Spannende verhalen over appelsienen en ondergrondse rivieren.
Op aanraden van een Hollands koppel dat we
leerden kennen in Caye Caulker gingen we na El Paraiso naar Semuc Champey, iets
wat zoveel betekent als rivier onder de grond. Uiteindelijk bleek dit een
gigantsch park te zijn waar boven de grond een redelijk rustige rivier stroomt
en waar je in de verschillende natuurlijke baden kon zwemmen. Je kon verderop
ook gaan kijken waar de rivier onder grond gaat, en laten we maar zeggen dat je
daar best niet invalt zoveel natuurgeweld hadden we niet direct verwacht op een
plaats waar we nog maar net 10 meter verderop hadden pootjegebaad.
Verder had je ook de mogelijkheid om naar
boven te klimmen om te genieten van het uitzicht over de hele rivier. Wij
natuurlijk naar boven, hoewel de klim eerder lastig was (en dan spreek ik in euforismen)
bleek deze de moeite meer dan waard te zijn. Het uitzicht waarop wij
getrakteerd werden was onbeschrijflijk mooi, en ik ga hier dus ook niet
proberen om het te doen maar hopelijk kunnen onze fotos jullie wel een idee
geven.
Na Semuc Champey gingen we naar Lanquin,
een dorpje op ongeveer een uurtje afstand, dat vooral bekend is om zijn
vleermuizengrot. Volgens onze bronnen kan je daar om half 7 s avonds miljoenen
vleermuizen de grot zien uitvliegen. Jaja, dachten we bij onszelf, miljoenen
vleermuizen, goed geprobeerd. Onze nieuwsgierigheid was echter wel gewekt en
dus moesten we deze toch ook eens met onze eigen ogen zien en tellen. Onze bron
had blijkbaar toch niet gelogen en om half 7 zagen we effectief miljoenen (alle
ja toch zeker duizenden) vleermuizen naast ons hoofd naar buiten vliegen om op
jacht te gaan. Een heel vreemde, indrukwekkende ervaring. Blijkbaar komen rond
8 uur de grootste vleermuizen naar buiten, je weet wel, deze die bloed zuigen.
We besloten toch maar niet te wachten op die gezellige beestjes.
Buiten vleermuizen hadden we ook het geluk
een gigantische spin te ontmoeten in de grot (echt waar, dat beest had poten
van wel 15 centimeter, echt echt waar). Toch een beetje ongerust wouden we
achteraf eens informeren of die eigenlijk gevaarlijk waren en aldus Nanna in
haar beste Nannaspaans ¿son muy peligrosos las naranjas en la cueva?, iets
wat zoveel betekent als: zijn die appelsienen in de grot eigenlijk gevaarlijk?
Tijd voor Spaanse les dachten we dus, en geen betere plaats om dat te doen dan
in Antigua waar we tevens hadden afgesproken met onze Franse vrienden Ludo en
Marin.
Teruggekomen in El remate namen we afscheid
van Tomas en Bart en trokken we verder naar Rio Dulce, bekend om zijn kasteel
en uitstapjes die je kan doen naar Livingstone. Wij deden natuurlijk geen van
deze dingen en trokken al snel verder naar Agua caliente in een dorpje met
alweer de naam El paraiso. We werden op de weg naar onze camping geassisteerd
door twee kleine jongetjes op een paard. Ze stonden erop onze rugzakken te
vervoeren, en hoewel ze beiden niet zoveel groter waren dan onze tassen
slaagden ze er toch zonder al te veel problemen in om ons veilig naar onze
camping te brengen.
Agua caliente is zoals de naam het
eigenlijk al zegt een soort warmwaterbron, deze mengt zich met een
koudwaterrivier door middel van een waterval. Een heel rustig en mooi plaatsje.
Van hieruit had je ook de mogelijkheid om te klimmen naar enkele nabijgelegen
grotten. Na een, voor mij eerder helse, tocht naar de grotten bleken deze niet
gemakkelijk te bezoeken te zijn. Aldus bleef ik met een ander mietje, dat
ongeveer net zo onhandig als mij bleek te zijn, achter terwijl Nanna en de
andere iets moedigere ziel zich toch aan de afdaling naar de rivier waagden. Ik
heb het enkel van horen zeggen, maar het bleek wel de moeite te zijn.
Guatemala!Na onze korte ommetoer door Belize voelt Guatemala terug een beetje als
thuiskomen
Eerste missie in ons nieuw land, waar we
ongetwijfeld weer veel te lang gaan blijven plakken: Tikal bezoeken. De beste locatie
om dat te doen bleek El Remate te zijn, een heel klein dorpje op de route naar
Tikal. Hier hadden we het geluk om onze tent te mogen opzetten op een camping
met de naam el paraiso, een zeer toepasselijke naam als je denkt aan het
prachtige uitzicht dat we hadden op het meer, en de nog prachtigere familie die
er woonde.
Tikal, de bekendste site van Guatemala
bleek een bezoekje meer dan waard. We vertrokken om vijf uur (het uur waarop we
altijd opstaan) naar het natuurreservaat zodat we meer kans hadden de lokale
dieren te observeren. Veel meer dan het dier (een kruising tussen een
miereneter en een wasbeertje) dat door Thomas hopeloos achtervolgd werd en
enkele vogels hebben we niet gezien. Zelfs de krokodillenmeertjes stonden droog
en waren krokodilloos. De ruïnes losten al onze verwachtingen in en meer dan
dat. Ook al was Tikal de zoveelste site die we bezochten, het is en blijft
overweldigend.
Na nog enkele dagen relaxen bij ons
gastgezin, brachten we op aanraden van de gastheer een bezoekje aan Yaxha. Nog
een ruïne site te midden van een natuurreservaat . We kampeerden daar aan de
kant van het meer, waar buiten ons en de vele bewakers geen levende ziel te
bekennen was.
Omdat in Mexico door de grieppaniek alles gesloten was (archeologische sites, winkels (konden we niet meer shoppen!! J ,enz) werden we een beetje verplicht om Mexico uiteindelijk toch te verlaten.... Hoe dan ook het was eigenlijk toch tijd om eens verder te trekken willen we ooit in Brazilie aankomen.
Volgende logische stap werd Belize. Het enige wat we over Belize wisten was dat het onder Mexico lag, dus toen we door de bus uitgespuwd werden in Belize city hebben we ons een heel klein beetje laten overrompelen. Om een heel lang verhaal kort te maken, zonder goed te weten hoe of wat zijn we uiteindelijk na een helse boottocht gestrand op Caye Caulker, een heel klein, duur eilandje.
Nog een heel klein beetje van de kaart, en trillerig van het lachen om al onze stommiteiten, besloten we daar dan toch een paar dagen te blijven. Caye Caulker was ondanks het feit dat het heel erg toeristisch was toch een mooi eiland, en vooral zeer rustig.
Mission (een man die zijn naam kreeg omdat hem krijgen blijkbaar een hele mission was) nam ons samen met Tibault, een fransman uit onze jeugdherberg, mee op een vistrip! Met enkel een draad, een steentje en een hele hoop sardines heb ik mijn allereerste vis gevangen. Dat Mission hem van mijn lijn moest plukken omdat ik mezelf pijn gedaan had aan die vis (echt waar...) maakte mij alvast niet minder fier op mijn gigantische vangst. Omdat Nanna en Tibault iets minder geluk hadden, en minder goede instructies kregen lieten zij het vissen snel voor wat het was om zich te laten opeten door muggen in de mangrove.
Volgende missie op het eiland was zeekoeien spotten! Nadat we een exemplaartje achtervolgd hadden met een bootje (arm beest) mochten we midden op zee nog een beetje snorkelen om koralen en vissen te bekijken. Superknap allemaal! Nooit geweten dat snorkelen zo leuk, indrukwekkend en rustgevend kon zijn...
Na Caye Caulker trokken we richting San Ignacio (bijna aan de grens van Guatemala). Daar in de buurt kon je grotten gaan bezoeken, watervallen, enz. Jammer genoeg lagen al die dingen buiten ons budget (zoals ongeveer alles in Belize een beetje boven ons budget ligt) en konden wij armoezaaiers enkel de plaatselijke ruines bezoeken. Ach ja, je kan niet alles hebben.
Maar na een weekje Belize was onze conclusie toch: Maken dat we wegkomen, Belize is gewoon te duur en voor ons ook minder aangenaam dan mexico.
Op naar Guatemala dus, waar we afgesproken hebben met Tomas wat een toeval en Bart.
Zo snel al terug iets van ons horen, wie had dat gedacht.. Heel eerlijk, het is omdat er hier in het internetcafe airco hangt dat jullie nu al een update krijgen!
De camping in de jungle van Catemaco was een ´back to basics´ervaring, geen electriciteit, het weinige (bruine) water was enkel voor de douche en de apen slingerden ons letterlijk rond het hoofd. Na deze rustige dagen vonden we dat het tijd was om een ander uiterste onder de loep te nemen ´de Caraiben´. Na twee dagen gevuld met wachten op de bus, in Playa Del Carmen aankomen (hier zo snel mogelijk een uitweg zoeken die ons meer zou bevallen) en terug afzakken tot we eindelijk in Tulum op een camping stonden, waren we eindelijk op de befaamde caraiben. Onze eerste onderneming, de tent opzetten was geen cadeautje, met vieren slaagden we er amper in om de tent aan de grond te houden. Nooit had ik gedacht dat er zoveel wind zou zijn. Wind is dan ook moeilijk te zien op al die mooie en idyllische postkaartjes.
De camping van Tulum bleek vol met reizigers te zitten. Samen met een aantal van hen trokken we op uitstap naar een nabij strand met de veelbelovende naam ´playa de las tortugas´. Het strand had deze naam echt niet voor niets gekregen, al snorkelend hebben we de grootste schildpadden ooit gezien. Deze beestjes zaten ondanks de vele toeschouwers niet ver van de kustlijn rond te zwemmen.
Na een aantal dagen samen met de andere reizigers te hebben gezeten, of beter gezegd gehangen, vonden we dat het tijd was voor decorverandering en trokken we terug het binnenland in. Na veel (en dan bedoelen we echt heel veel) wikken en wegen bleek F Carillo Puerto de beste locatie te zijn. De veel besproken varkensgriep-hysterie had hier blijkbaar ook al zijn invloed gehad, het merendeel van de winkels begon zijn deuren te sluiten en overal werd je gewarschuwd voor de gevaren van de griep. We vonden het een goede beslissing om de dingen die we nog wilde bezoeken in Mexico te vergeten en richting Belice te trekken. Zo goed als halsoverkop verlieten we ons dierbare Mexico.
Vanuit Lacanja zouden we via Guatemala en Belice naar de Caraiben trekken. Zouden, juist ja. Want ach ja waarom niet, misschien moeten we de reisplannen volledig omgooien en terugkeren Palenque om in de richting van reserva de Calakmul te trekken. Zo gezegd, zo gedaan.
Op ons kaartje van het reservaat stond dat de eerste ruines te vinden waren op ongeveer 13 km van onze camping (een camping waar de apen trouwens rond onze tent rondslingerden en op hun gemakje op een meter of twee afstand hun eten verorberden) trokken we moedig wandelend richting piramides. Gelukkig voor ons waren er een aantal toeristen beter op de hoogte en konden zij ons vertellen dat het in het oerwoud stikt van de jaguars en dat de eerste tempels niet op 20 maar op 60 km afstand lagen. Gelukkig waren ze ook bereid om ons een lift te geven en zo geraakten we dan toch zonder kleerscheuren op onze bestemming. Een bestemming die het trotseren van wel honderden jaguars meer dan waard zou geweest zijn. Een prachtig bewaard gebied met gigantisch veel ruines van maya tempels en woningen.
Na al die pracht en praal van de jungle begeven we ons terug richting kust, deze keer de Caraiben, waar mij hopelijk niet teveel haaien liggen op te wachten.
Tot de volgende (en hopelijk moet ik dan niet weer een tekst typen over 6 weken reizen, naar alle waarschijnlijkheid zullen het er 8 zijn),
Dagdag
En niet vergeten: voor al uw roddels fijn en klein moet u nog steeds bij Freeke en Nanna zijn!
Na een paar dagen genieten van die zaligheid werd het tijd om nog eens landinwaarts te trekken richting ..Hugoooooo, voor diegenen die Hugoooo nu aan het opzoeken zijn op de kaart, Hugoooo is mijn erasmusvriendje die in San Cristóbal de las casas woont (Chiapas). San Cris bleek een zeer wijze stad te zijn met veel studenten en buitenlanders. We hadden het natuurlijk zo bekeken dat we net zouden aankomen op de verjaardag van Hugo en aldus mochten we direct meegenieten van zijn verjaardagsfeestje. Feesten is hetgene wat je het beste kan doen in San Cristobal, en aldus geschiedde, Op een van die feestje kwam Nanna een oude vriend uit Antwerpen tegen .toch maar weer eens het bewijs dat de wereld echt wel heel erg kleintjes kan zijn..
Omdat het leven natuurlijk meer is dan alleen feesten trokken we ook met een bende de natuur in op zoek naar het dorpje Chamula, net buiten San Cristobal. Dit dorpje bestond uit een markt en een kerk waaraan een Judaspop met een gigantische fallus hing te bengelen, compensatie?
Op de weg van San Cristobal naar Palenque (onze volgende bestemming) passeerden we agua azul, een must om te bezoeken. Agua Azul was nog veel meer dan zijn naam beloofde: niet enkel was het agua zeer erg azul, de rivier bestond uit een en al vertakkingen met watervallen. Een gids nam ons mee dieper de jungle in tot op een punt waar we volledig omringd werden door watervallen. Ik was zo onder de indruk dat ik besloot een tiental keren geweldig onderuit te gaan, kwestie dat de gidsen weten dat belgen onhandig zijn.
In Palenque brachten we de nacht door op een camping, en trokken we verder zonder zelfs maar de wereldberoemde ruines te gaan bezoeken omdat dat daar veel te toeristisch was, we worden verwaande reizigers.
We namen hier met tranen in de ogen (alle ja ik dan toch) afscheid van onze tijdelijke reisgenootjes en trokken vanuit Palenque de jungle in richting Lacanja. In het oerwoud daar kan je enkele ruines gaan bezichtigen onder leiding van een plaatselijke gids. De onze was een prachtexemplaar die luisterde naar de naam Enrique. Na de jungletocht konden we rustig bekomen op onze kampeerplaats net naast de rivier, uitzicht: watervallen waarvan je kon springen, klimtouwen, enz. Moet niet gezegd worden dat wij wel een manier vonden om hier een aantal dagen te slijten.
Liftend trokken we verder naar Veracruz (de hoofdstad), met allereerst een tussenstop in Chachalacas. Omdat onze nieuwe vrienden altijd alles gedaan krijgen, vonden we een paar vissers die bereid waren een deel van hun vangst af te staan en klaar te maken op het strand. Nog nooit zo lekkere vis en krab gegeten Samen met de drie meisjes die we daar leerden kennen verlieten we het strand. Zij hadden beloofd ons af te zetten op de baan waar we verder konden liften. Deze belofte hadden ze gemaakt voordat ze al onze bagage hadden gezien. Blijkbaar is het spreekwoord `belofte maakt schuld´ook hier in Mexico geldig, want we zijn er in geslaagd om in een Seat Ibiza te geraken met 8 personen, 5 rugzakken en een gitaar!!
Na Chachalacas brachten we een stranddag door in Veracruz. De stad hebben we uit tamheid niet echt bezocht, maar we hebben wel een fantastische dag beleefd, en dat is wat telt denk ik dan.
Vanuit Veracruz liften we verder naar Catemaco. Een gigantisch meer met verschillende eilanden met als inwoners Apen Joepie!
Tijdens een van onze wandelingen (alle ja ik zal maar eerlijk zijn, tijdens onze enige wandeling) kregen we een aantal prachtexemplaren te zien.
Catemaco is echt wel prachtig! Omdat het daar zo fijn was brachten we er dan ook een kleine week door.
Na Catemaco namen we afscheid van twee (van de drie) van onze vrienden en vervingen die door ..een clown! Echt waar.. Over exposure gesproken (voor de minder geinformeerde vrienden: ik (freeke) ben op het belachelijke af bang voor twee dingen: haaien en clowns). Dus ik denk dat ik na deze reis echt als een ander mens zal terugkomen, zeker nu bleek dat clowns eigenlijk wel toffe mensen kunnen zijn en er niet altijd op uitzijn om onschuldige kindjes te vermoorden.
Ik (Nanna) vond het wijs om Freeke in deze waan te laten. Het was voor niets nodig dat ze wist wat er allemaal in de clown zijn rugzak zat en waar hij stiekem heen ging altijd .
Samen met Omar (de juwelier en een beetje manusje-van-alles) en Ivan (de clown) reisden we vanuit Catemaco naar Boca del cielo (een eilandje in zee) omdat Omar daar graag zijn verjaardag wou vieren.
Boca del cielo was een beetje een paradijs: hutjes, niets anders te zien dan strand, hangmatten om naar de zonsondergang te kijken, weinig mensen, kortom zeer paradijselijk.
Na Puebla strandden we in Morelia, deze keer zonder onze handtastelijke local.
Van hieruit gingen we eigenlijk naar de Baja California, naar de walvissen kijken en nog veel meer zaken waar je begon van te dromen na er over gelezen te hebben.
Aangezien Baja California ten noord-westen ligt van Mexico City, was de tussenstop in puebla (zuid-oosten van mexico), niet zo logisch. Al doende leer je dachten we en vrolijk passeerden we terug langs mexico city richting Morelia. Ons fantastisch waterdicht plan was om van hieruit verder te trekken richting Queretaro, waar we een auto zouden huren om zo de westkust van mexico af te rijden, vervolgens met de ferry door te steken naar Baja California (wat dan bij nader inzien toch te duur bleek te zijn) daarna het land doorkruisen en terug af te zakken via de oostkust.
Ons waterdicht plan bleek uiteindelijk toch een paar gaten te vertonen en dus ja waarom niet, gooiden we de plannen maar volledig om en trokken we,met de bus welteverstaan, richting Tuxpan, Veracruz.
Tuxpan beloofde prachtige stranden, mooie wandelingen langs de rivier, koraalriffen, enz.
Vol goeie moed en klaar om al dat moois te aanschouwen wandelden we de rivier af totaan ons droomstrand. Dat dat strand als uitzicht een paar fabrieken en rokende schouwen vertoonde was dan weer een beetje spijtig.
Gelukkig werden we in al ons verdriet goed opgevangen door een paar lokale jongeren, die ons een paar dagen op sleeptouw namen: kajakken op zee, pintjes drinken bij zonsondergang, een festival bezoeken, kamperen aan het strand, enz.
Kortom, ondanks het feit dat Tuxpan voor ons zijn verwachtingen niet echt kon inlossen hebben we er wel een hele fijne tijd doorgebracht.
Na Tuxpan bezochten we de piramides van Tajin, waar op dat ogenblik net een festival ter ere van de lente plaatsvond. Wij daar naartoe, conclusie: festivals ter ere van delente zijn heel leuk.
Na ons Werchter-in-het-mini werd het tijd voor nog wat strand, deze keer in Tecolutla, nog steeds in de staat Veracruz.
Tecolutla is een slaperig dorpje dat leeft van het toerisme, wat op deze tijd van het jaar eerder stillag. Rustig kamperen tussen de palmbomen beviel ons wel en dus besloten we even te blijven hangen.
Al snel werd onze rust verstoord door een groep jongeren, bestaande uit ongveer 30 a 40 hippies die het land doorreizen en leven van de opbrengsten van muziek, juwelen, enz. In Tecolutla hadden ze blijkbaar een soort meeting en op de een of andere manier rolden wij daar natuurlijk ook middenin.
Gevolg: Nanna en Freeke verder op reis met 3 nieuwe vrienden, een gitarist, een juwelenmaker en euhm tja de leider, die niets hoefde te doen behalve de anderen aan het werk zetten.
x
x
x
x
