|
Alexander III de Grote hakte in 333 v.C. de Gordiaanse knoop door. Het orakel van de tempel van Zeus te Gordium - toendertijd beschouwd als het middelpunt van de wereld - waar deze onontwarbare knoop bewaard werd, had voorspeld dat wie de knoop kon losmaken zou heersen over de hele wereld.
Voor de communautaire onderhandelaars en initiatiefnemer Jean-LucDehaene was BHV ook even het middelpunt van de wereld. En misschien voelde Alexander De Croo zoon van notoir Belgicist en royalist Herman zich wel geïnspireerd door zijn klassieke naamgenoot toen hij besloot het onontwarbare BHV-kluwen bruusk te bombarderen? De Croo junior krijgt momenteel de banbliksems van alle andere partijen en vele burgers over zich heen. The man who did too much, de man die de regering wederom liet vallen. Het is natuurlijk al te gemakkelijk om de eigen handen te wassen in onschuld en de Open VLD en Alexander De Croo tot zondebok te bestempelen. Beweren dat er bijna een akkoord was, is pertinent onwaar. Vraag dit maar aan Dehaene, die zeer snel was om zijn handen van de zaak af te trekken en die naar verluid zelfs zijn notas boos over de onderhandelingstafel gooide. Onderhandelen over BHV lijkt sowieso onmogelijk met Maingain aan tafel, de voorzitter van een partij die electoraal alleen kan overleven door non te zeggen op alles wat uit een Vlaamse mond komt. Het grootste bewijs dat de onderhandelingen sowieso op niets gingen uitdraaien, werd overigens geleverd door de andere partijen zelf. Er werd besloten om niet verder te onderhandelen en regeren met de overgebleven partijen. Ook stonden er geen oppositiepartijen te springen om de positie van Open VLD in te nemen. Geen minderheidsregering of partijwissel dus, wel nieuwe verkiezingen.
Uit de gebeurtenissen na de federale verkiezingen van 2007 hebben we geleerd dat we al bij de regeringsvorming een akkoord moeten maken over de staatshervorming, want anders zijn we weer vertrokken voor jaren van immobilisme. En dat kan voor ons natuurlijk niet. Ook de andere hervormingen die ons land nodig heeft, zoals de sanering van de openbare financiën, de arbeidsmarkt, de pensioenen en justitie, hebben trouwens een communautaire dimensie. Daarnaast is het onmogelijk om de begroting weer in evenwicht te brengen tegen 2015, zoals Europa eist, zonder de financieringswet aan te passen. Er is dus een groot akkoord nodig. Deze woorden komen niet uit de mond van Bart de Wever, maar wel uit die van Alexander De Croo himself. De nieuwe voorzitter van Open VLD zegt ook dat zijn partij zijn vel zeer duur zal verkopen bij regeringsonderhandelingen. Toen Yves Leterme zoiets drie jaar geleden zei, was hij kop van jut voor VLD. Nu Yves Leterme zich ontpopte tot een nieuw soort Verhofstadt en het voluntaristisch sjacheren op korte termijn ging verkiezen boven een lange termijn visie, veranderde Open VLD opeens van koers aangestuurd door de vlucht van Verhofstadt naar Europa. Benieuwd hoe lang De Croo junior rechtlijnig kan blijven. We mogen in ieder geval al opgezet zijn met de manier waarop voorlopig weerwerk wordt geboden aan blijvende bemoeienissen van Verhofstadt in de Belgische politiek.
Zoals de woorden van De Croo jr. aangeven, staat er deze verkiezingen heel wat op het spel, in tegenstelling tot wat sommige antipolitieken of teleurgestelden beweren. Het gaat inderdaad vooral over de organisatie van een staat. Alle andere themas en hun financiering, zoals pensioenen, werk, begroting, vergrijzing,
zijn afhankelijk van de manier waarop onze staatsstructuur al dan niet verbeterd zal worden. Transparanter en efficiënter zijn een must, op welke manier dan ook rechttrekken van het federale misbaksel of de stap naar confederalisme. Democratischer zou ook moeten, maar hierin ben ik nog pessimistischer.
En toch lijkt het verkiezingsdebat maar traag op gang te komen. De campagnes spitsen zich amper toe op een lange termijn visie op onze staat, onze maatschappij en onze toekomst. Neen, de campagnes zijn uiterst voorspelbaar in het uitkiezen van de themas en vaak ronduit hilarisch; de campagnes bevestigen alleen maar de bestaande theorieën inzake politiek.
Op kop natuurlijk de Spa onder leiding van Den Baard. In de context van de economische crisis en in de wetenschap dat SPa nooit punten heeft kunnen scoren op communautair vlak is het alleen maar logisch dat de socialisten terugrijpen naar echte socialistische themas zoals herverdeling, werkgelegenheid en pensioenen. Klinkt allemaal zeer mooi in theorie, maar het hele discours van Van de Lanotte is eerder waardeloos zolang hij niet erkent dat hij fouten heeft gemaakt ten tijde van de paarse regering en vooral gezondigd heeft tegen het socialisme zelf. Zo pleit Van de Lanotte er nu bijvoorbeeld voor om de notionele interestaftrek af te schaffen voor banken. Geen haar op zijn hoofd dat er aan denkt zich te excuseren voor het invoeren van de notionele interestaftrek.
Ook bij Open VLD komen we niet bij van het lachen. De Croo jr. beweert dat begrotingen in evenwicht onmogelijk zijn zonder de financieringswet aan te passen. Laten we vooral niet vergeten dat de paarse regeringen van Verhofstadt deze financieringswet vervaardigd heeft. En over de begrotingen van Den Baard weten we ondertussen ook dat ze qua betrouwbaarheid vergelijkbaar zijn met beloftes van Dick Advocaat of Georges Leekens. Open VLD en Spa komen door hun impliciete kritiek op het eigen beleid al dan niet van een vorige politieke generatie dus ongeloofwaardig over.
Over Lijst Dedecker moeten we het niet hebben; die partij kon na de vorige (regionale) verkiezingen de boeken al dichtdoen bij gebrek aan toekomstperspectief. Aan partijen die gebaseerd zijn op een racistische ideologie maak ik geen woorden vuil. Bij Groen! vervolgens is het jammer genoeg op dit moment nog altijd warm noch koud blazen bij gebrek aan een realistisch en toch radicaal en duurzaam humanistisch toekomstbeeld. Vooral de vertaling naar een nationale context blijkt uitermate problematisch. En is Groen! nu opeens voorstander van confederalisme nu de SLP van Geert Lambert opgeslorpt is, of is Lambert simpelweg de mond gesnoerd? Wat is eigenlijk de mening van Groen! over de staatshervorming, buiten de stelling dat er constructief onderhandeld moet worden?
En dan komen we terecht bij CD&V, een partij die zich door haar koppositie in de peilingen rustig en zonder zware uitspraken in de campagne kan bewegen. Zij heeft ook vooral baat bij het bekampen van haar grote concurrenten in het politieke centrum: Spa en Open VLD. Om redenen die hierboven geschetst worden is dit eigenlijk geen al te zware opdracht. Bovendien heeft CD&V voor zichzelf heel strategisch het voordeel gecreëerd in alle bestaande regeringen zoveel mogelijk postjes te bezetten, wat altijd gratis zichtbaarheid en dus bekendheid en stemmen oplevert. Enkel de verdere opmars van NVA kan CD&V verontrusten. Ik denk dan ook dat we de uitspraken van Jan Renders (ACW) en Luc Cortebeeck (ACV) over de verkiezingen in dit licht moeten zien. CD&V zal vooral stemmen verliezen door het communautaire thema. Hier zullen zij altijd verliezen, relatief gezien. Net zoals alle andere Vlaamse partijen. Want zoals de woorden van Alexander De Croo en die van vele andere politici van de traditionele partijen in individuele interviews laten blijken, geven zij NVA eigenlijk gelijk in hun communautaire discours. In feite wordt zo bewezen dat NVA in 2007 visionair was en dat de anderen zich vastreden in de holle retoriek van het zogenaamde historisch bewezen succes van het Belgische compromis. Maar net dit onderhandelen en verder regeren op basis van het Belgische compromis heeft de huidige staatsstructuur en immobilisme gecreëerd. Aldus, het enige wat CD&V, Spa en Open VLD tijdens deze campagne kunnen doen is met andere themas op de proppen komen en de NVA in de radicale hoek duwen door hen te beschuldigen van het onmiddellijk willen opblazen van België.
|
