Na ons uitstapje in de natuur keerden we terug naar Antigua om onze grote doorreis voor te bereiden. We waren van plan om in 2 á 3 weken tot Colombia af te zakken, dit was dus de grootste afstand van de reis tot hiertoe die we gingen overbruggen in een korte tijd (voor onze maatstaf een héél korte tijd!). Uiteindelijk zaten we na een lange chickenbus-rit (een oude Amerikaanse schoolbus waar de bankjes zelfs voor de kleine Guatemalteken te dicht bij elkaar staan) en 1 dag later in Nicaragua. Hier kregen we de optie om direct door te reizen (op een normale bus waar je knieën niet tot achter je oren moet optrekken om te zitten) tot in Panama City. We waren hier niet op voorzien en hadden dan ook niet genoeg geld op zak. Omdat we langs een bank gingen rijden bedachten we dat het oké was om mee te gaan, zelfs zonder genoeg geld op zak om het ticket volledig te kunnen betalen. Door onze halve slaapkop zijn we er in deze bank in geslaagd onze VISA te blokkeren en zaten we dus op een busrit (die we nog maar voor de helft hadden betaald) richting Panama zonder genoeg geld om de grensovergangen te betalen. Uiteindelijk is het een eind goed al goed verhaal, maar als Freeke niet al haar overtuigingskracht had bovengehaald in de 8ste bank die we onderweg tegen kwamen hadden we nu ergens weet ik veel waar gezeten.
Eenmaal in Panama City bleek dat we zelfs nog niet halverwege zaten van onze lange tocht. De grensovergang naar Colombia bleek een duur en lastig grapje te zijn. Aangezien de route over het land een overlevingkans van 40 % heeft is het veiliger te kiezen tussen een dure vlucht of een nog duurdere zeilboot. Omdat wij natuurlijk liever speciaal doen besloten we om in de haven te gaan rondhangen (tot groot plezier van de havenarbeiders) om te zoeken naar een goedkope boot. Natuurlijk hadden we prijs, voor bijna geen geld konden we mee met een vracht- passagiersschip dat de volgende avond al ging vertrekken. Enkele dagen later lagen we in ons kleine kajuitje te schommelen richting Jaqué, een laatste dorpje voordat je de grens naar Colombia over vaart. De dag nadien ontdekten we wat het is om landziek te zijn, niet zo leuk dus.
Tijdens de tocht van de laatste week hebben we de definitie van het woord `geduld´moeten aanpassen. Hoe vaak een boot enkele uren tot enkele dagen later vertrekt kunnen we niet meer optellen, maar toch blijven we er de humor van inzien.
Ondertussen zijn we gestrand in Bahia Solano, de allerlaatste tussenstop, waar we al enkele dagen aan het wachten zijn op de komst van de boot. Stilletjes aan vragen we het ons echt wel af: geraken ze er of geraken ze er niet?
Na twee weekjes tot ons positieven komen in Antigua (je mag al dat reizen echt niet onderschatten hoor, moe dat je daar van wordt) vonden we dat het tijd was om nog eens terug de natuur in te trekken. Samen met Marine vertrokken we naar Lago De Atitlan, één van de mooiste meren ter wereld, of toch op zijn minst van Guatemala. Het panorama aan het immense meer was inderdaad adembenemend, vooral door de omringende vulkanen, inactieve weliswaar! Natuurlijk moesten wij één van deze vulkanen beklimmen, een geniaal idee dat ik (Nanna) mij heel de weg heb beklaagd. Uiteindelijk, voornamelijk door de aanmoedingen van Freeke, ben ik boven geraakt, het uitzicht over het meer was fantastisch en al de pijn wel waard (maar niet zo waard om het de dag nadien nog is over te doen..). Die pijn in onze kuiten, bovenbenen,knieën, keel (van al dat zagen), werd heel erg verzacht door de herontmoeting met onze vrienden Ludo, Angelique, Dustin en Jeff. Dat de reizigerswereld een heel klein wereldje is hadden we lang geleden al ontdekt, maar dat iedereen hetzelfde hotel binnenwandelt in een stad (lees dorp) met minstens 15 hotels mag je toch wel een sterk toeval noemen. Onze familie was herenigd en zo kwam het dat we nog enkele toffe dagen en gezellige (kaart)avonden doorbrachten aan ons meer.
Antigua, de vroegere hoofdstad van
Guatemala, bleek een mooi en kleurrijk stadje te zijn. Ieder huis heeft een
eigen kleurtje, dit kleurrijk beeld wordt af en toe vervangen door de ruine van
een oude kerk of een gemeentehuis. De vele aardbevingen hebben hun spoor
nagelaten in de vorm van mooie bezienswaardigheden die het stadje een apart
charme geven. Niet ver (maar nog net ver genoeg) kon je een actieve vulkaan
bekimmen en marshmellows roosteren boven de lava. Dit uitstapje was het vroege
uur om uit je bed te kruipen toch echt wel waard. We hadden nooit gedacht dat
we ooit zo dicht bij een stromende lava-brij zouden staan en geloof ons dat je
een sauna van 80 graden een lachertje vindt wanneer je op nog geen 2 meter van
de lava staat. Rondom ons zagen we mensen snel wegklimmen omdat de zolen van hun
schoenen aan het smelten waren.
We vonden na een aantal dagen een leuk,
klein en goedkoop appartementje waar we ons konden installeren. Voor mij
(Nanna) was het dus tijd om Spaanse les te gaan volgen. Na de gevaarlijke
appelsienen en de ontelbare keren dat ik heb gevraagd of ik nu al iemand moest
slaan na een busrit (slaan is pegar en betalen pagar, slechts een klein
verschil, maar ja). Vreemd eigenlijk dat ze ons nooit aan de kant van de weg
hebben laten staan na zo een vraag. Samen met Marin ging ik dus een week lang
elke dag op pad met een schriftje onder onze arm.
Spannende verhalen over appelsienen en ondergrondse rivieren.
Op aanraden van een Hollands koppel dat we
leerden kennen in Caye Caulker gingen we na El Paraiso naar Semuc Champey, iets
wat zoveel betekent als rivier onder de grond. Uiteindelijk bleek dit een
gigantsch park te zijn waar boven de grond een redelijk rustige rivier stroomt
en waar je in de verschillende natuurlijke baden kon zwemmen. Je kon verderop
ook gaan kijken waar de rivier onder grond gaat, en laten we maar zeggen dat je
daar best niet invalt zoveel natuurgeweld hadden we niet direct verwacht op een
plaats waar we nog maar net 10 meter verderop hadden pootjegebaad.
Verder had je ook de mogelijkheid om naar
boven te klimmen om te genieten van het uitzicht over de hele rivier. Wij
natuurlijk naar boven, hoewel de klim eerder lastig was (en dan spreek ik in euforismen)
bleek deze de moeite meer dan waard te zijn. Het uitzicht waarop wij
getrakteerd werden was onbeschrijflijk mooi, en ik ga hier dus ook niet
proberen om het te doen maar hopelijk kunnen onze fotos jullie wel een idee
geven.
Na Semuc Champey gingen we naar Lanquin,
een dorpje op ongeveer een uurtje afstand, dat vooral bekend is om zijn
vleermuizengrot. Volgens onze bronnen kan je daar om half 7 s avonds miljoenen
vleermuizen de grot zien uitvliegen. Jaja, dachten we bij onszelf, miljoenen
vleermuizen, goed geprobeerd. Onze nieuwsgierigheid was echter wel gewekt en
dus moesten we deze toch ook eens met onze eigen ogen zien en tellen. Onze bron
had blijkbaar toch niet gelogen en om half 7 zagen we effectief miljoenen (alle
ja toch zeker duizenden) vleermuizen naast ons hoofd naar buiten vliegen om op
jacht te gaan. Een heel vreemde, indrukwekkende ervaring. Blijkbaar komen rond
8 uur de grootste vleermuizen naar buiten, je weet wel, deze die bloed zuigen.
We besloten toch maar niet te wachten op die gezellige beestjes.
Buiten vleermuizen hadden we ook het geluk
een gigantische spin te ontmoeten in de grot (echt waar, dat beest had poten
van wel 15 centimeter, echt echt waar). Toch een beetje ongerust wouden we
achteraf eens informeren of die eigenlijk gevaarlijk waren en aldus Nanna in
haar beste Nannaspaans ¿son muy peligrosos las naranjas en la cueva?, iets
wat zoveel betekent als: zijn die appelsienen in de grot eigenlijk gevaarlijk?
Tijd voor Spaanse les dachten we dus, en geen betere plaats om dat te doen dan
in Antigua waar we tevens hadden afgesproken met onze Franse vrienden Ludo en
Marin.
Teruggekomen in El remate namen we afscheid
van Tomas en Bart en trokken we verder naar Rio Dulce, bekend om zijn kasteel
en uitstapjes die je kan doen naar Livingstone. Wij deden natuurlijk geen van
deze dingen en trokken al snel verder naar Agua caliente in een dorpje met
alweer de naam El paraiso. We werden op de weg naar onze camping geassisteerd
door twee kleine jongetjes op een paard. Ze stonden erop onze rugzakken te
vervoeren, en hoewel ze beiden niet zoveel groter waren dan onze tassen
slaagden ze er toch zonder al te veel problemen in om ons veilig naar onze
camping te brengen.
Agua caliente is zoals de naam het
eigenlijk al zegt een soort warmwaterbron, deze mengt zich met een
koudwaterrivier door middel van een waterval. Een heel rustig en mooi plaatsje.
Van hieruit had je ook de mogelijkheid om te klimmen naar enkele nabijgelegen
grotten. Na een, voor mij eerder helse, tocht naar de grotten bleken deze niet
gemakkelijk te bezoeken te zijn. Aldus bleef ik met een ander mietje, dat
ongeveer net zo onhandig als mij bleek te zijn, achter terwijl Nanna en de
andere iets moedigere ziel zich toch aan de afdaling naar de rivier waagden. Ik
heb het enkel van horen zeggen, maar het bleek wel de moeite te zijn.
Guatemala!Na onze korte ommetoer door Belize voelt Guatemala terug een beetje als
thuiskomen
Eerste missie in ons nieuw land, waar we
ongetwijfeld weer veel te lang gaan blijven plakken: Tikal bezoeken. De beste locatie
om dat te doen bleek El Remate te zijn, een heel klein dorpje op de route naar
Tikal. Hier hadden we het geluk om onze tent te mogen opzetten op een camping
met de naam el paraiso, een zeer toepasselijke naam als je denkt aan het
prachtige uitzicht dat we hadden op het meer, en de nog prachtigere familie die
er woonde.
Tikal, de bekendste site van Guatemala
bleek een bezoekje meer dan waard. We vertrokken om vijf uur (het uur waarop we
altijd opstaan) naar het natuurreservaat zodat we meer kans hadden de lokale
dieren te observeren. Veel meer dan het dier (een kruising tussen een
miereneter en een wasbeertje) dat door Thomas hopeloos achtervolgd werd en
enkele vogels hebben we niet gezien. Zelfs de krokodillenmeertjes stonden droog
en waren krokodilloos. De ruïnes losten al onze verwachtingen in en meer dan
dat. Ook al was Tikal de zoveelste site die we bezochten, het is en blijft
overweldigend.
Na nog enkele dagen relaxen bij ons
gastgezin, brachten we op aanraden van de gastheer een bezoekje aan Yaxha. Nog
een ruïne site te midden van een natuurreservaat . We kampeerden daar aan de
kant van het meer, waar buiten ons en de vele bewakers geen levende ziel te
bekennen was.
Omdat in Mexico door de grieppaniek alles gesloten was (archeologische sites, winkels (konden we niet meer shoppen!! J ,enz) werden we een beetje verplicht om Mexico uiteindelijk toch te verlaten.... Hoe dan ook het was eigenlijk toch tijd om eens verder te trekken willen we ooit in Brazilie aankomen.
Volgende logische stap werd Belize. Het enige wat we over Belize wisten was dat het onder Mexico lag, dus toen we door de bus uitgespuwd werden in Belize city hebben we ons een heel klein beetje laten overrompelen. Om een heel lang verhaal kort te maken, zonder goed te weten hoe of wat zijn we uiteindelijk na een helse boottocht gestrand op Caye Caulker, een heel klein, duur eilandje.
Nog een heel klein beetje van de kaart, en trillerig van het lachen om al onze stommiteiten, besloten we daar dan toch een paar dagen te blijven. Caye Caulker was ondanks het feit dat het heel erg toeristisch was toch een mooi eiland, en vooral zeer rustig.
Mission (een man die zijn naam kreeg omdat hem krijgen blijkbaar een hele mission was) nam ons samen met Tibault, een fransman uit onze jeugdherberg, mee op een vistrip! Met enkel een draad, een steentje en een hele hoop sardines heb ik mijn allereerste vis gevangen. Dat Mission hem van mijn lijn moest plukken omdat ik mezelf pijn gedaan had aan die vis (echt waar...) maakte mij alvast niet minder fier op mijn gigantische vangst. Omdat Nanna en Tibault iets minder geluk hadden, en minder goede instructies kregen lieten zij het vissen snel voor wat het was om zich te laten opeten door muggen in de mangrove.
Volgende missie op het eiland was zeekoeien spotten! Nadat we een exemplaartje achtervolgd hadden met een bootje (arm beest) mochten we midden op zee nog een beetje snorkelen om koralen en vissen te bekijken. Superknap allemaal! Nooit geweten dat snorkelen zo leuk, indrukwekkend en rustgevend kon zijn...
Na Caye Caulker trokken we richting San Ignacio (bijna aan de grens van Guatemala). Daar in de buurt kon je grotten gaan bezoeken, watervallen, enz. Jammer genoeg lagen al die dingen buiten ons budget (zoals ongeveer alles in Belize een beetje boven ons budget ligt) en konden wij armoezaaiers enkel de plaatselijke ruines bezoeken. Ach ja, je kan niet alles hebben.
Maar na een weekje Belize was onze conclusie toch: Maken dat we wegkomen, Belize is gewoon te duur en voor ons ook minder aangenaam dan mexico.
Op naar Guatemala dus, waar we afgesproken hebben met Tomas wat een toeval en Bart.
Zo snel al terug iets van ons horen, wie had dat gedacht.. Heel eerlijk, het is omdat er hier in het internetcafe airco hangt dat jullie nu al een update krijgen!
De camping in de jungle van Catemaco was een ´back to basics´ervaring, geen electriciteit, het weinige (bruine) water was enkel voor de douche en de apen slingerden ons letterlijk rond het hoofd. Na deze rustige dagen vonden we dat het tijd was om een ander uiterste onder de loep te nemen ´de Caraiben´. Na twee dagen gevuld met wachten op de bus, in Playa Del Carmen aankomen (hier zo snel mogelijk een uitweg zoeken die ons meer zou bevallen) en terug afzakken tot we eindelijk in Tulum op een camping stonden, waren we eindelijk op de befaamde caraiben. Onze eerste onderneming, de tent opzetten was geen cadeautje, met vieren slaagden we er amper in om de tent aan de grond te houden. Nooit had ik gedacht dat er zoveel wind zou zijn. Wind is dan ook moeilijk te zien op al die mooie en idyllische postkaartjes.
De camping van Tulum bleek vol met reizigers te zitten. Samen met een aantal van hen trokken we op uitstap naar een nabij strand met de veelbelovende naam ´playa de las tortugas´. Het strand had deze naam echt niet voor niets gekregen, al snorkelend hebben we de grootste schildpadden ooit gezien. Deze beestjes zaten ondanks de vele toeschouwers niet ver van de kustlijn rond te zwemmen.
Na een aantal dagen samen met de andere reizigers te hebben gezeten, of beter gezegd gehangen, vonden we dat het tijd was voor decorverandering en trokken we terug het binnenland in. Na veel (en dan bedoelen we echt heel veel) wikken en wegen bleek F Carillo Puerto de beste locatie te zijn. De veel besproken varkensgriep-hysterie had hier blijkbaar ook al zijn invloed gehad, het merendeel van de winkels begon zijn deuren te sluiten en overal werd je gewarschuwd voor de gevaren van de griep. We vonden het een goede beslissing om de dingen die we nog wilde bezoeken in Mexico te vergeten en richting Belice te trekken. Zo goed als halsoverkop verlieten we ons dierbare Mexico.
x
x
