stuurt, terwijl het verre zuiden het veel meer nodig heeft? Zijn Zweden en Noorwegen minder solidair na hun vreedzame scheiding in 1905? Waarom zou een belgisch overlegmodel meer solidair zijn dan een Vlaams en voor meer politieke stabiliteit zorgen dan een Vlaams model? Hebben de schrijvers wetenschappelijke gegevens daarover? Blijkt niet uit de feiten dat belgië elke politieke werking verlamt? Steeds opnieuw moet er gezocht worden naar compromissen waar de meerderheid van dit land zich niet in vindt. Democracy, anyone?

Ik ga wel akkoord met "de politieke crisis van de voorbije jaren is de uiting van het falen van de huidige politieke elite en haar communautaire aanpak." Maar wat is die aanpak? De doelstelling is volledig verkeerd. Men wil belgië "redden" ten koste van werkelijk alles (incompetente ministers mogen blijven zitten om het etnische evenwicht niet in gevaar te brengen) in plaats van de belangen van beide volkeren te behartigen. Men wil "onderhandelen" terwijl de Franstaligen hun belgische privileges nooit goedschiks zullen afstaan, zoals opnieuw werd bewezen de voorbije twee jaar.

"Als we er in België niet in slagen om samen te leven over de taal- en culturele grenzen heen, wat moet er dan van het Europese project worden?" De EU is een samenwerking van onafhankelijke staten, een confederatie, die enkel kan overleven als men de verschillende volkeren hun zelfbeschikking laat behouden. Te gek om belgië als voorbeeld voor de EU te zien. De pogingen van sommigen om het tot een federatie om te vormen, zijn het begin van het einde van de EU. De EU zal niet-belgisch zijn of ze zal niet zijn. België is niet in staat recht te doen aan het "verschil", zo dierbaar voor de schrijvers. België zal dus niet zijn.

Niet enkel de ondertekenaars maar ook de Belgavox-deelnemers zijn niet te beroerd om leugens of onzin te spuien. Belgavox-voorzitter Stijn Kolacny bestaat het het concert niet politiek te noemen (en VRT en RTBF schenden hun politieke neutraliteitsplicht door het te sponsoren) en hofnar Bart Peeters vindt dat er geen reden is om van belgië een ex-Joegoslavië te maken. Bart hoeft geen schrik te hebben. De Vlamingen hebben geen gewelddadige traditie. Beseft Bart dat in zijn analogie de Franstaligen de Serviërs zijn, die Joegoslavië kapot hebben gemaakt met hun imperialisme?

Mijn collega's noemen zich "onverneden progressief." Maar wat is er progressief aan het behoud van een constructie die opgezet werd om de etnische verschillen van de beide volkeren te verdrinken in een gezamenlijke verfransing en zich daar nog steeds niet voor heeft verontschuldigd? Wat is er progressief aan het bestendigen van instellingen die de democratische zelfbeschikking fnuiken? Wat is er progressief aan retoriek over mensenrechten wanneer men negeert dat die pas kunnen uitgeoefend worden als men zich politiek in zijn taal en eigenheid beschermd weet. Wat is er progressief aan het collaboreren met een regime wiens symbool de monarchie is, die enkel de dictatuur als meest ondemocratische staatsvorm moet laten voorafgaan? Het achterhoedegevecht dat de ondertekenaars leveren, het zich terugplooien op vermolmde structuren, zal de vooruitgang niet tegenhouden. Het is een laatste sputtering van belgisch conservatisme. Het is belgisch-reactionair."

09-06-2009 om 22:54 geschreven door Gielat  

Bij gebrek aan tijd en brakke kladversie een zeer korte blog naar aanleiding van de Vlaamse en Europese verkiezingen 2009 waarin een algemene visie op mijn keuze wordt uitgewerkt zonder ergens diep op in te gaan.

Wat laten doorwegen in de stemkeuze? Het uitgangspunt van stemgedrag moet volgens mij altijd het persoonlijke wereldbeeld zijn. Een wereldbeeld ligt aan de basis van al uw opvattingen, waardes en… politieke beargumenteerde keuzes. Mijn wereldbeeld en visie op de huidige maatschappij steunt bijvoorbeeld op de these dat onrechtvaardigheid en (materiële) ongelijkheid en niet nationaal belang, veiligheid of klassenstrijd de essentie is van de algemene menselijke interacties. Van belang voor verkiezingen: een wereldbeeld zegt altijd iets over het belang dat men hecht aan de natiestaat en aan de menselijke vrijheid. In deze zin ben ik veel eerder een fan van Kants visie op het democratische republicanisme dan van het klassieke realisme dat uitgaat van een pessimistische visie op de mens en een machiavellistische visie op internationale politiek. Ten eerste kijk ik dus naar de algemene programma’s van alle partijen en de overeenstemming die deze programma’s bieden met mijn eigen algemene overtuigingen. De tijd van de ideologische massapartijen is voorbij, maar volledige catch-all strategieën vinden we bij geen enkele partij terug (en indien dit wel zo zou zijn zou ik er zeker niet op stemmen). Door deze simpele denkoefening worden voor mij al vele partijen definitief geschrapt uit de keuzelijst: de VLD vanwege zijn absolute stokpaardje van het economisch-liberalisme; Vlaams Belang vanwege zijn geconstrueerd racistisch en polariserend discours dat de mensen alleen maar angst aanjaagt en verzuurt; LDD vanwege een combinatie van vorige. Bovendien zijn er voor deze drie partijen nog tal van andere argumenten te geven waarom men niet op hun lijsten zou moeten stemmen, waarvan incompetentie het belangrijkste is.

     Natuurlijk spelen iedere verkiezingen bepaalde thema’s meer dan andere. Deze thema’s komen naar voren omdat ze leven onder de bevolking, maar ook omdat de media er op hamert en vooral omdat de partijen elk hun eigen thema’s waarvan men weet dat ze er sterk op scoren naar voor schuiven. Vaak wordt er in debatten niet met elkaar maar naast elkaar gepraat. Het is dan van belang een berekening te maken welke thema’s voor de komende verkiezingen voor uzelf en voor de politici belangrijk zijn. Ik schat dat de belangrijkste thema’s voor  mij voor enkele decennia dezelfde zullen blijven: 1. een drastische groene ecologische wending op alle vlakken die op een rationele manier en op grote schaal (Europa en de wereld) wordt aangepakt. 2. Een grondige hervorming en rationalisering van het politieke systeem in België (staatshervorming) én democratisering van ons ridicule kiesstelsel en de manier waarop burgers in dit land vertegenwoordigd worden. 3. Aandacht voor burgerrechten en vrijheid, vooral op levensbeschouwelijk en cultureel vlak en bestrijding van anti-sociale, discriminerend, racistische en polariserende maatregelen. Het groene thema lijkt vooral op de proppen te komen voor de Europese verkiezingen omdat daar het grootste signaal gegeven kan worden. Voor de Vlaamse verkiezingen lijken de drie thema’s mij even belangrijk en wat betreft de federale verkiezingen, daar zal het thema van het kiesstelsel, staatshervorming en wanbeleid het sterkst doorwegen.

     Een derde en de minst belangrijke invloed op het stemgedrag is volgens mij de sympathie voor en het geloof in bepaalde politici (eventueel ongeacht de partij die ze vertegenwoordigen). Jammer genoeg wordt de keuze van vele mensen vooral hierdoor beïnvloedt en draagt het media-klimaat in Vlaanderen zeer sterk bij tot een banalisering en emo-personalisering van de polititiek. Men zou ook beter het onderscheid moeten kunnen maken tussen persoonlijke sympathie en respect voor politiek gedrag. Zo ben ik een absolute fan van de debatkunsten en de manier van politiek bedrijven van Bart Dewever. Ook Kris Peeters maakt een goede indruk op mij, al toont die subjectief gezien nogal afgeborsteld. Dit laatste is echter in feite niet van belang, zoals gezegd.  Ik zou in ieder geval nooit stemmen op politici die hun eigen partij enkel als vehikel gebruiken om hun eigen ego te strelen en om op welke manier dan ook aan de macht te komen. Koploper in deze categorie is natuurlijk “de visie, de kracht, de hoop” Verhofstadt. ‘De visie’: toen Verhofstadt vanwege zijn ideologische, maar zwak onderbouwde Burgermanifesten op een zijspoor belandde bij de VLD schakelde hij zonder gène over op een extreme catch-all strategie, voortdurend inspelend op frustraties onder de bevolking en politieke en modieuze trends. Pleidooien werden zo breed en ‘visionair’ mogelijk en concrete beweringen maakten plaats voor niet waar te maken beloftes. Verhofstadt wil nu ook als Europees visionair de geschiedenis ingaan maar vergeet hierbij zijn discours te vertalen in concrete voorstellen en zich te schikken naar de Europese geplogendheden. Ook vreemd dat hij als enige liberaal in Europa en nu opeens zo hevig de Europese kar wil trekken. Maar op welk gebied? ‘De kracht’: via het triumviraat met Dewael en Degucht wordt de VLD in zijn macht gehouden. Voorzittersverkiezingen worden gemanipuleerd en beslecht in strijd met de statuten om JM Dedecker af te houden… en het geld van Leo Govaerts wordt ingepikt. ‘De hoop’: het konijn hoopt de geschiedenis in te gaan als redder vaderlands, maar vergeet dat hij de huidige problematiek van de staatshervorming voor een groot deel zelf heeft gecreëerd met zijn financieringswet (ook Louis Michel past deze tactiek toe). Een staatshervorming kan er enkel komen onder impuls van CVP en PS (die er van uit gaan dat België over 25 jaar niet meer bestaat en nog zoveel mogelijk uit de brand wil slepen).

     Naast afkeer en voorkeur voor bepaalde personen is er nog een factor die jammer genoeg tamelijk belangrijk is in het stemgedrag van vele burgers. Velen willen niet op een kleine partij stemmen omdat die toch niet aan de macht kan komen en het dus een weggegooide stem lijkt. Hierdoor krijgen deze partijen weer minder stemmen en krijgen we een self-fulfilling prophecy aan het werk. In ons representatief systeem is het echter van belang dat iedere partij partijdig blijft en dus zijn segment van de maatschappij verdedigt. Probeer dus zoveel mogelijk op uw favoriete partij te stemmen, ongeacht de peilingen. Partijen kunnen ook wegen op het beleid vanuit de oppositie; hun stemmenpercentage bepaalt mede hun politieke gewicht. Ik geef echter toe dat het verleidelijk is om op Dehaene te stemmen, enkel en alleen om Verhofstadt te kloten.

      Tenslotte en wel degelijk belangrijk dient de kiezer ook het beleid van voorgaande regeringen en oppositiepartijen te belonen of af te straffen. Deze laatste factor is voor mij een reden om voor lange tijd niet op de SPA te stemmen en dan zeker niet voor federale verkiezingen. Ook Yves Leterme en natuurlijk Didier Reynders hebben afgedaan. Vreemd genoeg kan ik als Belg op geen enkele manier deze laatste electoraal afstraffen. Wat mij betreft absoluut niet democratisch, wat wel het argument is voor Didier om te pleiten voor een herziening van de positie van Vlamingen in Brussel en de Franstalige burgemeesters in de Brusselse rand… Denk daar maar eens over na.

03-06-2009 om 22:13 geschreven door Gielat