Tussen mijn tandartsafspraken door maakt ik nog een reisje naar Tumaco (een kuststad) waar ik een paar heerlijke dagen doorbracht in boca grande. een strand dat enkel en alleen met een lancha te bereiken en waar op dit ogenblik (laagseizoen) geen ziel te bespeuren was. Surfen op boomstronken, lange strandwandelingen maken, genieten van de zon, er zijn ergere dingen in het leven. Na deze zalige dagen trokken Jorge en ik terug naar Pasto waar ik klaar was om nogmaals gemarteld te worden door mijn tandarts.

Terwijl Freeke uitstapjes maakte naar de omliggende streken hield ik, Nanna, me voornamelijk bezig met ziek-zijn en naar Chachagui gaan. In Chachagui verbleef ik op een Maloca, het huis van een shamaan, waar ik deelmocht nemen aan verschillende ceremonies. Er was op die moment een soort van bijeenkomst bezig met shamanen van vershillende streken. Zonder al de verschillende soorten rituelen en ceremonies in geuren en kleuren te vertellen kan ik zeggen dat het leerrijke dagen waren in de Maloca.

05-12-2009, 04:07 geschreven door freeke_nanna  

25-11-2009, 22:38 geschreven door freeke_nanna  

Omdat mijn paspoort ondertussen aan vernieuwing toe was en ik om tandartsredenen verplicht was om in Colombia te blijven moest ik even de grens over van Ecuador. Om de tocht de moeite waard te maken besloot ik daar een weekje rond te reizen voor ik terug in Pasto moest zijn voor mijn tandartsafspraak. Van die tijd maakte ik gebruik om Ibarra te bezoeken, een stad die me niet echt beviel (alweer het bewijs dat de reisgidsen meestal niet echt de waarheid spreken), dus besloot ik naar een nabijgelegen dorpje te trekken, La esperanza. Een goede keuze bleek algauw toen ik zeer gastvrij ontvangen werd in de plaatselijke herberg. La esperanza was een heel klein, bijzonder rustig dorpje waar je prachtige wandelingen kon maken. Zo ook naar de watervallen..Al vanaf de eerste dag besloot ik die te zoeken, trots omdat ik slechts een paar keer verkeerd was gelopen kwam ik een paar uur later aan bij wat ik veronderstelde dat de beroemde watervallen waren. Natuurlijk bleek achteraf dat ik helemaal ergens anders geweest was (wat mij weer pijnlijk bewust maakte van mijn complete gebrek aan oriëntatie).  Bij mijn tijdelijke broer was ondertussen wel de nieuwsgierigheid gewekt en dus gingen we de dag erna samen nog eens gaan kijken naar mijn befaamde watervallen. Bleek dat ik (IK) watervallen had ontdekt die hij (als gids en geboren en getogen inwoner van la esperanza ) nog nooit had gezien. Dankzij mij heeft hij een nieuwe plek gevonden waar hij met de toeristen naartoe kan trekken. Als bedanking nam hij me daarna mee naar de echte place to be waar we samen rotsen beklommen en van watervallen sprongen. Op de terugweg verzamelden we nog snel eucalyptushout om savonds kip te kunnen braden voor het hele gezin.

Na afscheid genomen te hebben besloot ik nog even naar Otavalo te gaan, een dorp bekend om zijn markt. Otavalo bleek uiteindelijk geen dorp maar een stad te zijn, volledig in het teken van de toerist. Niet bijzonder interessant en dus was ik niet echt triestig om de dag erna terug naar mijn geliefde Colombia te reizen.

25-11-2009, 22:36 geschreven door freeke_nanna  

25-11-2009, 22:28 geschreven door freeke_nanna  

Omdat we ondertussen al helemaal in de sfeer van het dagtrippen waren geraakt besloten we bij terugkomst samen met Nanna nog een paar keer op expeditie te trekken. Een van deze tochten was onze onderneming om naar “laguna verde” te gaan. Dit meer lag aan een vulkaan en om er te geraken moest je eerst een ferme wandeling maken in de koude en de regen. Ik begon spontaan terug dagmerries te krijgen over onze laatste keer dat we een vulkaan beklommen in Purace en door de kou onze tocht hadden moeten stopzetten. Maar bon, ik was niet alleen dus ik had een reputatie om hoog te houden en dus hield ik maar vol tot het einde. En zoals steeds was de inspaning ook weer helemaal de moeite. Het meer was prachtig en effectief heel groen J . Het meer lag in een krater en rondomrond zag je overal rook van de warmte die uit de bergen kwam die bedekt waren met zwavel. Een lust voor het oog en een iets minder aangename sensatie voor de neus. Alleszins konden we dan toch even onze handen verwarmen en verbranden vooraleer we begonnen aan onze wandeltocht terug naar Tuquerres.

Omdat we ondertussen al echte dagtrippers zijn geworden maakten we ook geen enkel bezwaar toen Vincente voorstelde om een tocht te ondernemen naar watervallen in de buurt van Pasto. Graag, dachten we en samen met Jorge,Vincente, zijn zoon en diens vriendin vertrokken vol goeie moed naar onze bestemming. De wandeling bleek uiteindelijk redelijk kort te zijn wat ons dan weer voldoende tijd gaf om te genieten van het adembenemende landschap. De waterval was indrukwekkend en de omgeving errond werkte rustgevend. Omdat ondertussen voor het eerst nog eens het zonnetje doorbrak maakte niemand er bezwaar tegen om een middagje in de buurt te blijven hangen om van de zon en de natuur te genieten.

25-11-2009, 22:23 geschreven door freeke_nanna  

25-11-2009, 22:17 geschreven door freeke_nanna  

Toen arme Nanna weer helemaal gezond was (lichamelijk dan toch) gingen we op uitstap naar het beroemde Laguna de lacocha.  Dit meer is befaamd voor zijn grootte en voor het eiland dat je kan bezoeken. Met een bootje vaarden we naar het eiland waar je kon gaan wandelen en vreemde boom- en vogelsoorten bewonderen. Na zo´n kwartiertje stappen vielen we bijna in het koude water aan de andere kant van het eiland. Een beetje teleurgesteld door de laguna in het algemeen genoten we toch van de mooie uitzichten voor we terugkeerden naar Pasto.

Terwijl Nanna verder Nanna dingen deed trok ik er nog een paar dagen opuit om Chachagui te bezoeken, een klein vakantiedorpje met een prachtige canyon! Veel meer dan de canyon was er niet te bezichtigen, maar het was al voldoende voor mij om na de belgisch achtige koude dagen in Pasto eventje te genieten van de zon en...het zwembad!

Verder bracht ik ook nog een paar dagen door in Taminango waar ik opnieuw zeer hartelijk ontvangen werd door de familie van Jorge, die mij weer ongelofelijk verwenden met smakelijke maaltijden e.d.

25-11-2009, 22:14 geschreven door freeke_nanna  

25-11-2009, 22:06 geschreven door freeke_nanna  

Zoals  ik veel juister  voorspeld had dan ik ooit had kunnen denken zijn we een maand en een half later nog steeds niet definitief de grens over geraakt. Omdat Pasto zo een wonderlijk mooie stad is? Omdat we het wel leuk vinden om aan de voet van een actieve vulkaan te wonen? Of heeft het eerder te maken met de grote tegenzin die we voelen om colombia te verlaten? Hoe dan ook zitten we hier nog steeds in ons appartementje waar we zo gastvrij ontvangen werden door onze vriendinnen Dayana en Elen. Twee zussen die we via Jorge hebben leren kennen en die op zn minst een verrijking in ons leven kunnen genoemd worden.Dankzij hen hebben we hier de afgelopen 6 weken onderdak gehad, leuke ontmoetingen en vooral heel veel plezier.

Wat heb ik te melden over Pasto op zich? Niet zo bijzonder veel eigenlijk. Pasto is een grootstad die aan de grens ligt met Ecuador. Veel toeristen komen hier niet en dat vinden wij dan weer juist heel fijn. Ondanks het feit dat de stad aan de voet ligt van een actieve vulkaan (las galeras) en om de zoveel dagen het euhm vulkaanalarm (jaja echt wel de officiele naam) op rood staat maken de bewoners zich alvast niet teveel zorgen hierover. Onze tijd in Pasto brachten we vooral door met meer stof kopen om nog kleren te naaien (want ondertussen had Nanna het lumineuze idee gekregen een reis-naaimachien te kopen), koffietjes drinken, een beetje rondvendelen, ziek zijn, pintjes gaan drinken met onze vrienden, enz.

Gelukkig is er rondom Pasto wel veel moois te bezien en hoefden we niet perse elke dag lui te zijn.

Zo trok ik er bijvoorbeeld op uit naar de thermales van Tuquerres met Jorge en Dayana, terwijl arme kleine Nanna ziek in bed lag. Enige nadeel van die thermales is dat deze blijkbaar in een privedomein liggen en toegang voor individuen steevast geweigerd wordt. Dit was buiten mijn zeer vastberaden compagnie gerekend en uiteindelijk geraakten we met veel overtuigingskracht toch door de poort. Wie zou immers de toegang ontzeggen aan iemand van de europese commissie die samen met twee professionele biologen de fauna en flora komt onderzoeken? Juist ja, niemand. Goed gedaan van ons en na een flinke wandeling kwamen we aan bij de canyon waar helemaal beneden de prachtige zalig warme thermales lagen (en warmte was iets wat nog wel eens deugd deed na maanden douchen met ijskoud water).

25-11-2009, 22:02 geschreven door freeke_nanna  

01-10-2009, 02:48 geschreven door freeke_nanna  

Zoals het hoort zat Nanna al netjes op mij te wachten in een restaurant met een fris pintje en heel veel verhalen. Omdat wij dezelfde dag onmogelijk nog in Aranzazu konden geraken besloten we de nacht door te brengen in La Plata. De dag erna sloegen we onze voorraad in om te vertrekken naar Aranzazu (tot die voorraad hoorde ook een gitaar + bijhorende stoffen om een zak te maken + nog enkele rokken, jaja wij houden wel van projectjes).

In Aranzazu werden we zeer hartelijk verwelkomd door de dorpsbewoners, die er ondertussen al van overtuigd waren dat wij nooit meer zouden terugkomen. Deze keer werden we niet gehuisvest in de parochie omdat die nu bezet werd door verschillende priesters die bezig waren met de voorbereidingen voor het feest ter ere van de maagd Maria. Aldus werd het schooltje onze thuishaven voor een week. Het hele dorpje was helemaal in beslag genomen door de voorbereidingen voor het grote feest, ook wij kregen de eer om te helpen met het malen van maïs om arepas te maken voor de honderden bezoekers die ze verwachten om de missen (inderdaad je leest het juist meerdere missen) bij te wonen.

De feestdag werd voorafgegaan door een vuurwerk en eerlijk gezegd volgens mij was dit het meest fantastische dat ik ooit al in mijn leven gezien heb. Allereerst werd de duivel verbrand op het basketplein. Deze duivel was een jongen in een rood pak, die vleugels had waaraan vuurwerk bevestigd was. Terwijl hij rondliep over het plein werd dit vuurwerk aangestoken. Echt een machtig zicht. Daarna was het tijd om “el castillo” te verbranden. Dit was een constructie van een paar meter hoog. Dominogewijs werd het vuurwerk dat eraan bevestigd was aangestoken tot in het midden ineens de beeltenis van de maagd Maria verschijnt die vervolgens via een koord naar beneden kwam gebengeld. Schitterend gewoon, zeker als je bedenkt dat dit hele spektakel ineen werd gestoken door twee jongens die alles (tot het vuurwerk toe) zelf hadden gemaakt.

De tweede feestdag was iets ingetogener en werd vooral gevuld door de verschillende missen. Omdat wij niet echt de hele dag naar de mis gaan brachten wij onze dag door met armbandjes maken en verkopen aan de pelgrims. We hebben ginder nog goed onze boterham verdient, anders gezegd we hebben die dag al het verdiende geld aan eten gespendeerd.

Aan het einde van de dag ging de jeugd naar de plaatselijke discotheek, de living van een gezin dat dan snel wordt leeggehaald zodat er ruimte is om te dansen. Het feest duurde de hele avond en het grootste deel van de dag erna.

Na de feesten keerde de rust terug in ons geliefde dorpje.  Totdat ineens een derde gringo verscheen: Ludo, onze franse vriend. Samen met hem gingen we voort met onze kinderentertainment en andere projecten.

Omdat mijn gitaar ondertussen nog steeds naamloos was besloten we een dorpsstemming te houden en na een democratische stemming kwam de volgende winnaar uit de bus: Colombianita Gus Gus...

Na een heel leuk verblijf in Aranzazu werd het jammer genoeg toch tijd voor ons om te vertrekken en onze reis voort te zetten. Na nog een paar dagjes door te brengen met Ludo en Jorge in Popayán namen we dan toch afscheid en trokken we samen met Jorge terug naar Taminango.

Daar werden we opnieuw zeer hartelijk verwelkomd door zijn familie die ons deze keer meenamen naar een finca in San Lorenzo. De familie die daar woonde ontving ons met open armen en vooral de kinderen geraakten al snel gehecht aan de gringos. Zoals het hoort op een boerderij stonden we s morgens vroeg op om de koetjes te melken. Jorge had het lumineuse idee om yoghurt te maken door drinkyoghurt met aardbeiensmaak te vermengen met de melk en te wachten tot dit een lekkere substantie werd. Tot onze niet al te grote verbazing is dit het nooit geworden.

Een van de zonen van het gezin had ons gesproken over een prachtig meer op de berg en dus besloten we om daar een avondje te gaan kamperen. De vreselijk lange afstand die we moesten wandelen bleek uiteindelijk een klein half uurtje stappen te zijn en het meer was eigenlijk een kleine plas. Het uitzicht daarentegen was wel adembenemend, wat niet wegneemt dat wij mogen lachen met zijn fantastische meer en de gebruikelijke overdrijvingen van de Colombianen.

Na Taminango gingen we naar Pasto, een stad die heel dicht bij de grens ligt, wat natuurlijk niet betekent dat wij snel in Ecuador gaan zijn.

25-09-2009, 03:32 geschreven door freeke_nanna  

23-09-2009, 00:00 geschreven door freeke_nanna  

Na vijf maand samen op stap te zijn geweest namen we afscheid en begon het afkicken. Wie ging er de komende weken lachen met mijn stomme mopjes, wie ging me helpen als ik het weer niet kon uitleggen in t spaans en veel meer... Ik stapte op een bus richting Bogota en begon direct te trillen, te zweten en heel hard Freeke te roepen om de twee en een halve minuut. In Bogota kwam Nicolás (een Colombiaan die ik aan de Pacific had leren kennen en met wie ik de komende weken in het noorden van Colombia ging rondreizen) me ophalen. Op zich sprak de grote, super vervuilde en drukke stad me niet echt aan. Het was ginder zelfs zo erg dat één van zijn vrienden een gasmasker had gekocht om rond te rijden in de stad. We brachten een kort bezoekje aan een sprookjesachtig boomhuis dat op een boerderij staat in de buurt van Bogota om kort daarna richting Cartagena te vertrekken.

Cartagena had een mooi oud centrum, maar zoals de meeste steden hier in Zuid-Amerika had ik niet echt het gevoel dat ik er lang zou willen verblijven. Marine (het Franse meisje dat we in Mexico leerden kennen en waar we in Guatemala met hebben samen gereisd) was ook in Cartagena en natuurlijk hadden we afgesproken. Het weerzien werd uitgebreid gevierd. Uiteindelijk besloot ze om samen met nog een vriend van haar met ons mee te gaan naar Islas Del Rosario. We verbleven op Isla Grande, het enige bewoonde eiland van de 26 eilanden die samen één van de vele natuurparken van Colombia vormen. We besloten terug naar het vasteland te gaan voordat we helemaal leeggezogen zouden zijn door de vele muggen. Na enkele dagen waren we onderweg naar Palomino waar we een vriend van Nicolás gingen bezoeken. Palomino is een klein dorpje aan de Caraibische kust, het is tevens de naam van de rivier die daar stroomt. Vanuit Palomino deden we verschillende uitstapjes waaronder Calamares. Calamares is een natuurreservaat waar ze een opvang voor zeeschilpadden hebben opgericht. In plaats van de beestjes vrij te laten na het uitkomen van de eieren houden ze ze bij in veel te kleine bassins tot hun 3 jaar. Na drie jaar in het rond te hebben gezwommen worden ze dan vrij gelaten. Vanaf volgend jaar zie je dus overal schilpadden rondjes draaien in de zee tot ze erbij neervallen of beter gezegd tot ze er van zinken. Hoe het kan dat zoiets bestaat snap ik niet echt goed, maar ja... Verder brachten we een bezoekje aan het natuurpark Tayrona. Op de vele toeristen na was dit een prachtig gebied waar we van het ene paradijselijke strand naar het andere wandelden. Verder brachten we een bezoekje aan een Kogui dorpje wat enkele uren landinwaarts wandelen was. We besloten de terugtocht al wandelend via de rivier te doen, een beslissing die ik mij nog lichtjes beklaagd heb al na de eerste 5 minuten. De eerste oversteek was al bijna fataal voor mijn camera en alle andere dingen die niet nat mogen worden. Al een geluk bleef ik bij de latere oversteken de grond onder mijn voeten voelen terwijl de rivier me onderuit probeerde te spoelen. De sterke stroming die ik die dag vervloekte was hetgeen ons nadien een prettige dobbertocht tot aan de zee bezorgde. Na een week was het tijd om terug te keren naar Bogota. Via een vriend van Nicolás kon ik terecht bij een shamaan om yahé te gaan drinken. Yahé is een drankje, papje wat al eeuwen door de inca´s wordt gedronken om tot zelfinzichten te komen. Deze zelfinzichten worden bereikt door de reizen die je maakt na het drinken van deze planten substractie. Ik mocht bij de shamaan thuis verblijven en het toeval trof dat ik mijn menstruaties daar kreeg en mocht ervaren hoe het voor een vrouw is om daar in zo een periode te leven. Doordat de vrouw in deze periode wordt beschouwd als zittende in een reinigingsperiode mocht ik niets doen en bijna niets aanraken, een ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Van hieruit vertrok ik enthousiast voor het weerzien met Freeke terug naar La Plata.

In tegenstelling tot Freeke heb ik veel foto's en niet veel zin om er een lange uitleg bij te schrijven....

23-09-2009, 00:00 geschreven door freeke_nanna  

Na afscheid te hebben genomen van de meisjes was het voor mij tijd om terug te keren naar Colombia. Mijn reis zette ik alvast flitsend in door : mijn muts te vergeten op de bus en bijna mijn vlucht te missen omdat ik in slaap was gevallen Maar buiten mijn eigen stommiteiten verliep mijn terugreis naar Aranzazu zonder noemenswaardige problemen.

Via Quito, waar ik mijn vrienden nog snel even een bezoek bracht, ging ik nogmaals over de grens terug naar mijn geliefde Colombia.

Alvorens naar Aranzazu te gaan had ik beloofd aan de familia van Jorge om eventjes een tussenstop te maken in het dorpje waar zij woonden, Taminango. Zo gezegd zo gedaan en de 2 nachten die ik daar ging blijven werden algauw een kleine week. Een week die ik doorbracht met luieren, alle neven, nichten, nonkels en tantes (en geloof mij dat zijn er heel veel) te bezoeken, een berg te beklimmen en er natuurlijk ook weer af te vallen. Kortom een aangename, rustige week in een leuk dorpje.

Om in Aranzazu te geraken moest ik terug passeren langs Popayan, waar ik afgesproken had met Marine. Binnen een paar weken vertrekt zij terug naar Frankrijk en dus was het leuk om elkaar nog eens terug te zien en over al onze avonturen van de afgelopen maanden te vertellen Na een paar daagjes bijbabbelen zette ik haar veilig op de bus naar Bogota waar zij haar vlucht had richting Argentinie.

Na Popayan ging ik naar La plata waar ik een nieuwe afspraak had met niemand minder dan..Nanna!

Lees alles over onze avonturen in Colombia Part 2.

Ps Ik had jammer genoeg geen digitaal fototoestel bij mij, dus de fotos van mijn avonturen zijn eerder beperkt.

22-09-2009, 00:16 geschreven door freeke_nanna  

21-09-2009, 23:48 geschreven door freeke_nanna  

21-09-2009, 23:42 geschreven door freeke_nanna  

20-09-2009, 00:00 geschreven door freeke_nanna  

03-08-2009, 01:36 geschreven door freeke_nanna  

Na de koude dagen hoog in de bergen  trokken we door richting San Andres (Tierradentro) een van de bekendste archeaologische sites van Colombia. Om daar te geraken maakten we eerst een tussenstop in La Plata en Aranzazu. Het eerste was een gewone stad (waar we onze creativiteit uitleefde door het stikken van twee nieuwe rokken voor onszelf), het tweede een minidorpje(gehucht) waar blijkbaar de maagd Maria ooit verschenen was (wat is dat toch met die maagd hier??). Omdat we natuurlijk niet naar Tierradentro konden gaan zonder dat gezien te hebben besloten we daar een nachtje te blijven. Omdat het dorpje zo fantastisch was werden dat algauw drie dagen die we doorbrachten met praten met de lokale bevolking (blijkbaar waren wij de eerste buitenlanders die daar ooit verbleven hebben), volleybalmatchkes spelen, kippen plukken, met de kinderen spelen en lesgeven in armbandjes maken.  De tijd die we daar doorbrachten was echt fantastisch, zelfs zo goed dat we besloten hebben om binnen een paar weken terug te keren, maar daarover later meer.

Met veel moeite trokken we ons los van ons geliefd dorpje en haar inwoners en trokken we dan toch voort naar San Andres. In een hallucinant prachtige omgeving kon je daar allerlei graftombes terugvinden (wel honderden!) die jammer genoeg grotendeels vernietigd zijn door de kolonisten.  Omdat er nooit genoeg geld is vrijgemaakt om de graven te onderzoeken weet niemand exact van welke tijd deze afstamden noch wat de geschilderde tekens betekenden die verrassend  goed bewaard zijn gebleven.

De doden werden eerst in een put gedaan en nadat het lichaam ontbonden was werden de overschotten verplaatst naar een soort kamer in de grond waar een hele familie begraven werd. Naargelang je rijkdom werd je begraven in een beschilderde grot of urne (voor de rijken) in een lege grot met een put in de grond (voor de armen).

Na Tieradentro trokken we door naar de volgende archeaologische site, San Agustin, waar we nu dus beland zijn.

03-08-2009, 01:34 geschreven door freeke_nanna  

03-08-2009, 01:22 geschreven door freeke_nanna