Gisteren en vandaag kregen we de bergritten te zien die de Tour de France 2008 in zijn definitieve plooi moesten leggen vòòr de beslissende tijdrit van 53 km. Weetje: in 1948 reed men nog individuele tijdritten van 120 (!) km - dit las ik vandaag in Het Nieuwsblad. Waar het vandaag om een 'klassieke' zware bergrit met drie/vier Alpencols (Croix de Fer, Galibier, Lautaret, Alpe d'Huez) ging, kreeg het peloton gisteren een eerder apart parcours voorgeschoteld. Een tocht over twee enorm hoge (2800 m) Alpenreuzen die men amper aandeed in de laatste decennia van de Tour met als sluitstuk een levensgevaarlijke afdaling van de Col de la Bonette... Aan de beelden was duidelijk te zien dat de renners last hadden van de ijle lucht. Vaak noemt men 1600 meter als een 'grens' voor klimmerscapaciteiten, net zoals 2000m. Om deze redenen wordt de Galibier traditioneel ingeschakeld in een bergrit om het afmattingsproces te versterken. Dit proces deed zich des te meer voor op de Bonette daar deze nog honderden meters meer boven de 2000m-grens uittorent dan de Galibier.
Na de top van de Bonette volgde een gevaarlijke afdaling tot aan de streep, zonder ook maar een vlak stuk. De winnaar, Cyril Dessel, had zelfs de tijd niet om de handen in de lucht te steken. Persoonlijk vind ik dit overdreven. Klassementsrenners en coureurs die strijden om de ritzege een dergelijke afdaling af te sturen tot op de aankomstlijn moet zoveel mogelijk vermeden worden. Doch, bij nader inzien kan gesteld worden dat dit soort toestanden bij de professionele wielersport hoort. Wanneer een afdaling (vaak gevaarlijker) genomen wordt in de koers terwijl er nog een slotklim of vlak stuk volgt rijdt men praktisch even snel naar beneden. Toch, wat zou er niet gebeurd zijn als het geregend zou hebben...
En eigenlijk was het al meteen raak. Koploper Augustyn gleed de berg af en kroop als een krab weer naar boven, zonder fiets weliswaar.( http://nl.youtube.com/watch?v=CBTDQBjQMGc ) Zou ASO de renners ook naar beneden sturen bij een afdaling met gigantische ravijnen? Tot nu toe zijn de renners altijd miraculeus ontsnapt aan dodelijke valpartijen van pakweg dertig meter in de diepte, denken we maar aan Johan Bruyneel meer dan tien jaar geleden. Zelfs Frank Schleck hield amper een schrammetje over aan zijn vreselijke val in de Ronde van Zwitserland dit jaar omdat hij gered werd door het bladerdek (dat er niet is op Alpenreuzen). ( http://nl.youtube.com/watch?v=Mbyc0gFvsEI&feature=related ) Toch loopt het niet altijd goed af, denken we maar aan Joseba Beloki in de Tour van 2003. In een ultieme poging om de ongenaakbare Armstrong aan te vallen nam Beloki iets meer risico en kwam hij enorm zwaar ten val door een onregelmatigheid in het wegdek. Voor mij nog altijd de vreselijkste valpartij van de laatste jaren: met een snelheid van pakweg 70 km/h voluit op de heup... http://nl.youtube.com/watch?v=h_8m5-sR6I4
Misschien is mijn afkeer van gevaarlijke afdalingen beïnvloed door mijn hoogtevrees. Feit is dat ik een enorme schrikschijter ben in afdalingen waarbij men imposante dalen naast zich ziet opdoemen en rakelings naast ravijnen rijdt. U kent ze misschien wel, de Alpenwegen afgezoomd door de betonnen blokken. Wanneer deze ravijnen verdwenen zijn en we tussen het bladerdek kunnen dalen verdwijnt de vrees en ontpop ik mij als een niet onaardig daler, zonder al te veel risico's te nemen. Zo had ik een hekel aan de afdaling van de Galibier die ik pas deed, gewoonweg omdat ik te bang was en dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de afdaling van de Ventoux, waar men heel mooi en technisch kan afdalen (vooral de zijde naar Bedoin is een aanrader). Afdalen in koers is natuurlijk nog enkele niveaus erger. Het is nen hondenstiel...
Mede door deze hoogtevrees twijfel ik ondertussen sterk over deelname aan de bekende cyclosportieve 'La Marmotte'. Een tocht over vier Alpencols die ieder jaar verreden wordt begin juli. Op de erelijst wieler'toeristen' die weinig moeten onderdoen voor profs. Zo won de laatste jaren onder andere Laurens ten Dam (toen nog belofte), nu de beste Nederlander in het hooggebergte in de Tour en favoriet van mijn neef Raf. Ten Dam maakte zich trouwens onlangs nog sympathiek door Riccardo Ricco "een klojo" te noemen.
"Ik nam enkel vitaminen" zegt Riccardo Ricco, enkele dagen geleden ontslagen door Saunier-Duval na zijn positieve controle in de Ronde van Frankrijk. Het Italiaanse ettertje put de laatste dagen uit hetzelfde arsenaal excuses dat populair was na de zaak Festina (1998) en de zaak Fuentes/Operacion Puerto (2006). Totale ontkenning dus. Dit terwijl Ricco zelf wegliep (letterlijk) voor de Franse controleurs bij de test die hem fataal zou worden. Renner op de loop voor controleurs: kan het nog opzichtiger? Dit terwijl compagnon Piepoli blijkbaar (al is dit onder voorbehoud) zo goed als bekend zou hebben: "Ik deed net hetzelfde als Ricco". Begrijpelijk dat Piepoli sneller bezwijkt onder de druk daar hij al 36 jaar is en geen jong veulen meer zoals Ricco (al reed hij zo wel bergop). Bovendien werd 'Epoli' vorig jaar al betrapt op extreme preparatie tijdens de Ronde van Italië. Pettacchi werd geschorst voor een dosis salbutamol (astma) die naar verluid vier maal groter was dan de aangetroffen dosis bij Piepoli. "Een paar keer teveel gepuft." De kale Italiaanse berggeit werd echter niet geschorst omdat hij woonachtig is te Monaco en bij de wielerbond van dat land aangesloten is. Arbitrair dus.
Riccardo Ricco, 24 nog maar, had een gigantische carrière in het vooruitzicht. Beste klimmer ter wereld na Alberto Contador en normaal gezien nog progressiemarge. Nu blijkt echter dat 'De Cobra' zijn demmarages bergop entte op bloeddoping: verboden middelen waarvoor geen enkel goedpraten mogelijk is in de wielerwereld en de sport in het algemeen. Ricco prepareerde zich waarschijnlijk al in zijn beloftentijd en lijkt in hetzelfde bedje ziek te zijn als zijn maatjes van CSF-Navigare (Sella). Laten we niet vergeten dat Piepoli en Ricco vorig jaar al de Giro domineerden in het hooggebergte, respectievelijk 35 en 23 (!) jaar. Na de zwaarste bergrit in de Dolomieten werden bij onder andere Ricco en Di Luca hoogst verdachte hormonenwaarden vastgesteld, maar omdat de controleurs hier geen raad mee wisten gingen beide toppers vrijuit... In het peloton was Ricco, zoals geweten, niet populair. Bij de tifosi wilde Ricco echter een nieuwe Pantani-gekte losweken. Hij verwees en verwijst graag naar 'zijn voorbeeld'. Ook de neutrale toeschouwer kon genieten van de renner Ricco. Eindelijk nog eens een echte klimmer die liever wat meer seconden pakt in de bergen dan een metamorfose tot klimmer-tijdrijder te ambiëren. De demmarages bergop en de prachtige eindjump in een sprint na een geaccidenteerd parcours waren om van te smullen. Doch, liever een propere (en sterke!) grijze muis als Menchov dan een geprepareerde, oneerlijke cobra.
Leggen we hier even de nadruk op de link die 'De Cobra' voor zichzelf ziet weggelegd met één van de grootste klimmers aller tijden: Marco Pantani. Ricco had het zelfs al over een reïncarnatie... Voor wie het nog niet doorhad: Ricco wordt niet voor niets 'een beetje gek' genoemd. Na de positieve test wordt wederom de link gelegd met 'Il Pirata'. "Bij Pantani ging het ook zo." "Een complot." De verwanten van wijlen Marco Pantani lieten pas nog hun ongenoegen blijken. Terecht; ook bij mij doen deze uitspraken de maag keren. Marco Pantani koerste in een andere tijd: eveneens gedopeerd, maar om wijlen dokter Erik Ryckaert (FESTINA) te citeren: "De ploegen streden met gelijke middelen.". Ook zonder doping was Marco de betere klimmer van Tonkov, Gotti, Ullrich en in topvorm ook van Indurain en Armstrong. Sinds FESTINA en vooral na Fuentes was duidelijk dat de metamorfose die het peloton willens nillens was beginnen inzetten maar één eindresultaat kon hebben: een dopingvrije wielersport. Ricco, had dit net zoals andere Italianen en Spanjaarden én renners van de vroegere generatie duidelijk nog niet begrepen. Hij streed met ongelijke wapens tegenover renners als Valverde, Evans en Andy Schleck. Bovendien was Marco Pantani een vriendelijke, naieve man met een kinderlijke liefde voor de fiets. Het karakter van Ricco daarentegen is ondertussen bekend. Tot slot: Pantani won Tour én Giro en werd inderdaad geviseerd door het Italiaanse gerecht in een arbitraire kruistocht die de mythe en de mens totaal vereenzaamde en ten gronde richtte. Een fameus verschil dus.
Kortom: poten af Ricco! Enkel een propere comeback kan 'De Cobra' nog redden, ook als mens, maar dit blijft zwaar afwachten...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
