Na enkele daagjes luieren in Popayan vertrokken we naar het nationale natuurpark Puracé. We werden ergens afgezet in the middle of nowhere waar het enkele graadjes kouder bleek te zijn dan in Popayan. Blijkbaar zaten we ook al op zo´n 3300 meter hoogte en het is nog altijd het regenseizoen hier in Colombia. We kwamen iemand tegen die ons zei dat we naar boven moesten wandelen om aan de ingang van het park te komen en hij zei ons dat het niet zoveraf was. Net voor we rechtsomkeer wilden maken om beneden, in de bewoonde wereld, iets te gaan zoeken, zagen we huisjes staan. Zoals we vaak tegenstrijdige informatie kregen in Mexico,zijn het hier eerder de  tijds- en afstandsberekeningen die een beetje onderschat worden. Na dus meer dan een halfuur te stijgen in een niet al te aangename lichte motregen konden we ons gaan verwarmen aan het houtvuur in het goed gevulde salon. Er bleek die avond een groep van zo´n 30 tal cyclisten te verblijven. Na enkele shotjes rum waren we opgewarmd en klaar om de koude nacht te trotseren, dicht tegen elkaar aanliggend natuurlijk.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om de vulkaan te beklimmen. Een klim die ons tot een hoogte van ongeveer 4600 meter zou brengen. Aangezien we niet echt uitgerust zijn voor koude en natte omgevingen konden we enkele zaken lenen van de parkwachter. Freeke leende een kw-achtig iets (wat toch al een iets betere bescherming gaf dan haar plastieke poncho) en kreeg een paar niet-waterdichte handschoenen mee. Nanna besloot dat de leren (eveneens niet-waterdichte) schoenen van de parkwachter een betere optie waren dan haar open sandalen, ook al waren de schoenen 2 maten te groot. Volledig ingeduffeld vertrokken een kleine hel tegemoet.

Na een goed uurtje waren we beide al sompend aan het wandelen met doorweekte kousen en koude voeten. Het  regende nog niet en was niet al te koud dus wij trokken moedig verder. Hoe hoger we kwamen, hoe meer wind er opstak. Dan werd het koude harde wind met regen, om nadien over te gaan in een wind die je bijna van de berg zou blazen. Toen we een rots tegenkwamen waarop stond dat het nog 1000meter verder was tot aan de krater besloten we rechtsomkeer te maken. Volledig verkleumd met gevoelloze handen en voeten, allebei denkend dat we het nog nooit ZO koud hadden gehad en dat we nooit meer opgewarmd gingen geraken, begonnen we naar beneden te strompelen. Het nooit meer opgewarmd geraken was slechts een klein beetje overdreven. Het leek of het houtvuur bijna geen warmte afgaf, maar waarschijnlijk zal het tekort aan een glaasje rum om ons op te warmen het verschil hebben gemaakt.

Nog steeds een beetje rillend vertrokken we de volgende ochtend naar de warme thermalen. Dit was ongelooflijk en eigenlijk onbeschrijflijk mooi. We zullen de foto´s dan ook voor zichzelf laten spreken, alhoewel dat een foto nooit alles kan weergeven, maar toch…

03-08-2009, 01:20 geschreven door freeke_nanna  

03-08-2009, 01:22 geschreven door freeke_nanna