Na afscheid te hebben genomen van de meisjes was het voor mij tijd om terug te keren naar Colombia. Mijn reis zette ik alvast flitsend in door : mijn muts te vergeten op de bus en bijna mijn vlucht te missen omdat ik in slaap was gevallen Maar buiten mijn eigen stommiteiten verliep mijn terugreis naar Aranzazu zonder noemenswaardige problemen.

Via Quito, waar ik mijn vrienden nog snel even een bezoek bracht, ging ik nogmaals over de grens terug naar mijn geliefde Colombia.

Alvorens naar Aranzazu te gaan had ik beloofd aan de familia van Jorge om eventjes een tussenstop te maken in het dorpje waar zij woonden, Taminango. Zo gezegd zo gedaan en de 2 nachten die ik daar ging blijven werden algauw een kleine week. Een week die ik doorbracht met luieren, alle neven, nichten, nonkels en tantes (en geloof mij dat zijn er heel veel) te bezoeken, een berg te beklimmen en er natuurlijk ook weer af te vallen. Kortom een aangename, rustige week in een leuk dorpje.

Om in Aranzazu te geraken moest ik terug passeren langs Popayan, waar ik afgesproken had met Marine. Binnen een paar weken vertrekt zij terug naar Frankrijk en dus was het leuk om elkaar nog eens terug te zien en over al onze avonturen van de afgelopen maanden te vertellen Na een paar daagjes bijbabbelen zette ik haar veilig op de bus naar Bogota waar zij haar vlucht had richting Argentinie.

Na Popayan ging ik naar La plata waar ik een nieuwe afspraak had met niemand minder dan..Nanna!

Lees alles over onze avonturen in Colombia Part 2.

Ps Ik had jammer genoeg geen digitaal fototoestel bij mij, dus de fotos van mijn avonturen zijn eerder beperkt.

22-09-2009, 00:16 geschreven door freeke_nanna  

21-09-2009, 23:48 geschreven door freeke_nanna  

21-09-2009, 23:42 geschreven door freeke_nanna  

20-09-2009, 00:00 geschreven door freeke_nanna  

03-08-2009, 01:36 geschreven door freeke_nanna  

Na de koude dagen hoog in de bergen  trokken we door richting San Andres (Tierradentro) een van de bekendste archeaologische sites van Colombia. Om daar te geraken maakten we eerst een tussenstop in La Plata en Aranzazu. Het eerste was een gewone stad (waar we onze creativiteit uitleefde door het stikken van twee nieuwe rokken voor onszelf), het tweede een minidorpje(gehucht) waar blijkbaar de maagd Maria ooit verschenen was (wat is dat toch met die maagd hier??). Omdat we natuurlijk niet naar Tierradentro konden gaan zonder dat gezien te hebben besloten we daar een nachtje te blijven. Omdat het dorpje zo fantastisch was werden dat algauw drie dagen die we doorbrachten met praten met de lokale bevolking (blijkbaar waren wij de eerste buitenlanders die daar ooit verbleven hebben), volleybalmatchkes spelen, kippen plukken, met de kinderen spelen en lesgeven in armbandjes maken.  De tijd die we daar doorbrachten was echt fantastisch, zelfs zo goed dat we besloten hebben om binnen een paar weken terug te keren, maar daarover later meer.

Met veel moeite trokken we ons los van ons geliefd dorpje en haar inwoners en trokken we dan toch voort naar San Andres. In een hallucinant prachtige omgeving kon je daar allerlei graftombes terugvinden (wel honderden!) die jammer genoeg grotendeels vernietigd zijn door de kolonisten.  Omdat er nooit genoeg geld is vrijgemaakt om de graven te onderzoeken weet niemand exact van welke tijd deze afstamden noch wat de geschilderde tekens betekenden die verrassend  goed bewaard zijn gebleven.

De doden werden eerst in een put gedaan en nadat het lichaam ontbonden was werden de overschotten verplaatst naar een soort kamer in de grond waar een hele familie begraven werd. Naargelang je rijkdom werd je begraven in een beschilderde grot of urne (voor de rijken) in een lege grot met een put in de grond (voor de armen).

Na Tieradentro trokken we door naar de volgende archeaologische site, San Agustin, waar we nu dus beland zijn.

03-08-2009, 01:34 geschreven door freeke_nanna  

03-08-2009, 01:22 geschreven door freeke_nanna  

Na enkele daagjes luieren in Popayan vertrokken we naar het nationale natuurpark Puracé. We werden ergens afgezet in the middle of nowhere waar het enkele graadjes kouder bleek te zijn dan in Popayan. Blijkbaar zaten we ook al op zo´n 3300 meter hoogte en het is nog altijd het regenseizoen hier in Colombia. We kwamen iemand tegen die ons zei dat we naar boven moesten wandelen om aan de ingang van het park te komen en hij zei ons dat het niet zoveraf was. Net voor we rechtsomkeer wilden maken om beneden, in de bewoonde wereld, iets te gaan zoeken, zagen we huisjes staan. Zoals we vaak tegenstrijdige informatie kregen in Mexico,zijn het hier eerder de  tijds- en afstandsberekeningen die een beetje onderschat worden. Na dus meer dan een halfuur te stijgen in een niet al te aangename lichte motregen konden we ons gaan verwarmen aan het houtvuur in het goed gevulde salon. Er bleek die avond een groep van zo´n 30 tal cyclisten te verblijven. Na enkele shotjes rum waren we opgewarmd en klaar om de koude nacht te trotseren, dicht tegen elkaar aanliggend natuurlijk.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om de vulkaan te beklimmen. Een klim die ons tot een hoogte van ongeveer 4600 meter zou brengen. Aangezien we niet echt uitgerust zijn voor koude en natte omgevingen konden we enkele zaken lenen van de parkwachter. Freeke leende een kw-achtig iets (wat toch al een iets betere bescherming gaf dan haar plastieke poncho) en kreeg een paar niet-waterdichte handschoenen mee. Nanna besloot dat de leren (eveneens niet-waterdichte) schoenen van de parkwachter een betere optie waren dan haar open sandalen, ook al waren de schoenen 2 maten te groot. Volledig ingeduffeld vertrokken een kleine hel tegemoet.

Na een goed uurtje waren we beide al sompend aan het wandelen met doorweekte kousen en koude voeten. Het  regende nog niet en was niet al te koud dus wij trokken moedig verder. Hoe hoger we kwamen, hoe meer wind er opstak. Dan werd het koude harde wind met regen, om nadien over te gaan in een wind die je bijna van de berg zou blazen. Toen we een rots tegenkwamen waarop stond dat het nog 1000meter verder was tot aan de krater besloten we rechtsomkeer te maken. Volledig verkleumd met gevoelloze handen en voeten, allebei denkend dat we het nog nooit ZO koud hadden gehad en dat we nooit meer opgewarmd gingen geraken, begonnen we naar beneden te strompelen. Het nooit meer opgewarmd geraken was slechts een klein beetje overdreven. Het leek of het houtvuur bijna geen warmte afgaf, maar waarschijnlijk zal het tekort aan een glaasje rum om ons op te warmen het verschil hebben gemaakt.

Nog steeds een beetje rillend vertrokken we de volgende ochtend naar de warme thermalen. Dit was ongelooflijk en eigenlijk onbeschrijflijk mooi. We zullen de foto´s dan ook voor zichzelf laten spreken, alhoewel dat een foto nooit alles kan weergeven, maar toch…

03-08-2009, 01:20 geschreven door freeke_nanna  

03-08-2009, 01:10 geschreven door freeke_nanna  

Aangekomen in Buenaventura besloten we direct door te trekken naar San Cipriano, een heel klein dorpje op een half uurtje afstand van daar. San Cipriano is een dorpje dat volledig in het teken staat van toeristen (restaurants en cabañas was het enige dat je daar zag) maar omwille van het transport alleen al wel een bezoekje waard. Om in het dorpje te geraken moet je een treinspoor volgen. Aangezien er al lang geen trein meer rijdt hebben de bewoners een eigen treintje uitgevonden. Een brommer die met zijn voorwiel vastgezet is op een  houten platform waarop bankjes en tafeltjes geplaatst zijn. Als de brommer rijdt duwt hij op die manier het platform vooruit en dan maar sjezen op het treinspoor. Een pretparkattractie is er niets tegen!

Na San Cipriano vereerden we Silvia met een bezoekje. Silvia was vooral bekend voor zijn markt waar de indigenos in traditionele kledij hun groenten en fruit komen verkopen. Behalve indien traditionele kledij jeans en T-shirten zijn hebben we er toch niet veel gezien op de markt. Het dorpje was wel heel gezellig en je kon er prachtige wandelingen maken in de bergen.

Twee dagen later trokken we naar Popayan, “de witte stad”.  Op zich wel een leuke stad vooral bekend om zijn uitkijkpunt, een heuvel met standbeeld van waarop je een prachtig uitzicht hebt op de stad en de omringende bergen. Maar aangezien we een kamer hadden met TV hebben we Popayan vooral bezocht in het niet misse gezelschap van Dr.House, de voltallige crew van E.R, Mc dreamy, en ja hoor zelfs Beverly Hills 90210.

03-08-2009, 01:08 geschreven door freeke_nanna  

03-08-2009, 00:59 geschreven door freeke_nanna  

Onze allerlaatste stop bracht ons in Bahia Solano, een klein dorpje waar buiten een beetje poolen en een ijsje eten niet veel te beleven viel.  Jammer genoeg bleek dit dorpje onze thuis te moeten worden voor een volledige week aangezien de volgende boot richting Buenaventura nog even op zich liet wachten. Gewapend met onze kaarten, dobbelstenen (om yahtzee te spelen), koordjes (knopen knopen knopen) trokken we naar het plaatselijke ijssalon/ comidas rapidas, om de komende dagen door te komen.

De week duurde lang, heel lang, en net twee dagen voor de boot zou vertrekken liepen we een paar mensen tegen het lijf die ons spraken over een dorpje op 20 km afstand lag van waar wij ons zaten te vervelen, en  waar je blijkbaar veel meer kon doen dan in Bahia. Niet volledig overtuigd besloten we het er toch maar op te wagen en zo trokken we een dag later te voet richting El Valle…

El Valle bleek een paradijs te zijn..Vloekend omwille van alle tijd die we hadden verspild met wachten terwijl we evengoed hier hadden kunnen zijn om watervallen te bezoeken, wandelingen te maken, te surfen, enz. Besloten we om na 1 week wachten op een boot toch maar nog een weekje langer te blijven en 2 boten later te nemen… Typisch, dat wel, maar wel een heel wijze beslissing… Aldus brachten we de volgende week door met surfen, een onbewoond eiland bezoeken en verse vis eten (barracuda door Nanna-zelf gevangen), enz.

De avonden in El Valle stonden in het teken van “el bundé”, een groepje van 3 muzikanten (trompet en percussie) die 10 dagen lang elke avond door de stad trekken om de maagd Maria te vieren. De lokale bevolking volgt “el bundé” door de hele stad en danst op een niet zo maagdelijke manier op hun muziek. Elke avond trekt de bundé een beetje verder en zo komt het dat hij op de laatste avond gewoon de hele nacht doorgaat en de rivier oversteekt in bootjes. Dit feest hebben wij jammer genoeg moeten missen omdat het voor ons na twee weken in Bahia Solano/El Valle echt wel tijd werd om verder te trekken.

Aldus geschiedde en na een boottocht van 24 u, die voor Nanna een hel waren aangezien ze in het begin dankzij de hulp van een van de passagiers haar vingers tussen de schuifdeur van het toilet had gestoken (nu drie weken later zijn de littekens nog zichtbaar, zowel fysisch als mentaal J).

03-08-2009, 00:54 geschreven door freeke_nanna  

23-07-2009, 18:02 geschreven door freeke_nanna  

30-06-2009, 21:06 geschreven door freeke_nanna  

Na ons uitstapje in de natuur keerden we terug naar Antigua om onze grote doorreis voor te bereiden. We waren van plan om in 2 á 3 weken tot Colombia af te zakken, dit was dus de grootste afstand van de reis tot hiertoe die we gingen overbruggen in een korte tijd (voor onze maatstaf een héél korte tijd!). Uiteindelijk zaten we na een lange chickenbus-rit (een oude Amerikaanse schoolbus waar de bankjes zelfs voor de kleine Guatemalteken te dicht bij elkaar staan) en 1 dag later in Nicaragua. Hier kregen we de optie om direct door te reizen (op een normale bus waar je knieën niet tot achter je oren moet optrekken om te zitten) tot in Panama City. We waren hier niet op voorzien en hadden dan ook niet genoeg geld op zak. Omdat we langs een bank gingen rijden bedachten we dat het oké was om mee te gaan, zelfs zonder genoeg geld op zak om het ticket volledig te kunnen betalen. Door onze halve slaapkop zijn we er in deze bank in geslaagd onze VISA te blokkeren en zaten we dus op een busrit (die we nog maar voor de helft hadden betaald) richting Panama zonder genoeg geld om de grensovergangen te betalen. Uiteindelijk is het een eind goed al goed verhaal, maar als Freeke niet al haar overtuigingskracht had bovengehaald in de 8ste bank die we onderweg tegen kwamen hadden we nu ergens weet ik veel waar gezeten.

Eenmaal in Panama City bleek dat we zelfs nog niet halverwege zaten van onze lange tocht. De grensovergang naar Colombia bleek een duur en lastig grapje te zijn. Aangezien de route over het land een overlevingkans van 40 % heeft is het veiliger te kiezen tussen een dure vlucht of een nog duurdere zeilboot. Omdat wij natuurlijk liever speciaal doen besloten we om in de haven te gaan rondhangen (tot groot plezier van de havenarbeiders) om te zoeken naar een goedkope boot. Natuurlijk hadden we prijs, voor bijna geen geld konden we mee met een vracht- passagiersschip dat “de volgende avond” al ging vertrekken. Enkele dagen later lagen we in ons kleine kajuitje te schommelen richting Jaqué, een laatste dorpje voordat je de grens naar Colombia over vaart. De dag nadien ontdekten we wat het is om landziek te zijn, niet zo leuk dus.

Tijdens de tocht van de laatste week hebben we de definitie van het woord `geduld´moeten aanpassen. Hoe vaak een boot enkele uren tot enkele dagen later vertrekt kunnen we niet meer optellen, maar toch blijven we er de humor van inzien.

Ondertussen zijn we gestrand in Bahia Solano, de allerlaatste tussenstop, waar we al enkele dagen aan het wachten zijn op de komst van de boot. Stilletjes aan vragen we het ons echt wel af: geraken ze er of geraken ze er niet?

30-06-2009, 20:56 geschreven door freeke_nanna  

30-06-2009, 20:49 geschreven door freeke_nanna  

Na twee weekjes tot ons positieven komen in Antigua (je mag al dat reizen echt niet onderschatten hoor, moe dat je daar van wordt) vonden we dat het tijd was om nog eens terug de natuur in te trekken. Samen met Marine vertrokken we naar Lago De Atitlan, één van de mooiste meren ter wereld, of toch op zijn minst van Guatemala. Het panorama aan het immense meer was inderdaad adembenemend, vooral door de omringende vulkanen, inactieve weliswaar!
Natuurlijk moesten wij één van deze vulkanen beklimmen, een geniaal idee dat ik (Nanna) mij heel de weg heb beklaagd. Uiteindelijk, voornamelijk door de aanmoedingen van Freeke, ben ik boven geraakt, het uitzicht over het meer was fantastisch en al de pijn wel waard (maar niet zo waard om het de dag nadien nog is over te doen..). Die pijn in onze kuiten, bovenbenen,knieën, keel (van al dat zagen), werd heel erg verzacht door de herontmoeting met onze vrienden Ludo, Angelique, Dustin en Jeff. Dat de reizigerswereld een heel klein wereldje is hadden we lang geleden al ontdekt, maar dat iedereen hetzelfde hotel binnenwandelt in een stad (lees dorp) met minstens 15 hotels mag je toch wel een sterk toeval noemen. Onze familie was herenigd en zo kwam het dat we nog enkele toffe dagen en gezellige (kaart)avonden doorbrachten aan ons meer.

30-06-2009, 20:30 geschreven door freeke_nanna  

14-06-2009, 02:36 geschreven door freeke_nanna  

Antigua, de vroegere hoofdstad van Guatemala, bleek een mooi en kleurrijk stadje te zijn. Ieder huis heeft een eigen kleurtje, dit kleurrijk beeld wordt af en toe vervangen door de ruine van een oude kerk of een gemeentehuis. De vele aardbevingen hebben hun spoor nagelaten in de vorm van mooie bezienswaardigheden die het stadje een apart charme geven. Niet ver (maar nog net ver genoeg) kon je een actieve vulkaan bekimmen en marshmellows roosteren boven de lava. Dit uitstapje was het vroege uur om uit je bed te kruipen toch echt wel waard. We hadden nooit gedacht dat we ooit zo dicht bij een stromende lava-brij zouden staan en geloof ons dat je een sauna van 80 graden een lachertje vindt wanneer je op nog geen 2 meter van de lava staat. Rondom ons zagen we mensen snel wegklimmen omdat de zolen van hun schoenen aan het smelten waren.

We vonden na een aantal dagen een leuk, klein en goedkoop appartementje waar we ons konden installeren. Voor mij (Nanna) was het dus tijd om Spaanse les te gaan volgen. Na de gevaarlijke appelsienen en de ontelbare keren dat ik heb gevraagd of ik nu al iemand moest slaan na een busrit (slaan is pegar en betalen pagar, slechts een klein verschil, maar ja). Vreemd eigenlijk dat ze ons nooit aan de kant van de weg hebben laten staan na zo een vraag. Samen met Marin ging ik dus een week lang elke dag op pad met een schriftje onder onze arm.

14-06-2009, 02:18 geschreven door freeke_nanna  

14-06-2009, 02:14 geschreven door freeke_nanna