Na Puebla strandden we in Morelia, deze keer zonder onze handtastelijke local.

Van hieruit gingen we eigenlijk naar de Baja California, naar de walvissen kijken en nog veel meer zaken waar je begon van te dromen na er over gelezen te hebben.

Aangezien Baja California ten noord-westen ligt van Mexico City, was de tussenstop in puebla (zuid-oosten van mexico), niet zo logisch. Al doende leer je dachten we en vrolijk passeerden we terug langs mexico city richting Morelia. Ons fantastisch waterdicht plan was om van hieruit verder te trekken richting Queretaro, waar we een auto zouden huren om zo de westkust van mexico af te rijden, vervolgens met de ferry door te steken naar Baja California (wat dan bij nader inzien toch te duur bleek te zijn) daarna het land doorkruisen en terug af te zakken via de oostkust.

Ons waterdicht plan bleek uiteindelijk toch een paar gaten te vertonen en dus ja waarom niet, gooiden we de plannen maar volledig om en trokken we,met de bus welteverstaan, richting Tuxpan, Veracruz. 

Tuxpan beloofde prachtige stranden, mooie wandelingen langs de rivier, koraalriffen, enz.

Vol goeie moed en klaar om al dat moois te aanschouwen wandelden we de rivier af totaan ons droomstrand. Dat dat strand als uitzicht een paar fabrieken en rokende schouwen vertoonde was dan weer een beetje spijtig.

Gelukkig werden we in al ons verdriet goed opgevangen door een paar lokale jongeren, die ons een paar dagen op sleeptouw namen: kajakken op zee, pintjes drinken bij zonsondergang, een festival bezoeken, kamperen aan het strand, enz.

Kortom, ondanks het feit dat Tuxpan voor ons zijn verwachtingen niet echt kon inlossen hebben we er wel een hele fijne tijd doorgebracht.

Na Tuxpan bezochten we de piramides van Tajin, waar op dat ogenblik net een festival ter ere van de lente plaatsvond. Wij daar naartoe, conclusie: festivals ter ere van de  lente zijn heel leuk.

Na ons Werchter-in-het-mini werd het tijd voor nog wat strand, deze keer in Tecolutla, nog steeds in de staat Veracruz.

Tecolutla is een slaperig dorpje dat leeft van het toerisme, wat op deze tijd van het jaar eerder stillag. Rustig kamperen tussen de palmbomen beviel ons wel en dus besloten we even te blijven hangen.

Al snel werd onze rust verstoord door een groep jongeren, bestaande uit ongveer 30 a 40 hippies die het land doorreizen en leven van de opbrengsten van muziek, juwelen, enz. In Tecolutla hadden ze blijkbaar een soort meeting en op de een of andere manier rolden wij daar natuurlijk ook middenin.

Gevolg: Nanna en Freeke verder op reis met 3 nieuwe vrienden, een gitarist, een juwelenmaker en euhm tja de leider, die niets hoefde te doen behalve de anderen aan het werk zetten.