"Wenn ein Gott diese Welt gemacht hat, möchte ich nicht der Gott sein; ihr Jammer würde mir das Herz zerreissen."

Filosoof Arthur Schopenhauer

“De mens is een mislukkend dier omdat het overwegend bewustzijn en verantwoordelijkheid is.”

Filosoof Hubert Dethier

De laatste drie decennia van de menselijke geschiedenis werden overheerst door het neoliberalisme, de recentste vorm van het kapitalisme met zijn globalisering en opgepompte financiële wereld los van de reële economie. De globalisering staat op een ietwat vreemde wijze al langer onder vuur, denken we maar aan de ondertussen traditionele veldslagen tussen andersglobalisten en politie bij G8-bijeenkomsten. En de schijnwereld van de fictieve geldeconomie werd tot de financiële en economische crisis die via de VS naar de hele wereld uitwaaierde vooral als een zegen gezien, als een heilsmiddel om tot nieuwe economische groei te komen. Doch, als de crisis ons één ding geleerd moet hebben, is het dat een kapitalisme zonder degelijke regulering en dus bijvoorbeeld met vrij spel voor de jongleurs met kredieten en complexe financiële constructies, alleen maar ten goede komt van een kleine leidende klasse, een oligarchie die direct of indirect een serieuze vinger in de pap te brokken heeft in nationale en internationale economie. Als we ons perspectief vergroten en met een kritische blik naar de geschiedenis kijken, zien we dat eens de economie ophield met profiteren van de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog, er nog maar weinig profijt te rapen was voor de doorsnee burger. Nochtans is dat niet wat men ons liet geloven. Het neo-liberalisme werd door Thatcher bestempelt als de enige oplossing; “there’s no alternative”. Nu is de tijd rijp voor een andere kijk op het neo-liberalisme, voor een beoordeling als postmoderne en recentste vorm van het kapitalisme met grote beloftes, maar kleine verdiensten. Hopelijk zullen politologen, filosofen, economen en sociologen over enkele decennia besluiten dat er dankzij de financieel-economische crisis van 2007-2008 een andere en kritischer kijk kwam op het neo-liberalisme…

Francis Fukuyama had het over het einde van de geschiedenis na de val van het communisme. Het liberale kapitalisme, zoals sinds WOII verdedigd en verspreid door de VS, zou nu de hele wereld beheersen en de weg openen naar verdere economisch groei en een betere wereld. De rationele mens zou zich niet meer laten ketenen door het bolsjevisme en nationalisme en religie waren simpelweg geïncorporeerd ter verspreiding van de kapitalistische logica. Gedaan met de utopieën.Tegen 2015 moest en zou de armoede de wereld uit zijn volgens de VN; vele overheden onderschreven deze gedachte. Doch, vooral naar aanleiding van de ontluisterende crisis van de laatste jaren – die niet te vergeten de derde wereld het zwaarste trof - werd nu ook het kapitalisme als een utopie ontmaskerd. Filosoof Hans Achterhuis legt uit dat de twintigste eeuwse mens van het kapitalisme in navolging van socialisme, nationalisme en religie een utopische heilskracht verwacht.[1] De utopie van het neo-liberalisme wordt getraceerd tot een compleet irreëel mensbeeld van de mens als een wezen dat alles in het leven in termen van economische calculatie ziet (homo economicus). Tekenend is Achterhuis’ uitspraak: “Voor vele Amerikanen is het neoliberale denken een soort geloof, toch.” En het zijn net de Amerikanen die dankzij de voor hen zo succesvolle (althans voor wie zonder gewetenswroeging kan terugdenken aan Little Boy) Tweede Wereldoorlog de richting van de internationale economie het meest hebben bepaald.

De ontmaskering van het pure kapitalisme, het neo-liberalisme, het VS-kapitalisme is een zeer goede zaak. Niet alleen het communisme, maar ook het neo-liberalisme zijn af te wijzen systemen. Een gecontroleerd en gereguleerd kapitalisme is de gulden middenweg. Het kapitalisme bleek na Wereldoorlog Twee een motor tot economisch herstel in Europa en Japan. Alfabetisering kende definitief een algemene verspreiding. Het kapitalisme is vanaf haar ontstaan tijdens de Middeleeuwen in zijn verschillende verschijningsvormen op zijn best een motor geweest voor ontvoogding en welstand en op zijn slechtst een motor tot uitbuiting en militarisme. Maar de economie kon na de Tweede Wereldoorlog natuurlijk niet blijven groeien en het kapitalisme zocht nieuwe manieren om verder door te leven. De zogenaamde rommelkredieten zijn hiervan een berucht voorbeeld. Het kapitalisme breidde zich uit met een tweede economie los van de reële economie.

De doorgroei van het kapitalisme ging echter niet meer gepaard met een doorgroei van de menselijke levensstandaard en geluk. Economische groei is niet hetzelfde als economische ontwikkeling en zeker niet hetzelfde als menselijke ontwikkeling. De laatste decennia is bijna overal in de Westerse wereld de inkomensongelijkheid toegenomen. Bovendien blijft de derde wereld internationaal achterop hinken en fungeren als leverancier voor de rijken. In de neo-liberale fase van het kapitalisme was het vooral een klasse van rijksten die zichzelf structureel in stand wist te houden, zonder dat Jan met de pet zich beter verzorgd zag door de staat of succesvol aan armoedebestrijding werd gedaan. Dit omdat inherent negatieve en onvermijdelijke gevolgen van het kapitalisme niet of niet voldoende aan banden werden gelegd. Volgens Karl Marx en Friedrich Engels waarde er een spook door Europa; het spook is nog steeds aan het waren. Kapitalistische structuren hebben bij voorkeur dankzij figuren als Reagan, Bush en Thatcher (de meest beruchten) ongestoord hun positieve, maar dus ook negatieve implicaties laten voelen. Het economisch principe van the winner takes it all is niet alleen van tel aan de top, maar is op een structurele, onbewuste manier werkzaam in de gehele maatschappij, overal ter wereld en op het niveau van het gehele statensysteem van onze planeet.

Voor een uitleg van het winner takes all-principe kunnen we terecht bij Paul de Grauwe, econoom (!), die onder meer de paarse regeringen van Guy Verhofstadt adviseerde, maar onlangs naar aanleiding van de financiële en economische crisis toegaf te veel volgens de gangbare liberale economische denkbeelden te hebben gehandeld. In zijn werk De onvoltooide globalisering (2007) legt de Grauwe het principe van winner takes it all uit: “Het fenomeen ontstaat telkens wanneer mensen strijden voor dezelfde prijs. We vinden het terug in de topsport, maar ook in het topmanagement. Topmanagers en topsporters werken heel hard en worden gedreven door een ongebreidelde ambitie om eerste te zijn. In deze competitie naar de top krijgt de eerste de hoofdprijs. De tweede gaat met kruimels naar huis. Het is een wereld waarin de ‘winnaar alles neemt’. Het gevolg is dat de band tussen de vergoeding en de verdienste op losse schroeven komt te staan.”[2]

De Grauwe wijst er ook op dat door de internationalisering, globalisering de concurrentie aan de top verscherpt is en de lonen nog meer buiten proportie gegroeid zijn. Maar waarom zouden we de toepassing van het winner takes all-principe beperken tot de wereld van topsporters, topmanagers,… Is het niet zo dat dit principe op een structureler manier evenzeer speelt op het niveau van nationale economieën en de geglobaliseerde internationale economie? Ik ben er absoluut van overtuigd. Geld maakt geld, macht en zelfs kennis. Veel geld, maakt veel geld en financiële en structureel economische afhankelijkheidsbanden tussen rijke en arme landen op onze aardbol blijken tamelijk stabiel te zijn. Er zit veel waarheid in dependencia-theorieën, denken we bijvoorbeeld aan Immanuel Wallerstein met zijn Wereld-systeem theorie uit de jaren zeventig van de vorige eeuw.[3]

De structurele ongelijkheid die destijds bestreden werd door het socialisme, weliswaar vanuit een vreemde teleologie van revolutie van het proletariaat, is dus nog steeds de wereld niet uit en wordt veel te weinig aan de kaak gesteld. Ongelijkheid moet zowel binnen iedere staat als op globaal niveau (ongelijkheid tussen staten) bestreden worden.

Doch, wat is überhaupt het nut van een gelijkere samenleving, een grotere gelijkheid binnen de eigen staatsgrenzen en uiteindelijk een grotere gelijkheid tussen staten? Waarom zouden we moeten streven naar meer gelijkheid, los van de egoïstische of op overlevingsinstinct gebaseerde wens om in het eigen levensonderhoud te kunnen voorzien, macht te hebben over de eigen omgeving? Ten eerste is er het feit dat de mens geen homo economicus is, hoewel we er onze economie er wel naar georganiseerd is. Mensen zijn sterk bezig met eerlijkheid, rechtvaardigheid, gelijkheid. Dit blijkt uit vele experimenten zoals bijvoorbeeld het ultimatum game.[4] Het gevoel van rechtvaardigheid overheerst meestal het pure winststreven.

Ten tweede is er het praktische nut. Gelijkheid is beter voor het milieu, het geluk van een bevolking en bijgevolg ook de gezondheid van de bevolking. “Almost everyone benefits from greater equality”, zo blijkt uit een recent werk van Richard Wilkinson: The Spirit Level dat onderbouwd is met zeer veel statistische gegevens. Inkomensongelijkheid heeft een negatieve invloed op de sociale samenhang én op de gezondheid van rijk en arm. Het gaat zelfs om een causaal verband.. “Hoe groter de inkomensverschillen in een samenleving, hoe meer moorden er gebeuren, hoe meer mentale ziektes, vetzucht, kindersterfte en tienerzwangerschappen er zijn, hoe minder lang mensen er gemiddeld leven, en hoe lager de sociale mobiliteit er is. Opmerkelijk is bovendien dat niet enkel de armen het slachtoffer zijn van grote inkomensongelijkheid: zowat iedereen in de betrokken samenlevingen is slechter af.” Alles heeft volgens Wilkinson te maken met kwaliteit van sociale relaties en angst, angst om slecht geëvalueerd te worden door anderen. Ongelijkheid impliceert minder vertrouwen, minder maatschappelijke samenhang. In ongelijke samenlevingen zitten veel meer mensen in de gevangenis. Typevoorbeeld is hier natuurlijk de VS met zijn stompzinnig prison system. Niet alleen is er meer geweld, de straffen zijn er ook langer. Er is veel meer ‘wij’ en ‘zij’.Afstanden tussen mensen zijn groter en empathie kleiner. Onlangs kreeg ik een Amerikaanse krantje in handen waarin enkel foto’s gepubliceerd werden van mensen die de voorbije week in de gevangenis beland waren. Onder de foto werd de straf en ‘misdaad’ opgelijst. Op de laatste bladzijde werden de plaatselijke wanted criminelen afgebeeld, mét vangstpremie. Is dit de maatschappij waar wij naartoe willen?

Wilkinson legt ook de link met het werk van Richard Layard (Waarom we niet gelukkig zijn). Layard stelt dat rijke mensen eigenlijk schade toebrengen aan het milieu en bij andere mensen omdat ze een onnavolgbare norm stellen, en dat ze daarvoor belast moeten worden. Wilkinson: “Akkoord, ongelijkheid vuurt de consumptie sterk aan. In ongelijke samenlevingen als de VS of het Verenigd Koninkrijk wordt er meer besteed aan publiciteit. Mensen werken er beduidend langer en ze gaan veel meer schulden aan om toch maar te kunnen consumeren. Dat droeg bij tot de zeepbellen die leidden tot de financiële crisis. Dat alles heeft te maken met de drang om gelijke tred te houden met diegenen die meer verbruiken dan jij. In gelijke samenlevingen halen mensen verhoudingsgewijs meer plezier uit hun sociale relaties.”

Zo men wil, kan men vanzelfsprekend een derde reden aanhalen om te streven naar meer gelijkheid. We overstijgen dan het niveau van de ratio en belanden bij het emotionele. Het argument ethiek aanhalen om de noodzaak van gelijkheid aan te tonen, zal voor sommige conformistische of juist zeer kritische denkers waarschijnlijk als problematisch ervaren worden, daar de ethiek zelf gebaseerd is op de constante bevraging van wat goed en slecht is. Een religieus argument wens ik hier niet toe te voegen. We hebben geen nood aan het bijgeloof en de negatieve implicaties van religie, als we beschikken over het humanistische gedachtegoed waarin de waarde van de mens centraal staat.

Hoe kunnen we ooit tot meer gelijkheid komen en wie moet dit realiseren? Gelijkheid en menselijk geluk bevorderen is op deze moment zowel een taak van de overheid, die het voortouw dient te nemen, als van iedere individuele burger. Iedere overheid heeft volgens mij de plicht om het menselijke geluk, geluk van zijn burgers te bevorderen. Vanuit deze gedachte staat de burger een deel van zijn vrijheid af aan de overheid. Hierbij zou gesteund moeten worden op wetenschappelijk onderzoek dat uitwijst wat belangrijk is voor mensen. Vandaar dat ik steiger als ik UNIZO-man Karel Van Eetvelt hoor vertellen dat mensen meer uren zullen moeten kloppen om onze welvaart in stand te houden. De optie minder verdienen en anders gaan leven is vaak onbestaande voor kapitalisme-geïndoctrineerden.

Wat kunnen overheden doen? Zij mogen zich niet enkel beperken tot de klassieke armoedebestrijding. In zekere zin moet ook de rijkdom bestreden worden. Twee mogelijke manieren om echt in te grijpen zijn beperking van de marktsalarissen (bijvoorbeeld Japan). Deze optie laat de keuze voor een beperkte overheid, in tegenstelling tot een uitgebreide overheid, nog open. Een tweede manier om ongelijkheid te bestrijden is via hoge belastingen en een zeer actieve herverdeling (bijvoorbeeld Zweden). Deze tweede manier kan echter snel tot veel wrevel bij de bevolking leiden, vooral bij complexe en/of niet goed functionerende overheden (België?). Overheden dienen zich in ieder geval verantwoord te gedragen. Leterme had het destijds graag over “goed bestuur”… Hier zou ik willen verwijzen naar de Duitse staat die als reactie op de crisis en de lauwe reactie van Europa enkele opvallende beslissingen heeft genomen. Zo staat ondertussen in de Duitse grondwet ingeschreven dat geen enkel staatsniveau (federale overheid, Bundesländer, lokale overheden) nog schulden mag hebben. Niet nu en niet in de toekomst. Geniaal concept en zeker iets om over na te denken voor onze Belgische politici. De Duitsers beslisten ook om hun staatskas te spekken met een ‘groene’ vliegtuigheffing. Bij mijn weten is dit de eerste keer dat een dergelijke taks opgelegd wordt. Hoe miniem op dit moment ook, een zeer belangrijke symbolische daad en hopelijk aanzet tot meer duurzaamheid en realisme bij andere landen…

Wat kunnen burgers tenslotte doen? In de eerste plaats kritisch zijn voor de eigen overheden, zich organiseren, hun mening laten horen en hiernaar leven, zelfs petities ondertekenen. Altijd kritisch blijven en afvragen of het niet beter kan. Alles begint natuurlijk bij het vergaren van een minieme kennis van politiek en maatschappij. Belangrijk is om defaitisme en nihilisme te vermijden, ook al is dat soms moeilijk. Stijn Meuris is alvast een oetlul. Het is de verantwoordelijkheid van burgers dat incompetente volksmenners als Sarkozy, Berlusconi en Bush zo lang aan de macht kunnen blijven in moderne westerse democratieën, wat eigenlijk onvoorstelbaar is. En of we het nu willen of niet, uiteindelijk zullen we allemaal zuiniger moeten gaan omgaan met onze omgeving en ons geld en zelfs minder moeten gaan verdienen. Onderzoek heeft uitgewezen dat de meeste mensen veel gelukkiger zijn met een 36-uren werkweek en voldoende vrije tijd, dan met een hoger loon dat verworven moet worden door meer arbeidsuren. Deze vaststelling is tekenend maar voor het dogma van de economische groei nog steeds een taboe. Als we eerlijk zijn, moeten we toegeven dat we niet gelukkiger zijn dan onze ouders, ook al verdienen de meesten van ons meer. Belgen geven ieder jaar meer en meer uit aan kerstcadeaus, zelfs tijdens de crisis. En toch leeft 15% (!) van de Belgen in armoede. De paarse regeringen konden profiteren van een tamelijk gunstige economische conjunctuur en toch nam ongelijkheid toe. Het zilverfonds om de vergrijzende bevolking te verzorgen is leeg. Goed bestuur? Tijd voor politici om zulke beslommeringen opnieuw een plaats te geven in hun partijprogramma’s en toekomstvisie.

Zullen overheden zich onder druk van hun bevolking op de weg van de gelijkheid begeven? Zal armoedebestrijding ondersteund worden door de noodzakelijke rijkdombestrijding om het winner takes all mechanisme aan banden te leggen? Het neo-liberalisme is ontmaskerd als utopie; laten we hopen dat we over een halve eeuw niet hetzelfde moeten doen met goed bestuur en de verantwoordelijke overheid…

[1] JACOBS, H., Interview met Hans achterhuis in: Knack, 4-8-2010, 39-41.
[2] Zie ook: FRANK, R. en COOK, F., The winner-take-all society, 1995.
[3] Volgens Wallerstein zijn de scheidslijnen tussen antropologie, economie, politicologie, sociologie en geschiedenis gebaseerd op de liberale staatsopvatting en hinderlijk bij het bestuderen van sociale systemen in hun totaliteit.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Wereld-systeemtheorie
[4] http://en.wikipedia.org/wiki/Ultimatum_game

19-09-2010 om 00:00 geschreven door Gielat  

Brugpensioen kan pas vanaf 58 jaar.

Akkoord. Vanaf een afstand bekeken en zonder veel detailkennis lijkt het huidige brugpensioensysteem mij tamelijk absurd, oneerlijk, tamelijk arbitrair en eerder ten dienste van de betere verdieners. Ik ben wel resoluut tegenstander van een optrekken van de pensioenleeftijd. Voor zestig jaar op pensioen gaan vind ik een fundamenteel recht dat zou moeten ingeschreven worden in de grondwet. Pleidooien voor optrekken van pensioenleeftijd zijn vooral ingegeven door de logica van het kapitalisme dat niet gereguleerd worden en de dwingeland van de cijfers van de economische groei. Na zestig jaar moeten werken is misdadig.

Werkloosheidsuitkeringen kunnen pas verhoogd worden als ze beperkt worden in de tijd.

Niet akkoord. Beperken in de tijd lijkt mij een contraproductieve maatregel die vooral ten laste zal komen van de zwaksten in de samenleving. Volgens mij moet er vooral iets gebeuren in ons onderwijssysteem en de opleidingen. Is het grootste probleem immers niet onze gewenning aan onze buitensporige welvaart en de manier waarop vele jongeren hun uitkering zien als een leuk zakgeld van de overheid in plaats van deel uitmakend van een sociaal systeem waaraan iedereen deelneemt?

Euthanasie moet kunnen voor dementerenden die vooraf een wilsverklaring hebben afgelegd.

Niet akkoord. Zoiets zou een forse stap terug zijn in de menselijke geschiedenis. Als we onze dementerenden al laten inslapen, breken we (gezins)waarden af en zijn we niet meer dan dieren. In zulke zaken mogen we ons bovendien zeker niet laten leiden door economische motieven.

Ook na 2025 moet onze energievoorziening voor een deel op kerncentrales blijven berusten

Akkoord. Het is totaal onrealistisch om te zeggen dat kerncentrales binnen dit en zoveel jaren gesloten moeten zijn, hoe groot je voorliefde voor ecologie ook is. Wij moeten hier natuurlijk op de blaren zitten, door de schuld van onze politici die het zover hebben laten komen dat wij veel te veel betalen voor onze energie aan Sarkozy. Vreemd dat er bij ons uiteindelijk zo weinig windmolens staan terwijl begin jaren negentig de predikers Spa en Groen in de regering zaten en de kerncentrales al sloten. Plaats genoeg: naast autostrades, haven Antwerpen, Vlaamse kust, Ardense plateaus. Groene energie en maatregelen zijn nog veel te veel hypocrisie. Wetenschappelijk onderzoek inzake kernenergie en isotopen is volgens mij van zeer groot belang en het zou een blunder zijn om hier opeens mij op te houden. Uit halfslachtigheid met verouderde en inefficiënte centrales verder doen is het worst case scenario.

De salarissen en vertrekpremies van topmanagers moeten aan banden worden gelegd.

Akkoord. Hier valt niet over te discussiëren. Er moet altijd een vorm van sociale en financiële mobiliteit zijn, maar vanaf de moment dat iemand meer dan vier keer zoveel verdient dan de laagste inkomens is deze persoon fundamenteel onrechtvaardig en immoreel bezig. Wederom is onze maatschappij hier weer veel te sterk geïndoctrineerd door de kapitalisten die ons wijsmaken dat het niet anders kan. Merk op dat in 2009, het jaar waarin salarissen en vertrekpremies van topmanagers aan banden gelegd gingen worden, deze premies en lonen alleen maar gestegen zijn en de kloof met de andere proletariërs alleen maar is toegenomen. Onrechtvaardig en geen (politieke) haan die er naar kraait.

België moet onmiddellijk zijn troepen terugtrekken uit Afghanistan.

Niet akkoord. Ten eerste omdat je een gedane belofte niet breekt. Ten tweede omdat we dan beter ons leger meteen afschaffen, Costa Rica deed het ons voor. Zeer veel respect overigens voor onze jongens in Afghanistan, Libanon of elders, en vooral hun familie. Ten derde omdat de Taliban een onmenselijk regime is zonder greintje respect voor de mensenrechten dat inderdaad een gevaar is voor de stabiliteit in de regio. Anderzijds mogen we niet vergeten dat een neo-koloniale, te militaire aanpak in Afghanistan alleen maar tot meer instabiliteit leidt. Afghanistan zal sowieso een werk van zeer lange adem zijn, met een zeer belangrijke rol voor onderwijs.

De belastingen mogen omhoog als dat nodig is om de begroting in evenwicht te brengen.

Niet akkoord. De belastingdruk in België is al bij de allerhoogste ter wereld. Op zich geen probleem, want basis van een sociaal systeem, maar er zijn natuurlijk grenzen. De belasting van arbeid mag absoluut niet stijgen. Tijd om geld op rechtvaardiger manieren te innen (speculatietaks, flitspalen, snelboetes, de juiste groene taxatie, kerosinetaks,..)

Dienstencheques mogen duurder worden.

Geen mening. Te weinig kennis van zake.

De Vlaamse en federale verkiezingen moeten samenvallen.

Akkoord. In België zijn er te veel politici en te veel verkiezingen. Samenballing en verduidelijking zal tot meer efficiëntie en betrokkenheid van de burger leiden. Een evolutie naar een soort van Duits kiessysteem lijkt me aangewezen.

België moet een confederale staat worden waarbij de deelstaten Vlaanderen en Wallonië het centrum worden van de macht.

Akkoord. Lijkt me evident, ons huidige federale systeem wil dit ook al zijn maar slaagt hier niet in door onduidelijkheid, communautaire twisten en een slechte financieringswet. Een hervorming van het kiesstelsel dringt zich ook sterk op. Puur intuïtief gezien ben ik orangist en BENELUX’er en wil ik geloven in meer Europese integratie. Maar daarvoor moet de EU eerst een sociaal beleid ontwikkelen.

Alle illegalen die aantoonbaar zijn geïntegreerd, moeten een verblijfsvergunning krijgen.

Akkoord. Natuurlijk gaat het erom wat men verstaat onder geïntegreerd. Bij verkiezingen bij uw religieuze overheid een attest gaan halen waarmee je je stemplicht niet dient te vervullen hoort hier volgens mij niet bij. Net zoals het rekruteren van werkloze jongeren in Molenbeek in uw maffia. Iedereen zou utopisch gezien voorstander moeten zijn van een open grenzen beleid, maar het gaat er natuurlijk om dat zoiets praktisch niet realiseerbaar is en een overheid met een open-grenzen beleid haar taken ten opzichte van haar burgers onvermijdelijk in gevaar brengt.

Hogere inkomens moeten méér dan nu bijdragen om de crisis te betalen.

Akkoord. Dit lijkt mij evident. Een solidaire samenleving is de enige manier om tot een verhoging van welzijn en geluk te komen. Een eerlijk progressief systeem is te verkiezen boven het creëren van zondebokken uit bepaalde klassen grotere vermogens. Merk op dat de kloof tussen rijk en arm in ons land de laatste twintig jaar alleen maar groter geworden is.

Er moet een belasting komen op grote kapitalen.

Akkoord.  Wederom moet het gaan om een eerlijk progressief stelsel. Brede schouders dragen in een solidaire samenleving grotere lasten. Onbegrijpelijk voor mij is dat de discussie tijdens verkiezingsdebatten zich bijna uitsluitend toegespitst heeft op de vermogensbelasting in plaats van op speculatietaksen. Welke serieuze mens kan er nu tegen speculatietaks zijn? Wie gaat werken, draagt hiervoor af. Wie extra geld binnenhaalt door op de beurs te spelen, ik kan dit bezwaarlijk werken noemen; pokeren is immers ook niet werken, draagt hier niet voor af. Begrijpe wie begrijpe kan.

Vrouwen moeten na de bevalling minimaal een jaar verlof kunnen opnemen.

Akkoord. Intuïtief was ik hier eerst absoluut tegenstander van. Ten eerste omdat ik zoiets zeer discriminerend vond tegenover de man, overdreven vond en  ten tweede omdat ik zoiets economisch niet positief inschatte. Maar, een periode van een jaar of liefst nog iets langer met een verplichting tot spreiding over moeder én vader, met bijvoorbeeld een maximum van twee, drie maanden voor de vader lijkt mij alles bij elkaar genomen het beste. We mogen de hormonale veranderen tijdens en na de zwangerschap bij de vrouw niet onderschatten. Een duidelijk beter afgebakende en iets langere afwezigheid biedt de werkgever betere vooruitzichten om nieuwe mensen op de arbeidsmarkt te brengen en rendabel te laten worden. Ook het welzijn van het hele gezin zal er beter van worden. Andere landen doen het ons voor.

Voor werkgevers moet het makkelijker worden om mensen te ontslaan.

Niet akkoord. Ik zie niet in waarom dit nodig is. Nogmaals: we mogen ons niet laten indoctrineren door zogenaamd onvermijdbare maatregelen, volgens kapitalisten.

De koning mag voortaan enkel protocollaire en niet langer politieke taken vervullen.

Akkoord. De koning en de mensen rond hem zijn veel te machtig, ook al durft men wel eens beweren (CVP e.a.) dat den Beire nu al een ceremoniële rol heeft. An sich ben ik grote tegenstander van de monarchie, dat is simpelweg een relict uit het Ancièn Régime. Ik verwees eerder al naar het Duitse systeem met een ceremoniële president. Dit lijkt me logisch voor een zichzelf respecterende parlementaire democratie. Spijtig genoeg leven we in een conservatief belgicistische particratie.

De periode waar binnen abortus wordt toegestaan, moet worden verlengd.

Niet akkoord. Volgens mij is de huidige wetgeving in grote lijnen in orde. Verlengen lijkt me zeker niet aan de orde. Zoals onlangs geopperd op een politieke barbecue is het inschakelen van wetenschappelijke criteria zoals tijdstip van vorming zenuwstelsel etc. waarschijnlijk de beste optie om dergelijke beleidskeuzes uit te klaren.

Roken op café moet zo snel mogelijk helemaal worden verboden.

Akkoord. Waarom is dit zo’n taboe? Roken is asociaal daar men niet alleen zichzelf, maar ook de medemens grotere schade toebrengt dan moreel aanvaardbaar. Economische argumenten zijn niet aan de orde en kloppen systematisch niet (wordt bewezen in het buitenland). In andere culturen is roken en varianten eveneens tamelijk aanvaard en doet men dit vaak automatisch in open lucht. Ik ben ook tegen brommerkes, petten op bewolkte dagen, paarden op de openbare weg en honden in de horeca.

De groei van de kosten voor gezondheidszorg mag niet boven de economische groei uitstijgen.

Niet akkoord. Het lijkt mij niet logisch twee dingen die beiden deel uitmaken van een veel groter geheel direct aan elkaar te koppelen. Ook tamelijk onrealistisch in tijden van vergrijzing. Gezondheidszorg is een basisrecht. Meer efficiëntie is waarschijnlijk wel nodig.

In crisistijd kunnen de belastingen niet naar omlaag.

Geen mening. Zeer vreemde vraag. Een sterk solidair stelsel met als gevolg tamelijk hoge belastingen is overal op aarde een perfecte buffer tegen crisissen gebleken. De manier waarop men gaat taxeren, de controle en bestrijding van fraude is het belangrijkste.

Iedereen mag zeggen wat hij wil, ook als dat discriminerend is.

Niet akkoord. Wikipedia: “Discriminatie betekent letterlijk "het maken van onderscheid". De betekenis van het woord discriminatie is in maatschappelijk en juridisch opzicht gaan afwijken van de letterlijke betekenis; in die context wordt onder discriminatie verstaan: "het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen of groepen". Bij de vraag of het maken van onderscheid tussen mensen discriminatoir is, is het van belang om na te gaan of gelijke gevallen ook gelijk behandeld worden.” Iedereen mag zeggen wat hij wil. Er is immers een recht op vrije meningsuiting waar we terecht trots op zijn. Satire en karikatuur moeten kunnen in de juiste context. Het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen en groepen kan inderdaad niet. Tijd dus om vele religieuze organisaties en financiële instellingen aan te klagen bij het centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding. Leve Mohammed-cartoons.

De kinderbijslag moet afhankelijk zijn van het inkomen van de ouders.

Geen mening. Te weinig kennis van zake.

Er moeten veel strengere straffen komen voor mensen die geweld gebruiken.

Niet akkoord. Het onderscheid tussen zware en lichte straffen moet wel duidelijker worden. Kleine misdaden, zelfs te snel rijden moeten ook altijd bestraft worden. Een boete van 20 euro voor iedereen (!) die 56 km/h rijdt in de bebouwde kom vind ik rechtvaardig. Wie 70 rijdt in de bebouwde kom of 120 op een baan van zeventig moet veel dieper in de buidel tasten. En iedereen dient te betalen. Geen gezever van tijdsgebrek bij politie en gerecht. Geweld vervolgens, moet altijd bestraft worden, met eenzelfde logica hierop toegepast: rekening houdend met intentie in plaats van met gevolg en een duidelijk onderscheid tussen lichte en zware straffen. De Kantiaanse ethiek moet belangrijker worden in ons strafrecht.

.

Vlaanderen en Wallonië moeten zelf hun sociale zekerheid organiseren.

Geen mening. Dit is geen breekpunt voor mij. Het gaat om de kwaliteit van de sociale zekerheid. Of dat dan door een federale of regionale regering wordt georganiseerd doet er niet toe. Misschien is de huidige toestand waarbij regio’s aanvullingen naar wens zelf organiseren en dan gedeeltelijk teruggefloten worden door Europa niet echt ideaal? Een sociale zekerheid moet natuurlijk ook uitgaan van het principe dat iedereen gelijk voor de wet is, gelijk bijdraagt en gelijk gecontroleerd wordt.

Het aantal ambtenaren moet elk jaar dalen.

Akkoord. Er zijn veel te veel ambtenaren in België. Dit komt natuurlijk voor een deel door onze brakke federale structuur. En dan is er ook nog het beleid van alle bestuurspartijen die de heiligmakende economische groeicijfers gespekt hebben met misleidende investeringen in en vanuit de overheidssector. Onhoudbaar en de aandacht afleidend van de echte pijnpunten.

Wie tot 65 werkt, moet méér pensioen krijgen, wie vroeger stopt moet minder krijgen.

Akkoord. Lijkt me logisch en eerlijk. Niemand mag echter verplicht worden boven zijn zestigste nog te werken. Wie verder kan en wil werken mag dit, maar mag niet verwachten dat de bijdrage voor zijn pensioen voor de jaren boven zijn zestigste even groot is als de jaren ervoor.

De overheid moet de plaatsing van zonnepanelen door gezinnen financieel aanmoedigen.

Akkoord. Ik zeg akkoord omdat niemand tegen groene energie en zonnepanelen kan zijn. Doch, subsidies voor zonnepanelen moeten zo snel mogelijk afgeschaft worden omdat ze vervangen moeten worden door een verplichting die bij wet vastgelegd is en deze subsidies voor een deel verhaald worden op mensen zonder zonnepanelen op hun dak. De wereld van het groene is nog altijd veel te sterk een wereld van perceptie, hypocrisie en een gebrek aan visie en doortastendheid.

In crisistijd moet de economie voorrang krijgen op staatshervorming.

Geen mening. Belachelijke vraag. Staatshervorming is in België in ieder geval zeer belangrijk en noodzakelijk, dat weet iedere serieuze mens. Een immens argument om deze keer voor NVA te stemmen. Economie is natuurlijk belangrijk, want het gaat om uw centen. Hehehe.

Niet –Europese vreemdelingen die een zwaar misdrijf begingen, moeten naar hun land worden teruggestuurd.

Akkoord. Maar dit moet ook gelden voor Europese vreemdelingen.

Meer belastinggeld moet naar ontwikkelingssamenwerking gaan.

Akkoord. Volmondig ja. Wij hebben als westers land en handhaver van het oneerlijke kapitalistische systeem dat wij te weinig reguleren de morele plicht om burgers van ontwikkelingslanden te helpen hun mensenrechten te vrijwaren. België hinkt achterop ten opzichte van zijn buurlanden en voor de gehele EU en Westerse wereld kan en moet het veel beter. Wij hebben ook een historische morele plicht om ons steentje bij te dragen in het herstel van de onvoorstelbare structurele schade die kolonialisme aanrichtte. Het moet in de praktijk gaan om begeleiding, positive coaching, voorzien van basishulpmiddelen om op termijn de eigen toekomst in handen te kunnen nemen. Het mag niet gaan om droppen van voedselzakjes en pleisters.

20-06-2010 om 15:41 geschreven door Gielat  

Alexander III de Grote hakte in 333 v.C. de Gordiaanse knoop door. Het orakel van de tempel van Zeus te Gordium - toendertijd beschouwd als het middelpunt van de wereld - waar deze onontwarbare knoop bewaard werd, had voorspeld dat wie de knoop kon losmaken zou heersen over de hele wereld.

Voor de communautaire onderhandelaars en initiatiefnemer Jean-LucDehaene was BHV ook even het middelpunt van de wereld. En misschien voelde Alexander De Croo – zoon van notoir Belgicist en royalist Herman – zich wel geïnspireerd door zijn klassieke naamgenoot toen hij besloot het onontwarbare BHV-kluwen bruusk te bombarderen? De Croo junior krijgt momenteel de banbliksems van alle andere partijen en vele burgers over zich heen. The man who did too much, de man die de regering wederom liet vallen. Het is natuurlijk al te gemakkelijk om de eigen handen te wassen in onschuld en de Open VLD en Alexander De Croo tot zondebok te bestempelen. Beweren dat er bijna een akkoord was, is pertinent onwaar. Vraag dit maar aan Dehaene, die zeer snel was om zijn handen van de zaak af te trekken en die naar verluid zelfs zijn nota’s boos over de onderhandelingstafel gooide. Onderhandelen over BHV lijkt sowieso onmogelijk met Maingain aan tafel, de voorzitter van een partij die electoraal alleen kan overleven door ‘non’ te zeggen op alles wat uit een Vlaamse mond komt. Het grootste bewijs dat de onderhandelingen sowieso op niets gingen uitdraaien, werd overigens geleverd door de andere partijen zelf. Er werd besloten om niet verder te onderhandelen en regeren met de overgebleven partijen. Ook stonden er geen oppositiepartijen te springen om de positie van Open VLD in te nemen. Geen minderheidsregering of partijwissel dus, wel nieuwe verkiezingen.

“Uit de gebeurtenissen na de federale verkiezingen van 2007 hebben we geleerd dat we al bij de regeringsvorming een akkoord moeten maken over de staatshervorming, want anders zijn we weer vertrokken voor jaren van immobilisme. En dat kan voor ons natuurlijk niet. Ook de andere hervormingen die ons land nodig heeft, zoals de sanering van de openbare financiën, de arbeidsmarkt, de pensioenen en justitie, hebben trouwens een communautaire dimensie. Daarnaast is het onmogelijk om de begroting weer in evenwicht te brengen tegen 2015, zoals Europa eist, zonder de financieringswet aan te passen. Er is dus een groot akkoord nodig.” Deze woorden komen niet uit de mond van Bart de Wever, maar wel uit die van Alexander De Croo himself. De nieuwe voorzitter van Open VLD zegt ook dat zijn partij zijn vel zeer duur zal verkopen bij regeringsonderhandelingen. Toen Yves Leterme zoiets drie jaar geleden zei, was hij kop van jut voor VLD. Nu Yves Leterme zich ontpopte tot een nieuw soort Verhofstadt en het voluntaristisch sjacheren op korte termijn ging verkiezen boven een lange termijn visie, veranderde Open VLD opeens van koers aangestuurd door de vlucht van Verhofstadt naar Europa. Benieuwd hoe lang De Croo junior rechtlijnig kan blijven. We mogen in ieder geval al opgezet zijn met de manier waarop voorlopig weerwerk wordt geboden aan blijvende bemoeienissen van Verhofstadt in de Belgische politiek.

Zoals de woorden van De Croo jr. aangeven, staat er deze verkiezingen heel wat op het spel, in tegenstelling tot wat sommige antipolitieken of teleurgestelden beweren. Het gaat inderdaad vooral over de organisatie van een staat. Alle andere thema’s en hun financiering, zoals pensioenen, werk, begroting, vergrijzing,… zijn afhankelijk van de manier waarop onze staatsstructuur al dan niet verbeterd zal worden. Transparanter en efficiënter zijn een must, op welke manier dan ook – rechttrekken van het federale misbaksel of de stap naar confederalisme. Democratischer zou ook moeten, maar hierin ben ik nog pessimistischer.

En toch lijkt het verkiezingsdebat maar traag op gang te komen. De campagnes spitsen zich amper toe op een lange termijn visie op onze staat, onze maatschappij en onze toekomst. Neen, de campagnes zijn uiterst voorspelbaar in het uitkiezen van de thema’s en vaak ronduit hilarisch; de campagnes bevestigen alleen maar de bestaande theorieën inzake politiek.

Op kop natuurlijk de Spa onder leiding van Den Baard. In de context van de economische crisis en in de wetenschap dat SPa nooit punten heeft kunnen scoren op communautair vlak is het alleen maar logisch dat de socialisten terugrijpen naar echte socialistische thema’s zoals herverdeling, werkgelegenheid en pensioenen. Klinkt allemaal zeer mooi in theorie, maar het hele discours van Van de Lanotte is eerder waardeloos zolang hij niet erkent dat hij fouten heeft gemaakt ten tijde van de paarse regering en vooral gezondigd heeft tegen het socialisme zelf. Zo pleit Van de Lanotte er nu bijvoorbeeld voor om de notionele interestaftrek af te schaffen voor banken. Geen haar op zijn hoofd dat er aan denkt zich te excuseren voor het invoeren van de notionele interestaftrek.

Ook bij Open VLD komen we niet bij van het lachen. De Croo jr. beweert dat begrotingen in evenwicht onmogelijk zijn zonder de financieringswet aan te passen. Laten we vooral niet vergeten dat de paarse regeringen van Verhofstadt deze financieringswet vervaardigd heeft. En over de begrotingen van Den Baard weten we ondertussen ook dat ze qua betrouwbaarheid vergelijkbaar zijn met beloftes van Dick Advocaat of Georges Leekens. Open VLD en Spa komen door hun impliciete kritiek op het eigen beleid – al dan niet van een vorige politieke generatie – dus ongeloofwaardig over.

Over Lijst Dedecker moeten we het niet hebben; die partij kon na de vorige (regionale) verkiezingen de boeken al dichtdoen bij gebrek aan toekomstperspectief. Aan partijen die gebaseerd zijn op een racistische ideologie maak ik geen woorden vuil. Bij Groen! vervolgens is het jammer genoeg op dit moment nog altijd warm noch koud blazen bij gebrek aan een realistisch en toch radicaal en duurzaam humanistisch toekomstbeeld. Vooral de vertaling naar een nationale context blijkt uitermate problematisch. En is Groen! nu opeens voorstander van confederalisme nu de SLP van Geert Lambert opgeslorpt is, of is Lambert simpelweg de mond gesnoerd? Wat is eigenlijk de mening van Groen! over de staatshervorming, buiten de stelling dat er ‘constructief onderhandeld’ moet worden?

En dan komen we terecht bij CD&V, een partij die zich door haar koppositie in de peilingen rustig en zonder zware uitspraken in de campagne kan bewegen. Zij heeft ook vooral baat bij het bekampen van haar grote concurrenten in het politieke centrum: Spa en Open VLD. Om redenen die hierboven geschetst worden is dit eigenlijk geen al te zware opdracht. Bovendien heeft CD&V voor zichzelf heel strategisch het voordeel gecreëerd in alle bestaande regeringen zoveel mogelijk postjes te bezetten, wat altijd gratis zichtbaarheid en dus bekendheid en stemmen oplevert. Enkel de verdere opmars van NVA kan CD&V verontrusten. Ik denk dan ook dat we de uitspraken van Jan Renders (ACW) en Luc Cortebeeck (ACV) over de verkiezingen in dit licht moeten zien. CD&V zal vooral stemmen verliezen door het communautaire thema. Hier zullen zij altijd verliezen, relatief gezien. Net zoals alle andere Vlaamse partijen. Want zoals de woorden van Alexander De Croo en die van vele andere politici van de traditionele partijen in individuele interviews laten blijken, geven zij NVA eigenlijk gelijk in hun communautaire discours. In feite wordt zo bewezen dat NVA in 2007 visionair was en dat de anderen zich vastreden in de holle retoriek van het zogenaamde historisch bewezen succes van het Belgische compromis. Maar net dit onderhandelen en verder regeren op basis van het Belgische compromis heeft de huidige staatsstructuur en immobilisme gecreëerd. Aldus, het enige wat CD&V, Spa en Open VLD tijdens deze campagne kunnen doen is met andere thema’s op de proppen komen en de NVA in de radicale hoek duwen door hen te beschuldigen van het onmiddellijk willen opblazen van België.

16-05-2010 om 14:07 geschreven door Gielat  

“ Geen koninginnebrij zonder koningin.”

Herman Van Rompaey

“Get a grip on yourself…get a grip on yourself…JA! Get a grip on yourself, natuurlijk, get a grip on yourself! Ik kan het nie zenne, Jos…”

J.M.H. Berckmans

Brussel- Halle-Vilvoorde heeft weer eens voor de val van de federale regering gezorgd. In een soap die ondertussen al drie jaar duurt zagen we in de media weer alle clichés passeren. “We moeten solidair zijn, de gemiddelde burger ligt niet wakker van BHV.” “Vlaanderen onafhankelijk!” “Laten we eens onderzoeken wat de inwoners van de faciliteitengemeenten er zelf van vinden…” “Wie zal Leterme opvolgen, Ivan weet jij het?” etc, etc.

De laatste dagen hebben enkele politologen de geniale ingeving gehad om de zaak BHV eens vanuit een ruimer perspectief te bekijken. Brengt dit politiek immobilisme en voortdurend gebekvecht onze welvaart niet in gevaar? Wat zijn de gevolgen voor onze economie? Zijn we op weg naar confederalisme? Mij is het echter een raadsel waarom deze bredere kijk zolang afwezig bleef tijdens de BHV-verslaggeving. Uiteindelijk gaat het maar om een administratief fenomeen. Weliswaar een administratief fenomeen dat door het politieke gewicht dat eraan gegeven is en ons ondemocratisch kiessysteem geperverteerd is tot symbooldossier dat onze federale politiek heeft lamgelegd – gelukkig is het boerkaverbod er nog snel doorgejaagd…

Pas gisteren, op de dag van da arbeid, hadden de Vlaamse socialisten door dat de huidige beleidscrisis wel eens grote gevolgen kan hebben voor het inkomen en pensioen van de Belgische burger. Bravo voor deze ingeving en bravo voor de populistische manier waarop de boodschap veel te laat aan de man gebracht werd. Bravo ook voor de erg cynische manier waarop nu de terugkeer van Vande Lanotte in de federale politiek wordt aangekondigd. Cynisch, omdat Vande Lanotte – vanaf nu door mij Den Baard genoemd in navolging van Koen Meulenaere omdat ik dit nu eenmaal zo gewend ben – samen met Guy Verhofstadt zelf de huidige problemen heeft veroorzaakt.

Ik zal u dan nu proberen uit te leggen dat er iets grondig mis is met ons bestuur in België en dat BHV dus niet het probleem is, maar slechts een symptoom of een onvermijdelijk gevolg, een culminatiepunt van structurele spanningen.

1. Den Beire. België is nog steeds een koninkrijk. Op zich is koningschap totaal niet meer van deze tijd, eerder een artefact uit het Ancien Régime en volledig in strijd met het gelijkheidsbeginsel. En al wie dacht dat onze koning een louter ceremoniële functie had, kwam deze week wel bedrogen uit. Meneer nam het ontslag van de regering als een absolute heerser koppig “in beraad”. Eén man beslist dus of een gekozen regering nog wat langer mag aanblijven of niet. Laten we ook niet vergeten dat Albert II niet geïnteresseerd is in politiek, systematisch liegt over zijn gigantische fortuin en zijn buitenechtelijke dochter en nog steeds weigert zijn excuses aan te bieden aan het Congolese volk voor het gedrag van de Belgische kolonisator en het beschamende optreden van Boudewijn tijdens de Congolese onafhankelijkheidsplechtigheid. En dan hebben we het nog niet over het cliëntelistische systeem dat buiten de wet om nog steeds door het koningshuis en zijn vriendjes in stand wordt gehouden.

2. Geld over de balk. Zeer zeker onvermijdelijk in een kapitalistische democratie en inherent aan iedere beleidsvoering, maar er zijn natuurlijk grenzen. In mijn vorige tekst duidde ik al op het wanbeleid op het ministerie van Financiën, wat ons niet alleen een groot deel inkomsten doet mislopen, maar ook een hypotheek legt op toekomstige inkomsten en geen buffer creëert tegen nieuwe financiële crises. Ongelooflijk veel geld wordt verspild aan subsidies aan grootbedrijven, multinationals onder het mom van subsidiëring om werkgelegenheid te handhaven. Alsof dergelijke bedrijven zich hierdoor laten beïnvloeden; zij innen het geld en marchanderen verder, in België of elders. Door onze federale structuur zijn er ook weer zoveel verschillende regeringen die dergelijke subsidies verstrekken. Voor Arcelor-Mittal, Opel, Fortis, KBC en co hebben we miljarden over. Aan de toekomst denkt de federale overheid niet: de enige kans voor België om economisch te overleven is actief om te schakelen naar de derde industriële revolutie en in te zetten op kenniseconomie. Klassieke arbeidspatronen via multinationals zullen op termijn toch vertrekken naar landen met lagere loonlasten. Frankrijk, Nederland en Duitsland investeerden 0,7% van hun BBP in onderzoek en ontwikkeling, het Europese gemiddelde ligt op 0,65%. België houdt het op een schamele 0,45%. Fons Verplaetse, eregouverneur van de Nationale Bank van België: “Ik ben een grote voorstander van het Rijnlandmodel, een sociaal gecorrigeerde markteconomie gekenmerkt door stabiliteit en lage inkomensongelijkheid. We moeten nu dat Rijnlandmodel overgieten met een Scandinavisch sausje: veel mensen die werken, zin voor innovatie, focus op onderzoek en ontwikkeling… Dat is de weg die de landen van de eurozone en zeker België moeten bewandelen.”

3. Politieke cultuur. Misschien is er wel iets aan van het gezegde dat een volk de politici krijgt die ze verdient. Ik heb genoeg van Twitterende politici die er steeds even zonnebankbruin uitzien en om de haverklap in tv-programma’s opduiken om hun ego te strelen en irritant sympathiek te komen doen. In België is de uitvoerende macht en de partijtop te machtig waardoor de stem van de burger ontmanteld wordt. Vermenging tussen politieke en zakelijke belangen is bovendien te sterk verspreid. Jan Peumans nam als voorzitter van het Vlaams Parlement al initiatief om de te hoge politieke weddes te verlagen. Tijd om meer beperkende maatregelen op te leggen wat betreft partijfinanciering, afbreken van politieke ambten, cumuleren van politieke en zakelijke functies en belangenvermenging. Hoe kunnen we immers anders een einde maken aan wantoestanden zoals het doordringen van kapitalisten als Didier Reynders in de politiek en het economisch knechten van een bevolking zoals in het cliëntelistische systeem van de PS?

4. Staatsbestel. Een volk krijgt de politici die ze verdient, maar in België kunnen we onze politici niet afstraffen. Ons kiessysteem is ondemocratisch. In een land met zoveel gemeenschappen en regio’s en drie culturen, waar alle unitaire partijen gesplitst zijn in een Vlaamse en een Waalse tak die vaak openlijk ruzie maken, kunnen we telkens maar op de helft van de partijen stemmen; de andere helft van volksvertegenwoordigers wordt door een ander deel van de bevolking in de regering gedropt. Dat dit alleen maar tot polarisering leidt, bewijst BHV. In België is men echter uiterst conservatief over mogelijke hervormingen van het kiessysteem. Het lijkt evenwel zeker de moeite om eens te gaan kijken naar het Duitse kiessysteem en een combinatie te maken van een nationale kieskring met kleinere kieskringen gebaseerd op de gemeenschappen en regio’s. Zoals de SPa nu duidelijk stelt is het inderdaad alleen maar positief om regionale en federale verkiezingen samen te laten vallen in tijd, of simpelweg samen te ballen. Om het allemaal wat beter onderbouwd te maken, kunnen we best meteen onze federale structuur aanpassen.

Inderdaad, het Belgische federalisme zoals het nu bestaat en gecreëerd werd door eerst Jean-Luc Dehaene en vooral Verhofstadt en Den Baard met hun financieringswetten is het grote probleem voor de werking van onze politiek, het uitvoeren van de politieke plichten tegenover de bevolking en het waarborgen van onze pensioenen. Knack rekende uit dat twee derde van het Belgische begrotingstekort structureel is. En toch blijven onze federale politici de blijde boodschap verkondigen over de begroting. Geen geld resulteert in geen beleid. De federale overheid zit op droog zaad en toont zich bovendien een heel slechte beheerder. De huidige financiering van de regio’s en gemeenschappen is niet werkzaam gebleken en draagt te weinig verantwoordelijkheidsmechanismen in zich. Doch, alleen al het woord confederalisme, doet bij vele Belgen om de een of andere reden de haren op de armen rechtkomen.

De Belgische financieringswetten, de hervorming van het kiesstelsel door Verhofstadt in 2002, misleiding door middel van lege dozen als het Zilverfonds, het niet op de agenda plaatsen van een lange termijn visie inzake werkgelegenheidsgraad en sociale zekerheid en politici die enkel verantwoording moeten afleggen aan één segment van een natie: dit alles kan onmogelijk goed beleid genoemd worden en is door de gecreëerde structuren voor de meeste burgers een verwarrend, bevreemdend kluwen geworden. Wie is nog echt overtuigd dat hij in het stemhok de juiste keuze heeft gemaakt? Wie ziet door het bos de bomen nog? Waar zit de poen van uw pensioen? Het zit in de pocket van een politieke generatie die meer aan de volgende verkiezingen en de electorale gevolgen van een symbooldossier als BHV denkt, dan aan de economische welstand van zijn bevolking over twintig jaar. Geen probleem, als u gaarne tot uw zeventigste gaat werken.

Nu Den Baard reeds terugkeert; hoe lang zou het nog duren vooraleer Verhofstadt zijn terugkeer in de Belgische politiek aankondigt? En hoe sterk zal de Belgische, pardon Vlaamse, kiezer dan weer aan geheugenverlies lijden wanneer hij in het stemhokje kruipt? We zien nu eenmaal door het bos de bomen niet meer.

Epiloog: En wat betreft BHV, blijf ik bij mijn oorspronkelijke idee dat heel de crisis vermeden had kunnen worden door vijf minuten politieke moed (haha). Mits het om een administratieve kwestie gaat, een geschil over de kieswetgeving hadden de onderhandelaars hun land een dienst kunnen bewijzen door de uitwerking van een oplossing te delegeren aan niet gepolitiseerde en bekwame mensen. Het Grondwettelijk Hof stelde dat de hervorming van het kiesstelsel een schending van het gelijkheidsbeginsel inhield en dat er een oplossing moest zijn voor de volgende verkiezingen. Waarom beslisten de onderhandelaars niet om een oplossing te laten uitwerken door dit Grondwettelijk hof – paritair samengesteld immers – en zich allen ongeacht het resultaat te binden aan de uitspraak van dit hof? Akkoord, het Grondwettelijk Hof mag officieel niet aan beleidsvorming doen, maar dit valt wel te omzeilen door het laten uitwerken van ‘een aanbeveling’, ‘een beleidsvoorstel’ of andere loodgieterij van dit soort.

02-05-2010 om 13:53 geschreven door Gielat  

In dit stukje zal ik u proberen te overtuigen dat wij allen als burgers dringend op onze strepen moeten gaan staan om een herstel en herwaardering van de scheiding der machten in ons politieke bestel te bekomen. We moeten meer democratie en minder particratie eisen, zodat ons parlement de rol kan vervullen die ze volgens de Grondwet moet vervullen, de almacht van bepaalde politieke zwaargewichten doorbroken kan worden en de volksvertegenwoordiger het volk ernstig kan vertegenwoordigen.

Scheiding der machten – wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht - is een concept waarop westerse democratieën trots zijn en voor een deel hun legitimiteit baseren en dat samen met een ander belangrijk politiek concept, scheiding van Kerk en Staat, tot rijping kwam in de periode van Verlichting en Franse Revolutie. Het nut van de scheiding tussen Kerk en Staat lijkt me ondertussen historisch voldoende bewezen. Regimes waarin religie de overhand gaat nemen en de politiek gaat sturen of dwingen, leiden onvermijdelijk tot verstarring, corruptie, minachting voor de mensenrechten. Uiteindelijk leidt religie vaak door foute politieke beslissingen tot een gedaalde levensstandaard en verminderd welbevinden bij de eigen bevolking, in wiens naam men pretendeert te regeren. Voorbeelden zijn legio: Saoedi-Arabië, Jemen, Afghanistan, Somalië, Soedan en Iran, om de bekendste te noemen. Ook het wanbeleid van streng-evangelische conservatieven in de VS dat tot de inval in Irak leidde, kan gelinkt worden aan een tekort aan scheiding van Kerk en Staat. Zie ook mijn vorig stukje over deze problematiek in de VS.

De scheiding tussen Kerk en Staat lijkt mij dus een basisvoorwaarde voor verantwoord politiek bestuur. Geldt dit ook voor de scheiding der machten? Want laat ons eerlijk zijn: van een echte scheiding der machten is in vele Europese democratieën geen sprake. Ook in België ligt alle macht bij de partijtop van de leidende partijen. Onze Kamer van Volksvertegenwoordigers is in feite verworden tot een stemmingsmachine voor de regering waarin de politieke zwaargewichten van de eigen partij de touwtjes in handen hebben. Van een scheiding tussen wetgevende en uitvoerende macht is nog weinig te merken. En wanneer deze tendens zich te sterk doorzet, wordt de kiezer die via zijn vertegenwoordigers in de Kamer de uitvoerende macht zou moeten controleren, uitgeschakeld. Dan gaan partijleiders de beslissingen in besloten kring bedisselen, eventueel tijdens het gezamenlijk bijwonen van een match van de favoriete voetbalclub in het Luikse of het Brusselse en helt de balans te ver over van democratie naar particratie.

Nu probeer ik deze tamelijk theoretische uiteenzetting te staven aan de hand van een concreet voorbeeld dat ons allen bezighoudt en aanbelangt: de financiële en economische crisis. Ik som even op welke sommen onze federale regering naar aanleiding van de crisis aan de grootbanken geschonken heeft. Fortis: 15 miljard euro, KBC 3,5 miljard euro, Dexia: 1 miljard euro, Ethias 500 miljoen euro. De gewesten schonken bovendien nog voor 5 miljard euro aan de genoemde banken. Dit alles te samen voor ongeveer 2000 euro per Belg. U leest het goed: 2000 euro, 2000 euro van uw belastinggeld van het voorbije decennium!
In ruil voor deze steun kreeg de overheid bij iedere bank die gered werd, twee bestuursmandaten. De Federale Participatie-en Investeringsmaatschappij (FPIM) werd opgericht om erop toe te zien dat de banken hun geld en dan vooral het geld dat van de overheid en dus van de belastingbetaler komt, voortaan goed beheerd zou worden. Omdat de burger er van overtuigd was, kon de overheid niets anders dan een ‘nieuwe cultuur’ eisen bij de grootbanken. Want, voor alle duidelijkheid, de crisis was de schuld van de rijken, van de grootbanken. Eerst in de VS en daarna in Europa hebben banken en grootspeculanten te grote risico’s genomen bij het speculeren en het opzetten van ingewikkelde investeringsconstructies om steeds meer (virtueel) geld te creëren. De kleine man die hoogstens wat simpele aandelen bezat van enkele beursgenoteerde bedrijven of zich liet verleiden tot investeringen in fondsen die werden aangeraden door hun banken, troffen geen schuld in de crisis.
De overheid moest dus op mandaat van de gedupeerde burger zorgen voor risicomanagement bij de banken, voor een transparantere communicatie en verantwoord en ethisch bankieren en investeren. Ondertussen blijkt echter dat onze overheid volledig verstek geeft in zijn controlefunctie op de banken, niet in het minst door de rol die de grote liberale roerganger Didier Reynders hierin speelt – de man van de bewuste Panorama uitzending over het wanbeleid op het Ministerie van Financieën.

De FPIM wordt gestuurd door het kabinet Reynders. Parlementsleden krijgen evenwel geen antwoord van Reynders op vragen over de positie van de overheid in de besturen van de banken. De controlefunctie van het parlement op de regering is zo goed als onbestaande inzake de overheidsparticipatie in de banken. Reynders draait rond de pot en de benoemingen die hij deed spreken boekdelen over zijn ingesteldheid. De overheidsbestuurders van Reynders verdienen in goede bankierstraditie tussen de 50.000 en 125.000 euro per jaar. Bij Dexia zetelt een ex-kabinetschef van Reynders, bij KBC de huidige kabinetschef en bij BNP Paribas Fortis zetelt Michel Tilmant, samen met Emiel van Broekhoven die eerder aan de Open-VLD gelinkt wordt. Van Broekhoven is een typische kapitalist van de oude stempel. Zo beschouwt hij ethische groene investeringen als malinvestments. Michel Tilmant op zijn beurt, was voor de bankencrisis hoofd van ING en werd voor zijn risicovol beleid in volle crisis door de Nederlandse regering die het noodlijdende ING moest redden prompt buitengewerkt.

Vele waarnemers wijzen er op dat de kapitalistische cultuur bij de banken zoals die werkzaam was vóór de crisis, ondertussen gewoon doorleeft en er dus geen sprake is van zelfregulering of regulering onder druk van de overheid. Jean Luc Dehaene werd eind 2008 op vraag van Yves Leterme aangesteld als hoofd van Dexia. Hij stelt: “Bij mijn weten heeft de regering de aanbevelingen van de bijzondere commissie voor de bankencrisis nog niet omgezet in een reglementair kader. Evenmin heeft de staat als aandeelhouder ons via de overheidsbestuurders al uitdrukkelijk richtlijnen gegeven.”
Wat is het nut van het oprichten van parlementaire commissies als deze genegeerd worden? De Commissie over de financiële crisis vermeldde in haar rapport van eind 2009 maakte duidelijke richtlijnen op die steunen op een breed draagvlak bij de bevolking, vakbonden en zelfs de meeste politici, althans als we hun discours moeten geloven. Men heeft het over het afschaffen van het absolute bangeheim waardoor belastingontwijking en illegale activiteiten via belastingparadijzen kunnen worden aangepakt. Men heeft het over ethisch en risicogematigd beleggen. Men heeft het over het invoeren van een transactietaks (zie mijn stukje getiteld ‘Flutsocialisme’). Prediken in de woestijn? Fortis, KBC en Dexia hebben nog steeds vele dochterondernemingen en fondsen in belasingparadijzen als de Caymaneilanden, Bermuda en Jersey en beheren nog steeds evenveel miljoenen euro’s in onethische beleggingen (beleggingen in ondernemingen die hun voeten vegen aan mensenrechten en/of milieunormen). Een transactietaks is er ook nog steeds niet en ook Europa laat op zich wachten om de zogenaamde ‘Robin Hood tax’ in te voeren.

Over het falen van overheden om vooral in de jaren negentig van de vorige eeuw kapitalistische tendensen die tot de financiële en economische crisis zouden gaan leiden, te ontmaskeren en te gaan reguleren, had Frank Vandenbroucke (Spa) het onlangs naar aanleiding van de ‘viering’ van 125 socialisme. “Ja, het was in de jaren negentig nodig om de afkeer van marktmechanismen af te zweren en de nuttige rol van een ‘getemd kapitalisme’ ten volle in te schatten. Maar op het ogenblik dat toonaangevende sociaal-democraten dat met veel tamtamgeroffel deden, begon datzelfde kapitalisme zich opnieuw te ontketenen – onder meer door gebrekkige regulering in de financiële markten. Dat hebben we niet zien aankomen. Het eerste antwoord daarop moet een gemeend mea culpa zijn. Het tweede antwoord is een herdenken van de analyse, niet op basis van oud-linkse schema’s waarbij alles wat markt is opnieuw verdacht wordt, maar wel op basis van nieuwe inzichten in hoe je het kapitalisme van de 21^ste eeuw opnieuw kunt temmen en nuttig maken.”

Het lijkt wel tekenend voor het Belgische politieke systeem dat mensen als Frank Vandenbroucke die inzien dat de oorzaken van de crisis nog steeds niet aangepakt zijn door hun eigen partijtop nota bene buitenspel gezet worden. Herinner u goed hoe bij de liquidatie van Vandenbroucke de wil van de kiezer volledig genegeerd werd. Democratie? En terwijl Vandenbroucke zich rustig kan bezig houden met het schrijven van interessante analyses over 125 jaar socialisme, delen de vertegenwoordigers van de kapitalistische crisis-cultuur rustig verder de lakens uit, Didier Reynders op kop, lastige parlementsleden simpel van zich afhoudend en de riante lonen van de bankiers in stand houdend dankzij ons belastinggeld.

05-04-2010 om 16:53 geschreven door Gielat  

“For NASA, Space is till a high priority!”

George W. Bush

“The future will be better tomorrow.”

George W. Bush

Onlangs werd mijn aandacht getrokken door een interessant stukje duiding op Radio 1. Het ging erover dat het wetenschappelijke leven er op achteruitgaat in de VS en hoe dit de internationale positie van de VS als hegemoon ondermijnt. De NASA zou al jaren in een neerwaartse spiraal zitten en als symbool fungeren van de wetenschappelijke neergang. De Koude Oorlog was natuurlijk een belangrijke motor voor dit prestigieuze instituut, dus na 1989 was een decompressie wel te verwachten. Maar er is meer aan de hand, veel meer. NASA en andere Amerikaanse instellingen en private bedrijven kampen met een tekort aan genieën, aan hoogopgeleide wetenschappers, ingenieurs en wiskundigen. Barack Obama had dit al een tijdje in het snotje en probeert het tij te keren door jongeren aan te moedigen terug meer te kiezen voor wiskunde en natuurkunde en de wetenschap in ere te herstellen.

Obama heeft ongetwijfeld door dat na jaren van door neocons opgezweepte hoogmoed, de basis van de Amerikaanse internationale macht begint af te brokkelen. Namelijk, minder hoogtechnologische kennis impliceert een negatief effect op de gehele economie en hogere werkloosheidscijfers onder de gehele bevolking. Concreet trekken meer en meer multinationals weg uit de VS. En dit is niet, zoals kapitalisten willen laten verstaan, de schuld van vakbonden. De laksheid van de Amerikaanse banken en burgers die onder andere leidde tot de kredietcrisis en uiteindelijk tot een wereldwijde financiële en later economische crisis is zonder twijfel gerelateerd aan de Amerikaanse hubris.

Heeft de VS zijn hoogtepunt als internationale hegemoon bereikt en is de neergang ingezet? Het lijkt onvermijdelijk. De geschiedenis is nog niet ten einde. Is de Amerikaan zo decadent geworden dat hij zijn eigen succes begint te ondergraven? De Amerikaanse suprematie werd definitief gevestigd na Wereldoorlog II en is gebaseerd op leiderschap in het internationale kapitalistische systeem waarbij militaire macht als fundering fungeert. In het Amerikaanse discours ging het zowel nationaal als internationaal evenwel altijd om vrijheid, recht en democratie, maar dat is natuurlijk maar holle retoriek van charismatische leiders. De Amerikaanse leidende klasse heeft altijd haar internationale economische belangen in het achterhoofd gehouden. Zo ook J.R. Pauwels: “De ontwikkeling van de kapitalistische economie in de VS vereist dat de Amerikaanse sociale, economische en dus ook politieke elites consequent hun klassenbelangen nastreven in eigen land en overal ter wereld, met vreedzame middelen of met geweld, met de hulp van democraten of van dictators en zonder veel respect voor de waarden van democratie, vrijheid en recht waarvan Amerika nochtans in theorie de grote kampioen is.” Begrijp me niet verkeerd, het is het recht en zelfs de plicht van iedere staat  – we leven nu eenmaal in een wereld waarin nationale staten een van de belangrijkste actoren zijn – om zijn economische belangen te verdedigen. Doch, het gaat erom op welke manier dit gebeurt en hoe een staat zijn beleid verantwoordt aan de eigen burgers en andere staten. En zoals uit ontelbare voorbeelden kan blijken, heeft de VS niet altijd koosjer gehandeld en vaak met een schandalig gebrek aan respect voor mensen overal ter wereld. In deze economisch gedreven staatsopvatting geschetst door J.R. Pauwels en anderen neemt wetenschap natuurlijk een belangrijke plaats in. Hoe komt het dan dat dit de laatste jaren verandert is. Zijn de anderen – China, EU, Japan,… machtiger geworden – of zijn er andere tendensen te ontwaren?

Het gaat inderdaad om diepere maatschappelijke verschuivingen, zo lijkt. Neo-koloniale en religieuze superiortiteitsgevoelens en verdoken racisme zijn na WOII terug meer en meer in het staatsapparaat binnengedrongen en hebben de rol van de federale overheid als bewaker van de ratio in een zeer divers land waarin iedere staat zijn eigen raciale, politieke, sociale en religieuze configuratie heeft zwaar ondergraven. Religieuze opvattingen speelden een niet onbelangrijke rol in de manier waarop beleidsvoerders en burgers in de VS het volledig geconstrueerde discours voor de oorlog in Irak zelf gingen geloven. Je kan president van de VS worden als je niet blank bent. Je kan geen president van de VS worden als je atheïst bent. Met Obama aan de macht wordt het probleem van de VS des te duidelijker. De Tea Party Movement, met de gekke heks Sarah Palin in haar middens, is in korte tijd zeer populair geworden. Deze groep herbergt gefrustreerde kortzichtigen die tonen dat ze de geschiedenis niet goed begrepen hebben door zichzelf als erfgenamen van de Boston Tea Party te plaatsen, de symbolische verzetsdaad tegen de centralistische Britse kroon die als een soort officieel begin van de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd wordt beschouwd. De Tea Party Movement heeft het gevoel dat hun land naar de bliksem gaat. Ze zijn gefrustreerd over de mislukkingen in Irak en Afghanistan, de tanende militaire macht van de VS en alles wat naar religieuze openheid ruikt. Boven alles willen ze met rust gelaten worden door de federale overheid. Obama is de vijand, want een communist; John McCain heeft hen in de steek gelaten omdat hij de verkiezingen verloren heeft en te soft was. De Tea Party Movement denkt natuurlijk dat ze gelijk heeft, want God staat aan hun kant. En omdat God aan hun kant staat snappen ze niet waarom zij zelf het economisch zo slecht doen. Een clubje van gefrustreerden dus.

Aan Tea Party’ers vragen in te zien of hun houding van het grote gelijk mischien niet bijdraagt tot het probleem van de afglijdende Amerikaanse competitiviteit, tekenend is voor de kern van het probleem, is natuurlijk onmogelijk. Met een zionist valt ook niet te praten over mensenrechten voor Palestijnen. Maar hoe kan je in godsnaam (!) je economie op peil houden zonder wiskundigen, ingenieurs, informatici als je op scholen de evolutieleer wil bannen? Hoe wil je kritische, wetenschappelijke geesten vormen als je je kinderen wil vormen volgens het woord van God, wat dat ook moge zijn. Van dinosaurussen heeft Sarah Palin nog nooit gehoord. Voor dergelijke mensen is het ongetwijfeld ook moeilijk te vatten dat alle mensen overal ter wereld gelijk zijn en dat er dus geen uitverkorenen zijn. It’s all fucking shit, Larry!

 Om even duidelijk te stellen dat principes als uitverkorenen, ware gelovigen en predestinatie onzin zijn: het genetisch materiaal van om het even welke twee mensen is voor meer dan 99,9% gelijk. De variatie doet zich bovendien vooral voor op het niveau van kleine gemeenschappen, zoals dorpen of families en dus zeker niet tussen rassen, laat staan naties. Geneticus Spencer Wells: “De meeste Palestijnen zijn genetisch niet te onderscheiden van de meeste Joden.” Wat blijft er dan nog over? Cultuur natuurlijk.  Cultuur wordt evenwel nooit vastgelegd in DNA, maar geleerd door ervaringen. Cultuur is omgevingsgebonden. Een cultuur waarin het kritische element afgevoerd is, zoals vele religieus gestuurde culturen, is dus sowieso indoctrinerend. Lesgeven volgens het woord van God is vaak ronduit misdadig.

Palin en co die uiting geven aan een sterke onderstoom in de Amerikaanse maatschappij die traditioneel aansluiting vind bij de Republikeinse Partij zijn door hun geloven in de eigen superioriteit (“God bless America”) blind geworden voor de realiteit. Het is de taak van Obama en medestanders om dit te bestrijden, hoe uitzichtloos de situatie ook mag lijken. Want hoe sterk het ambt van Obama ook getypeerd kan worden door ‘vechten tegen de bierkaai’, is dit toch de enige aan te meten attitude.

20-03-2010 om 11:16 geschreven door Gielat  

Keren we even terug naar het groene thema van mijn vorige blog: op basis van mijn opvattingen wordt ik wel eens ‘een groene’ genoemd. Groen! was vroeger AGALEV en dat stond voor Anders GAan LEVen, vandaar. Daar zit waarschijnlijk wel iets in. Bij stemtesten scoort Groen! altijd tamelijk hoog bij mij – al vraag ik me af bij wie niet…

Ik heb het echter nog nooit over mijn hart gekregen om voor Groen! te stemmen in nationale, regionale of lokale verkiezingen. Niet omdat zij “sowieso te weinig stemmen halen”, dat vind ik weer zo’n belachelijk argument. Wél omdat er altijd wel iets niet snor zit: verkeerde boegbeelden, vreemde campagnes en vooral een grondig meningsverschil op het vlak van milieu, energie en toekomst. Groen! blijft een radicale tegenstander van kernenergie. Volgens mij is dit een onverantwoorde en zelfs kortzichtige visie. Het enige echt groene alternatief voor kernenergie is, als ik me goed ingelicht heb, wind- en waterenergie. Maar om de een of andere reden loopt onze overschakeling naar windenergie enorm traag. En tot zolang blijven we afhankelijk van kernenergie, of we dat nu willen of niet.

Doch, volgens mij gaat het in het geval van kernenergie niet alleen om realistisch denken maar ook om een bewuste toekomstvisie. Kernenergie staat niet stil, kernenergie verandert. Ook in Vlaanderen wordt er tamelijk veel onderzoek gedaan naar kernenergie. Weinig mensen weten dit, maar in de Kempen is wel degelijk een befaamd research centrum gevestigd. Natuurlijk kan zoiets niet draaiende blijven zonder overheidssteun. Oktober en november 2009 zouden op dat vlak een kantelmoment geweest zijn, maar vreemd genoeg heb ik in deze niets meer vernomen van onze media. Hopelijk heeft men voor de vooruitgang gekozen.

Ondertussen kennen we al vier generaties kernenergie waarbij iedere generatie weer veiliger, milieuvriendelijker en beter te beheren is. Het is vooral zaak om zo snel mogelijk over te schakelen naar de nieuwste technologieën en het onderzoek naar beheer en afbraak van kernafval op een hoog niveau te houden. Misschien is mijn visie als leek op het kerndossier te utopisch, maar volgens mij hebben we ook geen ander alternatief. Het zou de ultieme triomf van de mens zijn: in harmonie kunnen leven met de natuur door eindelijk te stoppen met haar grondstoffen uit te putten doordat we onze energie zelf kunnen opbouwen, beheersen en afbreken. Geen roofbouw meer, wel teren op de eigen wetenschappelijke kennis.

Onlangs kwam de partij Groen! nog eens in de aandacht. De overschotten van de SLP van Geert Lambert werden opgeslorpt. Het was weer grappig hoe verschillende politologen de zaak aangrepen om zich als ‘wijzen’ voor te doen. Groen en SLP zouden niet bij elkaar passen omdat de ene partij groen is en de andere sociaal-liberaal. Dat slaagt natuurlijk op niets. Iedere wijze mens beseft toch dat groen denken vervat zit in sociaal-liberaal denken. En politologen die nu zo graag met de vinger wijzen moeten dan ook maar zwijgen wanneer ze Groen! verwijten nog steeds de partij van de geitenwollen sokken te zijn, de partij zonder bredere maatschappijvisie. Dat politologen geen alwetenden zijn, werd trouwens keer op keer bewezen door hun commentaar bij de recente voorzittersverkiezingen binnen de VLD. Bovendien verdenk ik politologen als Carl Devos ervan de term sociaal-liberalisme te negeren en af te doen als utopisch (gehersenspoeld door Verhofstadt?)  Kortweg, volgens mij is het samengaan van SLP en Groen! een logische gang van zaken. Het kan Groen! alleen maar helpen nieuwe en betere mensen te rekruteren en volwassener te worden. Wat mij bij de vorige verkiezingen opviel was hoe sterk het programma van de SLP mij aansprak, met duidelijke punten en concrete voorstellen gebaseerd op de realiteit in andere landen, terwijl de website van Groen! mij absoluut niet kon overtuigen. Nochtans haalde Groen! in mijn stemtest een score die bijna even hoog was als die van SLP (ook de nieuwe voorzitter van Groen! verwees onlangs naar deze stemtestoverlapping).

Rest ons natuurlijk nog de vraag wat het verschil is tussen sociaal-liberalisme en socialisme. Het enige antwoord dat ik hierop kan verzinnen is dat het sociaal-liberalisme een brede beweging van humanistische liberalen is met een langere historische traditie dan het socialisme, maar zonder echte politieke traditie in Vlaanderen, België. Het liberale denken is hier inderdaad sterk gekaapt door het economisch liberalisme van de VLD-MR. Het socialisme geeft –paradoxaal?- een grotere rol aan de overheid. En in de praktijk blijkt dit zeer vaak nodig te zijn, hoe aantrekkelijk het idee van de minimale staat ook mag lijken. Maar waarom bevindt het socialisme als politieke beweging zich dan bijna overal in Europa in een lamentabele staat? Los van deze cultureel-historische reflectie blijft het natuurlijk een feit dat socialisme een term blijft waarmee je alle kanten op kan. Ook stalinisten, maoïsten en dictators in Korea en Birma noemen zich socialisten. Persoonlijk heb ik het altijd moeilijk gehad met mensen die zich overtuigd socialist noemen en zich vanuit dat denken afzetten tegen alles wat niet socialistisch is, ook als blijkt dat mensen uit andere partijen een beter beleid voeren of als blijkt dat de socialistische boegbeelden niet meer bekwaam zijn.

Als toemaatje vertel ik u graag waarom ik op het te misbruiken medium Facebook geen lid ben geworden van de aantrekkelijke groep die zich kant tegen NSV-erkenning in Leuven. De initiatiefnemers blijken COMAC-mensen te zijn. COMAC noemt zich socialistisch, maar enige research kan geen kwaad. Zo heeft deze linkse beweging een duidelijk en interessant lijkend tien punten programma (voor de liefhebbers: voor een gratis, democratisch en kwaliteitsvol onderwijs, voor gelijke politieke en sociale rechten voor iedereen – tegen racisme en extreem-rechtse partijen, voor de vrede en het verzet tegen oorlog, voor een gezond en kwaliteitsvol leefmilieu, voor goede communicatiemiddelen en een goed en gratis openbaar vervoer, voor een gezondheidszorg en rechtsbijstand toegankelijk voor allen, voor een vast en menselijk werk, voor de verdediging van de democratische rechten, voor een toegankelijke, progressieve en internationalistische cultuur). Het tiende punt luidt echter: “voor het socialisme”. Waarom staat dit erbij? Dit is toch overbodig? Zoiets maakt mij zo sceptisch dat ik zelfs afhaak voor een onnozele Facebookgroep. Ik beschouw mezelf als sociaal-liberaal en men zou sociaal-liberalen kunnen verwijten dat ze utopisch denken. Maar als ik socialisten één ding zal blijven verwijten is het dat zij zelf gescheiden werelden blijven creëren, blijven polariseren en dit blijkbaar graag doen. En dan heb ik het niet alleen over COMAC.

01-01-2010 om 13:51 geschreven door Gielat  

“Der Mensch gehört nicht in die Luft”

Rammstein

“Ik ga nooit op reis, hoogstens naar de Belgische kust.”

Herman Brusselmans

“Slecht voor ’t milieu!” De laatste tijd gebruik ik deze slagzin te pas en te onpas. Naar mijn aanvoelen vooral te onpas, afgaande op de reacties die hoofdzakelijk variëren van norsheid (“guyke, ge zijt ne zageman”) tot de start van een totaal onzinnige discussie waar ik me dan moet uitpraten. Natuurlijk, alles wat we doen is in zekere zin slecht voor het milieu, en het is vooral de ‘groene hypocrisie’ van het laatste half jaar die mij heeft aangezet tot het bezigen van mijn slagzin. Maar zoals zo vaak heb ik weer het gevoel te vechten tegen de bierkaai. We sussen blijkbaar liever ons geweten met zogenaamd groene producten en energie dan even wat kritischer stil te staan bij deze producten. Ethisch gezien, volgens Kant dan toch, is deze groene golf nog niet even erg als het koudweg ontkennen van de opwarming van de aarde, de destructie van ons leefmilieu en onze schandalige consumptiemaatschappij op de kap van de derde wereld, maar an sich draait ze ons alleen maar een rad voor de ogen. We denken dat we het milieu aan het redden zijn met onze biobrandstoffen en groene producten, maar in feite breken we de natuur lustig verder af.

Ik stel mij meer en meer vragen bij zogenaamde progressieven, linkse figuren die steevast verbaal korte metten maken met zogenaamd rechts krapuul ten tijde van verkiezingen, bij voorkeur hun steun betuigen aan vele cultureel verworden linkse projecten (Facebook!), als het even kan ook nog de vegetariër uithangen om tegelijkertijd zoveel mogelijk het vliegtuig op te stappen om drie keer per jaar een derde wereldland te bezoeken. Hier klopt iets niet. Dit is toch tegenstrijdig met alles waar linkse rakkers voor moeten staan? De extreem goedkope vliegtickets in het westen die leiden tot enorme luchtvervuiling – natuurlijk niets in vergelijking met de industriële vervuiling, maar dat is de kwestie niet – zijn als het ware het symbool van onze westerse hypocrisie en consumptiemaatschappij. Vegetariërs mogen het ganse jaar door zoveel gaan winkelen in de wereldwinkel als ze willen, op Caroline Gennez stemmen en protesteren tegen NSV-betogingen in Leuven, uiteindelijk wordt dat alleen maar ongeloofwaardig op het eind van het jaar als men dan zonder scrupules op de vlieger stapt om veel meer koolstofdioxide te produceren dan de rest van het jaar tezamen. Waarom is een vliegtuigticket vaak goedkoper dan een lange reis met het openbaar vervoer? Persoonlijk vind ik het hallucinant dat er nog altijd geen kerosinetaks bestaat, zoals dit ook het geval is met een taks op benzine, overal in de westerse wereld. En voor die kerosinetaks mag medunkt stevig doorgerekend worden, als compensatie voor de schade die aangebracht wordt aan het milieu. Voorwaarde is natuurlijk dat de kerosinetaks ons luchtverkeer drastisch doet dalen en het geld van de belasting in milieuzaken gepompt wordt.

Ik weet ook wel dat een vakantie in het buitenland zalig en verrijkend kan zijn, maar op deze manier gaat het voor mij te ver. Waarom moeten wij twee maal per jaar voor veel geld in de neo-koloniale Turkse zon gaan liggen, terwijl we aan het thuisfront de toetreding van Turkije tot de EU dwarsbomen en ons druk maken over een minaret meer of minder? Het vliegtuig wordt louter als een verlengstuk van auto en trein gezien. Wie links wil zijn, moet ook maar eens zijn verantwoordelijkheid nemen en niet vervallen in hedonistische selectiviteit onder het motto “alleen kan ik het verschil niet maken”. Stop dan ook maar meteen met uw scheldtirades jegens zogenaamde rechtse conservatieven. Neen, ik heb het niet met die selectieve kritische houding.

U begrijpt dat ik hier overdrijf, maar ik hoop zo mijn punt duidelijk te maken. Ik besef ook dat niemand vrij van zonden is, ook ik niet. Ik geef toe dat ik vooral probeer mijn geweten te sussen door te schenken aan goede doelen en verder weinig actief participeer. Ik hoop echter wel dat mijn eeuwige strijd om mensen kritischer en bewuster te maken (ten opzichte van maatschappij en nationale en globale politiek), af en toe zijn vruchten afwerpt. Ik beschouw dit als een erezaak, net zoals mijn strijd tegen brommerkes, Verhofstadt en voorkeursbehandelingen voor religie. Ik vind het gewoonweg al te makkelijk om alle verantwoordelijkheid en schuld af te schuiven op politici en wereldleiders onder het motto “allemaal zakkenvullers, op wie wij stemmen speelt gene rol.”

De eeuwige strijd tussen structuur en individu is niet zo zwart-wit als velen denken. Als iedereen zijn individuele verantwoordelijkheid zou proberen op te nemen, zou de wereld al een veel betere plek zijn.

31-12-2009 om 13:29 geschreven door Gielat  

De malaise bij de Vlaamse socialisten blijft zich doorzetten. Politoloog Carl Devos raadde de SPa onlangs nog aan eindelijk eens op de proppen te komen met een duidelijke strategie. Een progressieve ‘Bert-Anciaux-partij’ of een socialistische partij die eindelijk terug écht samenwerkt met de socialistische vakbond. Niet voor niets werd ondertussen al meerdere malen gewezen op de vrees voor het ontstaan van een nieuwe (populistische) linkse partij in Vlaanderen. Zoiets zou zo goed als het einde betekenen van de Spa omdat deze dan zowel aan haar linkerzijde als aan haar rechterzijde electoraal zou gaan inboeten. Anderzijds lijkt het draagvlak voor een dergelijke partij – vergelijkbaar met de SPD ‘afsplitsing’  Die Linke in Duitsland – in Vlaanderen voorlopig veel te klein. Zelfs in tijden van economische crisis.

Wat met de Waalse socialisten? Electoraal doet de PS het nog zeer goed, maar de partijtop ligt ondertussen al enkele jaren serieus onder vuur, zowel in Wallonië als in Vlaanderen; in Vlaanderen wordt vooral het gebrek aan goed bestuur en kortzichtig najagen van electoraal succes door de PS gelaakt, aangewakkerd door begrijpelijke frustratie over het gedrag van figuren als Michel Daerden, José Happart en J.-Claude Van Cauwenberghe. In politologisch jargon heeft men het wel vaker over de ‘PS-satrapen’, oudgedienden die op basis van vriendendiensten en regionale machtsbasissen zo sterk in hun schoenen staan dat ze in feite kunnen doen wat ze willen en er vaak van goed bestuur niet veel meer in huis komt. Tot voor kort stonden Rudy Demotte en Elio di Rupo bekend als ‘geleidelijke zuiveraars’ van de partij.

Maar wat zagen we deze week? Eveneens aangetast door het bolsjevistisch getinte cliëntelistisch systeem van de PS maakte Di Rupo een bocht van 180° in het dossier van het algemeen rookverbod. De  alternatieve coalitiepartners van het rookverbod en vooral pleitbezorger CD&V reageerden logischerwijze verbijsterd. Minister van Volksgezondheid en partijgenote van Di Rupo, Laurette Onkelinx, kan als voorstander van een rookverbod niets anders meer doen dan dubbelzinnig en weinig over het onderwerp te gaan praten.

Politiek gezien hoeft het manoeuvre van Di Rupo evenwel niet te verbazen; de Lange Wapper kwestie bewees onlangs nog maar eens dat politici en partijen bij momenten hun kar wel heel opvallend durven keren onder invloed van drukkingsgroepen en publieke opinie. Op zich is daar natuurlijk niets mis mee en hoort het voor een deel bij het democratische systeem. Maar Di Rupo kiest hier toch duidelijk voor een volledig contra-intuïtief standpunt. Enkel en alleen uit vrees voor electorale schade en onder het mom van de economische crisis wordt gekozen voor een anti-sociaal standpunt. Historisch gezien is het doel van het socialisme de ontvoogding en verheffing van het volk. Een algemeen rookverbod is zondermeer volksverheffend. En ontvoogdend, vraag dat maar aan uw huisarts.

Di Rupo is blijkbaar in hoofdzaak bezig met het beveiligen van de electorale positie van de PS en laat zich zo gijzelen in bepaalde dossiers. Na zijn heftig pleidooi voor een belasting voor de banken en taksen op speculatie enkele maanden geleden, bleef het zo stil op dit vlak dat men de indruk krijgt dat Di Rupo’s uitval vooral te herleiden is tot populisme en het willen sussen van de goedmenende socialist. Maar zitten de echte socialisten in Wallonië niet vooral bij Ecolo?

De discussie over het algemeen rookverbod legde overigens nog een totaal andere onhebbelijkheid van onze politiek bloot. De liberale familie is het in feite aan haar achterban verplicht om tegen een algemeen rookverbod te zijn - de meeste horeca-uitbaters geloven nu eenmaal dat een rookverbod nadelig voor hen is (terwijl voorbeelden uit het buitenland en studies het tegendeel bewijzen. Hierbij verzetten ze zich echter ook openlijk tegen de ‘rookverbod coalitie’ die zoals gezegd gebruik maakt van een alternatieve meerderheid d.w.z. afhakers uit de regeringscoalitie worden vervangen door voorstanders uit de oppositie om toch aan een meerderheid te komen. MR-fractieleider Daniel Bacquelaine: “Het is nooit vertoond dat een alternatieve meerderheid in de Senaat een beslissing van de Kamer ongedaan maakt. En we zullen dat nooit toelaten.” Onze politieke cultuur staat blijkbaar zeer vijandig tegenover minderheidsregeringen en/of alternatieve meerderheden. Nochtans bewijst de praktijk dat minderheidsregeringen in een stabiele democratie tot degelijker beleid en duidelijkere cesuren tussen de partijen leiden, wat alleen maar een positief effect kan hebben op de politieke betrokkenheid van de burger. Deze weet als het ware welk standpunt iedere partij inneemt in een bepaald dossier en kan er beter op vertrouwen dat partijen deze standpunten gaan verdedigen omdat ze anders te ongeloofwaardig worden. De politieke tactiek van vaagheid valt zo dus weg. Om eens over na te denken dus.

03-12-2009 om 19:01 geschreven door Gielat  

Habemus Rompum! Rumpy for president! De kogel is eindelijk door de kerk. Sarkozy en Merkel hebben hun wil doorgedreven en een betrouwbaar compromisfiguur op de stoel van ‘Europees president’ gekregen. De manier waarop de Britten protesteerden tegen Van Rompuy sprak boekdelen: de zaak was al zo goed als beklonken.

Grootste bedenking: alsof de Britten een betere kandidaat aanboden… Tony Blair is tot nader orde nog altijd een corrupte leider. Zou hij nog altijd beweren dat het de morele plicht van de westerse wereld was om Irak binnen te vallen? Of zou hij ondertussen al toegegeven hebben dat hij niet meer was dan een vazal van George W. Bush ten tijde van de Irak-indoctrinatie.

Of we blij moeten zijn met Rumpy als ‘Europees president’ – de term voorzitter is meer op zijn plaats – is natuurlijk de vraag. Los van alle tijdelijke patriottische gevoelens in Vlaanderen en België, is er de vraag naar de toekomst van de EU en de nood aan boegbeelden. Rumpy is natuurlijk geen boegbeeld, geen kat die de man kent buiten België. Waarschijnlijk was het beter geweest om een figuur met meer charisma en duidelijke Europese visie te kiezen, iemand die gekend is bij het brede publiek. Enkele namen die in me opkomen zijn Vaclav Havel, Lech Walesa en de laatste Habsburgse Kaiser. Anderzijds is het ook zo dat de functie an sich minder geschikt is voor dergelijke figuren. De macht blijft sowieso bij de nationale regeringsleiders en de Europese raad. De Europese ‘president’ heeft zelf geen macht om het Europese proces te versterken.

Een beter en sterker Europa hangt volgens mij samen met het versterken van het Europees Parlement en een grotere transparantie en democratische representatie naar de Europese burgers. We hoeven echter niet op voorhand pessimistisch te zijn. Het verdrag van Lissabon is een stap vooruit. Ook al gaat het heel traag en geleidelijk, maar het is een stap vooruit. Rumpy past bij de job, Rumpy belichaamt geleidelijke evolutie. In het opzicht van een sterkere Europese integratie en samenwerking lijkt de bevestiging van Barroso als voorzitter van de Europese Commissie mij problematischer dan de keuze voor Van Rompuy.

En de gevolgen voor België? Doemdenken is volgens mij niet nodig. De nationale politiek hangt niet af van één politicus. De problemen blijven dezelfde. Een crisis over BHV hangt volledig af van de houding van de Franstaligen. Daar kunnen individuele initiatieven weinig aan veranderen. En hoewel ik geen fan ben van Yves Leterme is het misschien niet meer dan logisch dat ‘de keuze van de kiezer’ het mandaat krijgt.

  
Wat Europa betreft blijk ik met zeer veel vragen zitten. Zijn we op de goede weg, of blijven we halfslachtig handelen. In feite stuurt Duitsland ondertussen het Europese proces. Dit hoeft op zich natuurlijk geen probleem te zijn. Als we kijken hoe het er in Italië, Spanje, Frankrijk en Groot-Brittannië politiek aan toe gaat kunnen we alleen maar tevreden zijn dat de Duitse degelijkheid als motor van Europa fungeert. Duitsland verkeert natuurlijk in een luxueuze positie. Als sterkste speler zitten zij aan het stuur; zij kunnen de Europese besluitvorming sturen en aanpassen aan nationale wensen. Andere landen kunnen dit niet. Significant is dat de wetgeving van de Duitse deelstaten niet ondergeschikt is aan Europese wetgeving, volgens het Duitse grondwettelijke hof.

Kunnen de grootmachten het handhaven van hun eigen belangen in het Europese kader niet combineren met een meer positieve houding ten opzichte van Europa als internationale speler? Studies en experts blijven erop wijzen dat een politiek verenigd Europa – vooral op lange termijn – sowieso voor iedere soevereine staat positief is. In plaats van telkens opnieuw de eigen nationale belangen te verdedigen (zero-sum denken) is duidelijke Europese coöperatie waarbij af en toe enkele landen in bepaalde dossiers toegevingen moeten doen aangewezen. Een voorbeeld: energie. Europa is grotendeels afhankelijk van Russische energie, het ene land al wat meer dan het andere. Ieder land onderhandelt grotendeels op eigen houtje met Rusland, waardoor allen zwakker staan tegenover Moskou. Een eengemaakt Europees energiebeleid zou ervoor zorgen dat de Europese staten eindelijk eerlijk kunnen onderhandelen met Rusland. Diversificatie zou veel makkelijker zijn (aansluiting op de Aziatische projecten via Turkije bijvoorbeeld). Doch, onlangs onderhandelde Duitsland met Rusland de afronding van de zogenaamde Nordstream energieverbinding door de Baltische Zee.

Een gemeenschappelijk buitenlands beleid is een ander teer punt. In dit opzicht lijkt de aanstelling van de onbekende Britse kandidate weinig hoopgevend. Fransen en Britten handelen waarschijnlijk nog altijd liever op eigen houtje. Dit leidt tot nu toe vooral tot halfslachtige en tegenstrijdige houdingen in verschillende internationale dossiers waardoor het respect voor Europa er zeker niet op verbetert. Voorbeeld: in plaats van een duidelijk en krachtig (want Europees) standpunt omtrent de Israëlisch-Palestijnse apartheid, zien we vooral een combinatie van nationale en Europese initiatieven. Er wordt veel geld gegeven, maar werkende controle- en afdwingingsmechanismen zijn er niet, of ze hebben geen gezag. Schandalig hoe laks Europa het laatste jaar reageert op Israëls politiek. Zelfs de VS is ondertussen kritischer voor Israël dan Europa. Woorden en daden zijn vereist.

Europa wil en kan een voorbeeld zijn in de wereld. Voorlopig neemt het die functie te weinig in. De situatie zal niet verbeteren door krampachtig vast te houden aan onze welvaart zonder innovatie, ons er van af te maken door vooral veel geld te doneren en door cultureel relativisme te cultiveren. Dit doen we wel door voor de vlucht vooruit te kiezen en het nationale sterker te koppelen aan het Europese - hoe komt het dat de waterstofauto alleen nog maar in Duitsland rondrijdt en niet in heel West-Europa? Tegenstrijdige nationaal-economische belangen moeten toch gekaderd kunnen worden in een overkoepelend eenduidig Europees beleid dat de positie van ieder Europees land in de wereld op lange termijn versterkt en dat tegelijkertijd bijdraagt tot meer gelijkheid en rechtvaardigheid in de wereld. Europa mag zijn welvaart verdedigen op voorwaarde dat het anders gaat leven en zijn historische verantwoordelijkheid tegenover de rest van de wereld niet vergeet. Besluit: samenwerken als hefboom tot meer economische zekerheid én internationale zekerheid en solidariteit.

24-11-2009 om 13:59 geschreven door Gielat  

Als de financiële en economische crisis ons één ding geleerd heeft dan is het dat het echte socialisme helemaal uitgerangeerd is in België. De toestand van de SP – de ‘a’ staat wederom ter discussie – in Vlaanderen is lamentabel. Louis Tobback en gelijkgezinden kennen misschien wel wat van politiek maar hebben er zelf voor gekozen de nationale politiek vroegtijdig vaarwel te zeggen en het is dan ook ongepast en onnodig om ‘de nieuwe generaties’, ook van de eigen partij,  publiek af te vallen. Steve Stevaert is de ergste in dit soort en moet zo snel mogelijk van mijn en uw scherm verdwijnen. Waarom heeft iemand die altijd maar weer benadrukt dat hij niet meer aan politiek doet zoveel macht binnen een partij? Een partij hoeft absoluut niet democratisch georganiseerd te zijn, dat is simpelweg niet werkzaam, maar hoe de kliek Stevaert-Vandelanotte via Caroline Gennez aan de touwtjes trekt is “werkelijk hallucinant.” De afrekening met Frank Vandenbroucke was evenwel de druppel die de emmer deed overlopen, deed denken aan het oude Rome en getuigde van een totaal gebrek aan respect voor de eigen partijmensen, de kiezer en het democratisch proces.

Maar wat ik hier vooral wil aanduiden is het feit dat de SP ondanks de financiële en economisch crisis steeds verder achteruit lijkt te gaan, volgens mij omdat ze haar belangrijkste thema uit het oog verloren heeft. Socialisten worden nu eenmaal geassocieerd met sociale ontvoogding, sociale zekerheid en sociale rechtvaardigheid. En net nu de kans zich voordeed om de partij heruit te vinden – de crisis in Europa is volledig op naam te schrijven van kapitalistische bankiers – wentelt men zich in interne ruzies en weinig eenduidige oppositie op federaal vlak. In de Vlaamse regering gaat het de SPA misschien iets beter voor de wind onder de vleugels van CD§V, maar ook hier klinkt de echte socialistische visie niet echt overtuigend en eerder opportunistisch.

Als de financiële crisis die vervolgens een economische crisis veroorzaakte, op rekening te schrijven is van bankiers die teveel risico’s namen door overdreven winstbejag zijn het toch vooral de socialisten die dit moeten aankaarten en dit thema op de agenda moeten houden. Volgens sommige economen is de crisis voorbij omdat we terug economische groei kennen. Maar de term economische groei is ondertussen zo verouderd, eng en manipuleerbaar gebleken dat we vooral naar andere cijfers moeten kijken. De werkloosheid is nog altijd zeer hoog, en zal de komende jaren nog stijgen. Bovendien wijzen vele experts erop dat de banken allemaal terug in hun fouten van voor de crisis vervallen – in de stijl van Lippens’ “je ne regrette rien.” De controle van de regeringen op de banken valt in de praktijk zeer mager uit. Spaarboekjes brengen niks meer op en de banken maken terug vele winsten met het geld dat ze van de overheden gekregen hebben.

Wat hadden de socialisten moeten doen? Enkele weken voor het afronden van de nieuwe federale begroting, die wederom met haken en ogen aaneenhangt in de beste Baard en Konijn traditie, moesten zij eensgezind thema’s als vermogensbelasting en responsabilisering van de banken op de agenda plaatsen. Elio di Rupo profileerde zich in Wallonië door zijn vurig pleidooi voor belastingen op speculatie en het ‘eisen van geld van de banken’. Jammer genoeg hebben we hier nadien nog maar weinig van gehoord en hoewel de Waalse socialisten een belangrijke positie innemen in de regering van Van Rompuy is er van vermogensbelasting, belasting op speculatie en afspraken met de banken niet veel in huis gekomen. De uitspraken van Di Rupo hadden hierdoor veel weg van een kunstmatig sussen van de traditionele achterban. Vlaamse socialisten hadden zich ook enorm kunnen profileren door middel van deze thema’s. Iedere mens die zich socialist noemt, is toch voorstander van progressieve vermogensbelastingen en progressieve taxen op speculatie? En ook bij de kiezers van andere partijen bestaat er goodwill in deze kwesties. De socialistische vakbond en de christelijke vakbond komen bijvoorbeeld zeer goed overeen in zaken als deze.

Laten we hopen dat dit soort van flutsocialisme zich niet te lang meer doorzet want een coalitie van socialisten en ACW-CD§V’ers is mijns inziens noodzakelijk om onze sociale zekerheid en levenskwaliteit op lange termijn veilig te stellen. Een verdeelde SP zonder duidelijke visie en een opportunistische PS zijn te missen als kiespijn.

15-11-2009 om 13:21 geschreven door Gielat  

VDB est mort. Frankie Boy maakte hoogstwaarschijnlijk in een schemerzone tussen bewust en onbewust gedrag zelf een einde aan zijn leven. Naast zijn bed, in een hotel in Senegal, werden slaappillen, angstremmers en insuline gevonden. Insuline is een levensgevaarlijk product voor iedereen die geen suikerziekte heeft. Voor labiele mensen als VDB zijn zogenaamde vakanties naar verre landen altijd gevaarlijk en een teken aan de wand van een extreem zoeken naar isolement. De woorden van Nico Mattan vandaag spraken in dit opzicht boekdelen.

Het Belgische wielerpubliek verliest hiermee zijn grootste idool. VDB was ondanks het uitblijven van prestaties nog altijd even populair als Tom Boonen. Doch, tekenend voor zijn sportieve toestand is dat de man uit Ploegsteert zijn palmares heeft afgesloten met een overwinning in een kermiskoers in Olen, of all places. Vandenbroucke is echter altijd de man van de hoop geweest. Een inspiratiebron. God. De nieuwe Merckx? Qua talent had hij het misschien wel in zich. Iedereen is het erover eens dat VDB zelfs in zijn topperiode nog veel meer uit zijn carrière had kunnen en moeten halen. Maar het was vooral de manier waarop die tot de verbeelding sprak. We worden weer om de oren geslagen met de filmpjes van VDB in actie in 1999, zijn topjaar. Frank en Bartoli op La Redoute op een monsterachtige versnelling (buitenplaat?), Frank en Boogerd op St. Nicolas, Frank die Zarabeitia degradeert in Avila… Wie kon die man stoppen in Verona? Enkel een onnozele valpartij zo bleek.

Het blijven prachtige beelden, zonder meer. Maar jaren later kan ik een gevoel van onbehagen niet onderdrukken bij het bekijken van deze machtsexploten. Ze zijn namelijk onlosmakelijk verbonden met de manier waarop VDB nu aan zijn eind is gekomen. Frankie Boy was dermate geprepareerd tijdens zijn topjaren dat hij voor alles, niet alleen voor de koers, naar medicijnen ging grijpen. De medicijnen leverden de brandstof voor de bovenmenselijke ups en downs en demmarages in onder andere Luik en Spanje. De medicijnen namen echter zijn lichaam en stilaan zijn geest over. Een tendens die onlosmakelijk samenhangt met praktisch gedoogd dopinggebruik, zoals dit tijdens EPO-tijdperk I het geval was toen het toenmalige hoofd van de UCI, Hein Verbruggen, liever een arbitraire hematocrietgrens opstelde om het collectieve geweten te sussen dan het dopingprobleem publiek te maken en aan te pakken. Zo werd de gezondheid van alle profrenners ter wereld op het spel gezet en de deur opengezet voor verdere excessen. Voor het publiek was er voorlopig geen vuiltje aan de lucht. Zij zagen spektakel. En de Belgische fans bejubelden Museeuw en VDB.

De renners van EPO-tijdperk I waren niet de slimsten en dachten dat het niet anders kon. Brood en spelen ten top. VDB over dopinggebruik ten tijde van zijn overwinning in Luik: “Ja, maar ik streed met gelijke wapens.” Hij zat er niet ver naast. Bartoli en co lepelden uit dezelfde potjes en waren eveneens clowns in een cirkus. Frank Vandenbroucke was simpelweg de beste aller gladiatoren. Maar een gladiator blijft een geketend man, ongeacht zijn onbegrensd succes in de arena.

Toen Vandenbroucke in een van zijn minder heldere momenten zelf de vergelijking tussen zichzelf en Marco Pantani maakte, maakte hij eigenlijk al duidelijk dat hij liever als een mythe afscheid zou nemen van het publiek dan als een oude grijsaard. Een laatste wanhopig, nostaligisch streven naar erkenning.

Virtuozen als José Maria Jimenez en Marco Pantani gingen eerder al tenonder aan de combinatie van een labiel streven naar erkenning en genialiteit in de arena en het gemedicaliseerde bestaan waartoe de wielerwereld hen veroordeelde. Verschillen in palmares en persoonlijkheid tussen Jimenez, Pantani en VDB zijn hier niet van belang. Wat er toe doet is de vraag die de wielerfans, -pers en –beleidsvoerders zich moeten stellen: willen we terug  brood en spelen of kiezen we voor de moreel hoogstaander versie van het wielrennen zoals we die nu proberen te verkrijgen?

Laten we de banale discussies over whereabouts er toch maar bijnemen…

13-10-2009 om 17:25 geschreven door Gielat  

Opel Antwerpen. Het lijkt een staatszaak geworden. Iedere dag in het nieuws, iedere dag een paar emotionele arbeiders die hun zegje mogen doen voor de camera of in de krant. Niemand weet nog hoeveel banen er eigenlijk op het spel staan. Niemand weet nog hoeveel geld er echt op het spel staat of virtueel verschoven wordt tussen de verschillende spelers. De Vlaamse regering beloofde naar verluid alreeds 500 miljoen euro aan Magna-Sberbank. Een peulschil in vergelijking met de bedragen die door Merkel en co beloofd worden. Met alle respect voor de arbeiders van Opel Antwerpen, maar geen enkele vestiging van een multinationial in België is volgens mij zoveel geld waard. Geld dat afgegeven wordt zonder garanties op lange termijn! Economisch gezien lijkt het mij ook eerder geld ‘wegsmijten’. Volgens mij kan het geld, de tijd en de energie die in Opel Antwerpen gepompt wordt duizend maal beter gebruikt worden. De economische crisis laat overal z’n sporen na. Voor België is het nu vooral belangrijk om op tijd de omschakeling te maken en op economisch gebied niet in het verleden te blijven leven. Zeggen alle experts niet dat de auto-industrie in België geen toekomst meer heeft? En als Kris Peeters werkelijk denkt dat Vlaanderen een rol kan spelen in de bouw van de ‘auto van de toekomst’, neem dan concrete maatregelen hieromtrent en doe dit los van Magna-Sberbank. Een budget voor een project een begeleide opvang van Opel-werklozen lijkt economisch veel rendabeler en veel meer opportuun.

Politici mogen het grote plaatje niet uit het oog verliezen. Het risico hierop is in Vlaanderen natuurlijk wel erg groot met de zeer snelle opeenvolgingen van verkiezingen in de tijd. Misschien even aandacht voor de nieuwe wegen die de Belgische overheid moet inslaan volgens denktank Itinera. 1. Een herziening en rationalisering van de financiering van de regio’s. De regio’s moeten vooral meer verantwoordelijkheid dragen voor hun uitgaven. 2. Om een kenniseconomie te zijn, moet de kwaliteit van ons onderwijs naar boven worden gehaald. 3. Rationalisering en kwaliteitsverbetering van de verschillende ambtenarenkorpsen. 4. Arbeidsmarktbeleid moet geregionaliseerd worden en op de sociale zekerheid moet niet bespaard worden. Aanpassingen zijn wel nodig: werkwilligen openstaande vacatures moeten bij elkaar gebracht worden.

Itinera biedt voor ieder punt een zeer logisch klinkende argumentatie. Het is echter duidelijk dat het vooral om zeer moeilijke dossiers gaat die bij politici niet populair zijn. Een blinde ziet vanuit zijn bed dat België in de toekomst des te meer op kennis en transport zal moeten spelen wil het niet verworden tot kneusje van West-Europa. In dit opzicht is de Antwerpse haven –om het over de kwestie transport te hebben -  dus vele malen belangrijker dan Opel Antwerpen, hoeveel mensen hier ook mogen werken. En hier knelt het schoentje. Alle overheden gaan al jaren lang veel te laks om met de verdieping van de Westerschelde (enkele heuvels in de rivierbedding aftoppen). Vooral federale ministers van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht en Yves Leterme mogen met de vinger gewezen worden. De feiten liegen niet. Ik citeer de altijd gevatte en realistische Rik van Cauwelaert van Knack: “De uitdieping van de Westerschelde, die nog geruime tijd in beslag zal nemen, kan eigenlijk niet langer worden uitgesteld. De Italiaanse rederij MSC, die goed is voor 60 procent van de Antwerpse containertrafiek, bouwt momenteel een dertigtal schepen met een grote diepgang. Zonder de voorziene uitdieping van de Schelde worden die zeekastelen gedwongen uit te wijken naar Rotterdam, naar Maasvlakte 2, de gigantische containerhaven in aanbouw.”  De rol van Nederland, en vooral Balkenende, is dus wel erg dubieus in deze zaak. Dit riekt naar protectionisme. Kan dit nog in een eengemaakt Europa? De megaregio Amsterdam-Antwerpen-Brussel is na Groot-Tokio, Boston-Washington en Chicago-Pittsburgh de meest productieve ter wereld en volgens Van Cauwelaert de “economische motor van de Europese Unie” Jammer genoeg wordt het potentiële rendement van onze megaregio drastisch verlaagd door onnozele nationale grenzen. Heel België lijdt economisch gezien onder de huidige gebeurtenissen. Kosten noch moeite mogen in geen geval bespaard worden om ervoor te zorgen dat Nederland zijn kant van het verdrag naleeft. Volgens experts kan België zelfs Zeeuws-Vlaanderen terug opeisen als onze noorderburen moeilijk blijven doen. Aan onze politici om veel meer lawaai te maken en te laten zien dat ze echte vertegenwoordigers van het volk zijn.

Er is nood aan meer kennis, rede en eerlijkheid in onze politiek, blijkt eens te meer. Ego-politici, stemmentellers en onverantwoordelijke beheerders (“de kracht, de hoop, de visie”) kunnen we missen als kiespijn. Uit het nog steeds actuele dossier van de Oosterweelverbinding lijkt de belangrijkste les wel dat dossiers die in een te grote mate gepolitiseerd worden haast automatisch tot onverantwoorde keuzes op lange termijn leiden. Het dossier van de Lange Wapper uit handen van politici halen en toewijzen aan experts lijkt nog de enige oplossing. Maar dit natuurlijk klinkt vooral als theorie. En waar vinden we nog ‘experts’ zonder politieke of professionele binding? Misschien moet het maar echt tot een politieke crisis komen omtrent de wapper, waarna een crisisberaad snel duidelijkheid kan brengen en de rede terug primeert op emotie en politieke spelletjes.

Vandaag ook een voorzitter van een parlement gezien die zelf ijverde voor een verlaging van zijn salaris omdat het “onverantwoord hoog” was. Dergelijke ethische bezwaren zijn aan de andere kant van de taalgrens nog altijd tamelijk zeldzaam. Di Rupo had het onlangs dan wel over het laten meebetalen van de banken voor de crisis, maar ondertussen legde José Happart wederom zeer hautaine verklaringen af, ditmaal over de (hoge) vergoedingen die de voorzitter van het Waals parlement toegeschoven krijgt. En ik dacht dat diegenen die de crisis veroorzaakt hebben mee moesten betalen voor het herstel? Ik ben dan ook prompt ‘aanhanger’ geworden van de Vlaamse parlementsvoorzitter. Op Facebook natuurlijk – men kan op dit medium zelfs fan worden van ‘de scheiding der machten’, waarbij je eigenlijk verklaart tegenstander te zijn van Yves Leterme.. Hilarisch land, dit Belgenland.

Gelukkig is er nog Berlusconi om te bewijzen dat onze politici goed bezig zijn…

28-09-2009 om 20:48 geschreven door Gielat  

“Liggend op de imaginaire snede tussen vrijheid en gelijkheid
is de liberale staat een onstabiel concept gebleken.”

Filosoof-drankorgel Lars Weckhuysen

“Mogen mosselen schelpen dragen?”

Radio 1-luisteraar naar aanleiding van discussies

over hoofddoekverbod en verse mosselen.

Het hoofddoekendebat is volledig losgebarsten. De etterbuil van conflictueuze meningen waarbij het niemand aan goede bedoelingen ontbreekt, is ontploft en kreeg zelfs een gezicht: ‘de imam van Antwerpen’. De hetze die nu ontstaan is over de oprechtheid en extremistische aspiraties van imam Nordine Taouil is tekenend voor het opvallend grote ludieke karakter van wat in de grond een essentiële discussie over de beginselen van de zelfpretenderende liberale  democratische staat zou moeten zijn. Debby en Nancy en Los Zand, dat is geen goede televisie. Neen, debatten met imam Taouil en Bart Dewever, dat is echt genieten, al is het gezwets van Steven van Herreweghe soms ook niet te versmaden natuurlijk.

Vrijheid  - van religie en meningsuiting - of gelijkheid  - van alle burgers en dan met name in de publieke sfeer? Deze twee fundamenten van de westerse wereld komen in het hoofddoekendebat in botsing met elkaar. Wat primeert? Of is een verzoening mogelijk? Ieder kamp onderbouwt de eigen redenering telkens met de term ‘algemeen belang’. Blijkbaar is de inzet van het debat vooral het redden van één generatie moslimmeisjes uit de sociale marginaliteit…

Naar mijn mening zouden beleidsmakers en analisten zich eens wat meer moeten bezinnen over het zijn van onze liberale staat. Nu men de grondwet bij de discussie heeft gesleurd zal dit waarschijnlijk ook wel gebeuren. Het gedachtegoed van de humanisten, politieke denkers, philosophes  uit de Nieuwe Tijd en de Franse Revolutie ligt weliswaar aan de basis van vele westerse staten die gebouwd zijn op een liberale grondwet, maar doet nog altijd, ja nog altijd,  deels haar werk als façade. Is het niet aan grondwettelijke hoven en dergelijke om inspiratie te putten uit de Europese maatschappelijk-filosofische geschiedenis en tradities? Of is vooruitgangsgeloof echt iets voor negentiende-eeuwse dromers? En waarom worden de teksten van Moore, Erasmus, Rousseau, Mill, Montesquieu, Kant en co – en Darwin! - niet uitvoerig op school onder de loep genomen en bediscussieerd? Dát zou pas tot de vorming van kritische burgers leiden (men heeft er nu toch het debat over ‘identiteitsontwikkelend onderwijs’ bijgehaald, al is dit in feite een andere discussie).

‘Gelijkheid’ heeft voorlopig het pleit gewonnen in België. Geen hoofddoeken dus (in het gemeenschapsonderwijs). Onder het mom van vrijheid van onderwijs zullen er misschien dra nieuwe islamitische scholen uit de grond gestampt worden. De islamofobie die dit gegeven bij velen doet rijzen, is hier van weinig belang, grotendeels misplaatst én net één van de redenen van de ontsporing van de situatie. Inderdaad, vooroordelen en discriminatie spelen waarschijnlijker sterker dan we denken in België. Het is natuurlijk ook rampzalig voor de perceptie dat clowns als Taouil zich uitroepen als spreekbuis van ‘de moslimgemeenschap’. De stelling die uit onderzoek aan de K.U.L. naar voren kwam dat er in België absoluut niet gesproken kan worden van een ‘moslimgemeenschap’ wordt nu alleen maar bevestigd. Organen die door de overheden worden opgericht om de moslimstem te versterken, worden door de vertegenwoordigers van de verschillende groeperingen genegeerd. Moslims zijn uitermate verdeeld over etnische, nationale en levensbeschouwelijke breuklijnen.

Kunnen we nog wel spreken van een liberale staat als we ‘gelijkheid’ laten primeren op ‘vrijheid’? Volgens mij niet. Het concept van de liberale staat gaat er van uit dat de hele gemeenschap uiteindelijk beter wordt van tolerantie. Iedereen is dan gelijk, juist door die tolerantie. En het gaat hier niet alleen om een strijd van opvattingen, maar ook om de praktische gevolgen voor een maatschappij. Inderdaad, uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat staten waar men zich niet bedient van mechanismen als ‘ een verbod op opzichtige religieuze symbolen’ en andere beperkingen op lange termijn veel meer integratie en minder polarisering kennen. En laten we wel wezen, religie is het niet waard om zo omzichtig behandeld te worden. Door religie en andere vormen van bijgeloof niet te gaan ‘bestrijden’, maar gewoon te negeren – dit valt dus ook onder tolerantie – creëer je veel minder problemen dan door met allerhande regeltjes en uitzonderingen op deze regeltjes te gaan goochelen. Hoe je het ook draait of keert: dit draagt altijd een element van polarisering in zich. En je verleent de religieuzen hiermee alleen maar ‘een speciale status’, terwijl de mening van een religieus iemand absoluut niet meer waard is dan die van iemand anders. Gelijkheid verdorie! De geschiedenis heeft bovendien meermaals uitgewezen dat het verlenen van zo’n speciale status aan religie, vaak dramatische gevolgen heeft voor een gehele maatschappij. Denken we bijvoorbeeld maar aan het evangelisch-christelijke apocalyptische denken dat  ingreep op de buitenlandse politiek van George W. Bush. Religie is bijgeloof als een ander en moet ‘genegeerd’ worden, ontdaan worden van zijn absurde en gevaarlijke kanten en meer naar de private, persoonlijke sfeer verbannen worden. Dát is ook een taak van goed onderwijs: nadenken over, interpreteren en bediscussiëren van verschillende religieuze stromingen. Volgens mij gaat dit ook veel beter in een onderwijsnet dat niet bestaat uit gescheiden werelden.

Jammer dat men zich in België laat leiden door details, emoties en kettingreacties in ‘het hoofddoekendebat’. Even afstand nemen en dan rationeel nadenken wat op lange termijn de meest gezonde oplossing is voor een staat die graag goochelt met termen als democratie, liberalisme en multiculturalisme is aangewezen en zou onze beleidsvoerders tot een andere conclusie moeten leiden. Wordt hopelijk vervolgd…

15-09-2009 om 12:53 geschreven door Gielat  

De Vuelta d’Espagna staat voor de deur en de laatste grote ronde belooft net zoals de Giro en de Tour weer een groot spektakel te worden met spanning tot op het einde. De doorgezette professionalisering van de wielersport en de voorlopige dopingban hebben geleid tot spannende koersen met renners die geen EPO-vleugeltjes meer aangeplakt hebben en dus op hun tellen moeten letten. Het gemiddelde ligt echter meestal even hoog of zelfs hoger dan tijdens EPO-tijdperk I en II. Dit is vooral te wijten aan de toegenomen kwaliteit van het gehele peloton. Renners rijden echter geen drie dagen achter elkaar meer in turbo drie cols over. Of de relatieve nivellering aan de top hiervan een gevolg is, is natuurlijk de vraag. Feit is dat vele ‘supporters’ liever gedopeerde immer demmarerende coureurs zagen dan de zogenaamde angsthazen van nu. Persoonlijk prefereer ik een propere koers, een eerlijke afvallingskoers en een natuurlijke strijd van iedere renner tegen de andere renners, maar ook tegen zijn eigen limieten. Genoeg echter over doping – ik kan het niet laten. Wat ik vooral wil zeggen: het staat vast dat we dit jaar weer een mooie en spannende ronde te zien zullen krijgen. Een blik op het deelnemersveld spreekt boekdelen.

Door de pers worden vooral Samuel Sanchez, die zijn seizoen volledig afstemde op de ronde van zijn land, en Alejandro Valverde Belmonte naar voren geschoven als favorieten op de eindzege. Inderdaad, met vijf aankomsten bergop en een gering aantal tijdritkilometers lijkt deze ronde gemaakt voor deze toprenners die ongetwijfeld via de Vuelta eveneens hoge ogen zullen gooien op het WK. Op papier zijn de grootste uitdagers van de twee Spanjaarden de broers Schleck. Andy Schleck is zonder twijfel de sterkste ronderenner van het moment, op Alberto Contador na. Maar wat kunnen de Schlecks nog na een slopende Tour de France en in welke mate zitten zij met het WK in Mendrisio, dat op hun maat gesneden lijkt, in hun hoofd? Voor mij zijn Cadel Evans en Christian Vandevelde misschien wel de grootste kandidaten op de eindzege. De eerste wil met Vuelta en WK zijn reputatie redden na een mislukte Tour en de tweede moet dit seizoen eigenlijk nog op stoom komen. Weinig terrein prijsgeven in het gebergte en op regelmaat en tijdritcapaciteiten toeslaan is voor deze heren de boodschap. Het lijkt er op dat Andreas Klöden uiteindelijk dan toch zal starten. Het is zoals steeds weer gissen naar de conditie en motivatie voor deze ronde bij de stijlvolle Duitser die altijd kandidaat is voor een podium. Kijken we bovendien naar de top vijf van vorig jaar dan zien we dat de volledige top drie met Alberto Contador, Levi Leipheimer en Carlos Sastre afwezig blijft. Ook tweevoudig ex-winnaar Denis Menchov is afwezig. Op basis van de uitslag van vorig jaar zou de berggeit Ezequiel Mosquera tot favoriet uitgeroepen moeten worden… En dan is er nog een overvloed aan kandidaten voor een topklassering in het eindklassement. Ik noem enkele bekende namen: Robert Gesink, Ivan Basso, Joaquim Rodriguez, Igor Anton, Kim Kirchen, Vladimir Efimkin, Tadej Valjavec, Damiano Cunego en last but not least José Angel Gomez Marchante… Jammer evenwel dat Mauricio Soler niet kan deelnemen omdat zijn ploeg Barloworld niet uitgenodigd is.

De startlijst oogt indrukwekkend, maar de opvallendste naam op de startlijst is toch die van Alexandre Vinokourov. De leugenachtige Kazach is terug in het peloton na zijn dopingschorsing van twee jaar. Het heeft echter bloed zweet en tranen gekost voor Vinok en zijn Kazachse kompanen om hem in de Astana-selectie te krijgen. Men zou denken dat problemen met de UCI hiervan de oorzaak waren, maar dit was niet het geval. Het was de tirannieke – in tegenstelling tot Michel Wuyts kan ik dit zeggen want ik werk niet voor Sporza - Johan Bruyneel die er weer voor veel tussen zat. Wees er maar zeker van dat er een serieuze koehandel heeft plaatsgevonden om Vinok aan de start te krijgen van de Vuelta, die overigens in Nederland start. Bruyneel heeft weer enorm veel uit de brand gesleept. Het was al zo goed als zeker dat bijna alle niet Kazachse renners Bruyneel en Armstrong zouden volgen naar de nieuwe Radioshack-ploeg. Let op de namen en u weet dat Astana volgend jaar volledig gedevalueerd aan het seizoen zal beginnen: Leipheimer, Horner, Brajkovic, Popovich, Paulinho, Rast, Muravyev, Zubeldia, Rubiera,… Rond Andreas Klöden blijft het voorlopig stil, maar de sterkste Kazach Maxim Iglinskiy lijkt dan weer op weg naar Katjoesja.. In ieder geval liggen vele van de door Bruyneel gegeerde renners nog onder contract.bij Astana en moet hierover dus een akkoord bereikt worden. De toetrede van Vinokourov tot Astana is hier ongetwijfeld de pasmunt geworden. Dit zal echter gigantische gevolgen hebben voor Astana volgend jaar … en voor de Tourwinnaar.

Lance Armstrong heeft al laten horen volgend jaar Alberto Contador te willen verslaan met behulp van een sterkere ploeg. Je moet het maar durven zeggen natuurlijk als je net de halve ploeg hebt gestolen van je vorige kopman. Het belooft nu al een ongemeen interessante Tour 2010 te worden met een duel naast de fiets tussen Armstrong en Contador. Of het ook een duel op de fiets zal worden hangt volgens mij vooral af van de Tourorganisatoren: willen zij Armstrong net zoals dit jaar bevoordelen door een ploegentijdrit op te nemen in het parcours? Alberto Contador ziet de bui al een tijd hangen. Hij kan natuurlijk motivatie putten uit de underdog-rol waarin zijn ploeg volgend jaar gedompeld zal worden, maar misschien zet hij in de winter nog wel alles op alles om onder zijn contract bij de Kazachen uit te komen. Want al bij al zijn er daar toch wel te veel vraagtekens opgekomen: het geld van de ploeg is op, het management lijkt niet al te betrouwbaar, de helft van de ploeg vertrekt (niet-renners incluis) en misschien wordt het probleem Armstrong wel vervangen door het probleem Vinokourov volgend jaar. En heeft Astana nog wel een toekomst als Contador vertrekt? Zit de Tourdirectie wel te wachten op Vinokourov?

Contador heeft naar verluid al een voorkeur laten blijken voor Caisse d’Epargne en in de pers lekten contacten tussen Contador en Garmin uit. Caisse d’Epargne lijkt als opvolger van Banesto met zijn Spaanse cultuur en sterke rondeploeg in de breedte inderdaad zeer geschikt om Contador te ondersteunen in de Tour (Valverde, LL Sanchez, Uran, Soler,…). Maar misschien is Garmin wel de interessantste keuze voor de strijd Armstrong-Contador. Met Contador erbij moet Garmin zeker op gelijke voet kunnen staan van Armstrongs ploeg in een eventuele ploegentijdrit en met onder andere Vandevelde, Wiggins en Martin staat deze ploeg ook bijzonder sterk in de breedte. Belangrijker echter, Bertje Contador zal van Garmin de volledige steun krijgen in de strijd tegen Armstrong en zijn kompanen. Zoals in de Tour van dit jaar nog maar eens bleek is het kamp van Garmin bevolkt met mensen die omwille van dopingperikelen uit het US-Postal verleden in conflict liggen met The Boss en Bruyneel en het liefst van al hun ‘Amerikaanse vrienden’ een poepje zouden laten ruiken…

25-08-2009 om 21:59 geschreven door Gielat  

Facebook, er zijn blijkbaar alleen maar voor- en tegenstanders. Net zoals bij elke nieuwigheid is er altijd een deel van de samenleving die onbewust of bewust niet op de trein springt en is er verzet. Het lijkt er echter op dat vooral degenen die bewust kiezen om niet gebruik te maken van de netwerksite Facebook zich zeer actief ‘verzetten’, hoewel men vaak niet eens weet wat Facebook juist inhoudt en men enkel afgaat op verhalen die men hier en daar opving. Grappig is ook de manier waarop gefulmineerd wordt tegen Facebook. Velen storen zich blijkbaar veel sterker aan een onschuldige internettoepassing dan aan bijvoorbeeld het maffiose gedrag van D. Reynders of de malaise in onze magistratuur. Soms lijkt het wel of je een prostituee bent als je lid bent van de netwerksite, als je het discours van sommige ‘analisten’ moet geloven althans. Wat is het nut van Facebook? Deze vraag wordt dan vaak op een agressieve manier gesteld, alsof men zich op de een of andere manier bedreigd voelt omdat men zelf ‘nog niet’ actief is in de wereld van Facebook. Alsof zo’n internettoepassing waarvan men vrijwillig lid kan worden een nut moet hebben. Facebook is vooral gericht op ontspanning, punt uit. Natuurlijk speelt er voor sommige leden ook een element van creatie van een bepaald imago of het strelen van het eigen ego.

Wat de creatie van het imago betreft: de laatste tijd lijkt het de tendens om Facebook in te schakelen om zich te begeven op de arbeidsmarkt. Een eerste manier hiervoor is om het lidmaatschap van de netwerksite op te zeggen ‘omdat werkgevers op zoek gaan naar uw profiel en zo dingen te weten kunnen komen’. Belachelijke redenering natuurlijk. Facebook maakt deel uit van de privésfeer en werkgevers moeten niet de dedective gaan uithangen. Ik ben zeker dat hier wetgeving over bestaat. De werknemer en dus ook de potentiële werknemer heeft zijn rechten. Een zwangere vrouw hoeft bij een sollicitatie ook niet te melden dat ze zwanger is op die moment. Het enige wat werkgevers trouwens kunnen bekijken is zo’n standaardpagina waarop te zien is dat je lid bent van Facebook en een kleine selectie uit je vrienden, interesses en groepen waar je lid van bent. Dus zolang je vrienden niet allen een Hitlermoustache hebben gecultiveerd en je niet enkel lid bent van Blood and Honour-groepen is er dus geen gevaar. Wat kan een werkgever nu in godsnaam concluderen op basis van deze summiere informatie? Iemand die de Palestijnse zaak steunt op Facebook wordt niet aangenomen omdat hij een oproerkraaier is of zoiets? Ik kan me natuurlijk wel voorstellen dat wie fan is van Tom Boonen op Facebook meteen verdacht wordt van cocaïnegebruik door de werkgever, en dat kunnen we natuurlijk missen op de werkvloer…

Het is duidelijk: zolang je werk en privé een beetje gescheiden houdt, is er geen enkel probleem. Je moet natuurlijk niet je bazen en al je collega’s gaan toevoegen op Facebook, dat is zowat het domste dat je kan doen. Een tweede manier waarop Facebook ingeschakeld wordt in het arbeidsleven is het creëren van een bepaald neutraal profiel zonder ‘gevaarlijke’ meningen waarbij positieve eigenschappen in de verf gezet worden of gecreëerd worden. Mensen die dit doen zullen ook niet alleen ‘vrienden’ toevoegen als vriend op de netwerksite. Persoonlijk vind ik dit een triestige manier van doen, maar dit terzijde.

Vandaag ving ik het nieuwsbericht op dat twee studenten gestraft zijn voor examenfraude op basis van de conversaties die zij op Facebook voerden over hun fraude. Vreemd genoeg wordt niet vermeld op welke manier de school aan deze informatie geraakt is. Ofwel heeft één van de ‘vrienden’ van de fraudeurs hen verlinkt bij de school ofwel hebben de studenten werknemers van de school/leerkrachten als vriend toegevoegd op de netwerksite. Ofwel is er iets anders aan de hand dat volgens mij niet door de beugel kan.

25-08-2009 om 00:00 geschreven door Gielat  

Sport is gezond en zorgt voor een stevige mentale buffer. Topsport is extreme lichamelijke inspanning en verwijst naar het ontstaan van de mens. De hormonen die vrijkomen door te bewegen, zijn al eeuwenlang overgeërfd vanuit de tijd dat lichamelijke kracht, snelheid en behendigheid nog van groot belang waren voor het overleven van de menselijke soort en het menselijke individu.  Muziek is cultuur en werkt vooral ontspannend. Muziek is één van die dingen die ons onderscheiden van de rest van de dierenwereld. Muziek en sport zijn allebei uiterst populair, zowel actief als passief.

Toch zijn er grote verschillen in de benadering van de sportwereld en de muziekwereld. Het gaat dan ook om twee totaal verschillende dingen. Maar er is iets waar ik mij enorm aan stoor en waarvoor we beide zaken gerust kunnen gelijkstellen. Topsporters en muzikanten zijn allemaal burgers. Waarom worden sporters die betrapt worden op doping als misdadigers naar de slachtbank geleid en uitgespuwd door media en publiek terwijl muzikanten ongestoord drugs mogen consumeren, soms wel publiek? Iedereen weet het en er wordt niets aan gedaan. Het wordt simpelweg getolereerd. Waarom doet de politie nooit een razzia in de backstages van grote festivals zoals dit wel gebeurt in de Zillion?

Zijn muzikanten dan meer waard dan de gewone burger? Natuurlijk niet. Zij hebben gewoon bepaalde talenten en buiten die uit. Terecht, maar dit wil niet zeggen dat zij zich buiten de wet moeten plaatsen. Drugs en doping zijn verboden en algemeen gezien schadelijk voor het individu, meestal nog meer voor de omgeving van het slikkende en spuitende individu. Bij sporters worden drugs en doping niet getolereerd. Terecht. Bij muzikanten dus wel. Waarom, omdat het de sportieve competitie vervalst? Dit argument wordt inderdaad vaak aangehaald als de reden waarom de zuiverheid van sporters veel belangrijker is dan die van muzikanten, maar het is naast de kwestie. Vaak heeft men het ook over een voorbeeldfunctie van bekende sporters. Hebben muzikanten dan geen voorbeeldfunctie? Toch wel, medunkt en waarschijnlijk veel meer dan sporters. Belangrijker, zijn muzikanten geen burgers meer zoals u en ik? Het argument dat zoveel geniale platen gemaakt zijn door de consumptie van verboden middelen, is een loos argument. Andere muzikanten kunnen het wel zonder spul. Sporters die doping nemen spreken vaak ook meer tot de verbeelding dan de zuiveren. Drugs en doping zijn gewoonweg schadelijk en dus illegaal. Maar allemaal goed en wel, wat ik hier vooral wil aantonen is dat het hier fundamenteel om een ethische kwestie gaat. Een kwestie van onverantwoordelijkheid, voorkeursbehandeling en ongelijkheid. Muzikanten mogen niet buiten de wet staan, net zoals ook ministers, magistraten, joden, moslims en andere bijgelovigen dit niet mogen.

Het is misschien een taak voor de burgemeester van Rotselaar om eens een kleine steekproef te organiseren op Rock Werchter. De Schuur mag dan kankeren zoveel hij wil – zijn reacties zijn zeer voorspelbaar – hij behoort toch tot een andere partij (hehehe). Of zou de burgemeester het te druk hebben met het combineren van zijn ambten van sherrif, senator én zakenman?

14-08-2009 om 13:32 geschreven door Gielat  

De Tour is een week ver. Tijd voor enkele bemerkingen.

 1. Wat de organisatie van de Giro ook moge beweren, de beste renners rijden nog altijd mee in de Tour, al zal het verschil in kwaliteit tussen Giro en Tour dit jaar niet al te groot geweest zijn. We vragen ons echter af wat dit Tour-peloton de kijkers had voorgeschoteld op een attractiever parcours als dit van de Giro. We merken wel op dat Danilo Di Luca en anderen (Garzelli) wel zeer sterk gediend waren met het parcours van de meest recente Giro. Geen echt hooggebergte zoals de jaren ervoor met moordenaars als Zoncolan, Stelvio, Gau, Gavia of Trecime di Lavaredo, wel veel aankomsten bergop en ‘Luik-Bastenaken-Luik-ritten’. In de Giro krijgen we in ieder geval ieder jaar veel attractievere koersen te zien. De Tourrit van gisteren die bestempeld werd als een bergrit was tekenend. In feite ging het om een overgangsrit waarin de top van de laatste beklimming veel te ver van de aankomst ligt. Zulke parcours maken de favorieten monddood en geven een vrijgeleide aan lange ontsnappingen. Bij de passage in de Vogezen krijgen we zelfs drie dagen achter elkaar ongeveer hetzelfde rittenprofiel te zien… Het parcours determineert nog altijd voor een tamelijk groot deel de uitslag. Zo is het ook wel zeer opvallend dat net het jaar dat Astana terug deelneemt aan de Tour, met de sterkste ploeg ooit, er terug een ploegentijdrit geprogrammeerd staat. En dit in de eerste week na de start met een leuke (maar zware) tijdrit. Het is dan wel zeer vreemd om te horen dat de Tour-directie niets liever wil dan een spannende koers met een beslissing die pas valt op de Ventoux (voorlaatste rit). Favorieten als Mensjov en Evans zijn alreeds uitgeschakeld en enkel een miraculeuze verrijzing, iets wat enkel Jezus Christus en Floyd Landis konnen, kan deze mannen nog helpen…

2. Sinds kort hoor ik meer en meer ‘liefhebbers van de koers’ beweren dat de Tour vroeger leuker was. Deze misplaatste nostalgie verwijst zelfs vaak expliciet naar doping. “Toen kon men tenminste verschillende malen per dag en verschillende dagen achter elkaar démmareren, nu hebben ze teveel schrik” wordt gezegd. Laten we vooral niet vergeten dat de Tours onder Lance Armstrong zowat de saaiste ooit waren, terwijl deze toch overeenkwamen met Epo-tijdperk II. Het is duidelijk dat mensen die deze mening zijn toegedaan zelf nog nooit in het gebergte gaan fietsen zijn. Het is duidelijk dat deze mensen liever hadden dat Sella, Ricco, Schumachter, Kohl, Rebellin en co niet betrapt waren op CERA. Doctore Ryckaert en Fuentes zullen het graag horen. Neen, nu de dopingstrijd eindelijk op het goede spoor zit – niet zoals na de Festina Tour – is het tijd dat het publiek zich ook eens aanpast aan nieuwe tijden en hierbij wat meer respect toont voor nieuwe generaties renners. Maar voor jan met de pet zal de koers evenwel altijd brood en spelen blijven. Om deze reflectie te besluiten nog even de link leggen met mijn eerste bemerking: de attractiviteit van de koers hangt inderdaad ook voor een deel af van de inventiviteit van de parcoursbouwer, iets wat ze in Frankrijk waar men zich nog altijd graag door economische, gastronomische en toeristische motieven laten leiden nog niet helemaal begrepen hebben…

3. De laatste tijd erger ik mij mateloos aan de manier waarop bepaalde ploegleiders opgehemeld worden. “Meester-tacticus Bruyneel”, “Tactisch genie Riis” ,… De rol en het genie van ploegleiders, maar vooral deze twee, wordt zwaar overschat en ik vind het dan ook zeer vreemd dat kenners als Wuyts en Vannieuwkerke deze mythe blijven bestendigen. Ten eerste zijn tactische plannen in de koers nog altijd voor 98% afhankelijk van de benen van de renners die men ter beschikking heeft (en natuurlijk ook van het hoofd van de renners, maar laten we hier hypothetisch uitgaan van een peloton met enkel ‘slimme coureurs’). Ten tweede is het makkelijk om meester-tacticus te worden als men de prestaties van de renners kan opkrikken met ongeoorloofde middelen (Armstrong, Basso, Ullrich, Beloki, Heras, Vinokourov). Achteraf zijn het dan ook altijd toevallig de genieën Godefroot, Saiz, Bruyneel en Riis die “geen flauw benul hadden van ongeoorloofde middelen”. Waarschijnlijk zijn bepaalde hersenhelften aangetast door de preparaten die de heren zelf toegediend kregen tijdens hun carrière… Ten derde zien we van vele zogenaamde genieën ook wel eens onbegrijpelijke beslissingen waarbij de eigen ploeg vaak onnodig afgebeuld wordt. Het is waar dat Bruyneel er als eerste in geslaagd is om rationeel om te gaan met het afwentelen van de verantwoordelijkheid om op kop van het peloton te rijden en hij deze logica ingang heeft doen vinden bij de andere ploegen. Vooral bij Franse ploegen die vaak voor niet meer dan een peulschil en veel publiciteit rijden. Laat één ding duidelijk zijn: ploegleiders zijn geen genieën en zijn ook niet almachtig of alwetend. Het was Carlos Sastre zelf en niet Riis die vorig jaar de tactiek bepaalde die de Spanjaard de Tourzege zou bezorgen. Het zijn Contador en Armstrong die de beslissingen nemen als puntje bij paaltje komt en de eigen kansen te sterk in het gedrang komen. Bruyneel mag de rest van de ploeg in het gareel houden, de psycholoog spelen, bemiddelen en de andere ploegleiders bespelen. De bijnaam van Lance Armstrong is en blijft echter The Boss…

12-07-2009 om 11:49 geschreven door Gielat  

Tom Boonen blijft een held in Vlaanderen. Sinds vandaag is Beans zelfs zo goed als volledig witgewassen van zijn derde en meest recente betrapping op cocaïne en dus normaal gezien verzekerd van een Tourdeelname. Iedereen en vooral de ‘Dedecker van de koers’, Patrick Lefevre, opgetogen dus. De heldenstatus van Boonen kan volledig in ere hersteld worden en de eerdere cocaïnevergrijpen en het zelfverklaarde drankprobleem kunnen voor het gemak vergeten worden. Voor de meerderheid van de fans was de zaak ‘triple-coke’ echter sowieso van weinig belang, getuige de massale belangstelling voor Boonen in de eerste kermiskoersen na de zaak. Brood en spelen, Tom Boonen ziet er goed uit, is een vlotte prater en heeft charisma. En het belangrijkste: hij wint topkoersen (voor het gemak wordt dan ook de beste Belgische renner van het moment over het hoofd gezien “want het is een Waal”).

Laten we eerlijk zijn, de mensen en de media kunnen soms onvoorstelbaar hard zijn voor Boonen, vooral bij het zogezegde ‘uitblijven van prestaties’. Doch, wat Jan met de pet betreft, zien we eerder een omgekeerde dynamiek. Arrogant en weinig verantwoord gedrag wordt foutief aanvaard als kattekwaad. Kattekwaad dat bijvoorbeeld ook Niels Albert en Bart Wellens zo populair maakt bij de modale supporter. Zo groef Niels Albert naar eigen zeggen reusachtige valkuilen op het veld, met dennenmasten overdekt om tractors in te laten crashen. Bart en Geert Wellens reden koers rond het huis en bekogelden elkaar hierbij met bakstenen en ‘de riek’…

Bij de held Boonen kunnen we echter niet meer van kattekwaad spreken, of zijn we al zijn strapatsen al vergeten?. Het wordt hem allemaal vergeven. Liever zit men op de kap van zogenaamd ‘loempe coureurs’ als Gert Steegmans. Omdat Steegmans wat meer te kampen heeft met blessures, het verhaal van de mentale problemen een eigen leven gaan leiden is en hij wat meer dan andere renners de risico’s schuwt in massasprints. Welke rationele mens kan hem dit laatste kwalijk nemen? Om een massasprint te rijden moet men ofwel half of volledig gaar zijn ofwel coke gesnoven hebben. Recentelijk ligt Steggels ook weer onder vuur in verband met zijn juridisch dispuut met zijn Russisch team Katjoesja. Weer geen reden tot vitten op Steegmans: eindelijk een renner met verstand die tegen de willekeur van ploegen en UCI ingaat  - en wie weet renners wat meer juridische zekerheid verzekert in de toekomst door een precedent te creëren. Maar goed, voor het publiek zal Steegmans wel altijd de clown en de domme renner blijven en Tom Boonen de held, hij was namelijk wereldkampioen en is altijd zeer vriendelijk voor de camera en op zijn fandagen…

Men zou beter moeten weten. Was het niet Boonen die morteldronken gespot werd in een bar de dag dat hij zijn extravagante Lamborghini in de prak zou rijden tegen een paal. Uitgeweken voor een kat natuurlijk. Vandaar dat Boonen in geen velden of wegen meer te bespeuren was en de volgende dag last van zijn maag had. Was het niet Boonen die volgens Tom Vannoppen coke aan hem gedeald had? Waarschijnlijk in een louche bar in het Chicago van de Kempen, Mol, waar Boonen zo graag toeft. Wat gebeurt er zoal in Mol? In het weekend worden hier des nachts wekelijks burgers in elkaar en halfdood getrapt door krapuul en dit onder het oog van de ‘wakende politie’. In Mol kan zoiets want daar “worden geen verklaringen afgelegd”. De rechtgeaarde inwoner van Mol die zich over deze wantoestanden beklaagt bij politie en pers wordt simpelweg wandelen gestuurd en de politiechef die zulke zaken tolereert wordt beloond met een promotie. Het is nu net in deze habitat dat onze held Tom Boonen zich echt thuis voelt en zijn sportwagens komt showen, al brallend rondjes draaien op de markt. O ja, Boonen is ook nog twee keer betrapt op het snuiven van cocaïne, iets zwaarder spul dan Postel, het bier afkomstig van de abdij uit de gemeente waar Boonen al eens vergeet op zijn kilometerteller te letten.

Wie is hier dan de clown en domme renner? In het onbekende en landelijke Houtvenne, eveneens in de Kempen, kent men een traditie van spreekwoorden die zowel de waarheid perfect omschrijven als uitblinken in expressieve gevatheid. Een klein en corpulent mannetje, bijvoorbeeld Patrick Lefevre, omschrijft men zo treffend als ‘kop en kloten ineengestoten’. Het is hier, in deze rustieke gemeente, dat men het heeft over “den Boonen” als “ne prutser”...

17-06-2009 om 18:39 geschreven door Gielat